The Boy Next Door by Scribblermia (1)

THE BOY NEXT DOOR by SCRIBBLERMIA
Special Chapters...soon! :D
This is the beginning of a story where fate is the powerful force that leads two
persons together for them to remember forever.
TBND teaser, now out! Check the prologue. Thank you, @SuperClaireky <3
"The Boy Next Door"
Copyright © ScribblerMia, 2012
All rights reserved.

Authors Note:
This is a work of fiction. Names, characters, places, and incidents either are t
he product of the authors imagination or are used fictitiously, and any resembla
nce to actual persons, living or dead, events, or locales is entirely coincident
al.
---

Copyright © ScribblerMia, 2012

PROLOGUE:

Everybody is waiting for the right one. Everybody dreams for a perfect love and
a perfect love story. Of course, who wouldn't want that? We all love happy endin
gs. We are ideal and futuristic. In this case, we are so focused on endings; thu
s, we forget about beginnings.
Throughout our lives, we commit lots of mistakes. Then, we always look forward f
or second chances, which lead to a third, fourth, fifth, and so on. The sad thin
g is that sometimes, we tend not to take our mistakes seriously since we always
think about that there are still chances left, so many chances left.
But, what ifwhat if there could be no more chance at all? What if you had that ve
ry last chance yet youve wasted it? What if you had the opportunity to meet the r
ight one, yet you simply ignored that person, and let that person passed by?
Then, what if fate had been kind to you and intervened? Suddenly, you finally me
et that person again?
This is the beginning of a story where fate is the powerful force that leads two
persons together for them to remember, forever...

Copyright © ScribblerMia, 2012


"Mama," I called. Dali-dali akong bumaba sa hagdanan. Kamuntik pa akong mahulog
nang sumabit ang paa ko sa panghuling baitang. I cursed silently as I searched f
or my bag.
"Oleya Astrid!" Mama shouted back.
I'm going. Nang makita ko ang backpack ko na nakapatong sa sofa ay mabilis ko iton
g binitbit habang sinusuklay ang gulo-gulo at basang buhok ko.
Aren't you eating breakfast?
Saglit ko siyang nilingon. "No." Pagkatapos ay tumakbo na ako palabas ng pinto.
"Astrid!" Mama yelled. Nakatayo siya malapit sa dining table habang bitbit ang t
ray na may sandwich at coffee.
Ganito ba talaga pag only child? Overprotective much ang mudra at pudra? Napaili
ng na lang ako.
I'm late. Bibili na lang ako doon ng pagkain, Ma. Bye. Nagmadali na akong maglakad
papunta sa kanto para mag-abang ng tricycle.
Narinig ko pang sumigaw si Mama at tinawag ang pangalan ko, pero hindi ko na lan
g siya pinansin.
Mabilis at malalaki ang hakbang ko. Mukhang masamang pangitain yata 'to. First d
ay of school at late ako. That thought made me shiver.
Diyos ko po, Lord. 'Wag naman po sana.
I sighed. Ito na nga ba kasi ang sinasabi ko, e. Bakit nga ba kasi ako nag-uwian
pa ngayong semestre?
Nang makarating ako sa kanto ay dali-dali kong binuksan ang bag ko at kinuha ang
journal ko. I checked my schedule.
My classes would start at 8:30 to 2:30 in the afternoon. I didnt have classes eve
ry Monday. I would have smiled if not for the time. It's 7:00 in the morning alr
eady. Almost two hours pa ang byahe ko galing sa Alaminos papunta sa University
of the Philippines Los Baños.
Napailing ako. Grabe, naturingan akong second year na pero mukhang late ko. Naka
kahiya sa professor ko. Ano ako, freshie? Naligaw ng classroom?
Pero kasi...isang taon din akong nag-dorm dahil sa pangit kong schedule. Sobrang
na-homesick talaga ako. I cried whenever I wasn't able to attend family celebra
tions like birthdays, despedidas, anniversaries, etc. However, I now had a wonde
rful schedule. Sadyang inayos ko ito dahil hindi na talaga ako papayag na mag-do
rm pa.
No way! Over my dead and sexy body! Napangiti ako sa sarili kong joke. Ang corny
ko talaga.
Ano ba iyan? Sa sobrang taranta, e, para na akong baliw na nagsasalita ritong ma
g-isa.
Tinago ko na ulit sa bag ko ang journal ko at tumingin sa kalsada.
I checked my watch again. Its now 7:05. Holy mother of cats and dogs!
Halos limang minuto na akong naghihintay pero wala pa rin ni anino ng tricycle s
a daan.
Napapadyak ako dala nang matinding inis.
Habang kandahaba ang leeg ko sa pagtingin ng tricycle na maaring dumating ay nak
arinig ako ng malakas na busina mula sa kotseng pula na nasa gilid ko. Napatingi
n ako rito at napatalon ako sa gulat.
Hey! Are you nuts?! I asked angrily while looking at the black tinted window of th
e car. Umagang-umaga naman, oh. Kay malas ko naman. Napakamot ako sa ulo dala ng m
atinding inis.
Dahan-dahang bumaba naman ang bintana ng kotse at dumungaw ang driver.
OMG! No way! Is this some kind of a serious crap?
Sakay na," seryosong sabi nito habang nakatingin sa mukha ko.
Would you look at that? It's the mighty Karl Jonathan Dominguez, ang suplado kon
g kababata at kapitbahay.
Himala yata. Anong tipaklong ang nakain nito at inaalok akong sumakay sa kotse ni
ya? Baliw ba 'to? Niyayaya niya akong sumakay? Or is he asking me out on a date?
OMG talaga. Napangiti ako sa walang kwentang ideya na naisip ko na dala marahil
ng gutom.
Ano ba yan! Kung anu-ano na lang ang naiisip ko, I whispered to myself.
Hey! Kunot-noong sabi nito. Walang kangiti-ngiti.
Ha? I blinked twice.
Bingi ka? Sabi ko, sakay na? Halos magsalubong ang dalawang kilay nito. Halatang n
aiinip na.
Sino? Ako? Ako ba?
Umirap ito. Hindi, yang poste sa tabi mo," he said sarcastically. Sino pa ba'ng iba
ng tao dito? Malamang ikaw, di ba? Hindi naman siguro ako duleng, 'di ba?
Napakamot ako sa batok. Ah. E, papasok ako, e. Ngumiti ako ng pilit ditto.
I know, he said as if he was talking to a stupid person.
Nawala bigla ang ngiti ko at napalitan ng pagkunot ng noo ko. So bakit mo ako pin
apasakay? Bakas ang pagkairita sa boses ko. Nandito ba siya para lang mangbwisit
ng tao?
Alangang paliparin kita o sagasaan, 'di ba?
Aba't! Antipatiko ang
Ano? Sasakay ka ba o hindi? Nakamulagat niyang tanong.
Ah. Eh. Napakamot ako sa noo ko at napangiwi. Sasakay ba ako o hindi?
Male-late ka na sa school, 'di ba? Kaya sumakay ka na," iritableng sabi nito. Bin
awi nito ang tingin at bagkus ay tumingin sa unahan habang mahigpit ang hawak sa
manibela.
Nakatingin lang ako sa kanya na nahihiwagaan. Ano bang sinasabi ng lalaki na 'to?
Bakit niya ako pinasasakay, e, alam pala naman niyang papunta akong school? Tag
a-Ateneo siya, e. Engot ba 'to? Hindi naman one-way ang papuntang UPLB to Quezon
City. At sa itsura nito na halatang bihis na bihis at bagong paligo, malamang a
y papasok na rin ito sa school niya.
Nang hindi ako nagsalita ay bigla ulit itong tumingin sa akin. Ano? Pasigaw niyang
tanong. Halatang naiinip na.
Aren't you going to class? I asked instead.
Of course, I'm going. That's why you should hurry up and just get in! He gritted h
is teeth.
Nagmatigas pa rin ako at tinaasan siya ng isang kilay. Mahigpit ang kapit ko sa
backpack ko. E, hindi naman one-way ang papuntang Ateneo at UPLB, 'di ba? Halos pa
sigaw ko na ring tanong. This guys weird. Ang gwapo pa naman sana. Kaso may pagka
-tanga. And wait, what happened to the Almighty Karl na laging naka-poker face?
Minsan nga pagdumadaan 'to sa street namin, gusto kong ilabas ang malaking speak
er namin sa bahay at magpatugtog ng malakas na song na Poker Face ni Lady Gaga.
Sa totoo lang, hindi naman dating cold treatment ang binibigay nito sa akin. Clo
se pa nga kami dati noong mga bata pa kami. Bakit hindi? Kami ang laging magkala
ro at magkasama dahil magkasing-edad naman kami. Siyempre, malapit din ang mga m
agulang namin. Pero nang mag-high school kami at pumasok si Karl sa Ateneo ay bi
gla na lang nagbago ang lalaking ito. Aba, ni hindi na ako pinapansin. Bigtime n
a yata. Masyado na yatang mataas ang tingin niya sa sarili niya. Masyadong malak
as ang bagyong dala.
Alam ko. Just get in the damn car and stop asking questions! You're wasting our t
ime! May pagbabanta sa tinig nito.
Dali-dali naman akong napasakay nang wala sa oras. Binuksan ko ang pinto ng kots
e at napaupo sa tabi nito.
Pero pagkasakay na pagkasakay ko ay saka ko naisip ang pagkakamali ko. Bago pa a
ko makatanggi at makalabas muli ay pinaharurot na nito ang sasakyan paalis.
Anak ng tokwa naman, oh. What did I just do?
Medyo natakot kasi ako sa boses niya. Medyo lang naman. Ano ba kasing problema ni
to?
And pardon, what did he just say? I was wasting our time? Our time? Bakit? Sino
ba'ng nagsabi dito na paangkasin ako sa kotse niya? He could go without me for p
ete's sake! Ano bang inaarte nito?
I shook my head gravely. He was just weird, weird with the capital W.

CHAPTER 2
Copyright © ScribblerMia, 2012

On our way, nobody spoke. Nakatingin lang ako sa labas ng bintana pero paminsan-
minsan ay napapasulyap ako sa katabi ko. Takang-taka talaga ako sa inaakto nito.
For six years, he ignored me. But then, whats this? Bakit bigla-bigla niya na la
ng akong pinasakay sa priceless car niya? What's the matter with him? Was he sic
k or something?
Stop staring," he said without smiling.
My eyes widened. What the!
I said stop staring.
Uminit bigla ang mga pisngi ko. Ha?!
Ganyan ka ba talaga, ha? Kailan ka pa nabingi? Saglit itong sumulyap sa akin bago
muling binaling ang atensyon sa daan.
You dope! I'm not deaf! I shouted.
Tss." Umiling-iling pa ito.
Aba't! Sobra na ito, ah. Anong karapatan nitong umakto nang ganito bigla-bigla?
Tumingin ito at tumawa ng nakakaloko. Hanggang ngayon ba naman, Astrid, crush mo
pa rin ako?
What did he just say? Biglang uminit ang ulo ko sa sinabi niya dahilan upang mam
ula ako ako ngayon sa galit. Mahigpit kong niyapos ang bag kong nakapatong sa mg
a hita ko. Gustong-gusto kong saktan ang lalaking ito.
He glanced at me and smirked, showing his dimpled cheek.
For the second time, my eyes widened. Bakit tila bumilis ang tibok ng puso ko sa
ngiti nito kahit pa sabihing ngiting-aso? Hay naku. Kahit saang anggulo, gwapo
talaga ang loko. However, I chose to ignore the admiration I suddenly felt a whi
le ago.
Hoy! Ang kapal naman ata ng mukha mo? Ano'ng pinagsasabi mo diyan, ha? At saka ba
kit mo ba ako pinasakay dito sa kotse mo? Inikot ko ang mga mata ko at pinagmasda
n ang kabuuan ng sasakyan bago muling binaling sa kanya ang paningin ko. Nagpahat
id ba ako ha? Did Mom hire you to be my personal driver? Tinaasan ko siya ng kila
y.
Tiningnan ako nito ng masama. Can't you tone down your voice? Ang sakit sa tainga
, e. Ginamit pa nito ang kanyang hinliliit para ipasok sa kanyang tainga at kunway
may tinanggal dito.
Humalukipkip naman ako. At ako pa ngayon ang masakit sa tainga? E, ikaw? Masakit
ka sa ulo!
Ano ba'ng problema mo? He glared.
Ano rin ba'ng problema mo? I shot back.
Look, nagmagandang-loob na nga akong isakay ka papunta sa school tapos ganyan pa
ang trato mo sa akin? Is that the way to pay gratitude?
Hoy! FYI, hindi ko sinabing ihatid mo ako. Kusa ka diyang biglang sumulpot at nag
-horn ng malakas then sinigawan ako para pasakayin sa gintong kotse mo. I mean,
why? Six years mo akong hindi pinapansin then suddenly you're acting like that a
s if nothing happened?
Natigilan ako. Oh no. Napahawak ako bigla sa bibig ko. Ano ba'ng mga sinabi ko?
Hindi na siya umimik. Halatang natigilan din. Pinagpatuloy na lang niya ang pagm
amaneho.
What the hell did you say, Astrid? Argh, a small voice from my head said.
Hindi na lang ako nagsalita sa buong byahe. Pinagpatuloy ko na lang ang pagtingi
n sa bintana.

--

Maya-maya lang ay natanaw ko na ang UPLB gate.
Inayos ko ang bag ko. Dito na ako. Pwede mo na akong ibaba dito. Salamat, I said,
suppressing my annoyance.
Dire-dretso pa rin ito hanggang makapasok na sa UPLB.
Hey! Saway ko rito. I said dito na ako, I repeated, almost impatient.
Hindi pa rin ako pinapansin nito, bagkus ay nagpatuloy sa pagmamaneho.
Tumigil ang kotse sa tapat ng Physical Sciences Building o Pisay kung tawagin ng
mga taga-UPLB.
Napabuga ako sa hangin. Ikaw pala ang bingi, e. Dito na ako. Salamat ulit. Umingos
ako at dali-daling bumaba habang mabilis na sinukbit ang backpack ko.
Sa pagkamangha ko ay dali-dali rin itong bumaba at kinuha ang bag. Sumabay ang m
okong sa paglalakad ko.
Uh. What was that?
Tumigil ako sa paglalakad at hinawakan ang braso niya kaya napahinto rin ito. Hi
narap ko siya habang nakapameywang at binigyan naman niya ako ng naiinis na ting
in. Marami-rami na rin ang tao sa pasilyo. Abala sila marahil sa paghahanap sa k
ani-kanilang silid-aralan.
Binitiwan ko ang pagkakahawak ko sa braso niya nang mapansin kong napasulyap siy
a rito. Humalukipkip ako. Don't tell me ihahatid mo pa ako hanggang classroom? Wo
w. 'Di ko alam na gentleman ka pala. Salamat na lang. You don't have to accompan
y me. I can go on my own. Mataray na sabi ko
Hindi ako pinansin nito at nagpatuloy lang ulit sa paglalakad.
I gasped. Aba! That freak! Iniwan ako nito sa gitna.
Napapadyak ako dala ng matinding inis kaya hinabol ko siya. Dire-diretso lang an
g bruho habang kasunod ako. Napapansin ko na rin na lahat na yata ng madaanan ni
Karl na babae ay napapatingin sa kanya. Aba, at mga kinikilig pa! Ang bababa ng
taste ng mga ito. Nakakadiri lang, ha.
Pero sa totoo lang, putting the annoyance aside, may itsura naman talaga ito. Ok
ay, let me rephrase my sentence, gwapo naman talaga ito. Kaya lang kasi, ang sam
a ng ugali niya! Umagang-umaga, e, sinisira ang araw ko.
I checked my watch again. Its now 8:45 am.
I shrugged. Not bad. Aabot pa ako sa first class. Sana lang late ang teacher.
Napatingin ako sa lalaking naglalakad sa unahan ko. Mabilis naman pala na driver
si Poker Face. Kung nag-commute ako, e, malamang sa malamang ay inabot na ako n
g siyam-siyam. Baka tapos na ang first class ko, e, nasa byahe pa rin ako.
Nagulat ako nang bigla itong huminto sa tapat ng room ko dahilan kung bakit napa
preno rin ako sa paglalakad.
What the! Paano mo nalaman ang room ko? Nanlalaki ang mga matang tanong ko rito.
Hindi ito sumagot. He opened the door and entered the room.
I was stunned. My jaw dropped.
What was that freak doing? Was he crazy? Was he out of his mind?
Kahit UP ito, patay siya sa Professor pag basta siyang pumasok nang gano'n-gano'
n lang, pagkatapos, e, late pa. Naku naman. Napakamot ako sa buhok ko. Masisiraa
n na yata ako ng bait sa lalaking ito.
Nagmadali na rin akong pumasok. Ginala ko ang paningin sa buong classroom para h
anapin si Karl.
Kinawayan naman ako nito at itinuro ang bakanteng silya sa tabi nito.
Buti na lang at nakatalikod ang Prof. Teacher ko rin ito last sem sa NASC4. Siya
pala ulit ang prof ko ngayon. Mataas ito magbigay ng grades. Pero ayaw niya lan
g sa mga estudyante na laging late. Hindi nito narinig ang pagpasok namin. Sa ka
bilang pinto sa bandang huli kasi kami pumasok.
Bago ko harapin ang lalaking poker face na ito ay kinulbit ko muna ang babaeng n
asa unahan ko.
Hey. Nag-check na ba si Ma'am ng attendance? Tanong ko. Hindi ko kasi alam ang pan
galan niya.
Umiling ito.
I sighed with relief. "Yes!" Napasuntok pa ako sa hangin.
Bigla naman akong napatigil nang marinig ang mahinang pagtawa ng lalaki sa tabi
ko.
What the fudge! Did he just laugh at me?
Huminga ulit ako ng malalim at pinaypayan ang sarili gamit ang kamay.
I rolled my eyes heavenward. Nang makabawi ako sa pagkapahiya ay hinarap ko ito.
Hey! Ano'ng ginagawa mo pa rito? Lumabas ka na. Patay ka pagnahuli ka ni Ma'am. B
aliw ka pala talaga, e. At saka akala ko ba, e, nagmamadali ka na rin at male-la
te ka na? Umalis ka na. Dire-diresto kong sabi.
Ngumiti lang ito nang nakakaloko bago humarap sa unahan.
What in the world is the matter with this guy? Bakit bigla-bigla na lang itong s
umulpot? Tapos ngayon, e, sinamahan pa ako hanggang sa loob ng classroom. Bahala
na ito kung gusto nitong mapahiya at mapagalitan. Binalaan ko naman ito, e.
He would taste his own medicine for sure, soon. I smiled wickedly.
What's funny? He suddenly asked.
You. I gave him an evil smile.
Me? He asked innocently.
Yes, you. Ha-ha.
Yes, Miss Fuentes? What's funny? Bigla ay singit ni Prof. Enriquez. Nakakunot-noo
ito habang nakatingin sa akin. Nakatingin na rin ang buong klase.
Namula ako bigla. Napayuko na lang ako at umiling. Sorry, Prof. Enriquez.
Tumalikod ang matanda at ipinagpatuloy na ang pagsusulat sa white board.
Now, who's funny? Karl murmured with an evil smile.
Inirapan ko na lang siya at tumingin sa unahan.
I heard him chuckle.
The nerve of this man! Gustong-gusto ko na siyang suntukin sa mukha. Nakakahigh-
blood talaga siya.
Okay, who came in late? Raise your hand so I can check your attendance. Ginala ni
Prof. Enriquez ang tingin niya sa buong klase.
I suddenly froze. I felt the color drained from my face.
Anak ng tokwa. Akala ko ba hindi pa nagche-check ng attendance? Niloloko yata ak
o nitong nasa unahan ko, e.
Napasimangot ako at sinamaan ng tingin ang babaeng pinagtanungan ko kanina. Ang
sarap batukan ni Ate.
Naramdaman niya marahil ang mala-laser beam na tingin ko sa kanya kaya saglit si
yang lumingon at ngumiti ng "He-he." Aba! Ano 'to? Text? Hehe ang tawa?
Tumaas si Ate ng kamay. Diyos ko po, Rudy. Late din pala ang Ateng.
Napabuga na lang ako ng hangin. Walang-gana kong tinaas ang kamay ko nang bigla
akong napamulagat. Tumaas din ng kamay si Karl.
Napatingin ako rito. Hey, what the hell do you think youre doing? Pabulong na sabi
ko sa kanya.
Raising my hand. He shrugged.
Baliw ka ba? I hissed, sabay siko sa lalaking katabi ko.
Melanie Garcia?" Prof. Enriquez asked.
Nabaling ang tingin ko propesor.
Ang babaeng nasa unahan ko ay tumango.
"Okay. Then, Miss Fuentes and, pinasadahan ng tingin ni Prof. Enriquez ang hawak n
a papel bago sinabing. Mister Karl Jonathan Dominguez, am I right?
Yes. Bale-walang tugon ni Karl.
To say I was shocked was an understatement. I couldnt even say a single word.
Ingat ka. Baka pasukan ng langaw ang bibig mo. Nakayuko pero natatawa nitong sabi
sa akin.
Whats that all about? Gulantang pa rin ako, bakas marahil sa ekspresyon ko ang pagk
amangha.
What? He asked innocently.
Why does she know you? Youre not even studying here.
Well. Now..., binitin pa nito ang sasabihin. Humarap sa akin at ngumiti ng nakakal
oko, like he always did. "Now, I am."
Copyright © ScribblerMia, 2012

Tell me youre kidding. Habol ko kay Karl pagkatapos ng unang klase namin sa NASC1.
I know. A combination of Physics and Chemistry sucks bigtime.
Youre kidding.
Harhar. Funny. Ano nga ang ginagawa mo rito? Nauubos na ang pasensyang tanong ko.
Nag-aaral? He asked innocently. Tuloy-tuloy pa rin ito sa paglalakad na parang nag
mamadali.
Bakit dito? Nanlalaki ang mga mata na tanong ko habang habol-habol pa rin siya.
Bakit? Masama? Wala ba akong karapatan? Napahinto naman ito bigla sa paglalakad at
humarap sa akin.
Napatigil din ako sa paglalakad at tinaas ang dalawang kamay. Muntik na kaming m
agkabungguan. Its not that. I mean, 'di ba dapat sa Ateneo ka? Bakit lumipat ka ri
to? Naguguluhang tanong ko.
I got bored.
Iyon lang? You got bored? Napapailing kong saad.
You keep on asking me, pero 'di ka naman naniniwala. Pambihira ka rin, e, noh? Asa
r na wika nito. Tinalikuran ako at naglakad na ulit papunta sa Humanities Buildi
ng.
Aba, ang yabang naman. Akala mo kung sino. Palibhasa mayaman atoh well, matalino.
But who cares? Hes an asshole. Just because he got bored, e, lumipat na ng schoo
l? Poor Ateneo. Lahat kaya ng estudyante doon, e, gaya ni Karl? 'Wag naman sana.
I sighed. Nagkibit-balikat na lang ako at nagpatuloy sa paglalakad. Bahala siya.
I still have classes to pay attention to.
Nasa may tapat na ako ng pinto ng classroom para sa sunod kong klase nang bigla
akong mapalingon sa kung sinong tumawag sa pangalan ko.
Astrid! Yuhooo. Kumakaway pa na bati nito.
Napangiti ako. Hey! Mike, kamusta? Sabay hampas ko sa balikat nito.
Mike smiled. Okay naman. Ikaw ba? Two months din tayong hindi nagkita. Lalo kang
gumanda, ah. Tatawa-tawang sabi nito.
Oo nga, e. At ikaw naman, lalong naging bolero. Nagtawanan kami at saglit na nag-u
sap bago nagpaalam si Mike dahil may klase pa raw siya.
Pagpasok ko naman ng classroom ay laking gulat ko nang mamataan na naman si Karl
na nakaupo sa hulihan. Dont tell me hes my classmate again for this class? Wow. H
eaven must have loved me that much.
Nang magtama ang paningin namin ay dali-dali akong umiwas para maghanap ng bakan
teng silya. Sa malas ay tanging sa upuang katabi ni Karl lamang ang bakante. Ang
galing lang talaga.
"Peste! Dapat inagahan ko," I cursed under my breath. "Ano ba yan, Lord? Naging b
ad po ba ako para parusahan Niyo ng ganito? Im gonna die na."
Nakataas ang kilay na naupo ako sa tabi ni Karl. Inabala ko na lang ang sarili k
o sa kunway pag-aayos ng gamit sa bag.
Sino yon? Untag ni Karl. He leaned.
Muntik na akong mapamura nang malakas sa pagkabigla. What? Who? Asik ko rito
Iyong kausap mo sa labas na ngiting-ngiti ka pa nga. Who is he? His forehead creas
ed.
Pakialam mo ba? Inirapan ko ito.
Boyfriend mo ba iyon? Pangungulit pa rin nito.
Bakit ba? What do you care? Hindi na ko ito pinansin at tinuon ko na lang ang aten
syon ko sa unahan. Sakto namang dating ng aming propesor kaya hindi na ulit ito
nakapagtanong pa.
Wala kaming imikan hanggang matapos ang klase.

--

Pagkatapos kaming iwanan ng mga babasahin ay maaga na kaming pinaalis ng guro. D
ali-dali ko namang inayos ang mga gamit ko at nagmadaling lumabas ng classroom.
Ayoko na kasing makasabay pa ang bwisit na lalaking ito.
Hey!" Sigaw ni Karl. "Hindi mo pa rin sinasagot ang tanong ko." Sinabayan ako nit
o sa paglalakad.
Wow. Siya naman ang humahabol sa akin ngayon? Ano ito? Naglalaro kami ng habulan
?
Mabilis pa rin ang mga lakad ko at kunway di ko siya nakikita o naririnig.
Sa inis niya marahil ay hinawakan nito ang kanang braso ko para pigilan sa pagla
lakad.
Dont touch me! Tila kuryenteng napaso naman ako sa hawak ni Karl. Bumilis lalo ang
tibok ng puso ko.
Ano ba itong nangyayari sa akin? Bakit laging bumibilis ang tibok ng puso ko sa
lalaking ito?
Pinameywangan ako ni Karl. Just answer my question. Gigil na pahayag nito. Halatan
g nagtitimpi sa inis.
Hindi makapaniwalang napailing naman ako. Ano bang pake mo kung boyfriend ko siya
o hindi? Pinameywangan ko na rin ito.
Natigilan naman si Karl at pagkuwan ay napailing. Iniwas nito ang tingin sa akin
, bagkus ay ginala ang paningin sa mga estudyanteng nagmamadali sa paglalakad.
Saan ang cafeteria niyo rito? Pag-iiba nito ng usapan.
Bago pa ulit ako makapagsalita ay may tumawag sa pangalan ko.
"Astrid!"
Sabay kaming lumingon ni Karl.
Muntik na akong mapatalon sa tuwa sa nakita ko. Right on time. Dumating na ang d
alawang bestfriends ko, sina Kaye at Cess. Pare-parehas kami ng degree na kinuku
ha at halos lahat ng subjects ay kaklase ko sila. Inayos talaga namin ang schedu
le namin.
"Hey!" Tumakbo ako palapit kina Cess at Kaye sabay higit sa kamay nila. "Bilisan
niyo." Kinaladkad ko sila.
Kaye and Cess were confused but still followed me.
Kailangan kong makatakas dito. Ayokong makasama ang mayabang na iyon. Kabwisit, bu
long ko sa dalawa.
Ha? They asked in unison.
I ignored them. Dali-dali kong hinila sina Kaye papunta sa cafeteria.
"Bahala kang Karl Jonathan ka. Hanapin mo ang cafeteria mag-isa mo," I murmured.
Kung makasigaw kanina akala mo siga? Kabago-bago niyang estudyante, e.
"Sino siya? Ang gwapo, ha, Kaye commented.
"Oy, boyfriend mo noh?" Cess teased.
Napangiwi ako at tila nandidiring tinginnan sila. "Asa?! Itsura no'n tingin niyo
papatol ako? E, nakakahighblood ang taong iyon. Ang yabang-yabang. Akala mo kun
g sino. Kainis!" Patuloy pa rin ako sa pagkaladkad sa dalawang bruha.
"Hey, hey. 'Wag masyadong defensive. Ang obvious mo, 'te." Nakataas ang dalawang
kilay na sabi ni Kaye, at nagtawanan pa sila.
Napailing na lang ako at hindi na nakipagtalo pa.
Matatalino ang mga kaibigan ko. Consistent University Scholars din sila. Puro ar
al at bahay din sila gaya ko. Kaya nagkasundo kaming tatlo, e.
Boring ba ang buhay namin? Siyempre hindi noh! Masaya kami sa pananonood ng mga
pelikula, sa pagbabasa ng mga libro, at sa pag-uusap tungkol sa mga crushes nam
in na taga College of Engineering and Agro-Industrial Technology (CEAT). Boring
ba iyon? Hindi naman 'di ba?
Nang makarating kami sa cafeteria ay bigla ko na naman naisip ang mukha ni Karl
Jonathan bago ko siya iwan sa gitna ng daan. Mukhang nakakaawa ang mokong. Bago
kasi, e. Mahihirapan iyon. Tiyak, napagtripan na iyon ng mga upperclassmen. Loko
pa naman karamihan dito.
"Ah basta! Bahala siya. The heck I care. Buti nga sa kanya. Yabang yabang niya e
," I whispered.
"Are you saying something?" Kaye asked.
Umiling lang ako.
Pumasok na kami sa cafeteria at nag-order. Nang makahanap ng bakanteng mesa ay n
aupo na kami at pinagpatuloy ang kwentuhan.
Tumingin ako sa tinola at kanin na nasa harapan ko. "Gosh! Gutom na gutom ako."
Nilantakan ko na ang pagkain sa harapan habang masayang nakikipagkwentuhan sa mg
a kaibigan ko.
Pero sa gitna ng pagkain at kwentuhan ay bigla akong napahinto sa pagsubo ng kan
in.
Bakit gano'n?
Parang...parang nagi-guilty ako?

Copyright © ScribblerMia, 2012

Natapos ang buong araw ng klase ko. Hindi ko rin nakita si Karl Jonathan.
Nasaan na kaya iyon? Hay naku. Bahala siya. At least, tahimik ang maghapon ko. D
alawang subjects ko lang pala siya kaklase ngayong araw. Okay na rin dahil hindi
ko makakasama buong maghapon ang bwisit na iyon.
"Let's go home." Yaya ni Cess.
"Go ahead, guys. Dadaan pa ako sa library. Papa-validate ko pa ID ko, e." Nakasi
mangot na sabi ko.
"Sure ka?" Tanong ni Kaye.
"Uuwi rin naman ako ng maaga. Pa-validate lang then gorabelles na. Una na kayo."
I gave them a reassuring smile.
"Okay, then. See you." Sabay nilang sabi sabay halik sa pisngi ko.
Kinuha ko na ang bag ko at tumungo sa library. Binuksan ko na rin ang carnation
pink na payong ko.
Napahugot ako ng malalim na hiningi. Mahaba-habang lakaran na naman ito. Naisip
ba ng paaralang ito na bukod sa mahihirap na ang mga subjects ay pahirap rin ang
pagpunta sa mga buildings? Ang init init pa naman. Kakatapos lang ng summer per
o ang init pa rin. Ano ba iyan?
"What the hell!" I screamed. Napatigil ako sa paglalakad at napahawak ng mahigpi
t sa payong ko.
"Hey, hey, hey. Napaka unlady-like naman," a familiar voice exclaimed.
I turned around only to see that irritating face again.
"What do you want again this time?" I shouted.
"Kalma lang." Taas ang dalawang kamay na sabi niya, nakangisi pa.
"Bakit ka ba nangbubunggo? Ang lawak lawak ng daan, pare, nagsusumiksik ka pa? L
aki-laki mong tao! Bwisit! Nananadya ka ba ha?" Dire-diretsong sabi ko. Muntik n
a kasing tumilapon ang bag at payong ko.
Kumunot ang noo nito. "Mainit na nga ang panahon, mainit din ang ulo mo. Problem
a mo ba ha?" Naiinis na rin na sabi nito.
"Pwede ba? Lubayan mo nga ako! Nakakairita na ang pagsunod-sunod mo!"
"Excuse me, but who's following you?"
"Sino pa nga ba?"
"If you are referring to me, Im afraid you're definitely wrong. I don't have time
to follow you." He emphasized the word you.
"Then, why are you here?" I asked sarcastically.
"Pagmamay-ari mo ba ang library? Wow ha!" He feigned a shock.
Ayan na naman ang alta presyon ko. Nakakainis talaga.
Tinitigan ko siya ng masama. At sa pagtitig ko, napansin ko ang mamula-mulang mu
kha nito. Siguro dahil sa sobrang init ng panahon. Wala kasi itong dalang payong
. Nakakaawa dahil hindi nga pala alam ng lalaki na ito na ang una sa listahan ng
mga dapat hindi kalimutang dalhin sa school na ito ay payong. Oh well, papel, b
uti nga. Sana mangitim siya at pumanget! Nakakairita kasi siya.
Pinagmasdan ko ang kabuuan ng kanyang mukha. Gwapo talaga ang mokong. His nose,
his eyes, his lips, his---
I suddenly heard him chuckle.
"Ano'ng nakakatawa, lalaki?" I glared at him.
"Uhm, wag ka masyadong pahalata na crush mo ako, ha? Kakaturn-off, e." He smirked
. Pagkatapos ay tumalikod na ito at nagsimulang maglakad palayo.
Nakatitig lang ako sa papalayong lalaki.
What did he say? Crush ko siya? Iba rin talaga ang delubyong dala niya. Ang prob
lema talaga ng karamihan sa mga lalaki ay kayabangan. Pagtinititigan ba ng babae
ang lalaki, crush na agad? Hindi ba pwedeng napapangitan lang? Or naga-gwapuhan
? Or may mali lang sa mukha nila?
"Wait, what?!" I shouted again.
Dire-diretso ang kumag na parang walang narinig.
"The nerve of that guy!" Nagpapadyak ako sa inis. Kaya pinagtinginan tuloy ako n
g mga kasalubong kong estudyante.
What?! I screamed at them.
Bigla namang nagmadaling maglakad ang mga ito at iniwas ang mga tingin sa akin.
Namula ako bigla. Nakakahiya talaga.
Inayos ko sarili ko sabay lakad with confidence. Whats this? Just when I thought
that this day was over, hindi pa rin pala. Bakit ba ganito? This was too much fo
r a punishment. Gusto kong maiyak sa inis.
--

I fell in line while waiting for my turn. Ang haba ng pila sa library.
Tiningnan ko ang cellphone ko para i-check kung may mga mensahe ba akong natangg
ap.
"Ang gwapo niya talaga. Bago ba siya? Now ko lang nakita, e."
Mukhang mayaman noh?
Kamukha niya ang ex ko.
Duh. 'Di hamak na mas lamang ng ilang milyong paligo naman iyan sa ex mo.
Nakarinig ako ng tawanan sa harapan ko.
"Ang tangkad. Siguro frat member iyan."
"Oo nga, e. Ano kayang frat niya? Makasali sa sorority nila."
Tumingin ako sa nasa unahan ko. Naghahagikhikan ang apat na babae.
I frowned. Ano ang problema nila?
Tiningnan ko naman ang pinaguusapan nilang lalaki.
Muntik na akong mapamura nang malakas. What? Are you kidding me? Iyan na ang app
le of the eye nila? Iyang mukhang palaka na iyan?
Nakatayo kasi ito sa kabilang linya habang nakikinig sa iPod. Wala siyang kaalam
-alam na pinaguusapan na siya ng mga babaeng ito sa unahan ko na panay ang pacut
e.
Binalik ko ang atensyon ko sa pagtetext. Bahala sila.
1 message received:
From Kaye:
Ateng, ang gwapo lang po ng katabi ko sa jeep. Mukhang yummy. Kaso ang gf, mukha
ng langka. Rephrase, langka ang mukha. Syet lang. Parang pimple na tinubuan ng m
ukha.
Medyo napatawa ako sa text ng kaibigan ko. Napakapulaera talaga ng babaeng ito.
Bakit ko ba naging kaibigan pa ito? Ngiting-ngiti ako habang nagrereply.
"OMG! Nakatingin siya sa atin."
"Im gonna faint."
"Baka napansin niya na tayo?"
Hagikhikan pa rin ang mga babae sa unahan ko. Grabe ha. Try niyo lang kiligin ng
bongga mga Ate? Adik niyo lang, e.
Iniangat ko ang paningin ko. Halos lumuwa naman ang mga mata ko sa nakita ko.
Oo nga. Nakatingin nga siya dito, sa pwesto ko. At sigurado ako, hindi siya naka
tingin sa mga babaeng iyan kung hindi sa akin lang.
Karl smirked. He suddenly mouthed the word "crazy."
I inhaled sharply. I couldnt believe what he just said.
Ako? Crazy? E, samantalang itong mga babae sa unahan ko ang mga baliw! Tapos ako
ang sasabihan niyang baliw?
Aba't! Hindi ako papayag.
Tinitigan ko lang siya. Diretso ang tingin ng lalaking mayabang.
Pagkatapos ng isang minuto, napansin siguro nitong tinititigan ko siya ng matali
m, kaya nang lumingon siyaI raised my two middle fingers.
He gasped.
I smirked upon seeing his shocked face.
Bull's eye. You deserve that, asshole.
--
Sa wakas, makakauwi na rin, nakangiting bulong ko sa sarili.
Naghihintay ako ng jeep sa tapat ng Jollibee. Bente minutes na ako rito pero wal
a pang jeep na byaheng pa-San Pablo ang dumadaan.
Kinuha ko mula sa bulsa ang panyo at pinunasan ko ang pawis na tumulo sa noo ko.
Mataas ang sikat ng araw. Alas dos pa lang kasi kaya ramdam na ramdam ang init,
idagdag pa na marami kaming pasahero na naghihintay.
After five minutes, a familiar car suddenly stopped in front of me. Bumaba ang s
alamin ng kotse, only to see that annoying face.
"No luck, eh?" He smirked.
I hate that smirk. Its annoying. "Pake mo?" Mataray kong tanong.
"Want a ride?" Nakangisi nitong tanong.
Napansin kong napatingin sa amin ang ilang pasahero na nakapalibot sa akin. Natu
ral na talaga sa mga Pinoy ang makiusyoso sa usapan ng may usapan ano?
Binaling ko ang atensyon ko sa nakangising lalaki. Nag-isip ako saglit. Kung mag
iinarte pa ako, baka hindi ako makauwi. Kanina pa kasi ako rito. Ang init-init a
t ang dami ring pasahero na nakaabang. Malamang, parang basketball ito mamaya, b
aldahan at unahan sa jeep. Tiningnan ko si yabang. Mukha namang seryoso siyang p
asakayin ako sa kotse niya.
"Te, ang gwapo naman no'n."
"Trula. Kaso girlfriend niya ba iyang girl na iyan?"
Chakabelles."
Tiningnan ko ng masama ang dalawang baba...bakla? Grabe ha! Marami akong kaibiga
n na bakla. Pero hindi nila akong sinabihan ng panget! Sabunutan ko ang kilay ng
mga ito, e!
Tiningnan ko ulit si Karl Jonathan at ngumisi. Sige na nga. Sasakay na ako rito
sa kotse ni yabang. No choice, e.
Taas-noo akong lumapit sa sasakya niya. Nang hahawakan ko na ang pinto ng kotse,
bigla niyang pinaharurot palayo ang sasakyan. Leaving me dumbfounded.
Will someone please tell me...
What the heck did just happen?
Copyright © ScribblerMia, 2012

Kainis! Bakit ako iniwan ng lalaking iyon?! Grabe lang ha! Nakakahiya!

Nagtawanan ang ibang pasahero nang makita nila ang ginawa ng mayabang at walang-
puso na lalaking iyon. Gravity! Gusto kong magwala sa galit. Bastos siya.
Naglalakad na ako malapit sa may kanto ng bahay namin. Hindi pa rin maaalis sa i
sip ko ang ginawa ng mayabang na iyon. Nakakapanglambot. Parang pagod na pagod a
ko sa maghapon.
"Akala ko pa naman..." I sighed. Napabitaw ako sa pagkakahawak ko sa backpack ko
.
"O, nandito ka na pala?" Nakangiting bati ni Mama.
Hindi, Ma. Kaluluwa ko lang ito, I murmured.
Nakita ko ang Mama ko na nagdidilig ng mga halaman. Nagkibit-balikat lang ako ha
bang nagpatuloy sa paglalakad.
"Oleya Astrid!" Mama shouted.
Lumingon lang ako ng walang gana.
"May nakakalimutan ka yata." Nakataas ang kilay na sabi ni Mama.
Huh? Saglit pa akong natigilan at nag-isip bago nakuha ang pinahihiwatig niya.
Lumapit ako kay Mama para magmano at humalik sa pisngi niya. Grabe naman. Nang d
ahil sa inis ko sa kumag na iyon, nakalimutan kong batiin ang Mama ko.
Pagpasok ko sa loob ng bahay ay nakita ko si Papa sa sala na nanonood ng telebis
yon at abala sa pagkain ng nilagang mais.
Wow. Nilagang mais? Paborito ko iyon, ah. Dali-dali akong lumapit kay Papa at na
upo sa tabi niya.
"Pa, saan galing iyan?" Sabay kuha ng isang piraso. Medyo mainit pa ito, halatan
g bagong luto lamang.
"Sa kabilang bahay, dala nong gwapong anak ni Tita Elena mo." Nakangising sabi n
i Papa.
"Saang banda gwapo, Pa?" Naiinis na sabi ko. Bigla kong binitiwan ang nilagang
mais at napasimagot. Binalik ko ito sa pinggan. Masakit, pero kailangan. Kailang
an isalba ang pride.
Nawalan na ako ng gana. Oo, paborito ko ang nilagang mais. Pero nang marinig ko
na galing sa lalaking iyon, parang gusto kong masuka kahit hindi ko pa natitikma
n ang nilagang mais na iyan.
Dumiretso na lang ako sa kwarto ko at nahiga.
I closed my eyes. I was really tired.
It's been a long day.

--

"Anak, wake up."
"Hmmm."
"Kakain na. Astrid, gising na."
"Hmmm. Five minutes, Ma." Kinapa ko ang unan sa tabi ko bago pinatong sa mukha k
o.
"Isa. Hindi ka babangon?" I could sense a threat at the sound of my mother's voi
ce. It's a sign for me to wake up.
Napakamot ako sa inis.
"Okay, fine!" Bigla akong bumangon.
Tiningnan ko ang orasan. 8:00 na pala. What? Seriously? Tatlong oras akong nakat
ulog?
Lumabas na si Mama sa kwarto ko, pero tumigil ito malapit sa pinto at lumigon sa
akin.
"Bumaba ka na diyan. At saka nga pala---"
Tumayo ako. "Ma, oo na. Sige na. Baba na po." Hindi ko na pinatapos si Mama sa s
asabihin niya. Sinarado ko muna ang pinto at naghikab. Nag-inat din ako. Grabe,
inaantok pa ako.
Hinanap ko muna ang cellphone ko. Nasaan na ba iyon?
"Astrid!" Sigaw ni Mama sa baba.
" Jeez. I'm coming!" I shouted back.
Mamaya ko na nga lang hahanapin ang cellphone ko.
Nagmamartsa akong bumaba sa hagdan. Dire diretso ako sa kusina. Pero laking gula
t ko sa tumambad sa akin.
"Tss." Iiling-iling pa ang lalaki na nakaupo sa isa sa mga upuan na nakapalibot
sa dining table namin.
"O, anak, we invited your Tita Elena and Karl for dinner." Nakangiting sabi ng M
ama ko.
Sanay ako na nandito si Tita Elena palagi. Madalas din siya ditong kumain sa ami
n. Close talaga sila ng Mama ko simula pagkabata. Pero ang nakakagulat ditto, e,
ang anak niya na si Karl Jonathan. Anong ginagawa nito rito? Sa pagkakatanda ko,
allergic siya sa akin kaya matagal na rin itong hindi pumupunta sa amin. Nong m
ag-aral ito sa Manila, lalo na itong hindi namansin. Feeling kasi siya masyado.

I heard him chuckle.
Pinandilatan ko siya ng mata. "Anong problema mo?" I mouthed. Buti na lang at ab
ala na sa pag-uusap ang parents ko at ang Mama niya. Kaya hindi nila pansin ang
silent war na namamagitan sa amin.
"Ikaw," sabi niya na walang tunog na lumabas sabay turo sa akin.
Hindi ko na siya pinansin at umupo na lang ako sa tapat niya.
"O, anak! Ay! Diyos ko po." Gulat na sabi ng Papa ko.
Napansin ko ring nagulat sina Mama at Tita Elena.
"Yes, Pa? I'm hungry. Kain na po tayo. Tita, kain na po." Sinimulan ko nang sumu
bo ng pagkain.
Napansin ko sa gilid ng mata ko na nakatingin sila sa akin. Napatigil ako sa pag
kain at tumingin din sa kanila.
"Yes?" I asked lazily.
Iling lang ang sinagot nila at kumain na rin.
Sina Mama at Papa, parang hindi mapakali.
Ano bang nangyayari sa kanila? Samantalang si yabang, e, pulang-pula. Parang napa
patae na ewan. Problema niya? Parang pigil na pigil siyang tumawa?
Ah, ewan ko sa kanya. Why would I bother? Nawa'y hindi siya makajebs.
--

30 minuto din bago natapos ang dinner. Busy kasi sila sa kwentuhan. Siyempre, pa
bida na naman si yabang. Siya ang topic, e. Kesyo matalino raw, gwapo, mabait, a
t magalang.
Seriously? Mabait at magalang? Aabutin na tayo ng zombie apocalypse pero hinding
-hindi siya magiging mabait at magalang. Excuse me lang, ha.
Hindi na ko ako nakikinig sa usapan nila. Bahala sila.
Pero sandal lang ha, kanina ko pa napapansin na pinagtatawanan ako ng yabang na
ito.
O, bakit? E, 'di siya na nga. Siya na ang magaling. The best siya, e. The best s
iyang sipain sa mukha.
Pagkatapos kumain ay dumiretso na sila sa sala para ituloy ang kwentuhan.
"O, hija, san ka pupunta?" Tanong ni Tita Elena nang makahakbang ako sa unang ba
itang paakyat.
"Sa kwarto po, Tita. Medyo masakit po kasi ang ulo ko, e," palusot ko.
"Ah, okay. You should rest na nga. Good night, hija." Dumiretso na si Tita Elena
sa sala at ako naman ay dumiretso na rin sa kwarto ko.
Binuksan ko ang pinto ng kwarto ko at napangiti ako nang tumambad sa akin ang ka
ma ko.
Nakangiti akong naglakad palapit dito.
Pero bigla akong napapreno sa gilid ng kama ko.
May napansin akong hindi kaaya-aya nang mapadaan ako sa malaking salamin at may
mahagip ang paningin ko.
I took three steps backward. Dahan-dahang humarap ako sa malaking salamin sa kwa
rto ko.
I gasped loudly.
Napahawak ako bigla sa mukha ko.
Oh my God. Kill me now!
Nakataas ang buhok ko at gulo-gulo. Nang lumapit pa ako sa salamin, napansin ko
ang puting iyon malapit sa gilid ng labi ko.
Gusto kong himatayin. Pwede ba akong kainin ng lupa? Pwede ba akong mawala ng pa
rang bula?
Tama ba ang nakikita ko?
Laway?
Tuyong laway?
TUYONG LAWAY?!
Kaya ba ganoon ang mga reaksyon nila kanina?
At ang yabang na iyon? Kaya ba siya natatawa? Kaya ba namumula siya? Hindi siya
nagpipigil jumebs kung hindi nagpipigil siya ng tawa?
I closed my eyes and hoped that this was only a dream and that I would wake up f
rom this nightmare.
I opened my eyes. Tumingin ulit ako sa salamin.
I suddenly screamed.
I screamed so loud that I swear I heard Karl Jonathans laugh from downstairs.


Copyright © ScribblerMia, 2012

Grabe talaga. Sana man lang sinabi nina Mama na hindi pala kaaya-aya ang itsura
ko kagabi. Nakakahiya talaga. Sa dinami-dami pa naman kasi ng makakakita, bakit
siya pa? E, grabehan mang-asar ang mokong na iyon.
"I'm going, Ma," I said grimly. I kissed my Mamas cheek. Tumakbo ako at nang mala
pit na ako sa gate ay narinig ko ang tawag ni Mama.
Napapreno ako at dali-daling napaharap kay Mama.
"Nakalimutan kong sabihin na sabay na pala kayong papasok ni Karl, nakangiti nito
ng sabi habang may hawak na paso.
W-what?
Mama grinned. "Hindi namin nasabi sa'yo kagabi kasi nasa kwarto ka na. Nag-usap
na kami about it. Payag naman si Karl. After all, wala kang sasakyan, si Karl me
ron. Hindi ka na mahihirapan mag-commute. At saka kababata mo naman siya. So we
thought that it's safe for you to go with him every day." Dire-diretsong sabi ng
Mama ko.
My eyes popped out of their sockets. My jaw dropped.
Aba, at ayaw akong bigyan ng pagkakataon para magsalita? She was using that tone
again, that tone, which means Theres nothing you can do but to follow my order.
Nang makabawi ako sa pagkabigla ay napapadyak ako sa inis. "Pero, Ma. May kotse
naman tayo, 'di ba?"
"Bakid, Oleya Astrid, marunong kang magdrive?" She retorted.
At doon natapos ang usapan namin.
Masama ang loob na binuksan ko ang gate namin at pabagsak na sinarado ito. Nakan
guso akong naghihintay sa tapat ng gate.
Nakakainis na talaga. Kasalanan ko ito, e. Dapat noon pa nag-aral na akong mag-d
rive. Ayan, tuloy, pagminamalas ka nga naman. Kung bakit kasi ang tamad-tamad ko
noong pinipilit nila akong i-enrol sa driving school.
I was cut off from my thoughts when a car stopped in front of me.
Mula sa driver's seat ay inabot niya ang pintuan para buksan ito, without even l
ooking at me, without any reactions at all. As usual, that infamous poker face w
elcomed me.
Walang imik na pumasok na lang ako sa kotse.
Bigla naman niyang pinaharurot ito.
--

Tahimik lang kami sa byahe. Walang gustong magsalita.
Ang awkward naman. Hindi ako sanay ng ganito na hindi mapakali sa byahe.
Pagnagko-commute lang ako, nakatingin ako sa tanawin. Minsan, nagmamasid-masid s
a mga kapwa pasahero. Nagpapacute pag may pasaherong gwapo, naiinis sa mga PDA n
a magkasintahan sa jeep, o nakikipaglaro sa mga batang nakakalong sa mga magulan
g nila.
Pero iba ngayon, e. Dahil iisa lang tao ang kasama ko. 'Di bale sa jeep, e, hind
i ko kilala ang mga kasabay ko. Pero sa kotseng ito, hindi ko lang siya kilala,
kababata at kaaway ko pa.
"You don't have to give me that annoyed face, you know," he said seriously, pull
ing me away from my thoughts.
Nabigla ako sa sinabi niya. I didnt notice that I was staring at him while I was
drowning in my own thoughts. This was the first time he talked since I went insi
de his car. Take note, he was the one who broke the silence. Anong meron? Bago it
o, ha.
"What are you talking about?" I shot back.
"Youre spacing out, and it seems that you're thinking of me." He gave me that arr
ogant smile again. He emphasized the word me.
The nerve of this guy! How did he know anyway? Was I that obvious?
"Yes, you're that obvious," he answered.
"What?" Was he reading my thoughts?
"I'm not a mind reader if that's what you think. Youre just easy to read." Umiili
ng iling ito at tumingin sa daan.
Pero ang kinaiinis ko, ang ngiti niyang nakakaloko. Nakakaloko nga pala itong ng
umiti kasi luko-luko siya. Pero bakit ganoon?! Bakit naloloko ako sa ngiti niya?
Bakit ba ako luka-uka na rin?
Hindi na lang ako umimik. Ayoko nang pahabain pa ang pagtatalo namin. Lalo lang
ako mai-stress kapag iisipin ko pa ang mokong na ito. Pangalawang araw ko pa lan
g sa school, ayokong sirain ang araw ko dahil sa kanya.
Nakakainis! Bakit kasi pumayag sina Mama na ipasabay ako ditto? Hindi naman kami
parehas ng schedule nito sa pagkakaalam ko. Ayoko siyang makasama! Ayoko siyang
kasabay! Naha-highblood ako sa kanya.
There's something about him, something about him that I found oh-so-irritating.
Maybe its the way he talks? The way he laughs? The way he mocks me? The way he st
ares? Or the way he looks?
Huh? Bakit napasama ang looks? His brown eyes, his pointed nose, his red lips, h
is lightly disheveled hairWait, was I supposed to talk about his irritating look?
Everything about him was effin' irritating. He's iriitating. If I could punch
him on the face a million times, oh God, I would! I really really would.
"Hey, Miss Red Face! We're here, he announced.
I was startled and looked outside the window, and then turned to him again.
He was removing his seatbelt. If you're plotting to murder me, please continue it
later 'cause we still have class." He looked at me boredly for about five secon
ds and then went outside and slammed the cars door.
Seriously? Kamaganak niya si Nostradamus? Siya ba iyong nawawalang tao na may bl
oodline ni Nostradamus?
Naiinis na napailing ako bago sinukbit ang bag at sinundan siya palabas ng sasak
yan.
Before I took a step forward, I rememberd something. Red Face?
Dali-dali akong tumingin sa side mirror ng kotse ni yabang. And, hes right! Pulan
g-pula ang mukha ko. Ganoon ba ako kainis na inis sa kanya?
Napatingin ako nang may marinig na tumatawa mula sa hindi kalayuan.
Nagsalubong ang kilay ko. "Jerk!" I shouted.
Tumigil siya sa paglalakad at humarap.
Then, he bowed like a Prince asking a Princess to dance. "Im honored," he shouted
back before he started to walk away.
I closed my fists. My eyebrows furrowed, and I pressed my lips together. irritat
ing
I really hate him! I haven't met a person who's super-duper-mega-over-to-the-max
-irksome person like him!

--

Since its our first meeting, please get a one-fourth sheet of paper and write your
name, degree, birthday, hobbies, and provide a two to three sentences about you
.
Sabay-sabay naman kaming kumuha ng papel at ballpen sa bag.
Hey, I have chika, nakangiting sabi ni Kaye. Alam niyo ba? May bagong crush ng baya
n sa CAS. Take note, sa CAS. Sa college natin! Oh my Lord!
Kasalukuyan kaming nasa klase, magkakatabi kasi kami sa upuan sa pinakahulihan n
a row. Nasa dulo ako, malapit sa pinto.
Ah, oo. Nabanggit na nga sa akin ni Grace iyan kanina. Classmate ko siya sa PE, e
. Usap-usapan nga raw. Ano raw degree? Cess asked curiously.
BS Bio ata, e. Im not sure. In fairness, first time nagkaroon ng hottie sa college
natin. Lagi kasing nasa Engineering ang mga Papabelles. Kaye rolled her eyes whi
le giggling.
Nagsusulat lang ako habang nakikinig sa dalawa. Hay naku. Umarangkada na naman an
g pagkalalakero ng dalawang ito, bulong ko sa sarili.
Nakita mo na ba siya? Nanlalaki ang mga matang tanong ni Kaye kay Cess.
Hindi pa nga, e. Nakalimutan ko ang name. Nasabi na sa akin iyon, e. Nathan ba? N
athaniel? Jonathan? Basta parang ganoon. Natatawang sabi ni Cess.
OMG! Kaye shrieked.
Nag-apir pa ang dalawa habang kinikilig.
Nang mapansin na hindi ako nakikisali sa usapan nila ay hinarap ako ni Kaye dahi
l katabi ko siya. Hoy, bakla. Ano? Sama ka sa amin later? Manhunt tayo? Kinikilig
pang sabi nito.
Grabe ha. Wala pang gwapong nakatakas sa dalawang ito. Lahat ng chismis alam, ba
sta lalaki ang sangkot. I didnt really care, and I didnt mind that. Minsan lang, p
arang over na ang dalawang ito.
Nong nakaraang taon kasi, dumating sa punto na nag-stalked kami. Oh well, dont get
me wrong. Hinigit lang nila ako. May gwapo kasing student na Civil Eng. Isang l
inggo namin siyang sinundan. Tapos ayon nga, sinundan namin 'yong guy hanggang s
a Mcdo. I think hes name was Macky. Then, all of a sudden, while we were busy eat
ing fries, that guy Macky went to us, holding a tray of food. Siyempre, kinikili
g ang dalawang bruhilda. Nakangiti kasi yong lalaki, e. Kaso, para kaming binuhus
an ng malamig na tubig sa biglang sinabi niya.
Hey, girls. Are you my stalkers? Oh well, sanay na ako. He rolled his eyes. He was
tall and muscular. I couldnt deny the fact that he was really gorgeous.
The three of us just listened as our mouths were hanging open.
He grimaced. Anyway, dont push your luck, ladies. Hindi ko kayo type. Ngumiti pa si
ya sabay alis.
We were left there, laglag-jaw.
After that incident, what happened to us? We went straight to the Animal Science
building to buy chocomilks. Kaye and Cess were stressed.
Bumili kami ng tig-iisang litro ng chocomilk. Doon ko binuhos ang pagkapahiya. S
ina Kaye at Cess ay doon binuhos ang sama ng loob.
After three days, we saw that guy againwith another guy.
Yes. Hes gay.
I was taken aback. As for my two friends, their hearts were shattered into piece
s.
I grinned as I remembered that incident.
Hey, Astrid. Are you listening? Kaye called.
Huh? Yeah. I blinked.
Masyado palang napahaba ang pagmumuni-muni ko. Napatawa na naman akong mag-isa.
Tuwing naiisip ko kasi ang pangyayaring iyon, natatawa talaga ako. Napapailing p
a ako habang pinupunusan ang luha sa gilid ng mata ko. Hindi naman ako napapansi
n ng dalawang bruha kasi busy sila sa chismisan.
Pero biglangmay nahagip ang paningin ko sa bukas na pinto.
Si ano
It's him!
Si yabang!
Holy Mother of God! He caught me twice, laughing on my own.
Nakita ko siyang umiling-iling habang natatawa.
And there it goes again, he mouthed the word"Crazy.

Copyright © ScribblerMia, 2012

Its finally Saturday! I did a happy dance as I was busy going around inside my ro
om.
Ano kaya ang magandang gawin? Mamasyal sa mall? Magbasa ng book? Magsulat ng tul
a? Kumanta sa videoke? Sumayaw?
Sa dami ng mga aktibidades na naiisip ko, hindi tuloy ako makapagdesisyon.
Makatapos ang ilang minutong pag-iikot at pag-iisp, naisipan kong mag-mall na la
ng.
I hurriedly went to the bathroom to take a bath. Then, I changed my clothes. Nag
-shorts lang ako, sleeveless na puti, at chucks na pula. Kinuha ko na ang pink J
ansport backpack ko na maliit.
"Ma, I'll be back after lunch." I told my Mom as I ran toward the gate.
"Wait, here is the list." Mama called after me.
Bago ko hawakan ang gate ay nilingon ko siya.
"For what?" Masama ang kutob ko rito.
"List of things to buy!" She smiled widely.
Naapakamot ako sa batok. Parasite talaga ang Mama ko. Fine. Bye." I waved and wen
t outside.
Dumiretso ako sa kanto para maghintay ng tricyle. Hindi rin naman nagtagal ay ma
y tumigil sa tapat ko.
I smiled.
This is going to be a great day for me, I can feel it.

--

It took me 30 minutes to arrive at SM San Pablo City.
Pagkapasok ko ay iginala ko ang paningin ko sa paligid. Maraming tao pero karami
han ay mga bata at mga teenagers.
May concert ba? May mall tour? Ano kayang meron?
Nagkibit-balikat na lang ako bago nagikot-ikot ako sa mall.
Pumasok ako sa ilang shops ng damit at tumitingin-tingin. Nagsukat-sukat din ako
ng mga shorts at t-shirts. Dumaan ako sa accessory shop at bumili ng bracelet n
a pink.
Nang mauhaw ay dumaan ako saglit sa Zagu para bumili ng Baby Z na chocolate. Dad
aan sana ako sa bookstore pero hinarangan ako ng guard dahil bawal daw ang may i
numin sa loob.
Nagpaikot-ikot ako na lang ako sa ikalawang palapag ng gusali. Napadaan ako sa D
epartment Store. My eyes twinkled when I saw a big red signage.
50% Sale on selected items. I almost jumped in glee.
Dali-dali kong inubos ang Zagu at tinapon sa malapit na basurahan.
Pagkatapos ay mabilis akong pumasok sa tindahan para magtingin-tingin ng mga dre
ss.
After a few minutes of searching, I found a cute purple dress. It was a fitted,
triangle-cut bodice with spaghetti straps that crisscross an open back. The skir
t was above the knee.
Buti na lang may P 2,000.00 akong naipon nong bakasyon. Nabili ko ang damit sa ha
lagang P 1,500.00. Purita Mirasol kasi ako. Hindi naman kami mayaman, pero hindi
rin naman kami hikahos. Sapat lang na nakakakain kami ng tatlong beses sa isang
araw, nakakapag-paaral ang mga magulang ko, at nabibigyan ako ng baon araw-araw
. Pero sa mga luho gaya ng gadgets, mga damit, sapatos, at bag, pina-iipunan ko
lahat ang mga iyon mula sa mga baon na natitira ko. Teacher kasi ang Mama ko sa
isang pribadong paaralan habang accountant naman ang Papa ko sa munisipyo.
Yes, purita mirasol ang lolabelles ngayon kasi nga nagbakasyon, waley datung, sabi
ng isang lalaki sa kasama niyang babae. Nakapila rin sila sa counter.
Pagtingin ko sa tabi ko ay nakaheadband ang lalaki at nakamake-up. Mukhang ka-ed
ad ko rin lang sila.
Napangiti ako habang nag-uusap sila. Naalala ko bigla ang best friend kong badin
g din na si Philip.
We had been friends since time immemorial. But of course, thats exaggeration.
Magdadalawang taon na kaming mag-bestfriends. I met him when we were in first ye
ar college. He was my classmate in MATH2. Hes taking up BS Civil Engineering. We
became close for the simple reason that I was a parasite. Yes, I used him to my
advantage. I needed him to pass my Math subject.
I smiled wickedly. But of course again, that was a joke.
We were seatmates back then. Dahil likas na madaldal ako at ganoon din siya, we
clicked and became best friends forever and ever. We were alike in so many ways,
the only difference was that hes too lazy to go to school.
Hindi siya pumasok nitong nakaraang Linggo. Nagtext siya sa akin kagabi at sinab
ing sa Lunes na lang daw siya papasok. Namimiss ko na nga ang baklang iyon, e.
Nang nabayaran ko na ang damit ay naglakad na ako palabas ng Department Store. P
ero mukhang may surpresang naakabang pala sa akin.
What the fudge!" I shrieked.
"Hey! Are you blind?!" He shouted, annoyed.
Wow. Pagsinuswerte ka nga naman, oh! Si yabang pa ang makikita mo.
God. Sabado po ngayon, hanggang weekend ba nama ay nandito pa rin sa eksena ang
hunghang na ito?
"Watch where you're going! Ang tanga-tanga, e. Bago pa naman ang sapatos ko, sing
hal niya sa akin. Magkasalubong ang dalawang kilay nito habang pinagmamasdan ang
priceless red Vans rubber shoes niya. Tiningnan ko saglit ang itsura niya, naka
-plain blue na V-neck shirt siya at cream na shorts. Gwapo siya, but what the he
ll. He didnt have the right to talk to me that way.
Nagpanting ang mga tainga ko sa sinabi niya. Ano kamo? Ako tanga?
Dinuro ko siya kahit may nakasabit ng plastic sa kamay ko. Wala akong pakialam k
ahit nasa may entrance kami ng Department Store at maraming tao ang pumapasok. "
Hey, jerk! Don't talk to me as if I'm stupid, and stop shouting because I am not
freakin' deaf! Pulang-pula ang mukha ko sa galit. What's with you? Why are you he
re anyway?" Pinameywangan ko siya.
Tiningnan niya ako. Nawala ang pagkainis sa mukha nito at napalitan ng nangungut
yang tingin. He crossed his arms like hes the king of the world. "The last time I
checked, this place is for public use." He smirked.
The nerve of this guy! Namula ako dala ng kahihiyan. Pero hindi, hindi ako magpa
patalo rito.
I composed myself. I crossed my arms as well. Di hamak na mas matangkad siya sa a
kin. My 57 height was nothing compared to his 61 height. But that wouldnt stop me fro
m fighting back. Screw height.
Okay, back to World War III.
"I don't care! I said spitefully. You are everywhere! Everywhere! You're annoying!
Annoying!" I was being impatient.
He raised his hands as if there was an invincible wall in front of him. "Whoa. W
ait a minute, are you talking to me? I'm annoying? Really?" He seemed amused.
I glared. "Shut up!"
I noticed that some people were already staring. They seemed to stop what theyre
doing and just watched us as if were some form of entertainment.
"LQ ba iyan?"
"Malamang. Nagsisigawan, e.
Gwapo nong guy, noh?"
Tiningnan ko ng masama ang dalawang babaeng nasa gilid ko na nagchichismisan. "E
xcuse me, mas gugustuhin ko pang magpakamatay keysa patulan ang lalaking ito." T
inuro ko ang lalaki sa harapan ko.
Nagulat ang dalawang babae sa sinabi ko. Namula sila bigla nang mahuli ko silang
nag-uusap.
"Excuse me," sabat ni yabang. "Mas gugustuhin ko pang uminom ng formalin keysa p
atulan ang babaeng ito." Tinuro rin ako nito. Nakangiti pa siya na parang naaali
w sa pangyayari.
Binaling ko ulit ang atensyon ko sa kanya. I looked at him angrily. "Mas gugustu
hin ko pang tumalon sa building keysa patulan ka!"
"Uyyy. Ang sweet."
"Yiiiii."
"Nakakatuwa talaga sila noh?"
"Oo nga. Teleserye ang peg?"
Sino ba ang mga alipores na ito at mga nakikisawsaw? Kailangan talagang makinig
sa usapan ng may usapan?
"I wasted five minutes." Tumingin si yabang sa relo niya na pailing-iling.
What did he mean by that? Na naaksaya niya ang oras niya sa pakikipag-usap sa ak
in? Okay, rephrase, sa pakikipagtalo sa akin? E, bwisit pala siya, e.
Napahawak ako sa sentido ko at napapikit ng mariin.
Ewan ko ba. I used to be calm. Hangga't maari, hindi ako nag-iisip manuntok at m
anakit ng kapwa. Hindi ako madaling mapikon. Hindi rin ako palamura. Pero bakit
ganoon? Pamula ng magkrus ulit ang landas namin ng yabang na ito, feeling ko nag
iging bad na ako? Whats happening to me? I was becoming a monster.
Tinaasan ko lang siya ng kilay at nagmartsa na ako paaalis. Bahala na siya.
Pero bago iyon, bumalik muna ako.
Sabay...tinapakan ko ang paa niya.
Dinilaan ko pa siya bago tumakbo ng mabilis palayo sa kanya.
One point for Astrid.

--

Grabe. Hiningal ako doon, ah.
Sumilip-silip muna ako sa labas. Baka kasi nandiyan siya, e. Feeling ko masasapa
k niya ako any moment.
Nang matapat ako sa hilera ng food establishments ay nakaramdam ako ng matinding
gutom.
Isa-isa ko silang dinaanan para silipin. Puno na sa Chowking. Puno na rin sa Mcd
o. Sakto kasing alas-dose na ng tanghali kaya halos puno lahat ng kainan.
Pero sa huli, naisipan kong sa Jollibee na lang. Kahit puno, gagawa ako ng paraa
n para makahanap ng makakainan. Hindi pwedeng hindi ko matikma ang paborito kong
fried chiken at spaghetti sa Jobi. Bida kasi rito ang sarap.
I decided to fall in line. Oorder muna ako ng pagkain bago maghanap ng mauupuan.

"Welcome to Jollibee. What's your order, Ma'am?" Nakangiting bati sa akin ng bab
ae sa counter.
"C3, regular fries, and sundae." I smiled back while checking my purse.
"For dine-in?"
"Yes, please. And oh, extra gravy. Thanks."
Matapos ang ilang minutp ay dinampot ko na ang tray na puno ng pagkain.
Naglakad ako papunta sa gitna para maghanap ng bakanteng silya.
Ano ba iyan? Punong-puno talaga. Baka matunaw ang sundae ko.
Umikot ako sa buong Jollibee para maghanap ng pwesto at sakto naman na may paali
s na magkasintahan.
Dali-dali naman akong tumakbo doon para ipatong ang tray ko sa mesa. Mabilis ako
ng umupo at pinatong ang bag sa kandungan ko.
Thank you, Lord.
Ngingiti na sana ako nang biglang may isa pang tray na pumatong.
Pag-angat ng ulo ko ay muntik na akong mapamura sa taong nasa harap ko.
No way, hi-way. No freaking way, I hissed.
"Oh, it's you." He smirked. How I hate that smirk!
Shit.
Si yabang.


Copyright © ScribblerMia, 2012


"No freaking way," I hissed.
"Oh yes freaking way." He smiled evilly.
Oh my God. That devilish smile. I knew he's up to something.
"Ako ang nauna," bulalas ko. Dali-dali kong hinarang ang mga kamay ko sa lamesa.
Hindi ka pwedeng maupo dito!
Tiningnan ko ang paligid. Wala na ngang ibang upuan maliban dito sa table for tw
o.
He scowled. "Pwede ba? Binayaran ko ang pagkain ko at ang serbisyo ng Jollibee.
I guess I have to right to have convenience?" Naniningkit ang mga matang sabi ni
ya. "It's either iipod ka or paliliparin ko ang pagkain mo." He gave me that war
ning tone and that warning look.
I shivered. Nakaharang pa rin ang mga kamay ko sa lamesa. "N-nauna nga ako eh! M
-maghanap ka ng ibang pwesto. If not, maghintay ka na may matapos tapos 'saka ka
umupo doon. Ngumuso ako Huwag na rito! Taken na ang pwesto na ito." Natatarantang
sabi ko habang nakatingala sa kanya.
Tumaas ang isang kilay nito, bitbit pa rin ang isang tray ng pagkain. "Listen to
me and listen carefully, he said seriously. Dahil nakatayo siya, yumuko siya par
a ilapit ang kanyang mukha sa mukha ko dahilan upang mapahawak ako ng mahigpit s
a bag ko.
I dont give a fuck if you got here first. Dalawa ba ang katawan mo para umupo sa d
alawang upuan, ha? 'Wag kang madamot! Isod." Nilapag niya ang tray sa mesa.
I sighed, defeated.
Wala akong nagawa. Makakasabay ko pa nga yata itong kumain.
Agad namang naupo si yabang at kumain.
Wow ha? PG? Try mo lang kumain ng sunod-sunod? I ridiculed.
He ignored me and continued to eat instead. Marami siyang pagkain na in-order.
Dalawang extra rice, isang fried chicken, isang large French fries, isang chocol
ate Sundae, at isang burger.
"Mabulunan ka sana." I murmured. And guess what?
He coughed.
Here's my answered prayer. Thank you, Lord! Hallelujah! I grinned.
"Buti nga." I whispered again.
"Hey, you! Patuloy pa rin ito sa pag-ubo habang nakatakip ang isang kamay sa bibi
g. Y-you are not funny!" Sabi ni yabang pagkatapos uminom ng coke.
"Sinong nagsabi sa'yong nagpapatawa ako?"
"I heard your murmurs. You cursed me, you witch!" He glowered.
"What the heavens did you say? Witch? Do I look like a witch to you, huh?" Dinur
o ko siya gamit ang tinidor. Sige, subukan niyang ulitin ang sinabi niya kung ay
aw niyang tusukin ko ang ngala-ngala niya at higupin ang mga mata niya. Ewww. Me
dyo nandiri rin ako sa thoughts ko.
Witch!" He gritted his teeth.
"Fuck you!"
"Witch!"
"Fuck you!" Nanggigigil na sabi ko.
"Hey mom, what is fuck you?" Narinig ko bigla ang tinig ng batang nasa likod ko.
Sabay kaming napalingo ni yabang sa bata.
"Oh my!" Natarantang bigla ang nanay nong bata. Lumingon siya sa amin. Seryoso ni
ya kaming tiningnan. "Hija and Hijo, please don't say those words in public. Nar
irinig kayo ng mga bata. Besides, hindi siya magandang pakinggan, and I assume t
hat you know that as well. Am I right?" Mahinahon pero may babalang sabi nito.
Yes, Ma'am. Sorry," sabay naming tugon ni yabang habang nakayuko.
Pagkatapos humingi ng paumanhin ay nagkatinginan kami ng masama. Siguro ay mga s
ampung segundo ring walang kumukurap sa akin.
Maya-maya rin lang ay pinagpatuloy na namin ang pagkain, seryoso at walang emosy
on na mababakas sa mga mukha namin.
Talk about luck. Great. Just great.

--

Pagkatapos kumain ay sabay kaming tumayo at umalis.
Inirapan ko siya at dumiretso na ako sa Supermarket.
Grabe naman kasi. Ang daming pinabibili sa akin ni Mama.
Tiningnan ko ang listahan ng bibilhin.
List to buy:
Soysauce
Patis
Vinegar
Sugar.
And the list went on.
Nakalimutan yata ng aking magaling na ina na mag-isa lang ako at commute pa ako,
'di ba? E, ang dami nitong pinabibili niya, e! Ano ba iyan!
Kinuha ko na ang cart at nagsimulang mamili.
Nakakapagod mag-grocery, lalo na pagmag-isa ka lang.
After 45 minutes of going around the area and looking for the things to buy, I f
ell in line.
Medyo mahaba ang pila sa mga counters dahil marahil weekend. Habang naghihintay
sa pila ay hinanap ko ang cellphone ko sa bag na nakapatong sa cart.
I checked my phone. I had three messages.
From Kaye:
Good morning, mga bakla! :D

From Cess:
Hoy, may assignment ba tayo?

From Mike:
Hey. Kamusta po? :) Namiss talaga kita.

Napangiti ako sa nabasa ko. Siyempre, dahil malandi ako, si Mike ang nireplayan
ko. I started to type.
To Mike:
Okay lang ako. Namiss din kita. :)
I giggled after sending the message. Actually, naging crush ko si Mike noong fir
st-year college kami. Bukod kasi sa matalino, ang cute cute at ang bait bait pa
niya.
Tumunog na naman ang cellphone ko kaya tiningnan ko kung sino ang nagtext.
From Mike:
What time are you free on Tuesday? :)
Naks. Was he asking me out? I smiled at the thought. Ive known him for almost two
years, and weve been good friends ever since.
To Mike:
12-1pm. Vacant ako non. Why?
Wala pang isang minute ay nagreply na agad siya.
From Mike:
Sabay tayo lunch? Okay lang?
Napangiti na naman ako.
Magta-type na ako nang biglang may umagaw sa cellphone ko!
I gasped. Hinanap ko ang salarin.
At nagsalubong ang kilay ko sa nakita ko.
Nasa likod ko lang pala ang suspek.
Anak ng tokwa't baboy naman, o! Siya na naman?!

Copyright © ScribblerMia, 2012


"Give it back!" Nanggigigil na hayag ko.
"No." The corners of his mouth quirked upward.
"I said give it back or else..." Nakairap kong sabi.
"Hmm?" Taas ang kilay niyang tanong.
"Or I'll" I bit my lower lip.
I shifted in apprehension under his stare.
"Yes?" He grinned, an amused expression was visible on his face.
"I'll kick--"
"My ass?" He cut me off.
I raised my brow and crossed my arms. "Your pet down there. I smirked. Unti-unti
ng bumaba ang paningin ko sa parteng iyon ng katawan niya.
He chuckled. "Wow. You naughty, naughty girl." Nakataas ang isang kilay na sabi
nito habang umiiling-iling ang ulo. Mukhang nasisiyahan si gago.
Ngumuso ako. Hindi ko na talaga kayang magpanggap na cool. High blood na talaga
ako. "Ano ba? Hindi ako nakikipagbiruan sayo, ha. Bakit ka ba nang-aagaw ng cellp
hone ng may cellphone ha? Purita mirasol ka ber para mang-agaw ng hindi sayer?"
Nakairap kong sabi.
Mukhang nagulat ng bongga si Karl Jonathan. Hindi agad ito nakapagsalita.
I frowned. "O bakit ganyan ang itsura mo?"
"What did you just say?" Manghang-mangha pa rin ito.
I flipped my hair. "What? Bingi ka o nagtatanga-tangahan? Alin doon?"
"Anong purita...what the! Anong pinagsasasabi mo?" He was scowling. He looked tot
ally confused.
I smirked.
Sohindi pala siya marunong ng gay lingo. Sorry, dude. Expert yata ako diyan. Mapa
-Gay Lingo or Bekimon pa. Hindi niya ba alam na umuulan ng mga beki sa degree ko
? At ang bestfriend ko ay baklush din.
Majijirapan itech intindihin si watashi. I smiled evilly at the thought.
I leaned forward. "Hoy, Chiqui Pineda! Give me back my phone, pigil ang tawang sa
bi ko.
Okay, Astrid. Come on. You can do this. Be serious. Compose yourself. I chanted
those words to control myself from laughing.
"W-what? Who the hell is Chiqui Pineda?" Naguguluhang sabi nito.
Again, wag kang tatawa, Astrid, bulong ng munting boses sa utak ko.
"Akin na nga, e, Chiqui Pineda!" Nag-poker face ako para akalain niyang seryoso
ako sa sinasabi ko.
"Wha--" Naputol ang sasabihin nito.
"Next, please," the woman behind the counter announced.
Napatingin ako rito at saglita na nakalimutan ang lalaking nasa likod ko.
Tinulak ko ang cart palapit sa counter at nilabas ang mga pinamili ko. Medyo nag
ing abala rin ako sa pagdo-double check ng mga grocery items. I forgot about my
phone for a while.
"P3,054.00 po, Ma'am." Nakangiting sabi ni Ate na cashier.
I smiled back. Kinuha ko ang wallet ko sa bulsa at binilang ang pera ko.
My eyes widened. Holy mother of cats and dogs.
I mentally slapped my head. Patay!
Nakalimutan kong hingiin sa Mama ko ang pera na pang-grocery! Listahan lang kasi
ang ibinigay niya, e!
OMG! No! This couldnt be happening!
I started to panick. Napalingon ako sa kaliwa at kanan ko.
Shit. Shit. Shit. God, help me, I whispered frantically.
Medyo pinagpapawisan na ako. Ramdam ko na ang init ng mukha ko. Sa kahihiyan? Sa
galit? Sa inis? Hindi ako sigurado.
I wanted to run away, if only I could. I wanted to disappear right now. Grabe.
Napapapadyak ang kanan kong paa. Anong gagawin ko?
Should I call my Mom?
Or, ibalik ko na lang kaya ang mga ito?
OMG! Nakakahiya naman yata pagganoon.
Pero kung hindi ko ibabalik, may pambayad ba ako?
Suddenly, my mom's face appeared in my imagination. "Astrid, ang katalinuhan ay
hindi lamang nasusukat sa libro.
That was like a big slap in the face. Yeah, right. Lagi niya iyan sinasabi paggu
magawa ako ng katangahan.
Napangiwi ako. Gusto kong lamunin ng lupa ngayon, like now na.
Nanginginig na napatingin ako sa babae. Saglit kong pinunas ang butil ng pawis n
a tumulo sa noo ko.
I had no choice. Kailangan ko na talagang ibalik ang mga ito dahil wala akong pa
mbayad.
I cleared my throat. "UhhMiss, wait lang, ha? P-pwede bang ibalik k-ko iyong iban
g items?" Napakamot ako sa ulo.
Nakakahiya. Ano ba ito? Ang tanga-tanga ko talaga. Istupidang gaga. Kung pwede l
ang maglupasay sa sahig, kanina ko pang ginawa.
Halatang nagulat ang cashier. Nawala ang ngiti nito. "No, Ma'am. Na-input na po
kasi sa computer ang mga items. Wala pa po iyong Manager namin so hindi ko mare-
raise ang concern niyo. Besides, Ma'am, bawal po iyon. Recorded na po kasi. Mahi
rap na bawiin..., she continued to talk and explain to me the whole process of pu
nching the items and blah blah blah.
Napapangiwi na lang ako sa mga sinasabi niya.
May mga nakatingin na sa akin. Ang iba ay mukhang naaawa sa akin, habang ang iba
naman ay natatawa. Iniisip siguro nila na shop lifter ako o purita.
Sana lamunin na ako ng lupa, o, di kaya ay damputin ako ni Superman palayo rito.
This was the most embarrassing moment of my life so far.
Tumingin ako sa unahan ko bago tumingin sa likod.
Nakita ko ang naiinip na mukha ni yabang. He was wearing his usual expression, t
hat poker face expression.
"Ano? Aren't you done yet?" Naiinis na sabi nito. "Bilis ng karma noh?" Dagdag p
a niya bago ngumiti nang mapang-asar.
Naalala ko nong tinapakan ko ang paa niya kanina.
I grimaced. Sorry, Papa God. Hindi na mauulit. Papakabait na po talaga ako. Prom
ise.
Tiningnan ko ulit ang naiinip na mukha ni yabang. At...that's it! Parang may li
ght bulb sa taas ng ulo ko ang biglang umilaw.
"Uhm. AnoUh. Ano kasi..." Nahihiya kong panimula.
He gave me a bored look, as if waiting for me to speak.
"Ano... Pwedeng pautang? Mabilis at malakas na sabi ko. Babayaran kita pagdating s
a atin. Promise! Sige na." Hinawakan ko ang braso niya at ngumiti.
Nilunok ko na ang pride ko. Sa mga pagkakataong ganito, my pride couldnt save me.
I couldnt believe how I mustered the courage to utter those words. Mahirap, pero
kasi, it's either mapahiya ako or ipakulong ako ng SM.
Saglit lang itong natigilan pero maya-maya rin lang ay bigla niyang kinuha ang w
allet niya at naglabas ng credit card. Inabot niya iyon sa cashier ng walang imi
k.
Medyo nagulat pa si Ate at parang nakakita ng artista.
Wow lang ha. Biglang ngumiti nong inabot na ni yabang ang credit card sa kanya. P
acute masyado, e. Samantalang ako ay kulang na lang tirisin niya kanina.
"Thank you, Ma'am. Come again," walang ganang sabi niya sa akin.
Kailangan pa talaga akong sungitan?
Dahil mabigat ang dalahin ko. Hinintay ko si Karl Jonathan. Kinapalan ko na rin
naman ang mukha ko kanina, kakapalan ko na ulit. Lulubusin ko na ito.
I was doomed, like really doomed.
--
Pagkatapos ibalot ni Kuya ang mga pinamili ni Karl ay sumabay ako sa paglalakad
niya. Bitbit nito ang mga pinamili habang tulak-tulak ko naman sa cart ang mga p
inamili ko palabas ng SM.
"Pauwi ka na? Nakangiting tanong ko.
He ignored me and continued to walk.
"Uy, pauwi ka na?" Pangungulit ko.
Hindi pa rin siya umiimik.
Grabehan lang, ha. Kailangan talagang mang-deadma?
"Uy, galit ka ba?" I elbowed him lightly.
He still ignored me. His face was expressionless.
Okay. Wala na yata talagang balak magsalita.
"P-pwedeng sumabay? Napakamot ako sa ulo ko habang nahihiyang sinabayan siya sa p
aglalakad. Ano kasi Marami kasi akong pinamili. H-hindi ko kasi kaya lahat b-buhat
in, e."
Tumigil siya sa paglalakad at tiningnan ako saglit. Hindi siya umimik.
Napatigil din ako sa paglalakad. Napayuko na lang ako dahil sa kahihiyan.
Shucks. Nasaan na ang tapang mo, Astrid? Ayan kasi, e. Kung makaasta ka akala mo
kung sino kang siga. Pahiya ka ngayon ng bongga sa kapitbahay mo, singit ng mun
ting boses sa isipan ko.
Walang imik na nilagay niya ang dalawang plastic na bitbit niya sa ibabaw ng car
t ko. Tinanggal niya ang mga kamay kong nakakapit sa cart, bagkus ay tinulak ang
cart. Nagsimula siyang maglakad tulak-tulak ang cart.
Humabol naman ako. Patingin-tingin sa kanya habang naglalakad.
This was awkward.
Pinagtitinginan nga kami, e. Siya lang pala. Headturner kasi si yabang.
Nang makarating kami sa parking lot. Nilagay niya na sa kotse ang mga pinamili k
o at pinamili niya. Nilagay niya sa tabi ang cart bago umikot at pumasok sa loob
ng sasakyan.
Ako naman ay naiwan lang sa labas na nakatanga at nakatingin sa tinted window ng
sasakyan niya.
He opened the cars window and gave me the what-are-you-waiting-for look.
Nataranta naman ako at dali-daling pumasok sa kotse.
Pagkapasok ko ay pinaandar na rin naman niya agad ang sasakyan.
Aba, mahirap na. Baka iwanan na naman ako nito gaya nong dati. Lakas ng trip nito
, e. May pagkabipolar siya. I grinned.
Bigla siyang napatingin sa akin habang nagmamaneho. Kunot ang noo niya at napapa
iling.
Napanguso ko.
Damn.
Nakita na naman niya akong tumatawang mag-isa.
--

Pagkarating sa bahay namin, dali-dali naman niyang hinatid ang mga pinamili ko s
a labas ng gate.
Lumabas na rin ako sa sasakyan at hinarap siya. Ano palasalamat," nahihiya kong sa
bi habang nakatingin sa kalsada.
Nakatingin lang siya sa akin habang nakahalukipkip.
"Dadalhin ko na lang sa bahay niyo mamaya ang bayad," dagdag ko. Hindi pa rin ak
o makatingin sa kanya.
Hindi siya umimik, bagkus ay inabot sa akin ag cellphone ko at umalis na bigla.
Napanguso ako sa tinuran niya.
"Bastos," I murmured.
Problema noon? Meron siya? Menopause? Arte ng kumag. Deadmahin daw ba talaga ako
ng bongga?
Napailing ako.
Ay. Teka lang. Ang cellphone ko, bulalas ko. Buti naman binalik na niya. Tiningnan
ko ito.
From Mike:
Okay. Sorry. Next time na lang siguro. Pero, sino si Chiqui?
I frowned. Huh?! Anong sinasabi nito?
Kinabahan ako bigla. Dali-dali kong tiningnan ko ang sent items ko.
To Mike:
Chiqui Pineda, hindi ako pwede. May date pala ako sa Monday. :c
I gasped loudly. Nanlalaki ang mga matang napatitig ako sa cellphone ko.
Oh, dear Lord. Anak ka ng patis, yabang!
Bakit mo tinawag na pangit si Mike?!

Copyright © ScribblerMia, 2012

Nakakaiyak ang araw na ito.
Dumiretso na ako sa kwarto ko at hinanap ang iPod ko. Kapag depressed kasi ako,
musika ang kasama ko. Its my stress-reliever and my bestfriend.
Nakaka-stressed kasi ang makipagtalo kay yabang. Halos araw-araw kaming nagbaban
gayan. Nakakaubos ng energy. Kaya kailangan ko muna ng pampakalma dahil na-HB ak
o sa kanya.
Pinasak ko sa tainga ko ang earphones.
Back to you, it always comes around.
Back to you...
I tried to forget you.
I tried to stay away.
But, it's too late...
I closed my eyes. Its always like this. I felt like I could relate to every song.
As I was listening to this song, I suddenly remembered a painful past that happe
ned two years ago.
*flashback*
Grade 3
"O, class, may bago kayong classmate. Galing siya sa St. John School. Ms. Villanu
eva smiled. Come here, Harold, and introduce yourself." Kinawayan nito ang bagong
classmate daw namin. Nasa labas kasi siya ng pinto kaya hindi pa namin makita.
Parang slow motion sa paligid ko ang lahat nang pumasok siya.
Para sa edad niya ay tama lang ang kanyang tangkad. Medyo maputi siya at mabilog
ang mga mata.
Grabe. Ang cute cute naman niya.
"Hi! I'm Joseph Harold Enriquez. I'm nine years old. Nice to meet you, classmate
s." He smiled.
Nagsigawan naman kaming mga babae sa kilig. Sumimangot naman ang ibang lalaki la
long-lalo na ang katabi ko.
"Okay, class. Calm down. Quiet na. We will start our lesson," saway sa amin ni
Miss Perez.
We fell silent.
"Saan ba siya pwedeng maupo?" Umikot ang pangin ng teacher namin. "Ah! Sit besid
e Astrid na lang. There, sa dulo."
Tumango si Harold at humakbang palapit sa pwesto ko.
I blushed.
Hindi naman ako loner. Sa katunayan nga ay may katabi ako. Tatluhan kasi iyon. A
ko ang nasa gitna at bakante ang upuan na nasa kanan ko.
At naglakad na nga si Harold papunta sa upuan niya. Nang makaupo siya, binati ko
siya.
"Hello! I'm Astrid," ngiting-ngiting sabi ko. Inilahad ko ang kamay ko para magp
akilala.
Ngumiti lang siya at hindi tinanggap ang pakikipagkamay ko. Pagkatapos non, tumin
gin na siya sa unahan at nagsimulang makinig sa teacher namin.
I was hurt because he ignored me. Parang napahiya ako sa hindi niya pagtanggap s
a pakikipagkamay ko. Nag-color na lang ulit ako sa aking coloring book. Ang sama
-sama ng loob ko.
"Belat. Buti nga," pang-aasar ng isa pang katabi ko.
Tiningnan ko ng masama ang isa pang batang lalaki sa kaliwa ko.
"Stop annoying me," I said, frustrated.
"You think you are cute? Belat. He ignored you." Tumawa ito na nakahawak pa sa t
iyan.
Gusto ko nga siya tusukin ng lapis, e, o isampal sa mukha niya ang coloring book
ko.
Sino pa nga ba ang bwisit na katabi ko kung hindi si Karl Jonathan Dominguez. He
was also my classmate and unfortunately my seatmate.
Akalain mo iyon. Bata pa lang pala, bwisit na sa buhay ko ang lalaking ito.
I sighed. After that day, I felt I was in love. Was it love at first sight? I wa
s not really sure about it. But I felt something, something stronger than admira
tion.
Kaso ang nakakalungkot, hindi naman niya ako pinapansin kahit anong pagpapacute k
o. Dati kasi, nagbabaon ako ng gatas na naka-tsupon nong Grade 3 ako. Nakakahiya
man, pero hanggang Grade 3 ako naka-tsupon. Ewan ko ba. Hindi kasi ako dati maka
inom ng gatas na wala sa tsupon.
Anyway, nong napansin kong parang takang-taka si Harold at parang nandidiri na ma
y baon akong tsupon. Sobrang tinapangan ko. Hindi na ako nagtsupon pa kahit sobr
ang mahirap sa akin iyon.
Ganyan nga marahil ang nagagawa ng love.
Grade 6
Ganoon pa rin si Harold sa akin. Nakikipagtawanan pa rin siya sa iba. Pero sa ak
in? Hindi ako pinapansin. Buti pa sa ibang girls na alam niyang may gusto sa kan
ya, pinapansin niya pa rin at kinakausap. Bakit ako hindi? Allergic ba siya? Ano
bang pinagkaiba ko at nila? Sobrang panget ko ba?
Oo. Ang panget mo. Panget ka. Belat. Iyan ang laging sinasabi ng magaling na si Ka
rl.
'Di ba? Bata pa lang, bully na siya.
Kung hindi nga lang masamang magmura noong elementary, gusto ko talagang sabihin
sa harap ni Karlito na Tangina mo with feelings!
KSP kasi masyado, e. Pampam at forever bwisit.
Alam na rin nga ng buong class na crush ko si Harold. Paano ba naman hindi malal
aman? E, nakita ng magaling na si Karl ang notebook ko na nakasulat ang name ko
at name ni Harold. Mahilig kasi ako mag-FLAMES at mag-TRUELOVE nong bata. Uso, e.
Kaya ayon, hindi ako pinapansin kahit anong pagpapacute ang gawin ko.
Dahil ba sa nakita niya akong nagtsu-tsupon noong Grade 3 kaya naturn-off siya?
Grabe. Ang sakit naman non.
4th year high school
My love for him was getting stronger. I knew this was not puppy love.
This was different, much more different.
Ano bang dapat kong gawin para pansinin ako?
Lahat ginawa ko na, e. Naglagay na ako ng foundation sa mukha, nag-lipgloss, nag
suklay mayat maya. 'Di ba ganoon nong high school? Pagandahan? Sumasali nga ako sa
Miss Intrams. Lumalaban ako sa Declamation Contest. President ako ng Glee Club
at buong campus. Member ako ng dance club. Editor-in-Chief sa school paper. Ano
ba? Ano bang ayaw niya sa akin? Ano ba ang dapat kong salihan at gawin, para nama
n mapansin niya ako?
Kung may tanging nakakapagpalubag ng loob ko noong high school, iyon ay nang maw
ala si Karl sa buhay ko. Lumipat siya ng school nang mag-high school kami. Nag-A
teneo High School siya. All school for boys yata iyon, e. Ewan ko ba. Ako kasi n
anatili sa school ko rito sa Alaminos.
Medyo tahimik ang high school life ko. Masaya rin somehow. Nagkaroon ng barkada
and all.
Pero si Harold? Wala. Deadma ako forever. Eight years ko na siyang gusto. Eight
years na rin akong dinedeadma. Eight years na rin akong nasasaktan.
Uyyy. Partner sila, kantyaw ng mga classmates namin.
Naging partner kasi kami sa History report noon.
Pagkakataon ko na, bulong ko.
Lumapit ako kay Harold noon. Nakayuko ako at hindi makatingin sa kanya. Uhm. Anong
gusto mo? Aling part? China ba or Vietnam ang irereport mo? Pagbubukas ko ng usa
pan.
He shrugged without looking at me. He was reading a book. China, he answered coldl
y.
I nodded. Ah. Uhm. Ako ba ang gagawa sa Manila Paper or ikaw na? Or tulong tayo?
Kanya-kanya.
Ah. O-okay. E, pag-aaralan ba natin together ang report?
He gave me a what-are-you-talking-about look.
Napakamot ako sa noo. I grimaced. Ah. Ako ba ang papaactivity or ikaw? Tayong dal
awa? May naisip ka na?
Binalik niya ang atensyon niya sa pagbabasa. Wala.
Uh. Okay. Sabihin mo sa akin pag may naisip ka na ha?Nakangiti kong tanong.
Tumango lang siya bago tumayo bitbit ang libro at naglakad papalayo.
Wow. Ang sakit ha. Tagos sa bone marrow.
Dumating ang araw ng report namin. Nagkanya-kanya kami. Hindi na talaga niya ako
kinausap pa, nagsarili na siya.
Tanga ba ako? Martir? Siguro nga.
May magagawa ba ako? Kasalanan ko bang umasa ako? Kasalanan ko ba kung bakit nasa
saktan ako ng ganito? Nagmamahal lang naman ako, e. Kasalanan ba iyon?
Masaya ako pagnakikita ko siya. Lagi ko siyang tinititigan sa klase. Nagde-daydr
eam ako na siya si Prince Charming at ako si Princess siyempre.
Palagi ko siyang pinapanood tuwing magbabasketball, tuwing naggigitara siya, kum
akanta, at nagpapractice ng sayaw. Matalino rin siya. Top 2 siya while I got the
top spot. Minsan nga naisip ko, baka galit siya kasi ako ang first at second la
ng siya?
Stalker mode ako lagi noong high school. Sino bang hindi nakaranas mangstalk noo
ng high school sa crush nila?
Ang alam ko, never pa siyang nagka-girlfriend. Doon man lang, napapanatag ang lo
ob ko. Nagkakapag-asa ako. Feeling ko, pwede pa. Pwede pa kami.
Araw-araw ganoon lang. Pinagmamasdan ko siya sa malayo. Lagi akong nakasunod kun
g nasaan siya. Ang saya ko pagnakikita ko siyang tumatawa at nakangiti...sa iba.
Kaso isang araw, hindi ko inaasahan ang nangyari.
Tandang-tanda ko pa. March 10 iyon. Iyon ang araw na hinding-hindi ko talaga mak
akalimutan.
Big news,sigaw ng isa naming kaklaseng chismoso.
Nagtinginan kaming lahat sa kanya. Hinihingal pa siya na nakatayo sa may pintuan
ng classroom.
May nililigawan na si Harold.
Saglit akong natigilan. Totoo ba ito? Joke ba iyan? Kailangan ko bang tumawa?
Sino? Tanong ng iba naming kaklase.
Si Charice, nakangiti nitong sagot.
What the! Siya? Bakit siya? E, hindi naman matalino iyon, e! Wala siyang talent!
Hindi siya sikat sa school. Ordinary student! Hindi siya kagandahan, mas magand
a ako!
Siya ba talaga? Joke lang iyon, e. Naiiling ako. Hindi ako makapaniwala sa narin
ig ko.
Tara dali! Nagtakbuhan ang mga classmates ko palabas ng classroom.
Sumunod na rin ako. Kinakabahan ako na natatakot.
Nandoon si Harold sa cafeteria. Kasama siCharice.
Nagtatawanan sila. Silang dalawa lang.
Sabi ng best friend ni Harold na si Louie, ihahatid daw pauwi ni Harold si Chari
ce. Hatid sundo simula bukas. Attotoong nililigawan na nga ni Harold si Charice.
I froze. To say I was shocked was an understatement.
Maya-maya rin lang ay napayuko ako.
Parang sumikip yata ang dibdib ko.
Ang puso ko, parang nadudurog.
Ano ito? Nahihirapan akong huminga.
Huminga ako ng malalim.
Why? Why couldnt I breathe?
What's this? Bakit ganito?Ang bilis ng tibok ng puso ko.
Bakit? Bakit? Hindi talaga ako makahinga.
Totoo ba iyon? Hindi ba joke lang?
Kailan pa? Bakit siya? Bakit hindi na lang ako?
Ang dami kong tanong. Gulong-gulo ako.
What was happening to me? I was on the brink of tears.
No. This is not happening. Tell me. This is a dream right? This is a fucking joke
! I chanted those words in my head.
Tiningnan ko ulit sila.
Nandoon pa rin sila. Nagkwekwentuhan at tawanan sa canteen.
Shit! Ang puso ko. Bakit ang sakit?
Tumalikod ako at tumakbo papuntang CR.
Pagkasarado ko ng pinto, doon nagsimulang mag-unahan ang mga luhang kanina ko pa
pinipigil.
Tangina! Ano ito? Ang sakit! Ang sakit! I cried hard.
Mas masakit pa siya sa sugat sa tuhod pagnadadapa ka.
Mas masakit pa siya sa sampal.
Mas masakit pa sa bato pagnataaman ka.
Mas masakit pa pagnapilayan ka.
Hindi kasi siya physical pain, e.
Ito ang sakit na hindi nakikita ng iba. Ito ang sakit na ako lang ang nakakaramd
am. Yong tipo ng sakit na nararamdaman sa loob ng katawan. Yong sakit na hindi ka
makakatulog, makakakain, at halos hindi makahinga.
God, why? Why Harold why? Yumuko ako habang patuloy sa paghagulhol. Bakit ganito? I
t hurts so much that I want to die. It hurts so much that I want to shout at the
top of my lungs!
Pero hindi. Hindi ako makasigaw. Walang boses na lumalabas. Puros luha lang. Luh
a lang na ayaw tumigil.
Bakit siya ganoon?
Hes my first love.and my first heartbreak.
Astrid. Masakit ba? Naka-microphone pang sigaw ng classmate kong si Allison., pina
kamakulit sa buong klase.
Wow ha!
"Oo! Tangina mo! Ibroadcast pa talaga sa buong campus?" Sigaw ng isip ko.
Lalo akong naiyak.
Hayop naman kasi, e. Nagtatawanan pa sila. Ang sakit sakit kaya.
Parang gusto kong matulog. Para makalimutan ang lahat ng sakit. Sana paggising k
o, wala na.
*end of flashback*
Nagmulat ako at pinunasan ang mga luhang tumulo. Hindi ko napansin na naiyak pal
a ako. Masyado pala akong nadala sa pagbabaliktanaw.
Its been years. Why was I still hurting this way?
Hanggang ngayon pala, masakit pa rin.
Same pain.
Totoo nga. Ang mga peklat ang mga souvenirs ng nakaraan na kahit kailan ay hindi
mo maiwawalaat makakalimutan.


Copyright © ScribblerMia, 2012

"Astrid, wake up."
"I'm hearing voices again," I murmured.
"Male-late ka na! Bangon na!"
"The monster is getting closer." I covered my body with a blanket, eyes still cl
osed.
"Isa, hindi ka talaga babangon?" Mama warned.
"Five minutes," I whispered and covered my face with pillow.
"Nandiyan na si Karl sa baba. Mahiya ka doon sa bata. Bumangon ka na kung ayaw m
ong ipakaladkad kita sa kanya." Nakarinig ako ng mga yabag papaalis.
Karl.Karl.Who the he--
What?!
Dali-dali kong tinanggal ang unan sa mukha ko.
I squinted at my alarm clock. Its now 7:30 am.
Holy shit!
I ran as fast as I could. Dali-dali akong pumasok sa banyo.
"Crap, Ma!" I screamed.
"I told you so," Mama shouted back.
--
Dire-diretso na akong lumabas sa gate. Hindi na nga ako nag-breakfast dahil 8:20
na.
Late kami nito. Patay na talaga. Classmate ko pa man din si yabang sa first clas
s ko.
And yes, tama ako. Nakasandal siya sa kotse, looking fresh with his white shirt
and khaki pants. Nakashades siya, pero halata kong matalim ang tingin niya sa ak
in.
Para siyang bull na handag suwagin ang kahit sinong hahara-hara sa daan niya. Ha
lata ko ang pigil niyang galit.
"S-sorry," nakayuko kong sabi habang dahan-dahan na lumapit sa kanya.
Hindi naman siya umimik at sumakay na lang sa kotse.
"Uy, sorry na," mahinang sabi ko.
Nasa byahe na kami pero hindi pa rin siya umiimik.
"Sorry na nga, e." Kinukulbit ko ang braso niya.
He kept silent.
"Hoy," untag ko.
Nakatingin lang siya ng diretso sa unahan habang nagmamaneho.
"Hoy." Hinigit ko ang dulo ng manggas niya.
Namula ako sa galit. Ang arte-arte naman nito masyado. Humalukipkip ako.
"Hoy! Sorry na nga, e! Bingi ka ba?" Halos mapatid ang litid ko sa pagsigaw.
Saglit siyang tumingin sa akin. "What the fuck! Nakalunok ka ba ng microphone?!
Ang sakit sa tainga ng boses mo, ah! Umayos ka nga! Can't you just sit there and
shut the fuck up?" Nanlalaki ang mga matang sabi niya sa akin sabay tingin ulit
sa harapan para magmaneho.
I bit my lip. "Is it hard to say 'It's okay? Or 'okay' lang? Ha?"
Why would I say that when it's not okay?!" He shot back.
Okay, fine. I know it's my fault. But he shouldn't act like that, right? He shou
ldn't give me that cold treatment because he was making me feel guilty.
"Sorry na nga, e! Hindi ka tumatanggap noon?" I frowned.
"Ang daling sabihin ng salitang iyan para sa taong may kasalanan. Pero para sa t
aong naagrabyado, sa palagay mo, ganoon lang kadaling tanggapin ang salitang iya
n?" He gave me a serious look.
Hindi na lang ako umimik. Inabala ko na lang ang sarili ko sa pagtingin sa tanaw
in sa labas.
Tinamaan ako doon sa sinabi niya, e. Bakit ganoon? Bakit pakiramdam ko, hindi ni
ya lang tinutukoy ang pagka-late ko ng gising? There was something more with tho
se words he uttered.
"Ang daling sabihin ng salitang iyan para sa taong may kasalanan. Pero para sa t
aong naagrabyado, sa palagay mo, ganoon lang kadaling tanggapin ang salitang iya
n?"
Bakit bigla akong nakaramdam ng lungkot? Why did those words hit me?
The way he said them, the way he stared at me, I knew there was a hidden meaning
behind it. Pero ano iyon?
Have I done something wrong?
Did I say something bad or hurtful?
Did I hurt him? In what way?
--
Sabay kaming pumasok ni yabang sa classroom. And just as I expected, all eyes we
re on us.
Kailangan talaga sabay-sabay dapat tumingin?
I scowled. Bakit parang nagtwitwinkle ang mga mata ng mga classmates naming baba
e? Anong meron? How I wonder what they are. I smiled at my own joke.
Tiningnan ko naman si yabang. As usual, poker face pa rin ang drama niya.
"The two of you," Prof Enriquez called from behind the desk.
I jumped in surpise. Nahihiya akong tumingin sa kanya.
"Come to my office after this class," malakas na sabi nito.
"Yes, Ma'am," sabay naming sabi ni yabang.
Patay. This is the end of my dream. Hindi ako makakagraduate sa UP. This is a sha
me to my parents. This is a shame to my relatives. This is a shame to my friends
. This is a shame to my country. This is a shame to the world. This is a shame t
o the universe, I whispered. Dumiretso kami ni yabang sa upuan namin sa likod.
Pagkaupong-pagkaupo ko ay napailing ako. Hindi ako pwedeng bumagsak sa General E
ducation course na ito! Ayoko ng Science subjects, pero hindi ko pwedeng ibagsak
ito. Masisira ang future ko. University Scholar pa man din ako. Nakakahiya pag
nalaman nilang bumagsak ako dahil lang sa GE.
Nakakahiya. First time kong ipinatawag ng teacher sa office niya.
I bit my lip and silently prayed.
"Hey, what the fuck are you doing?" He glared.
Hindi ko siya pinansin. Bahala siya. E, ano kung nakita niya akong nagmo-monolog
ue at pabago-bago ang expression ng mukha? Natural lang iyan sa taong kinakabaha
n. Grade conscious ako, e.
Nagpatuloy naman sa discussion si Prof Enriquez.
Sa totoo lang, anong pakialam ko sa atoms at molecules? Anong pakialam ko sa chemi
cal elements?
Nagdoodle na lang ako ng bahay, bulaklak, name ko, at kung anu-ano pa.
Tiningnan ko si yabang. Nakikinig siya.
Wow. GC din?
Napansin siguro niyang nakatingin ako sa kanya. Kaya lumingon siya. He gave me t
hat what-are-you-staring-at look.
Napailing ako. Galit nga talaga siya. Nalate kasi siya dahil sa akin. Ang seryos
o niya masyado, e. Okay, ako na ang magpapakumbaba. Tutal, kasalanan ko naman.
"Pwede mo naman kasi akong iwanan. Sana hindi mo na lang ako hinintay," bulong k
o sa kanya habang nakayuko. Mahirap na. Baka makita na naman kami ni Prof, madag
dagan pa ang parusa namin.
Nakatingin lang siya kaya nagpatuloy pa rin ako sa pagsasalita. "Next time, pagn
alate ako, umuna ka na. Pwede naman akong mag-commute kasi."
He didnt answer.
"Basta, ha? Pagbukas halimbawa, nalate ulit ako ng gising, umuna ka na. 'Wag ka
nang maghintay. I can manage to go on my own. Para hindi ka na rin madamay sa pa
gkalate ko. Is that clear?"
Nakatingin lang siya sa akin with his usual poker face.
I frowned. "Hoy. Did you hear me? Are you listening? I said--"
"Why would I do that?" He said seriously. "I can't leave you."
Ano raw? Ako yata ang nabingi.
--
Pagkatapos ng klase ay sumunod kami kay Prof. Enriquez.
Kinakabahan ako. Mukhang ang seryoso ni Ma'am.
Ano kayang sasabihin niya? Sasabihin kaya niyang mag-drop na kami sa class niya
kasi hindi na niya kami ipapasa? Or ikwa-kwatro na niya kami? Or tres na lang? P
asang-awa?
"Please sit." Nauna nang umupo si Ma'am at nagbuklat ng notebook niya.
Walang imik na naupo na rin kami, magkaharap kami ni Karl.
"Miss Fuentes and Mister Dominguez, you were both 45 minutes late. Where have th
e two of you been?" She asked in a serious tone.
I shivered. Tiningnan ko si yabang. Cool lang siya. Habang ako naman ay hindi ma
pakali. Hindi niya ba alam na grades ang nakasalalay dito?
I looked at Prof Enriquez. Nakakatakot siya.
Pero sige, aamin ako. Honesty is the best policy, right?
Tumikhim muna ako bago nagsalita. "Ma'am, sorry, we were late because of m--"
"Heavy traffic," Karl cut my words. "There was a car collision in San Pablo, Ma'
am. We were caught in a traffic jam." He said without faltering.
Wow. What an expert in making lies.
Tumango-tango naman si Prof Enriquez at inayos ang kanyang salamin. "I see. So,
are you two dating? Bakit sabay kayong pumasok"
"No, Ma'am!" Bigla kong sabat sabay sunod-sunod ang iling. "We are neighbors po
kasi. Nakikihitch po ako sa kanya kasi parehas kami ng time." Natataranta ko nam
ang sagot. Baka kung ano pang isipin nitong si Ma'am.
"Oh, okay. That explains it." Tumingin ulit si Ma'am sa binabasa niyang notebook
. "But still, you have to face the consequences, and I assume that you both know
that, am I right?"
"Yes, Ma'am," Karl and I answered.
"With that, I want you to go to the library during your vacant, write an annotat
ed bibliography using the APA format, and look for articles related with Frictio
n. 15 books will be enough."
My eyes widened. 15 books?
"You will pass your special project next week. At pagnalate ulit kayo ng 45 minu
tes, may deduction na kayo sa final grade. Is that clear?" Dire-diretsong sabi n
i Ma'am.
Holy cow! Was she serious?!
"Yes, Ma'am." Nanlalambot kong pagsang-ayon. Tumango lang si yabang.
"I don't want this to happen again. Be responsible enough. Malalaki na kayo. Aft
er all, you know the rules in the university." She gave us a warning look.
Tumango lang ulit kami.
Ang ganda naman ng umaga ko.


Copyright © ScribblerMia, 2012

"Baklush, sigaw ni Philip mula sa Humanities Building.
I grinned. Tumakbo ako palapit sa kanya at niyapos siya ng mahigpit.
"Ewwww. Bakla, don't hug me. We look like magjowabells here and that is so yucky
, nakangiwing sabi ni Philip.
Sobrang namiss ko ang baklang ito. Almost two months din kaming hindi nagkita. L
along pumogi ang loko. Sayang. Kung hindi lang ito bakla, pinatos ko na ito, e.
"Saan ang beauty mo last week? Bakit wit ka pumasok?" I asked him, raising my br
ow.
"Nagbeauty rest ang lolabelles." He smiled at me.
Gwapo naman talaga ang best friend ko. Matangkad, maputi, at matangos ang ilong.
Idagdag pa na Math Genius. Bet na bet ko talaga siya maging jowabelles. Kaso ng
a, parehas fafabelles ang type naming, e.
"Halata nga. Ang gwapo mo, e. Pakiss," sabay ngumuso ako palapit sa kanya.
"Yuck! Nandidiring tinulak nito ang nguso ko. Baliwag! Kung ayaw mo ma-boogie wond
erland, bakla, tumigil ka! Rita Avila ka!"
"Arte mo! Bakla ka! Saan ang class mo?" Humawak ako sa kamay niya.
Sa Hum. Witchikells ko talaga betchiwariwariwaps ang lokbu na building niyo, maart
eng sabi nito habang pumilantik ang isang kamay.
"Tse! Palibhasa bago ang building niyo. Sabay tayo lunch mamaya?" Pinapungay ko
pa ang mga mata ko.
"Keri. What time ang vacant mo?"
"Mamayang--"
Hindi ko na natapos ang sasabihin ko kasi may biglang humigit sa kamay ko.
"She can't. We have to go to the library. We have tons of work to do, right, Ast
rid?" Seryoso ang mukha na sabi ni yabang.
Anong ginagawa nito dito? Bakit lagi na lang itong sumusulpot sa eksena?
"Ay, ganoon ba?" Biglang nagpacute ang bakla kong best friend. He smiled widely.

"Yes. She will go with me. If you'll excuse us," he said seriously.
Bago pa makasagot si Philip ay dali-dali na akong hinila ni yabang. Mukha tuloy
kaming HHWR dito. Holding hands while running ang peg?
Ang init naman ng kamay nito. At ang lambot. In fairness, halatang kutis mayaman
.
Pero sandal nga, bakit ba ako hinihila nito? At bakit may paghawak pa sa kamay?
Saka sandal lang ulit, bakit parang nagagalit siya? Ano na naman bang ginawa ko?
"Hey!" Hinihila ko ang kamay ko sa kanya. Ang higpit naman kumapit nito. "Ano ba
? Bakit mo ba ako hinihila?"
"We still have class," seryosong sagot nito.
"I know! Pero hindi mo na ako kailangang hilahin. I know which way to go." Class
mate ko rin nga pala siya sa HUM2.
Bigla siyang bumitaw sa kamay ko at humarap.
He gave me a cold stare. "Alam mo naman pala, bakit ka pa nakikipaglandian kanin
a? Oras pa ng klase." Nakapameywang na sabi niya.
"What?! What are you talking about? Sinong nakikipaglandian ha?" Naguguluhang tan
ong ko.
"You don't have to act cute and all that. Be careful with your actions. NapakaPD
A naman ng ginawa niyo. Nagyapos sa harap ng maraming tao? He paused. Hindi pala.
Niyapos mo siya in front of the crowd."
Wait. Ano? Hindi ko ito maintindihan. Sino raw?
Mas lalong kumunot ang noo ko. "Ako ba ang tinutukoy mo?" Paninigurado ko.
"Ay hindi! Iyang painting sa likod mo ang tinutukoy ko at kinakausap!"
Sabay tumalikod na ito at naglakad papunta sa classroom.
Tiningnan ko naman ang likod ko. Painting nga.
Painting ang kinakausap niya?
Was he....mentally challenged?
--

Wala kaming imikan habang nagkaklase. Medyo nawiwirduhan din kasi ako dito sa ka
tabi ko. Kinakausap ang painting? I mean, who in the right mind would do that?
He's weird. Bigtime.
Natapos ang klase pero talagang hindi na kami nag-usap pa. Nag-enjoy din kasi ak
o sa discussion. Ang galing ng prof ko mag-piano. He discussed Mozart and Beetho
ven. He could play those classic pieces even though hes old.
Kinuha ko na ang bag ko at inayos ang mga gamit sa desk ko. Dali-dali akong luma
bas ng room para hanapin ang mga kaibigan ko. Nagtext kasi sila na nasa labas da
w sila ng building at hinihintay ako.
Paglabas ko, nakita ko naman agad sina Philip, Kaye, at Cess na nagtatawanan.
"Mga bakla! Ano? Let's lafang ourselves na," I shouted.
"Gora!" Malanding sang-ayon ni Philip.
"Girlets and gay, may news ako," kinikilig na sabi ni Kaye habang naglalakad kam
i papunta sa cafeteria.
"Ano? Sabay-sabay na tanong naming.
"May new members daw ang Cryptic Warriors. And take note, every year kasi nagpap
alit sila ng President, at manggagaling iyon sa new members nila. Ayon sa aking
reliable source, lima silang gwapo. Mga fafabols!" Kinikillig pang sabi ni Kaye.
Basta lalaki talaga, walang chismis na makakatakas dito.
Ang Cryptic Warriors ang pinakasikat at pinakahinahangaang frat dito sa school.
Halos lahat ng miyembro nila ay mga gwapo, mayayaman, at matatalino. Ang sabi, m
ahirap daw makapasok sa frat na ito. Matinding initiation daw kasi ang pagdadaan
an. Hindi ako sigurado. Iyon lang ang nasagap kong chismis. Hindi kasi ako masy
adong interesado sa mga frat frat na iyan.
Pero kahit hindi ako interesado sa mga frat issues at news, may isang tao doon n
a sobrang interesado ako. Type ko kasi ang President nila, si Zach. Pero kasi, s
abi nga ni Kaye, may bago na raw na Presidente ang grupong iyon.
Sino naman kaya? Sana kasing gwapo rin ni Zach.
"Pero ang sabi kasi, galing sila sa ibang school," Kaye said a matter-of-factly.
"Ha? Paano nangyari iyon? Pwede bang sumali ang ibang students galing sa ibang s
chool?" Nagugulugang tanong ni Cess.
"I don't know. Iyon ang nasagap kong chismis. Basta ang alam ko, may new members
sila." Kaye shrugged.
"So, when natin mamimeet ang mga byolang shotokobelles na iyon?" Singit ni Phili
p.
"Beats me. Wala pang nakakaalam kasi hindi pa sila nakikitang magkakasama, e," K
aye said, smiling.
"Ganoon? Pa-mysterious effect pa ang mga chakabelles na iyon," sabat ko.
"Sister, kaya nga Cryptic Warriors sila, 'di ba? Cryptic. It means mysterious. B
oba." Cess rolled her eyes.
Nagtawanan silang tatlo.
Inirapan ko lang silang tatlo. "I know what cryptic means, dude. What I am sayin
g is, bakit paVIP sila? Aarte nila. Pa-mysterious effect pa. If I know, mga duwa
g ang mga iyon. Duwag lang ang sumasali sa frat. Okay?" Nakaismid kong sabi.
Bakit? Totoo naman 'di ba? Duwag at mga bakla lang ang sumasali sa frat. Mga may
ayabang na mga war freak na walang magawa sa buhay kundi manggulo at mambugbog.
"Hoy, te. Tone down your voice. Baka may makarinig sa'yo, sugudin ka nila bigla.
Besides, maraming gagang fans ang CW. Masyadong maimpluwensya ang frat na iyon,"
saway ni Philip.
"Tse! Wafakels pickles! Iyang mga nababaliw sa frat na iyan ay mga gaga. Duh? Du
h with the capital D. Bukod siyempre kay Papa Zach, ang mga mga members ng frat
na iyon ay mga assholes, sabay tumawa pa ako ng pagak.
Napailing na lang ang tatlo kong kaibigan.
Ewan ko ba. Naiinis ako sa grupong iyon. Simula kasi nang makita kong may binugb
og sila sa gitna ng school, nainis na ako. Feeling ko mga show-off silang lahat.
Theyre all pathetic losers. Basta na lang mambubugbog? Para saan? Dahil trip lan
g nila? Trip their face.
Basta, I hate them. I hate those bastards.
"Anong oorderin niyo?" Tanong ni Philip habang nagbibilang ng barya. Naghanap kam
i ng mauupuan at swerteng nakakita agad kami.
"Spags and hamburger. Pepsi in can," Cess said.
"Fries and burger. Pepsi in can din," Kaye said.
"What Cess said," sabi ko naman.
"Gaya-gaya ng order," nakaismid na sabi ni Cess.
I stuck out my tongue at her.
Habang umoorder si Philip at Cess. Tumingin ako sa paligid. Si Kaye kasi ay abal
a sa pagtetext.
Ang daming tao. Bakit kaya? Buti pala napaaga kami ng dating. Kung hindi, wala k
aming mauupuan. Karamihan ng nandito ay puros babae. May mga hawak na cameras a
t nagpipicturan.
Pati sa cafeteria talaga? Ginawang photoshoot?
Tumingin naman ako sa mahabang pila sa counter.
Buti naman at malapit na sina Cess. Gutom na kasi talaga ako.
"Nandito na sila," untag ni Kaye.
"Yummy." Tuwang-tuwang sabi ko sabay palakpak.
Naupo sina Cess at Philip bitbit ang mga order naming.
"Cess, paabot ng tissue," sabi ni Philip habang isa-isa kaming binibigyan ng suk
li.
"Pati ketchup," Kaye added.
Inabot naman ni Cess ang ketchup at tissue sa kanila.
Nagkwekwentuhan lang kami habang nagtatawanan. Ganito kami lagi, kwentuhan tungk
ol sa mga klase namin, mga bloopers ng mga classmates at mga teachers during dis
cussion, at kung anu-ano pa.
"They're here!"
"No way!"
"Oh my God!"
"Ang camera ko! Saan na? Dali"
Sandali, ang cellphone ko.
Napatigil kami sa pagkain dahil sa mga sigaw sa paligid.
Tumingin naman kami sa mga nagkakagulong babae. Ang iba, nag-retouch dali-dali,
ang iba busy sa pagkalikot sa mga digicams nila, ang iba inilalabas ang phone, a
ng iba tumayo, ang iba naman hindi magkamayaw sa pagsigaw. Pero may iba ring wal
ang pakialam at nagpatuloy na lang sa pagkain at pagbabasa ng libro.
Tumingin ako sa may pinto.
Pumasok ang mga members ng Cryptic Warriors. Nasa bente siguro sila. Pero dahil
may bago silag miyembro, naging 25 na sila. Marami-raming miyembro rin iyon.
Nakita ko sina Cess, Kaye, at Philip na napapasigaw. Their eyes were twinkling,
a mixture of fascination and admiration.
Nangunguna ang aking Papa Zach na naglalakad.
Ang cool talaga niya. Napakagat tuloy ako ng malaki sa burger ko.
Ateng, ang gwapo, Kaye said dreamily.
I nodded absentmindedly while munching my burger.
Pero may nahagip ang paningin ko. Napatingin ako sa lalaking sumunod kay Fafa Za
ch.
Was I seeing things?
Was this hallucination or a joke perhaps?
Bakit may payaso sa likod ni Fafa Zach? Nagpapatawa ba siya?
Bakit kasama niya ang mga members ng duwag na CW?
I blinked not just twice but thrice.
"The guy behind Zach, he looks familiar," Kaye said absentmindedly.
"I agree." Philip nodded.
Tumango-tango silang tatlo at tumingin sa akin.
Naibuga ko bigla ang burger ko.
Siya ang new member?

Si yabang?!

Copyright © ScribblerMia, 2012

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nakita ko kanina. Seriously? Kasama niya sina Z
ach. Siya na kaya ang tinutukoy na bagong member?
Napailing ako. Imposible. Parang hindi bagay.
Well, hindi naman sa hindi bagay. Pero kasi, parang wala naman sa personality ni
ya ang magpauto sa mga frat frat na iyan. Sinong nasa tamang pag-iisip ang papaya
g na magpapalo at magpabugbog sa initiation? Brotherhood ba ang tawag doon? Kata
ngahan ang tawag doon.
E, anong brotherhood kung puros away lang ang mapapala mo at sakit sa katawan? An
ong klaseng samahan iyon?
Pasulyap-sulyap lang ako sa kanya habang siya ay diretso ang tingin sa daan haba
ng nagmamaneho.
Ano kayang iniisip ni yabang? Tatanungin ko ba siya tungkol sa nakita ko kanina?
I held my bag tightly. Kinakabahan ako. Baka sigawan ako nito o ihulog sa kotse
niya.
"A-ano," medyo nangangatal na sabi ko habang nakatingin sa bintana.
"What?" Iritadong tanong niya.
Tiningnan ko siya at pinagmasdang mabuti. "Uhm. A-ano kasi.. K-kasi"
"Ano ba iyon?" Medyo mataas na ang tono na sabi niya.
"Wala! Leche! Ang sungit mo!" I shot back. Siya lang ang may karapatang sumigaw?

"Kung wala kang sasabihin, shut the fuck up," malamig na sabi nito.
Napanganga ako pero agad ding nakabawi sa pagkabigla. "Fine! Sino bang magtyatyag
ang kausapin ang tulad mo na uber sa sungit?" I crossed my arm. Inirapan ko siya
.
Aba! Ang sungit. Meron ba siya? Hindi ko na tuloy masabi-sabi sa kanya ang itata
nong ko.
Inabala ko na lang ang sarili ko sa panonood ng tanawin sa labas.
Limang minuto rin kaming walang imikan nang bigla niyang binasag ang katahimikan
.
"Is he your boyfriend?" Mahinang sabi nito.
"Ano?" Ang hina naman kasing magsalita nitong ulupong na ito, e. Hindi ko tuloy
sigurado kung tama ba ang narinig ko.
"Is he your boyfriend?" Mahina pa ring sabi nito.
Duh! Bakit ba bulong ng bulong ito? Hindi ko siya magets.
"Pakiulit po! 'Wag ka ngang bumulong, iritableng saad ko.
Bigla ang preno ng sasakyan niya at itinabi malapit sa may kanto. Buti hindi mat
ao sa parte na ito. Puros palayan lang ang paligid dahil nandito kami sa may Cal
auan, Laguna.
"Is he your fucking boyfriend?!" Nanlalaki pa ang mga mata na sabi nito. Namumul
a siya sa galit habang nakatingin sa akin.
"What are you talking about?" Naguguluhan ako. Ano ba kasing sinasabi niya? Hindi
ko kasi talaga siya maintindihan.
"Stop playing innocent," he said coldly.
"I'm not. I just don't get you!"
"That guy you were with at the cafeteria. That guy you hugged in front of the cr
owd a while ago! Who is that bastard?"
I scowled. "Kailangan talagang sumigaw, kuya? Bingi? Bingi ang kausap?"
"Huwag kang mamilosopo. Just answer my damn question!" Malakas pa ring sabi nito
.
"How will I answer your damn question when I don't even know what you are talkin
g about?!" I retorted.
Nanginginig na rin ako sa galit. Anong pinagsasasabi nito?
Hinawakan ko ng mahigpit ang bag ko. Dito ko ilalabas ang galit ko. Mahirap na,
baka masuntok ko sa mukha ang gagong ito. Nakakapanginig sa laman ang mga sinasa
bi, e.
"That guy! He Sinabunutan niya ang buhok niya. "Shit, shit, shit." Yumuko ito at
sinandal ang ulo sa manibela.
Tatumbling na ako sa lalaking ito. Ang bipolar naman. Bigla na lang hindi umimik
at sumeryoso ang mukha. Lukresia Kasilag ang beauty ko sa kanya.
"Anong bang problema mo?" Gusto ko sana siyang hawakan sa balikat. Parang masyado
siyang frustrated.
Saka boyfriend? Wala naman akong boyfriend, e. NBSB kaya ang drama ko. Kaya sino
ba tinutukoy nito?
"That guy you were with at the cafeteria. That guy you hugged in front of the cr
owd a while ago! Who is that bastard?"
Namilog ang mga mata ko. Napatingin ako sa lalaking katabi ko at napanganga.
Seriously? Si Philip ba ang tinutukoy niya?
I bit my lip. Bago bigla akong napabunghalit ng tawa. Napahawak pa ako sa tiyan
ko dala ng matinding kaligayahan.
Bigla namang humarap sa akin si yabang. Nagulat marahil siya nang bigla akong tu
mawa ng malakas.
"W-what's funny?" Naguguluhang tanong niya.
Nagheheadbang na ako sa sobrang tuwa.
"Hey! What are you laughing at?" Nakasimangot na tanong nito.
"The question should be, who are you laughing at, I said while still laughing alo
ud.
Nakatitig lang siya habang tawang-tawa pa rin ako. E, paano ba naman kasi? Of al
l people, si Philip pa na mas maarte sa akin, na mas malandi, na mas maraming fa
fa, na mas malakas pa umirit, na mas vain pa sa akin? Boyfriend ko? End of the w
orld na ba?
Sabagay, madalas ngang mapagkamalan na boyfriend ko ang kumag na iyon, at first
glance kasi, mukha talaga siyang boylet. Hindi kasi siya cross dresser gaya ng i
bang gays. Sabihin na nating pormal na bakla siya. Sa pagkakaalam ko, maraming g
irlets sa degree nila ang may crush sa best friend ko kahit alam nilang bading i
to. Meron pa ngang head over heels in love na girl kay Philip, Bonnie yata ang n
ame noon. Nag-confessed siya kay Philip pero sinabihan lang siyang "yuck kadiri"
ng best friend ko. Pero matigas ang girl na iyon at ayaw sumuko. Feeling niya r
aw kasi, si Philip na ang soulmate niya.
"Are you referring to Philip?" Tanong ko habang pigil na pigil pa rin kakatawa.
Nahalata ko kasing medyo pikon na siya. Baka itapon niya ako dito sa talahiban a
t iwan sa daan.
"Is that his name? Okay, I'll call the others. Ipapabugbog ko siya, walang kangit
i-ngiting sabi nito habang kinapa sa bulsa ang cellphone.
Pero natigilan ito bigla na parang may naalala.
"No, ako na lang pala. I will do the work," he declared.
"Hoy! What did you say? Sinong ipapabugbog mo ha?" I glared at him. Baliw na siya
? Bakla si Philip, paano sila lalabanan nito? E, sampal at sabunot lang ang alam
noon, e.
"May boyfriend ka na pala nang hindi ko nalalaman," he said more to himself.
"What do you care?" Tinaasan ko siya ng kilay. "What's the big deal? Don't tell
me...nagseselos ka?" Nangingiti kong tanong.
Natigilan naman itong bigla at saglit na natulala. Tumikhim muna ito bago nagsal
ita. "Tanga! Pinabantayan ka sa akin ng Mama at Papa mo! Hindi sila matutuwa pag
nalamang may boyfriend ka na!" Bigla nitong binaling ang tingin sa daan. He sta
rted the engine.
Natanga pa ako. Okay, fine. Akala ko nagseselos, e.
Pero wait, tama ba ang narinig ko? Bugbog? Boogie Wonderland? Therefore, confirm
ed! Member nga siya ng CW.
*flashback*
Nakatingin kaming apat habang naglalakad ang mga members ng CW.
Bukod kay yabang, there were other four guys na halatang bago.
"Move," Zach said with a fierce tone.
Tarantang nag-alisan naman ang mga students sa upuan.
Hinila ng ibang myembro ng CW ang mga lamesa at upuan na nabakante para pag-isah
in. Nagsi-upuan na sila na parang mga hari.
Ang ibang estudyante naman ay nakamasid lang. Ang iba, kinikilig. Ang iba, halat
ang natatakot. Ang iba, kuha lang ng kuha ng picture pero walang flash, mahirap
na, baka basagin nina Zach ang mga cams nila.
Last time kasi, may isang student ang nagpicture kay Zach. Masyado yatang maliwa
nag ang flash kaya napapikit si Zach. Dahil sa inis, kinuha ni Zach ang camera n
ong babae at binasag sa harapan nito. Kawawa nga, e. Lahat kami nakatingin na lan
g. Ganoon sila kasasama, palibahasa sikat sila at kahit ang University, e, nirer
espeto sila.
Tumingin ako kay Zach. Tahimik lang siya habang nagkwekwentuhan ang ibang miyemb
ro ng CW. Si yabang, tahimik lang din. Maya-maya, umalis silang dalawa ni Zach h
abang naiwan ang ibang miyembro. Pero bago tuluyang makaalis si yabang, I caught
his gaze.
He looked at me...with pain in his eyes?
Why?
*End of flashback*
"Hoy, simula ngayon, ako na ang maghahatid sa'yo sa classroom mo," bulalas nito.
I snapped back into reality when I heard his voice.
"What?!" Tila tuliro pa ako.
"Pinababantayan ka nga kasi sa akin nina Tita! Kulit mo!"
"You don't have to do that! 'Wag kang OA!"
"You can't do anything about it," he said cooly.
"Wag na nga! Bakit need pa ihatid sa room ko? Alam ko kung nasaan ang mga rooms
ko. Hindi ko kailangan ng alalay."
"I need to keep an eye on you."
"You don't have to."
"It's final!"
"I said no!"
"Stop being so hardheaded, Astrid!" He shouted.
"Stop being such a good and responsible boy. You aren't! Hindi mo ako responsibi
lidad!"
"Sumunod ka na lang! Whether you like it or not, ihahatid kita sa classrooms mo!
You are guarded!" Bakas ang pagbabanta sa tono niya.
"By you? Wow. Since when did you care about me?" Sigaw ko rin.
Hindi ito umimik.
"See? Nagpapalad ka lang ng papel! Stop pretending! I won't allow you to accompa
ny me. Never!" Humalukipkip ako bago tumingin sa labas ng bintana.
"So, you hate me that much, eh?" He said with a low tone.
I looked at him. "Yes! I hate you to the deepest depth of hell!" I snapped.
He smiled.
"Maybe the things I did were not enough, still, I will do anything." He smirked.
"Come hell or high water...I will make you fall for me, Astrid."
Originally, it was Lee Min Ho. However, due to some circumstances (LOL), I decid
ed to change him.

Tenen!!!!



Song Seung Hun



Yes! He was the main character in the gangster movie "He Was Cool." To those who
haven't seen the movie yet, you better start to DL it on uTorrent and grab a co
py. LOL


Kasi parang mas sikat si Fafa Philip kesa kay Karl. Kaya ayan, siya na iyan.


-------------------------->
Tenen!


Ang napakagandang si...



Song Hye Gyo
Siya ang bida sa Full House and Endless Love 1.


She is extremely beautiful. LOL.



PS: Philip's pic is in chapter 12? LOL. Am not sure. Check it out na lang. XD As
for the other characters, I will post their pics tom or on Sunday. For now, eno
ugh of the character profile chorva. I will update Chapter 13 Part 2 later. KILI
GIN! Magvote kayo! Pag hindi kayo nagvote, wala UD. :P

Mas maraming votes and comments, mas madalas na UD. Please lungs, hindi ako nagp
apabayad, kaya magvote naman kayo, para alam kong narerecognize niyo naman sinus
ulat ko. Happy na ako non. UBER. Hahahaha

ABANGAN! XD


Copyright © ScribblerMia, 2012

l will make you fall for me."
''l will make you fall for me."
''l will make you fall for me."
Those words kept haunting me.
Was he serious? Was that his way to take revenge? Or his way to lessen my anger?
No freaking way. I wouldnt allow it.
Who in the right mind would fall for someone like him? He's one hell of an irrit
ating guy!
I hate him to the deepest depth of hell.
But...do I really mean it?
Tumingin ako sa labas ng bintana.
I sighed with relief. Malapit na kami sa bahay. Ang awkward kasing kasama ng tao
ng ito. Pagatapos niya kasing sabihin ang sinabi niya kanina, hindi ako nakaimik
. I was speechless.
Sa totoo lang, ano ba dapat ang isagot pag may nagsabing ganoon? Tanong ba siya?
''l will make you fall for me."
Mukhang hindi naman. Declarative sentence iyon. Hindi interrogative.
So, wala akong dapat sagutin sa sinabi niya. I guess he knew that as well.
Hindi na rin naman kasi kami nag-imikan sa buong byahe eh.
"It's final. Ako ang maghahatid sa'yo sa classroom mo," he said with a determine
d tone.
Napatalon ako sa gulat sa biglaan niyang pagsasalita.
I gave him a bored look. I opened the door and went outside the car.
"Whatever, KJ!" I shouted and stuck out my tongue at him. Then, I ran as fast as
I could.
I laughed aloud when I entered our house. I saw his look. It was epic!
Ngayon ko na lang ulit siya tinawag ng ganoon. Karl Jonathan kasi ang name niya
. Noong elementary kami, kapag inaasar niya ako, gagantihan ko siya by uttering
his nickname "KJ. Pikon na pikon siya, to the point na namumula sa galit. Sino ba
namang hindi? Ang connotation natin ng salitang KJ ay killjoy.
Pagdating ko sa kwarto, tawa pa rin ako ng tawa. Kitang-kita ko kasi kung paano
nagbago ang ekspresyon niya. Nanlaki talaga ang mga mata niya at napanganga siya
. Tigalgal is the right word.
He wants war? I will give him one. Let the battle begin. I smiled evilly.
Nagbihis na ako at dumiretso sa kusina para kumain. Hinihintay kasi ako lagi nin
a Mama para raw sabay-sabay na kaming kumain. Bukod sa gutom ako, good mood pa a
ko. Kaya for sure, marami rami ang makakain ko.
Ah. This is life.
--
Mother F! Ang ingay! I can't study. I shouted.
Naririnig ko ang malakas na tawanan at kwentuhan sa kabilang bahay. Sa bahay nin
a yabang nanggagaling ang ingay.
Pumunta ako sa bintana para silipin sila. Hinawi ko ang kurtina ng kaunti, para
hindi halata na sumisilip ako.
Ang daming lalaki. Nasa may garden sila nina yabang.
Tiningnan ko isa-isa ang mukha ng mga bisita niya at muntik na akong mahimatay.
Theres Zach. I smiled.
Napailing naman agad ako. No! Hindi pwede. I don't care. Ang ingay nila. Hindi a
ko makapag-aral. May long quiz ako bukas sa major subject ko.
Ano bang meron at nag-iinuman sila? Pwedeng mag-aral muna? Kasi weekdays pa, hind
i pa weekend. May calendar ba sila sa bahay? Besides, hindi po isolated ang baha
y ni yabang, may mga kapitbahay po siya. So pwedeng maging sensitive? Ang iingay
nila.
Oo nga, pare. She's so ugly," sabi n'ong isa na hindi ko kilala, pero CW member d
in. He was laughing loudly.
"I don't like the way she dresses. It turns me on," sabi pa ulit noong isa na ma
y kulay ang buhok.
Then I heard a loud burst of laughter.
"Gago ka, pare."
"Oo nga. Pero sexy talaga siya."
"Hipon kamo."
"Yeah. That's the problem. Brainless kasi si Ate. Pero the body. Shit."
Bastos! Hindi ko na malaman kung sino sa kanila ang mga nagsasalita. Ang dami ni
la. Nakakahilo. Basta puros tawanan ang kadalasang naririnig ko, hagalpak pa tal
aga ha. Tapos apiran, may isang tumutugtog ng gitara at dalawang pakanta-kanta.
Mga siraulo! I hate those freaking frat men!
"Ano ba itong mga ito? Parang mga sira." I whispered.
Napailing na lang ako.
Anong gagawin ko? Alangang sitahin ko. Baka bugbugin nila ako sa school. Pero pag
pinabayaan ko lang sila, paano ako mag-aaral? Hahayaan ko bang bumaba grades ko?
Syempre, hindi!
Kasi, Lord, kailangan kong pumasa sa long quiz! 10 percent iyon ng grade ko!
Umupo ako sa sahig at napahawak sa ulo. Akala ko ako na ang panalo kanina. Hindi
pala.
I sighed. I need to find a way. Think. Think. Think.
A sudden idea came to me.
Tumayo ako at muling sumilip sa bintana. I cleared my throat. "Hoy, ang iingay n
iyo. Tulog na ang mga kapitbahay, sigaw ko, ginaya ko ang boses ng Mama ko.
I smiled evilly. Mukhang effective. Nagsitahimikan sila at tumingin sa pwesto ko
.
I smiled triumphantly. Napasuntok pa ako sa hangin.
Pagkatapos ng ilang segundo, nabitin sa ere ang ngiti ko.
Holy cow, I muttered. Bigla akong nanginig.
They saw me. As in lahat sila nakatingin sa direksyon ko.
Nahampas ko ng malakas ang noo ko. Nakahawi nga pala ang kurtina ko! Anak ng tin
apa naman!
Dali-dali akong umalis sa may bintana at dumiretso na lang sa kama ko para magta
lukbong ng kumot. Nakakainis! Nakakahiya!
Nagtawanan lang ulit sila at pinagpatuloy ang ingay.
"She's crazy," I heard someone say.
"Pare, may mga topak ba ang kapitbahay mo rito gaya ng isang iyon?"
"Tol, parang ikaw. Baliw rin."
"Tarantado." Boses ni yabang iyon.
Malakas na tawanan ulit ang pumainlang.
Tinakpan ko ng unan ang mga tainga ko. I just want to study. Damn it!
Bakit ba ngayon pa sila nagparty-party? Ang daming araw, bakit ngayon pa? Kung k
ailan may long quiz kami sa major!
"Nate, give me the guitar. I want to play," said Karl Jonathan.
Ngayon ko lang ulit narinig ang boses niya mula kanina. Puros barkada niya kasi
ang mga boses na naririnig ko kanina. Ngayon lang siguro niya naisipang mag-inga
y.
Gagantihan yata ako ni KJ. I smiled at the thought. Tawang-tawa po ako sa KJ.
At saka sandali nga, marunong ba siya noon? Baka naman ukelele lang ang alam ni
ya. Saka duh ulit, can he sing? Baka do re mi fa sol la ti do lang ang alam niya
, or twinkle twinkle little star. Patawa siya.
Pero sige, papakinggan ko para mapahiya siya.
Kinapa ko ang cellphone ko sa bulsa para irecord.
This will be a good show. I smiled viciously.
Nakikinita-kinita ko na ang pagpiyok niya at ang sala-salang nota ng pagkanta ni
ya.
"Presenting, KJ the sintunado," I murmured.
He started to strum the guitar.
Say, won't you stay; we can talk about nothing at all
We'll sit here and make up the words as we go along
The games, we could play
Maybe silently write us a song
Quietly shout from the roof that we don't belong
They told me baby she's crazy a little like you
Everyone said you were nothing but trouble and
All that I know is that I've never been here before
Unti-unti akong lumapit sa bintana at sumilip. Wow.
The monkey can sing? Unbelibabels.
And though I'll never leave you, if it's alright with you
Dreaming of oceans while jumping in puddles and
OMG! Nakatingin siya sa dito?
Oo! Hindi ako pwedeng magkamali. Sa bintana ko siya nakatingin habang kumakanta
at tumutugtog.

All of my life I pretend you where there by the door
I don't need to pretend any more.
His eyes looked serious while staring at my window. They were full of emotions.
Emotions I couldnt even depict.
Strange, oh so strange
When it feels better being alone
You except there is nobody else and set it in stone
And then you, came along
Your reflection was so sad it's wrong
You made me believe once again that I could be wrong.
Still, the way he was singing the song struck me. Para bang may ibig siyang ipa
hiwatig.
They told me baby she's crazy a little like you
Everyone said you were nothing but trouble and
All that I know is that I've never been here before
And though I'll never leave you, if it's alright with you
Dreaming of oceans while jumping in puddles and
All of my life I pretend you where there by the door
I don't need to pretend any more.
And it hurts, to know, there was somebody out there as strange and
As beautiful, as you
If I know, sooner
Whats this Im feeling? Was I blushing? Hindi naman talaga siya sa akin nakatingin
kundi sa bintana. Malay naman niyang nakasilip ako.
Pero bakit ganito? Hindi ko pa rin mapigilan ang mamula.
Maybe she's crazy a little like you
Everyone said you were nothing but trouble
All that I know is that I've never been here before
And though I'll never leave you, if it's alright with you
Dreaming of oceans while jumping in puddles and
All of my life I pretend you where there by the door
I don't need to pretend any more.
He stopped for a moment, stared at my window again. I could hear my heart beati
ng faster.

He smiled.
What the heaven, I hissed.
I don't need to pretend anymore

I don't need to pretend anymore
Shit! He knew I was watching him.



Copyright © ScribblerMia, 2012


After he sang last night, I had a different feeling when I woke up.
Happiness? Maybe.
Was I falling for his trap? No. I shouldn't. I can't because I sure damn know th
at this was just a game for him.
He wanted me to fall for him. No. I wouldnt allow that, not in a million years.
"Astrid! Karl is here." I heard my mom called.
I hurriedly ran downstairs. I quickly grabbed two sandwiches on the table. Mahir
ap na magutom, baka hindi ako makapasa sa long quiz eh.
Paglabas ko ng gate, nakita kong nakatayo si yabang at nakasandal sa kotse niya.
He's wearing a white shirt underneath his light blue polo shirt. His two hands
were inside the pockets of his jeans, looking dashing, and yes, sexy.
I blinked. Ano bang sinabi ko! Anak ng tinapa! Dashing and sexy my foot!
I composed myself and tried to remain calm.
Dire-diretso ako sa kotse niya at hinawakan ang pinto para pumasok. Kaso, bigla
niyang hinawakan kamay ko.
Napapitlag naman ako at tumingin sa kanya.
"Let me do the honor, Princess," he said in a sarcastic tone. Then, he smirked.
I was dumbfounded.
Binuksan niya ang pinto ng sasakyan habang nakahawak pa rin sa kamay ko.
Sana man lang hinayaan muna niya akong tanggalin ang kamay ko 'di ba? Keysa iyan
g bubuksan niya ang pinto at nakapatong pa talaga ang kamay niya sa kamay ko. Ch
ancing pa, e.
--

While we were on our way to school, he broke the silence. "After your class, mee
t me at the library by 2:00 pm, he said in an authorized tone.
I gave him a what-for look.
"Special project, remember?" He put emphasis to the word special.
Tumango na lang ako. Wala kasi talaga akong balak kausapin siya.
Iyon lang ang naging usapan namin sa buong byahe. Tahimik lang akong nakamasid s
a daan habang siya ay tahimik ding nagmamaneho. NakaiPod pa si KJ. Sana lang hin
di kami mabangga dahil baka hindi niya marinig ang mga busina ng sasakyan.
Nang magsawa ako kakatingin sa paligid, kinuha ko ang libro ko para magbasa ng "
The Kite Runner ni Khaled Hosseini.
Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko habang nagbabasa, kaya ibat-ibang ekspres
yon din ang pinapakita ko. Alam kong napapatingin si KJ sa akin, but I ignored h
im.
Hindi ko tuloy namalayan na nakarating na kami sa school at mabilis siyang lumab
as ng sasakyan.
"Where is your class?" He said with his baritone voice.
"NCAS Building," I answered slyly.
Naglalakad kami along Carabao Park papunta sa classroom ko. I also noticed the g
lances most people were throwing. Oo, nakatingin sila. Ang iba, nakatitig. Ang i
ba, napapasulyap pero umiiwas agad, lalo na ang mga lalaki. Ang mga babae? Ayon,
dinaig pa ang ningning ng mga bituin sa mga mata nilang kumukuti-kutitap.
Gwapo na ba ang impaktong ito sa paningin nila?
Diretso pa rin kami ng lakad. Tiningnan ko si KJ pero poker face lang siya. Hin
di ko tuloy namalayan ang paglapit ng tatlong lalaki.
"Yow!" Sabay-sabay na bati nila sa amin ni KJ.
Kinamayan nila si KJ, ang "kamayan" nila as "brothers" sa bulok at crappy frat n
ila.
"Who's this chick?" Tanong naman ng isa pa na kulay gold ang buhok.
"My neighbor," sagot naman ni KJ na parang wala lang.
Ngumiti na lang ako ng nahihiya sa tatlong lalaking ito. Wala naman kasi akong s
asabihin sa kanila. Hindi ko sila kilala personally, although their faces were f
amiliar. I often saw their pictures on Facebook, on the bulletin boards, on the
posters, etc. Dinaig pa nga nila ang artista sa kasikatan nila sa school.
Nagkwentuhan muna sila saglit habang ako ay nakamasid lang. Hindi ako makarelate
, e. Sana lang hindi kami malate nito. Ang daming commercials, e. Sana hindi na
ako nagpahatid sa taong ito.
"Astrid!"
Napalingon kaming lima sa lalaking tumawag sa akin.
OMG. Si bading! Humahangos sa pagod habang tumatakbo.
"Philip!" I shouted back.
Philip spread his arms as if he was going to hug me.
I copied him. "Philip!" Nakangiti kong sigaw ulit.
Hinihintay ko ang paglapit niya pero may biglang nangyari.
Akala ko ba, ako ang yayapusin niya? Bakit si KJ ang kayakap niya at...sandali!
Napanganga ako. Humarang kasi si KJ! Ayan tuloy, siya ang nayakap at....nahalika
n ni Philip.
Ewww, sabay-sabay naming bulalas na mga nakakita. Halos umabot sa sahig ang mga pa
nga namin. Walang makaimik ni isa sa amin.
KJ froze.
As for Philip, tinatanong pa ba iyan? Malamang, ngiting aso. Naka-score si gago,
e!
Ang best friend ko at ang kapitbahay ko? That was epic.
"Dude, that's so gay," sabi ni Goldie. Mamamatay na yata ang isang ito sa kakata
wa.
"Nice. I took a picture of it. Ill show this to the rest of the CW brothers," sab
i noong isang gwapo rin na walang tigil ang tawa. Winawagayway pa niya ang hawak
na cell phone.
"Grabe, Pare. I have no response, sabi nga ni Simsimi," saad naman ng pangatlo.
"Whoa! Epic fail!" Dagdag pa ni Goldie.
Hindi sila magkamayaw sa kakatawa at kakaulit sa nangyari.
Ako naman at si Philip ay hindi malaman ang gagawin at sasabihin sa nakatulalang
si KJ.
"Adios, pare. Sira na ang reputasyon mo." Nagtawanan ang tatlong lalaki habang p
apaalis. Rinig na rinig ko pa ang halakhak nila mula sa malayo.
"Ay! Grabe. Ang first kiss ko!" Bulalas ni Philip. Nakahawak pa sa labi niya kun
o. Kunwari pang mahihimatay si baklita.
"First kiss mo? Ulol! Sinong niloko mo?' I said with an irritated tone.
Malandi kang bakla ka! Ewan ko ba. Nainis ako bigla sa kissing scene na nakita m
o.
I looked at KJ.
Tulala pa rin siya. Hindi siya umiimik. Kawawa naman. Na-trauma yata.
"Hoy, okay ka lang?" I nudged him.
No response. Tulala pa rin.
"KJ, ano? Ayos ka lang ba?" Untag ko dito.
He just stood there. He didnt make any movement.
Buhay pa ba ito?
May ilang students din kasi ang nakakita. Sila iyong mga naglalakad papasok sa k
lase nila. Hindi naman sila makatawa kasi baka magbugbog sila ng grupong CW. Per
o alam ko, sobrang pigil ang tawa nila.
Si Philip naman ay nagtago sa likod ko. Natatakot marahil sa pwedeng gawin ni KJ
.
"Hoy! Bakit ka ba kasi humarang?" Kinulbit ko si KJ.
Umiiling-iling ito. Medyo natauhan na siguro. Biglang dumilim ang mukha niya. Tu
mingin siya ng masama kay Philip.
Nanlalambot ang mga tuhod ko. Nakakatakot ang tingin niya sa best friend ko.
Tumingin naman si KJ sa akin, seryosong tingin.
KJ cleared his throat. "I just want to protect you from him." Sabay turo niya ka
y Philip.
Napalunok ako at saglit na nilingon si Philip. "But, why? Humalukipkip ako. He is
my best friend. Now, look at what happened? You two created a scene. It's embarr
assing!" I shouted.
Kainis kasi! That hug and kiss were supposed to be mine! Bakit kasi siya humaran
g? E 'di sana hindi na siya napahiya 'di ba? Alam ko bilang lalaki, nakakahiya a
ng nangyari sa part niya.
May sampung segundo lang siyang nakatingin sa akin bago nagsalita. Seryoso ang t
inging ibinigay niya sa akin.

"I can take all the embarrassment in the world, Astrid! I don't give a damn! I d
on't regret what I did! As long as it's not you he is kissing and hugging,...I'm
fucking fine with it!"


Copyright © ScribblerMia, 2012

Pagkatapos ng COMA104 at ENG5 subjects ko, dumiretso na ako sa library.
Classmate ko si KJ tuwing Martes at Huwebes sa NASC1 at HUM2 (Arts and Music) su
bjects ko. Tuwing Miyerkules at Huwebes naman ay kaklase ko siya sa MATH11 (Coll
ege Algebra) at PE.
Ang P.E. namin? Philippines Games.
Sa UPLB kasi, youre given the prerogative to choose the subjects you want to take
, except for the major subjects and core courses, which are required to take in
your degree. Pero sa mga GE na subjects like PE, bahala ka. Sobrang dami kasing
PE sa school namin, higit 50 siguro. Ikaw ang mamimili kung anong gusto mong kuha
nin. Meron kaming archery, swimming, bowling, pilates, table tennis, basketball,
walking for fitness, street jazz, line dance, tai chi chuan, at kung anu-ano pa
ng PE na sa UPLB mo lang yata makikita.
Ayos naman ang PE na kinuha ko. Paltok lata, tagu-taguan, luksong baka at tinik,
piko, etc. ang madalas naming gagawin sa buong termino. Pero higit sa lahat, ex
cited na akong makitang maglaro ng piko si KJ.
Just the thought of him playing piko made me go crazy. Baka mamatay ako kakatawa
. Ewan ko kung bakit ganito rin ang PE niya. Nagtataka nga ako, e. Classmate ko
siya sa lahat ng GE classes ko. Weird. Tadhana? Tadhana my foot.
After class, I went straight to the library. Pinakita ko ang ID ko kay Kuyang ta
gabantay. Dire-diretso na akong pumasok sa main library. Pagkapasok ko, nagulat
ako sa dami ng tao sa paligid.
May mauupuan pa kaya kami? Bawat sulok yata may mga estudyante. Wala na nga yata
talaga kaming mauupuan. Napailing ako.
Tatalikod na sana ako nang may biglang kumulbit sa akin.
Hey, walang ganang bati ko sa kanya.
Hindi niya ako pinansin at diretso na siyang naglakad papasok. Sumunod na lang a
ko sa kanya.
Lets just get the books we need at sa ibang place na lang tayo gumawa ng project.
Puno na kasi ditto, e. Wala na tayong mauupuan. Tara na. Dire-diretso kong sabi s
abay hatak sa braso niya.
No. Dito na para air-conditioned ang room, he said in a serious tone while his eye
s were roaming around the room.
Arte. E, wala ngang mauupuan. I hissed.
Meron, he said sternly.
Lumakad siya papunta sa table na may dalawang upuan na magkaharap subalit may da
lawang lalaki na na nakaupo roon.
Wala na nga sabi tayong mauupuan, sambit ko.
He ignored me. Nang makalapit ay tiningnan niya ng seryoso ang dalawang lalaking
nakaupo.
Move, he said in a low and threatening voice.
Nanlaki naman ang mga mata noong dalawang lalaki.
O-opo. S-sige po, nangangatal na sagot ng dalawang lalaki.
Napatulala na lang ako sa nangyari.
KJ smirked. You were saying something a while ago? He boasted.
Ngumuso ako. Yabang mo, I murmured.
What did you say? Kunot-noong tanong niya.
Wala. I said lets go to the reference section.
Nilapag na namin ang aming mga gamit sa lamesa para ipahiwatig sa ibang students
na reserved na iyon, na may nakaupo na.
Nanguna na si KJ papuntang reference section.
Wow. Alam na niya agad kung nasaan? Taong library?
Where do we start? Nilingon niya ako habang nakatingin sa pile of books.
Grabe. Uubuhin yata ako sa alikabok.
Isa na yata sa pinakamalaking library ang aming Main Library sa UPLB. Apat na pa
lapag lang naman ang library namin, kasama ang basement. Nandoon ang mga thesis
ng mga graduates sa school namin.
Lets look for books na may title na Friction? Or something related to Friction? I s
uggested.
He nodded.
We started to find books and busied ourselves reading them.
After some minutes, I looked at KJ. Hes too serious while skimming through some b
ooks.
Napangiti ako ng palihim habang nakatitig sa kanya. Magkaharap lang kasi kami at
parehas nakasandal sa bookshelves. Kung hindi lang masama ang ugali niya, kung
hindi lang siya suplado, kung hindi lang siya nakakainis, baka nagkagusto na ako
sa kanya. Ang gwapo niya, e. Ang tangos ng ilong, mahaba ang mga pilik mata, ma
pupula ang mga labi. Hes tall. Hes smart.
Pero may isa lang akong ayaw sa itsura niya. May hikaw siya sa kaliwang tainga.
Ayoko sa mga lalaking may hikaw. Pero bakit sa kanya, bagay ang ganoon?
Mukhang nakadagdag sa appeal niya. Thats so unfair. Bakit may mga taong gaya niya
na kahit anong gawin sa sarili ay gwapo pa rin?
Napailing ako. Yumuko ako para ituon ang pansin sa mga libro.
Dapat naghahanap ako ng libro, eh. Tama. Hindi ko dapat isipin ang yabang na ito
.
Pero hindi ko napigilang tumingin ulit sa kanya. Kaso, bigla akong may naalala.
*flashback*
"I can take all the embarrassment in the world, Astrid! I don't give a damn! I d
on't regret what I did! As long as it's not you he is kissing and hugging,...I'm
fucking fine with it!"
I didnt know what to say. Was he jealous? May gusto ba siya sa akin?
Sorry, Fafa. Kasi naman humarang ka, e, Philips words cut my thoughts.
Puta! Dont come near me! Dont talk to me! Gusto mong basagin ko ang mukha mo? He thr
eatened Philip.
Mas lalong sumiksik sa likod ko si Philip. No. Sorry. Hindi ko sinasadya. Kasi na
man, e. Mukhang takot na takot si bakla.
KJ grimaced. That suitor of yours
Best friend. I corrected him.
Whatever. I dont want to see his face again. I might kill him. Nanlilisik ang mga m
atang sabi niya.
Sorry na, sabi ko. Kasalanan naman talaga ni Philip, e.
Humarap ako kay Philip.Bakit ka ba kasi tumatakbo? Anong problema mo?
Bigla naman siyang umirit.E, kasi sister, may dalawang Lukresia Kasilag na humaha
bol sa akin.
Huh? Da who?
Remember that crazy Bonnie?
I nodded. Siya iyong patay na patay kay Philip. What about her?
Well, she has a friend. Kasing baliw din niya. They were running after me.
Sinong friend?I frowned.
Rissel yata iyong name, sabi niya na diring-diri.
Hindi magmakayaw si Philip. Parang any moment, mahihimatay siya. Sister, kaderde
r! They hugged me in public! Mga echosera! Naloka ang beauty ko sa kanila!
Humagalpak naman ako ng tawa. So iyon pala, tumatakas siya sa mga admirers niya.
Well, I couldnt blame them, hot and gorgeous naman kasi best friend ko. Kaya nga
lang, bading talaga siya, mga sisterettes. Wala tayong magagawa doon.
Youre gay?! Sigaw ni KJ na mukhang gulat na gulat. Nakalimutan kong nandito pa nga
pala siya.
Sabay kaming napatingin ni Philip sa kanya.
Napakamot sa batok si Philip. Hehe, at nag peace sign pa si bakla.
And youyou Naihilamos ni KJ ang kamay niya sa mukha niya. Pweh! Bigla siyang dumura sa
bay punas sa bibig gamit ang panyo niya.
Napahagikhik kami ni Philip.
This is disgusting, sabay iling na sabi ni KJ.
Hoy, umayos ka ha! Walang AIDS or sakit na nakakahawa ang best friend ko! Echosero
ng ito! Akala mo naman hindi tao ang best friend ko. So what's wrong with being
gay, ha? Nakakabawas na ba iyon sa pagkatao niya? Hindi na ba siya ituturing na
tao kasi bakla siya? Iyan ang problema ng lipunan, e. Mapanghusga. Masyado tayon
g kinukulong sa mga ideyolohiyang bagay gaya ng ganyan.
Imbes na mainis, biglang tumawa si yabang. Pero halata mong pigil ang galit sa p
agtawa niya.
Nagulat naman kami ni Philip.
This is pathetic. I thought you guys were... He paused. Im so stupid. God, this is s
tupid. Sabi niya na parang hindi makapaniwala.
*end of flashback*
Napagkamalan niya kaming may relasyon ni bading.
Well, mabuti na rin iyong nalaman niya ang totoo keysa paulit-ulit siya sa kakat
anong sa akin tungkol kay Philip.
I smiled. Baliw talaga siya.
Hey, crazy.
I blinked. Huh?
Dont stare at me, he said cooly, and he smirked.
What are you saying?! I shouted. Antipatiko!
Natigilan ako bigla. Uh-oh. Nasa library nga pala kami. Napalakas yata ang pagka
kasabi ko.
May lumapit sa aming matandang babae.
Miss, this is not the proper place for you to shout. If you two have some lovers'
quarrel, do it outside, sabay tingin sa amin ng seryoso.
Sorry po," I said in a small voice. Napayuko ako dala nang matinding kahihiyan.
I heard KJ chuckled. Sorry, Maam. My girlfriend has a tendency to shout, especiall
y when shes blushing. He gave me a lopsided smile.
What did he say? Girlfriend?
Kill me now.


Copyright © ScribblerMia, 2012

'"My girlfriend has a tendency to shout, especially when she's blushing."
'"My girlfriend has a tendency to shout, especially when she's blushing."
'"My girlfriend has a tendency to shout, especially when she's blushing."
Ano ba 'yan! Gilfriend niya ang mukha niya!
Sinong nagba-blush? Blush my foot! Anong sinasabi ng hambog na iyon? Ako? Magbablu
sh sa kanya? 'Wag na uy!
Kung mamula man ako, dahil sa galit or inis iyon sa kanya! 'Wag siyang feeler! K
adiri siya! Kaderder to the highest level!
We were on our way home, and I was busy ranting in my thoughts.
Sa isip ko, kinakatay ko na siya at sinisilaban ng buhay ng ilang beses habang c
hopchop ang katawan niya. Tinatanggal ang mata. Pinuputol ang ilong.
I looked at him.
Ngiting ulol si yabang.
"Saya mo eh," I murmured.
"What?" He turned to me while still wearing that irritating smile.
Gwapo talaga siya kahit saang anggulo. Kainis. Bakit ba kasi ang gwapo nitong ng
umiti? Grabe. Nakaka-hypnotize.
Inismiran ko siya. "Anong nginingiti-ngiti mo diyan? Para kang ulol." Sabay irap
at tingin sa bintana.
"Wow. Is smiling a crime now? Perhaps, a sin? Since when? Whoa. I didn't know th
at." Nanlalaki pa ang mga mata nito.
"Wag kang OA, KJ." I smirked.
Bingo!
Biglang tahimik ni yabang at dumiretso ng maneho. Hindi na rin umimik at hindi n
a rin ngumiti.
I mentally patted my shoulder. Sabi ko na, eh. If theres something in this world
that could make him shut his mouth up, dalawang magic letters lang. K and J.
I suddenly heard my phone calling.
Dali-dali kong kinuha ang cellphone ko sa bag. I hurriedly pressed the answer bu
tton.
"Hello, Ma."
"Astrid, go straight to your Tita Elena's house. We'll be having our dinner ther
e," said Mama excitedly.
"But, why?" Bakit kina yabang pa? May sarili naman kaming dining room. Poor na b
a kami para makikain kina yabang?
Ayoko! Ayoko na ulit makasama sa dining table ang yabang na ito. Naaalala ko kas
i ang nangyari noong huli silang nagdinner sa bahay. Nakita niya ang hindi kaaya
-ayang bagay.
"We have a big announcement, baby."
"What? But
Mama ended the call.
Nice talking, mother superior.
Ibinalik ko na sa bag ko ang cellphone ko. Bakit kaya? Ano naman kayang announce
ment iyon? Ang labo naman, eh.
Tumingin sa akin si KJ, a what-is-it-about look.
"We'll be having dinner together with the parents. According to my mother, they
have a big announcement," I answered lazily.
Ito na ba iyong part na kailangan kong ma-excite? Naman kasi. Pasurprise effect
pang nalalaman, kakatanda na, e. Mga tanders talaga.
"What announcement?" KJ asked.
"Beats me. I wouldn't ask her if I knew. Duh." I rolled my eyes.
"I wouldn't also ask you if I knew."
"Then, don't ask," sabay irap ko sa kanya.
"Why would I?" Kunot ang noong tanong nito.
"Because I insist?"
"Why?"
"Because I want to?"
"Why would you want it?"
"It's none of your business." I shouted.
"Why?"
"Shut up." Kainis ito, ah! Sapukin ko na ito!
"Why?"
"You're irritating."
"Why?"
"Shut up!" I screamed at him. Hinampas ko ang balikat nito.
He chuckled. "Why?"
Upakan ko na ito for real! Ano ito? Retarded?
"Is that your way of annoying me? Because if that's the case, I'm extremely anno
yed." I glared at him. Umuusok na siguro ang ilong ko sa galit, literally.
"Why would I annoy you?" He asked, playing innocent.
"That! You better ask yourself"
"Why would I ask myself?"
"Because it is only you who knows the answer?"
"Why is it only me?"
Masusuntok ko na ang nguso nito. "Ang sakit mo sa bangs. Leche!" I shouted.
"Bakit? May bangs ka ba?" He gave me an innocent look, which is not really innoc
ent if you're going to ask me.
Lord, give me more patience, please. Mapapatay ko po ito. Promise.
Humalukipkip ako at tumahimik. I was really pissed off. Sa lahat ng ayoko, babar
ahin ako at tatadtadin ng walang kwentang mga tanong. Iyong mga taong nagtatanga
-tangahan? Kairita.
Buong byahe, wala na kaming imikan. Nakahalata naman siguro siya na pikon na ta
laga ako kaya hindi na siya umimik pa.
Napapansin ko namang patingin-tingin siya minsan sa akin.
Guilty siya? Mamatay siya sa guilt!
Nang makarating kami sa tapat ng gate nila ay bumaba na kami ng sasakyan.
The maldita in me appeared. Binagsak ko ng bongga ang pinto ng car niya.
Tumingin lang siya sa akin, his poker face look. Kunwari hindi siya affected na
muntik nang masira ang pintuan ng kotse niya.
Tiningnan ko rin siya, poker face. Walang ni isa ang may balak pumasok sa gate.
Sige, titigan tayo dito, yabang!
Nagtitigan kaming dalawa, parehas matalim ang tingin sa isat-isa.
"The kids are here," Papa announced.
Bigla kaming umiwas ng tingin ni yabang.
Aray ko. Sumakit yata ang mga mata ko. Ang hirap pala pag hindi kumukurap.
"Come on, babies. The meal is ready," Tita Elena excitedly welcomed us.
Kids and babies? Seriously?
She hugged and kissed us both.
Lumabas naman sa pinto si Mama at sinalubong ako.
"Give me your bag, Astrid, said Mama while holding my left hand.
I gave it to her.
Naglakad na kami ni Mama papasok ng bahay kasunod sina KJ. Malaki nga pala ang b
ahay nina KJ. Mayaman naman kasi sila. So malamang sa malamang, sosyalin ang bah
ay nila. At pagpasok na pagpasok namin ni KJ sa dining room, tumambad sa amin an
g sangkatutak na pagkain.

Wow. Fiesta na ba? 'Di ba October pa? Sinong may Birthday? Meron ba? I can't remem
ber any, nanlalaki ang mga matang tanong ko.
"Have a seat." Nagmwestra si Tita Elena para maupo kami.
I looked at the bountiful food on the tablecrabs, shrimps, barbecue, spaghetti, r
ice, lecheflan, menudo, ice cream, salad, etc.
Napakagat-labi ako ng wala sa oras. Nakakatakam naman ito.
"Ma, why are there so many food on the table?" Tanong ni KJ na gaya ko ay mangha
ng-mangha rin sa nakikita.
Bibitayin na ba kami?
"Kasi, we have something to tell you, guys," sabat ng Mama ko na parang tuwang-t
uwa pa. Para bang excited na ewan. Tapos, tumingin siya kay Papa na nakangiti ri
n. Tapos tumingin kay Tita Elena na nakangiti rin.
Okay. OP kami dito? Kayong mga tanders lang ang nagkakaintindihan.
"Mama, what is this ba? Tell us now," sabat ko. Naguguluhan din ako. They were a
cting strange.
"Ikaw na magsabi, Elena," sabi ng Mama ko habang binigyan ito ng nang-uudyok na
tingin.
"No, ikaw na Cynthia," sabi naman ni Tita Elena na nakangiti.
"Ano ba, ikaw na," nakangiting sabi ni Mama.
"Ikaw na, Mare."
Humagikhik pa silang dalawa.
Ano ba ito? Aarte ng mga tanders.
"Ma, ano ba ito?" Tanong ni KJ na seryoso.
Gaya ko, maloloka na rin siguro ito sa kakaisip. Ang wi-weird kasi talaga nilang
tatlo. Mapapatumbling ka ng wala sa oras, eh.
"Okay, I will do the honor," sabat ng Papa ko. Tumikhim muna ito at nagstraight
body pa.
"Oo nga, Pa. Ikaw na lang." Sabay hawak ni Mama sa balikat ni Papa habang nagnin
ingning ang mga mata. I looked at Tita Elena. She was smiling widely.
"What the fudge is going on around here, people?" I asked incredulously.
"Ganito kasi iyon" Panimula ni Papa habang nakangiti.
"Yes?" Sabay naming tanong ni KJ.
Nagkatinginan kami saglit bago biglang nag-iwasan ulit ng tingin.
"We won tickets to Hongkong for a week! Kaming tatlo nina Elena. We joined a raf
fle kasi at SM. Luckily, three members per ticket. We put our name, and we didn'
t expect that we would win!" Sabay taas ng dalawang kamay ng Papa ko.
Napahagalpak naman sina Mama and Tita Elena sa tuwa. Hindi na siguro mapigilan a
ng happiness and excitement.
Napapalakpak na rin ako. "Wow, congrats po!" Sabi ko na napangiti na rin.
"That's great," sabi ni KJ sabay kuha ng lecheflan sa lamesa.
PG much?
Nakakainggit naman. Sila na ang magho-Hongkong!
Gusto kong sumama, eh. Gusto kong pumunta sa Disneyland at makita si Mickey Mous
e. Gusto ko rin makita si Peter Pan. Tapos gusto kong sumakay sa mga rides doon.
Pero sandali, may nakalimutan yata sila.
"Ma, Pa, paano ako?" I looked at them both with a worried face. "Sino'ng kasama
ko?"
The thee of them smiled.
"Si Karl," sabat ni Tita Elena. "Dito ka muna titira for a week kasi wala kang k
asamang matulog sa inyo. Wala rin kasama si Karl," sabay ngiti nito ng malapad.

Seriously? Its like asking me to do hara-kiri.

Copyright © ScribblerMia, 2012

Naglalakad kami ni KJ papunta sa Pisay Building. Tahimik lang kami at parehas na
kayuko. Nag-iisip din siguro siya gaya ko.After the revelation, I mean the annou
ncement yesterday, parehas kaming nakanganga, as in laglag panga. Sino ba naman
kasi ang hindi magugulat sa announcement ng mga magulang namin? Our parents woul
d go to Hongkong. They would stay there for a week leaving us...alone.
"What are we going to do?" I suddenly asked him.
Tumingin siya sa akin saglit habang naglalakad bago tumingin ulit sa harapan. He
sighed. "I guess, we just have to go with the flow. There's nothing we can do.
As of now, they are preparing their luggage. Tomorrow is their flight," he said
lazily.
Bukas na ang alis nila aby Biyernes bukas.
"Paano ang baon natin?" Tiningnan ko si KJ habang seryoso lang siyang naglalaka
d.
Bigla siyang nagpreno at tumingin sa akin. He gave me that irritated look. "Tan
gina, Astrid. Talagang baon agad ang naisip mo?"
Napatalon naman ako sa gulat at napatigil din sa paglalakad. "Bakit? Tama naman
'di ba? Paano tayo kakain at papasok ng walang baon?" I answered back. Talaga n
amang dapat problemahin ang baon 'di ba? Kung aalis ang mga tanders ng isang Lin
ggo, paano na lang kami ng walang pera 'di ba? Nagiisip ba ito? Matalino ba tala
ga ito?
"They know what to do with it. For God's sake, stop thinking of those rubbish th
ings!" He rolled his eyes.
"Sungit," I murmured.
Tumingin lang siya sa akin saglit sabay tingin ulit sa daan.
We walked silently.
"Why are they always together?"
"Yeah, I noticed that as well."
"Are they a couple already?"
Kailangan talaga magbulungan ng bongga to the extent na iparinig talaga sa amin?
Bulong bang maitatawag iyon?
Tumingin ako kaliwa't kanan ko. Pinagtitinginan kami ni KJ. Others were busy whi
spering with each other. Ang iba naman, halos hubaran na si yabang kung tingnan
nila. Ang iba, halos tunawin na ako sa masama nilang tingin. At ang iba naman, w
alang pakialam sa amin.
Anong problema nila? Ang big deal masyado sa kanila. Ano naman kung kasama ko si
KJ? Masama bang makasabay pumasok ang kapitbahay ko?
Taas noong naglakad lang ako. Dedeadmahin ko na lang sila. Nakakabwisit ,e. Alam
ko namang gwapo si yabang pero mali naman yatang pagusapan kami 'di ba? Wala na
man kaming relasyon at obvious naman na naglalakad lang kami ng magkasabay. Hind
i naman kami magka-holding hands o magkaakbay para pag-isipan kami ng kung anu-a
no.
Minsan, ito ang problema ng mga taomasyadong assuming. Kaya maraming nasasaktan,
e.
Natawa naman ako bigla sa naisip ko.
"Hey, are you listening?" KJ nudged me.
"What?" Kumurap-kurap pa ako at tumingin sa kanya.
Ngumuso naman siya sa pinto.
Nandito na pala kami sa room at classmate ko nga pala siya sa NASC1.
I sighed before entering the classroom. Okay, and the long day was about to sta
rt.
--
Because I was bombarded by information from my professors, I didnt notice that th
e classes already ended.
Sabay-sabay kaming naglunch nina Kaye, Cess, at Philip. Nagkwentuhan lang kami s
aglit pero naghiwalay din kami agad-agad. Medyo busy busyhan kasi ang peg naming
. Madami na kasi kaming ginagawa ngayon, e. Madami ng quizzes, homework, at pape
rworks.
"You may go now," Prof. Marquez declared.
I suddenly got back to reality. Ito ang mga salitang masarap pakinggan. Ito ang
mga salitang mapapatalon ka sa ligaya.
"Astrid and Cess, I'll go ahead ha? Dadaan pa kasi akong Hum Building, may meeti
ng ang mga groupmates ko sa isa kong subject, e," Kaye said while hurriedly putt
ing her things in her bag.
"It's okay. Dadaan din akong lib, e. I have tons of work to do in ENG5. Ako ang
magrereport 'di ba? Hay," Cess said while combing her hair.
"Ikaw, Astrid?" Tanong ni Kaye pagkatapos ayusin ang kanyang mga gamit.
"I will go home. Gagawa pa kami ng special project namin, e," I answered in a bo
red manner.
"Ah. Iyong wafu mong kapitbahay ang kasama mo?" Tanong ni Kaye na parang kiniki
lig pa.
"Type ko iyon, Sister," sabi ni Cess sabay hagikhik.
Napangiwi ako. "Yuck kayo! Mandiri kayo sa pinagsasasabi niyo."
Naikwento ko na sa kanila kanina ang tungkol sa relasyon namin ni yabangna magkap
atibahay kami at magkababataang paghatid-sundo sa akin ni yabang, at ang special
project namin. However, I chose not to tell them that I would be spending my wee
k at yabangs house.
Nauna na silang lumabas ng classroom. Habang ako naman ay dahan-dahang inaayos a
ng mga libro na gagamitin namin mamaya ni yabang sa special project namin. Buti
walang pasok bukas. May gaganaping malaking event sa school, e. Pagdiriwang mara
hil sa ika-100 taon ng UP.
Makakapagpahinga ako bukas. Matutulog ako ng bongga. Magmo-movie marathon ako.
Magbabasa ako ng libro at kakain ng marami.
"Ang gwapo mo talaga."
"Alam mo bang crush kita?"
Date naman tayo.
I heard loud screams outside the classroom. Wow, mga ate, try niyo lang mag-init
iate ng bongga sa lalaking kausap niyo 'di ba?
Hindi ko na lang sila pinansin, bagkus ay pinagpatuloy ang pag-aayos ng mga gami
t ko.Pagkatapos kong ilagay ang ballpen sa bulsa ng bag ko ay napagpasyahan ko n
ang lumabas ng room.
Hindi ko inaasahan ang tatambad sa akin. Theres a bevy of sexy girls surrounding
...yabang.
"Hey! What took you so long? I've been waiting for you," he said with a smile wh
ile slowly walking towards me. Nakalagay ang dalawang kamay nito sa bulsa.
Parang slow motion din ang paligid. Para siyang Prinsipe habang naglalakad na na
kangiti. Ang gwapo niya at pati ang mga mata niya ay nakangiti. Tapos napansin
ko rin ang hikaw niya. Medyo gulo-gulo ng kaunti ang buhok niya. Pero, Lord. He
looked so damn hot!
Shocked na shocked naman na nakatingin ang mga babae sa nangyayari. Then, I noti
ced that they gave me a dagger look.
"Uhh" I didnt know what to say. Bigla na lang akong inakbayan ni KJ habang inakay
akong maglakad.
Teka, what's this? "H-hoy." Ginagalaw ko ang balikat ko para alisin ang akbay ni
ya. Hindi ko kasi magamit ang mga kamay ko kasi may dala akong mga libro.
Inalis naman niya ang kamay niyang nakaakbay sa akin.
He smiled. "Give me those." Sabay kuha sa akin ng mga librong hawak ko.
I felt somethingweird.. Napapadalas yata ang pagngiti niya sa akin.
"Si Astrid ba ang pinopormahan ni Karl?"
"Eww. Hindi sila bagay."
"Ang chaka kaya ng babaeng iyan. Hindi pa sexy."
Ano raw? Sinong chaka at hindi sexy?
Tumigil ako sa paglalakad at humarap ulit sa mga bababeng nagbubulungan, sa mga
diehard fans ni KJ to be exact.
Huminga ako ng malalim at tiningnan sila ng masama. "Hey! What the--"
"Stop saying stupid things like that again to my girlfriend," he cut my words. H
e gave those girls a warning look.
Napatingin naman ako kay KJ nang wala sa oras. I frowned.
Tumalim ang tingin niya sa mga babae. "One more unpleasant word and I'll cut you
r throat," may pagbabanta sa tinig na sabi niya.
Nanlaki naman ang mga mata ng mga babae at saka dali-daling umalis.
For a minute there, my knees trembled. Nakakatakot siya. Ganito pala ang mga fra
t men, parang laging papatay ng tao ang mga itsura pagnagagalit.
Bigla siyang humarap sa akin ng seryoso. "Let's go."
Nauna na siyang naglakad habang ako ay naiwan na nakatulala pa rin.
Anong nangyari? G-girlfriend? GIRLFRIEND?


Copyright © ScribblerMia, 2012

We decided to go today because we still have to shop for clothes. We'll stay in
a hotel na lang. Maaga kasi ang flight namin. Just call or text us if you have p
roblems with money and food, baby. We left your allowance in the cabinet. We lov
e you. :)
PS: By the way, we left your things at your Tita Elena's house. They are in the
guest room.
-Mama and Papa
No! T-this can't be. How could they! Naiiling at halos maiyak na bulalas ko.
Itong note na ito ang tumambad sa akin pagpasok ko sa bahay.
Thursday pa lang, bakit ngayon sila umalis?
I went to my bedroom. Dumiretso ako sa cabinet ko at mabilis na binuksan iyon.
Nanlumo ako sa nakita ko. Dinala na nga nila ang ibang gamit ko sa bahay nina Ti
ta Elena. I'm doomed.
Kinuha ko muna ang allowance sa cabinet bago dali-daling lumabas at kinandado an
g bahay.
Alam na kaya ni KJ? Malamang. Nakauwi na rin siguro iyon.
Wala akong nagawa kundi dumiretso sa kapitbahay. Since the gate was open, I hurr
iedly went inside.
Sarado ang pinto nila kaya kumatok ako. "Hoy!" I shouted.
I kept knocking and shouting, but he wasnt answering. Bakit walang sumasagot? Wal
a ba siya? Hindi ba siya dumiretso sa bahay?
I held the doorknob. Hindi naka-locked? I slowly opened the door.
Nakarinig naman agad ako ng musika na nanggagaling sa taas ng bahay nila.
The song Viva La Vida by Coldplay was playing.
Dumiretso ako sa taas para hanapin siya. "KJ," tawag ko.
Hindi pa rin siya sumasagot.
"Hoy, yabang. Nasaan ka ba?" Saan ba siya nagpunta?
I went to his bedroom. Pagbukas ko ng pinto, wala rin siya sa kwarto niya. Ano b
a iyan? Saan nagsuot ang gunggong na iyon?
Isasara ko na sana ang pinto nang biglang may nahagip na bagay ang paningin ko.
I stopped. Nanlaki ang mga mata ko. Sandali, pamilyar sa akin ang mga ito.
Lumapit ako sa mahogany table na may nakapatong na mga picture frames. Tinitigan
kong mabuti ang isang picture. Ako at si yabang iyon noong mga sanggol pa kami
na magkatabi sa kama. Nakahubad kami parehas.
Ano ba iyan? Nakakaloka naman at parang Rated SPG pa ang picture na ito, bulong ko
.
Tiningnan ko ulit ang isang picture frame na katabi nito. Nakapink akong baby dr
ess at nakablue na baby dress si yabang.
Natawa naman ako bigla. Noong bata kami, binibihisan ng pang babae na damit ni T
ita Elena si yabang. Mukha kasi siyang babae noong bata, bukod sa gustong-guston
g magkaanak ni Tita Elena ng babae.
I switched my gaze to the other picture frames on the table. Meron doong litrato
na magkahawak-kamay kami ni yabang na nakangiti. Maybe we were about four years
old? Parehas pa kaming naka-jumper. Tapos may picture din doon na hinalikan ako
sa pisngi ni yabang noong anim na taong gulang pa lang kami. Birthday ko noon i
yon, e, kasi may lobo pa kaming hawak. May picture din doon na nakauniform kami
noong elementary. Grade 6 yata kami rito. Nakangiti si yabang tapos ako naman ay
nakasimangot, halatang napipilitan lang magpapicture katabi ang lalaking ito.
I smiled. Those were the days, those crazy days. Hindi ko lubos maisip na ang ka
tulad niyang lalaking-lalaking ay magdidisplay ng mga pictures gaya ng nakikita
ko ngayon.
"What the! What are you doing here?" Karl Jonathan suddenly shouted.
Nagulat naman ako at napatingin sa kanya bigla.
I gasped. I covered my eyes. You stupid psycho! I screamed.
What are you doing here? He repeated. Halatang kagagaling lang nito sa shower dahi
l basang-basa ang buhok nito. Nakatapis lang ito ng tuwalya.
Wow. What a way to be cliché. I always saw this scene in the movies and read this
in the books. I didnt know this would happen to me.
"H-hoy! Ano ba! Bastos ka!" Hindi ako magmakamayaw. Hindi ko malaman kung paano
ko tatakpan ang mga mata ko at iiwas ang tingin sa kanya.
"Anong bastos? Ikaw ang bigla diyang pumasok sa kwarto ko tapos ako ang sasabihan
mong bastos?" Iritableng sabi nito habang nakapameywang.
"Kanina pa kasi ako tumatawag. Hindi ka sumasagot! Malay ko bang naliligo ka pal
a!" Sigaw ko sabay tingin kay yabang ng diretso.
Syet. Wrong move. Napatingin ako nang hindi sinasadya sa katawan niya.
Heaven forbid. This guy is really something, I murmured. Mula sa mukha ay bumaba a
ng tingin ko sa dibdib niya hanggang samay abs pala siya? Bakit ang macho fafa n
iya?
"Are you done scrutinizing my body?" He smirked.
Awtomatiko namang bumalik ang tingin ko sa mukha niya. Bigla akong namula sa sin
abi niya. "I am not scrutinizing your body. I was just..." I paused. Iniwas ko a
ng tingin ko sa kanya at binaling sa malaking kama niyang kulay asul. "looking at
it," I supplied. Magkaiba ang scrutinize at look 'di ba?
Ngumisi naman ito at lumapit sa akin.
"O-oy. T-teka lang. L-lumayo ka nga sa akin!" Nanginginig kong sabi.
:Why are you stammering, huh?" Lalo pa siyang lumapit. Ilang pulgada na lang ang
layo ng katawan niya sa katawan ko. Grabe talaga ang pagka-cliché ng mga pangyaya
ri at nakakadiri na nangyayari sa akin ito ngayon.
"I-im not. Stay away from me." Bigla ko siyang naitulak at dali-daling tumakbo p
alabas ng kwarto niya.
I heard him laugh aloud.
The nerve of that guy! I hissed. Napatigil ako sa living room at naupo sa sofa. N
asapo ko ang ulo ko at dibdib. Ang bilis ng tibok ng puso ko.
Nakakainis naman. Bakit ganoon? Masyado yata akong apektado ng pagkakadikit nami
n kanina. Masyado kasi siyang malapit habang nakatitig sa akin. Hindi tuloy ako
nakagalaw. I was paralyzed for a moment there. Bakit ganoon na lang ang epekto s
a akin ng lalaking iyon?
I closed my eyes for a moment. I thought I was going to have a heart attack. I n
eeded to stay calm.
I remained like that for a few minutes. Then, I opened my eyes and regretted tha
t in an instant.
Nakita ko ang mukha ng lalaking nagpabilis ng tibok ng puso ko at ang lapit ng m
ukha niya sa akin.
Nakakatitig lang siya ng seryoso at hindi na naman ako magalaw. Was there some k
ind of a magnetic field inside his eyes?
Kumurap siya. Kumurap din ako.
"Why are you here?" He suddenly spoke. Inilayo na niya ang mukha sa akin. Naupo
siya sa tabi ko sabay kuha ng magazine sa ilalim ng maliit na lamesa. Binuklat n
ito ang magazine at nagsimulang magbasa.
Natameme ako. Hindi pa rin ako mapaniwala sa nangyari.
"Hey!" Sabi ni KJ sabay kinulbit ako.
Napapitlag naman ako. Bakit ba ganito ang nangyayari sa akin?
"Alam mo na ba?" I blurted, clearing my throat. I focused my attention on the ce
nter table.
He nodded. "Yeah. Mom left me a note."
I sighed giving him a frustrated look. "Anong gagawn natin?" Tumayo ako at nagpap
adyak. "Iniwan nila tayo! Can you believe that? They left us! OMG. I just can't
believe it. You know, I am so--"
"Can you please shut up? Ang ingay mo. Kahit kailan talaga, parang barena iyang
boses mo!" Napakamot si KJ sa ulo niya, halatang naiinis sa akin.
Napatigil ako sa pagpapadyak at napahalukipkip na tumingin sa kanya. "Wala na ta
yong magagawa kahit magngangawa ka pa diyan. As of now, theyre in Manila. Kung gu
sto mo, sumunod ka," walang ganang sabi nito sabay balik ang atensyon sa magazin
e na binabasa. Tinaas pa nito ang mga paa sa ibabaw ng center table at prenteng
naupo.
"Bakit pacool effect ka pa rin? Aren't you worried?" I shouted.
"Why would I? It's not as if they would be gone for a year. Jeez, chill out, dud
e," he said, still reading the magazine.
Nakakainis talaga. Naupo na lang ulit ako sa tabi niya at humalukipkip. Sinandal k
o ang ulo ko sa gilid ng sofa.
Bakit ba nangyayari ito? Ang lungkot. Umalis sina Mama at Papa. Ako naman ay nai
wan dito...kasama si yabang.
--
The smell of adobo and sinigang woke me up. Nag-inat muna ako at ginala ang pan
ingin sa paligid.
Nakatulog pala ako sa sofa. Biglang nabaling ang atensyon ko sa sofa. Huh? Paano
nagkaunan dito? Sa pagkakatanda ko, pinatong ko lang ang ulo ko sa gilid ng sof
a.
"Buti naman at gising na ang mahal na Prinsesa," KJ said in a sarcastic tone.
Napatingin naman ako sa kanya. Nakatayo siya malapit sa dining room hawak ang p
lato.
"Kakain na po, mahal na Prinsesa," nakasimangot na sabi nito.
I looked at my watch. 7:30 pm na pala at tatlong oras akong nakatulog.
Tumayo na ako sa sofa at dumiretso sa dining room. Naupo na ako at tiningnan ang
nakahain sa lamesa--adobo nga at sinigang.
"Ikaw ang nagluto?" Sabay tingin ko sa kanya. Nakaupo na rin siya sa katapat ko
ng silya.
Muntik na nitong maibuga ang tubig na iniinom at padabog na nilapag ang baso. "A
sa ka naman! Ikaw? Ipagluluto ko? Kapal mo!" Nanlalaki pa ang mga mata na sabi n
ito habang dinuduro ako ng tinidor.
Nagtanong lang ako, nagsungit agad. "Sabi ko nga." I ignored him and started t
o eat.
Kumain kami ng tahimik.
Nakakatatlong kuha na rin yata ako ng kanin at patuloy sa paglantak ng mga ulam
na nakahain. Ang takaw ko pero hindi naman namin ito bahay.
"Patay-gutom." I heard him mumble.
I ignored his remark and just continued to eat. Pero dahil sa pagmamadali ko ng
pagsubo ay bigla akong naubo. Nabulunan ako.
"O! Tubig! Katakawan kasi." Mabilis akong inabutan ni yabang ng tubig.
May puso rin pala siya. Dali-dali ko naman itong kinuha at ininom. Naubos ko ang
isang baso ng tubig bago muling nilapag sa mesa.
I cleared my throat. "Thank you." I smiled at him.
Saglit naman itong natigilan. Hindi naman siya sumagot at pinagpatuloy na lang a
ng pagkain.
Ganoon na rin ang ginawa ko. We ate silently.
--
I decided to walk outside. Kailangan kong pababain ang kinain ko. Baka lumaki a
ng tiyan ko, e.
Balak ko lang namang pumunta sa plaza malapit sa amin. Hindi na ako nagpaalam ka
y yabang kasi abala siya sa paghuhugas ng plato. Hindi ko inakala na marunong pa
la siya ng mga gawaing bahay.
Nag-shorts lang ako ng pambahay na kulay dilaw at tank top na kulay dilaw rin. P
inatungan ko ito ng manipis na itim na cardigan kasi malamig sa Laguna paggabi,
lalo na sa labas.
Sinarado ko muna ang gate bago tuluyang lumabas.
Medyo marami-rami pa rin palang tao kahit ganitong oras na. Tiningnan ko ulit an
g orasan ko. 8:45 pm nap ala.
Binabati ko naman ang mga taga amin na nakakasalubong ko sa daan. May mga bata
pang nakatambay at naglalaro sa kalye. Ang mga matatanda naman ay nagkwekwentuha
n at ang iba naman ay nagpapahangin lang.

Iba talaga sa probinsya. Kahit maglakad ka mag-isa, walang mangyayari sa'yong ma
sama. Magkakakilala na rin kasi ang mga tao dito.
"Hi, Astrid," bati sa akin ng tatlong lalaki.
Sina Jace pala at ang barkada niya. Si Jace ay kababata ko rin, three houses awa
y from our house.
"Hello." I smiled back.
"Saan ka pupunta?" Lumapit si Jace kaya napahinto naman ako.
"Diyan lang sa plaza. Maglalakad-lakad. Kayo ba?"
"Ah. Wala lang. Naglalakad-lakad din lang. Wala ka bang kasama? Gusto mo samahan
na kita?"
Bago pa ako makasagot ay biglang may humawak sa kamay ko.
"Ang daya mo talaga. Bakit mo ako iniwan? Sabi ko naman sa'yo, malapit na akong
matapos magligpit, e. Paglabas ko ng bahay, wala ka na agad," dire-diretsong sab
i ng bagong dating.
Napatingin ako rito at napakunot-noo. Anong sinasabi nitong si yabang?
"Uy, Karl. Ikaw pala. Musta, Pare?" Bati ni Jace sabay ngiti.
"Okay lang," sagot naman niya ng seryoso. "Una na kami. Ge."
Hindi na niya hinintay ang sagot ni Jace. Hinila na ako ni KJ palayo. Higit-higi
t niya ako habang naglalakad.
Napatingin naman ako sa mga kamay naming magkahawak. Then, I looked at him.
Nakangiti siya.
What? E, kanina lang ang seryoso niya noong kausap si Jace, ah.
Hindi ko naman matanggal ang kamay ko sa pagkakahawak niya. Mukhang good mood si
ya, e. Hinayaan ko na lang siya na humawak sa kamay ko.

So, there. We walked...hand in hand.


Copyright © ScribblerMia, 2012

Stars filled the sky. A soft, gentle wind was touching my skin. It's dark yet p
eaceful.

Nakaupo lang kami ni KJ sa may bench malapit sa monumento ni Rizal. Nandito kami
ngayon sa plaza at agpapahangin. We just sat there in silence.
Nagmamasid lang kami sa mga dumadaan at paminsan-minsan ay nakikinig sa usapan n
i Manong na nagtitinda ng balot at isa pang manong na nagtitinda ng penoy at itl
og ng pugo. Kesyo malakas daw ang benta ng balot paggabi, lalo na at may maangha
ng na suka. Tapos may Manong daw na lasing na bumili sa kanya, muntik na siyang
bugbugin, buti raw at nakatakbo siya.
Paminsan-minsan ay sabay kaming napapangiti ni KJ sa usapan ng dalawang matanda.

Hindi ko talaga alam kung bakit sumama itong si yabang. Bigla na lang kasing sum
usulpot, e. Parang kabute talaga.
Sinulyapan ko siya.
Nakapikit lang siya habang nakasandal ang ulo sa headboard ng bench. Nakadekwatr
o pa ito at nakahalukipkip.
He looked like an angel. Sana forever na lang siyang nakapikit.
I grinned. Ang perpekto naman ng mukha nito kahit laging gulo-gulo ang buhok niy
a. Tulog na kaya ito?
"Stop staring," he suddenly said.
Nagitla ako. "I'm not," mabilis kong tanggi sabay iwas ng tingin.
"Yes, you are." Nagmulat ito at ngumiti ng nakakaloko.
I avoided his gaze. "Did you see me staring at you? Your eyes were closed. So,
stop accusing me." Inirapan ko ito. Ano siya? May superpowers?
"I just know. He chuckled. Masyado kasi akong gwapo. Sanay na akong titigan lagi n
g mga babae."
Bastusan ba ito? Naglolokohan lang yata kami dito, e.
"Alam mo, hindi ka rin hambog," I said sarcastically.
"Hindi talaga. Gwapo lang ako," mayabang na sabi nito sabay lagay ng kamay na na
kapang-pogi sign sa mukha niya.
Gross. Napangiwi ako. Did he just do that pose? Tara na nga." Tumayo na ako at nag-
inat. 30 minuto din kasi kaming nakaupo sa bench.
Tumayo na rin ito.
Nauna na akong naglakad nang biglang...hinawakan na naman nito ang kanang kamay
ko.
"H-hoy. OA ka na! Makahawak ka, ah!" Nagpumiglas ako pero hindi niya talaga bini
bitiwan ang kamay ko.
Sumama ang tingin nito. "Masama ba, Oleya Astrid? Kamay lang ang hinahawakan ko,
'wag kang OA diyan. He paused and grinned. Parang pangalan mo lang na kakaiba, OA
ang pagkakaisip doon."
Sabay kaming natigilan at nagtitigan.
"What the hell!" Sabay naming sigaw. Ang pinagkaiba lang, inis ako nang sinabi k
o iyon tapos siya ay tawang-tawa noong binigkas iyon.
"Oleya Astrid, OA. Tama!" He snapped his fingers. "Bakit ba hindi ko pa naisip i
yon dati pa?" Sabay hagalpak niya ng tawa.
Namula ako bigla. "Die, KJ!" I shouted. Wala akong pake kahit nakatingin sina Ma
nong Balot at Manong Penoy sa amin.
Anong OA ang pinagsasasabi niya?! That's my effin' name were talking about here!
Ayoko nang ginagago ang pangalan ko.
"Hoy! Putek! Tumigil ka kakatawa diyan! Nakakapikon ka na!" Bumitaw ako sa pagka
kahawak ng kamay niya sabay suntok sa braso niya.
Tawa pa rin ito ng tawa.
"Hoy! Stop laughing!" Muli ko itong sinuntok at ngayon ay tumama naman sa tiyan
niya.
Hinawakan nito ang tiyan habang patuloy lang sa pagtawa. Medyo napayuko pa ito d
ala nang matinding kasiyahan.
Bahala ka! I started to walk to leave him there.
"Hey, OA. Wag mo naman iwanan si KJ," pahabol na sigaw nito.
Anak ng fufu talaga oh. Pwedeng pumatay? Sige na. Isang tao lang. Si KJ lang. Pl
ease?

Copyright © ScribblerMia, 2012


"OA, sandali! Ang bilis mo namang tumakbo. Runner ka? Tatawa-tawang sabi ni KJ ha
bang hinahabol ako sa mabilis na paglalakad.
"Puta ka. Tigilan mo ako kaka-OA mo diyan kung ayaw mong pasabugin ko iyang mukh
a mo," sigaw ko rito sabay ismid habang naglalakad ng mabilis. OA? Binalasubas t
alaga ang pangalan ko?
Nang makahabol ito ay kinulbit ako nito. "Sinong pikon?" He gave me a devilish gr
in.
Hinampas ko ito sa balikat. "Takte ka. Tantanan mo ako kung ayaw mong manghiram
ng mukha sa kabayo," sabay lahad ng hintuturo ko sa mukha niya.
Aso iyon 'di ba?"
"Pake mo ba? E, sa gusto kong gamitin ang kabayo para maging kamukha mo si Vice
Ganda, e." Ang corny ko na, nakakadiri talaga.
"Who the fuck is Vice Ganda?" Naguguluhang tanong nito.
Napapreno naman ako bigla. Uhh. Hindi niya kilala si Vice? Seriously?
Tumigil din ito sa paglalakd. "Ano? Who is that creature?" Lumapit si KJ at tini
ngnan ako ng seryoso.
"You seriously don't know him?" I asked in bewilderment. Promise? Cross your hear
t? I hope youll die?
He frowned.
A creepy smile was slowly forming my lips. "Iyong bakla sa Showtime, sabi ko saba
y lakad ulit papunta sa gate ng bahay nila.
Nang makarating ay binuksan ko ang gate at dali-daling binuksan ang pinto.
"Anong Showtime?" Habol nito.
Sa Channel 2," I answered lazily. Hindi ba ito nanonood ng TV?
I don't watch local shows," he said, still confused.
"Weh? E, 'di ikaw na ang pasosyal. Dapat sa'yo itakwil ng Pilipinas. Sarili mong
mga kababayan, hindi mo tinatangkilik ang palabas ng Pinoy, sabi ko sabay upo sa
sofa.
Inirapan lang ako nito, bagkus ay diretsong pumunta sa kusina.
Napailing na lang ako habang natatawa sa tinura nito. Sinandal ko ang ulo ko sa
sofa. I yawned. Kapagod naman. Makapagshower na. Gusto ko nang matulog at magpahi
nga.
I stood and hurriedly went upstairs to take a shower.

--
Pagkatapos kong magshower ay nagbihis na ako ng pantulogmanipis na sleeveless whi
te blouse at 'short' shorts na pantulog. Kinuha ko muna ang laptop ko sa cabinet
. Yes, I brought my laptop here. Hindi ko kayang mabuhay ng wala si lappy.
Naisipan kong mag-Facebook muna. I checked my notifications, confirmed the peopl
e I know, and ignored those strangers. Habang abala ako sa pagtingin ng mga Frie
nd Requests ay napakunot-noo ako nang mamataan ang pamilyar na pangalan.
In-add ako ni KJ sa FB. Boooo.
Napahawak ako sa baba ko. Confirm? Ignore? Confirm? Ignore?
Napangiti ako bigla. Sige na nga. Kawawa naman, baka umiyak kaya tatanggapin ko
na ang request niya.
Nagstatus muna ako. Can't sleep. Hindi naman kasi ako makatulog agad pag nasa iban
g bahay, e. Namamahay ako.
A message suddenly popped up.
Karl: Hoy!
Astrid: Ano?!
Karl: Why can't you sleep?
Astrid: What do you care?
Karl: You want me to sleep beside you? >:D
Astrid: Go to hell, moron.
Nakakairita ha! Bigla ko tuloy pinagsisihan ang pag-accept sa kanya. I decided t
o log out. Nawala na ako sa mood. Makatulog na nga lang.
I turned off the lights, leaving the head lamp on. Nahiga na ako sa kama at nagt
alukbong. 10 minutes passed, then another 20 minutes, and another 30 minutes.
Shet na malagket! I can't sleep, bulalas ko. Naupo ako at napakamot. Bumangon ako
at hinanap ang tsinelas sa ilalim ng kama.
Bababa muna ako. I need cold water.
I opened the door and went outside. Tumingin ako sa paligid. The coast is clear.
I smiled wickedly.
Dumiretso na ako sa kusina at binuksan ang ref. Kumuha ako ng baso at nagsalin n
g malamig na tubig. I hurriedly drank it. Ah. It's so refreshing.
Muli akong nagsalin ng tubig at uminom ulit. Habang umiinom, may biglang nahagip
ang paningin ko.
Naibuga ko ang tubig nang wala sa oras. Tae!
I saw the devil, nakahalukipkip at nakasandal sa may pinto. He's staring at me.
Then, he gave me a mischievous smile. Tumaas bumaba ang tingin niya.
I scowled. What the hell?
Then, I suddenly realized what he was staring at. Nakapantulog nga pala ako. Hol
y cow!
Tae, Astrid. Wala ka sa bahay niyo. Bakit iyan pa ang sinuot mo? Ang halay tingn
an! At sa mukha ni yabang, mukha siyang hahalay ng babae, I said to myself.
It's too late. He saw me. His mischievous smile turned into a devilish grin.
Dali-dali kong nilagay ang pitsel sa ref. I need to get out of here now!
Biglang naglakad palapit si yabang.
Umatras ako at umalis sa tabi ng ref. I need to leave before he rapes me. OMG. M
y thoughts! Napailing ako at humakbang na paalis. Kaso, biglang nagpanting ang
tainga ko nang bigla siyang kumanta.
"Your body is a wonderland. Your body is a wonder, I'll use my hands. Your body
is a wonderland," sabay natatawa-tawa pa ito habang kumakanta.
Malapit na akong makalabas sa kusina nang napapreno ako at napalingon sa kanya.
"Fuck you, pervert!" I shouted. I gave him a deathly glare before running toward
my room.
Pagkasara ko ng pinto ay napasigaw na lang ako sa inis. "Bwisit!" Bakit kailanga
n niya pa akong makitang nakaganito?
I locked the door. Dali-daling akong tumalon sa kama at nagtalukbong.
--
We got the afternoon
You got this room for two
One thing I've left to do
Napakamot ako. Ang ingay naman. Umagang-umaga, ang lakas magpatugtog.
Discover me
Discovering you
Damn. Pamilyar sa akin ang kantang ito. Saan ko nga ba ito narinig?
One mile to every inch of
Your skin like porcelain
One pair of candy lips and
Your bubblegum tongue
Bigla akong napamulat. Nanlalaki ang mga mata kong nakatitig sa kisame. What the
fudge? Dali-dali akong bumangon at nagsuot ng night gown. Tumakbo ako pababa na
muntik ko nang ikahulog.
'Cause if you want love
We'll make it
Swimming a deep sea
Of blankets
Take all your big plans
And break 'em
This is bound to be a while
Naabutan ko si KJ na nagluluto sa kusina habang sinasabayan ang kanta. Feel na f
eel pa nito ang pagkanta habang tumatango tango at sumasayaw-sayaw.
Your body Is a wonderland
Your body is a wonder (I'll use my hands)
Your body Is a wonderland
Something 'bout the way the hair falls in your face
I love the shape you take when crawling towards the pillowcase
You tell me where to go and
Though I might leave to find it
I'll never let your head hit the bed
Without my hand behind it
Nilapitan ko siya. Tumingin lang siya saglit sa akin bago nagpatuloy pa rin sa p
agkanta habang nangingiti. He didnt notice the deadly glare I was throwing at him
.
You want love?
We'll make it
Swimming a deep sea
Of blankets
Take all your big plans
And break 'em
This is bound to be a while
Mas lalo pang lumakas ang pagkanta nito habang dahan-dahang iniikot ang itlog na
piniprito. Kulang na lang ay umabot hanggang tainga ang ngiti nito.
Your body Is a wonderland
Your body is a wonder (I'll use my hands)
Your body Is a wonderland
I turned red. Kinuyom ko ang mga kamao ko. "Shut up! Turn that DVD off!" Tinuro
ko ang DVD sa sala.
Tumaas lang ang dalawang kilay nito at nagkibit balikat. Ipinagpatuloy ang paglu
luto at ang pagkanta.
Damn baby
You frustrate me
I know you're mine all mine all mine
But you look so good it hurts sometimes
Gah! Forever kang bwisit! Bwisit! I shouted and ran upstairs.
Nakakainis. Ayokong marinig ang kantang ito! I love John Mayer. I love this song
. Pero bakit ngayon, gusto kong isumpa si Mayer sa pag-compose ng kantang ito?
Nagtalukbong ako sa kumot. This is too much to bear, I hissed.
Your body Is a wonderland
Your body is a wonder (I'll use my hands)
Your body Is a wonderland
Your body is a wonderland
But wait a minute. Was he referring to me? That my body is a wonderland?
Holy mother of body I mean cats and dogs! Napaupo ako bigla at naihagis ang unan
sa sahig. Nasuntok ko ang kama.
You stupid KJ! I screamed. This is so humiliating!


Copyright © ScribblerMia, 2012

Alam niyo ba iyong inis na inis ka to the point na ilang beses mong pinapatay 'yo
ng tao sa utak mo? Na dumating ka sa point na nag-plot ka ng murder laban sa kan
ya? Na gusto mo siyang paluhudin sa asin? Na itali siya sa kabayo habang kinakal
adkad sa batuhan? Na sabuyan ng asido ang buong katawan? Na tusukin ang mga mata
niya gamit ang screwdriver? O ipalapa sa lion? Those were my thoughts that time.
Gusto kong pumatay, promise. Lalo pa at makikita mong palakad-lakad sa harapan m
o ang isang taong pakanta-kanta na nagpi-feeling John Mayer. Na ikaw, nanonood k
a ng Gossip Girl, habang siya? Abala sa pagpapabalik-balik na hindi mo malaman k
ung anong ginagawa at kailangang dumaan sa harap ng TV kada limang minuto. Ang na
kakainis pa ay iyong titingin siya sa'yo tuwing kakantahin ang linyang "Your bod
y is a wonderland."
Pervert alert! If only I could crush his bones, I would.
"Hoy, OA. Luwa na ang mga mata mo kakapanood ng TV," he said as he grinned. He's
munching a chocolate. Sa kabilang kamay, may hawak siyang Pringles.
Bigla naman akong napangiti nang makita ang Pringles sa kamay niya. Pero binawi
ko rin agad ito at hindi pinahalata sa kanya.
"Go, Nate. Ang gwapo mo talaga," hindi ko napigilang sabi. Kinikilig kasi ako sa
kanya. Ang gwapo, e.
"Sinong gwapo?" Kunot-noong tanong ni KJ.
Deadmahin mo, Astrid. Galit ka, remember?
"Hey."
Deadma ulit. Uso ang deadmahan ngayon.
"OA." He poked me.
I completely ignored him.
"Sinong gwapo?!" He suddenly shouted.
Ano bang problema nito? Big deal ba talaga lahat ng bagay sa kanya? Seriously, du
de? Was he that hot-tempered?
"Ano ba'ng pake mo? Is it a big deal for you who's handsome and who's not?! Baba
w mo, pare!" Inirapan ko ito.
He heaved a frustrated sigh and then walked out leaving me...and the Pringles al
one.
I smiled wickedly. Napapalakpak ako sa tuwa. Bigla ko namang kinuha ang Pringles
at binuksan. I started eating my favorite food happily. Sumandal pa ako sa sofa
habang tinaas ang mga paa sa center table. Mas masarap manood pag masarap ang k
inakain.
"Why did you eat that?!" Malakas na tanong ni KJ. He pouted, and believe me, its
not cute.
I pretended not to hear him.
"Ano? Bakit ka nangunguha ng bagay na hindi naman sa'yo?" Pangungulit nito.
"E, iniwan mo, e. Finders keepers." I stuck out my tongue at him.
Napailing ito. "Such a childish act, OA."
Tingin mo ang pagpout mo hindi childish act? Pektusan kita, e.
"Go to hell, moron," I said in a sing-song voice.
"Pahingi nga." Inagaw nito ang Pringles. "Hatian mo ako. Binili mo ba ito? I use
d my money to buy this. So, I think I have the right to eat this as well. What d
o you think?" He said in a sarcastic tone.
Wala naman akong nagawa dahil may punto siya. Pinaghatian na lang namin ang Prin
gles habang nanonood ng Gossip Girl. Nakalagay ito sa gitna ng upuan para hating
-kapatid talaga ang dating, walang dayaan. Halinhinan kami habang kumukuha. Pang
-isahang kamay lang naman kasi ang lagayan nitong snack na ito, e.
Enjoy na enjoy ako sa panonood habang kumakain nang biglang...I felt his hand to
uching mine.
Nagkatinginan kami.
Uh-oh. My heart skipped a beat.
Parang napapaso naming inalis ang aming kamay.
What was that? Parang may na-feel akong kakaiba. Sparks? Kamay lang, sparks na a
gad? Sparks my foot.
Wala namang umimik sa amin, bagkus ay itinuon na lang ulit ang pansin sa panonoo
d.
The sudden ringing of the phone saved us from the awkward situation.
"Hello." I heard him answered.
"Who?" He asked lazily.
Patuloy pa rin ako sa panonood habang palihim na pinapakinggan ang usapan.
What? He yelled.
Napatalon ako sa gulat at napatingin sa namumula niyang mukha.
Napatayo si KJ habang kunot ang noo. "I'll be there. Wait for me. Don't start un
til I arrive. Is that clear?" Madiin ang boses na sabi nito. Halata ang pigil na
galit.
Hindi ako nagpahalata na nakikichismis ako sa kanya. Poker face lang ako habang
nanonood ng TV. But deep inside, the curiousity was killing me. What is that abo
ut? Did something bad happen?
"I need to go. The food is in the fridge," nagmamadaling sabi niya bago tumaliko
d at umakyat sa taas. He looked like he's in a hurry or something.
--
Its already 5:00 in the afternoon but hes not here yet. 9:00 nang umalis siya, pe
ro anong petsa na?
Saan kaya siya pumunta? Okay lang ba siya?
Ay naku! Bakit ko ba iisipin iyon? I don't care. Bahala siya, napapailing na sabi
ko.
Naglaro lang ako ng The Sims 3 maghapon. Wala naman kasi akong pwedeng gawin dit
to, eh. Iniwan na nga ako nina Mama, iniwan din ako ni KJ. Taeng iyon. Baka may
date iyon? Pero imposible. Mukha namang hindi babae ang kausap niya kanina sa ph
one e.
I sighed. Where are you, KJ?
Inabot na ako ng alas syete kakahintay sa kanya. I was starting to get worried.
Natatakot ako. Gabi na, e, at wala akong kasama. Pero hindi, babalik iyon. Alam
naman niyang wala akong kasama.
Binuksan ko ang DVD para magpatugtog. Ayoko lang ng masyadong tahimik, ang cree
py, eh.
Ano kayang mga CDs ni yabang? Ang dami nito, eh. Naghalukay ako sa pile of CDs ni K
J until I found Boyce Avenues CD.
Isinalang ko ang CD at nagsimulang magpatugtog. Hindi ko masyadong nilakasan kas
i gabi na. Nakakahiya sa mga kapitbahay pagnarinig nila.
Kumain muna ako. Mag-isa lang ako kumakain at feeling loner ako. Saan na ba kasi
si yabang? Miss ko na siya.
Napatigil ako sa pagnguya. Did I just say that? Seriously?
Suddenly, I heard a few knocks. Who's there?" Medyo natawa ako sa tanong ko. Iniw
an ko muna saglit ang kinakain ko at dali-daling pumunta sa pintuan.
I opened the door and there...speaking of the devil. Nakayuko ito at may ilang m
ga pasa sa mukha at gasgas. Ang dumi-dumi pa ng damit nito.
"What happened to you?" I asked, shocked.
Hindi naman ako nito pinansin, bagkus ay dali-daling pumasok ito at naupo sa sof
a. Nilagay nito ang isang kamay sa noo.
Sinundan ko siya. "Hey. Nagdudugo ang sugat mo sa noo. We need to treat that." L
umapit ako sa kanya.
Don't bother. It's just a scratch." Winasiwas niya ang kanyang kanang kamay.
I gritted my teeth. "Wow. Scratch? E ,halos magmukha ka ng isa sa mga casts ng h
orror film sa itsura mo, e. Dugong-dugo ang noo mo. Ayan oh, umaagos na parang w
aterfall. Tapos scratch?" I said in a sarcastic tone.
Hindi naman ito umimik. Pumikit na lang ito.
Pero kahit galit ako sa kanya, kailangan ko pa ring gamutin ang sugat niya. Kawa
wa. Baka madeadball pa ito at madrain ang katawan nito dahil naubusan ng dugo.
"Saan ang medicine kit niyo?" Nakasimangot kong tanong.
"I said don't bother" he said, eyes still closed.
"I insist. Wag ka nang mag-inarte dahil overflowing na po ang dugo sa noo mo. Na
kakadiring tingnan. Turn-off much," sinabi ko na lang para pumayag na siyang gam
utin ang sugat niya. Ang tigas ng ulo, eh.
"Talaga?" Bigla naman itong napabalikwas sa sofa at nanlaki ang mga mata. "Am I
ugly now?"
"Oo. Nasaan na ang medicine kit? Dali na! Habang mabait pa ako," naiinip kong t
anong habang panay ang pagpadyak ng kanang paa.
"Kitchen. It's in the second cabinet."
Dali-dali ko namang kinuha ang kit. Nang makita ko ito, pumunta agad ako sa sofa
at tinabihan si KJ para gamutin. Kumuha ako ng bulak at nilagyan ng alcohol. Ma
bilis kong dinutdot ang bulak sa sa sugat niya sa noo.
"Ouch!" Napasigaw na sabi nito.
"Ouch talaga? Pwedeng aray? Arte mo, eh. Alcohol lang ito."
"Ang sakit, eh! Gumaganti ka ba?" Naiiritang tanong nito.
"Kung gaganti ako, hindi ko gagamutin iyang sugat mo at hahayaan kitang maubusan
ng dugo." Nanlalaki ang mga matang sabi ko. Aba! Hindi ako ganon kasama noh!
Tumahimik naman ito.
Nagsimula ulit akong gamutin ang sugat niya.
Habang tahimik kami ay biglang pumainlang ang pamilya na kanta.
So many nights trying to hide it
But now I stay awake just pleading for more
Ngek. Nakalimutan kong patayin ang DVD, bulong ko. Bakit ito pa ang biglang nag-pl
ay? Kaloka.
To think this heart was divided
Im losing sleep cause I cant ignore
Bigla namang tumingin si KJ sa akin.
I frowned. Problema mo? Saglit akong napatigil sa paggamot sa sugat niya.
Feeling your touch all around
Peacefully hearing the sound
Of silence around us, so glad we found us this way
He ignored me. Seryoso lang siyang nakatingin sa akin.
Mas lalong kumunot ang noo ko. Binaba ko ang kamay kong may hawak na bulak. Baki
t ang seryoso ng mukha niya?
Find me, here in your arms
Now Im wondering where youve always been
Blindly, I came to you
Knowing youd breathe new life from within
Cant get enough of you
No way! Bakit bumibilis ang tibok ng puso ko? Heart attack na naman ba ito?

I bit my lip.
Bumaba ang tingin ni KJ sa mga labi ko dahila kung bakit ako kinabahan.
I want to be where you are
In times of need I just want you to stay
I leave a note on your car
When I cant find the right words to say
Binalik mulit nito ang tingin sa mga mata. Nakatitig lang siya.
Nakatitig din ako. Bakit hindi namin maalis ang tingin sa isa't-isa?
Hearing your voice all around
The last place were going is down
Ill blindly follow knowing youre leading the way
Find me, here in your arms
Now Im wondering where youve always been
Blindly, I came to you
Knowing youd breathe new life from within
His eyes were full of emotions that I couldnt comprehend. Have I seen this before
? Was my imagination playing a trick on me?
With you in time
Theres nothing else
My life stands still
You are the will that makes me strong
Make me strong
If ever alone in this world I know Ill always
Unti-unting lumalapit mukha ni KJ.
"H-hoy, kinakabahan kong sabi. Mariin akong napahawak sa bulak.
Find me, here in your arms
Now Im wondering where youve always been
Blindly, I came to you
He lowered his head. Lalo pa nitong inilapit ang mukha.
Hindi ako makagalaw. Para akong napako sa kinauupuan ko. Hindi ako makakurap. Wh
y did I feel like I was being hypnotized?
Knowing youd breathe new life from within
You sleep, here in my arms
Where the world just shuts down for awhile
Blindly, you came to me

Isang pulgada na lang ang lapit ng mukha namin at mas lalong bumibilis ang pagti
bok ng puso ko.

Bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit hindi ko maintindihan kung bakit nagkaka
ganito ako sa lalaking kaharap ko? Normal ba ito?
Finding peace and belief in this smile
Find some peace and belief in this smile
It was too fast. I couldnt even move when suddenly, our lips met.
Cant get enough of you


Copyright © ScribblerMia, 2012

KJ smiled widely after we parted our lips.

It was actually a three-second kiss. But still, its a kiss!
The funny this was, it was myfirst kiss! And that jerk stole it! Can you believe
that? He effin stole my first kiss!
I wanted to curse and shout.
Is this a dream? A nightmare? Am I hallucinating? Please, wake me up! Those thou
ghts were running through my head. Gustong-gusto kong sampalin ang sarili ko kal
iwa't kanan.
I stared at him in disbelief. I was dumbfounded to say the least.
What annoyed me more was when he flashed a wide smile.
Dont worry, as a man, I will take full responsibility of it, he said while grinning
non-stop.
At that time, I did not know what to say. I did not know what to do.
Ang mahalikan ng isang tao na abot langit ang galit mo na halos isumpa mo at iba
on ng buhay sa lupa ay daig pa ang pakiramdam na nakalunok ka ng isang daang kra
yom. Pero ang mas grabe sa lahat, ang mahalikan ng isang manyak at warfreak na g
aya ni Karl Jonathan Dominguez. Mas gugustuhin ko pang uminom ng lason keysa mal
asahan ang labi ng hinayupak na ito, e.
Hey, narinig kong tawag nito.
Tumingin lang ako sa kawalan. I was lost in my own thoughts. I was feeling mixed
emotions: embarrassment, disappointment, anger, and confusion.
Bakit ganoon? Bakit sa kanya pa napunta ang first kiss ko? Ang saklap naman! Aka
la ko ba Prince Charming ang makikiss ko? Bakit sa isang froglet napunta? Anong d
rama nito? The Princess and the Froglet?
OA, untag niya.
I remained frozen.
Astrid.
Why did it happen? Why did I allow that to happen? How stupid of me!
Hoy, OA.
Ang sakit-sakit, Kuya Eddie. Napakasakit. Hindi ito katanggap-tanggap.
Astrid!
I couldn't utter a single word. Hindi ako makapaniwala na sa isang gaya niya lan
g mauuwi ang first kiss ko.
Oleya Astrid, sigaw nito.
Nagulat naman ako at nanlilisik ang mga matang napatingin sa kanya. Biglang buma
lik ang diwa ko. Damn you!
He just smiled.
I hate you! Nanlalaki ang mga matang sabi ko. Maiiyak na yata ako sa inis.
I know Im your first kiss. Kaya nga 'di ba ang sabi ko pananagutan ko? He said cool
y.
Hoy! Dinuro ko ito. Anak ka ng teteng. Nahalikan mo lang ako, hindi mo ako nabunti
s! I shouted.
Pag pananagutan, nabuntis na agad?"
May point siya doon pero wala akong pakialam. Gago ka!
"Isnt a girls first kiss special? He asked instead.
Natameme ako. Naiinis ako sa sarili ko. Bakit ako pumayag magpahalik sa kanya? N
aisahan niya ako! Ang tanga-tanga ko! Gusto ko siyang sampalin. Gusto kong magal
it. Gusto kong magwala. Gusto kong sumigaw ng malakas. Gusto ko siyang sunugin n
g buhay. Pero sa ngayon, wala akong magawa.
I felt like I was running out of energy. Up to now, I still couldn't forget abou
t what happened. Its not something that you could forget in just a blink of an ey
e, in just a snap. Well, its actually something that you have to think about for
a very long time, or for a lifetime. Bullshit.
Tumayo si KJ at pinatay ang DVD at ang mga ilaw. Maya-maya, dumiretso ito sa pin
to at ni-lock ito. He then walked towards me and offered his hand.
Tinampal ko ang kamay niya at tumayo.
Hindi naman ito natinag. Hinawakan pa rin ang kanang kamay ko ng sapilitan. Lets s
leep. Its already 10, he said as if nothing happened.
Wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya. Para akong robot na hila-hila niya pa
akyat.
Hindi ko na nga namalayan na nasa tapat na pala ako ng kwarto ko. Hawak niya pa
rin ang kamay ko.
He smiled. Starting tonight, my duty starts.
Nagpanting ang tainga ko sa narinig ko. Hinigit ko ang kamay kong hawak niya sab
ay sampal sa kanya.
You think this is all a joke? You kissed me, and you have the guts to say that li
ke nothing happened? Well, let me tell you this. Ive always dreamed that my first
kiss would be something special. I want to kiss a guy that I will love in a spe
cial place, in the right time. But, wow! Look what happened. Were not even friend
s, yet youre the first one who kissed me! Its disgusting! Nakakasuka! Tinulak ko si
ya sa dibdib dahilan upang mapaatras siya.
Alam kong masasakit ang mga salitang nabitawan ko. But what the heck! Galit ako!
Id say anything I want. Id do anything I want! Walang makakapigil sa akin kahit n
a sino, kahit ang isang Karl Jonathan Dominguez pa!
Nagpatuloy ako sa pagwawala. Gusto ko gwapo ang hahalik sa akin, e! Pero anong nan
gyari? Isang froglet ang nahalikan ko! Anong drama natin? The Princess and the Fr
oglet? Ang masaklap pa, ang nahalikan ko ay sugatan at madungis na lalaki at sa
sofa pa! How romantic! Am I not the luckiest girl alive? I said sarcastically.
Of all people, bakit siya pa? For sure, marami nang nahalikan ang lalaking ito k
aya balewala sa kanya. After all, lalaki siya. Natural na iyon sa kanya. Wala la
ng iyon sa kanya. Pero sa akin? Big deal ito!
Ineexpect ko na magagalit siya, na maooffend. Pero hindi. Ngumiti pa rin sya. Its
okay. We can always repeat that kiss, in a special place, in the right time.
Anong repeat? Inilahad sa kanya ng kamao ko. Heto, gusto mong matikman in a special
place, in the right time?
Nagpeace sign ito. This conversation seemed to be amusing him.
Yuck. I choked. Ayan na naman ang ngiting-aso niya. At nag-peace sign pa? Parang
hindi frat man! Anong nangyari sa Karl na suplado at masungit? Anong nangyari sa
Karl na poker face? Anong nangyari sa Karl na hindi ngumingiti? Nasasapian na ba
ito? Saan naglalagalag ang kaluluwa ng totoong Karl?
Saglit akong natgilan. Pero...totoo ba ito? Bakit parang ang saya-saya niya? Nam
ura ko na siya, nasigawan, nasampal, pero bakit nagagawa pa rin niyang ngumiti a
t magpakwela? Masaya talaga ang itsura niya.
Bigla naman itong humikab at tinaas ang dalawang kamay para mag-inat.
Sige na. Matulog ka na. Then, he smiled again.
Bwisit ka! Tumalikod na ako para buksan ang pinto nang bigla ulit itong nagsalita.
Good nightMisis.
Bago pa ako makapagsalita ay mabilis na siyang nakapasok sa kwarto niya.
Did I hear it right? Misis?


Copyright © ScribblerMia, 2012

I woke up with a smile.

Napailing ako. Bakit ang ganda ng gising ko? Weird. Nag-inat ako at saglit na hu
mimlay sa higaan.
Then, I yawned. Its Saturday. Buti na lang.
I wore my robe and went downstairs.
While walking, I could smell fried egg, noodles, and bacon. Lalo ako nagutom.
Yow, he greeted me with a warm smile.
Tumango lang ako kahit nagulat ako sa tinuran nito. Tinuruan naman ako ng Mama a
t Papa ko ng good manners. Kaya kahit bad trip pa rin ako sa lalaking ito, I gre
eted him back.
Nakahain na sa mesa ang mga pagkain kaya lalo tuloy akong natakam.
Nang makaupo si KJ sa harapan ko, sinimulan ko nang lantakan ang pagkain. Wala n
g hiya-hiya, walang hiya naman ang nasa harapan ko eh.
Hey, Misis, dahan-dahan. Baka mabulunan ka na naman. He showed me a concern face.
I choked. What the earth did he say?
Bigla tuloy naiwan sa lalamunan ko ang bacon, dahilan kung bakit tuluyan akong n
abulunan. Holy crap!
Dali-dali akong uminom ng tubig at nanlalalaki ang mga matang tumingin sa kanya.
Anong Misis?! Dinuro ko siya gamit ang tinidor. Hoy, 'wag kang feeler.
He smirked. Come on. 'Di ba gusto mo na maging asawa ang magiging first kiss mo?
I frowned. What?
Parang nabasa naman nito ang nasa isip ko. I read your diary when we were in Grad
e 6. Sabi mo, your first kiss will be your husband. You want him to be the first
and the last kiss. Ngumiti ito ng nakakaloko.
Heavens! You read my diary? Nahihiya at naiinis na sabi ko.
He nodded. You left it on your chair noong dismissal natin. I was about to return
it to you kaso dali-dali kang lumabas. Hindi na kita naabutan, he said matter-of
-factly.
Muntik ko nang buhusan ng tubig ang lalaking ito sa mukha. Namula ako. Its a perso
nal property! Who gave you the right to read it, bastard? I shouted. Nawalan ako
ng ganang kumain bigla. Naibagsak ko sa plato ang kutsara at tinidor sabay mahar
as na napahinga sa harap niya.
I didnt know that, okay? I thought it was one of your notebooks in class. I was ab
out to doodle something on it. Hindi ko alam na diary mo pala iyon, depensa nito.
Still, hindi mo na sana binasa since obvious na diary iyon! Tinawag pang diary ku
ng makikibasa ang madlang people, 'di ba? Hinampas ko ang lamesa.
Ano pa bang alam niya sa akin? Ano bang laman ng diary ko? 'Di ko maalala. Pupunta
ako sa bahay mamaya o bukas, Ill check kung anu-anong pinagsusulat ko doon.
"Hey," he called. He was eating bread.
Ano'ng nabasa mo sa diary ko ha? Naupo akong muli at humalukipkip.
Umiling-iling ito. Wala na akong matandaan. Maliban sa doon nga, tungkol sa unang
halik mo, tungkol sa aso mong namatay kasi lason pala napakain mo, sa pangungup
it mo ng barya sa bag ng Mama mo, sa scratch ng kotse ng Papa mo dahil nakulayan
mo ng pinturang pink, sa classmate natin na si Nikki na ikaw pala ang naglagay
ng glue sa upuan niya, sa nasira mo ang TV kasi tinadyakan mo. Saglit itong nag-i
sip at iniligay pa ang daliri sa sintido. Ayon! Tinadyakan mo ang TV kasi naiyak
ka sa pelikula na E.T. Tapos sumayaw ka ng Oops I Did It Again ni Britney Spears
pero sobrang hiningal ka kaya naibato mo ang radyo mo sa kwarto. Tapos
Enough! I cut his words. Akala ko ba wala kang nabasa masyado? Bakit memorized mo a
ng sunod-sunod na scene sa diary ko?! Bakit alam mo?!
Natandaan ko lang bigla, sabay ngiti nito at kamot sa ulo.
Pakiramdam ko ay umakyat lahat ng dugo ko sa mukha ko. Padabog akong tumayo. I ha
te you, Karl Jonathan Dominguez! I walked out.
T-teka lang, Misis! Natatawang habol nito, halatang tuwang-tuwa sa pang-iinis.
Misis your face, bakulaw! Moron! Bastard! Isa kang malaking jebs! Pakialamero! Ch
ismoso sa kanto! Judas belt! Dumiretso ako sa kwarto at nagkulong. Pero bago iyon
, narinig ko ang malakas na halakhak niya. Great way to ruin my morning, KJ.
Alam na niya. Nakakahiya. Ano bang pumasok sa isip ko at nag-diary pa ako? Ayan t
uloy, nasaba niya na. Nabuksan ang Pandoras Box. Ang darkest secrets ko, nabunyag
!
I sighed. 30 minuto din akong nakadapa sa kwarto. Nagmumukmok lamang.
After a while, I yawned. Inantok na naman ako bigla. Iidlip muna nga ako saglit.
--
Thats great, dude. Then, what happened?
Of course, you know it, guys. We went to heaven, figuratively speaking.
Nakarinig ako ng malakas na tawanan mula sa labas. Napakamot ako at napaupo. Kin
usot-kusot ko ang mga mata ko at muling humikab.
Ang ingay! Sino ba ang mga ito, reklamo ko habang tumayo at dumiretso sa bintana.
Sumilip ako sa bintana na katapat ang hardin. I saw KJ and some members of his g
ang. Nag-iinuman na naman sila.
I looked at my watch, and its 12:00. Katanghalian talaga?
Honey! Do you want some barbecues? Or spaghetti?
May isang babaeng lumabas galing sa bahay nina KJ. Nakashort-shorts ito na maong
at naka-spaghetti straps na red. Mahaba ang buhok, sexy at maganda. Lumapit ito
kay KJ na nakangiting nakaupo at yumapos.
Hindi ko inaasahan ang sumunod na nangyari.
Naghalikan sila.

Copyright © ScribblerMia, 2012

And so, they kissed? Okay. I don't care. As if naman affected ako 'di ba?
Pero bakit ganito ang echoserang puso ko? Bakit parang kumirot bigla? Para akong
mauubusan ng hininga.
Nasimangot ako. Kainis naman kasi. Kagabi ako ang hinalikan niya. Tapos ngayon i
bang babae naman? Ganoon ba siya ka-playboy at kababoy? Pinaglaruan lang ba niya
ako? Ito na ba ang sinasabi niyang revenge?
Wow. What a revenge! For sure, mamamatay na siya kakatawa ngayon kasi naisahan n
iya ako. Pero, bakit ganoon? Of all the pranks he could do to me, why did he thi
nk of a kiss? Bakit naman iyon pa? It was my first kiss. Sana hindi niya ninakaw
. It was meant for someone special...someone I care about, someone I love. Hindi
dapat iyon sa kanya. Not from him. Not from someone I hate to the deepest depth
of hell.
Hindi ko namalayan ang halin-hinang pagpatak ng mga luha ko.
Oh no! Bakit ako lumuluha? Hinawakan ko ang mukha ko at tiningnan ang patak ng t
ubig sa mga daliri ko.
Ano ito? Bakit hindi ko napansin na may mga tubig na pumatak mula sa mga mata ko
? Dali-dali ko namang pinahid ang mga ito.
Hindi ito pwede! Nababaliw na yata ako para umiyak ng walang dahilan.
Wala nga ba? Singit ng isang maliit na boses sa utak ko. Epal na utak.
"Whoa. Get a room, guys." I heard someone said.
Then, I heard whistles.
"I envy you, Pare. You're such a chick magnet."
"You already."
Nakarinig ako ng malakas na hiyawan. Tumatawa pa ng malakas ang hayop na Karl Jo
nathan.
Sige. Maghalikan pa kayong mga talipandas kayo. Ang haharot niyo, nanggigigil na b
ulong ko. Gustong-gusto kong sigawan ang mga tao sa labas.
I closed the window and sat on my bed.
Alam ba ng magulang ni yabang ang ginagawa nito kapag wala sila? Napakamapagsama
ntala niya. Di porket' wala ang mga magulang niya, ganito ang ginagawa niya sa ba
hay nila? Binababoy?
Napailing ako. Hindi ito pwede. Magagalit si Tita Elena at Tito Eduardo. Nasa ib
ang bansa nga pala si Tito. Pero dahil wala dito ang Papa niya, nagagawa niya an
g ganyang mga kahalayan!
Tumayo ako. Hindi pwede ito! Magagalit talaga ng bongga sina Tito at Tita. At sak
a ayoko ng ganito na may kasamang mahahalay sa bahay. Hindi matutuwa nito sina M
ama at Papa. No. I have to do something about this. I need to stop them! Napapiti
k ako sa hangin. Yeah. Stop them immediately! That girl might get pregnant and we
ll I paused. Pipikutin kaya niya si yabang?" Bulong ko sa sarili ko. Para akong luk
a-luka na nagmo-monologue.
Naligo muna ako bago nagbihis ng maayos na pambahay. Alangan namang humarap ako
sa giyera ng hindi handa.
I curled my hair, wore a white sleeveless blouse, and a faded maong shorts.
I smirked. I opened the door and went downstairs.
"Hey, babe. Who are you?" Salubong sa akin ng isang cute na lalaking chinito. Ka
-frat yata ni yabang. Mukhang galing sa kusina at kumuha ng beer.
Inirapan ko ito. "Babe mo mukha mo! Hindi ko kamag-anak si Piglet ni Winnie the
Pooh."
Bago ko siya iniwan ay nakita ko pa kung paano lumaglag ang panga niya. I smiled
wickedly.
Dali-dali akong lumabas ng main door, But then, I stopped for a while. What will
I say? At parang kidlat na biglang dumating ang isang napakagandang ideya.
Dumiretso ako sa garden. Nakita ko naman agad si yabang at si harot. Nakakalong
pa talaga si harot kay yabang.
Halos lumabas naman ang eyeballs ni Karlito sa pagkagulat ganoon din ang mga kas
amahan nito.
"W-what are you doing here?" Hindi ito magkandatuto.
I smirked. Then, I heard whistles.
"Wow, Pare. Who's this chick? Why is she in your house?" Tanong ng isang ka-frat
nito. Kilala ko itosi Hanz. Naging classmate ko ito sa isang subject. Grabe ha.
Anong memorya meron ito at hindi ako kilala?
Nakatingin lahat sila sa akin. Namamangha ang tingin ng ibang members ng frat ni
yabang, habang ang iba naman ay gulat na gulat. Iyong si harot, tiningnan ako m
ula ulo hanggang paa sabay ismid.
Si KJ naman ay kulang na lang pasukan ng langaw ang bibig sa laki ng pagkakangan
ga.
"Honey, whos the bitch?" The girl smirked. Bigla itong yumapos kay KJ.
Bitch? Ang labi mo, te. Daig pa ang kinagat ng isang libong bubuyog, bulong ko sa s
arili.
Lumapit ako sa harap ni Karlito at sa babaeng nakakalong rito. I raised my brow
and smiled."Well, I'm just here...to get my husband."
All their jaws dropped.
This is the game you want to play, KJ? Fine, I'll get along. This is fun. You ar
e funny after all.
Just by looking at him, I was sure he's damn shocked.
"Excuse me," taas kilay kong sabi sa babae. I grabbed KJ's hand.
Nagpaubaya naman ito at tumayo. Muntik pa ngang mahulog yong babae.
Mukha namang nakabawi na si yabang sa pagkagulat dahil pagtingin ko sa kanya, na
kita ko ang kanyang ngiting unti-unting sumisilay.
We're not done here, jerk. I looked at him coldly.
Then, I slapped him. Sinampal ko siya for the second time.
Kung kanina, gulat lang ang lahat, ngayon, they all gasped in astonishment.
"Oh wow. Fierce." I heard someone commented.
"Mister, 'di ba sabi ko naman sa'yo, don't flirt around when I'm here?" I said w
hile giving him an oh-so-plastic smile.
Hindi nakaimik si yabang. I saw how shocked he was.
I smell victory here. I smiled wickedly.
Lumapit ako sa kanya. Sa paningin ng iba ay mukha kaming magkayapos. Nilapit ko
ang bibig ko sa kaliwang tainga niya. I told you, mahirap akong kalaban, KJ. You
shouldn't have started this war. And right now, the war that you started will be
the end of your life, I whispered, feeling triumphant. You lost, jerk! Nothing b
eats the joy of winning over an enemy.
I was about to walk away when he grabbed my arm.
Uh-oh. I think he now knew what I was doing.
He grinned.
I gasped. Holy cow! I know that smile. Pinilit kong tanggalin ang pagkakakapit n
iya sa braso ko pero mahigpit ang kapit niya.
He cleared his throat, faking remorse. "Sorry na, Misis ko. Hindi na po mauulit,
" he smiled viciously.
My eyes widened. Crap, crap, crap! Gaganti siya!
He smirked. "From now on, I promise to kiss you and only you."

And in front of everyone, he suddenly hugged me...and kissed me.



Copyright © ScribblerMia, 2012


I couldnt believe it! He really kissed me! Why did he do that? Of all places and
of all people, bakit sa harap pa ng gang niya, grupo niya pala, este frat niya,
whatever!
Pagkatapos nang nangyari ay inasar nila kami.
I decided to say in the guest room. Buong araw akong nasa loob ng kwarto. Nahihi
ya ako. Hindi ko alam ang ire-react ko. Gusto ko sana siyang sampalin, kaso baka
ako rin ang mapahiya. After all, I provoked. I did the first move. I challenged
him.
And sadly, he didnt back out. He accepted the dare. Damn KJ and his stupid pranks
.
I sighed. Ang awkward. Lunes ngayon at wala kaming pasok tuwing Lunes.
Anong gagawin ko? Tapos na kami sa Annotated Bibliography para NASC1 clas. Wala n
aman kaming exam o quizzes. Tapos na ako sa paperwork. Ano bang gagawin ko?
Nagpapaikot-ikot lang ako sa kama. I closed my eyes. Bigla ko na naman naaalala
ang nangyari kahapon.
*flashback*
He hugged meand kissed me.
I froze. Nanlalaki ang mga mata ko habang siya naman ay nakapikit.
I heard the loud gasps of the people around us.
Ayown naman.
Whoa.
Hot!
Iyon ang mga cheers na naririnig ko.
After twenty or thirty seconds, he slowly opened his eyes and smirked, giving me
a thats-what-you-get-for-challenging-me look.
Moron! I wanted to slap him again. But I...I suddenly ran.
I didnt know what to react and what to say. Goodness! It was our second kiss, and
I was dumbfounded! Its ridiculous! How can he do that for the second time? I hat
e him!
*end of flashback*
Napamulat ako at napailing. Kailangan ko nang makalimutan ang nangyari. Baka isi
pin naman ni yabang, affected ako. Baka isipin pa noon, nasarapan ako sa halik n
iya.
Hindi nga ba? Singit ng mumunting boses sa isip ko.
Napailing akong muli. What was that? Thats so random.
Tiningnan ko ang orasan, malapit nang mag-alas diyes pero wala pa rin si yabang.
Hindi pa siya bumabalik. Kahapon kasi, pagkatapos nilang mag-inuman, lahat sila
umalis. Kasama si harot. Nalaman ko ring Korina pala ang name noong babaeng iyo
n. Kirena? Parang Kirena Landipa.
Saan kaya sila nagpunta? Dont tell me nag-bar pa sila after no'n? Grabe naman. Ka
sing laki ba ng drum ang kayang laklakin ng mga taong iyon? Mga hayok sa alak ma
syado. I hate guys who smoke and drink a lot, major turn-off.
Pero sandal nga, bakit ko ba siya iniisip? Hindi naman siya kasama sa listahan n
g mga target kong fafaballs. So kahit maubos pa ang atay niya at mawalan pa siya
ng baga, I don't care. Bahala siya sa buhay niya. Malaki na siya.
I hugged my pillow and closed my eyes, still thinking of him, of that person whos
been a pain in my ass for the past several days.
--
Alas dos na pero nasa sala lang ako at nanonood ng Spongebob.
Nasaan na ba siya? Anong oras na?
Uuwi pa kaya iyon? As if I care! Wag na siyang umuwi, mabuti nga iyon, eh. Solo
ko ang bahay niya.
Then, I heard a knock.
Napaigtad ako at napatingin sa pinto. Dali-dali akong tumayo. I ran towards the
door and slowly opened it.
Then, I saw him again. Another batch of bruises and wounds were added to his fac
e.
W-what happe
Its none of your business, he said coldly. Walang lingon-likod na umakyat na siya s
a kwarto.
Problema no'n? Bakit bugbog-sarado na naman? Nakipag-away na naman kaya iyon?
Napailing ako. Grabe. Ang warfreak niya, nilang lahat. Grabe. Ilang damit na kay
a ang napunit niya dahil sa pakikipagbugbugan? E, kung sakit din lang ng katawan
ang hanap niya, sabihin niya na lang sa akin. Ako na mismo ang bubugbog sa kany
a.
Nagiging habit na yata ni KJ ang makipag-away. Parang hindi siya si Karl na kila
la ko at naging kaklase at kababata. Kahit makulit iyon, hindi naman iyon warfre
ak dati eh. Ano kayang nangyari doon? Hindi ako makapaniwala sa transformation n
iya.
Naging suplado na siya. Sinungitan ba naman ako? E, 'di ba nga dapat ako pa ang
magalit at magsungit dahil sa ginawa niyang panghahalik kahapon?
Kapal talaga ng mukha ng KJ na iyon!
--
Wala kaming imikan sa byahe papuntang eskwelahan.
Napansin kong may band-aid sa gilid ng kilay niya. Okay, siya na ang hot kahit m
ukhang dugyot.
After he parked the car, I quickly opened the door and ran.
Hey!
Narinig ko pa ang sigaw niya pero hindi ko na siya pinansin. Susupladuhan niya a
ko kagabi? O, ayan ang napala niya. Dire-diretso akong naglakad papunta sa Pisay
.
Hey, another person called after me. Uso ba talaga ang "hey?
Napataas ang mga kilay ko sa dalawang babaeng nasa harapan ko.
In case you don't know us, we will introduce ourselves. Tumawa ang dalawang ito na
ng mapang-asar.
Hindi pa rin ako umiimik. Sino ba ang mga ito? Nakapink shirts and skirts sila w
ith matching bangles.
Im Bonnie, mayabang na sabi nong babae.
Im Rissel, pagpapakilala naman ng kasama nito.
I frowned. Ah. O-kay?
Kami ang magiging girlfriend ni Fafa Philip! Sabay nilang sigaw sa akin, nakapamey
wang pa.
Uh. Alright, sagot ko habang nakataas ang dalawang kamay. Hindi naman ako lalaban
sa kanila, eh. Anong problema nila? May gusto sila kay Philip, push nila iyan.
May gusto ka ba kay Fafa Philip? Tanong no'ng Rissel. Nilapit niya ang mukha niya
sa akin at binigyan ako ng nang-uusig na tingin.
Napanganga ako at biglang natawa. Nagpapatawa ba kayo? I asked. Natatawa talaga ak
o sa mga fangirls ni Fafa Philip.
"Mukha ba kaming nagpapatawa?" Sabay pa nilang sabi at inirapan ako.
Napakamot ako sa ulo ko. Weirdos.
Why are you always together? Tanong naman no'ng Bonnie.
"E kasi
"Maputi ka lang at magaling sa English, pero kami, maganda kami at magaling sa M
ath!" Bonnie said.
"Wait, girls, I"
"Kami, magaling kami sa Algebra, Calculus, Trigo, at lahat ng klase ng Math!" Ri
ssel added.
"Matangkad ka lang!" Bonnie said, annoyed.
"Kami, kahit hindi katangkaran, sexy kami! Ikaw, flat-chested!" They said in uni
son.
I gasped. Excuse me?! Hes my best friend. Okay?! I said, a bit annoyed.
Nagkatinginan naman silang dalawa at nagbulungan. After a minute, bigla silang h
umarap at sumimangot.
"Weh. Best friend daw!" Bonnie said while giving me a scrutinizing look.
"Saka uso iyan sa mga stories, best friends turned into lovers," Rissel commente
d, giving me that I-don't-believe-you look.
"Well, hindi uso sa amin iyon," I answered politely. Wala ako sa mood makipag-aw
ay sa mga ito. Gusto ko nang umalis dahil baka mahuli ako sa klase.
We dont believe you! Nilalandi mo siya noh? Best friend kunwari, pero gusto mo siy
ang maging boyfriend! Rissel shouted.
Some students were giving us weird looks, while others laughed. Napangiwi ako. N
akakahiya naman ang ginagawa ng dalawang ito.
Oo nga! Layuan mo siya! We dont believe you. Wala kang boyfriend, malaki ang possi
bility na gusto mo si Fafa Philip kaya lagi kang nakadikit sa kanya! Bonnie shout
ed, too.
This is insanity. I sighed in frustration. "Ano bang"
She has a boyfriend, someone cut my words.
Mas lalong nanlaki ang mga mata ko. That voice was familiar.
Naramdaman ko na lang na may umakbay sa akin. Amoy pa lang ng pabango niyang Lac
oste, alaman na. Siniko ko siya.
Bigla namang natigilan ang dalawang babae at ngumiti kay KJ. Tapos humarap sila
sa akin na nakangiti. Mukhang maniniwala na rin sila.
Finally! Thank you, Lord. I was about to heave a sigh of relief when KJ spoke ag
ain.
Oh. No. Actually, not a boyfriend, KJ revealed. Nilagay pa nito ang hintuturo sa b
aba na parang nag-iisip.
Bigla ulit sumimangot ang dalawang babae. They gave me a deadly glare.
See! Sigaw no'ng Rissel.
Tama kami! Bonnie seconded.
Actually, girls, she doesnt have a boyfriend, KJ interfered, while controlling his
laughter. He was enjoying this. This psycho!
Siniko ko ito ng malakas. Gago ka ah! Lulusot na sana. Nilaglag pa ako! Ang sama
talaga, I hissed.
KJ just chuckled.
Mas nilakasan ko pa ang pagsiko sa tagiliran niya. Bwisit ka. Humanda ka sa akin
.
Tumingin si yabang habang hinigpitan ang akbay sa akin, iyong halos nakayapos na
siya.
He smiled. Kasi...she is my wife.

As for the three of us, our jaws dropped.

Copyright © ScribblerMia, 2012

Dahil nga classmate ko si yabang sa ilang subjects, naging attentive tuloy ako s
a klase. Hindi ko siya pinapansin, kunwari wala raw akong katabi. Kunwari statue
siya, kunwari invisible.
Oy. Tawag niya.
I ignored him and pretended to listen to what the teacher was saying.
Oy.
Hindi pa rin ako sumasagot.
Oy! Sinundot nito ang tagiliran ko.
Ano ba! 'Wag ka ngang makulit! Peste! I gave him a sideway glance.
Sungit, he commented.
Ano na naman bang problema nitong hunghang na ito? Kagabi, sinungitan ako. Tapos
ngayon kukulitin ako kahit may klase? Pambihira rin siya.
Okay, you may go now, our Professor announced.
Dali-dali akong tumayo at inayos ang mga gamit ko sa desk.
OA, susunduin kita mamaya sa last class mo. I cant accompany you to your next clas
s. I have to run some errands, KJ said while fixing his hair.
Oh well, gwapo pa rin naman siya kahit gulo-gulo ang buhok niya. Wait, what did
I just say?
Errands daw. Mambubugbog lang kayo, eh. I murmured.
Ano? What did you say? Lumapit pa siya sa akin. His forehead creased.
Umismid ako. Wala. Sabi ko, hihintayin na lang kita. Sige na. Babush! Dali-dali na
akong lumabas ng classroom at tinext ang mga kaibigan ko.
--
Hey, guys! I have hot and sizzling news, Kaye announced happily.
Nasa 7-Eleven kami ngayon, katabi ng cafeteria. Dito naming naisipan magmerienda
.
Aner? Philip asked eagerly.
Excited? Try mo lang ma-excite ng bongga, pambabara ni Cess.
Wag kang kufal. Sabunutan kita diyan eh, Philip said.
Tse! Tumahimik na kayo. Ako ang bida ditey. 'Wag kayong mang-agaw ng eksena. Naka
taas ang dalawang kamay na sabi ni Kaye.
Sige, Kaye. Fire away, I said. Baka lalong tumagal pa ang chika gawa ng Philip at
Cess na ito, eh.
Bago na ang President ng Cryptic Warriors, Kaye said dreamily.
So? Nakataas ang isang kilay na tanong ko.
At 'eto ha, iyong hot guy sa CAS. Iyong Biology? Siya ang pumalit kay Zach, she sa
id while giggling.
Teka, siya iyong heartthrob ng CAS 'di ba? Hindi ko pa siya nakikita hanggang nga
yon, singit ni Cess.
Chenes! Pati si watashi. Sinech itech? Maarteng pahayag ni Philip.
Hindi ko nga alam ang name. Hindi nasabi no'ng reliable source ko. Nakasimangot n
a sabi ni Kaye.
Sino ba kasi ang reliable source mo na iyan? Baka imbento mo lang. Tapos ikaw rin
pala ang source na sinasabi mo kasi you are stalking them," I said in a bored m
anner.
Dapek! No! I am not a stalker. Inchendes? Talaga lang magaling akong sumagap ng c
hismis. Anuber? I idolize Gossip Girl. Kaya sa tropa natin, ako si Gossip Girl, K
aye said proudly.
Ako si Blair, pakikisakay ni Cess.
Ako si Serena, segunda ni Philip.
Sabay-sabay kaming humalakhak nina Kaye at Cess.
Ew. Serena? Baka shokoy! Pang-aalaska ko sa kanya.
Tse! Kung ayaw niyong makalbo ang mga kilay niyo at iyang buhok niyo down there,
tigil-tigilan niyo ako, nakasimangot na sabi ni Philip.
Sorry, sabay-sabay naming sabi sabay halik sa pisngi ni Philip.
Yak! Tinulak naman niya kami at nandidiring pinunusan ang mukha niya.
Arte mo! Tatawa-tawang sabi ni Cess.
Pwede ba? Hindi ako ang topic dito. 'Wag niyo akong pagdiskitahan! Maygad! Philip
said.
Itutuloy ko na kasi! 'Wag niyo na ako istorbohin! Please? Kaye asked, a bit annoye
d.
Akala mo naman seryosong bagay ang pagchichismis, eh, bulong sa akin ni Cess.
Shut up! Okay, so 'eto na. Huminga pa ng malalim si Kaye. So, ang bagong President
daw nila, eh, Biology .
"Ateng, sino ka? Si Marian Rivera? I am Psychology?" Singit na naman ni Philip.
"Tse! Biology ang degree ng new President." Nakataas ang kilay na ulit ni Kaye.
Linawin mo," Cess said and winked at me.
I chuckled. You already said that, Kaye.
I know! Just shut up. Patapusin niyo nga ako, pwede? Imbyerna! Kaye said and shot
us a hostile glare.
Okay po, sabay-sabay naming sabi na parang maamong tupa.
Gwapo raw iyong new President. 'Di ba five ang new members nila? Lahat daw iyong
mga bagong iyon ay transferees. Personal na ni-recruit ni Zach kasi bukod sa mga
gwapo, eh, mayayaman at matatalino raw so swak na swak daw sa CW.
Paulit-ulit ka, te. Nabanggit mo na iyan last time. At saka duh, ang daming ganyan
dito na gwapo, mayaman, at matalino. I said.
Napataas ang isang kilay nilang tatlo.
Napakamot naman ako. Ay hindi pala, hindi pala madami. Basta, merong iba dito na
ganoon din. Hindi pa lang natin nakikilala. So, bakit need pa mamirata?
Kasi nga, legacy daw. May legacy chuva something na ganoon. UP graduates din kasi
ang mga parents nila, Kaye explained. Her eyes twinkled. Ang pinaka hot and sizzl
ing news doon, eh, silang lima ay single!
OMG! Philip and Cess shrieked.
Naghawak-kamay pa talaga silang tatlo habang umiirit.
"Eww, I grimaced.
Hindi naman nila ako pinansin. Patuloy pa rin sila sa pag-irit.
Napaisip naman ako bigla. I remembered the incident last Sunday. Sayang. Hindi k
o kasi nabigyan ng atensyon ang mga lalaki sa paligid. Hindi ko tuloy natitigan
masyado ang mukha ng mga fafaballs sa paligid. Naka-focus kasi ang attention ko
sa KJ na iyon dahil sa sobrang inis ko.
"Ang gwapo siguro nilang lahat," Cess said.
Ano naman? Big deal? Who cares about them? Again, they are all pathetic losers,"
I said, annoyed. Kinain ko na lang ang burger ko. Totoo naman 'di ba? Legacy? L
egacy my foot! Anong legacy ang pinagsasasabi ng mga hinayupak na iyon? Anong lega
cy? Legacy bang matatawag ang mag-iwan ng pasa at sugat sa ibang tao? Legacy ban
g maitatawag ang mambugbog? Stupidity. Just plain stupidity.
Hoy, aminin mo. Lahat sila gwapo, depensa ni Kaye.
So? Aanhin ko ang pagmumukha nila kung ang sasama naman ng mga ugali nila? I answe
red back.
Oy, baklush. Wag kang mag-stereotype, singit ni Philip.
Bakit? Kayo mismo, nakita niyo ang pambubully ng mga Cryptic Warriors na iyan las
t year. Still remember na may pinatakbo silang lalaki na naka-briefs? E, iyong l
alaking may nakasabit na placard at nakasulat na CHEATER SA EXAM? Tapos iyong lala
king pinaglakad nila ng nakatalikod? Tapos
Oo na. Oo na. Pero 'di ba, may kasalanan ang mga iyon kaya pinarusahan nila? saad
ni Cess. Humalukipkip ito.
Duh! Anong tingin nila sa sarilli nila? Superheroes? Justice League? The Avengers
ang peg? I said sarcastically.
Hindi naman sila umimik, bagkus ay umiwas ng tingin at sabay-sabay na ininom na
lang ang soft drinks.
For me, they are all gays. They are losers. They are stupid. Duwag sila. Mga hamb
og. Mga show-off. Mga feeler. KSP.
Tahimik pa rin silang tatlo at biglang yumuko habang sinisipsip ang iniinom nila
.
Umirap ako. Hoy! Bakit natahimik kayo? Kasi tama ako, 'di ba? Ano? I told you, gu
ys. They are a bunch of bullies. They are foolish.
Bigla naman akong tumawa ng malakas. I won in this argument.
Ehem. Ehem. Supremo, did you hear it? I heard someone said from behind my back.
Bigla akong napatigil sa pagtawa. I froze. Did someone just speak?
Nakatalikod ako kaya hindi ko alam kung sino ang lalaking nasa likod ko at ang l
alaking tinatawag nitong Supremo.
Bakla, ang ingay mo kasi, bulong sa akin ni Philip.
Why? Medyo kinakabahang tanong ko.
Ngumuso naman siya at tinuro ang nasa likod ko.
Dont tell meNapalingon ako ng marahas at ito ang bumungad sa akin.
25 na lalaki, nakangisi at nakakatakot. All of them were wearing a devilish smil
e.
Supremo, are we gay? Tanong nong isang lalaki.
Supremo, are we stupid? Sabi naman no'ng isa pa.
Supremo, are we bullies? Singit pa ng isa.
Supremo, are we losers? At ng isa pa.
Hambog tayo, Supremo? Sabay kindat sa akin no'ng lalaking singkit na nakasalubong
ko sa bahay nina KJ.
Duwag tayo, Supremo? May pahabol pang isa.
Isa-isa silang nagtatanong kayKJ! Si Kj ang Supremo? Ano ito? Joke?
Tsk tsk. KJ was smiling.
Nakatingin silang lahat sa akin. Pati ang ibang customers ay nakatingin na rin s
a amin. Nakakuha pa yata kami ng atensyon.

At that moment, I prayed for my life.



Copyright © ScribblerMia, 2012

Ito na ba ang parte na kailangan ko nang lumubog sa kinatatayuan ko?Ito na ba an
g sinasabi nilang sana bumukas ang lupa at lamunin ako? Kasi sa ngayon, gano'n a
ng gusto kong mangyari.
Ang ingay mo kasi, girl, Kaye whispered.
Ano'ng magagawa ko? May freedom of speech nga 'di ba? Bulong ko rin sa kanya.
She looks familiar, said someone from KJs gang.
Yeah, yeah. We saw her at Supremos house, if Im not mistaken, another guy added.
Actually, their faces were familiar, too. I didnt know their names, but I recogni
zed their faces. Theyre like everywhere in the campus.
Pero paano ako ngayon lulusot dito? Darn. Me and my big mouth.
Hi, bati ko kay KJ sabay peace-sign. Peace sign ito, KJ. Sana magets mo ang nais k
ong iparating.
Tsk tsk. Bad wife we got here, eh? Sabi no'ng singkit na lalaki kay KJ. Sabay kind
at na naman sa akin.
Tusukin ko mata nito, eh. Sino ba itong kumag na ito? Gwapo siya, pero hindi ako
mahilig sa singkit.
I looked at KJ. Nakatingin lang siya wearing that sarcastic smile that he always
had.
Napayuko ako at napakamot sa ulo. Anong sasabihin kong dahilan? They heard everyt
hing.
Takbo na lang kaya ako? Wrong move. Ang dami nila. For sure, maaabutan ako. E, k
ung magkunwari kaya akong nahimatay? Or nagka-amnesia? Kunwari nakalimutan ko an
g mga sinabi ko?
I sighed. Sinong engot ang maniniwala sa akin?
I looked at each of them. Sa mukha nila, mukhang kakain ng buhay ang mga ito. Sa
bi pa naman ng mga students, banggain mo na lahat ng frats, wag lang sila.
Maya-maya, naramdaman kong humakbang palapit si KJ kaya napaangat bigla ang ulo
ko.
He walked closer and leaned. Kalahating pulgada na lang yata ang layo ng mukha n
amin sa isat-isa.
My friends gasped. Mga walanghiya. 'Wag kayong maggulat-gulatan diyan. Help me,
guys! Nakakaloka kayo. Iwan ba ako sa ere? I sent them a signal by glaring, but
those idiot friends ignored me. They just watched us like theyre watching an inte
resting movie. Nobody dared to move or talk. Its like everything stopped for a mo
ment.
KJ smirked at inilapit ang mukha sa gilid ng tainga ko.Pasalamat ka at ang alam n
ila, e, girlfriend kita, Misis. Ill let this pass. But next time, please be caref
ul with the words you utter. Pagkasabi no'n, naramdaman kong dumampi ang labi niy
a sa pisngi ko.
What the heck was that? Umakyat yata lahat ng dugo ko sa pisngi ko.
I ignored the shocked faces of the people around us. I was more concerned with t
his nagging feeling. Bakit ako namumula? Ramdam ko ang init ng mga pisngi ko.
Umayos ng tayo si KJ sabay ngisi.
Habang ako naman ay nanlalaki pa rin ang mga mata. Hindi ako makapaniwala sa mga
nangyayari. At the same time, ang bilis ng tibok ng puso ko.
Alam ni KJ na namumula ako at alam na alam ko naman na pinagtatawanan na naman n
iya ako.
Lets go, guys. KJ said in a lazy manner. Tumalikod ito at walang ganang naglakad pa
layo habang nakasuksok ang mga kamay sa bulsa. Ginulo niya ang kanyang buhok at
humikab.
I just watched him go.
Nag-LQ kayo noh? Kaya galit na galit ang girlfriend mo sa grupo natin? Sabi no'ng
isa habang naglalakad na sila palayo.
Yeah, thats why she said those words. Umabot pa sa pandinig ko ang sinabi niya.
Napanganga ako sa sagot niya. Pagkatapos ay napayuko ako. Medyo naguilty naman a
ko. Pinagtanggol niya pa ako sa grupo niya.
Did I go overboard? Eh kasi naman, masama bang maglabas ng nasasaloob?
Oh my God! Bigla naman pumalahaw ng irit ang tatlong ito.
I scowled.O, para saan ang sigaw ng kalandiang iyan ha?
Ang sweat sweat lang phowsz. Na-sweatan ka noh? Pinagpawisan ka ng malagkit, eh. P
hilip said while hugging himself. Halatang kinikilig ang bakla.
Bakla, ang dami mong sinabing hurtful words, pero what the fudge, hindi nagalit s
ayo ang Supremo ng Cryptic Warriors? And wait, theres more! He kissed you! Ano iyo
n ha?! Ano iyon? May something ba kayo? Singit ni Kaye, nilapit pa ang mukha na p
arang naghihintay na magkwento ako.
Si KJ mo pala ang Supremo ng CW! Bakit hindi mo sinabi? Sabi naman ni Cess sabay b
atok sa akin.
As if I know! Inis na sabi ko. Hindi ko naman talaga alam, eh. At saka ngayon ko n
ga lang nalaman na Biology ang degree na kinukuha niya at lalong hindi pumasok s
a isip ko na siya pala ang heartthrob ng CAS. Ang jeje kaya.
Pero saka ko na ikwekwento sa mga kaibigan ko ang mga bagay na hindi pa nila ala
m tungkol sa nangyayari sa akin nitong mga nakaraang araw. Saka na, kasi sa ngay
on, naguguluhan pa rin ako sa mga nagaganap at sa nararamdaman ko. Madalas na ya
ta akong kiligin. Madalas ako mamula. Ang bilis din magbago ng emosyon ko. Minsa
n, galit na galit ako pero biglang nawawala na parang bula. Tapos minsan, ang sa
ya-saya ko, tapos bigla-bigla akong maiinis tapos matutuwa ulit.

Nababaliw na ba ako? Nasa stage one na ba ako ng insanity?

Copyright © ScribblerMia, 2012

Nagkakaklase kami sa Humanities pero inaantok ako. Shucks! Hindi ito pwede.

I yawned. Kinusot ko ang mga mata ko at marahang tinampal ang dalawang pisngi ko
. Kailangan kong gumising.
Kinurot-kurot ko pa ang braso ko. Hindi pwedeng magtamaran at antukin.
I yawned again. Mulat na mulat ako pero tulog ang diwa ko. Paulit-ulit akong hum
ihikab.
Sleepy?
Nagitla naman ako sa nagsalita.
Care mo? Inirapan ko ito.
Mukha kang tanga, eh. He chuckled.
My eyes widened. Aba't! Ano'ng gusto mo? Away o gulo? Iniamba ko sa kanya ang kama
o ko.
Sabi ko na, eh. Ako lang talaga ang may kayang magpagising sa diwa mo, e. Ngumiti
ito ng makahulugan.
Sasagot pa sana ako nang biglang nagsalita ang aming propesor.
Okay, class. We talked about social constructivism last time, right? With this, w
e will have a debate about whether or not love is socially constructed.
Napasimangot ang karamihan sa amin.
"Bakit iyan, Sir?" Reklamo ng iba.
Dont worry. This will be an informal debate since I am giving you only a short tim
e to prepare. This will be more on the discussion of ideas regarding social cons
tructivism. Our professor smiled.
Sir, pwede mag-Taglish? Tanong ng isa kong kaklase.
Sure.
Napapalakpak naman ang iba sa amin. Halo-halong estudyante kami dito taking up d
ifferent degrees. Kaya hindi lahat ay spontaneous at fluent sa English.
Okay, settle down, guys, saway ng propesor namin. "You need to group yourselves in
to two. Please count 1 and 2.

We started counting. Thank, God. Hindi ko kagroup si yabang. Group 1 ako at Grou
p 2 siya.
Alright. Group one on the left side, group two on the right. For group one, you n
eed to defend that love is socially constructed, while group two will defend tha
t love is not socially constructed.
Napangiti ako. Mahilig akong magbasa at manood ng debate, lalung-lalo na ang mak
ipagdebate sa mga magulang at kaibigan ko.
Now, I will give you 20 minutes to brainstorm. Then, you will choose three repres
entatives from your group. They will present your groups ideas in front. Therefor
e, only six people will talk here. Clear?
Yes, Sir. We said in chorus.
Nagsimula nang magmeeting ang group namin. We started jotting down notes of the
ideas we have. I volunteered to be one of the representatives together with the
other two girls. Hopeless romantic ako, pero kahit hopeless romantic ako, kailan
gan ko munang kalimutan ang idea ko sa love. Debate ito, kahit against ka sa ide
a or hindi, kailangan mo pa rin idefend ito.
Mananalo kami dito. Pabor sa amin ang topic na idedefend eh. Pakakainin ko ng ga
bok ang hayop na KJ na iyan. Ipapahiya ko ang group nila.
Napatingin ako sa group nina KJ. Busy rin silang naguusap-usap.
Bigla namang napatingin sa akin si KJ at kumindat.
I smiled, and raised my middle finger. I mouthed "Pakyu."
Nakita ko namang nagulat siya.
Serves you right, asshole. I smirked.
Okay, lets start. Representatives, please come here in front.
Naglakad na kami papunta sa unahan at naupo sa mga upuan na nandoon.
I frowned. Wow. Isa rin si KJ sa mga representatives? Talagang naghahamon ng awa
y? Sige. Iiyak kang luhaan mamaya, yabang.
Okay, group one. Why do you believe that love is socially constructed? Tanong ni S
ir.
Tumikhim muna ako bago nagsalita. Sir, love is socially constructed because we on
ly believe what other people are saying regarding love. For example, in poems. P
oets are saying that love is being next to the person that makes you happy, love
is sacrifice, love is a force that holds two persons together, etcetera. They m
ade us believe that this is love. Therefore, we should believe that this is love
. They influenced our ideas about love. I smirked. Tiningnan ko saglit si yabang
at kinindatan.
Group 2, what can you say about this? Our professor asked.
Tumingin muna sa akin si KJ at kinindatan din ako bago nagsalita. Sir, we believe
that love is not socially constructed because its a kind of feeling, a happy fee
ling that one has towards a person. We believe that love is a something you feel
inside, something warm that touches you heart, something that makes you happy,
something that motivates you to wake up every day. Its that nagging feeling that
you suddenly feel. No matter how much you avoid it, it will chase after you. You
cant dictate the heart to love someone. It just happens, KJ said dramatically. Na
katingin siya sa akin habang nagsasalita kanina.
Umismid naman ako.
Nice one, Papa Karl, sigaw ng isang babae kong classmate. Admirer marahil nitong s
i KJ.
Naghiyawan naman ang mga kaklase ko.
I raised my brow. Pero ikaw, how will you know if you love that someone? 'Di ba b
inabase mo pa rin ito sa alam mong klase ng pagmamahal na sinasabi ng iba? For e
xample, books and movies. Pinaniniwala nila tayo that if we do something that th
e characters did in the story, love na agad. Paghinalikan sa noo, love na agad.
Paghinawakan ang kamay or bumaba sa likod ng lalaki, love na agad. Pagginawan ng
kanta or ng tula, love na agad. Even the media, they construct love. They let u
s see and read kung ano ang love base sa pananaw nila. While us, we believe them
and take their ideas regarding love. You see, Mr. Dominguez, everything around
you is constructed. Even reality is constructed, but lets not get there. So my po
int is that, love is obviously socially constructed," sabi ko ng dire-diretso.
Woooo. Go, teammate! Sigaw ng mga groupmates ko.
I smiled at them.
Bigla rin nagsalita ang dalawa kong group mates to defend our side, while Karls g
roup mates defended their side as well.
Sinasabi rin ba ng media, ng libro, o ng movie, kung sino ang dapat nating mahali
n na tao? They dont dictate the person that we should love, its the heart that dic
tates. Sagot ni KJ na sinegundahan naman ng dalawa niya pang groupmates.
But why did you fall for that person? Isnt the idea of the ideal guy or girl socia
lly constructed as well? Are you not influenced by other people about the charac
ter of the person you will love? And how would you know if you love that person?
Is it the fast beating of your heart? Are you sure? Where did you get that idea
? Di ba mostly on movies and books? I smirked. Humalukipkip ako at tiningnan si KJ
nang mapangasar.
Malalakas ang hiyawan ng dalawang grupo. Habang tumatagal, umiinit ang laban.
Pero alam ko, humihina na ang arguments nila. Most of the time nga, fallacies na
lang ang mga nasasabi nila, eh. Sabi ko na nga ba, bukod sa pabor ang topic sa
amin, magaling ako! I smiled grinned.
Nang mapatingin sa akin si KJ, I stuck out my tongue at him.
Ngumiti lang siya. Malamang, tanggap na ang pagkatalo?
When its our turn to speak, binigyan ko na sila ng ultimatum. Therefore, love is s
ocially constructed. Ang pag-ibig ay base lang sa sabi-sabi ng iba, sa mga bagay
na pinaniniwalaan natin, sa kung ano ang tingin natin base sa alam ng karamihan
. Sinasabi lang natin na pag-ibig ito, bakit? Kasi ito ang nabasa natin sa libro
, ito ang napanood natin sa mga pelikula, ito ang sabi ni Papa Jack sa radio, et
c. There are many things that influence us the way we see love. Again, love is s
ocially constructed. I smirked at yabang.
Mananalo na kami. Ramdam ko. In my mind, I was laughing hysterically.
Tameme na ang Group 2. Tahimik na rin sila.
Nagsisigawan na rin ang mga group mates ko. Marahil alam na rin nila na lamang n
a lamang ang group namin at mananalo na kami.
Tumingin lang sa akin ng diretso si KJ.
Tameme? I mouthed.
Bigla namang tumingin ng seryoso sa akin si KJ. Well, maybe youre right about the
things you said regarding love as socially constructed. But let me ask you one t
hing, Tumikhim ito. This feeling, this happy feeling whenever I see you, whenever
Im with you, whenever I hold your handsa tingin mo ba , socially constructed lang
din ang nararamdaman ko sayo?

That shut me up.

Copyright © ScribblerMia, 2012

What happened? Ano'ng sinabi ni KJ sa HUM2 class namin?
After the incident, biglang nagsigawan ang mga classmates naming. Tinutukso nila
kaming dalawa. Akala yata nila, mag-on kami. Pati si Sir, nakisali na rin.
Ano'ng problema nila? Ano'ng nangyayari sa mundo? Ano'ng problema ni KJ?
Alam niyang matatameme talaga ako sa sinabi niya. He's such a cheater. Mautak ta
laga ang mokong. Sayang. Natameme ako doon, e.
Napasabunot ako sa buhok ko. Natapos ang maghapon kong klase pero wala ako sa sa
rili. Paulit-ulit ko kasing naaalala ang sinabi niya eh.
This feeling, this happy feeling whenever I see you, whenever Im with you, wheneve
r I hold your handsa tingin mo ba , socially constructed lang din ang nararamdama
n ko sayo?
Of all the arguments, why did he say that? Unfair! How would I answer that damn
question when I couldnt even think straight due to this stupid heart beating quic
kly? Was I eating my own words? My stupid heart beating quickly? Oh, come on! Gi
bberish.
Binalibag ko talaga ang pinto pagpasok na pagpasok ko ng bahay. Kasunod ko naman
si yabang.
Chill. Mahal ang pinto namin, baka masira mo, " sabi nito na natatawa pa.
I ignored him and went to the kitchen. Kailangan kong magmerienda. Kung hindi, m
akakain ko ng buhay ang KJ na ito, idagdag pa na inis ako sa kanya.
Pagbukas ko ng fridge, nanlumo ako sa nakita ko.
Hoy! Wala na tayong pagkain! I shouted from the kitchen.
I know. We need to go to the grocery store, he shouted back from the living room.
Tinatamad ako. Ikaw na lang. Bibili muna ako sa tindahan, hindi ko na kaya ang gu
tom. Dali-dali akong lumabas ng kusina at dumiretso sa pintuan.
Wait. Pigil ni KJ.
What?
Lets go together. Im also hungry, you know. He winked.
You know, you know. You know mo mukha mo! Tumalikod ako at diretsong naglakad pala
bas ng gate.
Umagapay naman sa paghakbang ko si yabang.
Sungit mo. Meron ka? Tatawa-tawang tanong nito.
Oo. Meron ako. Meron akong ballpen sa bulsa na dala. Kung ayaw mong tusukin ko an
g bunganga mo, tumahimik ka na lang.
Tumawa naman ito ng malakas at hindi na nagsalita pa.
Nang makarating sa tindahan ay naghagilap ako ng barya sa bulsa. Na Josie, pabili
nga hong dalawang bananacue, sabi ko sa matanda habang nagbibilang ng barya.
Gawin niyo na pong lima. Sa akin po ang tatlo, singit ni KJ sabay abot ng bayad ka
y Na Josie.
Nilingon ko siya at tinaasan ng kilay. Oh well, at least nanlibre siya.
O? Mukhang magkasama na ulit kayo, ah. Ngayon ko na lang kayo ulit nakitang magka
sama," sabi ng matanda habang nakangiti.
Ngumiti lang kami ni KJ at nagkatinginan, sabay inirapan ang isat-isa.
Karl! Tili ng isang babae na nakashorts na pagka-ikli-ikli. Makapal ang make-up ni
ya, at sa totoo lang, mukha na siyang clown sa itsura niya. Ano ba'ng meron sa n
apakalaking earrings niya? Gypsy ang peg niya?
Hindi ako bitter. I was just explaining the things I noticed about her based on
my empirical observation. Kababata naming si Natalie at hindi lingid sa kaalaman
ng mga tagadito na deds na deds ito kay Karlito. Malamang, bata pa lang kami, c
rush na crush na niya ito at halos sambahin niya ang ngalan nito.
Noon ngang nagbabahay-bahayan kami, ang gusto niya, siya ang Nanay at si KJ ang
Tatay. Tapos ang gusto niya, ako ang Lola. Wow ha. Siyempre, hindi ako pumayag.
Kaya naging ako ang Tita. Tapos tuwing naglalaro kami ng habulan, ako ang lagi n
iyang tinataya para magkasama silang tatakbo ni KJ. Minsan naman kapag naglalaro
kami ng soccer, sila ang teammates tapos ako ang water girl kasi lampa raw ako
at mabagal tumakbo. E 'di sila na ang runners. Hiyang-hiya naman ako sa speed ni
la.
Kinaiinisan ko ang babaeng iyan. Actually, the feeling was mutual. Bata pa lang,
hindi na talaga kami magkasundo at hindi na yata kahit kailan magkakasundo.
Hello, bati ni KJ habang nakangiti.
Pacute, I murmured.
Tumingin lang si KJ at ngumiti ng mapang-asar.
Namiss kita! Ngayon na lang ulit kita nakita. Ang gwapo mo pa rin," sabi ni Natal
ie sabay lagay ng kamay sa braso ni KJ.
Hindi ko na lang sila pinansin. Nakatingin lang ako sa nilulutong bananacue ni N
a Josie.
Ngayon lang ulit nakagala sa street natin, eh," sagot naman ni KJ.
Labas naman tayo minsan. Bonding-bonding lang.
Sige ba. KJ smirked.
Bonding bonding. Eh, kung i-bond ko kaya kayong dalawa? Iyong tipong pagbubuhulin
ng bongga? I commented.
Talaga? Wow! Pumapalakpak pa ang Natalie. Akala ko kasi hindi ka papayag. Dati kasi
, suplado ka, eh. Tuwing tinatawag kita, hindi ka lumilingon. Buti ngayon, kinau
sap mo na ako, she smiled seductively.
Napakamot si KJ sa ulo. Hindi naman. Marami lang siguro akong iniisip noon, paluso
t nito.
Weh. Suplado ka naman talaga eh.
Ikaw talaga. Mas hinigpitan pa nito ang hawak sa braso ni KJ. Kulang na lang ay yu
mapos na talaga ito.
Patuloy lang silang nag-uusap habang ako ay abala sa panonood ng pagluto ng bana
nacue.
Nang matapos si Na Josie sa pagluluto, inabot ko na lang ang mga bananacue at tu
mingin sa dalawang busy sa pagtatawanan at pag-uusap.
So, pwede ba akong pumunta sa inyo mamayang gabi? Natalie winked at KJ.
Oo naman. No problem. He smiled.
Huh? Nakakalimutan niya yatang kasama niya ako mamayang gabi at mamimili pa kami
ng grocery items?
Ah. Excuse me lang, singit ko sabay tayo sa pagitan nilang dalawa.
Oh, Astrid. Nandito ka pala, sabi ni Natalie na parang nang-aasar.
Ah, oo. I smiled. Actually... Bigla kong hinawakan sa braso si KJ. Magkasama kami. Ka
so, ang malandi at haliparot na boyfriend ko ay pinababayaan yata ako. I glared a
t KJ.
Nagulat naman silang dalawa pati si Na Josie sa ginawa at sinabi ko.
I faked a smile. Hoy, Mister. Kung mambababae ka, wag naman sa harapan ko. Okay? K
asi kung uulitin mo pa iyan, babambuhin ko ang mukha mo. Maliwanag?
Napatango naman ng sunod-sunod si KJ. Halatang naguguluhan ito at nagulat.
Good. Ah, Natalie. Hindi ka pwedeng pumunta sa bahay nila mamaya. Magkasama kasi
kami sa kanila mamaya, e. Ayoko ng istorbo. I smiled sheepishly.
Hindi ko na siya hinintay sumagot. Hinigit ko na agad si KJ palayo.
You dont mess up with me. Im bitchier than you. Naisip ko habang naglalakad.
Sa wakas, nakaganti rin ako sa'yo, Natalie. Ang tagal kong hinintay ang pagkakat
aon na ito. Gusto kong magpagulong-gulong sa kama habang tumatawa. Her face was
epic.
Naglakad ako ng may ngiti sa labi. Pero bigla akong nakarinig ng mahinang tawa.
Paglingon ko, bigla akong napangiwi.
Magkahawak-kamay kaming naglalakad ni KJ. May ibang kapitbahay na nakatingin sa
amin.
At si KJ...abot-tainga ang ngisi.

Oh Lord. Not again!

Copyright © ScribblerMia, 2012

Selosa.
Sumimangot ako. Paulit-ulit ko nang naririnig iyan. Kanina pa sa bahay, sa kotse
, at ngayon naman, hanggang dito sa supermarket!
Ano ba'ng problema ng lalaking ito? Akala naman niya nagselos ako sa kanila no'n
g Natalie na iyon? Excuse me? Alam kong mas maganda at mas sexy ako doon. Idagda
g pa na mas matangkad ako doon. So, bakit ako magseselos noh? Ang feeler!
Hindi ko na lang pinansin ang pang-aasar niya. Mahirap na, baka mamaya pag hindi
ko napigilan ang sarili ko, lumupasay ito sa sahig sa tindi ng suntok sa mukha
na ibibigay ko sa kanya. Ayaw kasing tumigil, eh. Kanina pa siya. Napipikon na a
ko.
Ano pa ba'ng bibilhin? Tanong nito bigla habang umiikot ang mata sa mga palaman na
nakahilera.
Tse! Echoserong feeling gwapo, I murmured.
Are you saying something? Sumulyap siya sa akin.
Wala, I answered. Saglit kong inayos ang mga items na nasa cart.
So what else do we need to buy? He asked again.
Eden cheese. Kumuha ako ng tatlong Eden cheese at nilagay sa cart.
Huh? Gusto ko cheezewhiz, sabi naman nito sabay kuha ng tatlong cheezewhiz.
Eden ang gusto ko.
Cheezewhiz nga ang gusto ko, eh! Nilapag nito ang tatlong cheezewhiz sa cart.
Eden!
Cheezewhiz!
Nagsukatan kami ng tingin.
Cheezewhiz na nga eh, pagpupumilit nito.
Eh, gusto ko nga Eden! I answered back.
E ayoko nga
Karl?
Bigla kaming napahinto sa pagtatalo nang marinig ang boses na iyon.
That familiar voice. That voice that always made me shiver.
I turned around, and just as I thought.
Its been years. How could I forget that face? That face that made my heart jump
in glee.
Harold, marahan kong bulong.
Astrid? Kunot-noong tanong nito nang makita ako. Bakas sa kanyang mukha ang pagkag
ulat.
H-hey, I greeted.
Harold smiled.
Hello, Karl! Hi, Astrid! Biglang sulpot ng isang babae sa likod ni Harold.
Charice? What on earth was she doing here?
Bigla naman itong kumapit sa braso ni Harold.
Tumango lang si Karl.
I just smiled at them. Napasulyap ako sa kamay ni Charice na nakahawak sa braso
ni Harold.
Charice gave me an annoying smile.
I frowned. What was that for?
Magkasama ba kayo? Harold asked habang nakatingin sa aming dalawa ni KJ, sabay sul
yap sa cart namin.
I cleared my thoat. Mahigpit akong napakapit sa cart. Uh. Well, were just
Magkasama kami. KJ cut my words. Bigla ako nitong inakbayan.
Nagulat naman ako. Napatingin ako bigla kay KJ at sa kamay niyang nakaakbay sa
akin.
Oh. I see. Harold said with a smile. Tumingin ito sa nakaakbay na kamay ni KJ sa b
alikat ko.
Was it my imagination when I saw a glint of pain in his eyes for a second? Proba
bly.
Marahan kong siniko si KJ at pinandilatan ng mga mata. Problema na naman nito? M
ay paakbay-akbay pang nalalaman. Alam naman niyang kaharap ko ngayon ang first l
ove ko. Mahirap na, baka kung ano pa'ng isipin ni Harold tungkol sa aming dalawa
ng KJ na ito.
Hindi naman ako pinansin ni KJ. Eh, kayo, magkasama ni Charice? Tanong nito sa dal
awa.
Yes. Si Charice ang sumagot. "Actually, namimili rin kami ng grocery items for our
monthsary. 'Di ba, baby? Ngumiti ito ng malambing kay Harold.
Baby? Monthsary? Sila ba? Sila na? Kailan pa? Bakit? What? Bakit hindi ko man la
ng ito nalaman? Bakit walang nagsabi sa akin? Sa mga kaklase namin? Nakakatext a
t nakakachat ko sila sa Facebook, pero bakit hindi nila ito nabanggit? Nilihim b
a nila sa akin? Si KJ? Alam kaya niya? Halo-halong mga tanong ang tumatakbo sa i
sipan ko.
Biglang sumikip ang dibdib ko.
Humigpit naman ang akbay ni KJ sa akin. He looked at me with a concerned face. A
lam siguro nito ang nararamdaman ko ngayon.
Parang dinudurog ang puso ko sa sakit. Parang biglang nawala ang hangin, unti-un
ti akong hindi makahinga. Sa gulat? Sa inis? Sa galit? Sa sakit? I was having a
myriad of emotions and thoughts.
Naramdaman kong nag-init ang mga mata ko. No. Hindi ako pwedeng umiyak sa harap
nila. Baka pagtawanan lang ako ni Charice. Baka kung ano pa ang isipin ni Harold
.
Napayuko ako at napakapit ng mahigpit sa damit ni KJ.
Marahil naramdaman naman nito ang pagkapit ko, kaya nagulat ako nang bigla niya
akong niyapos at hinalikan sa buhok.
Sa gulat, napatingin ako sa kanya. He just gave me a reassuring smile and then l
ooked at Harold and Charice with a serious face.
What a coincidence! Kami rin, eh. We are buying grocery items. You see, magmomovi
e marathon kami mamaya. KJ smiled widely. 'Di ba, asawa ko?
Asawa?! Sabay na tanong nina Harold at Charice.
Copyright © ScribblerMia, 2012


If only I could run away from the pain. If only in a snap of a finger, this agon
y would vanish.
Years have passed, yet the pain I felt years ago was the same pain I was feeling
right now.
Was I the last person to know about Harold and Charice? I felt betrayed. Why did
nt they tell me?
Kanina ko pa gustong tanungin si KJ kung alam niya rin ba ito.
Hindi ko alam kung paano ako nakauwi nang mabigat ang dibdib ko.
Ang alam ko lang, masyado akong nasasaktan. Nakakatitig ako sa kisame, habang pa
tuloy ang pagpatak ng luha. Sabi ko hindi na ako iiyak pa nag dahil sa kanya 'di
ba? Sabi ko hindi na dapat ako masaktan pa pagnakita ko ulit siya.
Pero bakit ganito? I ate those words.
At nandito ako ngayon sa kwarto, halos unti-unting patayin ng sakit.
I could take all the pains in this world but not this one. It hurts me like hell
. It hurts me that I want to die now.
It would have been better if I hadnt seen them.
Sana pala wala na lang akong alam. Sana pala hindi ko nalaman ang tungkol sa kan
ila.
Unti-unti akong nababalot ng lungkot.
Sabi nila, first love never dies. There must have been truth in that adage. Beca
use at this moment, I absolutely know that my love for him hasnt died yet. I have
always kept it for so many years now.
OA, are you awake now? Come on, lets eat. I heard KJs voice outside my room. He knoc
ked on the door about five times already.
Hindi ko siya pinansin. Wala ako sa mood kumain.
Arent you going to eat? He asked again.
I didn't respond.
Hey. 'Wag na matigas ang ulo. Lumabas ka na diyan.
Still, I didn't respond.
He knocked again after ten minutes.
Hindi ka talaga lalabas? Sigaw ni KJ.
I ignored him and buried my face on the bed.
Hey! Its past 8 already. Get out there, he shouted again.
I heard a few knocks. After a while, I heard steps. Siguro napagod na siya sa pa
mimilit. Ayoko kasi talagang kumain. Hindi rin naman ako makakakain ng lagay na
ito eh.
I sighed.
Then, I heard the door opened.
Bigla naman akong napabalikwas.What are you doing here? I yelled. How did you get i
n?
Oh. I forgot that this is my house. How stupid of me, he said sarcastically and sh
owed me a key.
I dont want to eat. I said, looking away.
Non-sense. Get up and eat, he demanded.
I dont want to. I hissed.
You should eat.
Why are you so concerned? I said I dont want to eat. I shouted.
Bahagyang nagulat ito. I-I am not concerned. Its just t-thatits just that sayang ang
pagkain, sayang ang grasya. Iniwas nito ang tingin.
Go ahead. I wont die just by skipping dinner. Niyapos ko ang unan at tumalikod sa k
anya.
Bumaba ka na diyan kung ayaw mong buhatin kita pababa, he said with a threatening
tone.
Bakit ba ang kulit mo? I shouted.
Kumain ka na nga kasi. Wag ka nang makulit, pwede ba? He said with a serious tone.
Fine! Just get out! Wala ako sa mood makipagtalo dito. Idagdag pa na ang sama-sama
ng pakiramdam ko.
Padabog akong bumangon at nagpatiuna nang bumaba.
Wala kaming imikan habang kumakain. Pero napapansin kong pasulyap-sulyap siya sa
akin.
I ignored him. Marami pang mas importanteng bagay akong dapat isipin at intindih
in keysa makipag-away sa lalaking nasa harap ko.
Bakit busangot iyang mukha mo? Pang-aalaska nito.
I gave him a deadly glare.
Chill. Lalo kang pumapanget. He laughed.
Tinuon ko ulit ang atensiyon ko sa pagkain. I believe patience is a virtue.
Dahan-dahan, mababasag ang pinggan namin. Wag kang magdabog, KJ said.
Patience is a virtue, Astrid.
Hoy, agahan mo bukas ha? Kung hindi, iiwan kita, pangungulit nito.
Hindi pa rin ako umiimik.
Hoy, bakit ayaw mong umimik diyan ha?
Again, patience is a virtue, Astrid. Patuloy lang ako sa pagnguya habang nakatin
gin sa pinggan.
Sus. Masyado mong dinadamdam ang Harold na iyon? Eh, mas gwapo pa ako doon eh. At
saka hayaan mo na siya kay Charice. Bagay naman sila no'n.
Thats it! Binagsak ko ang kutsara at tinidor. Tiningnan ko siya ng masama. Tumayo
ako at walang lingon-likod na dumiretso sa kwarto.
Hey! I heard him called pero hindi ko siya pinansin.
Was he that insensitive? Didnt he realize that I was not in the mood to fight wit
h him? That this was not the right time for his stupid jokes and remarks? What a
complete bird brain and jackass!
--
Nagpabaling-baling ako ng higa. Kahit ano'ng gawin ko, hindi pa rin ako makatulo
g.
Bigla ko tuloy naalala ang nangyari kanina.
*flashback*
What a coincidence! Kami rin, eh. We are buying grocery items. You see, magmomovi
e marathon kami mamaya. KJ smiled widely. 'Di ba, asawa ko?
Asawa?! Sabay na tanong nina Harold at Charice.
KJ nodded. Didnt you guys know? Shes my girlfriend, he said proudly. Tiningnan ako n
ito at binigyan ng matamis na ngiti.
R-really? Since when? Harold asked as he turned to me.
Bago pa ako makasagot ay sumagot na si KJ. Last week lang. We realized that we li
ke each other so much. Right, Misis?
Hindi ko alam kung ano'ng sasabihin ko. Naguguluhan ako. Napatingin ako kina Har
old at Charice. Halatang hindi sila makapaniwala.
No. Hindi ako magpapatalo. Hindi ako dapat lumabas na loser, singit ng munting bos
es sa utak ko.
I looked at KJ and faked a smile.Y-yes. I said at last.
Wow. I didnt know that theres something going on between the two of you. When we we
re in elementary kasi, away kayo ng away 'di ba? Maarteng pahayag ni Charice saba
y tingin ng makahulugan sa aming dalawa.
Well, people change, and things change. Right, Misis? KJ answered.
I grinned. Oh yeah. I didnt realize at first that I like this person, buti na lang
, he transferred to our school. We became closer, not to mention that we are nei
ghbors. So ayon, we like each other na pala. I said. I looked at KJ and smiled sw
eetly.
Wow. Ang galing kong actress. Kahit dinudurog na ang puso ko sa sakit, nagagawa
ko pa ring ngumiti.
Ganoon ba? Congrats. Sige, una na kami ha? Harold said and gave me a sad smile.
Did he just look disappointed? No. Its more of, he looked hurt. Totoo ba ang nak
ita ko? Or gawa lang ng imahinasyon ko? Ah ewan. Bahala siya. Ang alam ko lang,
sila na ni Charice. At ang alam ko lang, sobrang masakit. Tagos hanggang bone ma
rrow.
*end of flashback*
I sighed. Bakit ganoon? Ang malas ko. NBSB na nga, heartbroken pa. Sabi naman ni
la maganda ako, na matalino ako. Tingin ko mabait naman ako. Tapos mabait naman
akong anak at kaibigan. Ano ba'ng problema sa akin? Bakit wala pa rin akong boyf
riend hanggang ngayon? Bakit ang taong gustong gusto ko, hindi ako magustuhan?
Unfair talaga sa love. Mahal mo siya, pero iba naman ang mahal niya. Hindi ba pw
edeng mahal ko siya at mahal din niya ako?
Bakit hindi balance? Bakit kailangan laging may masaktan? Minsan na nga lang ako
magmahal, ganito pa kasakit. Akala ko no'ng una choosy ako kaya wala pa akong b
oyfriend. Pero hindi pala. Wala pa akong boyfriend kasi hinihintay ko siya. Pero
tangina, wala naman pala akong dapat hintayin dahil una pa lang, hindi naman ni
ya sinabing hintayin ko siya. Mahal ko si Harold eh, mahal na mahal. At hanggang
ngayon, siya pa rin. Ang sakit lang kasi. Sobra.
Kanina ko lang siya nakausap nang matagal-tagal. Hindi naman niya talaga ako kin
akausap. Sa katunayan, iniiwasan niya ako dati pa. Pero wow ha. Oo, pinangarap k
ong kausapin niya ako at ngitian, pero hindi ko naman inaasahan na sa ganoon na
sitwasyon pa ang kadadatnan.
Tindi rin niya eh. Hindi siya napapagod. Hindi siya napapagod na saktan ako.
Napailing ako. I need to forget him. I need to get out of this misery. Kasi kung
hahayaan kong lamunin ako ng lungkot at sakit, hindi ako magiging masaya.
Hindi ko siya magagawang...bitawan.
Kinuha ko ang iPod ko. I closed my eyes.
You're everything I thought you never were
And nothing like I thought you could've been
But still you live inside of me
So tell me how is that

You're the only one I wish I could forget
The only one I love to not forgive
And though you break my heart
You're the only one

Wow ha? Nananadya ang tadhana?
Ayoko nitong song na ito! Hindi ko na ito tinapos, baka bumaha ng luha sa kwarto
ko.
I pressed the Next button.

I'm gonna live my life
Like every day's the last
Without a simple goodbye
It all goes by so fast
And now that you've gone
I can't cry hard enough
No, I can't cry hard enough
For you to hear me now
Naiiyak na talaga ako! Nakakainis naman kasi eh.Bakit ganito? Epal pa itong kant
ang ito. Now, I was really crying hard enough. Hindi ko mapigilan ang mga luha
ko.
I turned my iPod off.
It's no use. It's no use.
Humagulgol na talaga ako ng iyak. Bwisit na mga kanta iyon! Bakit nila ako pinai
yak? Lalong lumakas ang hagulhol ko.
I heard a knock, but I ignore it.
H-hey. Are you okay? Tanong ni KJ pagkabukas ng pinto.
Kumatok ka pa! Papasok ka rin naman! Binato ko siya ng unan. Buti na lang at mabil
is niyang nailagan ito.
His eyes widened. What the hell is your problem? Whats with that face? At bakit at
ungal baka ka? KJ shouted. Dali-dali siyang lumapit at naupo sa kama ko.
Get out! Tumalikod ako at tinakpan ng unan ang mukha ko.
Palalayasin mo ako sa sarili kong bahay? Astig mo rin eh, noh? Sarkastikong sabi n
ito.
Hindi na ako sumagot. Patuloy pa rin ako sa paghagulhol habang nakatakip ng unan
sa mukha.
Naramdaman kong kinulbit niya ako.
Hoy, KJ called.
I ignored him.
Stop crying. Ang panget mo.
Inirapan ko lang siya.
OA, ang OA mo nga talaga.
Hinagis ko ang unan sa sahig at paupong humarap sa lalaking ito. Shut up, you jac
kass! Cant you see Im heartbroken here? What a bird brain! Now please, get your as
s out of here! I shouted. Hinampas ko ito sa braso.
Hindi naman ito natinag, pero halatang nagulat ito. W-what? Bird brain? Hindi maka
paniwalang tanong ni KJ.
Ay hindi! Dog brain ang sabi ko! Are you deaf? Again, get out! Now!
Enough!" He yelled. "Stop throwing tantrums. Thats very childish, Oleya Astrid. Iil
ing-iling na sabi nito.
Wow. The not-so childish speaks, I said sarcastically. Im not in the mood to fight w
ith you! Cant you see Im hurting? Dadagdagan mo pa? Nanlalaki ang mga matang sabi k
o.
Aware akong malakas ang boses ko. Hindi ko na kasi mapigilan ang halu-halong emo
syong nararamdaman ko inis, galit, at sakit. Tama siya, nagiging OA na ako. Pero.
..kanino nga ba ako nagagalit at naiinis? Kay KJ? O sa sarili ko?
Umayos ito ng upo at tumingin sa akin ng diretso. Look, Im not Harold. So don put t
he blame on me. Wag mong ilipat sa akin ang galit at hinanakit mo, he said serious
ly. You can shout all you want, for all I care. Cry all night long. Magwala ka ku
ng gusto mo. I wont stop you. But after you burst out all your emotions, make sur
e not to get hurt again. Siguraduhin mong wala nang natitira pang sakit.
I was flabbergasted.
Bulls eye. Napayuko na lang ako habang sumisinghot nang marahan. Oo nga naman, hi
ndi naman niya kasalanan. Pero bakit sa kanya ako nagagalit? Bakit siya ang pina
glalabasan ko ng galit ko sa ibang tao? Kasalanan ko, aminado naman ako.
Bigla akong bumunghalit ng iyak.
Nataranta naman si KJ. Hindi nito malaman ang gagawin. Patuloy lang ako sa pag-a
tungal. Hindi rin naman ako pinagalitan ni KJ. He just kept on patting my back.
Paminsan-minsan, nakikita kong nandidiri siya. Sino ba naman ang hindi? Tulo pa
ang sipon ko.
Patuloy lang ako sa pag-iyak. Hinayaan lang ako ni KJ. Hindi naman siya umiimik.
Nakatingin lang sa akin.
Maya-maya, unti-unti akong tumigil. Nakakapagod din palang umiyak ng bongga. Nar
amdaman ko na kasi ang hapdi ng mga mata ko at ang paos na boses ko.
Gusto mo ng chocolates? He suddenly asked.
Napaangat ang ulo ko. Did I hear it right? Hes asking me if I want chocolates? Si
nong tatanggi doon?
He shrugged. Well, they say that chocolates make a person happy. Lets see kung eff
ective. Kumindat siya bago lumabas ng kwarto.
--
Kasalukuyan kaming nasa terrace sa taas ng bahay nila. Tahimik lang kami habang
kumakain ng chocolates at chips. Nakatingin lang kami sa mga bituin.
Nararamdaman ko ang ihip ng malamig na hangin. I closed my eyes.
Feeling better now? KJ smiled.
I opened my eyes. I gave him a sad smile and nodded.
Tumingin ulit ako sa kalangitan. Nanlaki ang mga mata ko nang bigla akong may ma
kitang shooting star.
Dali-dali naman akong nagwish.
I wish this pain would disappear, sabi ko sa isip ko.
Pagmulat ko, nakita kong nakapikit din si KJ.
Nagwish din ba siya? Did he also see the shooting star?
Tumingin na lang ulit ako sa langit.
Do wishes come true? If yes, will someone grant mine?
--
Do you want to sleep now? KJ asked.
Napabuntong-hininga ako bago tumingin sa kanya. Go ahead. Im not sleepy yet. I forc
ed a smile.
Tinitigan niya ako nang may limang segundo. Alright. Get up. Sasamahan kitang mat
ulog.
Are you crazy? Napatayo ako sa gulat.
He gave me a feign shock. Uh. No?
Eh bakit ka dito matutulog sa kwarto?
I wont sleep in your room. Ang sabi ko, sasamahan lang kita. Babantayan haggang ma
katulog ka, KJ calmly said. He put his hands inside his pockets.
Its the same thing. Ano ako? Pasyente sa ospital? Im fine. Ill b-be fine. My voice tr
ailed off.
He sighed in frustration. See? Ayan ka na naman eh. Dont worry, hindi kita gagapan
gin. For the record, hindi kita type. Saka ayoko sa mga... Tiningnan niya ako mul
a ulo hanggang paa. Sa mga flat chested," sabay ubo at iwas ng tingin.
What did he effin' say? Hoy! Ang kapal ng mukha mo ha?! Bastos! Tinakpan ko ang di
bdib ko.
Thats why you have nothing to worry about. Kasi ang type ko ay mga sexy, hindi mga
feeling sexy. Ngumisi pa ito.
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Huwaw! Nagsalita ang macho. Wow, pare. Ha
nep! Macho mo, dude! Napapalakpak pa ako sa inis.
Kaya nga matulog ka na. Lumapit siya sa akin at hinila ako papasok sa kwarto.
Wala akong nagawa kung hindi magpahila sa kanya.
Higa. He ordered while pointing to my bed.
I gave him a worried look. A-are you sure you wont harm me?
Come on, OA. Weve been together for almost a week. Did I harm you? Raping you hasnt
even crossed my mind for a second. Napakamot ito sa batok.
I gave him a scrutinizing look.
What? He shouted.
Umiling ako at tumalon sa higaan. Dali-dali akong nagkumot hanggang leeg at nagl
agay ng unan sa pagitan naming dalawa.
Napailing ito. Sandali, may kukunin ako. Hindi na niya ako hinintay sumagot. Dali-
dali siyang lumabas ng kwarto.
Ano naman kaya iyon? May nakalimutan ba siya?
Napatitig ulit ako sa kisame. I sighed. Kainis naman kasi ang Harold na iyon. Sa
na talaga hindi ko na lang siya nakita, eh. Nakakainis. Bakit si Charice pa?
Hindi ko na naman napigilan maiyak. Kasi naman eh. Ang sama-sama talaga ng loob
ko.
Bukas na bukas, tatawagan ko ang mga classmates namin dati. Patay silang lahat s
a akin. For sure, nilihim nila ito. Kaya pala pagtinatanong ko sila about kay Ha
rold, iniiba nila ang usapan.
Pumasok si KJ at naupo sa kama. May bitbit siyang gitara.
Kumunot ang noo nito. Youre crying again? Arent you getting tired of crying? Hinawak
an nito ang kumot sabay pinunas sa mga luha ko.
Hey! Grabe ka naman! Bakit kumot ang pinunas mo?! Napabangon ako sa inis.
Eh wala akong panyo, eh. Ang drama kasi. Mahiga ka na nga lang. Inayos nito ang ku
mot at inihiga ako.
Nagpumiglas naman ako. Kaya ko na! Let me go.
Hindi naman ito nakipagtalo pa. Nahiga na lang ako kahit naiinis ako.
Umisod siya sa higaan malapit sa akin. Nakaupo lang siya habang hawak ang gitara
.
Anong drama iyan? Anong gagawin mo? I asked.
Sasayaw! Sumimangot ito. Malamang kakanta 'di ba? Tanga.
Inirapan ko siya.
Just listen and relax, okay?" He smiled.
Ngumuso ako at hinigit ang kumot hanggang sa leeg ko.
"I wish I could take away all the pains you are feeling right know, but I know I
cant. And since I cant do it, I hope I might at least lessen the pain, he said in
a deep tone. Seryoso siyang nakatingin sa mukha ko.
Hindi naman ako umimik. Seryoso siya? Si KJ ba ang nasa harap ko ngayon? Grabe.
Hindi ako makapaniwala. Kakantahan talaga niya ako? At saka ano raw?
I wish I could take away all the pains you are feeling right know. But I know I ca
nt. And since I cant do it, I hope I might at least lessen the pain.
He started strumming his guitar.
Oh Florida, please be still tonight
Don't disturb this love of mine
Look how she's so serene
You've gotta help me out
Nakatingin lang siya sa akin habang kumakanta. Dahil naiilang ako, sa gitara niy
a lang ako tumingin.
And count the stars to form the lines
And find the words we'll sing in time
I want to keep her dreaming
It's my one wish, I won't forget this

I'm outdated, overrated
Morning seems so far way
So I'll sing a melody
And hope to God she's listening
Sleeping softly while I sing
And I'll be your memories
Your lullaby for all the times
Hoping that my voice could get it right

I looked at him. Nakatingin lang kami sa isa't-isa. Tahimik ang paligid. The kin
d of silence I wanted at this moment.

If luck is on my side tonight
My clumsy tongue will make it right
And wrists that touch
It isn't much, but it's enough
To form imaginary lines
Forget your scars, we'll forget mine
The hours change so fast
Oh God, please make this last

He smiled.
I smiled back.
We smiled at each other. Indeed, we live in a crazy planet after all.

'Cause I'm outdated, overrated
Morning seems so far way
So I'll sing a melody
And hope to God she's listening
Sleeping softly while I sing
And I'll be your memories
Your lullaby for all the times
Hoping that my voice could get it right
Could get it right

I closed my eyes, wearing a smile. Now, I was feeling sleepy. Ang sarap pakingga
n ng boses niya. His song was still playing on my mind.

You could crush me
Please don't crush me
'Cause baby I'm a dreamer for sure

I yawned. I suddenly felt tired, but I felt fine.

And I won't let you down
I swear this time I mean it

Do wishes come true?

And I'll sing a melody
And hope to God she's listening
Sleeping softly while I sing

Yes, someone must have heard my wish.

And I'll be your memories
Your lullaby for all the times
Hoping that my voice could get it right

Wish granted.
Copyright © ScribblerMia, 2012

I opened my eyes wearing a smile on my face. Nakatitig lang ako sa kisame. Weird
.
I remember crying hard yesterday.What happened?
Ang bilis naman yatang magbago ng mood ko. Kahapon lang, ang bigat ng pakiramdam
ko dahil sa sakit. Pero ngayong umaga, ang gaan naman ng pakiramdam ko.
Parangparang ang saya ko?
I smiled again.
Naisipan kong mag-inat. Pero nang iaangat ko na ang kamay kowhat the heavens!
Si KJ. Nakaub-ob sa bed, holding my right hand.
Babawiin ko na sana ang kamay ko at sisigawan siya nang biglang may naalala ako.
I wish I could take away all the pains you are feeling right know. But I know I ca
nt. And since I cant do it, I hope I might at least lessen the pain.
He helped me. He helped me take away the pain.
I looked at him again. Tulog na tulog siya. Napuyat siguro ito.
Anong oras na ba kasi natulog ang lalaking ito? Hindi ko na kasi namalayan. Nakat
ulog ako nang hindi ko napapansin. Grabe. Hindi ako makapaniwala. Akala ko magda
mag akong magmumukmok at iisipin ang nangyari kahapon. Peronakangiti pa ako ngayo
ng umaga.
This guyThis guy is really something.
Kahapon, halos maubusan ako ng hangin. Hindi ako makahinga sa sakit. Akala ko ma
mamatay na ako sa sakit.
Hinawakan ko ang buhok ng natutulog na lalaki. Thanks, KJ...Thank you for making
me breathe again, I muttered and smiled.
--
Bilis! KJ shouted.
Oo na! Sandali lang ha? Excited? Excited? I shouted back.Ang weird talaga ng lala
king ito.
Kagabi, ang bait-bait. Ngayon naman, sinisigawan-sigawan ako. Pinaglihi yata ito
sa sama ng loob. O, sinong bipolar ngayon?
Kung hindi lang ako tinulungan nitong huminga kahapon, talagang matatamaan ito s
a akin. Makakatikim ito ng mag-asawang sampal at ratrat na walang tigil kabubung
anga.
Kupad-kupad. Get in, iritableng sabi nito.
Oo na! Leche. Problema mo? Meron ka? Pabagsak kong sinara ang pinto ng kotse.
Hindi naman ako pinansin nito. Inirapan lang ako at diretsong tumingin sa daan.
Inirapan ko ito.
Nakasimangot ito habang nagmamaneho. Maya-maya, kinuha niya ang iPod niya at sin
aksak sa mga tainga ang earphones.
Suplado ang peg? Kahapon, uber sa kasweetan. Ngayon, uber sa kasungitan. Ito ang
tinatawag na sala sa lamig, sala sa init.
Hindi ko na lang ito pinansin pa. Hinayaan ko muna siyang makipagconference sa d
aan. Kung ayaw niya ng kausap, eh di huwag. I opened my notes para magbasa-basa.
May short quiz nga pala kami mamaya.
Then, my phone started to ring.
Hello, Mama! Excited kong sagot. Sobrang namimiss ko na talaga sila ni Papa.
Hi, Baby. We miss you! Excited at tuwang-tuwang sabi rin ng Mama ko. Naririnig ko
rin sa background ang sigaw ni Papa.
"I miss you, too. Miss ko rin si Papa. Ma, kamusta?"
"Okay naman. Ang saya ng bakasyon namin. Ikaw, baby? How are you na?"
Okay lang din. I miss you both na talaga. Uuwi na kayo bukas 'di ba? Pasalubong k
o, Ma! Bakit ka pala napatawag? I frowned.
That. Uh. Baby, ano kasi...
Ano, Ma? Bakit parang hindi maganda ang pakiramdam ko sa magaganap.
Narinig ko ang buntong hininga nito sa kabilang linya. Tumawag si Tito Eduardo mo
. Nag-iinvite siyang magbakasyon kami sa US for a month. Dapat ang Tita Elena mo
lang eh. Kaso mapilit ang mag-asawa. Para raw sabay-sabay na kaming uuwi. Dire-d
iretsong sabi ng Mama ko.
Is this a stupid joke?
Ma! Are you serious?! I asked her frantically.
One month?! One effin month?!
Nakita ko sa peripheral vision ko na napatingin saglit sa akin si KJ.
Tumingin muna ako saglit sa taong katabi ko. One month with this...One month wit
h this creature?! This is suicide!
Baby, please? Sige na. Pumayag ka na. You see, gustong-gusto talaga ni Papa na ma
kabonding ang best friend niya. Alam na rin naman ni Karl, eh. Binilin na kita n
a bantayan ka.
But, Ma! Paano ang allowance ko? Paano ako kakain? Paano ako magbabayad ng biglaa
ng fees sa school? Paano ang kinabukasan ko? Paano ang pambayad sa ilaw at kurye
nte? Paano ang gatas ni Junjun? Sunod-sunod kong tanong.
Napansin kong kumunot ang noo ni yabang sa huli kong sinabi.
Hoy, wala kang kapatid na Junjun. Wag kang magdrama. Hindi ka si Ate Vi. Basta, ka
mi na ang bahala doon. Dont worry, baby. Dadagdagan namin ang allowance mo. May p
angshopping ka na! Nagagalak pa nitong sabi.
Ma! Alam niyo namang
Baby, we need to go. Ill call you again. Keep your lines open. Bye. We love you.
Mua mua. Then, the line went off.
Ma! Mama! Pa! Papa! Malakas na tawag ko, pero hindi na sila muling tumawag.
Tumingin ako kay yabang. Pero diretso pa rin ang tingin nito sa daan. Now I kno
w kung bakit siya bad mood.
Dahil sa natanggap kong masamang balita ngayon, talaga nga namang nakakabad mood
!
Bakit, Mama at Papa?! Paano niyo ito nagawa sa only child niyo?
One month with KJ? Goodbye, earth.


Copyright © ScribblerMia, 2012


"Hoy! Are you okay? Lutang ka ah!" Untag sa akin ni Philip.
"Sister, kill me now." Niyugyog ko pa siya.
"What the pak. Are you dead serious? What are you saying?" Nahintakutang hayag n
ito. "Are you on drugs?" Nanlalaki pa ang matang bulalas nito.
"Hay. I'd rather take drugs than to be with that freak." I sighed heavily at hum
alumbaba sa desk. Kasalukuyan kaming nasa cafeteria ngayon. Sina Kaye at Cess ka
si ay busy. May mga group meetings and all.
"What's the matter, water?"
"Well, ano kasi...Uhm. Napahinto ako. Will I tell him? Saglit akong nag-isip bago
nagpasyang sabihin na sa kanya ang lahat. What are best friends for?
Nagsimula na akong ikwento sa kanya ang mga nangyari sa akin nitong mga nakaraan
g araw. Simula no'ng tumira ako kina KJ, sa mga nakakabanas niyang frat members,
at sa pagkikita namin ng first love ko. Well, maliban lang sa part na "aksident
e" kaming nagkiss ni KJ. "Aksidente" kasi hindi namin sinasadya. Nabigla lang. K
asi wala kami sa katinuan noong time na iyon eh.
Nang matapos akong magkwento, nakanganga lang si Philip.
From a shocked face, he suddenly smiled widely. "Kabog! Bet ko ang love story! P
wedeng sumama sa bahay ni KJ?" Kinikilig na hayag ni Philip. His eyes were twink
ling.
"Ikaw na lang ang sumama sa kanya sa bahay. Gusto mo?"
"Gladly! Lezgow sagow. Hindi ko uurungan iyan. Basta ba hotness fafabells ang ka
sama ko. Hindi ako tatanggi sa grasya, sistah." Malanding hayag nito.
I rolled my eyes. Wala kang makukuhang matinong advice sa bading na ito. Puros k
alandian lang ang alam nito, eh. Paano ko ba naging best friend ito? Kahit ako,
I asked myself a hundred times already.
"Hi." Biglang bati ng isang lalaki sa amin.
Sabay naman kaming napatingin sa estranghero.
"Pwedeng makishare? All seats are occupied na kasi," he said with a smile, showi
ng that perfect white teeth.
Tumingin naman ako sa paligid. Oo nga, puno na ang cafeteria. Wala nang mauupuan
ang lalaking ito.
"Owem. Neiji? Neiji of CW?!" Tanong ni Philip habang namimilog ang mga mata.
Napatawa naman ito. "Yes."
"Oh my Lord! Sure, sure, sure! Omaygad! Sure." Tarantang sabi ni Philip. "Sister
, move your things. Dali. Ang noteboook mo, please? Pakitanggal, please?" Pinand
ilatan pa ako ng baklang ito.
"Sandali lang, please?" Pinandilatan ko rin siya.
Tinangggal namin ang mga gamit na nasa lamesa.
Umupo ang tinawag ni Philip na Neiji sa tabi ko at nagsimulang kumain.
"You guys are familiar," he said while munching his fries.
Si Philip naman ay nakahalumbaba habang nakatitig sa lalaking katabi ko.
"Oh yeah?" I said sarcastically sabay inom ng Coke. Ewan ko ba. Inis ako sa kult
o ni KJ. Oo, kulto talaga. Kulto ang tawag ko sa mga kutonglupa na ito.
He laughed. "Hey, chill. Just sayin'." Saglit itong tila nag-isip habang nakatit
ig sa akin. Maya-maya ay napapitik sa hangin. "You're Supremo's girl, right?" He
asked, amused.
I rolled my eyes. "I'm not his girl! And please, don't label me as anyone's girl
because I have a name, for Christ's sake." Calling me "his girl" or "someone's
girl" for that matter pisses me off. Can't they just say my name instead of call
ing me "his girl" like I'm someone's property?
"Sorry. Hindi ko kasi alam ang pangalan mo," he said apologetically.
"Sister, OA ka naman. 'Wag mong ganyanin si Papa Neiji." Hinampas pa ako ng bakl
ang ito sa braso.
"Sino ba ang best friend mo ha?" I hissed.
"Ikaw. Pero siya ang love ko," sabay turo kay Neiji at nagpacute.
That guy Neiji just laughed. Actually, familiar naman talaga sa akin ang lalaki
ng ito. Siya iyong tsinitong OA na kung makakindat. Ito rin iyong guy na tumawag
sa akin ng "Babe" pero binara ko. Bastos ang bunganga, eh.
"Okay, let me introduce myself. Hello! I'm Neiji." He smiled and extended his ha
nd.
Inirapan ko lang siya. I ignored his hand. Uminom ulit ako ng Coke.
"I'm Philip, but you may call me Honey," Philip took Neiji's hand instead.
"Nice to meet you, Philip. And how about you, Miss?"
Ayan na naman siya. Ang kulit talaga. Hinarap ko ito nang nakasimangot. "Mister
, havent you heard that it's unseemly when a man extend his hand and worse, shake
the woman's hand? It is regarded as impolite and impetuous. Remember this, Neij
i. A man should always wait for the woman to extend her hand first. If she does
not, you shouldnt just grab her hand. After all, a woman is not obligated to shak
e hands, you know. It is actually at her judgment if she chooses to do so. Is th
at clear?" Dire-diretso kong sabi.
Halata namang nagulat sina Neiji at Philip.
Akala yata nitong lalaking ito madadaan niya ako sa pacute gaya ng ibang babae d
ito na kasalukuyan ngayong nakatingin sa amin. Ang iba ay namangha. Habang ang i
ba ay binigyan ako ng matalim na tingin. At siyempre, ang iba ay walang pakialam
at patuloy lang sa pagkain. Buti pa sila.
"O-okay. S-sorry," parang napahiyang sabi nito.
"Sister, 'wag kang mean," bulong naman sa akin ni Philip.
"Eh, ano ba? Duh. Hayaan mo siya." I raised my brow.
Hindi na rin naman umimik si Neiji.
Pero dahil to the rescue ang bading na si Philip. Kinausap niya si Neiji. Silang
dalawa na lang ang nag-uusap.
I opened my book and started to read. Hindi ko rin naman balak makisawsaw sa usa
pan nila.
Maya-maya rin lang ay tumayo na si Neiji.
"Sige ha? I'll go ahead." He still managed to smile at me and waved goodbye. "Se
e you around, guys."
"See you, Fafa Neji." Uber makakaway naman ang baklang ito. Daig pa ang taong na
sa airport na kinakawayan ang kamag-anak na pupunta sa ibang bansa.
Arte, I snorted.
"Hoy." Ako naman ang hinarap nito. "What was that for? Ang bait kaya ni Fafa Nei
ji. Tapos binara mo. Ang mean mo, sister. Kaya wala kang bf, eh."
"Paano nasingit ang bf? At saka, I don't care. Para mo na ring sinabi na maghana
p ako ng tali na ibibigti sa sarili ko," sagot ko habang nakatingin pa rin sa li
bro.
Tse! Iba pa rin pag may boylet.
Eh, ayoko nga, eh? At ayokong maghanap. I gritted my teeth.
"At saka bakit ka pa nga naman maghahanap? Eh, nandito naman ako?" A familiar vo
ice answered.

Seriously, may lahi ba siyang kabute?


Copyright © ScribblerMia, 2012

Hoy! Magluto ka naman! Ang tamad-tamad mo!" KJ shouted. Hinagis nito ang bag sa s
ofa at pasalampak na umupo habang sinabit ang dalawang kamay sa sandalan. Tinaas
pa nito ang mga paa sa center table.
Kakarating lang namin galing sa eskwelahan.
Inirapan ko ito. "Teka lang, ha? 'Wag kang atat. Kairita ang boses mo, e," bulon
g ko. Nakatayo ako malapit sa pinto ang pinagmamasdan ang Mahal na Hari.
"What?" He shouted again.
"Wala. Sabi ko magbibihis lang ako. Maghintay ka, pwede?" I rolled my eyes.
Umismid ito. "Sarapan mo ha? Marunong ka ba?" Binigyan ako nito nang nagdududang
tingin.
Aba! Minamaliit ako nito? "Oo naman! Ano'ng tingin mo sa akin? Walang silbi?" Bu
lalas ko.
"Sa tingin ko lang naman, e, oo. Mukha kang walang silbi. Ngumisi ito ng nakakalo
ko.
Dali-dali akong lumapit dito sabay batok ng malakas. "Pakyu ka. Lumayas ka sa ha
rapan ko kung ayaw mong makipaglips to lips sa sahig." Dali-dali muna akong umak
yat sa kwarto para magpalit. Tanging malakas na halakhak niya ang narinig ko hab
ang naglalakad ako palayo.
Kailan ba kasi uuwi sina Mama? Miss na miss ko na sila, e. Tapos isang buwan pa
silang wala. Weekend na ulit bukas. Kadalas pag-weekend, gumagala kami at kumaka
in sa labas. Minsan, movie marathon lang kami.
"Hoy! Tapos ka na?" Malakas na sigaw ng hayop sa labas ng kwarto ko.
Naihilamos ko ang kamay ko sa mukha dala nang matinding yamot. "Putek! Oo. Sanda
li lang ha?" Ganting sigaw ko.
Ganyan kami lagi mag-usap. Lagi kaming pasigaw at barahan. Kailan ba kami magkak
ausap nito ng matino?
Sabagay, paano ko nga naman kakausapin ito ng matino, e, wala na ito sa katinuan
.
Dali-dali akong lumabas ng kwarto at dumiretso sa kusina.
Ano kayang mailuto? Adobo? Sinigang? Paksiw? Kare-kare?
Dumiretso ako sa fridge para tingnan ang pwedeng lutuin.
There you go! Bingo! Hotdog na lang. I smiled mischievously.
Kinuha ko ang hotdogs sa fridge at nagsimulang balatan.
Nasaan kaya si KJ? Talagang wala siyang balak tulungan ako?
Nang matapos kong balatan ang mga hotdogs, nag-ready na ako para magprito. Kaso,
wala na palang cooking oil.
"KJ!"
Walang sumagot.
"Yabang."
Wala pa ring sumasagot.
"Hoy," sigaw ko. Aba, aba, aba! Hindi sumasagot?
Pumunta ako sa sala para tingnan kung nandoon siya, pero wala siya doon.
Saan kaya nagsuot ang mamaw na iyon? Baka dinala na ng mga dwende sa kaharian ni
la? Baka natikbalang sa bahay nila? O, baka kinuha na ni Kokey at dinala sa plan
eta nito? Okay. E 'di mabuti. Walang bwisit sa buhay ko.
Inikot ko muli ang bahay pero hindi ko siya nakita.
Napailing ako. Ako na nga lang ang bibili ng langis.
Binuksan ko ang gate at dali-daling pumunta sa tindahan.
"Na Josie, isa pong bote ng langis," sabay abot ng bayad sa matanda.
"Oh, hija. Nasaan na ang mga magulang mo? Tagal ko nang hindi nakikita," sabi n
ito habang hinahanap sa nakahilerang mga bote ang langis.
"Ay, nasa States pa ho. Next month pa ang uwi," paliwanag ko.
Ngumiti ito at inabot sa akin ang langis. "Ay ganoon ba? E, sino'ng kasama mo sa
bahay?"
"Kina KJ, este, kina Karl po muna ako nakikitira."
Tumango-tango ito at sumandal sa tarangkahan ng tindahan. "Ah. Iyong gwapong bat
a? Si Karl ba kamo? Iyong kababata mo? Ngumiti ito. Napakabait noon. Sobrang galan
g pa," marahang sabi ni Na Josie.
"Uhh Napakamot ako. Oo nga po." Ang plastic ko. Gusto kong masuka sa pagsang-ayon k
o.
"May bagong lipat pala diyan, Ineng. Sa katabing bahay ninyo," pagbabalita nito.
"Talaga ho? Hindi ko po alam." Outdated ako sa chika sa barangay namin.
"Oo, Ineng. O siya, iyan lang ba ang bibilhin mo?"
"Wala na ho. Sige ho, Na Josie. Salamat." Pamamaalam ko sa matanda.
"Sige, Ineng," sagot naman nito nang nakangiti.
Nagsimula na akong maglakad pabalik ng bahay nina KJ. Pero habang naglalakad ay
may nahagip ang paningin ko.
Tama ba ang nakita ko? Napatigil ako sa paglalakad, tila namatanda ako.
"Astrid?" He asked.
Bigla akong kinabahan. Dahan-dahan akong humarap sa kanya.
I gasped when I saw him. "Harold?!"
Copyright © ScribblerMia, 2012

"Harold?!" OMG! Oh nose! Akala ko joke, hindi pala.
"Hi. Dito ka rin nakatira?" He smiled. Lumapit siya sa akin.
Was this a joke? Of all jokes, ito ang nakakatawa. And wait, hes asking if I live
here? Parang hindi naman niya alam na dito ang Barangay ko.
Humakbang ito palapit.
At ngayong nasa harapan ko na siya, panic mode na ba?
Nanginig ako bigla. KJ?! Nasaan ka? Pesteng ito! Kung kailan ko siya kailangan n
a sumingit o umepal, saka naman siya wala. Saan kaya naglalagalag ang kaluluwa n
oon?
Astrid? Untag ni Harold.
Bigla akong namula. Sunod-sunod akong napatango. "Yeah. Actually, ang katabi niy
ong bahay ang bahay naming," nahihiya kong sabi.
"Cool." He smiled again. Nakapambahay lang ito na itim na shirt at shorts. Huma
lukipkip ito at tila natutuwang pinagmamasdan ako.
'Wag ka sabing ngingiti nang ganyan, Harold. Kinikilig ako.
"Kayo pala ang bagong lipat," I said matter-of-factly. Pinilit kong maging kalma
do kahit hindi na magkandamayaw ang puso ko sa bilis ng pagtibok nito.
He bit his lower lip before he spoke. "Kahapon lang. Kaso hindi pa tapos maghako
t ng gamit. We still have some things left in our old house."
I nodded. Mahigpit akong napakapit sa dala kong langis. "Taga San Benito kayo be
fore, right? What brings your family here?"
Sobrang takang-taka talaga ako. Sila pala ang nakabili ng bahay nina Mrs. Donato
. Nag-migrate na kasi ang buong family nina Mrs. Donato sa Canada. Bale one mont
h na rin na walang nakatira diyan sa katabing bahay namin, maliban sa caretaker
na nandiyan tuwing umaga.
"Yup. Kami ang bumili nito. My Dad is a good friend of the house owners. Nabili
nang mas mura. Kaya okay na rin." Tumingin ito sa bahay saglit. "The house looks
good anyway, and the neighbors are very friendly. Idagdag pa na kapitbahay pa p
ala kita." He gave me a suave smile.
Naggalawan yata lahat ng buto ko sa katawan. Ganito pala ang pakiramdam na kilig
in muli kay Harold after so many years.
Magkakakapitbahay kami ngayon nina KJ. Napapaggitnaan ng bahay nina KJ at Harold
ang bahay namin. It's a small world after all.
"Nasaan ang parents mo? Nandiyan ba sila?" Tumingin siya sa bahay namin.
"Ah. Wala, eh. Bale nagbakasyon sila sa States. One month sila doon. Miss ko na
nga sila." I sighed.
He patted my shoulder. "They are missing you, too. Thats for sure. Tinanggal nito
ang kamay na nakahawak sa balikat ko bago muling ngumiti. Bakit ba kasi hindi ka
sumama?"
Kahit nagulat ako sa ginawa niya ay hindi ko lang pinahalata. "E, kasi may pasok
sa school. Kaya ayon. Sayang nga, e. Gusto ko rin talagang pumunta ng ibang ban
sa." I shrugged.
He laughed. "Ganoon ba? Next time na lang. May bakasyon pa naman. Don't worry."
He winked.
OMG again. Kaunti na lang. Kaunti na lang talaga. Hihimatayin na ako sa kilig. S
ana 'wag na itong matapos.
"Saan ka pala galing?" Harold asked, still smiling.
"Ah. Sa tindahan. Bumili ng
"Misis!"
Bigla akong nakaramdam ng mabigat sa balikat ko. I rolled my eyes when I saw an
arm.
Bakit ngayon lang ito dumating? Kung kailan nag-eenjoy na ako sa usapan namin ng
"kapitbahay" ko.
I gave him a dagger look.
Mas lalo lang hinigpitan ni KJ ang pagkakaakbay sa akin, parang nakayakap na.
"Uy, Pare." Bati ni Harold.
"Yow. What are you doing here, Pare?" Bati rin ni KJ. Medyo suya ang pagkakasabi
niya sa pare.
"Kakalipat lang namin dito." Harold smiled. Sumulyap siya sa nakaakbay na kamay
ni KJ sa akin. Talaga bang big deal ang pag-akbay ni KJ at lagi niyang tinitingn
an?
"Kailan pa?" Tanong ni KJ.
Harold shrugged. "Kahapon lang."
"That's great," KJ said. Ngumiti ito ng tipid.
Pero bakit feeling ko ay ang plastic ng pagkakasabi ng KJ na ito?
"Siya nga pala, kung taga dito ka na, sali ka sa liga, ha? May liga sa sunod na
buwan. Kaso puno na ang team namin kaya doon ka na sa kabilang team. Okay lang b
a?" KJ leered.
Ano ako rito? Poste? Props? At saka liga? Meron na agad?
"Sure. That would be cool," mahinahong sagot naman ni Harold.
KJ smirked.
Alam ko ang smirk na iyan, e. Ayan na naman siya.
I looked at KJ, and he looked at me. Right then and there, I knew what he's thin
king.
He gave me a mischievous smile. "Sige ha? Tumingin ito kay Harold. Uuwi na kami. M
agluluto pa kasi si Astrid ng ulam namin, e. 'Di ba, Misis?" Tumingin ito sa aki
n at binigyan ako ng nang-aasar na ngiti.
Naughtiness strikes again, KJ!
"M-magkasama kayo sa iisang bahay?" Hindi makapaniwalang tanong ni Harold.
Sasagot na sana ako nang biglang sumagot naman ang KJ na ito.
"Yes." He smirked. "Isang buwan kaming magkasama sa bahay namin. Our parents are
in the US for a vacation. Kami muna ni Misis ang magkasama. 'Di ba ang saya-say
a? Kami lang? Solo namin ang bahay? Hohoho." May halong pang-aasar na sabi nito
kay Harold sabay tingin sa akin...at kindat.
I rolled my eyes. Kahit kailan talaga, Karl Jonathan. Ipis ka poreber.


Copyright © ScribblerMia, 2012

"O? Anong nakakatawa at nakangiti ka?" Masungit na sabi ni KJ pagkapasok ng bahay
.
Ano nga ba? Halata bang kinikilig pa rin ako?
Kainis naman o. Move-on stage na nga ako dapat 'di ba? Para ngumiti lang si Har
old eh, hindi na agad ako mapakali. Para lang pinat niya ako sa shoulder, makare
act naman ako.
E paano? Hindi ko naman kasi kayang pigilan ang nararamdaman ko eh. Hay.
Paano ka naman kasi makakamove-on pagganyang parang pinaglalaruan ka ng tadhana?
Sabi nila ang daming nagiging tanga sa pag-ibig. Tama nga yata sila. Tanga kasi
ako eh. Umaasa pa ba ako? Grabe. Hindi ako nadadala.
Ako na yata ang pinakatangang tao. Lahat ng sinabi ko, kinakain ko sa huli.
Kaya maraming nababaliw sa pag-ibig, nagpapakatanga, nagpapakamatay.
Ilang beses ko mang sabihing ayoko na, ilang beses ko man gustong makalimutan, t
uwing nandiyan na siya sa harapan ko, nawawala na ako sa sarili. Blangko na ang
utak ko.
Bakit ganoon? Hindi ko magawa ang dinidikta ng utak ko.
Kasi sa huli...puso at puso ko pa rin ang nasusunod at pinapakinggan ko. Stupid
heart. Stupid love.
"Hoy," untag ni KJ.
"Wala ka na doon? Masamang kiligin?" Mataray kong sagot. Dumiretso ako sa sala a
t binuksan ang TV.
Hindi ko siya inintindi. Hinayaan ko lang siya na nakatayo malapit sa sofa na k
inauupuan ko.
Nakatingin lang si KJ sa akin. Alam ko dahil kita ko siya sa peripheral vision
ko.
Lumipas ang limang minuto. Nakatayo pa rin siya sa tabihan ko.
Hindi ko na natiis. Nakakailang eh.
"What?" I asked innocently.
"Ayan ka na naman sa katangahan mo na iyan." Nanggigigil na sabi nito.
"What?! Sino'ng tanga?" I shouted.
"Ikaw!"
"Bakit ako naging tanga?"
"Umaasa ka pa rin diyan sa Harold na iyan eh!"
"Sino'ng umaasa? Hindi noh." Mahina kong sabi.
"Damn! Are you that fucking stupid? Can't you see he's only fooling you? Wake up
!" He shouted.
"Wow! Did I ask your opinion? Who are you to say things like that?" I heaved a
frustrated sigh. Ano na namang inaakto nito?
Tumayo ako at hinarap ko siya. "Hoy, hindi porke't nagpapanggap kang bf ko sa ha
rap niya eh may karapatan ka ng umasta ng ganyan sa akin na parang totoong boyfr
iend kita!" Dinuro ko pa ito sa dibdib.
Natahimik siya.
Tinaasan ko siya ng kilay. I continued. "Tayo ba? Ano ba kita? Bakit masyado kan
g OA magreact? Ano'ng problema mo sa akin ha? Eh ano naman kung tanga ako pagdat
ing sa kanya? May magagawa ka?" Sunod-sunod kong tanong.
He was shocked at first, but it was just for a moment. Later on, he gave me a c
old look.
"Oh yeah. Oo nga naman. I am not your boyfriend for real. What am I then? Oh. Le
t me guess. A rebound? Nah. Rescuer? Yeah. That sounds better than a rebound. Iy
on lang naman ang papel ko sa buhay mo dati pa. Tagapagtanggol mo. Tagapagtanggo
l mo lang ako. So ano nga ba ang karapatan kong pagsalitaan ka? Sino nga ba ako?
Hamak na classmate at kapitbahay mo lang," seryosong pahayag ni KJ.
Tumalikod ito, kuyom ang kamao.
"Tangina, Astrid. Bato ka ba?" Mahina niyang sabi.
And he walked out.
Copyright © ScribblerMia, 2012

Was I mean to him?

Ay hindi, Astrid. Hindi talaga. Ang bait mo nga eh. Tingnan mo. Tuwang-tuwa si K
J kanina, singit ng munting boses sa utak ko.
I sighed. I guess I went overboard. I shouldn't have said those words.
Hindi siya lumabas ng kwarto niya para sa dinner. Wala tuloy akong kasama kumain
ng sunog na hotdogs.
Hindi pa siya nagdidinner eh. Kawawa naman. Alam kong gutom na iyon. Hay. Puntah
an ko kaya sa kwarto niya?
Gising pa kaya iyon? Kaso baka tulog na.
I looked at my watch. It's past midnight.
Tumagilid ako. I hugged my pillow.
"Tangina, Astrid. Bato ka ba?"
"Tangina, Astrid. Bato ka ba?"
"Tangina, Astrid. Bato ka ba?"
Those words kept running through my head. They kept haunting me. Jeez.
Bakit naman ako naging bato? What does he mean by that?
Seriously, hindi ko siya magets. Bato ako kasi matigas ang ulo ko? Bato ako kas
i tigas ng mukha ko?
What? Bakit ako bato? Of all the metaphors in this world, why stone?
Paano naman ako makakatulog nito? Nagi-guilty ako sa mga sinabi ko. Kahit naman
kasumpa-sumpa ang lalaking iyon, naging saviour ko naman siya tuwing nandiyan si
Harold.
He saved me from embarrassment...and from pain. What did I give in return? Harsh
words.
Sorry, KJ.
--

Maaga akong nagising para magprepare ng breakfast. Grabe, tatlong oras lang ang
tulog ko.
Inisip ko kasi ang gagawin ko para makabawi kay KJ. Hindi ko alam eh. Galit siya
.
5 am pa lang. Whew! Gusto ko pa sanang matulog, kaso kailangan kong gawin ito. P
eace offering ba.
Lagi siyang nagluluto ng food namin. Samantalang ako? Taga-lamon lang.
KJ was such a good cook.
Wait. Did I just give him a compliment?
Umiling ako. I needed to focus here. Nilagyan ko ng asin ang pritong manok na ni
luluto ko. Dali-dali kong kinuha ang toasted na toasted bread sa oven.
Tama 'di ba? 'Di ba dapat maximum level para super toast? Pero bakit itim ito? A
nyway, tama ito. Toasted bread nga eh.
Nagtimpla rin ako ng dalawang milk, dalawang milo, at dalawang coffees. Hindi ko
kasi alam ang gusto niyang inumin eh.
Tiningnan ko saglit ang kanin. Ay kaloka. 45 minutes na ito. Bakit parang lugaw?
Tama naman ang tubig na lagay ko ah? Weird. May sira yata itong rice cooker nin
a KJ eh.
--
After one hour, I jumped in glee. Tentenentenen! Yehey! Voila!
Tapos na. I prepared everything for breakfast. Sana matuwa siya.
I heard footsteps.
Ayan! Pababa na siya. Excited naman ako. Sana magustuhan niya.
Tumambad sa akin ang nakaboxer shorts na si KJ, nakasando, at gulo-gulo ang buho
k.
My eyes widenend. Napatitig lang ako sa kanya.
"What?" Inis na tanong nito.
Napailing ako ng mabilis. "Breakfast is ready." I gave him a wide smile instead.
Hindi man lang tinapunan ng tingin ang nakahaing pagkain sa lamesa. Dumiretso it
o sa ref at uminom ng tubig.
Sayang ang effort ko. Napayuko na lang ako at napahawak sa apron. Hindi niya pin
ansin. Ouch.
Pero maya-maya, narinig ko siyang inisod ang upuan. Napaangat naman ako bigla ng
tingin.
Kakain siya? Kakain siya!
Walang gana itong naupo at nakatingin lang sa akin.
Nginitian ko lang siya at dali-dali naman akong naupo sa harap niya.
"Good morning. Let's eat?" Todo smile pa rin ako.
Poker face lang siya, as usual.
Tiningnan niya ang nakahain na food sa table. Nakita ko kung paano nanlaki ang m
ga mata niya.
Maya-maya, nandiring nakatingin sa mga pagkain na nakahain.
Nanlaki ulit ang mga mata niya nang makita ang anim na cups na may milo, gatas,
at kape.
Tapos nandidiring tumingin ulit sa pagkain.
Kumuha siya ng tinidor at tinusok sa fried chicken. "Uh. What is this scary thin
g?" Seryoso ang mukha nito.
Grabe. Of all the adjectives in the world, "scary" talaga?
Napayuko na lang ako.
"Do you want me to die from food poisoning ha?" Tumaas ang isang kilay nito.
"Hoy! FYI, wala akong lason na nilagay diyan. Plus, hindi ako ganoon kasama para
manlason ng tao. Matinong pagkain ang hinain ko sa'yo, tapos ganyan pa ang sasa
bihin mo ha?" Hindi ko napigilang magtaray.
"You call this food?" He said sarcastically.
Grabe na talaga! Napayuko na lang ulit ako, pinipigilan ang mga luhang nagbabady
ang pumatak. Grabe naman. Hindi man lang niya na-appreciate.
I looked at my two hands. Limang band-aids ang nakalagay. Ilang beses akong napa
so at dalawang beses nahiwa ng kutsilyo. Tapos kukupalin niya lang ang pagkain n
a pinaghirapan ko?
Naiiyak na talaga ako. Super effort akong gumising ng maaga at nagluto. Tapos ga
nito lang ang sasabihin niya?
"Eat." Natauhan lang ako when I heard him talk.
Totoo ba ito? He was...he was eating the food I served.
Poker face lang siya habang kumakain. Pero parang nakakaawa.
Tinitiis lang ba niya kahit hindi masarap? Pwede naman niyang 'wag na lang kaini
n eh. Bakit kinain niya pa rin? KJ naman eh.
I looked at the super fried chicken and super fried rice. Sumubo ako at... nail
uwa ko ang kinain ko ng wala sa oras.
Pagkain ba ito? Ang sama ng lasa, bulalas ko.
Dumiretso ako sa sink at nagmumumog.
Kaya pala ganoon ang reaction ni KJ. Talaga palang nakakadiri ang niluto ko.
Nilingon ko siya.
Bakit kumakain pa rin siya? Bakit tinitiis niya? Bakit wala siyang reaction?
Pwede naman siyang magalit dahil hindi maayos ang luto ko. Pwede naman niyang iw
an na lang sa lapag ang mga "pagkain" na iyon.
Bakit hindi niya ginawa? Bakit kinakain niya pa rin?
"A-are y-you crazy?" Nilapitan ko siya at kinuha ang kutsara niya.
"Are you crazy?!" Ganting tanong niya. "Give me that." Mabilis niyang inagaw ang
kutsara at nagpatuloy sa pagkain.
Nakatayo lang ako sa tabi niya habang nakatingin sa pagkain niya.
Hindi ko na yata napigilan ang sarili ko.
"W-why are you crying?" Gulat na tanong nito.
Humagulgol lang ako ng iyak.
"H-hey. Stop it. Why are you crying?" Napatigil naman ito sa pagkain. He gave m
e a worried look.
Patuloy pa rin ako sa paghagulhol. Pero hindi na niya ako inintindi. Kinain niya
pa rin hanggang sa maubos ang pagkain na nasa mesa.
Maya-maya, tumayo ito. Nilapitan ako at...hinawakan ang mukha ko.
Gamit ang kamay, pinunasan niya ang mga luha ko at naglakad na palabas ng dining
room.
Tiningnan ko ang mesa.
Ubos ang dalawang tasa ng gatas, dalawang tasa ng kape, dalawang tasa ng milo, 2
super fried chicken, kalahating super fried rice, at dalawang super fried hotd
ogs.

Copyright © ScribblerMia, 2012


"Ikaw lang naman ang mahal ko eh," sabi niya sa akin habang nakatalikod.

Nakayuko lang ako. Nakatingin sa damo. Bakit ba ako nandito? Ano'ng ginagawa ko
rito?

Ano'ng sinasabi nito?

"Bakit ba hindi mo mapansin. Alam mo...ang tanga mo." Mahinang sabi pa rin niya
.

Huwat? Nandito ako ngayon para sabihan niya ng tanga?

"Hoy! FYI, hindi ako tanga," I shouted.

"Ano pala kung hindi?" Lumingon siya saglit. Tapos tumalikod ulit. Hindi ko masy
ado makita ang mukha niya, masyado kasing mataas ang sikat ng araw. Nakakasilaw.

"Manhid ka ba? Mahal kita....hahal na mahal kita."

Jeez. Was that a confession? Hindi ko alam ang sasabihin ko.

Napatingin ako sa kanya. Nakatalikod pa rin siya.

"B-bakit?" That was the only word I can think of.

"Kasi..."

"Bakla ka!"

Huwat? Bakla ako?

"Bakla!"

Huh?

"Bakla!"

*BOGSH*

Holy mother of God!

Aray ko po. Diyos ko!

Unti-unti akong nagmulat.

"Good morning, bakla!" Nakangiting bati sa akin ni Philip. Nakalapit ang mukha
niya sa mukha ko.

I blinked twice.

"Philip?"

"Sino pa ba? E 'di walang iba kung hindi ang nag-iisang Dyosa ng mga kababaihan
at kabaklaaan." Sabay beautiful eyes pa nito.

"Ano'ng ginagawa mo rito?" Manghang-mangha kong tanong.

I looked at the clock, 10:00 in the morning.

"Wala. Dinalaw ka." Humagalpak ito ng tawa.

"Paano ka nakapasok sa kwarto ko?"

"Malamang binuksan ang pinto." He said sarcastically sabay nguso sa direksyon ng
pinto.

Bumangon ako at nag-inat. "Ano nga ang ginagawa mo rito, bakla? Ano'ng masamang
hangin ang nagdala sa'yo rito?" I yawned.

Antok pa ako. Hay naku.

Pampasira ng panaginip ang baklitang ito eh. As in. Alam mo iyon? Nandoon na ako
sa moment na nagconfess na sa akin iyong lalaki eh.

Wait.

Sino nga ba ang lalaking iyon?

Shoot. Hindi ko kilala! Actually, hindi ko alam kasi nakatalikod siya all throug
hout our conversation.

Parang nasa isang malawak na lugar kami, tanging damo lang ang nakikita habang m
alakas ang hangin. Tapos sunny day iyon, kaya nga nasilaw ako ng araw no'ng huma
rap siya saglit. Hindi ko tuloy mamaanan ang mukha niya.

I sighed. Sayang talaga.

"'Di ba, sister?" Untag ni Philip.

Nagulat naman ako at nagtatakang napatingin sa kanya. "Ha? Alin?"

"Wow. Lumilipad ang utak, 'te? Kala ko ipis lang ang lumilipad, pati pala utak i
pis, lumilipad na rin," sabay hagikhik nito.

"Hoy, Felipe. Umayos ka. Sino'ng utak ipis ha?" Tinaasan ko siya ng kilay.

"Joke lang, sister. Pero bakit ba parang wala ka sa sarili mo? Dada ako ng dada
kanina pa, hindi ka naman pala nakikinig."

"Ah. M-may naaalala lang ako. M-medyo about doon sa project sa isa kong subject.
Wala iyon." I smiled at him. "So, ano nga ang sinabi mo kanina?"

"Hay naku. Ang sabi ko, buti na lang nakasalubong ko ang KJ mo. Sigaw kasi ako n
g sigaw sa bahay niyo, eh wala naman palang tao. Eh nagjajogging yata siya. So,
ayon. Siya na ang nagpapasok sa akin ditey." Maarteng paliwanag nito na parang k
ilig na kilig. "Ang chopopo talaga niya noh, sister?"

[Translation: chopopo means gwapo]

Umismid na lang ako. "Ewan ko sa'yo. Tara na nga sa baba. Nagbreakfast ka na ba?
"

"Oo. Kanina pa. Nakita ko pa lang ang machong body ni Fafa Karl, busog na ako. E
rmergerd." At umirit pa ito na parang babae.

Seriously, he's so gay. But hell, I love this gay.

"Whatevs. Tara na at kumain ka na muna." Inaya ko na siyang bumaba.

Pagkatapos kasi ng breakfast incident kanina, naisipan ko munang umakyat sa kwar
to para mahiga. Hindi ko namalayan na dalawang oras na pala akong nakatulog. Maa
ga kasi akong gumising para magprepare ng breakfast eh. Ayan tuloy, inantok ako
ng bongga.

"Omigash, sister! What happened to your hands?!" Hysterical na tanong nito.

"Geez. Stop overreacting, Felipe. Next week pa ang audition sa theatre club. 'Wa
g ako ang pagpraktisan mo ng pagka-OA mo." I rolled my eyeballs at dumiretso na
sa kusina.

"Ikaw naman, sister. Mabuti na ang maagang magpractice. Hehe." Naupo ito at kumu
ha ng apple na nasa mesa.

"Pero hindi nga, what happened to them?" Nginuso nito ang mga kamay ko.

Naupo naman ako sa harap nito and sighed heavily. "I was trying to cook. Unfortu
nately, my cooking was a disaster." Pagmamaktol ko.

Shucks. Naaalala ko na naman ang nangyari kanina. Kinain ni KJ ang niluto kong e
wan. Hay naku. Why does he have to be so stupid and...so cool at the same time?


--

"Uwaaaaaa. Omaygad! Ahhhh!" Sabay naming irit ni Philip.

Kasalukuyan kasi kaming nanonood ng dala niyang DVD. Playful Kiss series. ESuper
nakakakilig pala ito.

*BANG*

Sabay naman kaming napatingin sa pinto at...tumambad sa amin ang limang gwapong
fafas.

"What happened" Sigaw ni KJ.

"Ah..." Nagkatinginan naman kami ni Philip.

"Fuck! I thought something bad happened. Kung makasigaw naman kasi kayong dalawa
, parang wala ng bukas 'di ba?" Inis na sabi nito. "Tara na nga."

Nauna na ulit itong lumabas ng pinto at sumunod naman dito ang tatlong lalaking
kasama nito, pero bago tuluyang makalabas, binigyan muna kami ni Philip ng nagta
takang tingin.

"Hi, Astrid!" Bati sa akin no'ng isang frat member ni yabang. Ano nga ulit ang
name nito?

"Hello, Fafa Neiji!" Malanding bati naman ni Philip.

Ah. Ayon. Neiji nga. I smiled at him.

He winked at me before he followed KJ.

Weird.

Anyway, tinuloy ulit namin ni Philip ang panonood. Bakit ba? Eh sa tawang-tawa k
ami at enjoy na enjoy sa pinapanood namin eh.

Masyado yata kaming natuwa kaya...nakalimutan na namin ang lunch.


--


"Oleya Astrid!"

Napapitlag naman ako sa gulat ng lumabas mula sa kusina si KJ kasama si Neiji.

"Lunch?" Sigaw nito.

Oh Lord! "Ay! Ako ba ang naka-assign magluto ng lunch?" Inosente kong tanong.

Marahan naman akong siniko ni Philip, giving me that patay-ka-bakla look.

Napahawak si KJ sa noo at napakamot ng marahas sa buhok. "Ano pa nga ba'ng aasah
an ko sa tangang tulad mo." At dali-daling pumasok na ulit sa kusina.

Grabe naman iyon! Parang batas kung makapagsalita ah!

Narinig kong tumawa si Neiji.

"Anong nakakatawa ha?" Mataray kong tanong.

"Nakakaaliw talaga kayo ni Supremo."

"Ah gano'n?"

Umiling ito habang nakatawa. Kinuha mula sa bulsa ang cellphone. "Hello. Yeah.
3 boxes of pizza, 8 spaghetti, and 1 box of potato crunch. Yes, with drinks." Si
nabi rin nito ang complete address ng bahay nina KJ.

After the call, he turned to us and winked before going to the kitchen.

"Bakla! Wala nga pala tayong lunch." Nag-aalalang sabi ni Philip.

"Oo nga eh. What are we going to do? Gusto mo punta tayong palengke? I can't coo
k kasi eh." I sighed.

Hindi naman kasi talaga ako marunong magluto. Kung marunong ako, eh 'di sana hin
di na nagrereklamo si KJ.

Masyado kasi kaming nag-enjoy sa panonood. Buti pa sila nina Neiji, umorder na n
g food. Paano kaya kami ni bakla?

I sighed.

Pagpasok nina KJ kanina, hindi man lang kami tinapunan ng tingin ni KJ. Ang apat
na kasama niya lang ang bumati. Nagpakilala saglit ang tatlo na sina Jigger, Tr
ace, at Rojan. Jigger pala ang name ni Goldie, iyong gold ang buhok. Naaalala ko
ang mga iyon, sila rin ang guys na tumawa ng walang hanggan doon sa kissing sce
ne nina KJ at Philip. Pero mukha naman silang mababait. Hindi naman suplado ang
mga iyon, siguro kasi dahil kapitbahay ako ng Supremo nila. Si Neiji? Ayon, nala
man naming siya pala ang best friend ni KJ since high school sa Ateneo. Sina Jig
ger ay mga taga Ateneo rin na nagtransfer sa UP. So, sila pala ang tinutukoy na
mga transferees at mga new recruits ng Cryptic Warriors.

New juicy chikas for Kaye and Cess sa Tuesday. Bwahahahaha. I smiled at the thou
ght of it.

"Nakakangiti ka pa? Eh wala na nga tayong pagkain ditey, sister. Gumorabellespal
sy na tayo at past one na po." Pag-aaya ni Philip. Tumayo na ito at nag-ayos ng
buhok.

Tumayo na rin ako at pinatay ang TV. Pagkatapos manalamin ay dumiretso na kami
sa pinto.

Pero hindi pa man kami nakakalayo, narinig kong sumigaw si KJ.

"Hoy, babaeng engot, saan kayo pupunta?"

Marahas akong lumingon. "Hoy ka rin! Sino'ng engot? Gago!"

Nagtawanan naman ang mga kasamahan ni KJ. Pero natigil ang mga ito ng tiningnan
ng masama ni yabang.

"Saan nga kayo pupunta?" Nanggigigil na tanong ulit nito.

"Sa impyerno, sasama ka?"

Pagkatapos ko siyang irapan ay hinigit ko na si Philip.

Ang walanghiyang iyon. Akala mo kung sino kung makapagsalita. Baka hampasin ko s
iya ng tsinelas sa mukha eh.

Hinila ko si Philip at doon na kami dumaan sa shortcut, the fastest way para mak
adating sa palengke.

"T-teka lang, te, don't make kaladkad me. Nasisira ang beauty ko. Wa poise, 'te
."

Binitawan ko naman agad si Philip. Sa sobrang gigil ko kasi kay KJ, napahawak ak
o ng bongga sa tshirt ni bading, nagusot tuloy.

"Maygad! Kalurkey itey. Look at my damit, it's so gusot. Rita Avila ka, sister!
"

"Sorry. Saan mo gusto kumain? May Jollibee sa bayan."

"Sige, doon na lang. Libre mo ako kasi bisita mo ako."

"Oo naman. Bwisita ka kaya ililibre kitang hayop ka."

"Masama yata ang loob mo, sister. 'Wag na. Okay lang sa akin na mamatay sa gutom
. Basta pagnamatay ako, dalawin mo na lang ako sa burol."

Binatukan ko ito. "Tae ka. Ayan ka na naman sa mga drama mo. Kaderder."

"Eh ganyan talaga. Alam mo na. Iba talaga--"

"Hello, Miss."

Napatigil kami sa paglalakad ng may limang lalaking humarang sa dadaanan namin.

"S-sino kayo?" Tanong ko.

Napahawak ako ng mahigpit kay Philip. Lumingon ako sa likod pero walang katao-ta
o. Wrong move. Bakit kasi nag-shortcut pa kami ng daan. Nawala sa isip ko na bih
ira ang dumadaan sa way na ito. Sa sobrang gigil ko kasi kay KJ, ayan tuloy.

"Hoy, mga chakabells na shotokobelles! Imbeynadette Sembrano kami at Tommy Hilfi
ger na. So, chupi chupi! Zirowena kaming datung." Pagmamataray ni Philip.

[Translation: Hoy, mga panget na lalaki! Inis kami at gutom na. Kaya umalis na k
ayo. Wala kaming pera.]

Nagulat ang mga lalaki sa sinabi ni Philip. Namangha marahil sa language ni bakl
a.

Unang nakabawi naman sa pagkagulat ang lider yata nila.

"Hoy, bakla ka. Hindi ikaw ang kailangan namin kundi iyang magandang binibini na
kasama mo." Matapang na sagot nito habang unti-unting lumalapit sa amin.

"O, bakla. Ikaw pala need nila. Sibat na ako ha?" Bulong sa akin ni Philip bago
tumalikod.

Hinigit ko naman ito sa damit at siniko. "Gaga ka pala eh. Iiwan mo na lang ako
sa mga panget na iyan?"

"Hoy, Miss. Wag ka nang magpakipot. Sumama ka na lang sa amin. Mag-eenjoy ka sa
gagawin natin." Sabay kindat.

Yuckness. Kinilabutan talaga ako ng bongga sa mga panget na ito. Mukhang mga gan
gsters, nakauniform sila na pang-college. Alam ko kasi dito rin lang sila sa Ala
minos nag-aaral. Mga mukhang nag-cut ng class ang mga ito. Ang isa, nakita kong
may dala pang paddle. So for sure, members nga ng gang or ng frat ang mga ito.

Pero hallerr. Katanghalian naman ang pambubully nila. I looked at my watch. 1:30
na. Mamamatay na yata talaga ako sa gutom. Hindi pa kami naglulunch ni bakla. H
assle naman. Isama pa ang mga chaka na ito na epal eh.

"Ano, Miss? Let's go?" Lumapit silang lima sa amin.

Napaatras kami ni Philip. Syet. Patay na. Ano'ng gagawin namin?

"Hoy, lalaki ka 'di ba? Ipagtanggol mo ako." Bulong ko kay Philip.

"'Te, babae ako. Hindi ko kaya ang mga iyan." Natatakot na sabi na rin ni Philip
.

Sa mga oras na ito kasi, natatatakot na talaga kami.

Biglang hinalbot no'ng panget na lider ang kamay ko. "Pakipot ka pa. Sa ayaw at
sa gusto mo, sasama ka sa amin." Bigla ako nitong kinaladkad.

"Astrid!" Sigaw ni Philip.

"Philip! Uwaaaaaa." OMG. Ano'ng gagawin ko?

"Waaaaaaaaa."

Napalingon ako sa sigaw ni Philip. Hawak-hawak siya no'ng dalawang lalaki.

"Let me go!" Nagpupumiglas din si Philip.

"Hoy! Let him go," sigaw ko sa dalawang lalaki na nakahawak kay Philip. "And yo
u, let me go," sigaw ko naman sa lalaking may hawak sa akin.

The guy just smirked. Diretso pa rin ito sa pagkaladkad sa akin.

Grabe. Kahit ano'ng gawin ko, hindi ako makawala sa hawak nito. Malakas siya mas
yado. Masakit na rin ang mga paa ko sa pagkaladkad niya. Saan ba ako dadalhin ni
to? Uwaaaaaa!

"Help! Tulong! He---" Biglang tinakpan ng lalaki ang bibig ko.

"Subukan mong sumigaw ulit. Kung ayaw mong basagin ko ang maganda mong mukha, sh
ut up." May pagbabanta sa tono nito. Nanlilisik ang mga matang nakatingin sa aki
n.

What will I do? Lumingon ulit ako. Malayo na si Philip sa akin. We're in danger,
I know.

Naiyak na lang ako. Natatakot ako at the same time, nasasaktan sa higpit ng kapi
t ng lalaking ito sa braso ko. Isama pa na gutom na gutom na talaga ako. Uwaaaaa
a.

Nawawalan na ako ng pag-asa. What will I do?

Katapusan ko na ba? Grabe naman. Ang bata ko pa para mamatay. Marami pa akong pa
ngarap sa buhay. Gusto ko pang matakatapos. Gusto ko pang magkaasawa at---

"Let her go."

Bigla ang angat ng tingin ko.

Sabi ko na, hindi ako pwedeng magkamali sa boses niya.

Si KJ.

Lalo akong naiyak pagkakita ko sa kanya.

Tiningnan niya lang ako saglit bago binaling ulit ang tingin sa lalaking nakahaw
ak sa akin. Cool na cool lang siya. Walang reaskyon ang mababakas sa mukha niya.
Nakalagay lang ang dalawang kamay niya sa bulsa ng maong pants. Gulo-gulo ang b
uhok, marahil dahil sa hangin.

Poker face lang talaga siya forever.

"Who the hell are you?" Nakaismid na tanong ng lalaki. Bigla namang nagsulputan
ang apat pa nitong alipores sa likod nito.

"Boss, kakasa pa yata ang isang ito eh," singit ng isang alipores nito na pinagl
ihi yata sa paa ng kalabaw.

Lumingon ako at nakita kong tumatakbo si Philip palapit kay KJ. Hay. Buti na lan
g ligtas siya.

"Sister!" Sigaw nito habang nakatago sa likod ni KJ.

Hindi pa rin ako makaalis sa higpit ng pagkakahawak ng panget na lalaking ito.

"Who the hell are you?" Sigaw na ulit nito.

"You'll never know what hell looks like." Kalmado pa ring sagot ni KJ at direts
o lang nakatingin sa lalaki.

"Fuck you! Sino ka bang pakialamerong tarantado ka ha?" Lalong humigpit ang kap
it sa akin ng lalaki. Napangiwi na lang ako sa sakit.

"Me? I'm your sweetest nightmare." KJ smiled.

"Gago ka ba? Demonyo ka palang hayop ka eh!" Namumula na sa galit ang lalaki.

"Yeah, I am a devil, and I'll drag you to hell."

"Tangina! Aba't---"
"I don't talk." KJ smirked. "I smash."

Bago pa ulit makaimik ang lalaki ay nasuntok na ito sa mukha ni KJ. Sumugod na r
in ang apat nitong kasamahan pero parang balewalang sinuntok at sinipa lang ito
ni KJ.

Mabilis si KJ kumilos, halos hindi tumama ang suntok ng mga kalaban. Maya-maya,
dumating sina Neiji at tinulungan si KJ. Pinagtulungan nina Neiji ang mga alipor
es ni Panget.

Si KJ naman ay binigyang pansin ang lider, halos mabasag ang mukha nito sa mga s
untok ni KJ. Umaagos na rin ang dugo sa noo nito.

Si KJ, may kaunting galos sa mukha dala marahil ng kalmot ng mga kalaban.

Nakatayo lang ako habang pinapanood sila. Ngayon ko lang nakitang nakipag-away s
i KJ. Grabe. Nakakatakot siya. Ang mga tingin niya, iba. Nanlilisik ang mga mata
. Para siyang halimaw na handang lamunin ang sinumang magtangkang kantiin siya.

Mabilis naman napagbagsak ng grupo ni KJ ang grupo no'ng panget na lalaki.

NIlingon ako ni KJ with his poker face.

Nakatingin lang ako sa kanya. Gulat na gulat pa rin ang expression ko.

Siya nga si Karl Jonathan Dominguez. No doubt. Ang Supremo ng pinakasikat at kin
atatakutang frat sa school namin.

"Astrid!"

That was the last word I heard before I lose consciousness.


Copyright © ScribblerMia, 2012


Unti-unti akong nagmulat ng mga mata.

Puting kisame ang sumalubong sa akin.

Bigla kong naramdaman ang pagkirot ng ulo ko. Tss.

Where am I? Nasa heaven na ba ako? Chos. OA.

"Thank God you're awake!"

Napatingin naman ako sa lalaking nakatunghay sa akin.

"K-KJ?" Medyo nautal pa ako ng lagay na iyon noh. "What are you doing here? Wh
at am I doing here?" What? Ang labo ko. Hahahaha.

"You fainted," he said. Bakas pa rin sa mukha nito ang pag-aalala.

Pilit ko namang inaaalala ang nangyari.

Ang naaalala ko, papunta sana kaming palengke ni Bakla. Tapos, may humarang sa a
ming limang lalaki. Then, KJ went into the picture together with his other frat
members. They had a fight and after that, my mind went blank. That was the last
thing I recall.

"Where's Philip?" I suddenly asked.

"He went home."

Oh. Umuwi na pala ang baklang iyon.

"Is he okay?" Tanong ko ulit.

He just nodded.

"Ah." Tumatango-tango naman ako. "Ahm..."

Sasabihin ko ba? Kakahiya.

Sige na nga, sasabihin ko na. Hehe.

"S-salamat." Binaling ko sa ibang direksyon ang tingin ko. I can't look at him.
Shyness ako eh.

"For what?" Poker face as ever.

"Ahm. For saving us...for everything."

He smiled.

Betcha by golly wow.

Ngayon ko na lang ulit siya nakitang ngumiti nang totoo. These past days kasi, l
aging mainit ang ulo niya at aburido. Tapos may tampu-tampuhan effect pa siyang
nalalaman. Kaya ayan. Medyo napa-aww naman daw ako sa killer smile niya. Gwapo t
alaga ang loko. No doubt.

"You can fantasize later. For now, you need to eat." He smirked. Tumayo na ito m
ula sa pagkakaupo sa kama ko at nag-inat.

Ano raw?

"Let's go." Nauna na nga itong lumabas ng pinto.

Yabang talaga! "You can fantasize later," I parroted. Yuck! As if! As if siya an
g pinagpapantasyahan ko! Feeler naman niya---

Bigla namang nag-ingay ang tiyan ko. Uh-oh. Parang halimaw naman ang tiyan ko.
Gutom na nga ako. Ngayon ko nararamdaman ang matinding gutom.

I looked at the clock.

8:00pm.

Seryoso? 8:00 pm na?

Tiningnan ko ang bintana. Hala. Oo nga, madilim na sa labas. Ilang oras ba akong
nakatulog? Nakakaloka.

Bumangon na ako at nag-inat. Kailangan ko na nga talagang kumain.

Dali-dali akong lumabas ng kwarto at dumiretso sa kusina.

Inabutan ko si KJ na naghahain ng kanin at ulam.

"Where are they?" Tanong ko sa kanya sabay upo.

Kumunot naman ang noo nito.

"Your disciples." Disciples talaga? Hehe.

"They went home as well." Inayos nito ang kutsara at tinidor bago naupo sa harap
ko.

"Bakit nandiyan ang pizza at spaghetti na inorder ni Neiji?"

Sinulyapan ito ni KJ bago nagsalita. "They were supposed to be yours and Philip'
s. However, because of your stubbornness, you two got into trouble." He gave me
a deadly glare.

Ah. Hehehehehe. Nag-peace sign na lang ako sa kanya. "Sa amin ba? Akala ko kas
i para sa inyo lang eh." Napakamot naman ako sa ulo.

"You should have asked." He said coldly sabay subo ng pizza.

I pouted.

"Akala mo cute ka pagnakapout? Stop it. Ang panget mo," sabi nito sabay yuko.

"Ano?! Sino'ng pa-cute? 'Wag ka nga. Sasamain ka sa akin." Nag-pout ulit ako. P
ang-asar lang. Hahahaha.

Saglit naman itong natigilan bago pinagpatuloy ulit ang pagkain.

Binelatan ko muna ang KJ na ito bago kumain.

Hay. Grabe. Mapaparami yata ang kain ko ngayon.

Kumain na rin kaya si KJ? Bakit halos hindi nabawasan ang inorder ni Neiji kanin
a? Naglunch kaya siya at ang grupo niya?

I shrugged. Sinimulan ko na lang lamunin ang mga pagkain na nasa harapan ko nga
yon.

--

"Rains triggered landslides and Cagayan residents were evacuated yesterday as ty
phoon Salot intensified and approached Northern and Southern Luzon. In Metro Man
ila, heavy rains and flooding forced the suspension of afternoon classes and can
cellation of 34 domestic flights. As of 5 p.m. yesterday, storm signal no. 3 was
raised over Catanduanes, Camarines Sur, Camarines Norte, Laguna, Batangas, Cavi
te, Northern Quezon including Polillo Island, Aurora, Quirino and Isabela. Signa
l no. 2 was up in Metro Manila, Albay, Burias Island, Sorsogon, the rest of Quez
on, Rizal, Bulacan, Nueva Ecija, Nueva Vizcaya, Ifugao, Benguet, Mountain Provin
ce, Kalinga and Cagayan," pagbabalita ng newscaster.

Kasalukuyan kaming nanonood ng TV ni KJ habang pinapapak ang pizza.

"Kaya pinauwi ko na kaninang hapon sina Philip kasi nga may bagyo," paliwanag ni
KJ habang nginunguya ang pizza.

"Bakit hindi mo agad sinabi?" Napatingin naman ako rito saglit sabay subo ulit
ng pizza.

"Malay ko namang hindi ka updated sa balita? Naturingang iskolar para sa bayan k
a, tatanga-tanga ka pagdating sa balita." Pagsusungit nito habang nakatingin sa
TV.

"Makapagsalita ka parang ang galing mo? E 'di ikaw na nga ang updated sa news. A
ng galing mo e. Woo." I said sarcastically.

Hindi naman nito pinansin ang panloloko ko. "Ayaw pa sanang umuwi ni Philip. He
was worried. Buti na lang pumayag siya no'ng sinabi kong ihahatid siya nina Neij
i pauwi."

"Pumayag agad siya?" Nanlaki ang mga matang tanong ko.

"Nauna pa ngang lumabas sa pinto eh."

Ang baklang iyon! Basta lalaki, ipagpapalit talaga ako ng bading na iyon. Kaini
s.

"Alam mo na ba?" Saglit na sumulyap sa akin si KJ.

"Hindi ko pa alam." Pambabara ko naman. Hehe.

"May black-out mamaya."

Wow. He knew the difference between black-out and brown-out. Pero teka, black-ou
t? Black-out!

"H-hindi. A-nong oras daw?" Nag-aalalang tanong ko.

"Mamayang alas-nuwebe," kalmadong sabi lang nito.

"Ah. Gano'n ba?" Saglit akong sumulyap sa wall clock.

8:00 pm.

Anak ng tokwa!

May isang oras na lang. Malapit nang mawalan ng kuryente.

Ano'ng gagawin ko? Panic mode.

Bigla akong napatayo nang wala sa oras. Inilapag ko ang may kagat na pizza sa pl
ato at diretsong ininom ang juice.

Kunot-noo namang napatingin si KJ. "O?"

"Ah eh...Hehe. Una na ako sa taas ha? Magsha-shower pa ako at toothbrush eh. Med
yo antok na rin ako. Bye." Dali-dali na akong pumanhik sa taas.

Dear, Lord. Kailangan ko nang matulog ng maaga. Hindi ko dapat maabutan ang blac
k-out. Takot na nga ako sa bagyo, mas lalo akong takot sa dilim. Uwaaaaa.

Mama!

Papa!

Pag may bagyo kasi or black-out, sa room nina Mama ako nakikitulog. Pero this ti
me, wala sila.

So that means...I have to face my fears alone. A-L-O-N-E. Boom.


--

Pagkatapos kong mag-ayos ay dali-dali akong tumalon sa kama at nagtalukbong.

8:55 pm.

Uwaaaaaaa.

Five minutes na lang, malapit nang mawalan ng kuryente.

5...

4...

3...

2...

1....

"Uwaaaaaa! Mama! Papa!" Nagtalukbong ako habang nagsisisigaw.

Pabaling-baling ako ng higa.

"Hindi ko kaya! Uwaaaaaaaaaaaaaaaa." Sigaw pa rin ako ng sigaw. Kasabay ng pagbu
hos ng malakas na ulan ang pagsigaw ko ng walang humpay.

Ang lakas ng hangin. Isama pa ang kidlat at kulog.
Nakikicontest pa sa boses ko ang ulan na ito.

Hmp. Sige, palakasan tayo ng boses.

"Uwaaaaaaa." Naiiyak na ako.

Biglang kumidlat.

"Mamaaaaa! Papaaaa!" Malapit na talagang tumulo ang mga luha ko.

*BANG*

"What the hell, Astrid!" Sigaw ni KJ, tinutok nito sa akin ang flashlight na da
la.

Hindi ko siya maaninag. Masyadong madilim. Wala talaga akong makita. Ang tanga-t
anga ko kasi, bakit ko ba kinalimutan maglagay ng flashlight sa tabi ko.

"KJ?"

"Sino pa ba? Why are you shouting? God damn it!"

"N-n-natatakot k-kasi ako." Hindi ko na napigilan ang mga luhang kanina pa nais
pumatak. Hinawakan ko lang ang mga tuhod ko at umub-ob.

Narinig kong humakbang si KJ palapit at naupo sa kama.

"H-hey. Stop crying," he whispered.

"B-bakit kasi bumagyo pa?" Bigla ko na lang nasabi. "Maaraw naman kanina ah. Bak
it biglang bumagyo?" Nanginginig na sabi ko.

Sobrang natatakot ako sa bagyo. Ayokong marinig ang malakas na ulan. Ayokong mar
amdaman ang malakas na hangin na dulot ng bagyo. Ayokong marinig ang kulog. Ayok
ong makita ang kidlat.

"Tss. Ano ba iyan," he murmured.

Naramdaman ko na lang na sumampa na rin si KJ sa kama at nagkumot.

"Matulog ka na. Sasamahan kita." Narinig ko pa itong tumikhim bago pinatay ang
flashlight.

"Are you nuts?" No way! Baka kung ano pa'ng gawin sa akin nito!

"Don't worry. I don't bite." Bale-walang sabi nito habang nakahiga pa rin sa ka
ma.

"H-hoy. Umalis ka nga." Sinipa ko ito.

"Aray! Anak ng teteng!" Napabalikwas ito. "Ano'ng problema mo? Sige. Aalis na ak
o. Bahala ka sa buhay mo!" Naramdaman kong bumangon na nga ito. Binuksan ulit ni
to ang flashlight at dumiretso sa pinto.

Hala. Aalis na nga siya.

"Karl!"

Oops. What did I just say?

Naramdaman kong huminto siya sa paglalakad.

"What did you say?" I know that tone. Inaasar ako ng loko.

Hindi ako sumagot.

"What did you say?" Ulit nito. Narinig ko ang mga yabag niyang papalapit. Tapos
naupo ulit sa kama.

"Sabi ko teka lang." Umiwas ako ng tingin. Ramdam ko kasing nakatingin siya sa a
kin kahit hindi ko siya nakikita.

Nyek. Bakit ba ako kinakabahan pag malapit sa akin ang lalaking ito. Hindi ako l
agi mapakali. Natataranta ako na ewan, and worse, nauutal pa ako.

"No. That's not what you said."

I swear he's teasing me! I could imagine that naughty smile of him! Heaven forbi
d! Bakit ko ba nasabi iyon?

"You called my name," he said in a gentle tone.

"So? Malamang. Name mo iyon eh. Alangang tawagin kitang Pekto, Bentong, or Pokwa
ng 'di ba?"

Yikes. Ang non-sense na ng mga sinasabi ko. Bakit ba kasi ganito kalakas ang epe
kto sa akin ng lalaking ito?

He laughed.

"What's funny?" I asked.

Timigil ito sa pagtawa at tumikhim. "Say it again," he demanded.

"What?"

"My name."

"KJ."

"No. Not that one. Tss."

"Yabang?"

"Oleya Astrid!"

"What?"

"Okay. I'm going. Bye."

"Wait!"

"Yes?"

"Don't leave me."

"Then, say it."

I sighed. Hindi na yata ako mananalo rito.

"Karl," I whispered.

"What? I can't hear you."

"Karl!" I shouted.

"Again."

"Leche ka! Pinagtitripan mo ba ako?"

"No. Just say it again." He leaned closer. I can smell his fresh breath. I know,
we're only inches apart. "Please."

Holy cow. Pakiramdam ko ay uminit ang buong mukha ko.

"K-Karl."

Hindi naman agad ito sumagot. Hindi ko rin malaman kung ano ang reaksyon ng lala
king ito kasi nga sobrang dilim. Malay ko ba kung pinagtatawanan na ako nito ng
palihim. Baka kasi pinagtitripan na naman ako ni KJ. May sapak talaga siya sa ak
in.

"Ngayon mo na lang ulit ako tinawag sa pangalan ko. I love the way you said my n
ame," he said seriously.

Natulala yata ako.

Bakit gano'n? Bigla ulit bumilis ang tibok ng puso ko. Talaga? Hindi niya ako ni
loloko? Gusto niyang tawagin ko siya sa pangalan niya?

"Let's sleep." Iyon ang sinabi nito pagkatapos sumampa ulit sa kama at nahiga.

"He-hey."

"Don't worry. Mabait ako."

Sabagay. Hindi ito ang unang gabi na sinamahan niya ako sa room ko. Wala naman s
iyang ginawang masama no'ng oras na iyon. So maybe this time, I could give him m
y trust again. Mukha naman siyang mapapagkatiwalaan (kahit hindi halata). So, si
ge. Let's give this a shot.

Nahiga na rin ako pero malayo sa kanya. Para makasigurado, naglagay ako ng dalaw
ang unan sa pagitan namin.

Gentleman naman siya. Hindi niya inalis ang mga unan at hindi siya nagreklamo.


--

Nakahiga lang ako at nakatingin sa kadiliman. Kapag napapatingin ako sa bintana
, natatanaw ko ang kidlat.

Nagtalukbong ako ng kumot.

Hindi ko na naririnig si KJ. Tulog na marahil. Buti pa siya.

Wala kasi talaga akong makita. Hay.

Biglang namang kumulog ng sobrang lakas.

"Waaaaaa!" Napasigaw na lang ako bigla.

"Ano na naman?" Naramdaman kong napabalikwas si KJ.

"Thunder. I-I hate thunder."

"Tss." Narinig ko itong huminga ng marahas. Naiinis na siguro sa akin at naiinga
yan. Hehehe.

Eh kasi naman, takot na takot na talaga ako. Ang weakling ko talaga.

Naramdaman kong inalis niya ang mga unan at bigla akong...hinapit sa beywang at
niyakap.

"K-KJ." Hindi ko alam kung itutulak ko siya or ano. Mahigpit kasi ang pagkakaya
kap niya.

I trembled. Pinaghalong lamig at nerbiyos yata ang nararamdaman ko ngayon.

Mas lalo lang hinigpitan ni KJ ang pagkakayakap sa akin. "Don't worry. Harming y
ou...is the last thing I would do."

Bigla namang napanatag ang loob ko sa huling sinabi niya.

Now playing...

You and I Tonight
By: Faber Drive

[Pakiplay na lang ng video. :) --->]

Tonight, a candle lights the room
Tonight, its only me and you
Your skin, like gravity
Is pulling every part of me
I fall, you and I collide

Parang biglang nawala ang lamig na nararamdaman ko. I can feel the warmth of KJ'
s body.

What if I stay forever?
What if there's no goodbye?
Frozen for a moment here in time, yeah
If you tell me the sky is falling,
Or say that the stars collide,
The only thing that matters in my life,
Is you and i tonight

Bigla rin akong nabingi sa ingay ng kulog at buhos ng malakas na ulan. All I was
hearing were KJ's heartbeat and the sound of his breathing.
Our eyes close, the candle burns away,
But I know the fire still remains,
This love, is all we need,
We fit together perfectly,
I fall, you and I collide

Tulog na kaya siya? I have no idea. Ang alam ko lang, nakayakap ang dalawang kam
ay niya sa akin. He was hugging me gently. Hindi ko alam pero namumula na nga ya
ta talaga ang mukha ko.

What if I stay forever?
What if there's no goodbye?
Frozen for a moment here in time, yeah
If you tell me the sky is falling,
I'll see that the stars collide,
The only thing that matters in my life,
Is you and I tonight

Napipi na yata ako. Hindi ako makapagreklamo. Hindi ko siya masuntok or masampal
. Para kasing, ayokong bitawan niya ako. All of a sudden, I liked the way he was
hugging me.

I wanna see this through,
I'm gonna give it all to you

I closed my eyes. I hugged him, too. I didn't know why. I just did what that sma
ll voice in my head was telling me. Was it my imagination that I felt he kissed
my forehead?

Tonight a candle lights the room,
Tonight it's only me and you

I smiled. I didn't know as well. Contented? I guess. He wiped away my tears. He
fought away my fears.

What if I stay forever?
What if there's no goodbye?
Frozen for a moment here in time, yeah
If you tell me the sky is falling,
We'll see that the stars collide,
The only thing that matters in my life,
Is you and i tonight (Tell me you'll to stay forever)

Something struck me. A sudden and unknown feeling appeared. An unexpected and st
riking realization to be exact. I think...

Just you and I tonight (Tell me you'll to stay forever)
Just you and I tonight.
...I think I'm falling for this guy.


Copyright © ScribblerMia, 2012

Nakasimangot na mukha ni KJ ang bumungad sa akin.


"O bakit?" Tanong ko na lang. Nakayapos pa rin siya sa akin, pero nakakamatay an
g tingin niya.

Napasinghap ako ng makita ko ang itsura niya. Malalim ang mga mata niya, halatan
g-halata ang eyebags.

"Buti natanong mo. Salamat ha?" He said sarcastically.

"For what?" Naguguluminahan kong tanong.

"Magdamag lang naman akong gising."

"Huh? Bakit hindi ka natulog?"

"Sa palagay mo makakatulog ako? Eh tatlong beses akong nalaglag sa kama, limang
beses mo akong nasuntok sa tagiliran, tatlong beses nasampal sa mukha, at dalawa
ng beses sinabunutan? Oh. Sinakal mo rin pala ako at ilang beses dinaganan. Sa p
alagay mo, makakatulog ako?" Nanggigigil na sabi nito.

Ay! Hehehehehe. Oo nga pala, malikot akong matulog. Napasarap kasi ako ng tulog
dahil sa panahon eh. Ayan tuloy. Kawawa naman si KJ. Mukha siyang zombie na ewan
. Nakakatawa.

"Pfft." Napahawak ako sa bibig ko.

"What?" Nanlalaki ang mga matang sabi nito.

"Pwahahahahahahaha." Bigla na lang ako napabunghalit ng tawa. Grabe. Hindi ko na
kasi talaga keri pigilin ang tawa ko. Kung makikita niyo lang kasi si KJ, mukha
siyang zombie talaga.

"What's funny?" Seryosong tanong nito.

"You." I laughed aloud.

Nakatingin lang ito sa akin ng seryoso, halatang pinipigil ang galit.

"Mukha kang ginahasa ng sampung kalabaw." Bwahahahahaha. Hawak ko na talaga ang
tiyan ko kakatawa. Maluha-luha na rin ako sa sobrang galak.

"E kung ikaw kaya ang gahasain ko?" Seryoso pa ring sabi nito.

Bigla namang nabitin sa ere ang tawa ko.

"Ehem." I composed myself. "Sorry." Naupo na ako sa kama at nag-inat.

Tiningnan ko si KJ. Nakahiga pa rin siya sa kama at parang walang balak umalis d
oon.

"Hoy. Bangon na. Gawa ka na breakfast." Kinulbit-kulbit ko pa ito.

"Wow. Ang ganda ng bati mo ha? Wala man lang good morning or kiss man lang. Tala
gang breakfast agad?" He said sarcastically.

Anong kiss ang pinagsasasabi nito?

"Kis-kiss mo nguso mo sa pader. Bangon na." Nauna na akong bumangon at nagsuot n
g tsinelas.

Napansin kong nakatitig lang sa akin si KJ.

"What?" I asked him.

Pero hindi ito sumagot, bagkus ay tumitig pa rin.

Problema nito?

Wait a minute.

Oh no!

Ermengard! A sudden realization struck me.

"Bastos!" Bigla kong kinuha ang unan at inihampas sa mukha nito.

Bakit nawala sa isip ko na nakapantulog lang ako? Na manipis na spaghetti straps
at shorts lang ang suot ko? Idagdag pa na wala akong...bra.

Dali-dali akong tumakbo sa CR at nagpalit ng damit.

Grabe. Rinig na rinig ko hanggang sa banyo ang wagas na tawa ng manyakol na iyo
n.

For the second time, for the second time!

"Woooo. I feel like playing John Mayer's Your Body Is a Wonderland. What do you
think, babe?" Sigaw nito.

Ayan na naman siya sa pang-aasar sa kantang iyan.

Pagkatapos kong magbihis ay dumiretso na ako sa pinto at lumabas. HIndi ko na pi
nansin si KJ na halos mamatay na kakatawa sa kama.

Bwisit!

--

It's a lazy Sunday morning at kasalukuyan kaming tulala habang nakatingin sa TV
.

Hindi naman magsink-in sa utak ko ang pinapanood ko. Masyado akong abala sa feel
ing na nadiskubre ko kagabi. Saglit kong sinulyapan ang katabi ko.

Nakatingin naman siya sa TV. Pero parang malalim din ang iniisip niya.

Hindi ko alam kung ano'ng gagawin ko.

Hindi. Baka naman hindi pag-ibig ito. Baka inakala ko lang na pag-ibig kasi lagi
ko siyang nakakasama eh.

Baka naman nasanay lang ako na lagi siyang nandiyan pagkailangan ko. Parang nagi
ng sandalan ko sa tuwing natutumba ako. Siya ang naging lakas ko kapag nadadapa
ako. Siya ang tumutulong sa aking tumayo.

Is this attachment?

Or is this really the what-they-so-called love?

There's still a lot more things to learn.

I guess, kailangan ko munang pakiramdaman itong mabuti.

Mahirap na. Mahirap nang magkamali...at masaktan muli.

Maya-maya, bigla itong tumayo.

"Tara lumabas," yaya ni KJ.

Did I hear him right?

Is he asking me out?

"W-where?" Nakatingin lang ako sa kanya habang naglalakad siya papuntang hagdan.

"Anywhere." Sagot nitong hindi man lang lumingon.

Date na ba ito? My first date ever? My first date na talaga? OMG! Totoo na ba it
o?


Napangiti ako ng wala sa oras.

Copyright © ScribblerMia, 2012

Excited na ako. Saan kaya kami pupunta?

Sa posh restaurant ba? Sa Ocean Park? Sa Greenbelt? Sa Manila Bay? Sa Sampaloc L
ake?

Paano napasama ang Sampaloc Lake? Nah. Imposible.

Hindi naman siguro cheap or kuripot si KJ ano? 'Di ba? 'Di ba?

Huminto ang sasakyan namin sa parking lot ng...Sampaloc Lake.

Sampaloc Lake? Seryoso?

Akala ko pa naman bonggang place ang pupuntahan namin eh. Bakit dito?

Don't get me wrong. Hindi naman ako mapangmata na tao or materialistic, it's jus
t that, I've never been here, and I have heard some awful stories about this pla
ce.

Maraming PDA lovers daw dito. Tapos may mga snatchers and holdapers din daw. Tap
os may mga batang mandurukot at nangungulit para manghingi ng pera or food at ku
ng anu-ano pang chismis na pinagkakaabalahan ng mga bakla sa parlor, ng mga tamb
ay sa kanto, ng mga tindera sa palengke, at mga naglalaba sa batis.

"Let's go." Nauna nang bumaba si KJ sa kotse.

Nakacasual attire lang siya. Maong shorts and loose purple shirt, at naka-brown
na Sanuk shoes. Syempre, dahil saktong alas-dose ng tanghali ay nakashades siya.
Gwapo in short.

Did I just give him a compliment? Yikes.

As for me, nakablue dress ako at doll shoes na brown, katerno ng brown belt ko a
t bag.

I know what you're thinking. You saw what I did here. Malay ko ba kasing dito ka
mi pupunta 'di ba?!

E 'di sana nagshorts na lang ako at nagT-shirt 'di ba? Naghigh-cut or tennis sho
es na lang sana ako.

Hay. Huhu. Hindi bagay ang outfit ko sa ganitong lugar.

Kaya naman pala no'ng paglabas ko sa pinto, medyo nagtataka ang tingin ni KJ hab
ang nakatingin sa damit ko. Akala ko nagandahan siya sa akin, nastarstruck ba. H
ehehe. Iyon naman pala, nawirduhan sa suot ko. What a shame. Oh life, Y U SO CRU
EL?

Nakasimangot akong lumabas ng kotse.

"O? Bakit sambakol iyang mukha mo?" Tanong nito.

"Wala!" Angil ko.

"Meron ka?"

"Pake mo!"

"Wala ka ba sa mood? Gusto mo umuwi na tayo?"

"Ayoko."

Napakamot ito sa ulo at napailing. Baka dahil nawiwirduhan sa akin.

"Tara lunch?" Yaya niya.

"Where here? Tell me!" Hindi ko mapigilang mainis. Saan kami kakain dito? Sa tab
i-tabi? Tingnan niyo naman ang itsura ko? Muntanga lang ang outfit ko sa ganiton
g lugar. Out of place ako dito.

"There." Nginuso nito ang hile-hilerang tindahan ng mga inihaw na hotdogs, isaw,
etc.

"D-diyan?"

Tumango lang ito at nauna nang naglakad.

Nang marahil mapansin na hindi ako sumusunod ay lumingon ito.

"Hoy! Anong tinatanga-tanga mo diyan? Hindi ka kakain?" Sigaw nito.

"Ay. Ang gwapo naman ni Kuya."

"Oo nga eh. Mukhang artista ang peg, 'te."

"Si Ateng nakablue ba ang date niya?"

"Hindi siguro. Baka kapatid lang. Sinisigaw-sigawan lang naman siya ni Kuya eh."
Wow. Makapagconclude naman ang mga bruhildang ito e noh? Para san pa ang mga sci
entists kung may mga katulad niyong over makapagconclude? Kaasar.

Naiinis akong sumunod kay KJ.

Ito na ba ang date? This is not what I imagined.

--

Mukhang enjoy na enjoy si KJ sa P100.00 na isaw na binili niya para sa aming dal
awa. Nakakadalawang rice na nga siya eh.

Ako? Nakatitig lang sa pagkain na nasa harap ko.

Nasaan kami nakapwesto? Sa tabi ng kalsada, nakaupo sa bangko habang kumakain sa
kahoy na lamesa. Maraming dumadaan, lovers, barkada, families, halo-halo.

Hindi rin alintana ni KJ ang mga pasulyap at pahabol na tingin sa kanya ng mga g
irrafapa na girlets.

Oo, girrafapa. Kanda haba at bale na ang leeg kakatingin sa kasama ko.

Oo nga at gutom ako. Pero kasi...Kailangan ko ba talagang mag-isaw sa lunch at
ganito pa ang suot ko?

Hindi naman ako maarte. Kumakain naman ako ng streetfood, pero sobrang bihira la
ng. May nabasa kasi ako na masama raw iyon at magkaka-hepatitis ang kumakain noo
n. Praning lang naman ako eh. Kaya hanggang ngayon, nakatatak sa akin ang nabasa
kong iyon.

"O? Why aren't you eating?" Saglit itong tumigil sa pagkain at tumingin sa akin
. Magkaharap kasi kami.

Wow. Ngayon lang niya napansin na nakamasid lang ako at hindi kumakain. Ganoon b
a siya kaadik sa isaw?

"Go ahead." I said sarcastically.

I'm being bitchy, I know. Ang point ko lang kasi, sana man lang sinabi niya kung
saan kami pupunta para hindi ako nacoconscious ng ganito 'di ba?

Ang ibang girls kasi pinagtitinginan ako at parang pakiramdam ko, pinagtatawanan
nila ako dahil sa suot ko.

"Bakit ba ayaw mong kumain? Don't worry. It's clean. Madalas kaming kumain dito,
" KJ said matter-of-factly.

"Kami?"

"CW." Maikling sagot nito sabay nguya ulit ng isaw.

"Ah."

"Kumain ka na para hindi ka malipasan ng gutom."

Inirapan ko lang siya. "I'm okay."

"Tss." Kumuha ito ng isaw at tinanggal sa stick gamit ang tinidor. Pagkatapos ay
sinawsaw sa suka. "O. Eat this," he offered.

Huh? Nakatingin lang ako sa kanya na may halong pagtataka.

"Eat this." Ulit niya.

"Bakit?"

"Alangang titigan mo 'di ba?" Pambabara nito.

"No. I said I'm fine. Go ahead and eat. Don't worry about me."

"Oleya Astrid, kakainin mo ito or iiwan kita rito?" May halong pagbabanta sa ton
o nito.

Is he serious? "Wait, what?"

Bago pa ulit ako nakaimik ay hinawakan nito ang baba ko at pinusisyon ang kutsar
a sa bibig ko.

"Nganga," he said seriously.

Hay. Wala akong nagawa kundi sundin siya. Nakasimangot kong nginuya ang pagkain
habang siya naman ay ngiting-asong nakatingin sa akin.

"Ang sarap noh?" Parang batang pagmamalaki nito.

I smiled awkwardly. Masarap nga siya.

Ngiting-ngiti pa rin si KJ. Kumuha ulit ito at sinubo sa akin.

Ako naman si uto-uto, kain ng kain.

Siguro dahil gutom na rin talaga ako.

Or dahil nageenjoy akong makita siyang ngumiti ng ganyan?

--

Nakatingin lang kami sa lake habang nakaupo sa maliit na bench. Doon kami pumuwe
sto since malilim at nasa ilalim siya ng puno.

By the way, may katabi pala kaming magjowa na ang sarap ihulog sa lake. PDA kung
PDA ang peg nila.

Hindi ko mapigilang mapasulyap sa mga ito kasi nasa may side ko lang sila sa kab
ilang bench eh.

Naririnig ko rin ang mga hagikhikan nila at bulungan. Bulungan pa bang matatawag
eh ang lalakas ng mga boses nila? Super magka-hug na halos magkapalit na ang mu
kha sa sobrang lapit sa isa't-isa?

Seriously, I don't get these people. It's okay to show your love to others, but
not this way. This is effin' irritating. I hate PDAs.

"Ano, baby? Sige na. Mamaya ha?"

"Ehhh. Pagiisipan ko pa, baby." Sabay hagikhik ni Ate.

"'Hindi naman kita lolokohin. Mahal na mahal kita. Ipaparamdam ko ulit sa'yo ang
pagmamahal ko mamaya."

OMG. Dafuq did I just hear?

Por Dios y por Santo. Halos mabingi ako sa narinig ko. Maygad! Ang lalandot ng m
ga itey!

Tiningnan ko si KJ. Kung kanina ay nakangiti ito habang nakamasid sa lake, ngayo
n ay seryoso ito at nakakunot ang noo.

Naririnig niya rin kaya ang harutan ng mga katabi ko?

"Sige na nga. Walang tao sa bahay mamaya."

"Doon tayo?" Excited na tanong ni Kuya.

"Sige." Sabay hagikhik ulit ni Ate.

Ate, aminin mo. Seryoso, witch ka noh?

Witch ka 'di ba? Makahagikhik kasi eh, parang wala nang tomorrow.

Napabuntong-hininga na lang ako ng malalim. Kainis.

Bakit hindi ako makapagconcentrate sa pagtingin sa lake? Argh. Paano ba naman ka
si ikaw matatahimik kung may dalawang ganitong nilalang kang katabi.

Tinuon ko lang ulit ang atensiyon ko sa lake.

Ayan. Tahimik na sina Ate. Buti naman.

Tiningnan ko si KJ.

Hindi siya mapakaling ewan pero diretso pa rin ang tingin niya. Pero napapahugot
siya ng malalim na paghinga.

Bakit kaya?

I shrugged. Nakangiti na akong nakatingin sa tanawin. Pinagmamasdan ko lang ang
mga maliliit na isda na tumatalon-talon. Natutuwa rin akong tingnan ang mga ibon
na sandaling tumatambay sa bamboo na nakalutang sa lake. Tanaw mo rin ang bundo
k Makiling mula rito. Cool. Ang ganda talaga ng nature. Yikes. Hahahaha. Ako na
ang ang nature lover. Pero seryoso, mahilig talaga ako sa mga puno, bulaklak, at
--

Parang may narinig ako bigla. Kaya nang lilingunin ko na ulit ang mga katabi ko
ay biglang tinakpan ni KJ ang mga mata ko at kinabig ako payapos.

"Don't look," he whispered.

"W-why?"

"They're doing something you must not see," he said sternly.

Kaya pala hindi siya mapakali kanina pa? Tinakpan niya ang mga mata ko habang na
kaharap ako sa kanya at yapos-yapos ako.

He did that to protect me?

Medyo nag-blushed yata ako. Medyo lang.

Isn't he the sweetest guy in the universe? A small voice from my head asked.

Here it goes again. Ang epal ng maliit na boses na iyon. Pero in fairness.

I smiled.


Well...I guess that voice was right.

Copyright © ScribblerMia, 2012

"Let's try that," yaya ni KJ habang nakatingin sa hile-hilerang bisekleta at pad
yak.

Muntik na akong himatayin sa sinabi niya. Halos pagpawisan ako ng malagkit noong
nakita ko ang tinuturo niya.

"You are not serious, are you?" Hindi makapaniwalang tanong ko.

"I'm serious." He looked at me seriously.

"Okay. You go try it. I'll sit here and wait for you, okay?" Naupo lang ako sa b
ench.

"Nah-uh. Not so fast, young lady. You'll go with me. Let's do this together." He
winked.

"Are you crazy? No!"

"Gusto mong buhatin pa kita?" Pananakot nito.

"I said no. You can't force me. Come on! Can't you see what I'm wearing?" Pinanl
akihan ko pa ito ng mga mata.

Napailing ito at pagkuwan ay hinigit ako patayo. He smiled. "Let's go."

Ano pa nga ba'ng magagawa ko? Mas malakas siya eh.

Hila-hila niya ako papunta doon sa mga bisekleta.

"Manong, magkano po?" Tanong nito sa matandang lalaking nagbabantay.

"Bente lang ang isang ikot sa buong lake, 'toy. Dalawa bang bike?" Nakangiti nit
ong tanong.

"Isa lang po." KJ smiled back while getting coins in his pocket.

Kinuha naman ni Manong ang bike at binigay kay KJ.

"Diyos ko naman, KJ. Magba-bike ka lang, kailangan talaga kasama mo pa ako sa pa
gkuha? O ayan. Nakakuha ka na. Iwan mo na ako dito. Hintayin na lang kita ha?" T
atalikod na sana ako nang bigla na naman akong hinatak ni KJ.

"Sakay." Excited na sabi nito.

Uh? "Saan?"

"Dito." Nginuso nito ang angkasan ng bike sa likod.

"Tell me you're kidding."

"I'm not."

"No!"

"Yes, you will!"

"I said no!"

"Whether you like it or not, you will." May pagbabanta na naman sa tono nito. Se
ryoso, KJ, gangster ka noong past life mo noh? Ay hindi. Gangster ka rin nga pal
a hanggang ngayon. Sa future life mo, for sure, gangster ka pa rin.

Seriously, kailangan talagang lagi akong tatakutin? Ang sama niya talaga!

"Fine! Stupid jerk." I murmured.

Tumawa nang nakakaloko ang damuho at sumakay na sa bike.

"Humawak ka sa akin," he demanded.

"Ayoko."

"Sige. Bahala kang mahulog." Nagsimula na itong magpidal.

"T-teka! Oo na! Oo na! Punyeta." Naiirita kong sabi sabay hawak sa beywang niya.

"Bunganga mo."

"Bakit? Ikaw lang ang may karapatan magmura ha?" Angil ko.

Hindi na ito sumagot pa, bagkus ay nagsimula na lang magpidal. Napahigpit naman
ang kapit ko sa beywang niya.

Whew! Siya na ang may abs.

Siya na ang macho.

Siya pa ang gwapo.

Siya na talaga. Siya na. The best siya eh. Hehehe

Nawala lahat ng kahihiyan ko sa katawan. Feel na feel ko po ang umangkas sa liko
d ng bike at yapusin siya sa beywang.

Napansin ko rin na maraming nakatingin sa amin. Bwehehehehehe.

Mainggit kayo. Ang sasama ng tingin ng babaeng iyon sa akin.

Siyempre, dahil bitch ako. Nag-sign ako ng letter L at nilagay sa ulo ko and mou
thed "Loser."

Hindi ko na inintindi kung ganito ang suot ko habang angkas sa bike niya, ang ma
halaga, nag-eenjoy ako ngayon.

Hinilig ko ang ulo ko sa likod niya.

I closed my eyes and smiled.

"Hoy. Enjoy na enjoy ka ha." Bulong ni KJ.

Bigla ang pagmulat ko. "Hindi ah. F-feeling ka naman." Sabay alis ng ulo sa pagk
akahilig at tingin sa ibang direksyon.

"Tss." Narinig ko siyang saglit na tumawa bago tinuon ulit ang atensyon sa pagba
-bike.

"KJ, ang ganda rito noh?" Iniba ko na lang ang usapan. Baka mahuli ako eh.

"Yup."

"Bakit dito tayo pumunta?"

"Hmm. La lang. I find this place peaceful."

"Madalas ka rito?"

"Depends on my mood. So yeah." Sabay tawa ng mahina.

"Kahit mag-isa ka lang?"

"Uh-huh."

"Eh pag sad ka? Dito rin?"

"Yessir."

"Bakit hindi tayo nag-aaway?" Biglang iba ulit ng usapan.

Lumingon ito saglit. "Gusto mo ba?"

"Oo."

"Sige. Ihuhulog kita ha? Para away tayo ulit?"

Tumawa ako ng malakas. "Gago."

"Gwapo?"

"Gago."

"Gwapo?"

"Tse."

Tumawa naman ito ng malakas.

Hmp. Tinuon ko ulit ang pansin ko sa paligid. Grabe. Bakit enjoy na enjoy ako sa
panonood ng lake?

Nakikisabay sa kasiyahan ko ang mga punong sumasayaw at tila kumakaway.

Naririnig ko rin ang mga huni ng ibon na tila inaawitan ako.

Ang pagaspas ng hangin na tila dahan-dahan akong hinahaplos.

Oh syetness. Nagiging makata na yata ako ng wala sa oras.

"Are you happy?" Biglang tanong ni KJ.

Am I happy?

Tinatanong pa ba iyan? Oh well.

"Yes, I am." I smiled at him kahit hindi niya nakikita kasi nakatalikod siya.

"That's good." Kita kong tumango-tango pa ito.

Did I hear him right? He whispered something.

Something like..."Because I'm happy whenever you are happy."

Copyright © ScribblerMia, 2012

Kainis. Ang hirap mag-aral ng French.

Bakit ko ba kinuha ito? Pinahihirapan ko lang ang sarili ko eh. Sana nag-Spanish
na lang ako. Mas madali iyon eh. Hindi gaya ng French na sobrang kumplikado.

Ang "hello" ay "bonjour."

"Bonjour." Bigkas ko.

Ang "How are you?" ay "Comment êtes-vous?"

Ang "I am fine" ay "Je suis très bien."

Tinatamad na talaga ako.

Paikot-ikot ako sa bed habang nagme-memorize ng mga phrases. Nakakapagsisi talag
a.

It's a lazy Monday morning. As usual, wala kaming pasok. So, ano'ng gagawin ko?
Bilang isang butihing estudyante, kailangan kong mag-aral, whether I like it or
not.

Umikot ulit ako sa kabilang side at tumingin sa bintana.

Hanuba! Naaalala ko na naman ang date-deytan namin ni KJ. Date nga bang matatawa
g iyon? Ewan ko. Hindi naman kasi niya sinabing date. Tapos hindi naman kami. Wa
la kaming commitment, puros landian lang. Chos.

Landian? Now, where did that word come from?

*flashback*

"Because I'm happy...whenever you are happy."

Lub dub. Lub dub. Lub dub. Echoserang heart. Hihihi.

*end of flashback*

Was I only hearing things? Hmm. I guess not. It was loud and clear, although it
was only a whisper.

I'm not that deaf. Jeez! I was only behind him. How come I won't be able to hear
it? 'Di ba?

Ewan ko pero bumilis talaga ang tibok ng puso ko no'ng sinabi niya iyon.

Hanggang ngayon nga, iniisip ko pa rin kung love na nga ba talaga itong nararamd
aman ko o paghanga lang. Echosera ako. Bwahaha.

E kasi naman, aminado ako, sige na. Ngayon lang ito. Aamin na ako. Kahit lagi ni
ya ako inaaway. Kahit lagi niya ako sinisigawan at sinasabihang tanga. Nagagwapu
han po ako kay KJ.

Heck! He's one hell of a sexy and gorgeous hunkie fafaball.

Agree kayo? 'Di ba?

Parang pagka-crush ko lang iyan kay Coco Martin, John Lloyd, Adam Levine, at Lee
Min Ho.

Speaking of Adam Levine, alam niyo bang fave pala ni KJ ang Maroon 5? Waley lang
. Parehas kami ng type na music. We like bands. Narinig ko kasi siya no'ng isang
araw na nagpapatugtog ng "Payphone." Tapos tinanong ko siya kahapon no'ng magka
angkas kami sa bike.

*flashback*

"Do you believe in fairy tales?" Biglang tanong ko sa kanya.

"Like what Adam Levine said, all those fairy tales are full of shit."

"Why?"

"Simply because they are fantasies, created by minds. They don't really exist. N
othing is happily ever after. Come on. Let's face it. This is reality. And reali
ty is far from fantasy. They are two opposite words. They can't meet."

"Ah. Eh may tissue ka ba diyan?"

Bigla naman itong napalingon. "Wala. Bakit?"

"Dumudugo ang ilong ko eh."

Natawa ito. "Sira ka talaga."

*end of flashback*

Pessimist pala si Kuya. Si KJ talaga, sobrang KJ.

"Hoy." Sigaw ni KJ.

'Di ba ang sweet niya?

"Hoy ka rin."

Iyan ang tawagan namin. Sanay na kayo 'di ba?

"Are you crazy? You were laughing like a lunatic," sigaw ulit nito. Sarado kasi
at naka-locked ang pintuan ko.

"Sorry, KJ!" I shouted back.

"It's okay, OA." Sigaw na naman niya.

Grabe. Bakit kahit ganito kami mag-usap, parang natutuwa pa rin ako? Siguro kasi
alam kong nasa akin lang lagi ang atensyon niya. Malamang, kami ang laging magk
asama eh. Hahaha.

Pero nakakatuwa. Unti-unti kong nakikilala ang totoong Karl Jonathan.

Si KJ na..

Sweet.
Mahilig sa isaw.

Madalas sa Sampaloc Lake.

Mahilig sumigaw.

Mahilig tumawag ng "Hoy."

Magaling makipagbugbugan.

Simple lang siya. Mukhang mayabang at arogante. But if you'd look closer, he is
just a simple guy who loves simple things and do simple acts. The amazing this i
s, those simple acts he does make someone feel special...like what he does to me
.

--

"Bakit hindi ka lumabas ng kwarto mo maghapon?" Biglang tanong ni KJ habang kuma
kain ng ice cream.

Kasalukuyan kaming nanonood ng Underworld series na movie. And yes, we were pigg
ing out. In Tagalog, bumababoy. In layman's term, lumalamon.

Chocolate sa kanya, cookies and cream sa akin. Hindi kasi kami magkasundo ng fla
vor sa tindahan kanina, kaya nag-tig-isa na lang kami para happy ang lahat.

"I was busy studying."

"Studying what?"

"French."

Tumatango-tango ito. "May natutunan ka naman?"

"Marami, siyempre. Ako pa." Pagmamayabang ko.

"Echosera." He whispered.

Uh. Huwat? Did I hear him right? Si KJ ba iyon?

Did he just say "echosera"?

Bigla akong napatingin sa katabi ko, nanlalaki ang mga mata ko. Hindi ako makapa
niwala. Sinabi niya talaga iyon?

"W-what?" Inosente nitong tanong.

"You just said the word echosera."

"So?"

"Are you...Are you..."

"What?"

"Are you...." Hindi ko na napigilan ang tawa ko. I laughed hard.

Hindi naman maipinta ang mukha ni KJ.

Imagine the leader of the infamous frat uttering the word "echosera." Who wouldn
't laugh hysterically, right?

Nakatingin pa rin si KJ.

Pero ako, halos magheadbang na sa kakatawa habang hawak ang tiyan. Hindi ko na n
ga alintana ang itsura ko. Alam kong mukha na akong tanga kakatawa. Pero what c
an I do? Eh sa tawang-tawa ako sa kanya.

"Where on earth did you get that word?" Tanong ko habang tawa pa rin ng tawa.

"Ah. Sa'yo?" Inosenteng sabi pa rin ni KJ.

"You're so funny."

"You're funnier."

"Huh? Why me?" It was my turn to ask a question innocently.

Hindi muna siya sumagot. Bagkus ay kumuha ng cellphone at bigla akong pinicturan
. Hindi pa ako nakakahuma sa pagkabigla nang siya naman ang walang patid na tuma
wa ng malakas.

He laughed. That was epic."

Anong nakakatawa sa itsura ko?

"Have a look." He offered his phone. Dahan-dahan pa niyang iniharap sa akin ito
at...what the fudge!

Tinamaan ka ng magaling! Anak ng teteng!

Nagkalat ang ice cream sa bibig ko. Nakakahiya!


--


Nakakatamad ang mga classes ko. Inantok lang ako ng bongga.

Wala ako sa mood makinig ng lecture. Laziness strikes. What can I do?

Nakatingin lang ako sa mga profs ko. Pasok sa kabilang tainga at labas sa kabila
ng tainga ko ang mga sinasabi nila. Hindi magsink-in. May weekend hang-over lang
siguro ako. Lagi akong ganito pag Tuesday eh.

After ng class ko, dumiretso muna ako sa CR. For sure, hinihintay na ako ni yaba
ng.

Siyempre. Mag-aayos muna ako.

Hoy ha. Don't get me wrong. Hindi ako nagpapaganda para sa kanya. I just want to
look presentable and pretty. Para naman magka-boyfriend na ako. Hindi ako defen
sive, nagpapaliwanag lang. Inchendes?

Ayan. Now that I am satisfied with my appearance, I hurriedly went to the parkin
g lot.

I saw KJ. Nakasandal siya sa kotse, listening to his iPod, while texting? I don'
t know. Baka nagfe-Facebook iyon sa phone.

Siya na ang hot. Kahit gulo-gulo ang buhok niya, hindi pa rin nababawasan ang se
x appeal niya. No wonder kahit saan kami magpunta, head turner talaga siya. Iyon
g tipong laglag jaw kapag nakita mo siya.

I smiled. Huminga muna ako ng malalim bago naglakad papunta sa kanya.

Bigla naman siyang nag-angat ng tingin and smiled back.

I waved at him. He waved back.

"K---"

"Karl."

Napatigil ako sa paglalakad. Bigla akong napatingin sa babaeng naglakad papalapi
t sa kanya.

The girl hugged him, and he hugged back.

Bigla silang nagtawanan.

So hindi pala ako ang nginitan niya?

Hindi pala ako ang kinawayan niya?

Wow, pare. Pahiya ako doon.

That was an epic fail on my part.

Bigla namang sumikip ang dibdib ko.

Wow. Bago ito ah. Bakit biglang sumikip ang dibdib ko at nahirapan na naman ako
ng huminga?

Parang dinudurog na naman ang puso ko.

Hinawakan ko ang dibdib ko.

This was the same feeling when I saw Harold and Charice.


Only this time...mas masakit.

Copyright © ScribblerMia, 2012

Are you okay? Untag ni KJ habang nasa byahe kami pauwi.

Muntik ko nang maibuga ang coke na iniinom ko.

Easy. Natarantang sabi ni KJ. Malamang nag-aalala ito na matapunan ng liquid ang p
inakamamahal na kotse.

O-of course, Im okay. Why wouldnt I be okay? Iniiwas ko ang tingin sa kanya, bagkus
ay tumingin sa bintana.

Matamlay ka, sabi nito habang nakatuon pa rin ang atensyon sa daan.

Ah. Maybe because Im tired. Its been a long day for me. Palusot ko.

Hindi ako sanay ng ganito. Mas okay pa yata na nag-aaway kami. Ngayon kasi, ang
awkward.

Hindi na naman sumagot pa si KJ.

Hay. Ano ba'ng gagawin ko?

Hindi naman dapat ganito eh. Masyado nga yata akong OA. Masyado naman akong affe
cted sa nakita ko kanina.

Wala naman akong karapatan sa kanya 'di ba? Hindi naman kami in the first place.
Magkapitbahay lang kaya kami.

Wala rin akong karapatan makaramdam ng ganito. Pero bakit ganoon? Parang ang sam
a sa pakiramdam ngayon at iyon ay dahil sa nasaksihan ko sa parking lot kanina.

*flashback*

I miss you, Karl. Where have you been these past days? Sabi no'ng babae.

Teka lang. Kilala ko iyan eh.

Siya si..Kirena Landipa. Chos.

Siya si Korina. Siya rin iyong kahalikan ni KJ na babae noon sa bahay nila.

Ano ba sila?

Maygad. Ang tagal ko nang kasama si KJ, pero ni hindi ko nga pala tinanong man l
ang kung may girlfriend siya.

Dali-dali akong nagtago sa mga nakaparadang kotse. Baka kasi mahuli nila akong n
akatingin, dobleng kahihiyan pa sa part ko.

"Hoy, Miss. Umisod ka nga," iritableng sabi no'ng epal na Kuya.

"Sorry." Lumipat ulit ako ng pwesto. Dahan-dahan lang, baka marinig nila eh.

But wait. What am I doing? Ano naman kung magjowa sila? Bakit ko kailangan magta
go? 'Di ba dapat kiber lang ako? Dedmabelles lang 'di ba?

Tiningnan ko ulit sila. Tumatawa si KJ.

Hay. Buti pa si Kirena, este si Korina, nakakatawa ng ganoon si KJ pagkausap siy
a. Samantalang ako? Laging mainit ang ulo niya sa akin at lagi akong sinisigawa
n.

Hay. Nakakainggit talaga.

Hinawakan ko ang dibdib ko, ayan na naman.

Ang sakit na naman.

*end of flashback*

KJ.

O? Saglit niya akong nilingon.

Ano... Uhm. Iyong kanina sa parking lot kasi

Yes?

Ano kasi Syet. Bakit ako kinakabahan? 'Di ba si Astrid ako? Madaldal at bibo kid. B
akit ako mahihiya kay KJ? E 'di ba grabe ko nga siya balahurain?

"What?"

S-sino

Ano ba iyon? Medyo irritable na niyang tanong.

Kasi kanina Uhm..

Oleya Astrid! Bigla itong nagpreno ng sasakyan at tumingin sa akin.

Saglit akong nagulat bago napayuko. Darn. What the heaven is happening to me?

Can you please go straight to the point? He shouted. He looked pissed.

Nataranta naman ako.

Whats with the parking lot thing? Tanong ulit ni KJ.

Syet. Syet. Syet. Ano'ng sasabihin ko? Napakamot ako sa ulo. Ano kasiKanina sa par
king lot, may mga nakatambay na frat. Nautot ako ng malakas. Narinig nila at tin
ingnan ako ng masama. Bubugbugiin kaya nila ako? Aabangan sa daan?

Anak ng teteng. Now where did that come from? Ano ba'ng pinagsasasabi ko?

Saglit na natigilan si KJ. What? Pigil ang tawang sabi nito.

Yumuko ako at napakagat-labi. Okay. Kill me now. Nahulog ako sa sarili kong bita
g.


--


Quel âge avez-vous? Tatlong beses kong ulit habang nakatunganga sa hand-out ko sa Fr
ench. Malapit na kasi ang exam namin dito eh. Nasa terrace lang ako. Si KJ? Ewan
ko. May practice yata ng basketball para sa nalalapit na Liga.

Kasali nga pala si Harold doon. Makapanood. Chos.

Okay. Balik sa pagmememorize.

Merci beaucoup. I said. Ang ibig sabihin nito ay Thank you very much.

"Je vis en France." I continued.

"Je suis des Philippines." I sighed.

Para na akong tanga rito. Dalawang oras na akong nagmememorize. Pero walang puma
pasok sa utak ko.

Waaaa. Is this because of the incident I witnessed earlier?

Dang! I remember it again.

Parang may maliliit na karayom na tumutusok sa puso ko. Weird.

Kailangan ko na yatang magpacheck-up. Hindi na natural ang tibok ng puso ko thes
e past few days.

I remember the smile KJ gave to that woman. He even waved at her.

How pathetic of me. Napahiya talaga ako. Bigtime.

Tapos ang problema ko pa...affected ako masyado.

Napailing ako. Kailangan kong mag-focus sa pagmememorize. I must stop thinking g
ibberish things. They won't help me pass my French course after all. Tss.

Nag-memorize ulit ako. "Tu me manques." This means "I miss you."

Wow. Cool. Ano kaya ang "I love you" sa French?

I scanned my notes.

Je t'aime.

Naks naman. Iyon pala iyon.

"Je t'aime. Je t'aime. Je t'aime." Paulit-ulit kong sambit.

Grabe. Kailan kaya may magsasasabi sa akin ng ganon?

"Je t'aime, Astrid." Ulit ko. Para akong tanga, I know.

Ayiiii. Kinikilig ako. Baliw na yata ako.

"Je t'aime. Je t'aime. Je t'aime." I smiled.

"Huy!"

"Je t'aime!" Kamuntik na akong mahulog sa upuan sa sobrang gulat. Takte ito si K
J.

Pagtingin ko, ngiting-aso si gago.

"Really? Moi aussi, je t'aime." He smiled widely.


And just like that, my jaw dropped and...my heart skipped a beat.


Copyright © ScribblerMia, 2012

Grabe! Ang bilis ng araw. July na agad. Next next week daw uuwi sina Mama and Pa
pa. Grabe. Sobrang miss ko na talaga sila ng bonggang bongga. Siyempre, ang dami
kong binilin na pasalubong. Haler. Only child ako, so dapat lang na spoiled ako
.

Tumawag din sila sa amin ni KJ kahapon para mangumusta. Si Tita naman ay walang
tigil ang bilin kay KJ na magpakabait daw. Tawa nga ako ng tawa habang naiirita
naman si KJ na hawak ang telepono. Nakukulitan marahil sa Mama niya.

Friday na agad. Pero happy ako kasi mataas ang nakuha ko sa long quiz namin sa F
rench. Aba. Super effort talaga ako sa pagmememorize no'n. Besides, pangarap ko
rin matuto ng third language para linguist na ang peg ko.

Takte. Speaking of French, naalala ko na naman ang KJ na epal na iyon.

*flashback*

"Je t'aime!" Kamuntik na akong mahulog sa upuan sa sobrang gulat.

Pagtingin ko, ngiting-aso si gago.

"Really? Moi aussi, je t'aime." He smiled widely.

Natulala ako. I don't know what to say. I just stared at him like a complete foo
l.

Nganga kung nganga ang peg ko. Bumilis bigla ang tibok ng puso ko. Namula yata a
ng mukha ko at nanginig ang katawan ko sa kilig nang biglang....

"Joke. Joke. Joke." Halos mamatay sa kakatatawa si KJ.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Laglag ang mga balikat ko at parang na
nghina yata ako bigla.

"Ah gano'n?" Ito lang ang nasabi ko.

"Akala mo ikaw lang ang marunong mag-French noh? Aba. Atenean ako. Jesuit ang sc
hool ko. So what do you expect? I mastered French." Pagmamayabang nito. Tinuro p
a ang sarili habang tawa ng tawa.

"Really? Ikaw na ang magaling, nakakahiya naman sa linguist na gaya mo." Sabay w
alk-out.

*end of flashback*

Akala ko totoo na eh. Kainis talaga ang lalaking iyon. Pampasira ng moment. Halo
s ibato ko sa mukha niya ang librong hawak ko no'ng time na iyon.

E feel na feel ko na eh. Joke lang nga iyon sa kanya.

But at the back of my mind, I was hoping it's true.

After that incident, hindi ko talaga pinansin si KJ. Naiinis ako eh. Iniiwasan k
o siya. Napahiya kasi ako. Inabala ko na lang ang sarili ko sa pag-aaral ng Fren
ch habang siya naman ay abala rin sa basketball practice. Sa Saturday na kasi an
g game nila. Nalaman ko rin mula sa mga kapitbahay namin na sa Sabado na raw ang
laban. Kasali si Harold kasi nakita ko siyang nagpapractice kasama ng mga taga-
amin.

Wow. Gusto ko siyang makitang maglaro. Magaling kaya siya?

Kungsabagay, si KJ eh hindi ko pa rin nakikitang maglaro. I hardly watch ligas,
pero adik ako sa NBA. Siyempre, forever Lakers ata ako.

Pero teka, si KJ? Captain ball ng team nila? Ano iyon? Joke? Isang malaking kalo
kohan. Hehehe.

"OA."

"What?" Asik ko kay KJ. Kasalukuyan kasi akong nakahiga sa terrace at nagbabasa
ng "The Pilgrimage" ni Paolo Coelho. Matagal-tagal na rin no'ng huli akong magba
sa ng novel. Busy kasi masyado sa school eh.

"Ang sungit mo ha!"

"The hell you care! What do you want?" Sabay irap.

"You." He smiled wickedly.

"What?!"

"I mean you... er... you're juice! Timpla mo akong juice!" Pagmamatapang nito.

'What am I here? Your effin' maid?"

"Sige na." He pouted.

Pacute?! Pawis na pawis si yabang. Basang-basa ang t-shirt nito. Masyado kasing
makafocus sa practice ng basketball eh. Akala mo naman NBA ang lalabanan o Olymp
ics 'di ba?

"Papakamatay ka diyan sa basketball na iyan." Sabay tuon ulit ng pansin sa binab
asang libro.

"Alam mo, ang sama mo. Bwisit." Nagwalk-out na palabas si yabang.

Problema no'n? Nagdadrama.

--

After ten minutes.
"OA..."

"Punyemas!" Binagsak ko sa lamesa ang libro.

"Please?" Pagmamakaawa nito habang magkadikit ang dalawang palad.

"Can't you see I'm busy reading?"

"Eh. Sige na. Uhaw na uhaw na talaga ako. Mamatay na yata ako sa sobrang uhaw."

"Mabuti pa nga." I murmured.

"'Di na kita guguluhin. Timpla mo na ako." Puppy eyes pa nito.

"Fine!" Nagmartsa na ako papuntang kusina.

"Hey." Tawag nito.

'What?" Iritableng tanong ko sabay lingon.

"Wala ng juice. Bili ka sa tindahan."

"Wow, KJ. Terrific. Imba ka talaga." Pumapalakpak pa ako. "Hayop ka." Nanggigigi
l na bulong ko sa sarili.

Dumiretso na ako sa pintuan.

"Bili ka na rin skyflakes ha." Pahabol nito.

Hindi ko na lang siya pinansin, bagkus ay malakas kong sinara ang pinto. Bwisit.

--

Nakakainis. Ang ganda-ganda ng upo ko, biglang may bwisit na dadating para utusa
n ako. Hay naku. Anong tingin niya sa akin? Yaya niya? Maygad, hindi ako---

"Astrid!"

Bigla akong napalingon.

"Harold?"

Tumakbo palapit sa akin si Harold. Natuwa naman ako. Pero bakit gano'n? Parang w
ala na ang sakit? Wala na akong maramdaman na pain. Weird.

"Saan ka galing?" He smiled.

"Ah. Bumili ng juice. Ikaw?"

"Sa practice." Sabay punas ng pawis. Basang-basa rin ang t-shirt nito. Grabe. An
g mga lalaki talaa, masyadong big deal pagbasketball ang usapan.

"Wow. Oo nga pala. Bukas na ang liga, tama?" I smiled at him. Weird talaga. Para
ng casual na lang ang conversation namin. Hindi na ako natataranta or what. Pero
natutuwa naman ako na kausap ko siya ngayon. Dati rati kasi, deadmabells niya a
ko forever.

"Yeah. Uhm." Napakamot ito sa ulo at tumungo.

"O bakit?" Nakangiti ko pa ring tanong.

"May gagawin ka bukas?"

Saglit naman akong nag-isip. "Hmm. Saturday naman bukas, so wala."

Bigla namang napangiti ito. "Really? So. May I..."

Tinaas ko ang mga kilay ko habang naghihintay ng sasabihin niya.

"May I invite you to watch our game tomorrow?" He gave me a worried smile.

"Sure." Hindi na ako nagdalawang-isip pa. Iyon lang pala eh

"Talaga?" Hinawakan niya ang dalawang kamay ko.

Napaigtad naman ako at napatingin sa dalawang kamay na hawak niya.

Napansin nito marahil kaya nahihiyang binitawan nito ang mga kamay ko.

"Astrid!"

Napalingon naman ako sa kung sino na namang tumawag sa akin.

Pagharap ko, si KJ na nakakunot-noo at madilim ang mukha na nakatingin sa amin n
i Harold.


Bakit kaya?

Copyright © ScribblerMia, 2012

"O. Juice mo." Nilapag ko sa lamesa ang juice at tinapay na inorder ng maarteng
si KJ.

Walang imik na uminom lang ito at kumain.

"Thank you ha." I said sarcastically sabay diretso ulit sa terrace para magbasa.

Grabehan sa kakapalan ng fez.

Ni hindi man lang ako pinansin. Tapos mukhang wala siya sa mood, samantalang kan
ina lang eh kinukulit niya ako. Bipolar talaga ang yabang na iyon.


--

"Bukas na pala ang laban niyo." Pagbubukas ko ng topic habang kumakain ng dinner
.

Deadma.

"Ikaw raw Captain ng team niyo? Naku. Talo na kayo niyan." Tumawa ako.

Deadma.

Tiningnan ko saglit si KJ. Walang-imik na kumakain pa rin ito.

"Hoy."

Deadma.

"Manonood ako ng laban niyo." Sabay smile ng todo.

Napatingin naman sa akin si KJ habang ngumunguya. Nawala ang kunot ng noo nito.
Nice. Mukhang okay na ulit si yabang.

"Buti na lang ininvite ako ni Harold. Hindi mo ako sinasabihan na manood eh. Sig
uro kasi ayaw mo mapahiya noh?" Sabay tawa ng nakakaloko.

Biglang bumalik ang kunot nito sa noo. Yumuko si KJ at binagsak ang kutsara at t
inidor. Bigla itong tumayo at lumabas ng kusina. Ni hindi man lang ako nilingon.

Anyare?

Bakit ba gano'n siya? Uso ba talaga ang mood swings ngayon sa madlang pipol?

Why is life so complicated?

Why is love so complicated? What?

May pagkafeeble-minded talaga ang lalaking iyon. Last time ako ang may topak sab
i niya, eh bakit ngayon siya naman? May schedule? Kaloka.

I sighed.

So it's true, the worst feeling in the world...is being ignored.

--

Saturday.

Hindi talaga ako pinapansin ni KJ. Mukhang mainit ang ulo niya. Bakit kaya? May
ginawa ba ako? Grabe. Wala naman akong matandaan. Ako pa nga itong parang tanga
na kausap ng kausap sa kanya tapos siya pa ang may ganang umakto ng ganyan?

What does he want? Why does he have to be so moody?

Kanina, ang aga-aga niyang umalis para magpractice. Mamayang 3:00 pm kasi ang la
ban nila.

Ako? Nanonood lang ulit ng TV. Kumain na lang ako ng tinapay kaninang umaga kasi
hindi man lang nagluto ng breakfast si KJ. Ang sama-sama talaga.

*DING DONG*

Sinech itech?

Dali-dali akong tumakbo sa gate para pagbuksan ang kung sino mang unexpected gu
est.

Pagbukas ko ng gate, nabitin sa ere ang ngiti ko.

"Ikaw?!"

Sana pala hindi ko na lang binuksan ang gate. Malas.

--

"Why is she here?" Gigil na bulong ko kay KJ sabay tingin ng masama sa babaeng p
renteng nakaupo sa sofa.

Si KJ naman ay nag-aayos ng buhok sa salamin.

At ako? Naging taga-silbi ng pagkain ng bruhildang iyon. Oo. Si Kirena este si K
orina, sino pa nga ba?

"I invited her." Bale-walang sagot nito.

"What?! Why?"

"Why? Don't I have the right to invite people to watch the game later?" Seryoson
g sabi nito habang nakaharap pa rin sa salamin.

Saglit naman akong natigilan. Oo nga naman. Ano nga ba'ng pakialam ko kung sino
ang ininvite niya? Kasalanan ko ba'ng hindi niya ako ininvite at inuna niya pa a
ng babaeng ito?

"Nagtatanong lang naman ako. Kasi ininvite mo siya, ako hindi." Hindi ko na siya
hinintay sumagot. Tumalikod na lang ako at naglakad palayo.

Umakyat na lang ako sa kwarto at nahiga.

Hay. Bothered ako. Bakit?

These past days, naguguluhan na ako sa nararamdaman ko. Ganito ba talaga kakumpl
ikado ang buhay? May araw na masaya ka, may araw na bad trip ka. At ang dahilan
ng lahat ng iyon? Iisang tao.

Bakit ganito ako? Bakit hindi ako mapakali? Bakit parang nasasaktan ako kapag na
kikita ko ang babaeng iyon na dumidikit kay KJ?
Siguro naiinis lang ako kasi haliparot talaga siya. Naaalala ko pa kasi no'ng hi
nalikan niya si KJ eh. Grabe. Parang gusto kong isubsob ang nguso niya sa lupa.

Wala naman akong karapatan para masaktan, pero kahit ano'ng gawin ko, bakit para
ng hindi ko maiwasang...masaktan.

--


"Astrid!" Masayang bati nina Neiji. Nandito rin ang ibang members ng CW para mar
ahil suportahan ang kanilang Supremo.

"Yow. Full support?" Bati ko sa kanila. Nong una ayoko talaga sa frat na ito, pe
ro bakit parang ngayon naaaliw na ako sa kanila? Siguro kasi dahil sa mas nakila
la ko ang mga ito. Mababait din naman pala sila somehow. Somehow talaga?

Karamihan sa kanila ay makukulit at palabati. Ang iba eh talagang suplado, pero
pinapansin nila ako. Nakakabatian ko na rin si Papa Zach sa school. Samantalang
no'ng una, parang nakakatakot siya. Lahat kasi ng members ng frat nila ay talaga
ng nakakaintimidate.

Sina Jigger lang naman ang kasama ni Neiji. Ang iba kasing members ay hindi maka
kapunta dahil may inaasikaso raw. Siyempre, hindi ko na tinanong. Hindi naman ak
o involved e. Saka baka sabihin nila chismosa ako (kahit totoo).

"Bakit wala kang dalang pompoms? Hindi mo ba susuportahan si Supremo?" Nakangiti
ng tanong ni Neiji.

"Tss. Wala." Asik ko rito. Biglang nag-iba ang mood ko. "May Kirena na naman siy
a eh, este Korina pala." Bigla akong napatingin sa naglalandiang sina KJ at Kire
na.

Napatawa naman ng malakas si Neiji. "Jellybeans?" Pang-aasar nito.

"What? Hindi noh! As if. Duh."

"Okay. Sabi mo eh." Sabay ngiti.

"Hindi nga kasi. Saka hindi naman niya ako ininvite. So bakit ko siya susuportah
an?" Oo. Hanggang ngayon, bitter ako. Bitter ako kasi hindi niya ako ininvite.

"So kanino ka pala susuporta? Sa kalaban?" Gulat na tanong nito.

"Oo. Kasi ang member ng kabilang team ang nag-invite sa aking manood." Bale-wala
ng sabi ko. Pero deep inside, nagngingitngit ang kalooban ko. Langyang KJ na ito
. Kaya pala hindi ako ininvite kasi iba pala ang iiinvite. Magkasama lang naman
kami sa bahay, bakit hindi pa ako ang imbitahan niya? Bakit kailangan pa niyang
papuntahin ang babaeng iyon dito? Nakakainit ng ulo.

"Karl, may water ka na ba? Towel?" Malanding tanong nito habang inaayos ang dami
t ni KJ.

"Yup." He smiled at her.

"Hoy. Ilong mo, umuusok." Pang-aasar ni Jigger.

"Parang kakainin mo ng buhay ang dalawa ah." Singit ni Rojan.

"Whatevs!" I said sabay walked-out.

Narinig ko pang nagtawanan ang mga gung-gong na iyon. Kainis!

Hay. Nagseselos nga ba ako?

Siguro nga.

--

Magsisimula na ang laban. Marami-rami na ring tao sa court. Ang iba, nakikiusyos
o. Ang iba naman, naghahanap ng gwapo. Ayos. Sabagay, maraming gwapong players n
ga akong nakikita sa paligid-ligid.

Katabi ko sina Neiji. Pero hindi ko alam kung bakit nandito rin ang Kirena na i
to at pakitabi sa amin. Asar. Nakaupo kami sa unahan.

Busy na si KJ at ang kanyang team. Kasalukuyan silang may meeting. Sina Harold n
aman, chill lang. Maya-maya, napatingin sa direksyon namin si Harold at kumaway.

I waved back.

Nakita ko siyang papalapit.

"You're here," Harold said.

"Well, yeah." Nagtawanan kami saglit.

"Buti naman at nanood ka."

Pero bakit ako ang ininvite niya? "Nasaan si Charice?" Bigla kong tanong.

Saglit itong natigilan. Maya-maya ay ngumiti. "Busy siya eh."

"Aww. Anyway, okay lang iyan. Basta galingan mo. Aja!" Naghand gesture pa ako ng
'aja' para feel na feel talaga.

Tumawa naman ito. "Ang kulit mo talaga." Sabay ginulo ang buhok ko.

"Ehem." Sabay naman kaming napatingin sa eksaheradong tikhim ng nasa kanan.

"Where's the water?" Malakas na tanong nito sa mga ka-frat niya.

"Uy. Tubig daw. Dali." Nagkakagulo naman ang mga members ng CW sa paghanap ng tu
big ni KJ.

"Here, babe." Sabay abot ni Kirena.

God. The nerve of that woman!

"Thanks." He smiled at her and...winked.

Ewwww. Kthnxbye. Lalandot!

Bigla namang sumipol ang referee, hudyat na magsisimula na ang laro.

"O sige, Astrid. Gotta bounce." Pamamaalam ni Harold.

"Go, Harold!" Sabay ngiti.

Tumalikod na ito at naglakad, pero huminto rin agad at lumingon. "By the way, I'
m really happy that you're here." Bago pa ako makapagsalita ay tumalikod na ito
at bumalik sa bench ng team nila.

Wow. What was that?

Napangiti na lang ako ng wala sa oras. Hindi dahil sa kinikilig ako or what, kun
g hindi natutuwa ako at parang normal na ang treatment sa akin ni Harold.

Pagtingin ko sa kanan, sinalubong ako ng masamang tingin ni KJ.

Bigla itong tumalikod at naglakad na papalayo.

Problema na naman niya? Laging mainit ang ulo. Kahapon pa siya. Nakakairita na.

"Go, Karl." Sigaw ni Kirena. Napansin marahil nito na nakatingin ako sa kanya. K
aya nang humarap siya sa akin, bigla akong inirapan.

Aba't. Naghahamon yata ng away ito eh.

"Chill." Bulong ni Neiji.

"Chill chill. Problema no'n?" Sabay nguso kay Kirena.

Tumawa ito. "Bakit hindi mo na lang din i-cheer si Supremo?"

"Cheer? Bahala siya. May Kirena na siya. He doesn't need me to cheer for him." I
rolled my eyes.

"Go, Karl. Ang gwapo mo talaga."

"Go, Harold. Gwapo ka rin."

"Kay Fafa Karl akech."

"Kay Fafa Harold ako."

"Mas pogi si Fafa Karl, suplado type. Bet!"

"Mas pogi si Fafa Harold, mabait at hindi masungit."

"Kyaaaah. Ang popogi naman nila. Nahihirapan ako kung kanino ako kakampi."

"Oo nga, ako rin."

Napatingin ako sa grupo ng mga kababaihan at kabaklaan na nagsisigawan. Wow. Ben
tang-benta sina KJ at Harold sa kanila.

Napangiti na lang ako at napailing. Tinuon ko ang pansin sa court. Nakaline-up n
a lahat ng players.

Maya-maya, sumipol na ang referee. Nagsimula na nga ang laban sa pagitan nina K
J and Harold.

Kapansin-pansin ang seryosong mukha ni KJ habang naglalaro. Parang masyado niyan
g dinidibdib ang laban.

So far, sila ni Harold ang madalas magkabanggaan. Kapag si KJ ang may hawak ng b
ola, babantayan siya ni Harold. Pag si Harold naman ang may hawak ng bola, ganoo
n din ang ginagawa ni KJ.

Tuwing nakakashoot ang bawat kuponan ay patuloy din sa malakas na pagsigaw ang m
ga tao. It's hard to determine who is more popular between the two teams.

Nakakabingi ang ingay sa court.

Sa ngayon, lamang ng pito ang team nina Harold.

Si Kirena naman ay walang tigil sa pagsigaw ng "Go, Karl. Go, Babe." Nakasuot pa
ito ng maikling shorts. Sana nagskirt na lang siya para magmukha na talaga siya
ng die-hard cheerer ni KJ. Kairita.

Tiningnan ko ng matiim si KJ. Seryoso talaga siya. Wala siyang pakialam sa nangy
ayari sa paligid niya. Ang focus lang marahil nito ay kung paano mananalo sa lar
o. Siya na.

I looked at Harold. Ganoon din siya. Parang may namamagitang silent war sa kanil
a. Chos. Dala marahil ng basketball, kaya dalang-dala rin sila.

Napatingin saglit sa akin si KJ. Malamig na tingin pa rin ang pinukol niya sa ak
in.

Kaso, wrong move. Naagaw ni Harold ang bola. Napansin kong napamura siya ng mahi
na. Eh ikaw ba naman ang maagawan ng bola ng kalaban, hindi ka mapamura 'di ba?

Naishoot ni Harold. It was a three-point shoot.

Biglang pumito ang referee, end of first half.

Dumiretso si KJ sa pwesto namin. Inabutan siya nina Neiji ng towel. Pasimple nam
ang inabot sa akin ni Neiji ang tubig at bumulong. "Bigay mo kay Supremo."

"Ha? Bakit ako?"

"Sige na." Paguudyok nito habang nakangiti.

"Oo nga, Astrid." Pagsang-ayon ni Jigger.

"Oo nga." Segunda ni Trace.

"O-" Iimik pa sana si Rojan.

"Hmp. Fine. Iimik ka pa?" Pangaasar ko kay Rojan. Napakamot na lang ito sa batok
.

Tumayo ako at inabot kay KJ ang tubig. Napatingin naman dito sa KJ.

"Here, babe." May inabot din na tubig si Kirena.

Tiningnan din ni KJ ang tubig na inaabot ni Kirena.

Tapos tiningnan lang ulit ni KJ ang inabot kong tubig. Pero hindi niya ito pinan
sin, bagkus ay tinanggap nito ang tubig na binibigay ni Kirena.

"Thanks." Nakangiting sabi nito.

"You're welcome, babe." She smiled back. After that, she gave me an annoying smi
le.

Wow. Taena. Gusto kong ibato ang mineral water na ito sa mukha mo, Karl Jonathan
.

--

Bakit ba masyadong mainit maglaro si KJ? Napapansin ko, kanina niya pang pinag-i
initan si Harold. Ayaw niya itong lubayan sa court. Gano'n ba siya ka-eager na m
analo sa game?

At dahil nasa unahan kami, sakto namang tumakbo palapit si Harold sa tapat ko, a
t ganoon din ang ginawa ni KJ.

"Easy, pare. This is just a friendly game." I heard Harold said.

"I don't care." KJ answered seriously.

"Whoa. Pare, what's the prob?"

He smirked. "Stop talking, man. Just play." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay in
ikutan niya si Harold at mabilis na tumakbo para ishoot ang bola. Sa kamalasan,
naishoot niya nga.

Hanep si KJ. Intense.

82 and 84.

Lamang ng dalawang points ang team nina Harold. Last three minutes na kaya maini
t na ang laban. Nakakabingi ang sigawan sa palagid. Hindi magkamayaw ang mga tao
habang sinisigaw ang pangalan ng mga star players at ng mga teams. Halos lahat
ay nag-aabang sa mangyayari. Sino kaya ang mananalo?

Tumutulo ang pawis sa noo ni KJ, gano'n din kay Harold.

So far, the two of them serve as the MVP of their respective teams. Magagaling t
alaga sila, no doubt about it.

Ayaw patalo ng bawat-isa.

Kung kanina, nakangiti pa si Harold habang naglalaro, ngayon naman ay seryoso na
siya.

Saglit siyang napatingin sa akin at kumindat.

I smiled at him and mouthed, "Aja".

He just nodded and focused his attention back to the game.

Napatingin din ako kay KJ. He smirked.

Now, what was that for?

Kanina pa siya highblood at masama ang tingin sa akin. 'Di ba dapat nga ako pa a
ng magalit kasi pinahiya niya ako ng bongganga-bongga no'ng hindi niya tinanggap
ang mineral water na ino-offer ko?

"Go, Babe." Maarteng sigaw ni Kirena.

"Go, babe." Panggagaya ko.

Napatawa naman si Neiji sa tabi ko. Narinig marahil ang sinabi ko.

"Last one minute." Sigaw ng facilitator.

OMG. Wala pa ring nakaka-score. Kailangan maishoot ito ng team nina KJ para magt
abla ang laban. Pero kasi, one minute na lang.

Hawak pa ng team nina Harold ang bola. Wala na. Talo na sina KJ for sure.

I never seen him this serious. Mahal na mahal siguro ni KJ ang basketball.

Last twenty seconds.

Syet. Waley na. Hindi na talaga mananalo sina KJ.

Hawak ngayon ni Harold ang bola, for sure, hindi na--

What?

Naagaw ni KJ ang bola kay Harold.

Maygad.

Ayan na.

Nag-dribble si KJ.

Last five seconds. Syet.

"I-shoot mo na." Hindi ko napigilang isigaw. Pero malamang hindi ako narinig ni
KJ. Masyadong maingay sa court. Nilamon ng ingay ang sigaw ko.

Saglit na tumingin sa pwesto namin si Kj at pumikit. Napansin kong huminga siya
ng malalim.

5...

4...

Nagready na siya.
3..

Tumalon siya at tinapon ang bola sa ring.

2...

1...

Shoot!

Anak ng tokwa. It was a three-point shot.

Nanalo ang team nina KJ.

Napuno ng hiyawan at nagkakagulong tao ang court.

Tinapon ng mga teammates ni KJ ang towels sa ere. Ang iba naman ay sinalubong ng
yakap si KJ at binuhat.

I looked at yabang. I never seen him this happy. Sobrang saya ng mukha niya. Hin
di mapawi ang ngiti.

Maya-maya, binaba na rin siya ng mga kasamahan at naggroup-hug sila. Awww. Isn't
that a sweet sight?

I sighed. I'm just here, watching him.

Nakangiti pa rin si KJ nang bigla siyang mapatinginsa akin.

I smiled at him and mouthed "Congrats."

Before he could react, a familiar figure ran towards him.

She hugged him...and kissed him.


Hindi ko na alam ang sunod na nangyari. Ang alam ko lang, tumakbo ako paalis sa
lugar na iyon, as tears streamed down my face.
Copyright © ScribblerMia, 2012

They say love takes time. And yes, it takes time for me to realize that this is
love.

How can I be so foolish?

Gahd. I've always thought I'm smart.

Huli na nang malaman kong pag-ibig na pala ito.

Akala ko expert na ako sa pain at love eh. I've been here before 'di ba? I fell
in love and got hurt.

Is this dejavu?

Because it's happening again.

I am hurt, and I was in love.

Only this time, the pain and love were way.....deeper.

Nakayuko ako at patuloy na tumatakbo.

Saan nga ba ako pupunta?

Hindi ko rin alam eh. Basta na lang ako tumakbo. Basta na lang tumulo ang mga pe
steng luha na ito.

Nakakainis naman eh.

Bakit kahit ano'ng gawin ko, parang waterfalls ang mga luha ko?

Bakit kahit ano'ng pagtakbo ang gawin ko, hindi napapawi ang sakit?

Gusto kong lumayo para makalimutan ang nakita ko, gusto kong takbuhan si Karl pa
ra hindi na niya makita na nasasaktan ako.

Wala kasi akong karapatan. Tangina. Paulit-ulit na lang sa lecheng iyan eh. Bawa
l magselos kasi walang karapatan. Paano naman iyon? Kasalanan ko ba kung meron a
kong nararamdaman? Kaya ko bang pigilan ang sarili kong magselos kahit wala akon
g karapatan? Kaya nga bang pigilan ang pagseselos?

Kaya rin bang pigilang masaktan?

Napatigil ako sa pagtakbo ng maramdaman ang patak ng tubig sa braso ko. Tumingal
a ako, madilim ang langit, puno ng itim na ulap.

Nakikisabay marahil ang langit sa dalamhating nararamdaman ko. Kung gaano kadili
m ang kalangitan, ganoon din kalungkot ang nararamdaman ko.

I hate the rain. Ever since I was a kid, I've always hated the rain. Hindi dahil
sa hindi ako makapaglaro tuwing umuulan. Ayoko ng ulan kasi nalulungkot ako tuw
ing umuulan. Ewan ko ba. Pakiramdam ko kasi, ang mga patak ng ulan ay parang pat
ak ng luha, puno ng lungkot at pighati.

Maya-maya, unti unti nang lumakas ang ulan. Pero wala akong pakialam. I just wan
ted to be alone. I wanted to clear my thoughts.

I wiped away my tears. Saglit akong napatawa. What the heavens! What is happenin
g to me?

Naupo ako sa maliit na bench sa may plaza. Walang pakialam sa mga taong dumaraan
. They were giving me weird looks. I don't care. I just don't care.

I have always been this rational. I thought I was smart enough to know the thing
s happening around me, that I could easily spot what's wrong and what's right. B
ut right now, it seemed that I couldn't think straight. It seemed that I was so
stupid that I didn't even know what to do or what to say.

I controlled my tears from falling. I can't cry. I just can't cry without any re
asons at all.

So, why did you run and cry? Why did you end up here and get all soaked in the r
ain? A small voice from my head asked.

I bowed. I won't cry anymore.

This is stupid; I call this plain stupidity. Umiiyak ng walang dahilan? Come on.
Pathetic, Astrid.

"Why did you run?" He asked.

"Why are you here?" I said scornfully, eyes down. I could not even look at him i
n the eyes. The pain was too much. I might cry any moment. It's better this way
, ignore him, ignore his eyes.

"Let's go home. You might catch a cold." He held my hand.

Napatingin ako sa kanya at sa kamay na nakahawak sa kamay ko. Bigla ay tinampal
ko lang ang kamay niya.

"Please. Just leave me alone." I muttered, looking away.

"Hmm." He pretended to think. "I might as well seat beside you then. Let's catch
a fever together." He laughed as he sat beside me. Basang-basa na rin ito. He's
still wearing his basketball uniform. Malamang hinabol talaga ako nito pagkatap
os ng nangyaring "incident." Is he out of his mind?

I suddenly stood. "Pwede ba, Karl? I don't have time with your stupid antics. Is
n't it clear that I want to be alone huh? Are you that stupid to play innocent a
s if you didn't hear what I just said?" I shouted.

Tumayo na rin ito, mababakas ang pang-unawa sa ekspresyon nito. He smiled. I was
shocked when he pulled me...and hugged me.

"Let it out," he whispered.

I dont know where I crossed the line
Was it something that I said or didnt say this time?
And I dont know if its me or you
But I can see the skies are changing
No longer shades of blue
I dont know which way its gonna go

Saglit akong natigilan. "W-what are you talking about?" Pilit kong pinipigilan a
ng emosyon na nais kumawala. I stared at the dark sky.

If its going to be a rainy day
Theres nothing we can do to make it change
We can pray for sunny weather
But that wont stop the rain
Youre feeling like youve got no place to run
I can be your shelter 'til its done
We can make this last forever
So please dont stop the rain

He hugged me tighter. "Don't control your tears. There's no reason to hide your
tears from me. You see, I won't let you cry alone. I promise...I promise to be h
ere by your side whenever you cry." His voice trailed off.
Let it fall, let it fall, let it fall
Please dont stop the rain
Let it fall, let it fall, let it fall
Please dont stop the rain

Did he just say that? Did he just promise to be by my side whenever I cry? Did h
e mean that?
I thought that time was on our side
Ive put in far too many years to let this pass us by
You see life is a crazy thing
Therell be good times and therell be bad times
And everything in between
And I dont know which ways its gonna go

I stood there frozen. I just let him hug me. Maybe he's right after all. I don't
know, but something inside me tells me to believe every word he said, that I mu
st hold on to his promises.
If its going to be a rainy day
Theres nothing we can do to make it change
We can pray for sunny weather
But that wont stop the rain
Feeling like youve got no place to run
I can be your shelter 'til its done
We can make this last forever
So please dont stop the rain

The pain I felt a while ago suddenly vanished. Could this be possible? Could it
be possible that a hug from someone, someone dear to you, could suddenly make th
e pain go away?
Let it fall, let it fall, let it fall
Please dont stop the rain
Let it fall, let it fall, let it fall
Please dont stop the rain

This is the Karl I know. He's not good with words, but I must say that he is ind
eed, a man of action. I know. He's the reason of this pain. But right now, he's
also the reason this pain was slowly fading away.
Oh, were a little closer now
In finding what lifes all about
Yeah, I know you just cant stand it
When things dont go your way
But weve got no control over what happens anyway

I've always hated the rain because I believed they were tears, full of sadness a
nd grief. But heck, I've missed something here.
If its going to be a rainy day
Theres nothing we can do to make it change
We can pray for sunny weather
But that wont stop the rain

I was a fool to believe that tears symbolize great pain and misery.
Feeling like youve got no place to run
I can be your shelter 'til its done
We can make this last forever
So please dont stop the rain

Without uttering a word, I hugged him, and suddenly burst into tears.
Let it fall, let it fall, let it fall
Please dont stop the rain
Let it fall, let it fall, let it fall
Please dont stop the rain

As rain poured down on us, tears also streamed down my face. I forgot that tear
s also symbolize genuine happiness. I smiled at the thought. I now remember, we
have this so called...
Let it fall, let it fall, let it fall
Let it fall, let it fall, let it fall
Please dont stop the rain


tears of joy.

Copyright © ScribblerMia, 2012

"Ang panget mo talaga pag-umiiyak ka," tatawa-tawang sabi ni KJ.

Kasalukuyan kaming naglalakad ngayon sa ulan habang magkahawak ang kamay. Ansave
h ng "holding hands while walking in the rain." Hindi na namin pinapansin ni KJ
ang mga taong nakakasalubong sa daan. Marahil ay nagtataka sila kung bakit nagpa
paulan kami.

I hated the rain. But heck! I'm loving it now.

Hindi ko alam kung ano kami. Ang alam ko lang, masaya ako. Wala kaming commitmen
t or whatsoever. Walang nagsabi sa amin ng salitang "Mahal kita" or "Gusto kita.
" For now, hindi ko na muna iisipin iyon. Hindi na muna mahalaga sa akin ang mga
salitang iyon. Whether he likes me or not, loves me or not, I don't give a damn
.

Because right now, the most important thing to me...is the man next to me.

I smiled.

"What is that smile for?" He asked. Lumabas na naman ang mga dimples na iyan. Bu
ti pa siya, biniyayaan ng dimples. Ako? Sa pwet, oo, meron. Sabi iyan ng makukul
it kong parents.

"Wala lang. Masama?" I glared.

"Nah. I'd rather see you smiling than crying," he said seriously.

I sneered at him. "Come on. Admit it. You like my smile because I'm pretty," I b
ragged. I know, right? I can be boastful sometimes, you know.

He sniggered. Then, he smiled. "Yes."

Okay. That made me shut up.

--

"We're here," he declared. Pipihitin na niya ang pintuan nang bigla kong hawakan
ang kanyang kamay para pigilan.

He gave me a questioning look.

"Uhm. Congratulations pala." Nahihiya kong sabi. Hindi nga ako makatingin ng dir
etso sa kanya eh. Syet. Para akong matutunaw na ewan.

"I couldn't have done it without you."

I snorted. "Yeah, right."

"Oo kaya. Narinig kitang sumigaw. Sabi mo ishoot ko na." He smiled widely.

Awtomatikong napatingin ako kay KJ. "Did you hear it?"

"Loud and clear," he smiled mischievously.

"Well, I said that because it's the right thing to do," I said automatically, fr
owning a little.

Nakakahiya. Lord, narinig niya pala. Tumbling na lang kaya ako?

"Okay, whatever you say," he said teasingly.

"Hmp. Tara na." Ako na ang nagbukas ng pinto at naunang pumasok sa bahay. Tinung
o ko ang hagdan.

"Hoy. Magshower ka na, Misis," sigaw ni KJ.

"Ikaw rin," I shouted back.

Pero...wait! Sandali lang!

He called me what?

Misis?

Ehhhh. Enebe. Nyeta naman oh. Ang puso ko bumibilis ang tibok. Nakakaloka. Lahat
na yata ng dugo ko ay umakyat sa pisngi ko.

Siya na! Siya na talaga ang may kakayahang pakiligin ako ng ganito.

Why, KJ?

Why do you let me fall for you this deep?

--

Sunday.

"Hey there, sleepyhead! Time for breakfast!"

Unti-unti akong dumilat at nag-inat. I squinted at the clock.

7:00 am.

Gahd. Is he serious? It's a Sunday. Tinakpan ko lang ng unan ang mukha ko.

"Oleya Astrid!"

La la la la. Wala akong naririnig.

"Get up," he demanded.

Ano ba iyan? Dinaig niya pa ang parents ko. Siya na ang early bird. Siya na tal
aga.

By the way, did you know that KJ is a morning person? Yeah, he is. At ang nakaka
inis, dinamay niya pa ako. Maygad. Nasa kanya na nga ang crown ng pagiging early
bird. Kanyang-kanya na. Hindi ako nakikiagaw. Pero the fak! Lagi akong binubula
bog tuwing umaga.

"Kapag hindi ka pa bumangon diyan, kakaladkarin kita pababa." He shouted again.

Is he serious? Brutal kung brutal talaga? Tss. Fine! Kainis! Umagang-umaga naman
iyang pambubulabog ng KJ na iyan.

"Oo na!" Bumangon na ako sa kama at nag-inat.

"Hurry. May pupuntahan tayo."

"Where?"

"You'll know later. For now, take a bath. Tulo pa ang laway mo."

Ha?!

Dali-dali naman akong tumakbo at tumingin sa salamin. Wala naman. Bakulaw na iyo
n. Nang-aasar na naman.

Hay. Sige na nga. Babangon na ako. Sabagay, last week na namin ni KJ na magkasam
a sa iisang bahay. Dadating na sina Mama this Friday.

Yehey! Masaya ako siyempre, kasi makikita ko na ulit sila. Pero bakit gano'n?

Nalulungkot ako at the same time.

--

"Saan ba tayo pupunta?" I suddenly asked him while we're eating breakfast.

A coyly smile stretched across his face. "Later."

"Later ka ng later. Tss."

"Huwag ka ngang mainip."

"Eh pa mysterious effect ka pa diyang nalalaman eh."

"E gano'n talaga. Gusto ko surprise." At tumawa ito ng nakakaloko.

I smirked. "Whatever."

"Pikon much?" He said, grinning.

I gave him a pout and continued eating.

Hay naku. Siguraduhin mo lang matutuwa ako sa pupuntahan natin, Karlito. Dahil k
ung hindi, babalatan kita ng buhay.

Siyempre, dahil lab kita, joke lang iyon.

--

We're now on our way to somewhere, only KJ knows where. That freak.

Dahil dalang-dala ako sa last "date" namin, ginaya ko na lang ang outfit niya. P
arehas kaming naka-Tshirt na white at shorts with matching sneakers. Casual lang
.

Wala kaming imikan sa byahe. Busy siya sa pagdadrive, busy din ako sa paglalaro
ng games sa cellphone ko.

"Nandito na tayo," he declared.

Bigla akong napaangat ng tingin.

Ngek. Ito na? Ito na ang special place?

SM San Pablo?

"Dito na?" I asked incredulously.

"Yup."

"As in?" Trying to make sure.

"Yes."

"Wow," I said sarcastically.

"What place do you expect?" He grinned.

I ignored his question at padabog na bumaba na lang ng sasakyan.

Great. Just great.

--


"Bilis," excited na sabi ni KJ.

Wow ha. Excited much? "Teka lang ha? Hindi ako kagaya mo na mahaba ang mga paa.
Laki ng tangkad mo sa akin eh. Remind lang kita, 5'5" lang ako at 6" ka. Kaloka.
"

"Bagal eh. Tara." Hinawakan niya ang kanang kamay ko habang naglalakad sa mall.

Holy balony! I know. I know. I blushed.

Aware din ako na pinagtitinginan kami ng mga tao. Siyempre, ikaw ba naman, kasam
a ang napakagwapong sungit at yabang na ito noh. Kahit saan, kahit kailan, headt
urner siya.

Saglit niya akong nilingon. He gave me that suave smile. "For today, allow me t
o be your boyfriend." Saglit itong tila nag-isip. "Nah. Husband na lang. Tutal,
ako naman ang first---"

"Hep! Pwede 'wag mo nang ituloy? Kakairita eh."

He laughed. "Okay. Gusto ko kasi, ako rin ang first date mo, first hug mo, first
---"

"Karl Jonathan!"

"Fine, fine."

Napangiti ako ng lihim.

Okay. Just for today, be mine.

Just be mine.

Even for a day.

--


"Shit. Buti nakaabot tayo." Masayang sabi ni KJ.

"Manonood tayo?" Tuwang-tuwa kong tanong.

"Ay hindi. Sisilip lang tayo. Sisilipin lang natin ang palabas tapos aalis na ta
yo," he said, full of sarcasm.

"Vice Ganda, ikaw ba iyan?" Pang-aasar ko.

"Tss."

Hinila ulit ako ni KJ at pumila na kami.

Grabehan. Bakit ang haba ng pila? Yehey! Manonood kami ng "The Dark Knight Rises
."

"How did you know that I'm looking forward to this movie?" I asked in astonishme
nt.

He shrugged. Tinuon ulit nito ang tingin sa unahan ng pila. Halatang excited an
g lolo.

"Oh my," a girl at the back suddenly exclaimed. "Ang gwapo."
"Owem. Oo nga."

Tawanan.

"Mag-isa lang kaya siyang manonood? Gusto kong samahan."

"Ako rin. May gf na kaya?"

Hagikhikan.

Nasaan ang gwapo? Inikot ko rin ang tingin ko sa paligid.

"Lapitan natin?"

"Dare! Alamin ang pangalan at cp number ni Kuya."

Dahil nakatalikod ako sa kanila, hindi ko tuloy makita kung sino ang tinutukoy n
ila. Nasa likod ko sila eh, ayokong lumingon, baka isipin chismosa ako. Kahit to
too.

Biglang may dalawang babae na sumulpot sa tabihan ko.

"Hi." Sabay nilang bati kay KJ.

What?

Don't tell me, si KJ ang target nila?

Napansin kong tiningnan lang sila ni KJ.

"Pwedeng makipagkilala?" Malanding sabi no'ng isa na mukhang bisugo.

"We have company," singit no'ng isa, sabay turo sa iba pang babae na nasa likod
ko.

I just stood there, awestricken.

Nilingon ni KJ ang iba pang babae. Narinig ko silang nagsabi ng "Hello." Siyempr
e, ma-pride ako kaya hindi ako lilingon. At saka nag-assume na rin ako na mga ch
akabelles sila. Desperada much? Chaka lang ang desperada.

Tiningnan din ako ni KJ, with a playful smile curved on his lips.

"Hi," ganting bati ni KJ sabay ngiti.

Wow! Malandi talaga ang damuhong lalaking ito! Parang kahapon lang nakipaghalika
n sa Kirena na iyon, tapos ngayon, harap-harapan ang pakikipag-flirt sa mga crea
tures na ito?

Out of nowhere, someone gasped loudly behind my back.

"Ayiiiii."

"Ang gwapo niya talaga."

"Lalo na pagnaka-smile siya."

"Nalaglag na lang ang puso ko sa smile na iyon."

I rolled my eyes.

Oh-kay! KJ, you bastard!

"So, what's your name?" Girl One asked, giving KJ a seductive smile.

"Karl." Tipid na sagot ni KJ. Hindi mapaknit ang ngiti sa labi nito, tapos sagli
t na sumulyap sa akin. I swear, amusement was written all over his face.

"Nice name. Taga saan ka, Kuya?" Girl Two asked.

"Alaminos."

"Wow. Taga San Pablo lang kami. Malapit lang." At nagtawanan sila.

Gah! I can't take this anymore! KJ, ano ba! It's not funny. Stop playing games.
Napipikon na ako.

Kaunti na lang, sasabog na ako. I swear, kakalbuhin ko na ang mga lukarets na it
o.

"Mag-isa ka lang? Do you want some company?" Again, Girl One smiled seductively.

Argh! The nerve of that woman!

Bago pa makasagot si KJ. Inunahan ko na siya. "Yes. May kasama siya."

"Huh? Ikaw ba ang kinakausap namin?" Mataray na sabi no'ng isang babae.

"Hindi. Pero ako ang kasama niya," I said with dignity and confidence.

Tiningnan ko si KJ. Halatang pigil na pigil ang tawa.

So, you're enjoying this huh? You freak!

"Ikaw?" Tiningnan ako no'ng Girl Two pamula ulo hanggang paa. "Seriously?" Sarca
stic na tanong nito.

"Oh, yes, I'm serious!" I said with a low voice, throwing them a dagger look. Pi
nameywangan ko pa sila.

Medyo napapatingin na rin ang ibang taong nakapila sa amin. Golly wow. We're cre
ating a scene here. Nakakahiya.

"Eh ano ka ba niya?"

Okay. Now, I'm doomed.

Ano nga ba niya ako?

Kapitbahay?

Kaibigan?

Schoolmate?

Classmate?

Ano nga ba?

Tiningnan ko si KJ. Tikom ang dalawang bibig nito, pero mababakas sa mga mata ni
to ang pinipigil na tawa.

Ah gano'n ha? Sige. Humanda ka, Karlito.

"Asawa," I smiled proudly. Nag-chin up pa ako. Gah. This is so not like me.
Nakita kong muntik nang maubo si KJ.

Ano ha? Akala mong KJ ka. You dim-witted moron!

I glared at the chaka girls.

"O ano? Tsupi. Stop flirting with my husband." Hinigit ko si KJ at hinawakan ang
kamay niya.

Napatawa si KJ. "Tapang naman ng Misis ko."

Nanlaki naman ang mga mata ng mga babaeng iyon.

"H-ha? T-talaga?" Hindi makapaniwalang sabi ni Girl One.

Napangiti ako ng lihim. Narinig niyo iyon? Matapang ang misis niya? Ano kayo n
gayon?

Tiningnan ko lang sila using my poker face. "Now, stay away before I rip off you
r heads and shit down your necks." I said in a threatening tone.

Nanlaki lalo ang mata ng mga babaeng ito at dali-daling umalis sa harapan namin.

"Ripping off someone's head is really scary, Misis. But shitting down someone's
neck is scarier. Now, where did you get that?" KJ suddenly hugged me. Halatang a
liw na aliw si gago.

"H-hoy. 'Wag ka nga. Ang PDA mo." Namumulang sabi ko nang mapansing nakangiting
nakatingin ang ibang tao sa amin.

Bumitaw siya at tumingin sa akin, "Oleya Astrid, I didn't know you are that poss
essive." Ginulo niya ang buhok ko. "And I didn't know you are that scary."

Ako rin, KJ. I didn't know I'm possessive.

I didn't know I can say those scary things.


Not until you came.
Copyright © ScribblerMia, 2012


"Ano ba?!" Naiinis kong sabi kay KJ na nakikiagaw ng popcorn.

"Bakit ang damot mo? Para nakikihingi lang eh."

"Bakit kasi ang takaw mo? Inubos mo agad ang sa'yo tapos sa akin ang isusunod mo
?" I glared at him. I didn't know if he saw it. Madilim kasi sa loob ng sinehan.

Ito kasing KJ na ito, trailers pa lang ang pinapalabas, walang tigil na ang papa
k sa popcorn. Tapos no'ng naubos na ang kanya (no'ng simula pa lang ng Batman),
nanghingi na. Binigyan ko naman. Tapos nanghingi ulit. Binigyan ko ulit. Nanghin
gi na naman, binigyan ko na naman. Tapos nanghingi ulit?

"Penge na kasi," pagmamakaawa nito.

"Why don't you go outside and buy again?! You freak!"

"I might miss some exciting scenes in the film."

"Well, it's not my problem anymore. Face the consequences of your gluttony," sab
ay tingin ulit sa harapan.

Bigla na namang kumuha ng popcorn si KJ.

"Putek!"

"Shhhh."

"Hoy, 'wag nga kayong maingay."

"Nakakaistorbo kayo."

Ayan. Nakakahiya. Sinaway pa kami ng mga tao sa sinehan.

Kasi naman eh, bakit ba ang takaw ng damuhong ito? Kakairita.

"Pahingi pa," untag nito.

"Pwede ba? Why don't you just see the movie and stop pestering me? You're gettin
g into my nerves, dumbass!" I gritted my teeth.

"Pahingi nga. Ang damot mo. Ako naman ang bumili nito ah!"

"So dahil ikaw ang bumili, may karapatan ka ng ubusin ang pagkain na binigay mo
sa iba? Gano'n ba ha? Gano'n?"

Hindi naman ito nakaimik agad.

Ah gano'n pala? Pagbigay niya, may karapatan pa rin siya sa bagay na binigay niy
a. Pwes!

"Oh! Ayan! Isaksak mo sa baga mo ang popcorn na iyan!" Sapilitan kong sinaksak s
a dibdib niya ang popcorn.

"Wait! T-teka."

Hindi ko siya pinansin at tinuon ang paningin sa pinapanood.

"Shit," reklamo ni KJ.

NIingon ko naman siya and...ermengard!

We both gasped.

Nahulog ang popcorn sa ulo ng taong kalbo na nasa unahan namin.

Parang slow motion nang lumingon sa amin si Kuya. Nakakatakot ang tingin niya. K
ung nakamamatay lang ang tingin, abo na siguro kaming dalawa.

"Bloody...." I whispered.

"...Hell." Dugtong ni KJ.

Hinawakan ni Kuya ang ulo niya na punong-puno ng popcorn. Napatingin na rin ang
mga taong kalapit ng upuan namin.

"Puta." Nanggagalaiting bulong ni Kuya.

"S-sorry." Dali-dali kong sabi. Lord. Patay kami.

I looked at KJ. Kalmado lang siyang nakatingin na parang walang nangyari.

"Sino'ng may gawa nito ha?" Sigaw ni Kuya na kinalingon ng mga tao sa sinehan.

Uh-oh. Patay na talaga kami.

"Me. Why?" Walang gatol na sabi ni KJ.

Hala. Ako ang may gawa no'n. Kung hindi ko sana sinaksak sa dibdib niya ang popc
orn....

"Tarantado ka pala eh! Bakit mo ako binuhusan ng popcorn ha?" Sigaw ni Kuyang ka
lbo.

"Sinasadya ko ba? It was an accident." Mayabang na sabi ni KJ. Walang mababakas
na takot sa tinig nito.

"KJ. Ano ka ba! Magsorry ka na lang. 'Wag ka nang magmatigas," gigil na bulong k
o.

He gave me a bored look. "Kasalanan niya. Nakaharang ang ulo niya eh."

"Ano'ng sabi mo?" Malakas na sabi ni Kuya. "Aba't! Naghahanap ka ng away ha?" Tu
mayo si Kuya sa kanyang upuan.

Tumayo rin si KJ. He gave the bald man a dagger look. Nakalagay lang ang dalawan
g kamay niya sa bulsa. Pero halatang handa siyang makipagbasag-ulo.

No. I won't allow him. Not in this place. Besides, I don't want our date to be r
uined. Minsan lang ito. Once in a bluemoon. Kaya sana, maging special ito. Ayoko
ng gulo. Uwaaaa.

Dali-dali akong tumayo at hinawakan sa braso si KJ.
"Sorry na po, Kuya. Hindi namin sinasadya. Ako na ang humihingi ng sorry para s
a kanya," I said.

Nanlaki ang mga mata ni KJ. "Wha---"

Bigla kong tinakpan ang bibig niya bago pa siya may masabing hindi maganda laban
sa kaharap.

"Umayos ka na. Pwede ba? 'Wag ka ng umangal." I hissed. "Tara na." Hinigit ko na
siya.

"No wa---" Bigla ko siyang binatukan no'ng ayaw niyang gumalaw sa kinatatayuan k
asi balak pa niyang magreklamo. I smelled trouble. Right there and then, I knew
we needed to go.

"Bwisit," sigaw no'ng lalaking kalbo.

Natigilan si KJ. "E taranta---"

Tinakpan ko ulit ang bibig niya.

Tinanggal naman niya ang kamay na nakatakip sa bibig niya. "What the hell are yo
u doing?" Naiinis na tanong nito.

"Staying away from trouble," I said sarcastically. Hinigit ko siya sa damit pala
bas ng sinehan. Lumabas na naman ang pagiging warfreak ng lalaking ito. Ang anga
s talaga. Well, a typical attitude of a frat man. Oh, not just a fratman, but th
e leader of the famous frat in our school.

"Hey!" Umiwas ito para matanggal ang pagkakahawak ko sa damit niya at naiinis na
inayos ang medyo gusot na parte na kinapitan ko.

"We haven't seen the highlight of the movie yet. Gahd!" I said in frustration. I
was looking forward to see the movie. Sobrang gustong gusto ko. Duh. Epic Concl
usion iyon! Who doesn't want to see the ending of the Dark Knight series? To hel
l with KJ and his stubborness.

"So why did you drag me outside huh?" He snorted.

"It's because of your freaking stubborness and temper! You hard-headed, dim-witt
ed, stupid moron!" I heaved a sigh. Gusto ko talagang mapanood ang movie. Nakaka
lungkot naman.

"You're unbelievable," he exclaimed.

"Look who's talking here!" I shot back.

Nakakairita! Hindi ko lubos maisip na sa ganito mauuwi ang "date" namin. Yeah, I
call this a date. Why not? Aren't we doing the same things that ordinary couple
s do? Watching movies and all those mushy things? If this is not a date, what el
se do you call it then? A friendly date? Oh come on. Gibberish. "Friendly" date
my foot. There is no such thing as that. Oh well. I'm bitter. Yeah. So bitter.

"So, what are we going to do now?" He asked, frowning a little. I noticed that h
e's pissed off as well, well more of disappointed.

Ako rin eh. I'm really disappointed of the outcome. We were not able to finish t
he film. What a waste of money and time!

"Yeah, what are we going to do now?" I mimicked, more in a sarcastic and annoyed
manner.

Saglit lang itong natigilan, marahil sa reaksyon ko. Later, he smiled and held m
y hand and dragged me.

--


What?

Tom's World?

Is he crazy or something?

"You don't expect me to play with these bullshit games, do you?" I rolled my eye
s at him.

"Yeah. That's why I'm dragging you here." He grinned.

Wow. Nangaasar talaga siya? I am not fond of places like this one. This is built
for kids. Are we kids? Come on. I'm not one of those childish couples who love
to play videogames and basketball shooting games or whatever they call it. I mea
n duh. They are so mediocre. Can't they think of something new? Doing things lik
e those are so pacute and yeah, childish. Bitchy na naman ako. I know. Wala kasi
akong boyfriend. Hehehe.

"Why here?" I asked, annoyed.

He was silent for a moment. "Ayaw mo ba? Kasi kapag nanonood tayo ng Koreanovela
, napapansin ko na ang mga bidang guys eh dinadala ang mga girls sa ganitong lug
ar. And you like Koreanovelas. The girls in the drama series seem happy naman ba
sed on my observation."

Saglit naman akong nag-isip. Meydo na-touched ako sa sinabi niya. At least gust
o niya lang talaga kaming mag-enjoy ngayong araw. And yes, I really love Koreano
veals, but it doesn't mean I love everything about Korea. First, I don't listen
to KPOP. Don't get me wrong. I bet those KPOP idols are all good singers, and th
ey seem to dance well. It's just that, I haven't studied the Korean language, an
d I don't understand what they are saying. I have a crush on a couple of Korean
actors. So hindi ako anti-KPOP or anti-Korean. Kanya-kanyang hilig lang din iyan
siguro. Hindi ko rin naman hinuhusgahan ang mga taong mahilig sa KPOP. Choice n
ila iyon, and happy sila doon. So bakit ko naman sila pipigilan or huhusgahan? R
espeto na lang ng kanya-kanyang hilig at gusto iyon 'di ba? Well, bakit nga ba a
ko napunta sa KPOP issue? No'ng isang araw kasi, may mga nabasa akong comments s
a Youtube about KPOP. Medyo masasakit na salita ang binitawan ng mga KPOP haters
. So ayon lang, I think it's quite unfair. I don't listen to KPOP, yes. But I do
n't hate others who listen to KPOP. I mean duh. Can't we all just respect each o
ther's taste in music? So back to my topic, hindi ako mahilig sa mga ganitong la
ro-laro sa mall. Iyang mga barilan at speed racing or whatever chuvachuchu iyan.
Kanya-kanyang taste nga eh, remember?
"Hoy," untag ni KJ.

Bigla naman akong natauhan. Napatingin ako sa nagtatakang mukha niya.

"Are you okay?" I could tell he was worried.

"Yeah." I looked at the place again.

Bingo! I saw something.

What a brilliant idea, Astrid!

I saw something that made my eyes twinkle.

Hinigit ko si KJ papasok, papuntang...Videoke area. Bwehehe.

--

KJ's eyes were wide in shock. "Bloody...," he whispered.

"...Hell." Ako naman ngayon ang dumugtong.

"You are not serious, are you?" Hindi makapaniwalang tanong nito.

Grabe. Nakakatawa ang mukha niya I swear. Mukha siyang ewan.

"I am dead serious here, Karl Jonathan." I smiled sheepishly. Dali-dali akong na
gpapalit ng coins.

May kumakanta pa, kaya nakapila kami. Ako na ang sunod. I have a song in mind, k
aya hindi na ako nahirapan pang mag-isip. Hinananap ko na lang sa song book ang
kanta.

"You're going to sing with me," I whispered.

"No way in hell I would sing in this place!" May kalakasang sabi niya. Napatingi
n ang ibang nakapila sa amin.

Hinampas ko naman siya sa braso. "Hoy. Boses mo! Hinaan mo nga, please! Basta, k
akanta tayo. Can't you see?" Sabay turo sa board na malapit sa videoke. Ang maka
kakuha ng 100 na score sa videoke machine ay makakatanggap ng P3,000. Hell! Baon
ko na rin iyon. Malay mo naman. I am not a good singer like KJ. I must admit he
is damn good. But hey! He doesn't have the confidence that I have. Hawak ko yat
a ang korona ng pinakamakapal na mukha. Oo, umaapaw ang confidence ko. Ang mga g
anitong videoke in public? Sus! Chicken feed!

"So? I don't care! For Pete's sake, Oleya Astrid. Stop this stupidity now!" He d
emanded.

I snapped. "Wag kang KJ!"

Oops. That sounded wrong. Bwehehehe.

He gave me an annoyed look. "You're so immature."

I gave him a deadly glare. "That goes for you, too." Sabay belat.

"Next na po," Ate in blue shirt announced.

Napatingin ako sa unahan. Wow. Kami na pala ni KJ. Sa videoke kasi, dalawa ang m
icrophones. Pwedeng solo or duet. Kayo ang bahala, as long as you get the perfec
t score.

I pushed the buttons.

I looked at KJ and smiled wickedly.

Katabi ko lang siyang nakatayo. He was irritated. Nakahalukipkip siya. Mukhang h
iyang-hiya sa pinaggaggawa namin.

Hawak ko na ang microphone. At no'ng iaabot ko sa kanya ang isa, hindi niya ito
tinanggap. Kaya dalawang mic ang hawak ko sa pagkanta. Bahala siya. Oo, ganyan k
alakas ang loob ko. Kakanta ako ng dalawang microphones ang hawak dahil ayaw tan
ggapin ng ka-duet ko ang isa. Peste.

"You're a big embarrassment," gigil na bulong nito sa tabi ko.

Ngumiti lang ako ng nakakaloko. You want fun? I will give you fun!

Alam kaya ni KJ ang kantang ito? Hmmm.

Tonight is the one thing left
And I haven't said it yet, I'm falling
And the writings on the wall

Nagsimulang magpalakpakan ang mga nanonood. Wow. Feeling ko star ako. Napangiti
ako. I looked at KJ. He smirked.
Today was misery
And I just can't believe this happened
And I finally broke down
She held onto my heart
But now my only star is falling
Its burning to the ground

Napapaindak na ako. Napapaheadbang. At ayon, tuluyan na akong umaktong parang si
Avril Lavigne. Mukha akong luka. Pero parang hindi naman kasi napapansin kong n
akangiting nakatingin ang mga tao sa paligid. Wow. Parang dumami yata ang mga vi
ewers ko.

Now I'm crying out

Tumingin ako kay KJ. I gave him my sweetest smile while banging my head like cra
zy. And guess what? He smiled back. Pero halata mo pa ring hindi siya kumportabl
e sa pinaggagawa ko kasi ayaw niya pa ring tanggapin ang mic na inaabot ko.
Secret love, my escape
Take me far far away
Secret love, are you there

Ayan! Hindi ko na napigilan. Nag-enjoy na ako. Humarap ako sa audience na animo
nagcoconcert ako. At ang nakakatuwa, nakikisama sila sa kalukahan ko. Si KJ? Nap
apangiti na napapailing.
Will you answer my prayer
Please take me anywhere but here
Anywhere but here

Inabot ko ulit ang mic one last time sa kanya. And guess what?Tinanggap niya. Uw
aaaa. He started to sing the next stanza.
You're all I've got right now
No one else figures out this feeling
And how lonely it can get

Nagpalakpakan ang mga tao, wearing smile on their faces. No'ng una, parang nahih
iya pa si KJ.
These words can cut right through
Cause all along I've knew you're sorry
But you haven't said it yet

Ayan na. Napapaheadbang na rin siya. Bwehehehehe. Kunwari pa oh.
But now I won't forget

At iyon nga. Bumigay na no'ng kakantahin na ang chorus. Humarap na siya sa audie
nce na parang nagcoconcert. Sabay kaming napapatalon at napapaheadbang.
Secret love, my escape
Take me far far away
Secret love, are you there
Will you answer my prayer
Please take me anywhere but here
Anywhere but here

Tinuro niya ako. Meaning, ako naman ulit ang kakanta.
When we're together
Thoughts of her disapear

Tinuro ko naman siya for his turn.
If I fell to pieces
You'd heal this pain I feel

At nagduet na kami. We were both smiling widely while singing. I know. We're bot
h enjoying it, lalo na ang mga viewers. Full support sila eh. Grabe. Mukha kamin
g baliw. To hell with embarrassment! We need fun here!
Secret love, my escape
Take me far far away
Secret love, are you there
Will you answer my prayer

Naglapit kaming dalawa habang kumakanta. Grabe. Ang bilis ng pintig ng puso ko.
Ang saya-saya ko. Maybe God has His ways, wonderful ways. Hindi man namin natapo
s ang movie, but heck! This is one big heaven of a fun! Na kahit yata bigyan ako
ng chance na mapanood ang lahat ng best movies sa mundo, hindi ko ipagpapalit a
ng moment na ito.
Secret love, my escape
Take me far far away
Secret love, are you there
Will you answer my prayer
Please take me anywhere but here
Anywhere but here

We both smiled. Narinig namin ang malakas na palakpakan ng audience namin. Humih
ingal kami. Pero pati yata mata namin, hindi mapigilan ang tumawa.

"Woo. First time ko iyon. Ang saya." Bulalas ni KJ.

I'm glad he enjoyed it.

We got 99. Yes, hindi kami naka-100. But what the fudge! I don't care. We don't
care.

Hindi pa rin namin maiwasan tingnan ang isa't-isa. Mukha kaming tanga rito haban
g nakangiti.

This is one of the best days of my life.


This time, I can proudly say...I love this guy.
Copyright © ScribblerMia, 2012

"Embarrassing," KJ hissed.

"Wow ha. Ngayon ka pa nahiya, kung kailan tapos na ang palabas. Kunwari ka pa eh
. Alam kong gusto mo rin naman. Ang obvious kaya na super enjoy ka," sabay tawa
ng nakakaloko.

Namula naman ito. "Y-you're talking nonsense." He looked away.

"Weh, weh, weh." Patuloy pa rin ako sa pang-aasar. Namumula naman si KJ habang n
agmamaneho.

Pauwi na kasi kami galing mall. After naming kumanta, kumain lang kami sa favori
te ng lahat: Jollibee. Tapos nag-ikotikot saglit.
Bumili lang ako ng isang skirt, isang shorts, isang dress, at isang tank top. Si
ya naman ay dalawang t-shirts, dalawang pants. Para saan? For school. Alam niyo
naman sa UP 'di ba? Wala kaming uniform. How cool is that? Hehehe. Ang problema
lang, nakakaubos talaga siya ng damit. But what the fudge! Allowed naman kami pu
masok ng kahit ano'ng damit, kahit nakapambahay. Naranasan ko na iyon, maraming
beses na no'ng nagdodorm ako. Pagnale-late ako, nagtu-toothbrush lang ako at hil
amos, and I'm off to my classrooms. Nasa loob lang din naman ng UP ang dorm ko e
h, so okay lang. Wala na ring nakakadiri o nakapagtataka, lahat ng students eh s
anay na sa gano'n. I'll bet my entire money; all of us have tried that. Again, h
ow cool is that? Well, UP is not UP without those horrendous and outrageous thin
gs, is it?

I glanced at the guy seating beside me, his face flushed. Mukhang kamatis si lok
o. Napahagikghik ako, remembering something that happened earlier.

*flashback*

Hubarin mo iyan. Ayoko niyan, naiiritang sabi nito.

Kasalukuyan kaming nasa SM Department Store para tumingin ng damit. Pinakita ko
sa kanya ang shorts na sinukat ko. Pero iyon lang pala ang sasabihin niya.

What?! Whats the problem with the shorts? I think its cute.

No, its not cute. Its disgusting.

You dope!

Now, go back and look for something decent." He really emphasized the word decent.

What do you mean by that decent word, Mister?

Well, something appropriate, something that will cover your body enough for those
maniacs out there not to see, he replied sarcastically.

Okay. Thats foul. Battle of wits? Fine. Hindi ako papatalo sa kupal na ito.

[Mia's Message: Kupal is an expression UP people use to refer to someone na naka
kainis or pang-asar na tao. Warning: everything written here is based on my opin
ion.]

So, kasama ka rin ba sa mga stupid people na naniniwala na kailangan ng mga babae
na magsuot ng tamang damit kung ayaw naming mabastos? Na hindi dapat kami nagsu
suot ng mga revealing clothes para hindi kami mabastos? Is that it?

He nodded, suddenly confused by my serious tone.

Well, dont you think those views are very sexist and imprudent? Who the hell are y
ou guys to tell us girls what to wear and what not to wear? For your information
, I think its way better to tell your comrades to stop being crude towards women.
" Tinaasan ko siya ng kilay.

Tama naman 'di ba? Bakit kaming mga babae ang pagbabawalan na magsuot ng kahit a
no'ng gusto namin? Where is freedom here? Iyang mga lalaking iyan ang dapat sina
sabihan na wag mambastos at mang-rape. Come on. Wala sa amin ang problema. Nasa a
ttitude nilang mga manyak at bastos sila. Ehhh! Kakainis. Girl power! Hindi ako
feminist. I am not limiting myself to be included in a single group. Let's just
say, echosera lang talaga ako at ayokong magpatalo. Sabihin na lang natin na isa
akong babae na naniniwala na dapat patas at dapat iexercise namin ang aming kar
apatan. Chenes!

Okay. You got me there. Tinaas niya ang dalawang kamay.

Did he get my point?

Raising the white flag here. A lopsided smile formed his lips.
Okay. Siya na ang cute.

*end of flashback*

"Hindi ka talaga mananalo sa akin sa debate ano?"

"Who told you that?" Taas ang dalawang kilay na tanong nito.

"Ako. Talaga naman 'di ba?"

"Sus. Hindi ka nga nakaimik no'ng last debate natin sa Humanities eh."

Okay. Me and my big mouth.

"Knock it off." Naalala ko na naman ang huling debate. Argh! He got me there.

Tumawa lang ito ng malakas.

--

Sunday night.

Ang galing. Grabe. Bulalas ko sa pinapanood namin ni KJ.

Were eating junkfood and pizza. In short, we're pigging out. Nanonood kami ng Und
erworld Series. Movie marathon ang peg namin. Bakit ba?

Tahimik lang si KJ na kumakain, tutok na tutok siya sa pinapalabas. Siguro ay ma
syado siyang nadadala kaya nanlalaki minsan ang mata or napapa "Oh" na walang so
und ang bibig niya.

Ako naman ay patuloy ang pagnguya sa kinakaing pizza.

Then, a sudden realization hit me.

Hey, uuwi na pala sina Mama this Friday. I exclaimed. Grabe. Miss ko na talaga sil
a. Ano kaya'ng pasalubong nila? Sana maraming chocolates, t-shirts, and kung ano
-ano pang abubot.

I noticed how he raised his two brows. Oh yeah. That. He murmured.

Silence.

Its been a while. I spent the last week of June and my entire July here at KJs hou
se. Somehow, nasanay na rin ako sa presensya niya. Ang daming nangyari. Yeah, to
o many to mention so dont ask me.

Somehow din, I kinda get used to him, always there, ready to give me comfort. I
mean hey, for the past weeks, he had been a neighbor, a classmate, a guardian, a
savior, and a friend.

So siguro, its natural to feel this way. I hate to admit it, but Im quite saddened
about our departure. Departure talaga? Oh well papel. Ganyan talaga. Im a hypocr
ite if I dont admit this. Yes, I really enjoyed his company. I never knew I would
enjoy that in the first place. We all know how we (KJ and I) hate each other so
much, how we fight over small things, how we easily lose our cool with the tini
est of mistakes. In short, away pusa at aso kami. Para kaming tubig at mantika,
hindi match, at kahit kailan, hindi magkakahalo. Ansaveh ng methapors ko?

"Hmm. Naalala mo no'ng bata tayo?" I suddenly asked.

Saglit namang natigilan si KJ. Nahiwagaan siguro sa bigla kong pag-iiba ng topic
.

"Go on." Nakakunot-noong sabi nito. His eyes never left mine.

"Ikaw ang naglagay ng ipis sa bag ni Harold no'ng grade five tayo." I teased. Oh
, Lord. The randomness of things.

Nanlaki ang mga mata nito. "Cut that crap." Binaling ulit nito ang paningin sa t
elevision.

"Oo kaya. Halos mahimatay si Harold sa takot noon. Tipong naiyak talaga siya at
nagsumbong kay Ma'am Villanueva," sabay tawa ko ng mahina.

"Yeah. I remember that. I also remember the time when you blackmailed me. You si
lly, selfish, and manipulative woman."

Bumunghalit ako ng tawa. "Ano nga ang pinangblackmail ko sa'yo?"

Hindi ito umimik. Bagkus ay tumikhim lang.

"Dali. Ano nga?" Pamimilit ko.

"No."

"Dali na, KJ."

"No nga e."

Tumayo ako at nag-inat, ngumunguya pa rin ng pizza. "Okay. Fine. Pupuntahan ko l
ang si Harold sa bahay nila ha? Sasabihin ko ang ginawa mong kagaguhan. Imagine?
Halos nahimatay siya sa takot at ano nga ang sabi niya? Mapapatay niya ang guma
wa nito."

Napatingin naman bigla si KJ. "Tingin mo naman takot ako doon? Dang. I don't car
e. Pagbuhulin ko pa kayo e." Umismid pa siya.

"Okay. E 'di tatawagan ko na lang si Tita para sabihin na ang favorite halaman n
iya e pinatay mo no'ng Grade 4 tayo. Binudburan mo ng sangkatutak na fertilizer.
Tapos ikaw ang nakasira ng favorite belt ni Tito kasi ginawa mong tali kunwari
sa kabayo mong kahoy. Tapos ang vase ni Tita na worth P30, 000, ikaw din ang---"
"Stop!"

I know I won this game. "May sasabihin ka?"

Umiwas ito ng tingin at namula. "Fine!"

"Ano nga ang tawag mo sa akin noon?"

Huminga muna ito ng malalim. "Ikaw ang...Dyo...Ikaw...Damn!" Napahampas pa ito s
a upuan. "This is childish!" He complained.

Kinuha ko naman ang cellphone ko at nagsimulang magtype.

"Fine, fine, fine!" Sumuko na ito. Alam ko namang takot ito mapagalitan at mawal
an ng allowance. Pagnalaman nina Tito at Tita ang pinaggagawa ni KJ noon, for su
re, mababawasan ang allowance nito at hindi na ibibili ng gadgets at kung anu-an
o pang luho ni KJ sa katawan.

"Ikaw ang...Ikaw ang.. Shit! Ikaw ang..." He trailed off.

"Ako ang?" I asked confidently.

Frustrated itong tumingin sa akin. "Ikaw ang pinakamagandang..." He murmured.

"What? I can't hear you?"

"Damn," he cursed.

I'm enjoying this. As in.

He sighed again. "Ikaw ang pinakamagandang Dyosa sa balat ng lupa!"

"Perfect!" Halos mamatay ako sa kakatawa.

Hiyang-hiya naman si KJ, nakatingin siya sa TV, pero halatang naiinis siya at wa
la ang focus niya sa pinanonood.

Napahawak ito sa mukha. "Tumigil ka na, Oleya Ast---."

"What?" I cut his words.

Huminga ulit siya ng malalim. "Tumigil ka na, pinakamagandang dyosa sa balat ng
lupa," he said sarcastically.

"Very good, Karly boy," I said in glee.

He rolled his eyes and muttered "Whatever."

I laughed hard.

Saglit itong natigilan. Then, a sudden realization hit him. "Fuck! What did you
say? Karly Boy? Yuck!"

Great! Ang sarap pagtripan ni KJ. Sana pala araw-araw ko itong ginagawa para ara
w-araw akong masaya, tawa ng tawa. Nakakatuwa talaga siya. Masyado siyang pikon.
Naalala ko tuloy no'ng bata kami, tuwing sinasabi niya ang "pinakamagandang dyo
sa sa balat ng lupa," lagi siyang nakasimangot or nang-iinis. Labas sa ilong ba
ang pagkakasabi, labag sa loob. So what? I don't care. E iyon ang gusto kong ita
wag niya sa akin e. Bakit nga ba "pinakamagandang dyosa sa balat ng lupa"? E kas
i, panahon iyon no'ng uso pa ang "Encantadia" na puros Dyosa ang bida. E adik ak
o doon noon at naglalaro ako lagi na kunwari e Dyosa ako. Feeler ako e. So dahil
nga adik ako, napagtripan ko si KJ noon na halos patayin na ako sa sama ng ting
in. What can he do? I know his darkest secrets. Bakit ba ngayon ko lang ito gina
wa? Dapat noon pa e. Dapat noon ko pa siya tinakot, para hindi niya ako maasar-a
sar.

Well, well, well. Iba talaga pag ang mortal enemy mo ay kababata mo, lahat ng ba
ho niya, alam mo. Bwehehehe.

I looked at him wearing a smile on my face.

Minsan pala, natutuwa na rin ako na naging kababata ko siya, kahit lagi kaming m
agkaaway. We were, somehow, close back then. Kaso, everything changed when we bo
th entered high school. He transferred to another school, and I stayed here. Mas
yado ko lang sigurong mahal ang Alma Mater ko no'ng elementary kasi do'n na rin
ako nag high school no'n.

Iyon nga lang ba ang dahilan? A small voice in my head asked.

I sighed. Oh well. Noong nalaman ko rin kasi kung saan magha-high school si Haro
ld, sinundan ko siya.

"Hoy. Tulala ka diyan." Sabay bato ng isang malaking piraso ng V-cut sa akin.

"Hey! Hindi mo dapat tinatrato ng ganyan ang pinakamagandang dyosa sa balat ng l
upa." I said, kunwari shocked.

"Whatever." He snorted.

Binato ko rin siya ng Piattos.

At ayon na nga. Nagbatuhan kami ng junk food.

--

Parehas kaming humihingal pagkatapos ng junk food war namin. So what happened? N
agkalat sa sahig ang mga piraso ng chichirya na tinapon namin sa isa't-isa. Mero
n akong piraso ng V-cut sa buhok at sa damit. Ganoon din siya.

Pero ang weird. Kahit pinipilit namin magpakaseryoso habang nagbabatuhan ng mga
piraso ng junk food, hindi namin mapigilan tumawa. Mukha kaming tanga, I know. B
ut what can we do? We're only 17 years old for Christ's sake. We are still kids
noh. Teens pa rin kami.
Pagkatapos ayusin ang aming mga sarili. Naisipan kong lumabas muna. Naupo ako sa
labas ng gate at tumingin lang sa mga stars. Corny much? Ganyan talaga. There i
s something about stars that amazes me. I don't know. Maybe because they twinkle
? Chos. Hehehe. Seriously, they shine at night. When everything seems dark, ting
ala ka lang, you'll find light. Thousands or perhaps, millions of stars are shin
ing. Yeah. Stars are one of the universe's greatest mysteries.

Hobby ko talaga ang tumingin sa stars, pagmalungkot ako or masaya. Wala lang. Na
kakagaan sa loob tuwing tinitingnan ko sila. Noong bata nga ako, pangarap kong m
aging Astronomer.

"Why are you here?" Naramdaman ko namang umupo si KJ sa tabi ko. Tumingala rin s
iya.

"They are amazing, aren't they?" I asked, more to myself.

"Yeah. There is something about them that amaze me, too." He said absentmindedly
.

Bigla naman akong napatingin sa kanya. Wow. Kailangan talagang parehas kami nang
naiisip sa mga stars? Hmp.

"Sa Friday na ang balik nila," biglang sabi ni KJ.

I nodded. "I miss them."

He nodded, too. "So, how are you these past days?" Biglang pag-iiba nito ng usap
an.

Napakunot-noo naman ako at napatingin sa kanya. "What? Aren't we together for al
most a month? For Pete's sake." I exclaimed, puzzled. What is he saying?

Saglit din itong natigilan. Tumingin sa akin, iniisip marahil ang mga tamang sal
itang dapat bigkasin. "Well, you know. About your feelings. About Harold." Tumin
gala ulit ito. Tapos ay saglit na sumulyap sa akin.

"Ah." Napatango-tango naman ako. "Well, nothing much. I don't know. He's kinda a
cting weird these past few days. Remember before? Never niya akong kinausap. The
n out of the blue, voila! Kinakausap na niya ako. He even invited me to watch th
e game." I smiled.

"So, does that smile mean you still have...have feelings for him?" He asked seri
ously. Hindi niya inaalis ang tingin sa mga mata ko.

"Hmm. As of now, I can't say that. Pero the pain lessen. I don't know how it hap
pened." Siguro dahil sa'yo. Gusto ko sanang idugtong.

Ayokong aminin sa kanya. Ayokong malaman niya. Duwag nga siguro ako. Takot lang
masaktan.

Grabe, Astrid. Ang liar mo. Anong 'I don't know' ang sinasabi mo diyan, you defi
nitely know the answer! Wala ka ng feelings for Harold. As in wala na. Kung mero
n man siguro, kaunti na lang. Pero hindi gaya ngayon, nag-uumapaw na ang nararam
daman mo sa katabi mo ngayon. Mahabang paliwanag ng mumunting boses sa utak ko.
Now, where did that small voice come from? Weird.

Pero tama ang epal na boses na iyon. So near yet so far. How ironic.

I sighed. "Ganoon siguro talaga ano? Hindi forever ang love kasi nawala rin ang
feelings ko kay Harold after so many years of loving him. Boom. I suddenly stop
ped loving him. Can you believe that?"

Uh-oh. Owemji. Bakit ko nasabi ang nasa isip ko? Dapat sa utak ko lang iyon e. B
akit nasabi ko nang malakas? Bakit nabigkas ko? Syet! Syet! Syet!

I looked at KJ. He's looking at me, too.

Waaaa. It's too late. Narinig niya. Oh well. Wala na akong magagawa. Ang engot k
o lang. Kakasabi kong hindi ko alam tapos ngayon pandi sabi akong wala na akong
nararamdaman kay Harold. What the pak! So stupid, Astrid!

I noticed KJ smiled, a real happy smile. Ayan na naman ang pesteng pusong ito o.
Bumibilis na naman ang tibok. Pero thank you, Lord. Hindi na pinansin ni KJ ang
mga inconsistencies sa mga sinasabi ko. Hehehe.

"Ikaw? Naniniwala ka ba na nawawala ang love?" Bigla kong tanong sa kanya, para
matakpan ang pagkapahiya ko.

He just shrugged.

I sighed again. Napapadalas na yata ang pagbuntong-hininga ko ah. "I guess there
is nothing permanent in this world. Feelings change. Love? I guess it's not per
manent. Love? It stops. It vanishes. You can stop yourself from loving someone.
You can stop it." Tumingala ulit ako sa langit.
Napansin ko naman sa peripheral vision ko na nakatingin siya sa akin.

Maya-maya, tumayo ito at pinagpag ang dumi sa shorts. He offered his hand. "Tara
."

"Where?" Naguguluhang tanong ko.

"Kung saan dalhin ng mga paa. Lakad tayo." Saglit itong nagisip. "Takbo na lang
pala."

I gasped. "Are you crazy?"

"Matagal ko na itong gustong gawin e. Maybe because of the movies, maybe because
of the books, or maybe because of the songs. Cliche kung cliche. But I think, i
t will be worth it." He smiled, still offering his hand to me.

I don't know what to say. Will I accept his offer?

"Pinakamagandang dyosa sa balat ng lupa." He paused again.

Wow. For the first time, binanggit niya iyon ng walang halong sarcasm or pangaas
ar.

KJ smiled. "Will you...will you runaway with me?"

Huwat?

Suddenly, bigla yatang nag-play sa utak ko ang song na "Runaway."

At sa hindi ko malamang kadahilanan, inabot ko ang kamay niya at...tumakbo kami.

Maygad. I am running away with him.

Wow. Running in the middle of the night. Sounds cool huh? Sounds crazy to be exa
ct.

Para kaming tanga. Noong una, naguguluhan ako. Pero no'ng tumagal, sabay na kami
ng tumatawa habang tumatakbo.

"Pinakamagandang dyosa sa balat ng lupa," seryosong sabi niya ulit sa mga salita
ng iyan.

"What?"


"One thing is for sure. There is something permanent in this world for me. Remem
ber this. I...I'll never...I'll never gonna stop falling in love with you."
Copyright © ScribblerMia, 2012

"Haler. Tulala ang beauty mo diyan." Winagayway pa ni Philip ang kamay niya sa h
arapan ng mukha ko.

Bigla naman akong napatingin sa kanya na nanlalaki ang mga mata.

"What?" I asked in confusion.

"What? What-whatin ko iyang fezlalu mo, you want?" Mataray na sagot nito.

"Te, your body is here, but your mind is floating else where," singit ni Kaye.

"Yeah. I noticed that in our class a while ago. You were not paying attention,"
sabi ni Cess na may halong pagtataka.

"What's with you?" Tanong ulit ni Philip.

"I'm okay. It's just that...that I'm tired these past days. Okay?" Sabay iwas ko
ng tingin sa kanila.

Binigyan naman nila ako ng nang-uusig na tingin. After a minute, they just shrug
ged.

Hay. Thank you, Lord. They didn't push me to answer their questions.

"So, where are we sisterettes?" Tanong ni Philip kina Kaye at Cess.

"About doon sa new boylalu mo sa class na tumatakbo tuwing nakikita ka," sagot n
i Kaye.

"Right. So ayon nga. Tumatakbo siya tuwing nakikita ako. What do you think, sist
ers? Does that mean he likes me, too?" Excited na tanong ni Philip.

"I doubt it," said Cess.

"At bakit ha?" Nakataas ang kilay na sabi ni Philip.

"Haller. Hindi ba malinaw sa'yo na takot siya sa'yo kaya siya tumatakbo?" Sabi n
aman ni Kaye.

"What? No. Gusto niya ako. Obvious iyon. Natataranta at nahihiya siya sa akin. I
big sabihin ng mga ganoong kilos, hindi siya mapakali pagmalapit ako sa kanya ka
si nga gusto niya ako. Da hell. Manood nga kayo ng mga movies." Pagpupumilit ni
Philip.

I rolled my eyes. Hinayaan ko na lang silang magtalong tatlo. I still have other
things in mind than to pay attention to their conversation.

I sighed. Grabe. I can't believe what happened last Sunday night. I mean, maygad
! I didn't expect him to say that.

*flashback*

"Pinakamagandang dyosa sa balat ng lupa," seryosong sabi niya ulit sa mga salit
ang iyan.

"What?"

"One thing is for sure. There is something permanent in this world for me. Remem
ber this. I...I'll never...I'll never gonna stop falling in love with you."

OMG. Am I having a heart attack right now?

Dinaig pa yata ng puso ko ang tunog ng drum. Sobrang lakas. Sobrang bilis ng tib
ok. Nakabibingi.

Omaygad..

Omaygad.

Omaygad.

Wait. Did he just say he loves me?

Ito na ba 'yong part na kikiligin ako?

Nakatingin lang ako sa kanya at nakatingin lang din siya sa akin. Magkahawak ang
aming mga kamay habang tumatakbo. I guess what they said is true, nakakalakas n
g loob sabihin ang mga nais mong sabihin pagtumatakbo ka. Pagtumatakbo ka kasi,
wala kang pakialam sa palaigid mo. Your mind is free. Your soul is free.

Ano ba'ng sasabihin ko?

Ano ba'ng dapat isagot ko sa sinabi niya?

Tanong ba iyon? Parang hindi naman 'di ba?

So ano na nga? Ano bang dapat kong sabihin? Sasabihin ko ba na mahal ko rin siya
?

Nakatingin pa rin siya. Umabot na kami sa may kanto ng simbahan. Akalain mo iyon
? Ganoon na pala kalayo ang tinakbo namin. Anak ng teteng.

Nakatingin pa rin siya. Naghihintay ng sagot. Dang! Kinikilig ako. Weeee.

Binuka ko ang bibig ko.

Inikom.

Binuka ko ulit.

"I...I..."

BLAGGGGGGG.

What the hell!

"Are you okay?" Tumigil sa pagtakbo si KJ at madaling lumapit sa tabi ko.
Wow. Mukha ba akong okay?

Ayos nga e. Nandito ako. Gabi. Nasa tapat ng simbahan. Naka-planking. Oh brother
!

O ano ha? Okay 'di ba?

"God. This is the first time I ever confessed to a girl. Instead of answering, d
umapa siya sa kalsada. Great." I heard him murmur.

*end of flashback*

"Hoy, te. Ano? Tutunga ka na lang diyan o may balak ka pang pumasok sa klase mo?
" Untag sa akin ni Kaye.

Gosh. 1:00pm na pala. Hindi ko man lang namalayan.

Kinuha ko na ang mga gamit ko sa lamesa at sinukbit ang bag.

Okay. Another class for today. And I am so damn sure, lutang na naman ako nito.

Si KJ kasi e.

Hindi ba siya napapagod?

Lagi na lang kasi siyang tumatakbo sa isip ko e. Boom!

Tae. Napailing ako. Saan ko naman napulot ang banat na iyon? Gosh. This is so no
t me.

--


"Hey. What's with you?"

Napapitlag naman ako sa boses na iyon. Kasalukuyan kasi kaming nasa kotse niya p
auwi. Nakatingin lang ako sa labas ng bintana. Hindi kasi ako mapakali e. Kahapo
n pa ako ganito. After kasi ng legendary planking ko, binuhat na niya ako pabali
k sa bahay. Pagkatapos gamutin ang ilang gasgas sa braso at tuhod ko (Thank God
walang sugat sa fezlalu) ay hindi na ako lumabas ng kwarto pa. Hanggang kahapon,
lumalabas lang ako pagkakain. Hindi rin naman kami masyado nag-imikan kahapon.
Hindi naman awkward. Pero parang that's what we need. Gusto ko rin munang mag-is
ip. Kung ano nga ba dapat ang isasagot or sasabihin ko sa kanya. At natuwa naman
ako sa kanya kasi hindi na niya binuksan pa ang topic na iyon. Hinayaan niya mu
na akong mapag-isa.

At ngayon nga at kaninang umaga habang nasa byahe, nakatingin lang ako sa mga pa
layan, sa mga taong abala sa kani-kanilang ginagawa, sa mga pakalat-kalat na aso
, sa mga tindahan na may mga tambay, sa mga puno, sa mga sasakyan. Yeah, right.
Inabala ko lang ang sarili kong mag-sightseeing.

"Hey." Ulit ni KJ

"Wha---"

*RING RING.*

Sumenyas muna ako kay KJ para sabihing sandali lang. Dali-dali kong hinanap sa b
ag ko ang cellphone ko.

"Hello."

"Astrid!" Excited na sabi ng nasa kabilang linya.

"O Leslee, why?" Si Leslee ay classmate ko no'ng elementary at isa sa mga close
friends ko.

"Anong why? Nasaan na kayo?"

"Huh? Nino?"

"Kayo ni Karl?"

"Nasa kotse. Pauwi na. Bakit?"

"Papunta na ba kayo dito?"

"What? Bakit? Ano'ng meron?" Gulat akong napatingin kay KJ. Napatingin din sagli
t sa akin si KJ at nakakunot. Nagtataka marahil kung bakit ganoon ang reaksyon k
o.

"Ano ka ba naman! Kakapost ko lang sa Facebook last Saturday 'di ba?"

"Hindi pa ako nag-oopen ng Facebook. Bakit ba?" Naguguluhan na talaga ako. Meron
ba akong hindi alam? May okasyon ba ngayon? Gah. I looked at my watch. 3:30 pm
pa lang naman pala.

"Hay naku. Ganyan ka naman, Di porke't nag-UP ka na. Suplada ka na."

Natawa naman ako. "Hoy bruha. 'Wag kang OA. Ano ngang meron?"

"Reunion natin ng elementary classmates."

I gasped. "Really?" Hindi ko napigilang mapasigaw.

"Aray. Wow ha. Naalog ang buong pagkatao ko sa sigaw na iyon."

"Bakit hindi mo sinabi agad? At saka bakit Tuesday?"

"Sinabi ko. Hindi ka lang nag-open ng FB. Alam nga ni Karl e. Sabi niya pa nga,
pupunta raw kayo. Close na pala kayo no'n? Hahaha. Kaya Tuesday kasi iyon lang a
ng araw na available ang karamihan."

"Gano'n? Walang sinasabi sa akin ang unggoy na iyon." Tiningnan ko ng masama si
KJ.

Sumulyap naman siya saglit bago tinuon ulit ang atensyon sa pagmamaneho. Playing
innocent pa ang loko.

"Ah basta. Pumunta na kayo. Dito lang naman sa San Pablo. 5:00pm pa naman ang st
art. Nandito na ang iba. Alam na ni Karl. Sabay na kayo, okay? Sige. Bye."
"Teka lang!" Pero wala na sa linya ang bruha. Napailing na lang ako. Nakakaloka.

Humarap ako sa lalaking nagmamaneho.

Tinapik ko ng malakas sa kamay si KJ. "Hoy! Bakit hindi mo sinabing reunion nati
n ngayon ha?"

"Malay ko bang hindi mo alam? Malay ko rin bang introvert ka at hindi ka nago-op
en ng Facebook mo." He smiled arrogantly. Wow. E 'di siya na ang extrovert.

I rolled my eyes as I heard him chuckled.

Dumaan muna kami ni KJ sa bahay para mag-ayos ng mga gamit. Hindi na kami nagpal
it ng damit dahil nakamaong-shorts naman kami parehas. Then, we hurriedly went o
utside.

--


"Astrid! Karl!" Sabay-sabay na sigaw ng mga classmates namin no'ng elementary.

Sinalubong ako ng yakap ng mga babae, at sinalubong naman ng batok at sapok si K
J ng mga lalaki. Grabe. Ang iingay namin. Nasa 25 kami. We rented a private pool
. Bihira lang mangyari ito. Kaya naman lubus-lubusin na. Bwahahaha.

Ang mga lalaki ay abala sa pagbili ng beers at kung ano-ano, habang ang ilan ay
nag-iihaw.

Siyempre, excited ang lahat. Kaming mga babae naman ang naatasan maghanda ng pag
kain. Si Mirra ang nakatoka sa kanin, sina Janice at Lyra sa hotdogs. At kami na
mang mga walang dala ang nakatoka sa pag-iihaw ng tilapya at paggagayat ng kamat
is at itlog na pula. Sina Allison naman ay diretso sa videoke at nagwawala doon.
Kung hindi ko lang alam, iisipin kong may tama na ng alak itong si Allison. Ang
lakas ng loob e.

Si MJ naman ay abala sa pagkuha ng video at pictures. Kami naman ay pose doon at
pose dito. Pa-cute doon at pa-cute dito. Si KJ naman...Well...Nag-iihaw sila ng
barbecue, and I almost laugh when I saw his face. Parang diring-diri siya at ma
ya't-maya ay inaamoy ang damit kung amoy usok na siya. Hahaha.

Tumingin ako sa orasan. Alas-siyete pa lang. Ginala ko ang tingin sa paligid. An
g kukulit talaga ng mga kaklase ko. Asaran, tawanan, kantahan, sigawan, kurutan,
hampasan, bugbugan. Hindi pa rin nagbabago. Parang hindi kami nagkahiwa-hiwalay
ng ilang taon. Ang sasaya nila. Pero napansin ko lang, wala sina Harold at Char
ice dito. Bakit kaya?

"Are you looking for Charice and Harold?" Biglang sulpot sa likuran ko ni Leslee
.

I nodded.

"They can't make it. They said they were busy." In-emphasize pa talaga ni Leslee
ang 'busy' na word. Nagkatinginan kami at nagtawanan. Ganyan talaga pagmagkaibi
gan, sharing private jokes. At tingin pa lang? Alaman na. Hahaha.

"Aren't we going to eat?" KJ shouted sarcastically.

Nagtawanan naman kaming lahat.

"Hey. The charming boy is hungry," sigaw ni Allison. "Let's eat, guys!"

At ayon nga. Magkakatabi kami. Dahil nga sobrang dami namin, sa sahig na lang na
min napagdesisyunang kumain. Nakabilog kami at nakahain sa gitna ang mga pagkain
.

"Move." Sabay kaming napaangat ng tingin ni MJ. Sa kaliwa ko kasi ay si Leslee,
sa kanan ko naman ay si MJ.

"Karl naman. Doon ka na kina Lyra. Maluwag doon o." Reklamo ni MJ sabay kuha ng
picture kay KJ.

Gago talaga ang MJ na ito. Hahaha.

"I said move," ulit ni KJ. Hindi naman siya galit. Gusto lang sigurong mang-asar
.

Nang hindi kumilos si MJ, sumiksik talaga si KJ sa gitnan namin. Napakamot na la
ng ng ulo si MJ at walang nagawa.

Tiningnan ko naman ng masama si KJ. Tumingin din lang siya at ngumiti sa akin ng
nakakaloko.

"Okay, guys." Pumalakpak pa talaga si Leslee para makuha ang atensiyon naming la
hat. "Let's pray first."

Nagdasal muna kami. Pagkatapos noon, masaya na kaming kumain. Halos mamatay nga
kami kakatawa kay KJ dahil halos mamatay na rin siya kakaubo. Natinik kasi siya
ng isda at halos lumuwa na ang mga mata niya. Dali-dali ko na lang siyang binigy
an ng tubig.

"Comedy ka forever, Karl." Sigaw ni Mirra.

"Sh...shut..."

"Up." I finished. Hahahaha. Hindi siya halos makapagsalita e. Ano ba ito si KJ?
Gosh. Ang laki ng tinik ng tilapya, hindi niya nakita? E paano na lang kaya kung
bangus ang kinain nito?
"Are you okay?" Natatawang tanong ko.

He gave me that look that says, "You think?"

I grinned, showing my perfect white teeth. Bwahahahahaha.

"Thanks," he said vaguely.

Tumawa naman ako ng malakas.


--


After we eat, we then decided to swim. Lahat kami ay nasa pool at naglalaro ng v
olleyball. Weird noh? Puros spike na lang ang tira kasi ang hirap maglaro ng vol
leyvall sa five feet na pool.

Kung anu-anong kalokohan lang ang pinaggagawa namin. Picturan, tawanan.

Grabe. Hindi ako makapaniwala na dalaga't binata na kami. Nakakatuwang isipin na
lahat kami ay close pa rin, despite the years of being apart.

Nagtutuksuhan pa nga ang mga classmates ko. Si Lyra daw may boyfriend na, sina M
J may girfriend na rin. Sina Jorge ilan-ilan ang girlfriends (at proud pa sila
doon ha).

"E si Astrid naman?" Sigaw ni Allison.

"Shut up."

"Uyyy," sabay-sabay na sabi nila maliban kay KJ na nakayuko lang habang nakababa
d sa pool.

"Ano ba kayo.?Tigilan niyo ako ha." Naiinis na sabi ko. Ito na nga ba ang ayoko.
Ang malagay sa hot seat e.

"Wala ka pa ring bf?" Namamanghang tanong ni Cyril. "Gusto mo ligawan kita?"

"Gago."

"E wala ka pa yatang bf e. E di---"

"Meron."

Sabay-sabay kaming napatingin kay KJ.

Lumangoy siya palapit sa pwesto ko. Pagkaahon niya, he smiled sweetly sabay akba
y sa akin. "Ako."

What?!

Muntik na akong maubo sa sinabi niya.


--


Hindi na ako nakaimik. Nabingi na lang ako sa sigawan na narinig ko.

"Kayo pala ha! Sabi ko na e. Your hate, your love."

"Uyyy. Kaya pala sabay sila kanina."

"Wow, Pare. Finally."

"Astrid! Uwaaaaaaa."

Grabe. Pwedeng ang OA niyo lang? Balak ko sanang tanggalin ang pagkakaakbay ni K
J, kaya lang masyadong mahigpit. Tatanggi sana ako pero hindi ko na natuloy dahi
l nauna nang nagsigawan ang mga classmates namin. At kung tatanggi man ako, hind
i rin sila maniniwala. Iisipin nila ang showbiz ko. Kilala ko ang mga ito, sobra
ng titigas ng ulo.

Nang humupa na ang tuksuhan, siniko ko si KJ. Abala na kasi ang iba sa paglalang
oy, pag-uusap, pagkanta, at pag-iinom.

"What did you say?" I hissed.

"Ayaw mo ba?" He teased.

"Gago ka ba?"

"Bakit ba?"

"Nakakainis ka talaga!" Hindi ko napigilan ang sarili ko, binatukan ko siya.

"Hey! What the hell was that for?!" He shouted.

"Uyyy. LQ sila."

"Kiss na iyan."

"Wooooooooooo."

"Mga gago!" Sabay naming sigaw ni KJ.

Nagkatinginan naman kami.

"What?" asik ko.

He just stared at me, as if his eyes were piercing down my soul.

My forehead creased, as I waited for his answer.

"The thing I said last Sunday. I mean it," he said seriously.

Okay. I'm not ready for this.

Hanggang ngayon, hindi ako makapaniwala. Ang bilis ng mga pangyayari. Parang kai
lan lang, hindi kami nagpapasinan. Tapos nagkrus ang landas namin at laging nag-
aaway. Tapos malalaman ko, mahal niya ako? Ano ito? Joke? Pero ano'ng magagawa k
o? Nahulog na rin ako sa kanya. Hehe. Ang corny ko na ha. Pansin ko lang.

"B-bakit ako? Ano'ng meron sa akin? Bakit ako?" Naguguluhang tanong ko.

He sighed. "Ano'ng meron ka na wala sa iba?"

I nodded in frustration.

He held my right hand as he looked into my eyes. "Ang meron sa'yo na wala sa iba
ay...ako," sabay tawa ng nakakaloko.

KJ, you freak!!!

Copyright © ScribblerMia, 2012


Sino'ng mag-aakala na ang taong ito ay leader ng isang frat?

Sino'ng mag-aakala na ang taong ito ay sobrang samang magalit? Mainitin ang ulo,
kupal, at mahilig mang-asar?

Grabe. Sana forever ka na lang tulog, KJ. You look like an angel.

How can someone like you be so sweet and caring and yet, can be dangerous at tim
es?

Masyadong nalasing si KJ sa swimming namin kagabi. Hindi na niya kinayang mag-dr
ive ng sasakyan kaya hinatid kami ni MJ. Siya na ang nag-drive ng sasakyan ni KJ
. Tulong din kami ni MJ na alalayan si KJ hanggang dito sa sofa. Grabe. Ang biga
t niya at ang baho. Amoy alak na ewan na amoy pulutan.

Bakit nga ba siya nalasing ng bongga?

Kasi, he took all the shots that were supposed to be mine. Pinipigilan ko siya,
pero ayaw niyang paaawat. Ang dahilan niya, gusto raw niyang uminom at masarap a
ng alak. So ang nangyari, kahit isang patak ng alak ay hindi ko natikman. Thank
you, KJ. Sinolo mo talaga e noh? Lasenggo. Hmp.

Kasalukuyan ko ngayon pinupunusan ang noo ni KJ ng basang towel, baka sakaling m
ahismasan. I looked at my watch. 6:00 am. Sa itsura ng lalaking ito, hindi na ka
mi makakapasok. Oh well. Okay lang, wala naman kaming masyadong gagawin dahil ka
katapos lang ng exams. Makikikopya na lang ako ng notes sa mga kaklase ko.

Hay. Naku. Ngayon lang ako aabsent. Sayang ang attendance. May minus .25 pa nama
n kami sa ENG5 kapag complete attendance sa buong term. Peste kasi itong Karl Jo
nathan na ito. Nawala tuloy ang bonus point ko. Sayang.

Natuon ulit ang pansin ko sa lalaking natutulog. I sighed. His cheeks are chisel
ed like a finely-carved statue of Michelangelo, Bernini, and Raphael. And that n
ose, which is perfectly symmetrical. Even that slightly full lips, almost strawb
erry-like. His cute dimples. And oh, did I ever mention that he has a cleft chin
? Yes, he has. How can someone have a perfect face like his?

Uh. But wait. Now, where did I get those effin' and yucky descriptive words? At
talagang ginamit ko pa ang mga famous painters na sina Michelangelo, Bernini, an
d Raphael para lang idescribe si KJ? Napailing ako. Nababaliw na yata ako.

Tulog na tulog pa rin si KJ. Ni hindi ito halos gumagalaw. Bagsak na bagsak ang
katawan dala ng matinding kalasingan. Kawawang bata. Pero buti na lang, hindi si
ya sumuka. Tindi ng sikmura niya sa alak. Nakadamit pa rin ito. Hindi naman ako
nag-dare palitan pa. Bukod sa hindi ko siya kaya dahil mabigat siya, ayoko ring
makita ang katawan niya. Baka manyakin ko pa siya, este baka mapagkamalan niya p
a akong manyak.

Tinitigan ko lang ang tulog na si KJ.

I sighed. I can't believe it. Unti-unting bumabalik ang dating KJ na nakilala ko
. Ang dating masayahin, palangiti, makulit, pang-asar, at madaldal na si KJ.

I smiled. "What happened to you? Bakit bigla kang nagbago no'ng nag-high school
tayo? Palaaway ka na, palamura, mainitin ang ulo, laging nakasimangot, suplado.
Hanggang ngayon, hindi ko pa rin maisip kung anong dahilan ng biglaan mong pagba
bago. Pero, I'm still happy. Sa mga pinakita mo kagabi nong swimming at nitong m
ga nakaraang araw, the KJ I know is returning. Nagbabalik ka na ulit,...Karl."


--


"Where the hell am I, and what the fuck happened?" Dagundong sa buong bahay ang
boses ni KJ.

Tila nayanig naman ang buong pagkatao ko sa nakabibinging sigaw na iyon. Okay. B
inabawi ko na. Balik KJ na naman pala tayo. Akala ko bumalik na sa dati, hindi p
a rin pala. Fail.

"Nalasing ka." Balewala kong sagot habang kumakain ng chippy at nakaharap sa TV.
Ang tagal niyang natulog. Nakapagbreakfast at lunch na ako, ngayon naman nagme
merienda na ako, saka lang nagising.

"What?!" Nanlalaki ang mga mata nito. Hindi marahil makapaniwala sa narinig. "Ak
o? Nalasing? Is that a fucking joke?"

"Ay oo. Joke ang sinabi ko. Joke 'di ba? Ayan o. Tawang-tawa ako. Ha-ha," I said
sarcastically.

"Damn." He hissed sabay hawak sa ulo. Hang-over marahil.
If you guys are wondering why he was so drunk last night, well, it's because he
drank 15 bottles of beer. O 'di ba? Sino'ng lasenggo?

"Okay ka na?" Natatawang tanong ko.

"Do I look okay?" Naiinis na sabi nito sabay tayo. Naglakad papuntang kusina per
o maya-maya ay tumigil at humarap ulit sa akin. "You didn't go to school?"

"Ay hindi. Pumunta akong school. Kaya nga nandito ako sa bahay niyo e, kasi nasa
school ako. Nyeta. Boplaks." Pang-aasar ko.

Tumaas naman ang isang kilay nito at humalukipkip. "Wow. So the grade conscious
student didn't go to school today. Amazing." Nakangising sabi nito.

"I had to stay here, you dope."

"Why?" May sumilay na ngiti sa labi nito.

Awtomatiko naman akong humarap ulit sa TV. "Be-because I...I...walang maiiwang t
ao dito sa bahay. Mahirap na, baka manakawan kayo e ako pa masisi." Pagsisinunga
ling ko. Syet. Sana hindi mahalata.

"Oh. Okay." Tila hindi ito naniniwala.

"Totoo nga." Naaasar na sabi ko.

"What did I say? I said okay 'di ba?" Tumalikod ulit ito at dumiretso na sa kus
ina.

Napailing na lang ako. Baliw talaga ang isang iyon.


--

Wala naman kaming ginawa maghapon. Nanood lang ng TV. Paminsan-minsan, nagbabasa
ako ng mga lessons. Ready ako e, just in case may surprise quizzes. Magaling an
g mga profs ko sa pagpapahirap sa mga estudyante e. Hehe. Si KJ? Ayon. Super noo
d ng TV na parang walang hang-over. Does he even study? Ni minsan hindi ko siya
nakitang nag-aral. For sure, puros bagsak ito. Pero hindi rin naman siguro, kasi
matataas ang mga scores niya sa mga exams at quizzes namin. Hindi kaya nangongo
pya ito? Weird.

Hindi ko lubos maisip kung paano nakakapasa ang unggoy na ito. To think na leade
r siya ng isang frat at minsan ay late or nagka-cut siya ng klase, depende sa mo
od niya. Bihira rin siyang umattend ng PE namin. Ayaw niya siguro maglaro ng pik
o, water game, at luksong baka. Ang famous line niya e, "That's so gay." Na hang
gang ngayon ay hindi ko maintindihan kung bakit naging gay ang mga larong iyon.
Again, to think na mga babae ang karamihang naglalaro no'n. Ibig niya bang sabih
in ay bakla rin kami? Na lahat ng maglaro ng gano'n ay bakla? Ewan ko sa kanya.
KJ talaga siya poreber.

*Toooooooot*

1 message received:
From Kaye:
Uy, san ka? Bakit 'di ka pumasok?

To Kaye:
Masama pakiramdam ko e. :'c

Syempre, ayokong sabihin ang totoo na nag-absent ako para lang magbantay ng lase
nggo.

*RIIIIIIIING RIIIIIING*

Dali-dali ko namang kinuha ang cellphone ko.

"Hello," Sagot ni KJ.

Ay. False alarm. Sa kanya palang phone ang nag-ring. Letch.

"Why?" Kalmadong tanong nito.

Napatingin na lang ako sa kanya. Makikichismis muna ako.

"Are you kidding me?" Kunot-noong sabi nito sa kausap.

"Fuck! What the fuck is that motherfucker doing? Damn!" Napasigaw na ito sa inis
.

Wow. Try niya lang magmura ng bongga 'di ba?

"Hey, guys. You listen. Try to---" Saglit itong tumingin sa akin. He gave me tha
t what-are-you-looking-at look. Umiwas naman ako ng tingin. Tinakpan nito ang ce
llphone at lumabas ng bahay saglit. Ayaw marahil marinig ko ang usapan nila.

Ano naman kaya iyon?

--


Makalipas ang sampung minuto, pumasok na ulit si KJ. He looked bothered. Did som
ething happen?

Hindi na rin naman umimik si KJ. Tahimik siya buong araw, hanggang dinner ay hin
di siya nagsasalita. Ayoko rin naman magtanong. Today is not the right time. He
looks so pissed as if he could kill someone who would dare to talk to him. I don
't want to die early. So I guess the best way is not to speak a word with him.

Strange. Pero one thing is for sure, it's a frat issue. May kinalaman ang CW dit
o. Feeling ko lang naman. I will find out what that is. Oh yes, feeling ko si Na
ncy Drew ako. Hehehe.
Tahimik lang si KJ sa klase. Mukhang lutang ang isang ito. Habang abala ako sa p
ag-take down ng notes, abala rin siya sa paglalaro ng ballpen niya. Nakatingin n
aman siya sa prof, pero halatang tagusan ang tingin. Parang hindi niya talaga na
kikita ang nasa harapan niya. Hindi rin marahil nito naiintindihan ang sinasabi
ng prof namin. Ano ba siya? Hello. Math kaya ito. Dapat makinig siya kung ayaw n
iyang bumagsak.

Nilabas ko ang panyo ko at inilagay sa ilong. Mahirap na. Mas mabuti na ang read
y just in case.

"What the hell are you doing?" Nagulat na tanong ni KJ.

"Isn't it obvious? I'm preparing myself."

"Preparing for what?" Naguguluhan pa ring tanong nito.

"Preparing myself to control the bleeding," balewalang sabi ko habang nakatingin
sa unahan.

"The what?!" He asked incredulously.

"You know. Nosebleeding?" Seryosong sabi ko.

"What the fuck!" Napabunghalit naman ito ng tawa. Tinakpan ang bibig at tumawa n
g mahina.

Tama naman 'di ba? Ayoko ma-nosebleed.

"What?" Angal ko.

Hindi naman ako pinapansin nito, patuloy lang sa pagtawa. Is he crazy? One momen
t, he's not with himself, the next moment, he's laughing his ass off. What's the
matter with him? Insane.

Maya-maya, naramdaman ko namang nagvibrate ang cellphone ko. Patago kong nilabas
ang cellphone ko sa bag. Baka makita ng prof e. Deds ako.


1 message received:
From Mike:
Hey there, pretty! San ka?


Huh? Aba. Kumusta naman siya? Ngayon na lang nagtext ulit?


To Mike:
Class. Why?


From Mike:
Are you free after class? Lunch?

Saglit naman akong nag-isip. Kasabay ko dapat si Philip. Pero sige, sabayan ko n
a muna itong si Mike. Ngayon na lang ulit kami magkakausap. Matagal din itong hi
ndi nagparamdam. Itetext ko na lang siguro si bakla na kina Cess na sumabay ng l
unch.

To Mike:
Sure. :)


From Mike:
Nice. See you @ KFC.


Tinago ko na ulit ang cellphone ko sa bag.

"Who's that?" Biglang singit ni KJ. He leaned and gave me a scrutinizing look.

"What?" My forehead creased. Ano na namang problema nito?

"Sino'ng nagtext sa'yo?"

"Wala ka na do'n." Humarap ulit ako sa prof. Baka mahuli kaming nagdadaldalan, b
igyan pa kami ng minus.

"Sino nga?" Pangungulit pa rin nito.

Hindi ko na lang siya pinansin.

Kinulbit naman ako nito.

Hindi pa rin ako gumagalaw.

Maya-maya, sipain ba naman ako!

"What the crap is your problem?"

"Sino nga iyon?"

"Ano naman sa'yo? Makinig ka na nga lang, pwede? Baka pagalitan tayo, e. Saka Ma
th ito, okay? Math! Kailangan ng full attention dito. Kthnxbye." Sabay tingin ko
ulit sa harapan.

Tumigil naman ito sa pangungulit. Nahalata marahil na wala ako sa mood.

Maya-maya, nakarinig na lang ako ng boses sa likuran.

"Karl, may ballpen ka ba?" Narinig kong tinig ng babae sa likod namin na kinakau
sap si KJ.

"Wala," sagot naman nito.

"E papel?" Boses pa lang, halata mong pacute na.

"Wala rin."

"Ay. Lapis na lang?" Pangungulit nito.

"Are you a student or what? What the fuck are you doing in this school if you do
n't have any school items? Stupid."

Waaa. Nakakatakot talaga ang isang ito. Ako pa yata ang natakot e. Kupal talaga
ang KJ na to. Kawawa naman 'yong babae. Narinig kong nagtawanan ang mga nasa lik
od. Napahiya marahil si Ate. Tiningnan ko si KJ. Nakakunot-noo ito. Grabe. Paran
g pasan niya ang mundo. Tindi ng moodswings ng lalaking ito.

Tingin niyo, may sayad na kaya itong si KJ?


--


Dismissal.
Finally!

Dali-dali kong niligpit ang mga gamit ko at sinukbit ang bag. Isa ako sa mga nau
nang lumabas ng classroom.

"Where are you going?" Sinabayan naman ako ni KJ.

"Lunch."

"Where? With whom?"

"Why do you even care? Grabehan. Daig mo pa ang magulang ko sa dami mong tanong
e."

"I just want to know. Okay?"

"With a friend. Diyan lang kami kakain sa grove."

"Okay." Pagkatapos no'n. Hindi na siya sumunod.

Pumara na ako ng jeep. Tinatamad akong maglakad from Math Building to KFC. Ang i
nit-init kasi e.


--


Pumasok na ako sa KFC. Grabe. Ang init.

"Astrid!" Nakita ko naman si Mike. Kumaway ito.
[Si Mike ang nasa pic----->]

"Hey!" I waved back and smiled. Lumapit ako sa kanya at pinatong ang mga libro s
a table.

"Musta na?" Bati nito.

"Ayos lang. Ikaw ba? Bihira na kita makita sa campus e."

"Ah. Wala naman. May inaayos lang." Ngumiti ito. "Ano'ng order mo?"

"Ikaw na bahala."

Tumayo na ito at pumila. Tumingin na lang ako sa labas at inabala ang sarili sa
pagtingin-tingin sa mga taong naglalakad.

Hindi naman nagtagal ay dumating na rin si Mike bitbit ang order namin.

"Wow. Ang dami naman nito," bulalas ko.

"Hindi ko kasi alam ang gusto mo. Kaya mamili ka na lang diyan." Napakamot sa ul
ong sabi nito.

Awww. Bait naman talaga nitong guy na ito.

Close kami nito since first year. Nagkakilala kami sa isang subject. First day p
a lang no'n, dinaldal ko na ito. At ayon nga, buong term, lagi kaming nagdadalda
lan. Isang term lang kami naging magclassmate pero super close na agad kami hang
gang ngayon. Minsan, sabay na rin kaming maglunch. Mabait si Mike. Gwapo rin siy
a. Varsity siya ng basketball sa amin. Matangkad kasi e. Minsan nga niyayaya niy
a pa akong manood ng practice nila. Sumasama naman ako paminsan-minsan pag hindi
busy or pag may vacant ako.

Isa siya sa mga naunang tao na nakilala ko dito sa school. Sobrang talino rin ni
to. Boplaks kasi ako Chemistry, kaya pinakokopya niya ako ng mga homework. Siya
rin ang gumagawa ng paperwork namin. Partner kami lagi, pero parang hindi kasi n
ga siya naman gumagawa lahat. Kaya ang ginagawa ko para makabawi, nililibre ko n
a lang siya ng mga pagkain. Manggagamit ako e. Hahaha. May pagkamahiyain din ito
. Tuwing magkasama kami, maraming babaeng bumabati sa kanya. Pero yumuyuko lang
siya at nahihiyang bumati sa mga ito. Minsan nga inaasar ko siya at tinatawag na
Mister Pogi (iyon kasi ang tawag sa kanya ng mga babae dito, bwahaha), tumatawa
lang siya. Ang famous line niya e "Ikaw talaga, Astrid." Ganyan siya kahinhin.
Hindi gaya ni KJ na brutal at bugnutin. Okay, so bakit napasama na naman sa usa
pan si KJ?

"Namiss kita. Grabe." Nakangiting sabi nito.

Wait. Did he just blush?

"Ako rin. Naaalala mo noon? Ikaw ang financer ko. Hahaha." Bumunghalit ako ng t
awa.

"Oo nga. Ubos lagi ang laman ng wallet ko sa'yo e. Takaw mo." Napatawa na rin it
o.

Kumagat naman ako ng burger. "Alam mo namang hindi uso sa akin ang diet 'di ba?"

"I know. Kaya nga kahit mangutang ako, binibili pa rin kita ng pagkain. PG ka ka
si." Kunwa'y nagtatampong sabi nito.

"Hahaha. Di mo ako matitiis e." I gave him an evil grin.

Ngumiti naman ito. "You're right. Hindi kita matitiis," he said seriously.

Ngek.

Tumikhim ako. "Hindi ka ba kakain?" Pag-iiba ko ng usapan.

"Oo nga noh? Nakalimutan kong kumain. Ikaw kasi, ang daldal mo." Nagsimula na si
yang sumubo ng spaghetti.

Gano'n lang. Kain, kwentuhan, tawa. Ganito naman lagi kami. Buti hindi kami naii
mpatso kahit tawa kami ng tawa habang kumakain. Buti hindi nagagalit ang mga kat
abing table namin, ang ingay kasi namin e.

"Grabe. Nadulas talaga si Prof. Celes non. Pigil na pigil tayo tumawa at sa kaka
pigil natin, nautot ka." Kulang na lang magheadbang ako kakatawa.
"Ano ba, Astrid! Pinaalala mo pa." Namumulang sabi nito.

"Ang jengot mo kasi e. Malapit lang naman ang CR. Bwahahaha."

"Kasalanan ko ba e sa sobrang takot ako na mapagalitan pag nahuli akong tumawa?"
Defensive naman ito masyado. Hahaha.

"Kaya sa hangin sa classroom mo na lang nilabas ang pinipigil mong tawa. Grabe k
a. Ang baho no'n e."

"Ang sama mo talaga!"

"Hahahaha. The best ka talaga!"

"Wala akong magawa no'n. Buti hindi narinig ng iba. Ikaw lang ang nakarinig." Tu
mawa na rin ito.

"Tapos 'di ba? Naaalala mo 'yong classmate natin na si Twinkle yata ang name?" T
anong ko habang hawak ang tiyan kakatawa.

"Oo. Ang tawag mo sa kanya si Star. Gago ka talaga." Tawa rin ng tawa si Mike.

"Kasi naman, ang arte no'n e. Ang sarap bangasan sa mukha---"

"Mababangasan talaga sa mukha ang kaharap mo pag hindi ka pa tumayo diyan."

Awtomatikong napaangat naman ang tingin ko sa lalaking nasa harap ng table namin
.

Si KJ, kasama ang ibang alipores niya. Seryoso silang nakatingin sa amin. Si Nei
ji, na madalas laging nakangiti ay seryoso ngayon. Hala. Nakakatakot sila.

"What are you---" Naputol ang sasabihin ko nang umimik muli si KJ.

"Get up," he said coldly.

"What? Why?" Naguguluhang tanong ko. Ano na naman bang pakulo ito?

"I said, get up!" Nanggigil na sabi nito. Napapatingin na rin ang ibang tao sa K
FC. Syet. Nakakahiya.

"Hey--" Naputol ang sasabihin ni Mike.

"Don't you dare open your mouth." Nakadurong turo ni KJ sa bibig ni Mike.

Tatayo sana si Mike pero dali-daling lumapit sina Neiji at Jigger sa harap nito.

"If I were you, I wouldn't do that." May pagbabanta sa tinig ni Neiji. Kaya nama
n walang nagawa si Mike kundi maupo ulit.

"Karl, ano ba'ng problema mo ha?" Naiinis na tanong ko. "Bakit ba kayo nandito?"
Iginala ko ang tingin ko sa mga kasama niya. Bale pito silang lahat. Nakakahiya
talaga. Pinagtitinginan na kami.

"Let's go." Bigla naman akong hinawakan sa braso ni KJ at hinila.

"Te-teka. Ang mga gamit ko."

"Wait a minute!" Sigaw ni Mike sabay hawak sa kabilang braso ko. Napatayo na rin
ito at masama ang tingin kay KJ. "Wag kang bastos, pare."

"Pare? You called me Pare?" Hindi makapaniwalang sabi ni KJ. "Ikaw ang bastos."
He gave him a dagger look.

I gasped.

Tinampal ni KJ ang kamay ni Mike na nakahawak sa braso ko. "Don't touch my girl
, and don't mess with me."

Copyright © ScribblerMia, 2012

"Let me go," I complained. Hila-hila kasi ako palabas ni KJ. Mahigpit ang kapit
niya sa braso ko. Halatang galit na galit siya. Nanlilisik ang mga mata niya ha
bang nakatingin sa daan.


"Pards."

Lumingon ako at nakita ang humahabol na si Neiji bitbit ang mga gamit ko.

"What?!" Sigaw ni KJ. Hindi lumilingon.

"Whoa. Chill. I just want to give you Astrid's things, dude. Chillax." Natatawan
g sabi ni Neiji.

Tumigil si KJ sa pagkaladkad sa akin at walang imik na inabot ang mga gamit ko.
Hawak ng kaliwang kamay niya ang bag at ilang libro ko. Nagsimula na ulit itong
hilahin ako.

"Bye, dude. Best wishes." Kumakaway na nakangiting sigaw ni Neiji.

Lumingon ako at pinandilatan si Neiji.

Pero ngumiti lang ito at kinandatan ako.

Oh, God please. Can someone remind me that I have to kill Neiji once we cross ou
r paths?

"Hey. A-ano ba," I said. Kahit ano'ng pilit ko, hindi ko matanggal ang pagkakaha
wak niya sa braso ko. Masyadong mahigpit. I could already feel the anger burning
in him as he held my arm. It's as if he would kill anyone who would block our w
ay.

May mangilan-ngilan na estudyanteng napapatingin sa amin. Ang iba ay nagtataka,
ang iba naman ay natatakot. Bakit kaya? Are they thinking what I'm thinking? Wil
l KJ beat me to death? Just the thought of it makes me shiver.

Can he do that? Can he hurt me physically? Why is he so angry anyway? Jeez.

I sighed. Hinayaan ko na lang siyang hilahin ako sa kung saan. Wala na rin naman
akong magagawa. Masyadong mahigpit ang pagkakahawak niya sa braso ko. He's so a
ngry. Medyo nalungkot naman ako. I don't want him to get angry, lalo na kung ako
ang dahilan. Parang ano e. Ahm...Nasasaktan ako paggano'n. Parang gusto kong ma
iyak.

Dumating na kami sa parking lot. Binuksan niya ang kotse at hinagis sa backseat
ang mga gamit ko.

"Get in." He demanded. Oh dear God.

"Oh, God. Please don't kill me, KJ," I said in a boneless, tremble voice I could
not recognize as my own. Ngek. Natakot na talaga ako. KJ kasi e. Ang lamig ng b
oses. Nakakatakot.

"Just get in the damn car," he shouted.

"Okay, okay. You don't have to shout you know."

Pumasok na ako sa loob ng kotse. Umikot si KJ at umupo na sa driver's seat.

There was a long silence after that. By the look on his face, he might have been
considering some further comment on that interlude. Apparently, I was almost ho
ping for one.

"K-K..." I hesitated.

Ano ba'ng sasabihin ko? Sige na nga. Kailangan kong magtapang-tapangan. Hindi da
pat ako magpakaduwag.

"Ano ba'ng problema mo ha?" Kunwa'y naiinis na sabi ko.

"Ano rin ba'ng problema mo ha? Bakit ka ba laging ganyan?" Halos mapatid ang lit
id ni KJ sa pagsigaw.

Yikes. He's one hell of a scary creature. Dapat pala hindi na ako nagsalita.

"I can't get it. Why did you get angry and suddenly drag me here?" I asked in co
nfusion.

"Stay away from him." Iniiwas niya ang tingin.

"From whom? From Mike?"

He nodded as he gritted his teeth. Kuyom ang dalawang kamao nito.

"Why?"

"Because I said so." Sumigaw na naman ito.

"I don't want to." Nagmamatigas pa rin ako at humalukipkip.

"You don't know him. Stay away from him," he said coldly.

"Are you kidding me? For Christ's sake, he's my friend for almost two years now.
Of course I know him. I know him better than you do!" I snapped at him. Okay. T
his is not right. Bakit niya ako papalayuin sa kaibigan ko? Unless...Don't tell
me...

He's jealous?

Holy mother of cats and dogs!

Ngumiti ako nang mapang-asar. "Are you jealous?" I smirked. One of the qualities
I learned from this fratman.

Tumingin siya sa akin, mababakas ang kaseryosohan sa mata niya. "Yes. Yes, I'm j
ealous! Yes, I'm jealous that you can laugh like that when you're with him! I'm
jealous because I see how happy you are with him! And I'm fucking jealous just b
ecause I don't want you near any man! So fucking jealous that this fucking jealo
usy is killing me!" Nanginginig sa galit na hayag nito.
My jaw dropped. He just cant...Did he just admit it? Did he just say he's jealou
s?

Nagpatuloy ito sa pagsasalita. "Why are you like that? Lagi mo na lang akong sin
asaktan! Putang ina! Tuwang-tuwa ka ba pagnasasaktan ako? Sabihin mo lang! Ano'n
g problema, Astrid?! Ano?!"

"Wala akong problema, Karl! Wala! Ikaw ang may problema!"

"Ikaw ang may problema! Ang problema sa'yo, mahal na mahal kita pero ang tanga-t
anga mo!"

"Ang problema rin sa'yo, mahal din kita pero ang tanga-tanga mo!" I shouted. Tha
t's it. Naubos na ang pasensya ko.

KJ almost dropped his jaw to the floor.

Then, it suddenly dawned on me.

Omaygad. Omaygad. Omaygad.

Did we just confess?
Copyright © ScribblerMia, 2012

"Wh-what d-did you say?" KJ asked, eyebrows raised. Nanlalaki ang mga mata nito.
Napahawak ito sa manibela ng wala sa oras at napaharap sa akin ng biglaan. Halo
s malaglag pa rin ang panga nito. To say that he was flabbergasted was an unders
tatement.

I avoided his gaze. I swear, I could feel my face turned red. What the fudge did
I say?

You just confessed, idiot, a small voice in my head said.

Omaygad. Omaygad. Omaygad.

I can't take it back now, can I? Oh dear God.

I swallowed hard, but a small shocked sound still managed to escape. I felt as t
hough I'd taken a punch to the solar plexus.

"Will you say it again?" He almost said those words in a whisper.

I looked at him. His eyes were full of emotions that I couldn't interpret.

"It's your fault. You're deaf," I said, my mind whirling as I struggled with my
conflicting emotions. I switched my gaze to the car window. Gosh.

Hinawakan niya ang mukha ko at iniharap ulit sa kanya.

"Please." His eyes were pleading.

Now, how can I say no to that look?

"I...I...s-said I...I..."

Mukhang naghihintay pa rin si KJ ng sasabihin ko.

"I...I...said..."

"Yes?" I swear I could see a smile forming on his lips. This freak!

"I said you're ugly!"

Bigla itong tumawa ng sobrang lakas. Halos mabingi ako kasi sarado pa naman ang
kotse.

"You just told me you love me!" He shouted! Pumapalakpak pa ito. He looked so...
so happy.

"Narinig mo naman pala e. Tinatanong mo pa," bulong ko.

"Come on. Say it again."

"No."

"Oh, please."

"No."

"Say it again."

"No."

"Oleya Astrid!"

"No."

"Fine then. Hindi tayo lalabas sa kotse na ito hangga't hindi mo sinasabi ulit."
Humalukipkip lang ito, nagniningning ang mga mata. I know he's enjoying this.

"You're kidding." Halos masamid ako sa sinabi niya.

"I'm not."

"Yes, you are."

"I'm not."

"Fine." I muttered with ill grace, angry for allowing myself to be maneuvered in
to something that I didn't want to do. Darn.

"Yes?" He smiled.

My heart skipped a beat.

"Ikaw muna." Pakipot muna ang peg ko. Mahirap na. Baka nagkamali lang ako ng rin
ig sa kanya. At saka wala lang, I just want an assurance that the feeling is mut
ual.

"I said I love you, but you're a fool." He grinned.

"I said I love you, too, but you're a fool as well." I grinned.

We just sat there, staring at each other, smiling widely. Err...Yeah. We looked
stupid, I know.

Parang kanina lang, nagsisigawan kami. Ngayon naman, para kaming tangang nakangi
ti. What's happening in the universe?

After a minute or so....

"Yes!" Napasuntok ito sa hangin.

Pero ang mas kinagulat ko ay bigla niya akong niyakap. Hindi naman agad ako naka
galaw dahil sa pagkabigla.

Pero napangiti na rin ako. Woah. Hindi ito ang ineexpect ko. Akala ko magkakahiy
aan kami. Hindi naman pala.

Kumalas na siya sa pagkakayap, pero malapit pa rin ang mukha niya sa mukha ko.

"So..." Binitin pa nito sa ere ang sasabihin. "Tayo na? Asawa na kita? Wife? Mis
is?" Excited na tanong nito, parang bata. Bumabalik na naman ang dating KJ, maku
lit at isip bata. Kanina nakakatakot siya, ngayon naman, nakakatuwa. Ang cute cu
te niya. Bakit ba siya ganyan? He's so irresistible. Pero isa lang ang sigurado
ko. KJ is bipolar; bipolar is KJ. Yes, KJ is the epitome of a bipolar.

Pero teka, ano raw? Kung kami na? Ano siya? Sinuswerte?

"Ang daya mo naman e. Hindi noh. Manligaw ka muna." Kunwa'y seryosong sabi ko. P
ero deep inside, halos mamatay na ako sa kilig. Peste.
Napakamot naman ito sa ulo at nagpout. Parang batang hindi pinayagan ng Nanay n
a gumala at makipaglaro sa labas. "Ligaw? Tagal e." Parang narinig ko na bulong
nito. Hindi lang ako sure. Pero parang gano'n ang sinabi niya.

Aba! At nagrereklamo pa?

He gave me a lopsided smile. "Kailangan pa ba iyon?"

I nodded.

He frowned. "Mahal kita, mahal mo ako. Why do we have to prolong the agony?" He
looked frustrated.

Good argument.

I smiled mischievously. Tumaas ang isang kilay ko. "What do you want to imply th
en?"

Tumawa naman ito. Totoong tawa. "Simple lang. I want you to be my wife, whether
you like it or you like it."

Do I have a choice there? Whether I like it or I like it? Mautak talaga. Tsk.

Then, he stopped laughing.

He smiled. It's a rare smile. To me, that smile showed genuine happiness.

"I really love you." He said.

Lub dub. Lub dub. Lub dub. Siyempre, imagination ko lang iyan na sound ng heartb
eat ko. Pero promise, ang bilis ng tibok ng puso ko. Parang any minute, tatalon
siya palabas.

Nakatingin lang ako sa kanya. Alam ko namumula na ako. Letch.

Umiwas ito ng tingin sa akin at tumingin sa manibela.

"Fuck. This is so gay." His forehead creased, tila inaanalisa ang mga sinabi niy
a. Hindi marahil makapaniwala na kaya niyang sambitin ang mga salitang iyon.

"Yes, you're gay." I teased.

Humarap naman agad ito, nakakunot pa rin ang noo. "I'm not." He said defensively
.

I rolled my eyes. "Whatever."

Ngumiti na ulit si KJ. "From now on, hindi kita girlfriend."

Napataas naman ang dalawang kilay ko sa sinabi niya.

"Asawa na kita." At tumawa ito ng nakakaloko.

"Gago. Gahd. Ang cheezy mo. We still have class you know, and we're effin' late.
" Sinabi ko lang iyan, pero mind you, halos mamatay na ako sa sobrang kakiligan.
'Yong feeling na gusto mong yapusin ang unan and scream at the top of your lung
s like there's no tomorrow?

"Pero 'di nga, mahal mo ako?" Pangungulit pa rin nito. This guy is childish. Pup
py eyes pang nalalaman, kaso...effective. Peste.

"Ang kulit? Paulit-ulit?" Natatawang tanong ko.

Ngumiti naman ito at ngumuso palapit.

Nagpanic naman agad ako. Syet! Is he going to kiss me?

No. I'm not ready for this. Nose! Kinakabahan ako.

"Pero mas mahal ko pa rin si Mario Maurer." Out of the blue ay nasabi ko.

Napatigil naman ito sa pagnguso at bumalik sa famous poker face niya.

Napakamot naman ako sa ulo. "You know." I giggled.

Omaygad. Omaygad. Kapag naaalala ko siya, kinikilig pa rin ako. He's so gwapo. S
uper crush ko talaga kasi si Mario. No'ng pumunta nga siya dito, ilang gabi akon
g nagkulong sa kwarto dahil sa sama ng loob. Exam day kasi iyon, hindi ako pwede
ng umabsent. Halos masira na nga ang damit ni Philip kakahigit ko sa sobrang ini
s.

KJ smiled sweetly. "Ah. Talaga?" Biglang nagbago ang itsura nito. Bumalik sa nak
akatakot na KJ. "Who the hell is that bastard anyway?" Nanlilisik ang mga mata n
ito. "What the fuck! Who is that Mario Ma...Mar...Marush whatever guy ha?! Are y
ou cheating on me just now?"

"Hell no! He's an actor in Thailand. Jeez. You don't know him? Loser." I rolled
my eyes again. Seriously? He doesn't know the guy?

"Like I care. Do you expect me to know that bastard like I'm some kind of a frea
k?" Tila nandidiring sabi nito.

So freak pala ako gano'n? Hay naku. Basta itong taong ito talaga ang kausap mo,
laging hindi nawawala ang pagtatalo. Putek. Pigilan niyo ako, pepektusan ko na i
to.

He sighed. "Pwedeng magustuhan mo ang Mario na iyan o kung sino mang Poncho Pila
to pa. Pero dapat ako lang ang mahal mo. Tandaan mo,...wala kang ibang pwedeng m
ahalin kundi ako. Nakuha mo?"

Oh-kay. I...I...I don't know what to say, really.

"Let's go." Maya-maya ay sabi nito. Binuksan na nito ang pinto ng kotse at lumab
as.
Sinilip ko naman siya. "Where are you going?" Nagtatakang tanong ko.

"To PE class?" He said sarcastically.

Owemji. Oo nga pala. May klase pa kami. I almost forgot about our PE.

"Wait, I thought you hate PE?"

"Who told you?" Saglit itong tila nag-isip. "Well yeah, before. But heck! I chan
ged my mind. I'm loving PE now. Today is one hell of a fantastic, awesome, marve
lous, remarkable, magnificent, incredible, day for me. To hell with PE. To hell
if it's gay! I've got myself a wife here. Hell yeah!" Parang sira-ulong sabi nit
o habang nakatawa at feel na feel ang sinabi.

Napatawa naman ako. "You and your stubborness."

Bipolar talaga ang KJ na ito. Argh. Pero hindi kaya, may multiple personality di
sorder na ito? Yikes. That sounds creepy.

"Come on, wife. We got some work to do. If they fucking want me to play luksong
baka or piko or chinese garter, it's fucking fine with me. I don't give a shit.
Hell, I'm happy. Screw the world. Screw PE. Yeah!" He shouted. Ngsimula na itong
maglakad.

Muntanga talaga. Grabe naman magmura.

Lumabas na ako ng kotse. Medyo nakakalayo na siya. Ang haba kasi ng mga paa e. B
ilis pang maglakad.

"Pinakamagandang Dyosa sa balat ng lupa," KJ shouted again.

Mother F. You effin son of a gun, KJ! Nakakahiya.

Napatingin kasi ang ibang students kay KJ. Yumuko na lang ako. Kunwari hindi ko
siya kilala. Kakahiya talaga o.

"What are you bastards staring at?" Sigaw naman ni KJ sa mga usisero at usisera.

Nakakahiya ka talaga, Karl Jonathan!

"Hey, what are you waiting for? Hurry. We still have our PE class you know. You
lazy woman."

Wow ha. Taas ng energy e. Akala ko ba ayaw nito magPE? Madalas nga siyang absent
e. Patawa talaga ang KJ na ito e.

Nagsimula na akong maglakad palapit sa kanya. Pero wait. Parang...Parang pakiram
dam ko ay may nagmamasid sa amin. Tumingin ako saglit sa paligid. Wala naman ako
ng nakitang kakaiba maliban sa mga estudyanteng naglalakad at nag-uusap. Papunta
na sila marahil sa kani-kanilang klase. Napatingin ako sa mga puno ng Narra sa
parking lot. Wala naman. Strange. But I really have a feeling that someone was w
atching us.

Was it my imagination? Nah. I just shrugged and continued walking.

"Hey, turtle wife. Hurry."

Okay. And now he's calling me silly names. What a freaky husband he is.


--


Simula kanina sa kotse hanggang umuwi, hindi mapakali si KJ. Lagi siyang nakangi
ti. Tuwing tinatanong ko naman kung bakit, basta lang ngingiti. Ganito ba talaga
ang mga lalaki? Nababaliw pagnagkakagirlfriend? Or siya lang ang ganyan kasi ng
a may sayad siya?

"I'm happy, but at the same time, I'm sad," sabi ni KJ habang kumakain kami ng d
inner.

Tinaas ko naman ang isang kilay ko.

"This is our last night together," he said vaguely.

Oo nga pala. Pauwi na sina Papa bukas.

"Ano ba naman iyan. Kung kailan asawa na kita." I heard him murmur while eating
a large portion of lecheflan.

Nagkunwari na lang ako na hindi ko siya narinig, pero lihim akong napangiti sa s
inabi niya. Tae. Hindi pa rin ako sanay nang ganito. Call me maybe este call me
crazy pero natatawa ako na ewan sa nangyayari sa amin ngayon ni KJ. Can you imag
ine us? Together? Weird huh? Actually, crazy is the exact word.

--


"Opo, Ma. So hindi na namin kayo susunduin?" I asked.

"No need. Tumawag na kami ng service. Si Tito Arthur mo na ang susundo sa amin b
ukas," Mama said.

Kasalukuyan kasi naming kausap ngayon sina Mama, Papa and KJ's Mom and Dad. Naka
-loudspeaker ang telepono.

"Okay. Have a safe trip, guys," sigaw ni KJ habang naglalaro ng PSP katabi ko.

"Ma, ang mga bilin kong pasalubong." Pagmamaktol ko.

"Yes, Princess. Kumpleto iyon. Walang kulang." I heard Papa's voice on the backg
round.
"Yehey! I love you both. Give my hello to Tito." Tuwang-tuwang sabi ko.

"Is tomorrow really the day of your arrival, Mom?" Sigaw ni KJ kay Tita Elena.

"Yes, dear. Ayaw mo ba?" Kunwa'y nagtatampo na sabi ni Tita Elena.

"Argh. Of course not. It's just that..." Tumigil ito sa pagP-PSP at saglit na tu
mingin sa akin. "Nah. Forget it. Again, have a safe trip."

Binigyan ko naman ng nagtatakang tingin si KJ.

He just shrugged. Bagkus ay pinagpatuloy na nito ang paglalaro ng PSP.


--


"Let's go outside." Maya-maya ay yaya ni KJ.

Nabored siguro sa panonood ng TV. Nakahiga ako sa sofa. Nakasalampak naman siya
sa sahig.

"No! Don't tell me we'll run again? I don't want to." Dali-dali kong sabi. Mahir
ap na. May sayad ang lalaking ito. Baka kung anong pakulo na naman ang maisipan
ng isang ito.

"Of course not." Medyo natatawang sabi nito. Naaalala marahil ang "Legendary Pla
nking" ko.

"Don't you dare laugh at me again, you dope!" Kinuha ko ang unan at akmang ibaba
to sa kanya.

"Hey! I won't, okay? Just chill." Nakataas ang dalawang kamay nito. "Masama na b
a'ng magpahangin ngayon?"

Uh. Okay. Natameme naman ako do'n. Saglit akong nag-isip bago tumayo at sumama s
a kanya palabas.

Basta siguraduhin niyang hindi kami tatakbo in the middle of the night.


--


Wala naman kaming ginawa sa labas. Nakaupo lang kami sa tapat ng gate nila at tu
mambay. Kumakain nga pala kami ng itlog ng pugo. Dumaan kasi si Manong Balot. Ay
on. Buti na lang tanda pa kami ni Manong. No'ng bata pa kasi kami, suki niya kam
i ni KJ. Minsan nga pagpaubos na ang benta niya, binibigyan niya kami ng apat pa
na malilit na pugo, tawad na raw iyon para sa amin na cute na mga batang suki n
iya. O 'di ba? Ang galing mambola ni Manong.

Nagkwekwento lang ako kay KJ ng kung anu-ano. Habang siya naman ay nakikinig lan
g. Pero maya't-maya ay sinasabihan ako ng "Tanga" or "Ang arte mo". Iyon lang an
g mga comments niya madalas sa kwento ko. If you are wondering what those storie
s were, well...Kung anu-ano lang talaga ang kwento ko. About sa mga profs ko, sa
mga classmates ko, sa masalimuot na lovelife ni Philip, sa crush ni Kaye, sa cr
ush ni Cess. Siyempre, dahil nga frat siya at feeling niya ay lalaking-lalaki si
ya, parang wala lang sa kanya ang mga kinukwento ko. Nagrereact lang siya pagfee
ling niya e ang arte ko na magsalita like, "Oh my God, KJ. He's so nakakainis. Y
ou know, like ang ingay niya sa class." Mga ganyan. Wala siya masyadong reaction
. Ang boring niyang kausap. Hmp. Or maybe, hindi lang talaga siya interesado sa
tsismis sa school. Kain lang siya ng kain ng pugo. Pesteng lalaki ito.

Nang maubos na ang pugo namin, naupo na lang kami do'n at nakatingala sa langit.
Tahimik lang naman kami. Gaya last time, marami na namang mga bituin.

"Yow."

Sabay kaming napatingin ni KJ sa lalaking bumati.

"Hey, Harold." I greeted him.

Dali-dali namang lumapit si KJ sa tabi ko, tipong sinisiksik na ako.

I gave him a what's-the-matter-with-you look.

Hindi ako pinansin ng walanghiya. "Yow." KJ grinned sabay akbay sa akin.

"What are you two doing there?" Lumapit naman si Harold at nagtatakang nakatingi
n sa amin.

Ngumiti naman ako. "We're just---"

"We're just gazing at the stars. Gustong-gusto kasi ni Misis mag-stargazing, 'di
ba, wife?" Ngiting aso na sabi nito.

Awtomatikong napatingin naman ako kay KJ. Napakunot-noo ako ng wala sa oras. Per
o ang ginawa niya, hinigit niya ako at binaon niya ang ulo ko malapit sa kili-ki
li niya.

What the fudge!

"Cute cute talaga ng asawa ko. Ha-ha. Tingnan mo. Ang sweet namin noh? Ganyan ka
mi lagi. Ha-ha." KJ said.

Pilit naman akong kumakawala sa yakap ni KJ pero hindi ako makaalis. Masyadong m
ahigpit ang hawak niya sa ulo ko. Peste. May balak ba siyang hindi ako pahingahi
n?

"Argh. KJ. An@#$%^ mo? Hin@#%7 &^%." Iyon na lang ang nasasabi ko. Mismong ako,
hindi ko maintindihan dahil sa mahigpit na yakap ni KJ. Kahit anong tulak ko, hi
ndi ako makaalis. Grabe. Masyado siyang malakas.
"What did you say, wife? Oh. You love me? I love you, too. Ha-ha." Narinig kong
sabi ni KJ.

What on earth is he saying and doing? You bimbo! Wait 'til I get my hands on you
.

"Look. She keeps hugging me. Isn't my wife the sweetest wife in the whole univer
se?" Pacute na sabi pa ni KJ kay Harold.

"Uh. Yeah. Oo nga." Halata sa boses ni Harold na nawiwirduhan na siya kay KJ. "S
ige pala. Una na ako, nakakaabala na ako e."

"Buti alam mo, Pare. Ha-ha. Sige. Bye. Ingat. Good night."

Narinig ko na lang ang mga yabag ni Harold na paalis.

Bigla naman akong pinakawalan ni KJ.

Gulo-gulo na ang buhok ko at habol ko ang hininga ko.

"You birdbrain!" Sabay batok sa kanya.

"Ouch. Hey. What was that for?" He feigned a shock.

"What was that for huh? What was that for?" I asked sarcastically with a smug sm
ile. Binatukan ko siya ulit.

"Aray!"

"You crazy bimbo!" I snapped at him with a furious glare. Bigla ko siyang pinagh
ahampas.

"Hey hey stop." Nakahawak ang dalawang kamay niya sa ulo niya.

"Ano na naman iyon ha? Baka kung ano pa'ng isipin sa atin ni Harold. Pauso ka!"

"Like I give a damn."

Binatukan ko ulit.

"Ouch. What a violent wife."

"Oh yeah. And ready yourself cause I will beat you to death." Pinagkukurot ko na
man siya.

"Ouch. Aray. Hey. Aray ko!" Tawa lang siya ng tawa. Baliw talaga.


--


Pagkatapos ng bugbugan portion namin, which is a one sided war since ako lang an
g nambugbog, pumasok na kami sa loob para magpahinga. Hindi namin namalayan ang
oras pero alas-dose na pala. Grabe. Sana 'wag kaming malate bukas.

Tahimik kaming umakyat.

I yawned. Napagod ako. Syetness. Nakakapagod pala talagang mambugbog.

KJ yawned at nag-inat. Gaya-gaya.

Since magkatapat lang ang kwarto namin, sabay na naming pinihit ang door knob. P
ero bago pa ako makapasok, narinig ko siyang nagsalita.

"Walang good night kiss?" He grinned. I know that naughty smile.

"Good night punch, you want?" Iniamba ko sa kanya ang kamay ko, ready to punch h
im on his handsome face.

"Kidding." Napakamot na lang ito sa ulo.

Tumalikod na ulit ako at papasok na nang magsalita na naman ulit ito.

"Wife."

"Ano na naman?"

"Uh...Well... I...Uh...Good night."

I smiled. "Good night."

Bago pa ako tumalikod ay mabilis siyang nagsalita. "Sweet dreams, Misis."

Bago pa ulit ako makapagsalita ay nakapasok na siya sa loob ng kwarto niya.

Napailing na lang ako at hindi napigilang mapangiti. "Sweet dreams, Mister." I w
hispered.
Copyright © ScribblerMia, 2012


Saturday.

Dumating na rin sina Mama galing States. Ang dami-dami nilang pasalubong. Ang da
mi ring kwento about their escapades. Siyempre, I felt a pang of envy. Who would
n't? While I was busy studying, they were busy enjoying themselves.

But it's okay. Kung hindi kasi sila umalis, wala sana akong KJ ngayon, 'di ba? A
yiii. Kinikilig ako. Hahahaha. Kapag naiisip ko kasi si Mister KJ, natatawa akon
g ewan. Parang hindi pa rin ako makapaniwala. Ang bilis ng mga pangyayari. E paa
no ba naman kasi, kami na yata ang couple na hindi alam ang "sweetness." Hindi n
ga romantic ang confession moment namin e. But whenever I think about it, I have
no regrets. I was happy with how the way things happened. I mean, can you expec
t us, KJ and I, to do all those mushy things and utter those cheesy lines withou
t yelling at each other? Ganito na kasi kami talaga. Kami na ata ang weirdest co
uple ever. Away-bati. Minsan, nakakainis na ang away-bati na iyan. Pero kasi, ga
nyan naman ang tao 'di ba? At saka ganyan naman kami simula no'ng bata pa kami.
Away-bati. May mga bagay lang talaga kaming hindi mapagkasunduan. So ayon, nagt
atalo kami at nag-aaway. Dahil kasi sa away-bati na iyan, I learned to love.

I learned to forgive.

I learned to give way.

Bakit nga ba natagalan bago naging kami e parang ang haba haba na ng istorya nam
in? Kasi, hindi naman madaling ma-fall out of love and fall in love again. Mahal
ko si Harold noon. Tinulungan ako ni KJ na kalimutan siya. Pagkatapos no'n, tin
uruan ako ni KJ na mahalin siya. So you see, it's not easy as one, two, and thre
e. We're not some couple na basta na lang naging kami dahil bida kami sa isang i
storya. Dumaan kami sa proseso. Mahabang proseso man, I think it's worth it. Bec
ause right now, I can say that I'm really really really happy...with him.

Pero kasi, wala talagang ka-sweetan na alam ang Karlito na iyan. Naku ha. Lagi p
a rin kaming nagtatalo.

*RIIIIIIING RIIIIING*

"Hello." I answered lazily.

It's 10 in the morning. Wala pa ang kaluluwa ko sa katawan ko. In short, lutang
pa ako.

"Bakla! San ka?" Tanong ni Philip.

Bigla ang pagmulat ng mga mata ko at pagbalik ng diwa ko.

"Sa bahay. Bakit?" Si Philip pala. Bakit kaya?

"Tara gala."

"Where?"

"SM na lang para malapit."

"Alright. See you."

"11 sharp. Don't be late, sister."

I pressed the end call button and went back to bed.


--


"Anak naman ng sampung kabayo at kalabaw!"

Bigla naman ang pagmulat ko. Napabangon ako nang wala sa oras.

"Punyeterslalu naman, sister. Puti na ang mata ko, lagas na ang buhok ko, nag-fa
de na ang beauty ko, walang Astrid na dumating. E kahit pala tumambling ako ng i
sang daang beses sa SM e hindi mo talaga ako sisiputin dahil kasalukuyan kang na
kikipagloving-loving sa kama mo at unan mo." Mataray na sabi ni Philip.

"Omaygad. I'm so sorry, sister!" Tumayo naman ako at niyapos ko si bakla. Syet.
How can I be so stupid? Wala talaga ako sa sarili ko.

"Tse." Inirapan ako ni bakla at kumalas sa yakap ko. "Nakaka-Rita Avila ha."

"Sorry na talaga. Pero sandali nga. Paano ka nakapasok dito? Pinapasok ka ni KJ?
" I asked in confusion.

"Like duh. Haler. Earth calling Astrid. Are you here? Te, remind lang kita na na
sa bahay mo na ikaw." He rolled his eyes.

Paksyet. Oo nga pala. Ngek. Ano ba iyan? Nasanay na kasi ako masyado na si KJ an
g kasama. Kaya paggising ko pala kanina e nanibago ako sa sarili kong bedroom. W
eird. Ganoon pala iyon? Sabagay, lagpas one month akong tumira kina KJ e. Nasana
y ako masyado. Pati sarili kong bedroom, tinakwil ko na. Hehe.

"Oh yeah." I laughed awkwardly. Dang. "So, tuloy pa ba tayo sa SM?"

Tumingin saglit sa orasan si Philip. "12:00 pa lang naman. Tapos magre-ready ka
pa. So mga 1:00 na tayo makakaalis. Hmp. Bilisan mo."
"Yes, sir." Nagsalute pa ako kay Philip bago dali-daling pumasok sa banyo.


--


"Hindi na ba kayo kakain?" Tanong ni Mama sa amin no'ng makita kaming palabas na
ng bahay.

"Do'n na lang po sa SM, Auntie."

Arte talaga ng baklitang ito. Auntie talaga ang tawag sa Mama ko.

"Okay, sige. Take care." Kumaway naman si Mama sa amin, and we waved back.

Pagkalabas na pagkalabas naman namin ng gate, saktong kakalabas lang din ni KJ n
g gate na nakapambahay pa. Gulo-gulo pa ang buhok, halatang kakagising lang din.

No'ng makita niya kami, ngumiti naman siya. "Hey. Good morning, Misis!" Tumawid
siya sa kalsada at akmang yayakapin ako.

Pero sa malas ay humarang na naman si Philip at siya ang nayakap ni KJ.

"Taena naman o. Ano na naman?" Dali-daling bumitaw si KJ kay Philip.

Humagikhik naman si bakla. Pagkatapos ay tiningnan ako. Tapos nilipat niya ang t
ingin niya kay KJ. Nahalata yata ni Philip na namumula ako. Syet.

Medyo nailang si KJ sa tingin ni Philip kaya iniwas nito ang tingin.

Lalo lang nagduda si Philip. Nagpabalik-balik ang tingin niya sa aming dalawa.

"Aner itech? Did I miss something here? Diyosa ba ako or what? May aaminin ba ka
yo?"

Umiwas lang kami ng tingin sa kanya. Tumingin ako sa ibang direksyon. Gano'n din
ang ginawa ni KJ.

"Gourgina Wilson ako, waket walang tumitingin sa beauty ko? Bakit walang kumokok
ak sa inyo ha?" Mataray na tanong ni Philip. Nakapameywang pa ito.

[Translation: Alam kong gorgeous ako, bakit walang tumitingin sa akin? Bakit wal
ang nagsasalita sa inyo ha?]

"Ano raw?" KJ murmured.

I just shrugged. Hindi pa rin ako makatingin sa kanya. Bwehehe. Baka kasi matawa
kami parehas pagnagkatinginan kami e.

"Ano nga?" Pamimilit nito.

"Bakit daw walang nagsasalita," I whispered.

Napakamot naman si KJ sa ulo.

"Hoy ano? Patuloy lang akong invisible ditey? Ano ako hangin ha? Hangin? Sige. M
aglambingan lang kayo diyan. Isipin niyo na lang poste ako rito na nagsasalita.
Punyetang mga ito." Pagmamaktol ni Philip at umaktong poste kunwari.

Napatawa naman ako ng malakas. Mukhang ewan talaga ang baklang ito. Bakit ko ba
naging best friend ito? Nakakaloka.

"Arte nito. Tara na nga. Tatanghaliin na tayo." Sabay hawak sa kamay ni Philip.
Hinigit ko na siya pero hindi pa rin siya umaalis. "Hoy. Tara na."

"Where are you going?" Halos magsalubong ang kilay na tanong ni KJ.

"SM." Maikling sagot ko.

"And you're not going to tell me?"

"Do I need your permission?" Nakataas naman ang isang kilay na tanong ko.

"No. But at least you could have told me that you're going to some place." Salub
ong pa rin ang kilay nito. Parang naiinis na disappointed na ewan ang itsura.

"Hep hep! Hurrah. Chos. Stop kayo diyan mga froglets. Ano ba'ng nangyayari? Magj
owabelles na kayo?" Tinuro niya ako at si KJ.

"What?" Mas lalong nagsalubong ang kilay ni KJ. As in. Hehe.

"Ano kasi, sister. Uhmm. Well...it's kinda. How will I say this? Well." Hindi ak
o mapakali.

"So true? Confirmed? Togetherness na nga kayo?" Nakangiting tanong ni Philip.

Okay. We're trapped. Mukhang kailangan ko na ngang umamin. Letch. At saka best f
riend ko naman si Philip, natural lang na sabihin ko sa kanya ang lahat. Baka ma
gtampo pa ito, mahirap na. The last time kasi na magtampo ito, grabehan. Ang hin
ingi niyang kapalit e pinakuha sa akin ang number ng crush niya.

"Well, you could say that." At tuluyan nang namula ang mukha ko.

Nanlaki naman ang mga mata ni Philip. He gasped.

Tumingin naman ako ng alanganin sa kanya. Napatingin din ako kay KJ na nakangiti
.

KJ looked amused. I think he's enjoying this. This weirdo. Hmp.

Philip was silent for a moment. Then..."Waaaaaaaaaaaaaaaaaa." Halos mabasag ang
ear drums namin ni KJ sa tili niya.
"Ang drama niyo ha. World War three pa kunyari, if I know, meron ding landian po
rtion. Mga echoserang tadpoles." Malanding sabi ni Philip na parang kinikilig na
ewan.

"Wait. I'm lost here. Hello?" KJ said sarcastically.

"Tinanong niya kasi kung ano, you know. Kung ano na tayo." Sabay iwas ng tingin
kay KJ.

His confused face turned into a smile.

"What's with that smile? Jeez. You're a creeper." I snorted. Pero natatawa naman
ako sa mukha ni KJ. Mukhang payaso.

He ignored my remarks. Instead, he put his arm on my shoulder. "Asawa ko na 'to,
" he said proudly.

"I know, right?" Philip rolled his eyes. "Nang-iinggit? Kayo na! Kayo na talaga.
" At tumili na naman ito. Seriously, dinaig pa niya ang babae tumili.

Siniko ko naman si KJ. "Itsura mo. Sige na. Kita na lang tayo mamaya. Paalis kam
i ni bakla."

"No." He said firmly. Hinigpitan pa lalo ang akbay sa akin.

"Anong 'no'?" Sabay na tanong namin ni Philip.

"You're not going without me," he said seriously.

"What do you mean?"

"I'm going with you, guys." He grinned.

Old habits die hard. Totoo nga. Hanggang kailan kaya ako balak bwisitin ni KJ?


--


Whether we este I like it or not, sumama si KJ. Si Philip? Well, siyempre okay n
a okay sa kanya na may kasama kaming fafaball. Mas gusto niya nga iyon e. Lalo p
a siyang natuwa no'ng dinala ni KJ ang kotse. Bawas pamasahe at hassle din sa am
in. Ang nakakatawa lang, nakapambahay si KJ. Bwehehehe.

Sinabi niya pa kasi na maliligo pa raw siya at magbibihis. Kaso nga, dahil baka
hapunin na kami ng bongga, hindi kami pumayag at sinabi namin na iiwan namin siy
a. Pero dahil kilala niyo si KJ. Alam niyo na. What KJ wants, KJ gets. So nag-to
othbrush lang siya at naghilamos and off we went to SM.

Medyo bad mood nga si KJ e. Kanina pa siya nakakunot-noo. Hindi marahil kumporta
ble sa itsura niya (at amoy niya). Ikaw ba naman, bagong gising tapos bigla kang
diretso sa SM. Hehe. E kasalanan niya, nagpumilit siya e. Magdusa siya. Okay, I
'm such a meanie.

Naka-tsinelas lang si KJ (Havaianas), naka shorts na pambasketball at naka-white
na plain shirt. Samantalang kami ni Philip e todo get-up. Halata mong balak tal
aga namin gumala. Samantalang si KJ, mapapagmakamalan mong pinabibili lang ng su
ka at toyo sa SM. Hehe.

"This is so uncomfortable," he murmured.

Kasalukuyan kasi kaming naglalakad sa mall at naghahanap ng makakainan. Hindi pa
kami nagla-lunch, at hindi pa rin kumakain si KJ. Medyo naiilang siya kasi napa
patingin sa kanya ang ibang tao. Some were giving him weird looks. But KJ didn't
seem to mind, or so I thought.

"This is ridiculous," he said, annoyed. "Can't you just order some food-to-go so
I can just eat it inside my car? 'Cause you see, I might break some faces any m
inute now."

Sabay naman kaming napatingin sa kanya. Ayaw niya siguro na tinitingnan siya ng
kakaiba. Idagdag pa na nahihiya na siya kasi nakapambahay lang siya. Hihi.

"Sumama ka pa kasi e." Nakasimangot na sabi ko.

"So what do you want me to do then? Leave you two alone?" He looked really pisse
d.

"E kasi fafa, dapat hindi ka na sumama. Girls' day-out ito," singit ni Philip.

"Bakit? Girl ka ba?" KJ asked sarcastically. "The last time I checked, we have t
he same genitals."

"The last time you checked? You saw it? You saw my you-know. Omaygad!" Malanding
sabi ni Philip. Halos mangisay ito na parang nakuryenteng isda.

"What the fuck are you talking about? Hell no!" Bigla namang nataranta si KJ. He
might have realized what he just said.

It sounded wrong. Hehe.

Natawa naman ako do'n. Parang mga ewan talaga ang dalawang ito.

"Saan na tayo kakain?" I asked instead, to save KJ from an uncomfortable situati
on.

Tumigil muna kami sa paglalakad at ginala ang paningin namin sa paligid.

"Chowking, KFC, Mang Inasal, or Pizza Hut?" Tanong ko sa kanila.]
"Pizza Hut." Mabilis na sagot ni KJ.

Nagtinginan naman kami ni Philip at sabay na nagsalita.

"Mcdo."


--


So pumasok na kami sa Mcdo, amidst KJ's disappointment. Gusto ko kasing kumain n
g fries. Wala lang.

Pagpasok namin, ang daming tao. Buti na lang, nakakita kami ng table sa dulo na
bakante. It was a table for four. Dali-dali kaming lumapit sa lamesa. Mahirap na
, baka maunahan pa kami ng kung sino. Naupo ako sa gilid. Tatabi sana sa akin si
KJ, kaya lang may dumi sa upuan, merong mantsa ng ketchup. So ang nangyari, sil
ang dalawa ni Philip ang magkatabi. Kaharap ko si KJ. Kung gaano naman ka-obviou
s ang pagkasimangot ko, ganoon naman ka-obvious at kalapad ang ngiti ni Philip.
Inaamoy-amoy niya pa si KJ.

"Grabe, Fafa. Ang bango bango mo pa rin kahit hindi ka naligo. Hihihi." Kinikili
g na sabi ni Philip.

"Will you shut up?" Asik ni KJ.

"Toroy." Tumawa pa si Philip. Pang-asar talaga.

"Ako na lang ang oorder. Bantayan niyo na lang ang bag ko. Ano'ng gusto niyo?" T
umayo na ako at pinatong ang bag sa upuan ko.

Sinabi naman nila ang kani-kanilang order. Si KJ naman ay nag-abot ng one thousa
nd para sabihing siya na ang magbabayad ng order namin. Hindi na kami nag-inarte
ni Philip. Siyempre, libre iyon. E 'di sunggaban. Bwahaha.

Tumayo na ako at pumila. Inabala ko muna ang sarili ko sa pagtingin sa mga food
na naka-display sa counter. Baka sakaling may makita pa akong masarap na food. K
aso, may bigla na lang bumangga sa likod ko kaya napalingon ako.

"Sorry." Sabi no'ng lalaking nakatalikod na naglalakad papalayo. Hindi ko na nak
ita ang mukha niya. Matangkad siya, wearing a green shirt. Mabilis ang mga hakb
ang niya. Nagkibit-balikat na lang ako.


--


"Kainan na!" Masayang sabi namin ni Philip. Grabe. Gutom na gutom na talaga kami
. 1:30 na rin kasi kami nakarating dito sa SM. Kaya ayan. Wala munang usap-usap
kaming tatlo. Galit-galit muna.

Madami kaming inorder: spaghetti, chicken, fries, ice cream, at nuggets. Ang tat
akaw namin. Nakatingin nga 'yong dalawang bata na katabing table namin e.

"Ate, ang dami nilang in-order o," sabi no'ng batang lalaki.

"Oo nga. Ang tatakaw naman nila." Sagot naman no'ng batang babae.

"Pero mukha silang poor noh? 'Yong isa nga nakapambahay lang. Buti may pera sila
pangkain," sabi ulit no'ng batang lalaki.

Napatigil saglit si KJ sa pagkain at tumingin sa dalawang bata. Hindi naman masa
mang tingin, pero enough para matakot ang mga bata.

"Problema ng mga batang iyan? Isampal ko sa kanila ang datung ko e," sabi ni Phi
lip habang nakatingin sa mga bata.

"Kayo naman. 'Wag niyo nang patulan. Mga bata naman iyan e." Tatawa-tawang sabi
ko.

Nagpatuloy na lang ulit kami sa pagkain. Kaso, maya-maya lang. May dalawang lala
ki na lumapit sa amin.

"Astrid?"

Napatingin naman ako sa nakadilaw na lalaking tumawag sa akin.

"Kevin?"

"I knew it was you. Kumusta?" Nakipag-high five ako sa kanya.

Napansin kong napakunot-noo si KJ. Si Philip naman ay saglit na tumigil sa pagka
in ng French fries.

"Okay lang. Ikaw?" Nakangiting sabi ko.

"Ito, gwapo pa rin." Nag-sign pa siya ng Mister Pogi.

Natawa na lang ako.

Maya-maya, nabaling ang tingin ni Kevin kina KJ.

"Kevin, sina KJ I mean si Karl and Philip. Si Kevin, classmate ko no'ng high sch
ool." Pakilala ko sa bagong dating.

"Kevin, mga pards. Si Arthur, pinsan ko." Pakilala naman ni Kevin sa lalaking ka
sama niya.

"Yow." Nakangiting bati ni Arthur.

Tumango lang si KJ, a sign of acknowledgment.

"Hello. Omaygad." Bulalas ni Philip. Kinilig na naman ito. Gwapo kasi si Kevin a
t ang kasama nito. Sa sobrang kakiligan habang kumakain ng french fries, tumalsi
k ang ketchup nito.
The worst part is...the ketchup landed on KJ's shirt.

Holy cow.

Everyone gasped except KJ. Oh no.

Halos manginig ako sa takot no'ng nakita ko ang mukha ni KJ.

KJ turned red like a tomato. He clenched his jaw. His eyes transformed into shar
p daggers, ready to kill someone.

"Holy kamote. Omaygad. Sorry, Fafa! Syet, syet. Sorry talaga." Dali-dali namang
kinuha ni Philip ang tissue sa table at pinunasan ang damit ni KJ na nalagyan ng
ketchup. "Hindi ko sinasadya." Patuloy pa rin ito sa pagpunas. Natataranta na s
i Philip.

Hindi ko naman alam ang gagawin ko kaya tumawag ako ng isang staff sa Mcdo at na
grequest ng tissue pa. Naparami kasi ang ketchup. Naka-white shirt pa naman si K
J.

"Sorry, Fafa. Maygudness gracious." Punas pa rin ng punas si Philip.

KJ's body went rigid. Hindi ito nagsasalita. At iyon ang nakakatakot.

"I'm really sorry, Fafa. Sister, tissue pa."

"Here." Inabot ko naman ang tissue kay Philip. Pati ako nataranta. Buti na lang,
dumating na ang staff na panakiusapan ko ng tissue.

"Fafa. Sorry, Fafa. Omaygad. I'm so clumsy. Sorry, Fafa." Panay pa rin ang hingi
ng paumanhin ni Philip.

"Pft." Sabi ni Kevin. Halata mong pinipigil niya ang tawa pati ng kasama niya. "
Are you okay, Pare?"

Hindi naman ito pinansin ni KJ. Diretso pa rin ang tingin ni KJ. He was looking
at no one in particular, but enough to let someone know that he's not someone to
mess up with.

"Omaygad, Fafa. I'm really really sorry." Halos nakayakap na si Philip habang pi
nupunasan ang t-shirt ni KJ na may ketchup.

"Whoa. Astrid, don't tell me." Binitin pa ni Kevin ang sasabihin. Tumingin ito k
ina KJ. I didn't like that look.

"What?" I asked, confused. What is he talking about?

"Are these two..." Sabay turo kay KJ and Philip. "You know." Sabay ngisi.

"Huh? You lost me. What?" Naguguluhan ko pa ring tanong.

Tumawa naman si Arthur ng malakas. Si Kevin, hindi na niya napigilan kaya napata
wa na rin. "Are your friends you know, in some kind of a relationship?" Tanong n
ito at patuloy pa rin sa kakatawa.

Owemji. Did he think that KJ and Philip are together?

"No, no, no. They're not." Panay naman ang iling ko.

"Well, they look like it, from the way I see it." Kevin grinned. Tawa naman ng t
awa si Arthur. Nakalagay pa ang kamay niya sa tiyan.

"Wow. Kaya pala Fafa." Arthur added as he continued laughing.

"Don't worry. I'm not homophobic or something," Kevin said. He smiled maliciousl
y.

"It's not what you think." I started to panic. I looked at KJ and Philip.

Philip ignored them. Patuloy lang ito sa pagpunas ng damit ni KJ.

KJ, however, looked furious. Tikom ang mga kamao nito. He was gritting his teeth
. He hadn't uttered a single word simula pa kanina. Uh-oh. This is not good. I s
mell trouble.

Kinakabahan ako. Gusto kong iiwas sa gulo si KJ. I know him. Pikunin ito. Any mi
nute, pwedeng manghiram na sa aso ng mukha ang dalawang ito. Masamang magalit si
KJ e. At iyon ang iniiwasan ko, ang magalit siya. Nasa public place pa naman at
may mga bata. Naku. Uwaaa.

Dahil bigla akong nataranta. Hinawakan ko ang dalawang kamay ni KJ na nakapatong
sa lamesa. I gave him a worried look. Tumingin naman siya sa akin. I hope he go
t my message.

"Ah e. Kevin and Arthur, may pupuntahan pa ba kayo? Sige na. Una na kayo. Baka m
aabala pa kayo e. Kami na ang bahala rito," I said nervously.

"No. It's okay." Sabi naman ni Kevin, tawa pa rin siya ng tawa.

"Sige na." I gave Kevin the please-go-away look.

He grinned. Buti naman na-gets niya.

"Fine. Okay. Bye, Astrid." He smiled. Tumingin naman siya kina Philip at KJ. "B
ye, Karl and Philip." He smirked. I don't like the way he uttered their names. P
arang may meaning e.

Tumango lang si Philip. Hindi pa rin umiimik si KJ.

Naramdaman kong nanginig ang kamay ni KJ. Kaya mas lalo kong hinigpitan ang pagh
awak sa kamay niya. Please, KJ. Please. Don't lose your cool. Please.
Umalis na ang dalawa. Pero parang nang-aasar pa rin na ewan dahil tawa sila ng t
awa habang naglalakad. Lumingon pa nga silang dalawa at tumawa ulit.

I sighed. Wooo. That was close.

KJ sighed sharply. Medyo nabawasan na ang pamumula ng mukha nito.

"Are you okay?" Nag-aalalang tanong ko.

"Sorry talaga, Fafa." Teary-eyed na si Philip.

"It's okay," KJ said seriously. Ngayon na lang siya ulit nagsalita. Medyo nabawa
san na ang galit sa mukha niya.

"Omaygad. Thank you, Fafa." Sabay yapos kay KJ.

Tiningnan naman ni KJ si Philip. "What the hell?"

"Sorry, Fafa. Carried away. Hehe." Nag-peace sign pa si bakla.

"Pwede ba? Stop that 'Fafa' thing. I have a name. For Christ's sake."

"Hehehehe. I love you, Fafa. Gwapo ka pa rin kahit galit." Sira ulo talaga ang b
aklang ito.

"Sorry ha? Pagpasensiyahan mo na sina Kevin. Gano'n lang talaga iyon. Kahit no'n
g high school pa kami." I said.

KJ looked at me with a serious face. "You know that I could smash their face wit
h my fist, right?." He said in a dangerous tone.

I nodded. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya.

"But I didn't," he said.

Napatingin naman ako bigla sa kanya.

"You were so worried and nervous. You didn't want me to get into fight with them
, right?"

Again, I nodded.

"That's why I tried so hard to keep my cool. I tried so hard not to break their
necks."

For the first time since we went here, KJ smiled. "Even if those bastards think
I'm gay or I'm in a relationship with a gay, I won't break their stupid faces. Y
ou know that I won't do anything to hurt you, right?"

Again and again, I nodded. Kakasabi ko lang na hindi sweet ang boyfriend ko 'di
ba? Ano ito ngayon? Sweetness overload? Naman o!

"I can't hurt you, and I won't, not in a million years."


Copyright © ScribblerMia, 2012.
Thank you, Lord. The day went well, somehow. Buti na lang nakaiwas sa gulo si K
J.

As for Philip, okay naman siya. Masaya naman siya. Though muntik na raw niyang s
abunutan ang kilay nina Kevin and Arthur. Hindi ko siya pipigilan. The two boys
deserve it. They don't even know the word "respect."

1 message received:
From Philip:
Ikaw na ang may sweet na boyfriend. LETCH. >:D

I smiled. Actually, I'm thankful and happy. It's not everyday that KJ can contro
l his temper. Ibang klase talaga ang lalaking iyon. I smile just by thinking of
him.

My weekend was okay. Wala naman akong ginawa masyado. Naglaro lang kami ni KJ ng
chess at nanood ng movies. Sinamahan niya ako mamili ng ulam sa palengke. May p
agkabuntot din kasi iyon. Tawang-tawa nga ako sa kanya. Nakabusangot ang mukha n
iya no'ng pumasok kami sa wet market. Pinipigil lang niyang takpan ang ilong niy
a, but I know he's nauseous. When I asked him kung first time niyang pumunta sa
wet market, todo tanggi niya. Nakapunta na raw siya doon. However, I doubt it. S
a itsura niyang parang batang walang muwang no'ng nandoon kami, alam kong unang
beses niya pa lang tumapak sa gano'ng lugar.

*flashback*

"First time mo?" I grinned.

"Hindi nga. Bakit ba ang kulit mo?" He said, annoyed.

"Parang e. You cringe your nose every ten seconds." I teased.

"Wow. Do I have to say congratulations for your accurate measurement?" He said s
arcastically.

"Woo. Kunwari ka pa e. Rich kid ka kasi."

"I'm not." He defended.

"Weh."

"Stop it."

"Weh."

"I said stop it." Namumula na ang mukhang sabi nito.

"Rich kid." I grinned. Sarap lang talaga niyang asarin.

"Whatever, OA."

"Whatever, KJ."

"Ang panget mo."

"Mas panget ka, Rich Kid."

"Shut up."

*end of flashback*

Natawa naman ako sa usapan namin na iyon ni KJ. Ayaw pa kasing aminin, totoo nam
ang rich kid siya.

Bihira mo, 17 years old pa lang, may kotse niya. May student license pa. Siya na
. Hahaha. Napatingin naman ako bigla sa orasan.

Teka, kelangan ko na nga palang bumangon.

Nag-inat ako. Woo. Sarap ng tulog ko. Kainis, may pasok na naman.

--


"Ano raw?" Siko sa akin ni KJ.

"What?"

"Ano'ng sabi ni Prof?" Nakakunot ang noo na tanong nito.

"Aba. Ma at pa." I shrugged.

"Ano'ng ma at pa?"

"Malay ko at pakealam ko."

Bigla naman akong binatukan ni KJ. "Ayos ka e noh? Nagtatanong ako ng maayos, ba
barahin mo ako."

"E sa hindi ko alam e. Hindi ko rin na-gets. Ikaw ang Biology ang degree. So ika
w ang magaling sa Science. 'Wag ako ang tanungin mo ng chemical bonding na sinas
abi ng Prof na iyan dahil wala akong maintindihan. Seriously. "

Napailing na lang si KJ at tinuon ulit ang pansin sa white board.

Naramdaman ko namang nag-vibrate ang cellphone ko.

1 message received:
From: 0905123*****
Meet me at the caf.

Huh? Sino naman ito? Unknown number ang nakaregister. Bakit naman daw nakikipagm
eet sa cafeteria ang taong ito?

To: 0905123*****
Who's this?

1 message received:
From: 0905123*****
You'll know. Just come. It's a matter of life and death.

Huh? It must be important then. But who is it? I really have no idea. I can't ev
en remember giving my number to someone I don't know.

Is he a stalker then? Jeez. That thought is creeping me out.

To: 0905123*****
Alright. After class.

1 message received:
From: 0905123*****
See you then. :)

Tinago ko na sa bag ko ang cellphone ko.

"Hoy. Una ka na sa caf. Susunod ako. May aasikasuhin lang ako." Bulong ni KJ. Ba
ka kasi mahuli kami ng prof e.

"Huh? Sabay ba tayo? Mga friends ko ang kasabay ko lagi mag-lunch noh. Di porke'
t boyfriend kita, sa'yo na iikot ang mundo ko." Nakairap kong sabi. Hindi ako de
pendent na girlfriend noh. Hindi ako clingy.

"Bakit ba ang sungit mo? E 'di ako ang makakikisabay sa inyo. Problema ba iyon?"

I rolled my eyes. Wala na talaga akong magagawa sa kakulitan nito. Tumango na la
ng ako para matapos na ang usapan.

"Class dismissed," our Prof said.

Wow. Finally.

Inayos ko na ang mga gamit ko at dali-daling lumabas.

"Wait for me ha?" KJ shouted.

I just waved my hand while walking.

Didiretso na lang muna ako sa cafeteria habang hinihintay ang mga kaibigan ko at
si KJ. Besides, may imi-meet din ako doon.

Pagkapasok na pagkapasok ko sa cafeteria, iginala ko ang tingin ko. Sino kaya'ng
nakikipag-meet sa akin? Nakalimutan kong tanungin ang name, kung babae ba siya
or lalaki or in-between, or kung ano'ng kulay ng suot niya at ano'ng itsura niya
.

Hanuba naman iyan. Napailing ako, still searching for that mystery texter.

"Astrid."

Napalingon ako sa lalaking mag-isang nakaupo sa dulo. Kinawayan ako nito.

Lumapit naman ako. Sobrang nagtataka talaga ako.

"Hello. Buti nakarating ka." Nakangiting sabi nito.

Imbes na batiin ko siya, batok ang binigay ko.

"Ouch. What was that for?" Kakamot-kamot sa ulo na sabi nito.

"Hayop ka, Neiji. Matter of life and death? You psycho!" Nanlalaki ang mga matan
g sabi ko.

"E baka kasi hindi ka pumunta pag hindi ko sinabing emergency e." He grinned.

"Where did you get my number?" I asked instead.

"From Supremo. Ninakaw ko sa cellphone niya. Peace y'all." Nagpeace sign nga si
Neiji.

Binigyan ko na naman siya ng matinding batok.

"Ouch. OA ka na ha!" Nakasimangot na sabi nito.

"What do you want?" Nilapag ko ang bag ko sa lamesa at hinigit ang isang bakante
ng silya.

Saglit itong hindi nagsalita. Nakatingin lang sa akin. Mukhang nag-aalangan pa k
ung sasabihin o hindi. Maya-maya, napakamot ito sa batok.

"Medyo nakakahiya e." Namumulang sabi nito.

"Ano nga? Teka, nagugutom na ako. Iorder mo muna ako."

"Walastik naman ito o. Nagastusan pa ako sa'yo e." Reklamo nito.

"Pinapunta mo ako rito, malamang kailangan mo akong pakainin."

"Oo na. Ano ba'ng gusto mo?"

"Spaghetti, fries, saka chicken. Dagdagan mo na rin ng chocolate shake. Tapos Co
ke zero ha?"

"Iyon lang ba? Baka may gusto ka pang idagdag?" He said sarcastically. Naku. Mag
babarkada nga ito pati si KJ. Pare-parehas ng way ng pagsasalita e.

"Wala na. Iyon lang." I grinned. Ngiting-aso talaga ang binigay ko sa kanya.

Inismiran lang ako ni Neiji bago tumayo at dumiretso sa isang food stand doon.

Kinuha ko naman ang libro sa bag ko. Medyo malakas ang music sa cafeteria. OA na
man kasi magpatugtog ang mga staff rito e. Medyo matatanda na kasi. "Pusong Bato
" ba naman ang soundtrip. Kaloka. Pati ang ibang students, napapasimangot sa tas
te ng music ng cafeteria people.

Dahil nga bookworm ako at nadidistract ako sa music dito, I busied myself. Binuk
san ko ang page 83 ng Digital Fortress ni Dan Brown.

Grabe. Ang talino talaga niya. Mapa-Science Fiction or Historical Fiction, ang g
aling. Well-researched ang mga facts niya. Siya na. Siya na talaga.

Masyado na akong nalunod sa pagbabasa nang may narinig akong nagsalita sa tabiha
n ko.

"Well, well, well. Look who's here, girls."

Paglingon ko, nakita kong nakatayo si Korina kasama ang lima pang babae na malam
ang ay member ng oh-so-famous sorority nila. Mga nakataas ang kilay nila. They'r
e all wearing miniskirts. And when I say mini, expect that to be micro-mini. San
a hindi na sila nag-skirt, nakakahiya naman sa mga undies nila na kitang-kita na
. Sana nilubos lubos na nila, all-out kung all-out ang peg.

Tinaas ko rin ang isang kilay ko at tumingin sa kanila. "Yes?"

"Save yourself, Bitch. You shouldn't have dared to start a battle with me." She
said in a high-pitched voice. Alam niyo ang boses ng mga bitchy blondes in Ameri
ca? Yeah, yeah. Ganyang-ganyan ang boses ng bruhang nasa harapan ko.

"Who's starting a battle with who?" I asked boredly.

"Cut it out, Bitch. You won't get away from me this time."

"Pardon? But who's running away from you?" Tiningnan ko siya pamulo ulo hanggang
paa. "Are you kidding me?" I asked sarcastically.

"Stop it, you bitch!" Singit ng isang alipores ni Korina.

"You don't talk like that to us, bitch," sabi naman noong isa pa.

"Wow. The not-so-bitches speak. I'm embarrassed. I'm scared. Whoa." Nakangiti ko
ng sabi. I hope they got the message. They're not some dummy bitches, are they?

"Let her." Awat ni Korina sa mga kasama niya. "Just wait and see to what will ha
ppen to you this week, bitch. I'll surely laugh at your stupid and ugly face onc
e I see you crying in vain, you bitch!"

"Gladly. I'll wait for it. Thanks." I gave her a wide smile.

Umismid lang ito bago nagmartsa paalis. Isa-isa rin akong inirapan ng mga alipor
es nito.

"Whoa. What was that?" Neiji asked while holding a tray of food.

"Beats me." Kinuha ko na ang mga pagkain sa tray. "Kumain ka na?"

"Yup. I'm done."

"Kain na ako ha."

"Go ahead."

Nagsimula na akong kumain. Gutom na gutom na kasi talaga ko, hindi ko na napigil
. "Ano ba iyon?" I said while munching my fries.

"Well." Napakamot ito sa noo. He flushed. Neiji? Blushing? Anbelibabels.

"Whoa. Wait. Are you blushing?" I teased.

"Drop it off, will you? Gah. This is fucking embarrassing." He murmured.

"You look like KJ when embarrassed. Hahaha."

"Hello. Bestfriend here? Malamang." He said sarcastically.

"So ano na nga? Arte nito e." Binato ko siya ng isang piraso ng fries. Pero naka
ilag naman ito.

"Ano kasi. 'Yong si ano na ano mo. Ano ko kasi e. Medyo ano."

Halos matawa naman ako sa itsura ni Neiji. Namimilipit siya sa hiya. Pulang-pula
pa ang mukha niya habang nilalaro-laro ang ballpen sa lamesa.

"Wala akong naintindihan kundi puros ano. Ano nga?"

He sighed. "'Yong friend mo. Si ano. Si Kaye." Mas lalong namula si Neiji.

Halos mabulunan naman ako sa sinabi niya. "Wait, what? Si Kaye? What about her?"
Wow. Ano'ng kailangan niya kay Kaye?

"Classmate ko kasi siya sa dalawang subjects. I see her everyday." He sighed aga
in. "Gah. How will I say this?" Napakamot na naman ito sa noo.

"Ano ba, Neiji? Pwedeng tigilan na ang paligoy-ligoy?" Kunwa'y naiinis na sabi k
o. Sumubo ulit ako ng spaghetti habang hinihintay siyang magsalita. Umurong na y
ata ang dila ng isang ito.

Pero nakayuko pa rin ito at nilalaro lang ang ballpen.

I heaved a frustrated sigh. "Type mo?"

Napaangat ang ulo nito at nanlaki ang mga mata. Pulang-pula na siya. Halata masy
ado kasi maputi siya e.

"Hindi. Uhm. Oo. Hindi. Ahh. Hay. Oo e." Naguguluhang sagot nito.

Seryoso?

Weh?

Nakakaloka na nakakatawa!

Hindi ko na tuloy napigilan.

Napabungisngis naman ako ng tawa. "Pft. Pwahahahahahaha. Are you serious?" Tawa
na ako ng tawa. Wow. Si Neiji? Type si Kaye? Okay lang naman. Kaso si Zach at Ji
gger ang type ni Kaye e. Si Cess at Philip, si Neiji ang type. Kaso alangan nama
ng sabihin ko iyon 'di ba? Mali naman yata iyon.

"Stop laughing. You're embarrassing me more." Nakayukong sabi ni Neiji.
"Pwahahaha. Wow. I just can't believe it. The almighty Neiji is in love with my
friend? Crazy. Hahaha." Hindi ko talaga mapigilan ang tawa ko. Hindi kasi talaga
ako makapaniwala. E ni wala nga akong kaide-ideya na may gusto itong lalaking i
to kay Kaye.

"Whatever." Iyon na lang ang nasabi niya. Hiyang-hiya na talaga siya.

"Ehem." Huminga ako ng malalim at sinubukang pigilan ang tawa. Nakakaawa naman a
ng isang ito. Mukhang inlababo, tapos pinagtatawanan ko pa. "Sige na. Seryoso na
."

Bigla naman itong napatingin sa akin. Kumikinang ang mga mata at napapangiti. "T
alaga?"

I nodded. "So, ano'ng balak mo? Liligawan siya? Kaya ako ang tinawagan mo kasi t
ingin mo ay matutulungan kita?"

His forehead creased. "How did you know?"

"Uhh. Kasi hindi ako slow? At saka obvious naman e." Ngumisi ako.

"Fine. Fine. So ayon. Classmate ko siya. Pero galit siya sa akin e." Yumuko ulit
si Neiji at mukhang nalulungkot.

"Huh? Bakit naman?"

He sighed. Mukhang problemado nga yata talaga ang isang ito. Kanina pa kakabunto
ng-hininga e.

"She hates me. I always make fun of her kasi."

Binatukan ko na naman siya.

"Aray ha! Sobra na ha." Reklamo nito.

"E kundangan isang hunghang ka pala e. You like her but you always make fun of h
er? How romantic is that? Jeez." Now it's my turn to be sarcastic. Siraulo talag
a ang lalaking ito.

"E ang suplada e. Hindi ako pinapansin. So ayon. Kapag inaasar ko siya, napapans
in niya ako. Kaso nga tuwing---"

"What the hell is happening here?" Naputol ang sinasabi ni Neiji nang dumating s
i KJ at nakatayo sa harapan naming dalawa. Nakahalukipkip ito at salubong ang mg
a kilay. "You." Nakangusong sabi nito kay Neiji. "Are you betraying me?" May bah
id nang pagbabanta na sabi nito.

Napailing naman ng sunod-sunod si Neiji. "Hell no! I wouldn't do that for the wo
rld, Supremo."

"So, why are you here?" Tumingin sa akin si KJ. "With my wife."

"Ano ba, KJ. Nagpapatulong lang siya sa akin kasi may love problem iyan." Nakasi
mangot na sabi ko.

"Ah gano'n ba?" He grinned. Naupo ito sa tabi ko at umakbay. "So, ano'ng kabakla
an na naman ito, Neiji?"

Neiji shot KJ a deadly glare. "Shut up, hopeless romantic," he said sarcasticall
y. "What are you doing here anyway? Istorbo ka naman, pare, e!"

"Ikaw ang istorbo. Kakain kami dapat nang sabay nitong babaeng ito. Tapos nakita
kita rito na kasama niya. What's up with that, huh?" KJ said sarcastically. Did
these guys master sarcasm? They are too damn good for sarcastic remarks.

"Magpapatulong nga ako sa asawa mo e." Nahihiyang sabi ni Neiji. "Kaso istorbo k
a naman e."

"Yow, what's up, men? Why are you guys here?" Bati ni Jigger kasama sina Trace a
t Rojan.

Okay. So ano'ng meron at nandito sila?

"Ano na naman ito, Neiji? May meeting de avance ba kayo?" I asked.

"Ano'ng ginagawa ng mga kumag na ito, Supremo?" Bulong ni Neiji kay KJ.

"Ewan ko sa mga hayop na iyan," bale-walang sagot ni KJ.

"Yow. Ang sama niyo ha. Ang sakit." Nakahawak pa sa dibdib na sabi ni Trace.

Naupo silang tatlo sa table namin. Wow lang. One big happy family? At ako lang a
ng only girl dito. Great. Just great.

Napatingin na rin ang ibang mga estudyante sa pwesto namin. Nagtatataka siguro d
ahil kasama ko ang mga members ng CW sa table, which is very unlikely because I'
m always with my friends.

"So, what's up? Ano'ng meron?" Nakangiting tanong ni Rojan. Isa-isa silang bumat
i sa akin. I nodded in return.

"Heart problems." Nakangising sabi ni KJ sabay turo kay Neiji.

"Damn you." Naiinis na sabi ni Neiji.

"Whoa. Sino? Si Miss Betty Boop ba?" Tatawa-tawang tanong ni Jigger. Nagtawanan
naman sina KJ, maliban sa amin ni Neiji.

"Fuck you. Ako lang ang may karapatan na tawagin siyang gano'n. 'Wag kayong feel
er. Mga hayop kayo," seryosong sabi ni Neiji.
"Chill, dude. So ano? Nagpapatulong ka kay Astrid?" Nakangising tanong ni Trace.
Mga pang-asar talaga ang mga ito.

Wrong timing naman e. Ngayon pa nila kami naabutang nag-uusap. Pampasira sila ng
moment.

Bago pa makasagot si Neiji. May narinig kaming tumawag sa pangalan ko.

"Astrid."

Lumingon ako at nakita sina Philip, Kaye, at Cess sa 'di kalayuan.

[Mia's Message: Sina Cess and Kaye ang nasa pic. Binago ko na ang artists na gag
anap. Hindi ko kasi kilala ang dalawang Koreans na nauna kong pinost. Kaya sila
na lang para maganda. --->]

Kumaway ako. Pinalalapit ko sila sa table namin. Sabay-sabay kami dapat na magla
-lunch e.

Maglalakad na sana sila palapit. Kaya lang, nakita kong nagulat si Kaye. Nanlaki
ang mga mata nito at hinawakan sa damit sina Cess at Philip para pigilan sa pag
lalakad. May sinabi siya kina Philip. Hindi namin narinig. Kaya bago pa ako maka
pagtanong, tinuro na lang ni Kaye ang pwesto sa kabilang table na bakante. Doon
na lang daw sila uupo. Medyo naloka ako sa reaction ni Kaye. Bothered siya at bi
glang napasimangot.

"See? Nakita ka lang, 'tol, sumimangot na si Miss Beautiful." Pang-aasar ni Jigg
er.

"Shut up." Neiji said. Humarap ito sa akin. "Nakita mo na, Astrid? Ang tindi ng
galit niya sa akin." Malungkot na sabi nito.

Napatawa naman si Trace sa itsura ni Neiji.

"E paano hindi magagalit sa'yo? E sinabihan mong tanga si Ate," singit ni Rojan.

"What? You said that to her?" Hindi makapaniwalang tanong ko. Sinabihan niyang t
anga si Kaye? Ngek.

Napatawa naman sina KJ. Nakayuko lang kasi si Neiji. Pero maya-maya, humarap ito
sa akin. Mukhang naiiyak na siya. Hehe.

"It was an accident. It wasn't my intention to tell her that." Nakakunot-noong s
abi ni Neiji. "I was just...I was just. Fuck! I was supposed to say she's pretty
. We had this play in our subject, and she played a Princess. She was pretty wea
ring that pink gown. I was just...It was supposed to be a compliment. I told her
she's pretty. She thought I was joking. I insisted that she's pretty. And when
she smiled at me...I don't know. I panicked. So I added the word 'stupid.'" Yumu
ko si Neiji.

Lalong nagtawanan sina KJ.

"Yeah. She told her, 'Kaye, you are pretty.' Then, Kaye smiled. Neiji added, 'Pr
etty stupid.'" Pang-aalaska ni Trace.

"How cool is that?" KJ asked. Tawa sila ng tawa.

"Fuck you, assholes," sabi ni Neiji. Kawawa naman siya. Naging tampulan tuloy ng
tukso.

Gusto ko sanang matawa. Kaso hindi pwede. Baka mas lalong magalit si Neiji. Saka
duh. Friend ko ang pinag-uusapan dito at tinawag niyang...uh...pretty stupid. G
osh. Neiji is the pretty stupid one.

"So, what happened after that?" I asked Neiji.

"She slapped me and ran. But before she turned around, I saw a tear fell. She cr
ied. She must have hated me that much." He said seriously.

Natahimik naman kami.

"Or you must have disappointed and hurt her that much." I said.

Totoo naman e. Nakakaiyak din pag sobra na at hindi na nakakatawa ang biro. Mara
hil inakala ni Kaye na totoo ang papuri ni Neiji. Pero dahil sinabihan siyang "s
tupid", sobrang disappointed siya kaya naiyak na lang siya. Maybe Kaye was think
ing that Neiji went overboard. Or pwede ring sobra-sobra na ang pang-aasar ni Ne
iji to the point that Kaye lost her cool. Sino ba'ng tao ang matutuwa pag sinabi
han kang "stupid"? 'Di ba? Maybe Kaye was thinking that it was one of Neiji's pr
anks. She was hurt, offended, and disappointed. I know. I'm her friend after all
.

Walang sumagot. Natahimik naman silang lima.

Ako na lang ang bumasag sa katahimikan. "Say sorry to her."

"I can't. I don't have the guts." Neiji said in a low voice.

"Whoa. Bro, are you okay? Is that you?" Nakangising tanong ni Jigger.

"Neiji is a coward," singit ni KJ pero nakangiti siya.

"I'm not." Neiji defended himself. "I just...Hay. I don't wanna hurt her anymore
." Sobrang lungkot ng mukha niya.
I sighed.

Tumingin ulit si Neiji sa akin. "Maybe you're right, Astrid. I must have disappo
inted and hurt her that much. I guess I have to end this." He sighed again.

"Tama!" Bigla naman akong natuwa sa sinabi ni Neiji. "So, magsosorry ka na?"

"No." He answered.

Napanganga naman kaming lima.

"I will end it. I mean, hindi ko na siya aasarin. I will distance myself from he
r. I don't want to hurt her anymore. I don't want to see her cry again." Ngumiti
si Neiji ng malungkot. "I guess, it's a goodbye after all." He sighed.

Laglag ang balikat naming lima. Wala na namang makaimik. Nagtinginan lang kaming
lima habang nakayuko si Neiji.

Maya-maya...

"Hanep, Pare. Hindi ko kinaya ang drama mo. Putang ina." Jigger said. Kunwari pa
ng nagpunas ng luha sa mata ito. Pinapagaan siguro ang sitwasyon. Masyadong sery
oso ang atmosphere e.

"Dear, Ate Charo, " sabi naman naman ni Trace.

"You guys are freak." Pinipigilan ang tawa na sabi ni KJ. "Pero, Pare, hindi nga
. I love you goodbye ang drama mo. Kinikilabutan ako sa'yo."

"Wow. The not-so hopeless romantic speaks. Thanks sa advice, love doctor," sarka
stikong sabi ni Neiji.

Nagtawanan naman sila maliban kay Neiji na nakasimangot. Yumuko na naman ito. Mu
khang maiiyak na matatae na ewan. Hindi ko akalain na marunong palang magmahal i
to. Mukhang playboy e. Iyon pala, friend ko lang ang makakahuli sa mailap na pus
o ng lalaking playboy na ito. He's a heartbreaker, yes. But I was shocked to kno
w that his heart has been broken as well. Actually, heartbroken talaga siya ngay
on. Nakakaawa naman. Ano ba'ng dapat gawin ko?

Tumingin ako kina KJ. Nakatingin din sila sa akin. Mukha na silang seryoso ngayo
n. Ngumiti ako sa kanila ng malungkot.

We looked at Kaye. Busy lang si Kaye sa pagkain. Halata mong tahimik ito sa tabl
e. Very unusual iyon, madaldal si Kaye, e.

We looked at Neiji. Nakayuko pa rin siya.

Sabay-sabay kaming napabuntong-hininga at napailing.

May sampung minuto siguro na walang umiimik ni isa sa amin. Kaso, maya-maya lang
...

Bigla naman nagbago ang music sa cafeteria. Kaya sabay-sabay na nagtawanan sina
KJ, Jigger, Trace, at Rojan. Nagsimulang tumugtog ang beat ng song na familiar k
aming lahat.

"Tagos, Pare," sabi ni Rojan.

"Sagad." Jigger added.

"Tumpak na tumpak," sabi naman ni Trace.

Tumingin si Jigger kay Neiji at tumikhim.

Now playing...
Beautiful Goodbye
By: Maroon 5

[AN: Pakiplay na lang ng video --->.]


Nagsimulang kumanta si Jigger habang nakangitin kay Neiji.

I count the ways I let you down
On my fingers and toes but I'm running out
Clever words can't help me now
I'd grip you tight but you're slipping out

Marahas naman na napatingin si Neiji kay Jigger. Kinuha niya ang plato kong pina
gkainan ng spaghetti at balak ibato sa mukha ni Jigger. Buti napigilan ni Rojan.
Tawa ng tawa si Trace at KJ.

And I remember your eyes were so bright
When I first met you, so in love that night
And now I'm kissing your tears goodnight
And I can't take it, you're even perfect when you cry

Sumabay naman sa kanta sina Rojan at Trace habang tawa ng tawa pa rin si KJ. Ako
naman, hindi ko malaman ang gagawin ko. Nakatingin lahat ng tao sa pwesto namin
. Tinakpan ko ang mukha ko. Nakakahiya.

Beautiful goodbye, bye, bye
Is dripping from your eyes, your beautiful goodbye
Is dripping from your eyes, oh yeah

"Uwaaaaa. Ang cute nina Jigger!"

"Omaygad! Kumakanta ang CW members!"

"Syet! Ang cucute nila."

"Waaaa. Kinikilig ako."

Hindi naman magkandamayaw sa sigaw ang mga babae.

Napatingin na rin sina Kaye sa pwesto namin.
When did the rain become a storm?
When did the clouds begin to form?

Sinenyasan naman ni Jigger si KJ na sumabay. Kahit natatawa, nagpaubaya na lang
si KJ. Tumingin muna siya kay Neiji bago sumabay sa mga luko-loko niyang ka-frat
.

Yeah we got knocked out off course by a natural force
And well, we'll be swimming when it's gone

Tinaas naman ni Rojan ang dalawang kamay niya. Mukhang nagcoconcert lang sila. P
inasasabay kaming mga "audience" nila na pumalakpak. Siyempre, dahil takot ang k
aramihan sa kanila, sinasabayan namin ng palakpak ang kanta nila. Natatawa na ng
a ako na ewan. Kukulit nila. Si Neiji, asar na asar ang mukha niya. Grabe sa pan
g-aalaska sina KJ. Kawawa talaga si Neiji.

And I remember your eyes were so bright
When I first met you, so in love that night
And now I'm kissing your tears goodnight
And I can't take it, you're even perfect when you cry

Nilagay pa nila ang kanang kamay nila sa tapat ng mga bibig nila. Kunwari e naka
-microphone sila. Nakatingin kay Neiji at hinahawakan ang mukha nito. Pilit nama
ng umiiwas si Neiji. Pulang-pula na ang mukha nito.

"Nakakahiya kayo, mga gago." Neiji hissed.

Sumasayaw sayaw pa habang nakaupo sina KJ, Trace, Rojan, at Jigger. Feel na feel
ng mga mokong.

Beautiful goodbye, bye, bye
Is dripping from your eyes, your beautiful goodbye
Is dripping from your eyes, oh yeah

Natatawa na rin sina Philip, Kaye, and Cess. Nakatingin sila sa table namin haba
ng aliw na aliw na pinanonood ang concert ng mga siraulo.

All the pain you try to hide
Shows through your mascara lines as they stream down
from your eyes
And let them go, let them fly
Holding back, won't turn back time
Believe me, I've tried

Dahil baliw at walanghiya si Trace at Rojan. Lumapit sila sa table ni Kaye at ki
nuha ang kamay nito. Sa una ay umiiling si Kaye. Kaso sa huli, walang siyang nag
awa kundi sumama sa dalawang lalaki.

Your eyes were so bright
And I remember your eyes were so bright
And I remember your eyes were so bright
When I first met you, how in love were we that night

Lalo lang namula si Neiji habang papalapit na si Kaye sa pwesto namin. Tawa ng t
awa si Jigger habang sumasayaw-sayaw pa. Todo bigay ang kanta niya kahit sobrang
sintunado na.

And now I'm kissing your tears goodnight
And I can't take it, you're even perfect when you cry
Beautiful goodbye, bye, bye

Nang makarating si Kaye sa pwesto namin, tumayo ako para silang dalawa ni Neiji
ang magharap.

"Ano ba iyan?" Bulong ni Neiji. Pulang-pula na ang mukha nito. Ganoon din ang mu
kha ni Kaye.

"Anong kagagahan ito, Astrid?" Bulong sa akin ni Kaye.

I just shrugged habang nakangiti. Pinaupo ko si Kaye sa upuan ko, kahit ayaw nil
a, wala siyang nagawa dahil nakabantay sina KJ sa kanya.

Is dripping from your eyes, your beautiful goodbye
Is dripping from your eyes, yeah

Nang matapos ang kanta ng mga baliw na fratmen, tumayo si Jigger. "Thank you. Th
ank you," sabi niya habang nagba-bow. Nagpalakpakan kasi ang mga students pati a
ng staff ng cafeteria. Naaliw sila masyado sa balahurang concert ng mga gago.

"O ayan, Pare, ayusin niyo na iyan. Pa-goodbye goodbye ka pa diyan. Ulol," sabi
ni Jigger.

"Oo nga. Kami na ang gumawa ng paraan. Thank us later." Kumindat si Rojan at nak
ipaghigh-five naman si Trace kay Neiji.

"Drama mo, gago," sabi ni Trace na nakangiti kay Neiji.

"Umayos ka na, Neiji. 'Wag kang babakla-bakla diyan kung ayaw mong bangasan kita
," sabi ni KJ. Hinigit na ako ni KJ palabas ng cafeteria.

Lumingon ako kay Kaye na nagtataka pa rin at halatang gulat na gulat. Kumindat l
ang ako sa kanya.

Sinenyasan ko naman si Neiji ng "Aja." Ngiti lang ang isinukli niya sa akin. Per
o halatang masaya siya.

Habang naglalakad palabas, tumingin ako sa apat na lalaking tawa ng tawa.

Ibang klase ang mga frat members na ito. Mga gago at luko-luko talaga. But one t
hing that I can't deny...they are a bunch of cool men.

Copyright © ScribblerMia, 2012.

After the incident at the cafeteria, dumiretso na kami ni KJ sa klase. Okay nama
n. Nakinig naman kami parehas. Nagparticipate din si KJ sa mga laro, gaya ng luk
song baka at piko. He was so adorable that time. That time lang? Chos! Haha. Hal
os matumba ako kakatawa sa kanya. Magaling siyang tumalon, lalo na sa piko. Sine
ryoso niya nga masyado e. Sobrang nagconcentrate talaga siya. Nag-iisip pa siya
ng tactics para manalo ang team nila. Magkalaban kasi kami. Ang nakakatawa pa, h
indi siya mapakali sa paghahanap ng magandang bato para pantira. He was looking
for a flat stone daw. Nakakita naman siya and to my amazement, their team won. T
uwang-tuwa siya to the extent na napatalon pa siya at nakipag-highfive sa mga te
ammates niya. Noong una nga, takot pa ang mga teammates niyang kausapin siya. Hi
ndi alam kung lalapitan or kakausapin siya. Siyempre ba naman, Supremo si KJ ng
kinatatakutang frat sa buong school. Noong una, nerbiyos na nerbiyos ang mga kak
lase ko sa kanya. Pero noong napanood nila si KJ maglaro ng piko, hindi rin nila
mapigilang matawa. Tumitigil lang sila kapag binibigyan na sila ng masamang tin
gin ni KJ. Grabe talaga ang lalaking iyon.

To sum it up, our PE class was awesome. Hindi man kami nanalo, okay na rin. Mukh
ang ang saya-saya ni KJ e. Hahaha. After ng game, lumapit sa kinauupuan ko si KJ
.

"Congrats, Piko Master." I said while grinning. Yeah, I couldn't stop laughing.
KJ was hilarious.

"Ha-ha. Very funny." He said in a sarcastic manner.

"Thanks," I said and faked a smile.

"Tss." Nag-inat ito at inayos ang t-shirt. "Let's go. Let's grab something to ea
t." Inabot niya ang kanang kamay niya sa akin.

What's this? Holding hands while walking ang peg niya? Sa loob ng campus? Okay l
ang siya? PDA much? Kalurks.

"What is that for?" Nakakunot-noong tanong ko.

Napasimangot naman ito. "Cut the drama. Let's go." Sa inis marahil, kinuha niya
ang kamay ko at hinigit ako patayo. "Magoverreact ka kung hinalikan kita in publ
ic. Tss. Hahawakan ka lang sa kamay e. OA ka masyado. OA ka nga talaga." He smir
ked.

"KJ ka naman."

Wala na akong nagawa kundi magpahila rito sa lalaking ito. Opo, tama po kayo. HH
WW ang peg ni KJ? Letch. Pero bakit kinikilig ako? Hahahaha.

"Feeling mo naman si Xian Lim ka? Tss." Pang-aasar ko.

"Feeling mo naman si Kim Chui ka?" Ganting biro niya.

Nagkatinginan na lang kami. Sabay napatawa ng malakas. Dafuq. Ano'ng pinagsasasa
bi namin?

Kim Chui and Xian Lim? Yikes. Hahaha. Gutom na nga kami.

--


Nang makauwi ako sa bahay. I hurriedly called Kaye. Ang kaso, nakapatay ang cell
phone niya. Enebe. Kung kailan naghihintay ako ng update sa kanila ni Neiji e. H
mp. Inabala ko na lang ang sarili ko sa pag-aaral. O dibims? Nag-aaral ako. Hind
i lang halata. Hahaha. Nah. I just want to be a consistent University Scholar or
US (tawag iyan sa mga students sa UP na kasali sa Dean's list, ang grade ay nas
a 1.0 to 1.45. College Scholar or CS naman kapag 1.46 to 1.75) Aminado ako, may
pagka GC ako. Hahaha. Last semester kasi, US ako e. O 'di ba ang galing ko? Haha
ha. Ang yabang ko na. Sorry. Hehe.

Si KJ? Ewan ko lang ang grades niya. I hope he's doing okay kahit puros pakikipa
gbasag-ulo lang naman ang alam no'n. But I do hope na okay ang acads niya. Sana
naman wala siyang bagsak and sana, pinapasukan niya ang mga klase niya. Mahirap
magkaroon ng bagsak. Sa UP kasi, hindi pwede ang marami kang bagsak na subjects
kasi you will be a subject for dismissal. Mahirap kaya iyon. At iyon ang dapat i
wasan ng mga students dito. Okay lang magka-kwatro, kasi pwede mo pa siya gawing
tres (3.0) depende sa ipapagawa ng profs mo. Pero siyempre, mas mabuti kung pas
ado ka sa lahat ng subjects, less hassle iyon. At saka pwedeng---

My thoughts were cut by a sudden text message. Sino naman kaya ito? Baka si KJ?
I smiled at the thought.

1 message received:
From 0915234****
SLUT!

Nalaglag ang panga ko. Nawala bigla ang excitement ko. What? Slut? Wrong number
ba siya? Is he/she really pertaining to me? Me? A slut? What the hell? Is this s
ome kind of a sick joke? Should I laugh? Dali-dali akong nagreply.
To 0915234****
Missent.

What was that about? Grabehan naman ang nagtext na iyon. Makapagsabi naman ng sl
ut e. Tsk. I was about to go to the bathroom when I heard my phone rang again. D
ali-dali akong pumunta sa desktop table para kunin ang cellphone ko.

1 message received
From 0915234****
YOU ARE A SLUT, ASTRID! SLUT! WHORE!

Whoa! That's foul! So hindi nga siya nagkamali lang ng pagsend? Sa akin pala tal
aga ang message na iyon? Ako si Astrid 'di ba? So ako ang tinutukoy niyang slut
at whore? Okay lang siya? Baka naman may saltik ito?

Pero kinabahan ako. Bakit gano'n? Nainis ako bigla sa messages niya. Who in the
right mind would do that? And why did that person call me a slut and whore? As f
ar as I know, pinalaki akong matino ng mga magulang ko. Kung sino man ito, hindi
ko na lang papatulan. I won't stoop down to his/her level. Napaka-uneducated. T
ss.

Tinapon ko sa bed ang cellphone ko. Matutulog na lang ako kaysa magkipagtext sa
gaya niya. Hmp. So cheap. Dumiretso na ako sa CR to take a shower.

--

It was another Friday morning. Time flies fast. September na agad. Wooo. Lapit n
a mag-Pasko. Bwahaha. Pinatugtog na nga kaninang umaga sa radyo ang "Chrismas In
Our Hearts." Bwehehe. Sinabayan ko pa nga ang kanta e. All time favorite song k
o iyon since I was a kid.

Anyway, KJ and I were on our way to school. He yawned almost every ten minutes.
When I asked him why, he said he made a report. Wow ha. May pagka-GC din pala sa
grade si KJ. Akala ko wala siyang pakialam sa acads e. Hehe.

Being a bookworm that I am, I busied myself reading Haruki Murakami's After the
Quake. Inaasar nga ako ni KJ. Nerd daw ako. So what? Nothing beats the joy of re
ading. La la la. Fine. aminado akong dork ako. Pero hindi ako nerd! Hmp.

Tumingin ako sa labas ng bintana ng kotse. Everything went well yesterday. Hope
today's the same. I sighed.

"What was that for?" KJ asked, smiling.

"Nah. I'm just happy." I smiled back.

Napailing naman ito at saglit na sumulyap sa akin giving me that weh-di-nga look
. This crazy frat man. Hahaha.

"We're here." He declared.

Tinago ko na sa bag ko ang libro at sinukbit ang backpack ko. Naka purple plain
shirt lang ako, shorts, and rubber shoes. Mas comfortable kasi ang ganitong outf
it lalo na sa UPLB na sobrang init. Puros lakad din bago ka pa makarating sa cla
ssroom mo. Grabe. Bakit ba kasi ang laki-laki ng school na ito. Dang.

Nakatingin ang ilang estudyante sa amin ni KJ pagparada ng sasakyan. Sabay namin
g binuksan ang pinto at lumabas.

Ang nakakapagtaka, pagkababang-pagkababa namin, nagsimula silang magbulungan, gi
ving us disgusted looks. Now hey! What is going on here?

"KJ, are they talking about us?" Nginuso ko ang grupo ng mga estudyante na nagbu
bulungan habang pasulyap-sulyap sa amin.

"Beats me. I don't give a damn." He just shrugged.

Ano pa nga ba? Wala namang pakialam itong si KJ sa sinasabi ng ibang tao sa kany
a. Sanay na siya kasi nga sikat siya sa school. Not to mention that he is a scen
e stealer. This crazy moron devastatingly hot handsome husband. Yikes. Eww. Now
where did I get those words? Creepy.

Nagsimula na kaming maglakad ni KJ.


--

Hindi ko na lang pinansin ang mga tadpoles na iyon. Nag-usap na lang kami ni KJ
habang naglalakad. Pero hindi ko maiwasang magtaka at kabahan. All eyes were on
us. Umiiwas sila pag tumitingin kami ni KJ. Hindi ko masyadong marinig ang mga
usapan nila. Only a few words were clear.

"Yuck."

"Really? Eww. Sila 'yon?"

"Kadiri ang girl."

"Kawawa naman siya."

"Desperada ano?"

"Slut."

Are they referring to me? To us? Huh? Wala naman akong maalalang ginawang masama
. Hindi naman kami PDA ni KJ. Hindi pa nga kami nagkikiss simula no'ng maging ka
mi. Yikes. Nag-blushed naman ako bigla. Hahaha. Pero seriously, these people wer
e freaking me out. What the hell is the matter with them? Napa-paranoid tuloy ak
o. Feeling ko may ginawa akong krimen or something. Wala naman e. Gah. Is it me?
Or there is really something going on around here?
Maloloka na ako kakaisip. Nakakaloka ang mga tadpoles na itey.

Hinatid na ako ni KJ sa classroom. Umalis na rin siya pagkatapos. May klase pa i
yon sa BioSci Building e. Hindi ko pa nga pala natatanong kay KJ kung balak niya
maging Doctor. Naisip ko lang since he's taking up Biology. Hehehe.

--

Hindi ko inaasahan ang bumungad sa akin pagpasok ko sa klase. All eyes were on m
e. As in lahat sila, tumigil sa mga ginagawa. Tumahimik ang buong klase pagpasok
ko. Kunwari hindi ko nahalata, dumiretso ako sa upuan ko sa likod. Pero hindi l
ingid sa kaalaman ko na nakasunod ang mga mata nila sa akin. Ano ba! Nakakainis
na sila. Ano ba'ng meron? Seryoso, nawiwirduhan na talaga ako sa mga ito.

Pagkaupong-pagkaupo, tumingin ulit ako sa paligid. Sabay-sabay nilang iniwas ang
mga tingin sa akin. Para bang iniiwasan nilang magtama ang mga paningin namin.

"Ano'ng meron?" Patay-malisyang tanong ko.

Nobody answered me. Tumungo lang silang lahat at kunwa'y walang narinig.

I shrugged. Kthnxbye. Nice talking! Kung ayaw nila akong kausapin, fine. Pero 'w
ag naman sana ganyan kaweird ang mga kinikilos nila. Paranoia was slowly creepin
g through my brain.

Natuon ang pansin ko sa dalawang bakanteng upuan.

Teka, nasaan na sina Cess and Kaye? Bakit wala pa sila? Usually, maaga silang pu
masok e. Bakit gano'n? Don't tell me late sila? Or absent? I checked my phone. W
ala namang text galing sa kanila. Where on earth did they go?

Tumingin ulit ako sa paligid. Nagbubulungan sila. Pero alam kong paminsan-minsan
ay tinatapunan nila ako ng tingin. I don't know. They looked at me with disgust
, as if I have some airborne disease.

As always, hindi ko na lang sila pinansin. Yumuko na lang ako.

I sighed with relief when the professor came. Nagsimula na kaming magklase.

Hay naku. Buti naman. Feeling ko kanina ay ginigisa ako ng tingin ng mga tao rit
o. It was discomforting.

Okay naman ang discussion. Nakinig na lang ako sa prof kesa naman ituon ko ang p
ansin sa mga tao sa paligid ko. At saka mas okay na rin ang ganito, kunwari kibe
r lang ako sa nangyayari. Pero deep inside, gusto ko nang sumigaw at murahin ang
mga taong ito. Kanina pa sila e, pamula nang iparada ni KJ ang kotse sa parking
lot hanggang sa pagkaupo ko sa classroom. I know there's something weird going
on around here.

Tss. Palihim kong itetext sina Kaye. Nasaan na kaya sila? Kinuha ko ang cellphon
e ko sa bag.

Pucha. Pagtingin ko sa screen, naka-off. Linshak. Nakalimutan kong icharge kagab
i. Kanina lang nagamit ko pa ito e. Enebe nemen yen. Tss.

Sige. Hahanapin ko na lang sila mamaya. Hindi na talaga ako kumportable rito sa
classroom. Gusto ko na agad lumabas.

--

Finally! Pagkatapos na pagkatapos ng klase. Dali-dali kong niligpit ang mga gami
t ko at sinukbit ang bag. Kaunahan akong lumabas ng pinto. Hindi ko na lang pina
nsin ang mga tingin nila. Grabehan lang kasi. Ano ba'ng problema nila?

Lakad-takbo ang ginawa ko sa corridor. Shit. Bakit ba tingin pa rin sila ng ting
in? Is it hallucination? Or talagang nakatingin silang lahat sa akin? Hindi ba i
to imahinasyon? Anak ng teteng.

Dumaan ako sa cafeteria. Sumilip lang ako sa may pinto. Ayokong pumasok. Baka pa
gtinginan pa rin ako. Ginala ko ang paningin ko para hanapin sina Philip. Fuck.
Wala sila. Nasaan na ba ang mga bruhildang iyon? Naman e.

Umalis na lang ako at hindi pinansin ang nagtatakang tingin ng dalawang lalaking
kasalubong ko. I suddenly had this urge to raise my middle finger at them, but
I controlled myself.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Gutom na ako. Pero paano ka naman kakain sa
lagay na iyon? Feeling mo agaw-eksena ka. Na lahat ng atensiyon e nasa iyo. It'
s uncomfortable, really. Kanina ko pa sila gustong singhalan at itanong kung may
problema ba sila sa akin. Pero dahil may manners ako, hindi ko ginawa. Pero sa
totoo lang, umiinit na ang ulo ko. Gusto kong basagin ang mukha ng lahat ng maka
salubong kong nakatingin sa akin. Yikes. Basagin ang mukha? Nahahawa na yata ako
kay KJ. Nagiging warfreak na yata ako. Tss.
Naisipan ko na lang na dumiretso sa library para magpahangin at magpalamig ng ul
o. Feeling ko kasi, any minute now ay sasabog na ang ulo ko sa mga nangyayari.

Hindi ako pumasok sa loob ng lib. Dumiretso ako sa gilid nito. May malawak kasin
g floor sa gilid ang lib, medyo mataas ito. Kaya pwedeng tambayan. Mahangin kasi
rito. Nakakarelax pa dahil mga puno ang makikita mo. Meron din kasing tulay na
malapit rito, sa ilalim ng tulay ay may running water. Ganyan kalapit sa nature
ang UPLB. Hahaha. Kita mo rin ang kalsada na dinadaanan ng mga sasakyan. Pero hi
ndi naman heavy traffic. Or I doubt na nagtatraffic sa parteng ito ng school. Ka
ya malayo kami sa polusyon.

Naupo ako sa sahig, indian seat. Sumandal ako at pinagmasdan ang paligid.

[Mia's Message: Eto ang UPLB Library --->]

Hay. Nakakapagod maglakad at iwasan ang mga tadpoles na iyon. Hindi ko alam kung
ano'ng nangyayari, but I have this feeling na hindi maganda ito. Ayoko pa naman
maging center of attention, ayokong pagchismisan.

Siguro may limang minuto rin akong tulala nang may marinig akong usapan sa malii
t na divider na poste sa gilid ng lib. Hindi mo kasi agad makikita kung may tao
sa kabilang gilid unless na sumilip ka talaga. Nakasandal lang ako. So hindi ko
sila nakikita at malamang, hindi rin nila ako nakikita.

"Gosh. I can't believe it, such a slut."

"I know, right? Sabagay, maganda naman siya at sexy, so no wonder naakit niya an
g leader ng CW."

Wait a minute. Are they talking about me? Leader ng CW? As in Cryptic Warriors?
Si KJ?

"Kadiri noh? Kaladkarin. Ewww."

"Gano'n yata talaga. Sabagay, maraming maarte at mayayabang sa CommArts. Nagtaka
ka pa? E lahat ng maarte, sa course nila napunta. Mga pasosyal. Mga conyo. Eww.
"

Aba! At kailangan mag-generalize talaga? Linshak. Alam ba ng mga ito ang sinasab
i nila? Do they even know hasty generalization fallacy? Malamang hindi kasi grab
e sila magsalita. Lahatin daw ba kami? At bukod doon, hindi lahat ng CommArts ma
arte at mayabang. And about the conyo thing, aminado ako. So what? English Major
kami e. Duh! Haler? Common sense, are you there? Brainless bitches. UP students
ba talaga ang mga ito?

"Kaya nga hindi ako nag-CommArts dahil maarte sila at ayokong makasali sa kaarte
han nila. Kita mo nga, second year lang, bumigay agad kay Karl? Palibhasa, ideal
man si Karl. Sino ba namang hindi bibigay sa lalaking iyon?"

"Pero the fact na makipaglive-in sa lalaki dahil lang gwapo, mayaman, at matalin
o? Yuck. Ewwwness."

"Di ba? Kadiri. Naglilive-in na pala sila ni Karl. Ano ngang name no'ng malandi
at makati na CommArts na iyon?"

"As...Ast...Hmm. Astrid something. I forgot the surname. What a whore!"

Bullshit! Ano'ng pinagsasabi nilang live-in? Live-in? Kami ni KJ? Sino'ng hayop
ang nagkalat ng balitang iyan? At itong mga uto-uto namang ito, sana nag-confirm
muna sila bago maniwala sa mga chismis 'di ba?

Saka slut? Whore? Malandi? Makating babae? Wow lang ha! As far as I know, virgin
pa ako. Bakit inuunahan nila ako? Marunong pa sila sa akin? Putek. Maarte ako p
aminsan-minsan, pero matino ako! Against nga ako sa pre-marital sex e. So anong
kagagahan ang pinagsasabi ng mga palakang ito?

At teka lang ulit, kaya ba nila ako pinagtitinginan at pinaguusapan ay dahil ini
isip nilang magkalive-in kami ni KJ? Wow. Kumusta naman iyon? Kumusta talaga! Ku
musta!

Now I have an answer to a plethora of questions running through my head. Bullshi
t. Just plain bullshit. Crap! Gusto kong sugurin ang mga babaeng ito to defend m
yself. Hindi tama na pag-usapan nila ako nang ganito. At tigil-tigilan nila ang
pang-aapi sa mga kapwa CommArts ko dahil talagang papuputukin ko ang mga nguso n
ila. Naranasan na ba nilang humalik? Humalik sa lupa? Leche!
Napakamot ako sa inis. Nanginginig ako sa galit at inis. I thought this was goin
g to be a great day for me. Masaya pa naman ako kahapon at kaninang umaga. I did
n't know that something bad would actually happen. Screw the world!

Napahugot ako ng malalim na hininga nang wala sa oras. This is unbelievable.

Inhale at exhale ang ginawa ko. I need to calm down. Relax, Astrid. Relax. Inhal
e, exhale. Inhale, exhale. Inhale, exhale. Inhale, ex---. Wait!

Suddenly, something struck me. Sino ang nagkakalat nito? Bakit? Ano'ng pruweba n
iya? At paano niya nalamang nag-stay ako kina KJ? Maliban sa mga friends ko at C
W frat men. Sino pa ba'ng may alam?

Saglit akong nag-isip. Pumikit ako para kumalma at makapag-isip ng tama.

Think, Astrid. Think. Think. Think.

Relax. Relax. Think.

Hmmmm.

Aha!

Napapitik ako ng kamay sa ere.

Putek! Alam ko na.

Tumayo ako at sinukbit ang bag ko. I won't waste my time on these two brainless
bitches who know nothing but to speak ill of others.

I need to find that person first, the one who created this mess. I need to talk
to that person. Dang. Hindi ko palalampasin ito.


--

Hindi ito pwede. Hindi pwedeng basta siya manira at magkalat ng maling chismis.
Pagkalagpas ko kay Pegaraw [Mia's Message: Si Pegaraw ay ang statue sa aming lib
rary, kalabaw siya na may pakpak. Meaning, pegasus plus carabao equals pegaraw.
LOL. Totoo iyan. Search niyo pa. :))] , I suddenly saw Kaye, Cess, and Philip ru
nning towards me.

Napatigil ako sa paglalakad. I saw their worried faces. Mukhang maiiyak na sila
na ewan.

Pagkarating na pagkarating sa tapat ko, they suddenly cried and hugged me.

"Whoa. H-hey. Wait. What's happening? Why are you guys crying? OA niyo ha." Pini
lit kong tumawa.

Pero hindi pa rin sila tumigil sa pag-iyak, bagkus ay mas lumakas ang hagulhol n
ila.

"Guys, ano ba? Paki-explain kung ano'ng meron?" Medyo naiinis na tanong ko. Baki
t ba sila ganito? Nandito pala sina Cess and Kaye, bakit hindi sila umattend ng
class?

"Hoy, mga bakla. Teka nga, saan kayo galing? Bakit hindi kayo umattend ng klase
kanina? Nag-cutting ba kayo?" Biro ko sa kanila.

"Hinahanap ka namin, gaga. We were calling you, pero patay ang cellphone mo. Hin
di namin alam na nasa classroom ka na. Nagkasalisi pala tayo," sabi ni Cess haba
ng nakayapos pa rin sa akin.

"Lowbat ang cp ko. Bakit niyo naman ako hinahanap?" Nagtatakang tanong ko.

"As-Astrid." Kaye said in between tears. "Wag mo silang intindihin. Gagawin nami
n ang lahat para hindi ka nila awayin."

"Huh? Kaye, what do you mean?" I asked in confusion.

Kumalas sila sa pagkakayakap sa akin. Hindi makatingin ng diretso sina Kaye sa a
kin.

Ngumiti ako ng mapait. "Oh. I see. Are you talking about the 'live-in chismis th
ingy'?"

Sabay-sabay nanlaki ang mga mata nila.

"Paano mo nalaman? May nang-away na ba sa'yo? May nagparinig sa'yo? Sino, sister
? Tell me! Kakalmutin ko ang mga mukha nila!" Nanggigigil na hayag ni Philip.

Natawa ako. "Sira. Wala. I overheard the conversation of those two brainless bit
ches at the lib."

Tumalim ang tingin nilang tatlo.

Cess spoke, "Seriously, Astrid. Where the hell are they?"

"Come on. They're not worth our time. Hayaan na lang natin sila. Besides, mawawa
la rin ang tsimis na ito. Parang panahon lang, lilipas din." I smiled bitterly.
Pero deep inside, kumukulo ako sa galit.

They gave me a worried look again.

Hinawakan ni Philip ang dalawang kamay ko. "Actually, sister, half of the studen
ts, or maybe more, know."

My jaw dropped. "Pardon?"

"Half of the students, or maybe more, know." Kaye repeated in a low voice, avoid
ing my gaze.
I stood there, dumbfounded. Gosh. Bakit niya ginawa ito? Bakit siya gumawa ng ga
nito kalaking chismis?

"Astrid!"

Napalingon ako sa lalaking tumatakbo palapit sa akin. I noticed his worried face
, gaya nina Philip. Pawis na pawis siya. Namumula ang mukha, dala marahil ng ini
t. Madali siyang nakalapit sa akin.

Nang magtama ang paningin namin, walang salitang hinigit niya ako at mahigpit na
niyakap.

Shit. Ano ba ito?

I suddenly cried. Bigla na lang pumatak ang mga luha ko. Kanina naman hindi ako
umiyak kahit gaano pa kasakit na mga salita ang narinig ko. Pero bakit nang niya
kap niya ako, bigla akong naiyak. Bakit gano'n? Bakit? Saka naman lumabas ang sa
ma ng loob na kinikimkim ko.

Iyak lang ako ng iyak. Tinago ko ang mukha ko sa dibdib niya.

Mas humigpit naman ang yakap niya.

"Karl." I whispered. I closed my eyes and continued to sob.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012.


Hindi ko na namalayan ang sunod na nangyari. The following scenes were blurred.
Ang alam ko lang, umalis na kami ni KJ sa school. Hindi na ako tumanggi no'ng in
akay niya akong maglakad. Nakasubsob lang ang mukha ko sa dibdib niya habang nag
lalakad kami paalis ng library. Hinayaan na lang muna ako ng mga kaibigan ko. Hi
natid na lang nila kami ni KJ ng tanaw.

Wala na rin akong pakialam sa dalawang klase ko pa mamaya. First time kong nag-c
ut ng class. I didn't regret it. Gusto ko munang makalayo sa lugar na ito. Away
from the people who know nothing but to judge others. Away from these people who
speak ill of others without knowing the truth. Away from gossip mongers. Away f
rom all the criticisms. Away from the pain.

Pakiramdam ko ay tila ako isang kandila na unti-unting nauupos. Nakakapanghina.
Parang nauubusan ako ng enerhiya na gusto ko na lang mahiga at magpahinga.

Hindi lingid sa kaalaman ko na maraming nakatingin sa amin ni KJ habang naglalak
ad papuntang parking lot. Sinadya kong takpan ang mukha ko para hindi masalubong
ang mga mga matang mapanghusga. Halos isubsob ko na rin ang buong mukha ko kay
KJ, kulang na lang ay takpan ko ang mga tainga ko para hindi marinig ang mga mas
asakit na salita galing sa matatalas na dila.

Hindi ako nagagalit sa kanila. No, hindi ako ganoon kababaw. Mas tamang sabihin
na naiinis ako. Naiinis ako sa kanila dahil ang bilis para sa kanila na manghusg
a. Na ang dali sa kanila na magbitiw ng masasakit na salita.

Kungsabay, I can't do anything about it. It's our human nature to judge.


--


Nakatingin lang ako sa malawak na lawa. Kasalukuyan kami ni KJ na nakaupo sa isa
sa mga benches ng Sampaloc Lake. Dahil tanghali, pumili kami ng pwesto na malil
om, sa ilalim ng isang malaking puno. Binilhan niya ako ng burger at coke. Halos
hindi ko magawang kumain. I'm too preoccupied. This is a habit of mine whenever
something bad is happening or whenever I'm sad. Wala akong pakialam sa nangyaya
ri sa paligid. Kahit nasisilaw ako sa mataas na sikat ng araw, hindi ako natinag
sa pagtingin sa malawak at payapang lawa.

Pinagmasdan ko ang lawa. May mangilan-ngilan na nakasakay sa bangka habang iniaa
ngat ang kani-kanilang mga lambat. May ilang ibon na nakadapo sa mga kawayan na
nakalutang sa lawa.

Ramdam ko ang mahinang hangin na humahampas sa balat ko. Yeah, I need air. I nee
d air to breathe dahil pakiramdam ko, nasasakal ako ngayon. Kanina rin sa school
pakiramdam ko ay sinasakal ako ng mga tao don. Hindi ako makahinga.

"Wife, be strong, okay?" Untag ni KJ.

Tumingin ako sa kanya. Kumakain siya ng burger habang nakatingin sa lawa. Hindi
ko mabasa ang ekspresyon niya. Hindi ko alam kung apektado siya sa mga nangyayar
i. But knowing him, hindi. Sobrang cool lang niya sa lahat ng bahay. Hindi niya
pinapansin ang mga tsismis. Siguro sanay na siya, or talagang hindi niya lang ug
ali ang patulan pa ang tsismis. I admire him for that. Despite his sometimes ann
oying temper, he doesn't panic. Kapag tinitingnan ko siya, para siyang dagat. Tr
anquil. Peaceful. But because I know him since we were kids, like the sea, hindi
mo alam kung kailan ito aatake, kung kailan nito ihahampas sa'yo ang malalakas
na alon.

I sighed. "I can't help it," I said. I just stared at the lake.

"Alam mo ba, you can't do anything about gossips. We can't control them. Kahit p
a maglupasay ka o umiyak ng dugo, lumuhod sa asin, o magpakalunod sa lawa na iya
n, wala kang magagawa. Why? Because people love gossips. Mas gusto nila iyon par
a may napapag-usapan palagi at para na rin makapag-aliw sa boring nilang buhay.
" He smirked.
"Pero hindi ba nila alam na masakit para sa taong pinag-uusapan nila ang mga mas
asamang salitang binibitiwan nila? Why are they like that? Human nature. I know.
But bullshit naman o! Nasasaktan ako e! 'Di ba, human nature din ng tao ang mas
aktan?" Naiinis na sabi ko, hindi alintana ang nagbabadyang luhang nais pumatak.


Hay. Hindi. I can't cry. Kanina pa ako iyak nang iyak. Nakakapagod.

I heard him sigh. "Alam mo ba, kailangan mong magpakatatag. Drowning yourself in
misery won't help."

I felt his gaze.

I looked at him and smiled bitterly.

We stared at each other for a minute when he broke the silence. "You can't pleas
e everybody. You can't just grab someone's arm and tell him or her that the goss
ips are not true. You can't explain yourself to every single person who knows ab
out the spreading rumors. Why?" He smiled and grabbed my left hand and gently sq
ueezed it. "Kasi, kahit pa ano'ng sabihin mo sa kanila, pinipili lang nila ang m
ga bagay na nais nilang pakinggan at paniwalaan."

KJ's words struck me. Totoo ang mga sinabi niya. No matter how we explain oursel
ves to someone, we can't force them to believe us. Wala naman magagawa ang pag-i
yak ko 'di ba? Lalong hindi rin makakatulong ang problemahin ko ang mga tsimis a
t magmukmok na lang. Masakit, oo. Mahirap, sobra. Pero ano'ng magagawa ko? Nangy
ari na. Kumalat na ang maling tsismis.

For the first time since the incident, I smiled. "So the best way to battle the
rumors is to prove to everybody that those rumors are just rumors."

"And the next best thing to do?" KJ asked, still smiling.

"What is it?"

"Just ignore the rumors. Don't let them bring you down, Astrid. You are a strong
woman. You'll make it. We'll make it." He suddenly hugged me.

"We'll make it." He repeated. "Trust me, Astrid."

I smiled and hugged him tight. "I trust you, Karl. I trust you."


--


"Punyeta! Ang bagal! Pagong ka ha? Pagong? Baka naman snail? Alin doon?" KJ aske
d sarcastically.

After our conversation, we decided to unwind. Tama siya, drowning yourself in mi
sery won't help. Kahit pa maubos na lahat ng luha ko, wala naman magagawa iyon.
Nasayang lang ang mga luha ko. Nahirapan pa ako at namula lang ang mga mata ko.
Minsan talaga, may pakinabang din ang KJ na ito. Haha.

Naaalala ko tuloy ang first date namin dito sa Sampaloc Lake. Parang dejavu lang
ngayon. Kasalukuyan akong nagda-drive ng bisekleta. And guess what? Nakaangkas
si KJ. Oo, siya naman ang nakaangkas. Alam niyo ba iyong nakaangkas na pambabae?
Iyong nakahawak sa beywang habang nakaupo pa-side? Gano'n ang itsura niya ngayo
n. Hahaha. Ang cute niya e. Ayaw niya no'ng una na ako ang magdrive, pero dahil
nadaan siya sa puppy eyes ko at kaunting pacute pa, nagpaubaya na lang siya sa a
kin.

Nahihiya rin si KJ sa mga nadadaanan naming tao. Dahil na rin sa pwesto niya at
syempre, dahil babae ako pero ako ang nagdadrive. Hmp. Bakit? May rule ba na da
pat lalaki lang ang laging magdrive? As far as I know, walang batas na gano'n. M
ay pagka-sexist kasi itong si KJ e. Masyadong male chauvinist pig. Feeling niya
yata ay nasa Medieval Period pa kami, when Patriarchy reigned. Like hello? We ar
e now in the 21st Century. Our society has taken direct interest in the status o
f women's rights around the world. I know that social equality seems a dream for
now. However, I am against sexism. Ayoko lang pagminamaliit ang kakayahan ng mg
a babae.

"Sorry ha? Nag-iingat kasi akong magdrive. Ayokong makabangga ng tao at animals
sa daan." I said sarcastically as well.

[Mia's Message: Picture ng mga inaarkilang bike at tri-bike sa Sampaloc Lake ---
>.]

"Punyemas naman o! Ano ba ang dinadrive mo? Kotse ha? Kotse? Bike lang ito, boy!
Bike! Leche." Naiinis na sabi ni KJ.

"Can you just shut up? Angkas ka lang, reklamo ka pa. 'Wag kang demanding. Leche
ka rin."
"Aabutin tayo ng isang araw bago maikot ang Sampaloc Lake. Wow."

"E 'di mabuti? Ayaw mo no'n? Feel na feel mo ang surrounding?"

"Kung ang sinasabi mong surrounding ay ang mga alikabok na galing sa kalsada at
lupa, ang nakakapasong sikat ng araw, ang mga dahon dahon na pumapatak sa buhok
ko galing sa mga puno sa daan, at ang amoy ng malalim na kanal na nadaanan natin
kanina, tama ka. Feel na feel ko nga ang surrounding na sinasabi mo! Bwisit!" S
igaw ni KJ.

"Ang arte mo! E 'di maligo ka pagdating sa bahay!" I shot back.

"Gustuhin ko mang maligo na, mukhang sa kupad mong magdrive, bukas pa ako makaka
uwi at makakapaligo."

"OA ka ha! Malapit na tayo o!"

"Sa pagkakaalam ko, this is a 3.8 kilometers concrete road that goes around the
lake. Ano ba ang konsepto mo ng malapit? Kasi kung ang konsepto mo ng malapit ay
iyong nakakalayo pa lang tayo ng 100 meters at nasa 3.8 kilometers ang kailanga
ng ikutin, then mukhang malapit na nga tayo." Sarkastikong sabi nito.

"Malapit na iyon. Hindi mo mamamalayan, nandoon na pala tayo. Tumigil ka na lang
ng kakaputak diyan, pwede?"

"Do you even know what you're saying? Alam mo ba ang measurement na sinabi ko? A
lmost four kilometers, Astrid! Four kilometers! I can't believe you." Napahinga
pa ito ng marahas. "Bobo ka nga. Ang bobo mo sa Math. Leche."

"E 'di ikaw na ang Math genius! Hiyang-hiya naman ako sa knowledge mo sa measure
ment! Ikaw na ang magaling! Pasikat ka! Leche ka rin!" I shouted. Yabang-yabang
nitong KJ na ito.

"Umalis ka na diyan! Ako na ang magdadrive. Itigil mo na ang bike na ito."

"Ayoko."

"Itigil mo na!"

"Ayoko nga e!"

"Mamimili ka lang, itutulak kita o ititigil mo na ito?"

"Ititigil na! Punyemas talaga o! Bwisit ka talaga!"

Wala akong magawa kundi itigil na ang bike. Paano, nagreklamo na ang pasahero ko
. Ang bagal bagal ko raw. Kaya nang siya na ang nagdrive, parang kotse na pinaha
rurot niya ang bisekleta. E 'di siya na ang mabilis magbike. Pasikat talaga e. S
arap itulak nitong lalaking ito.

Ano nga kaya kung itulak ko siya? Para magplanking na lang siya sa kalsada. Tapo
s headline pa siya, "Lalaki, Patay Matapos Mahulog sa Bisekletang Sinasakyan." B
wahahahahaha. Okay, ang bad ko. may tendency pa yata akong maging killer. Creepy
.

So ayon, we rode around the road surrounding the lake. Mahangin sa labas. Nakaka
kain ko na nga ang buhok ko sa bilis magpaandar ni KJ ng bike.

Sumandal na lang ulit ako sa likod ni KJ gaya ng dati. Parang dejavu lang talaga
ito. Same feeling when I'm with him.

Same happiness when we're together.

Gosh. I really really love this hot-tempered and annoying man. I love him to bit
s. Okay. Now, I'm being mushy. Hahaha.


--


Hindi na namin namalayan ang oras. Gabi na nang makauwi kami. Pagkatapos namin m
ag-ikot sa lake gamit ang bike. Nagfoodtrip lang kami. Isaw, hotdog, palamig, c
hichirya, burger, at kung anu-ano pa. Kumain din kami ng sandamakmak na kwekwek.
Pakiramdam ko, nadagdagan ako ng timbang. Grabe. Sobrang busog na talaga. Pagka
dating ko nga sa bahay, hindi na ako nakapagdinner sa sobrang kabusugan. Dumiret
so na lang ako sa kwarto at nanood ng TV. Nag-aral saglit, nagshower at nagtooth
brush. Pagkatapos ng aking seremonyas, nahiga na ako.

I was about to close my eyes when I received text messages from my friends. Nagt
ext din sina Neiji. Nangungumusta sila kung okay na raw ba ako. Nagbigay din ng
pieces of advice and sinabi na they got my back. Natuwa naman ako sa mga mensahe
nila.

Knowing I have my friends with me made me smile. Iba talaga ang mga tunay na kai
bigan. When people turn their backs on you, your true friends will stay. I'm luc
ky to have them. I couldn't ask for more.

Matutulog na sana ulit ako nang biglang tumunog na naman ang cellphone ko.

1 message received:
From KJ the Great:
Still up?

KJ the Great ang pangalan ni KJ sa cellphone ko. Ayaw niya no'ng una kasi nga gu
sto niya e Mister daw ang ilagay ko. Sabi ko naman, para siyang stranger no'n. M
ister KJ. 'Di ba? It's like addressing someone formally. Hehe. So ayan, dahil la
gi siyang nagmamagaling, KJ the Great na lang. Hahaha.
To KJ the Great:
Yup. Why?

1 message received:
From KJ the Great:
Wala. Masama ba'ng magtanong? Sige. Matulog ka na.


To KJ the Great:
Sungit mo? Meron ka? K. Night!


1 message received:
From KJ the Great:
Whatever happens, I'm here. Alright? Always remember, I love you.

Oh-kay. So bakit gano'n? Namula yata ako? Pakiramdam ko lahat ng dugo ko ay umak
yat sa mukha ko! Hahaha. Bakit gano'n? Kaninang umaga lang, sobrang sama ng paki
ramdam ko. Pero ang daling nabura ng lungkot ko at inis dahil sa kanya. May magi
c powers ba siya?

Oo, Astrid. Meron. Love. Love ang magic power niya, singit ng mumunting boses sa
isip ko. Ang baduy ko. Hahaha. Bangag na nga ako. Kailangan ko nang matulog tal
aga.

I slept wearing a smile on my face.


--


Lumipas ang weekend nang hindi ko man lang namamalayan. Sa weekend na iyon, naka
limutan ko nang panandalian ang mga nangyari no'ng Friday. Wala naman akong masy
adong ginawa. Nag-aral na lang ako. Nagmoviemarathon kami ni KJ at nagbasa lang
ng libro sa may terrace nila. Ewan ko kung alam na ng parents namin na may somet
hing kami ni KJ or talagang akala lang nila ay close na kami after we stayed tog
ether in a house for more than a month. We didn't even bother to tell them. Sak
a na siguro. Hindi naman sila nagtatanong pa e. So hindi kami nagsasabi. Bwehehe
.

So ayon nga, ang bilis lang ng tatlong araw na walang pasok dahil nagising na la
ng ako na Tuesday na. Time for hell este school. Time for school.

I sighed. Kaya ko ito. I have to face them. Hindi ako dapat matakot. Wala kaming
ginawang masama ni KJ. Magkasama lang kami sa bahay, pero hindi kami naglive-in
gaya ng binibintang nila. And for the record, I am not a slut.

So patutunayan ko ngayon sa kanila na kaya ko ito. Hindi dapat ako umatras. Hind
i ko dapat takbuhan ang problema. Sabi nga ni Philip, harapin ko raw ang problem
a with confidence. Itaas ang kilay at i-sway ang buhok. Rumampa at kabugin ang l
ahat ng taong manghuhusga, at sumigaw ng Darna. Baliw talaga ang bading na iyon.


--

Parang biglang bumigat ang mga paa ko na hindi ko magawang ihakbang palabas ng k
otse ni KJ. Bigla akong kinabahan. Mahigpit kong nahawakan ang bag kong nakapato
ng sa lap ko. Nasa loob kami ng kotse, pero tanaw ko ang mga tao sa labas na nak
atingin sa amin. Nagsimula na naman silang magbulungan.

"Hey, wife." Untag ni KJ.

I looked at him with an anxious face. "Yes?"

"Remember the things I told you last time?"

I absentmindedly nodded.

Hinawakan niya ang mukha ko. "Hey! You can do this, okay?"

I just stared at him, thinking of what to do and what to answer.

He smiled sheepishly. "Saka 'di ba, ipapahiya pa natin ang nagkalat ng tsismis?
Ipapamukha natin kay Korina and her gang na sinungaling sila?"

I was shocked. He knew?

Parang nabasa naman nito ang nasa isip ko. "I know. I have my sources. Misis, we
are the Cryptic Warriors. The most powerful frat in our school. Remember?" He s
mirked.

"Yabang mo!" Natatawang sabi ko.

"We can do this. Just be strong. You have me." He winked.

Okay. That did it. Peste. Bakit ba ang gwapo ng kumag na ito na hindi ako nakata
nggi nang binuksan niya ang pintuan at hinila ako palabas ng sasakyan. Tama ba i
yon? Gamitin ang kagwapuhan sa akin na alam niyang kahinaan ko? Peste.

He held my hand. "Trust me," He said seriously, staring into my eyes.

Oo nga. Kaya ko ito! Aja!

"I trust you." I said, determined.

Now playing:
Head Above Water
by: Theory of a Deadman

[Mia's Message: Pakiclick na lang ang video sa side --->]

Did you ever picture life like this
No shooting star to grant your wish
Are you everything you hoped you'd be
Or caught somewhere in between

Grabe. Simula paglabas namin sa kotse hanggang paglalakad papuntang klase, nakat
ingin lang silang lahat sa amin ni KJ. Deadma lang si KJ. Walang mababakas na em
osyon sa mukha niya. Ako naman, nanghihina. It hurts so bad na pag-isipan ka ng
mga bagay-bagay na alam mong hindi mo ginawa. Pero ano pa nga ba? Nandito na ito
e.

You dropped your nickel down a wishing well
And prayed for luck to cast its spell
To bring you closer to your dreams
That always seem just out of reach

Sana may magic powers ako. Sana kaya kong burahin sa mga utak nila ang mga tsism
is na kumakalat. Kagabi nga, hiniling ko na sana paggising ko, panaginip lang pa
la ang nangyari last Friday. Pero hindi e. Totoo lahat. Paggising ko, humarap na
naman ako sa reyalidad. This cruel reality sucks.

You pray to God the moment when
You feel the current pull you in

I closed my eyes for a moment and prayed. Lord, sana malampasan ko ito. Sana mal
ampasan namin ito ni KJ.

Try to keep your head above water
Has never been harder
Even when it feels hopeless
You're gonna get through this

I opened my eyes. Kaya ko ito. Kaya namin ito. I raised my chin. Aja!

Head above water, gotta fight from going under
Even when it feels useless to wish
You're gonna get through this

Tiwala lang. Malalampasan din namin ito. As long as we have each other, I know K
J and I can make it. Mahirap, oo. Para bang unti-unti kang nalulunod at pilit tu
mitingala para hindi ka abutin ng tubig at tuluyang malunod. Parang kang nakikip
aglaban sa malalim na tubig na unti-unti kang hinihigit pailalim. At para makali
gtas, kailangan mong iangat ang ulo mo, kailangan mong tumingala para makahinga
at hindi tuluyang lumubog.

Have you ever felt like giving in
Tried for hours but just can't win
Tell yourself you're not good enough
The struggle alone is just too much
No one's there to hear you scream
You gasp for air but cannot breathe
Did you ever think you'd see the day
When you'd watch your life get washed away
You pray to God the moment when
You feel the current pull you in

Alam mo ba ang pakiramdam na gusto mo nang sumuko sa laban? Na gusto mo na lang
magpakalunod para hindi ka na mahirapan pa? Na gusto mo na lang ilubog ang ulo m
o sa tubig, hanggang unti-unti ka nang hindi makahinga? Ang hirap. Sobrang hirap
maging matatag.

Try to keep your head above water
Has never been harder
Even when it feels hopeless
You're gonna get through this
Head above water, gotta fight from going under
Even when it feels useless to wish
You're gonna get through this

Pero hangga't kaya ko, lalaban ako. Kakayanin ko, kahit gaano pa kahirap. Kahit
gaano pa kasakit. Si Astrid ako 'di ba?

Did it ever hurt so bad
That the thought of feeling lost would never end
Well you will think again

Hindi ko alam kung kaya kong manalo sa laban. Kung hanggang kailan ako lalaban s
a malalim na tubig para hindi tuluyang malunod. Hindi ko alam kung hanggang kail
an ko kayang tumingala para huminga.

Try to keep your head above water
Has never been harder
When it feels hopeless
You're gonna get through this
Head above water, gotta fight from going under
Even when it feels useless to wish
You're gonna get through this
Ang alam ko lang, sa buhay ng tao, hindi nawawalan ng pagsubok. Nasa iyo na lang
kung tuluyan kang magpapakalunod sa mga problema, kung tuluyan kang susuko sa l
aban. It's not just about you versus them. It's not just about you versus the ru
mors. It's also about you versus your fears. You have to battle your fears so yo
u can face them with dignity and strength.

Head above water, never been harder
Tryin' to keep your head above water has never been harder

I looked at KJ while we were walking. Nahalata marahil niyang nakatingin ako. He
looked at me and smiled. I smiled back.

You're gonna get through this
You're gonna get through this

I know...I'm gonna get through this. We're gonna get through this.

Copyright © ScribblerMia, 2012.


In life, there are people who will pull us down.

Aminin man natin o hindi, apektado tayo sa sinasabi ng iba. To tell me that you
are not affected with such gossips is bullshit. Somehow, you know that deep down
, naaapektuhan ka rin sa tsimis kesehodang totoo man ito o hindi. Bakit? Sino ba
'ng tao ang gustong pag-usapan? Sino ba'ng tao ang hindi masasaktan lalo nat hind
i naman totoo ang sinasabi nila? Do not underestimate the power of words. Dahil
parang matalas na punyal ito na nakakahiwa.

Yes, kikilos ka na parang wala lang sayo ang sinasabi nila kapag kaharap mo sila.
But at the end of the day, youll close your eyes and wish na matapos na ang laha
t ng ito.

In life, there are people who will pull us down. Still, we should not forget tha
t there are also people who will pull us up after we fall.

I sighed. I was reading ScribblerMias blog from my iPad. Nakakarelate kasi ako sa
topic niya. Tama siya. Katabi ko ngayon ang isa sa mga taong tinulungan akong t
umayo pagkatapos kong madapa (figuratively speaking ha).

[Mia's Message: So umeksena ang author dito. :P]

What are you reading? Tanong sa akin ni KJ.

Kasalukuyan kaming naghihintay ng propesor. Pasulyap-sulyap lang sa amin ang iba
naming kaklase. Takot na lang nila kay KJ.

Hmm. Blog ni ScibblerMia, sagot ko habang nakatingin pa rin sa iPad ko.

Sino naman iyon? Nakakunot-noong tanong nito.

Hindi mo siya kilala? Like oh my gosh. Like shes my fave blogger.

Arte mo. Buset. Nakasimangot na sabi nito.

Tumawa na lang ako. Sa totoo lang, wala kasi talaga akong magawa. Ayoko namang p
agtuunan ng pansin ang mga tadpoles sa paligid kaya gusto kong ma-distract. So a
yon, nagbabasa na lang ako ng blog. Maya-maya rin naman, dumating na ang Prof.

Nagsimula na ang discussion. Nakinig na lang kami parehas ni KJ. The thing I lov
e most in UP is the teachers professionalism. Wala silang pakialam sa issue ng mg
a students sa campus. They are just doing their job by teaching us and inspiring
us. Nothing more, nothing less. I admire them for that. For sure, alam nila at
updated sila sa latest chismis dito sa campus, pero they treat us like nothing w
rong is going on. After all, why are we here in the campus? To learn and not to
give a damn with bullshit lies and nonsense gossips. Omaygad. Im becoming a cussi
ng monster here. Profanity, leave me alone! Hehe.

After the class, sinamahan ako ni KJ hanggang sa cafeteria. I told him Id be okay
naman alone, but he insisted on accompanying me here. Okay, siya na ang pasaway
na sweet.

Nakita ko namang nakaupo sina Philip at nakaabang. Malamang they were expecting
me.

Pagpasok namin ni KJ, nakatingin lahat sa amin ang mga tao sa cafeteria. Ayan na
naman po. Hay naku.

Nilingon ako ni KJ. "You'll be okay, right?" He smiled.

Syet. Ang gwapo. Nalaglag na lang ang puso ko sa sahig. Pakipulot, please.

I nodded, still mesmerized by that smile.

"Alis muna ako. I have a meeting with the members. Call me when somebody is both
ering you." He looked around the cafeteria and shouted. "Because if they hurt yo
u again, I won't think twice pulling their tongues and breaking their necks."

Yikes. Now that's creepy.

Dali-dali namang nagsiyuko ang mga tao sa cafeteria. Okay. Sino ba namang hindi
matatakot kung mismong leader na ng kinatatakutang frat ang magbanta ng ganyan '
di ba?

"Ano ka ba? Okay lang ako. Doncha worry. Sige na. Chupi ka na." Saway ko sa kany
a.

He looked at me seriously. "Alright." Then, he kissed me on the forehead and wen
t outside.

Okay. I just melted. Grabe naman. Namula ako ng bahagya. Bahagya talaga? Hehehe.
Pinigilan ko ang sarili kong 'wag ngumiti. Nakakahiya e. Nakita ng lahat iyon.
Si KJ ha, pumi-PDA ang peg?

Dali-dali naman akong lumapit kina Philip.
Yow. I greeted them, giving them my most charming smile. Haha.

Baklush! Sabay-sabay nilang bati.

Sabi ko na nga ba okay ka na e. Komento ni Kaye.

Oo. Sa personality mo, madali ka maka-move on sa mga bagay-bagay, Cess added.

E ikaw ba naman ang magkaroon ng boyfriend na gaya ni Papa KJ, hot, sweet, gwapo,
mayaman, matalino, malaki ang ti Napapreno si Philip when we shot him a glare. wala
sa sarili. Malaki ang tiwala sa sarili. Kayo talaga o!

Nagtawanan na lang kami, ignoring those people around us. Of course, I am fully
aware of whats happening in my surrounding. I am not that stupid. So sabi nga nil
a, balewalain na lang. What will I get from paying attention to their stupid rem
arks? Nothing, right?

Busy lang kami sa pagkain at pagtatawanan na parang walang nangyari. I love thes
e guys. Bihira ka makakita ng totoong kaibigan na kilalang-kilala ka at gagawin
ang lahat para mapagaan ang loob mo.

Oo nga. Grabe, Astrid. Nang-harrassed na naman itong si Philip. Nakasimangot na sa
bi ni Kaye.

I suddenly remembered something.

Oo nga pala. What happened between you and Neiji? Excited kong tanong.

Kaye blushed.

Ayon, kumekerengkeng, Philip said bitterly.

Selos much? Tanong ni Cess kay Philip.

Philip rolled his eyes. Duh.

Bittter ang bading na ito. Alam naman kasi namin kung gaano siya kapatay na pata
y kay Neiji.

Kwentoooo! Pumapalakpak pa na sabi ko.

Ngumiti si Kaye. Ayon nga. 'Di ba iniwan niyo kami sa table? May atraso ka pa sa
akin, by the way. Sabi sa akin ni Kaye bago pinagpatuloy ang kwento. He said sorry
. Ayon. Hindi raw niya sinasadya iyon. Nagulat lang daw siya kasi ano Napayuko si
Kaye.

Kasi? I asked eagerly.

Kasi

Napangitan daw siya kay Kaye. Philip cut her words.

Bading, pwede ba? Dinaig mo pa ang nakakain ng isang timba ng ampalaya, Cess said.

E talaga naman e. Philip pouted.

Awww. Ang cute talaga ng bading na ito. Sayang lang, parehas Fafa ang gusto nami
n e. Kung naging lalaki lang siya, for sure marami-rami na ring napaiyak si Feli
pe.

Sister, wag ka muna sumingit, please? Natatawang sabi ko kay Philip.

Fine. Ang sakit lang kasi na pinag-uusapan sa harapan ko ang first love ko at ang
panget na babae niya. Tse.

Hinampas naman ni Kaye si Philip.

So ayon nga, we talked. No'ng una para siyang engot. Tinanong kung kumusta raw ak
o, kung kumain na raw ba ako, kung mahirap daw ba ang Math subject ko. Hello? Hi
ndi ko alam kung nang-aasar siya o hindi niya lang alam na CommArts ako. Kaye rol
led her eyes.

Kunwari ka pa. if I know, kinikilig na ang pwet mo. Tse. Singit na naman ni Philip
.

Philip! Sabay-sabay na saway namin sa kanya.

What?" Kunwari ay inosente niyang tanong.

Tumaas ang mga kilay namin.

"Fine! Ill shut up. He crossed his arms and gave us a bored look.

You better, or else, Ill cut your throat. Kaye warned.

Grabe. Nakakatakot naman magbanta ang babaeng ito.

Tumingin ulit sa amin si Kaye at ngumiti, halatang kinikilig.

Tapos ayon. Nagkwento siya about sa aso niya na kapangalan ko raw. No'ng una nain
is ako, pero sabi niya, iyon daw ang unang name na pumasok sa isip niya no'ng na
kita niya ang aso na binigay sa kanya ni Jigger. No'ng time na iyon kasi, inaasa
r niya ako na mukha akong puppy kasi malaki raw ang mga mata ko. E medyo nainis
na ako noong oras na iyon. Kaya ang ginawa ko, sinapak ko siya.

I gasped.

Shh. Patapusin mo muna ako magsalita. Awat ni Kaye.

I nodded.

Bigla naman natauhan. Pagkasapak ko, bigla akong tinanong na, Are you free on Sund
ay? Kaye said dreamily.

Waaaaa! Talaga? So you guys went out on a date last Sunday? Kinikilig na tanong ko
.

She nodded. Kumain kami. Nag-arcade. Nanood ng movie. Tapos tinuruan niya akong m
ag-Dota. Kaye laughed, as if remembering what happened last Sunday.

Cool. Sabay naming sabi ni Cess. Halos himatayin kami sa kakiligan.

Nagkwento pa si Kaye ng mga napag-usapan nila at ginawa, at ang mga funny moment
s nila ni Neiji. Nakakatuwa sila. Habang nakikinig ako sa kwento ni Kaye, hindi
ko mapigilang matuwa for them. Neiji is a good guy, hindi lang halata. Hehe. Per
o alam ko, seryoso talaga siya kay Kaye. Pero ang mas kinatuwa ko ay nang malama
n kong nanliligaw na raw si Neiji kay Kaye. Ganito raw ang nangyari noong tinano
ng ni Neiji si Kaye.

*Kayes flashback*

Hoy. Sigaw ni Neiji kay Kaye habang papasok sa bahay nila. Hinatid kasi ni Neiji s
a bahay si Kaye.

Ano? Kaye shouted back.

May itatanong ako. Pwede?

Nagtatanong ka na.

Wag kang pilosopa kung ayaw mong pektusan kita.

Lumapit si Kaye at piningot ang tainga ni Neiji. Ano'ng sinabi mo ha, magaling na
lalaki?

Waaa. Aray! Ang sabi ko pepektusan ko sarili ko kasi pilosopo ako.

Kaye crossed her arms. Ano ba'ng itatanong mo?

Kinamot ni Neiji ang noo. Ano

Ano?

Manliligaw ako, Neiji said seriously.

Nanlaki naman ang mga mata ni Kaye. Is that a question?

Mukhang nagtaka rin naman si Neiji. Ay, hindi ba tanong iyon?

Napa-facepalm na lang si Kaye.

*End of Kayes flashback*

Sabay-sabay ako, si Philip, si Cess, at si Kaye na napa-facepalm. Ano ba'ng mero
n sa mga frat men na iyon at parang may mga sapak? Diyos ko po.

Pero okay lang sa akin. Kinilig pa din ako sa pagsabi niya. Halos mamilipit na si
Kaye sa upuan.

Okay, wala na tayong magagawa sa taong in love. Ang mahalaga, okay na sila ni Ne
iji. Naayos talaga ang lahat ng bagay sa maayos na usapan. Kung maayos na usapan
nga ba ang matatawag sa pag-uusap nina Kaye at Neiji.

Nagtawanan na lang kaming apat. Kahit halata naming bitter si Philip. Deds na de
ds kasi talaga siya kay Neiji. Balak daw niyang agawin si Neiji kay Kaye.

Well, well, well. Look whos here. Sabay-sabay kaming napatingin sa mga babaeng papu
nta sa pwesto namin.

Well, well, well. The bitch is here. Bulong ni Philip.

Syet. Napatawa naman ako do'n. Pasaway talaga ang bading na ito.

Lumapit sa pwesto namin ang grupo nina Kirena este Korina. Nasa pito siguro sila
. Nakataas ang kilay ni Korina.

"The slut is here, girls." Maarteng sabi nito.

Nakatingin lang kami nina Philip sa isa't-isa. Sumignal si Kaye kung lalabanan d
aw ba namin, pero umiling ako.

And of course, dahil nga pabida si Korina, naagaw niya ang pansin ng mga student
s. Lahat ng tao sa cafeteria, nakatingin lang sa amin. Halatang nakikinig sa usa
pan.

"Ang kapal naman ng mukha mong pumasok today." Alipores number 1 said.

"Yuck. Kadiri siya." Alipores # 2 said.

"What are you still doing here, creep?" Alipores # 3 said.

I rolled my eyes. Seriously? Nagpapatawa ba sila? Gusto kong tumawa sa harapan n
ila. Daig pa nila ang mga payaso sa pinagsasasabi nila.

"Hey, bitch. We all know you are a slut." Malakas na sabi ni Korina. Gusto marah
il talagang iparinig sa lahat.

Nagsimula namang magbulungan ang mga tao sa paligid. Oh well. What's new?

Hindi ko na lang siya pinansin. Ganoon din ang ginawa ng mga kaibigan ko. Pinagp
atuloy lang namin ang pagkain. Kiberlalu lang kami. Parang walang nakikita at na
ririnig. Sa totoo lang, ayokong patulan siya. Kahit na alam kong siya ang nagkal
at ng tsismis, ayoko nang komprontahin pa siya. Para saan? Alam ko namang itatan
ggi niya iyon. Bukod pa doon, wala naman akong mapapala kahit bugbugin ko pa siy
a. The damage has been done. Bahala na siya sa buhay niyang dumakdak diyan. Pago
d na akong makipagtalo sa utak ipis na gaya niya.
Korina leaned. "Kung hindi mo sana inagaw sa akin si Karl, hindi mangyayari ito
sa'yo." She smiled smugly.

I looked at her blankly. Inagaw ko raw si KJ sa kanya? Kailan ba naging sa kanya
si KJ?

"Kung hindi ka umeksena, e 'di sana boyfriend ko na siya. Leader ako ng sikat na
sorority dito sa school. At siya naman sa frat. Bagay kami. We are supposed to
be the perfect couple. I did everything just for him to notice me. But heck! Wha
t did you do? You ruined us! I hate you." She whispered angrily.

This woman is sick. Wala pa rin akong reaksyon. Hinayaan ko lang siyang maglabas
ng sama ng loob. Mamaya nga, kakausapin ko si KJ. Itatanong ko kung ano ba tala
ga ang relasyon niya rito kay Kirena. After all, I caught them kissing once. Hmp
.

"Did you hear me, bitch? I hate you to death. I will do everything just to get r
id of you. I want my Karl back. Get me? I want him back, in whatever means. And
if I have to kill you, I would."

Still, I showed her my poker face.

Mukha namang nanggigigil na sa galit si Ateng. Belat. Hindi ako mag-aaksaya ng p
anahon sa tulad niya. Fame whore. Tsk. Is she that desperate to get KJ? Kunin ni
ya. Sige. Tingnan ko lang kung sasama sa kanya si KJ. Wahehehe.

"Scared, bitch?" She gave me a fake smile. "You should because I won't stop pest
ering you until I get my Karl."

Gustong -gusto ko na siyang sigawan na "Get a life, creep!" Kaso hindi ko ginawa
. Patience.

Tumayo na siya. Napagod na marahil sa kakayuko at kakabulong. Sus. Pabulong-bulo
ng pa. Ayaw niya pang iparinig sa madlang people ang pagkadesperada niya. Hmp.

Tiningnan ko sina Kaye, nagpipigil sila ng tawa. Hindi ko alam kung narinig nila
ang mga binulong ni Korina or tawang-tawa lang sila sa poker face ko. Bakit ba
ganito ang mga ito? Syet. Hindi dapat ako matawa. Baka mas lalong magalit si Kor
ina at ang kanyang mga alipores.

Korina crossed her arms. Nakataas pa rin ang isang kilay nito. Grabe. Forever na
ba nakataas ang kilay ng mga babaeng ito? Nakakatawa sila. Naiimagine ko sa kan
ila ang mga bullies sa mga Hollywood movies na napapanood ko. Iyon bang mga blon
des doon na mga cheerleaders na laging binubully ang mga bida? Hehehe.

"Hey! Don't pretend as if you don't hear me, bitch!" She shouted.

La la la la la. Bahala la la la ka.

"Slut!" Alipores # 5 shouted.

"Hoy! Matuto kang sumagot pagkinakausap ka ng leader namin!" Alipores # 6 added.

La la la la.

Nagbulungan na naman na parang mga bubuyog ang mga estudyante.

Nakita ko ring nakangiti na sina Philip kaya napangiti na rin ako.

Napansin marahil ni Korina ang pagngiti ko dahil nagsalubong ang mga kilay niya.
Nawala ang poise nito nang pumadyak sa sobrang inis.

"You whore!" She was about to grab my hair. Buti na lang napansin ko kaya tumayo
agad ako.

I grabbed her hand. Poker face pa rin ako. Inuubos nito ang pasensya ko.

"Stop bullshitting around." I looked at her with disgust. "You're sick." Binitiw
an ko ang nakakadiri niyang kamay. Ewww. Germs.

Kinuha ko ang bag ko. Tumayo na rin sina Philip.

Nakatayo pa rin si Korina at nanlalaki ang mata.

I gave her the coldest look I can give to a person. Makuha siya sa tingin.

Mukhang natakot yata. Hindi kasi ako umiimik kanina e, tapos ngayon kinapitan ko
ng mahigpit ang kamay niya. Huh! Akala niya yata takot ako sa kanya.

"Instead of wasting my time listening to your crappy and stupid remarks, I'd rat
her read a book. Instead of busying myself hooking a guy, I'd rather busy myself
studying. Why are you here for anyway?" I stopped and looked around. All eyes w
ere on me. "Instead of pestering others and saying rubbish things behind their b
acks, I'd rather mind my own business. After all, this is UP. This is a universi
ty."
I smirked, aware that every person here is listening. "This is not an arena for
foolish people who know nothing but to compete whose gossips are hot and whose g
ossips are not. Again, this is UP." Tiningnan ko silang lahat. "Now, show me, wh
at honor and excellence are about."

Napayuko ang ibang estudyante. Guilty beyond a reasonable doubt ang peg nila?

Tumingin ako kay Korina. Halata pa rin ang pagkagulat niya, ganoon na rin ang mg
a alipores niya. Natauhan? Sana.

"As for you, stop being pathetic." I gave her one last glance before I turned ar
ound and went outside.

Sumunod naman sa akin sina Philip. Pero naririnig ko ang usapan nila sa kilod.

"Hahahaha. Grabe. Hindi ko kineri. Nirecord ko talaga. Ansaveh ni Ate Shawie at
Ate Vi sa galing ni Astrid?" Said Philip.

At talagang pinagtawanan pa ako ng mga ito.

Napangiti na lang ako at napailing.

"Ehem."

Napahinto kami sa paglalakad. Tumingin ako sa kaliwa at napansin si KJ at sina..
.Omaygad! Kumpleto sila. Si Papa Zach, kasama niya! Shet! What are they doing he
re?

Lahat sila nakangiti sa amin. Awww. Ang gagwapo. Nyeta. Pwede bang ikiss sila is
a-isa? Hindi ko mapigilan e. Hahaha.

"Hey!" Nakangiting bati namin sa kanila.

"I guess you don't need our help anymore." KJ smiled.

Ano? So dapat tutulungan nila ako kaya sila nandito? At kailangan talaga kumplet
o pa sila? Naks.

Papa Zach winked at me. Omaygad! I die. Hahaha.

"You're one hell of a woman, Wife. You sure can kick everyone's ass." Lumapit si
ya sa akin. He leaned, and whispered something to my ear, which made me blush ag
ain.

"I'm proud of you, Misis."



Copyright © ScribblerMia, 2012

"I'm proud of you, Misis."

Ano raw? Tama ba ang narinig ko? Hindi ba ako nagkamali ng narinig sa sinabi niy
a? Proud daw siya sa akin? Weh? 'Di nga? Maygad! Okay. Me already! Ang sweet nam
an ni KJ (paminsan-minsan). Kinabog ko si Rapunzel sa haba ng buhok. Kinikilig a
ng balunbalunan, atay, baga, tiyan (tiyan? parang mali yata isali iyon, parang m
ajejebs na ako no'n e). Sige, erase. Kinikilig ang puso ko. Ayiii.

"Awww." Hirit ng mga CW members.

"O, tama na iyan. Dadagain ang UPLB sa kakesohan niyo," Kenji snorted.

"Hiya naman kami sa ka-sweetan niyo," Zach added.

"Woooo. Sige. Iwan na ang mga lovebirds na iyan. Tara na, mga pre. Mang-chicks m
una tayo." Sigaw ni Trace. Tinaas pa niya ang kanang kamay na animo'y susugod sa
gyera, pero ang totoo, mambababae lang talaga. Hay. Boys will be boys.

"Let's go sagow." Hirit ni Jigger.

Kinantyawan pa nila si KJ na kasalukuyan nang namumula sa kahihiyan. Kung wala m
arahil ako rito, nakatikim na ng tig-iisang suntok ang mga ito kay Supremo. At a
yon na nga. Sabay-sabay naglakad palayo ang CW papunta sa kung saan mang paraiso
(kung saan maraming dilag). Ang ingay-ingay nila habang naglalakad, pinagtitin
ginan tuloy sila ng mga estudyante. Akala yata may rally na.

"Kahit kailan talaga, nakakahiya ang mga kumag na iyon," KJ muttered.

Napatawa na lang ako sa sinabi ni KJ.

"Astrid," Cess shouted.

Napalingon ako sa pwesto nila, na kanina pa rin nakatayo at nagmamasid sa mga pa
ngyayari. Mababakas sa mga mukha nila ang pinipigil na kilig.

"Sibat na rin kami ha?" Maarteng sabi ni Philip.

"Bye," Sabay-sabay nilang sabi, sabay kindat.

What the heck!

Bago pa ako makasagot ay nakatakbo na silang tatlo palayo. Ito ha, matinong tano
ng ito. Kaibigan ko ba talaga sila or nagpapanggap lang na mga kaibigan? 'Yong t
otoo? Alin doon? Hay naku. Sarap sabunutan ng kilay ng mga iyon.

"Ehem." Eksaheradong tikhim ni KJ na nakapagpalingon sa akin. Mababali na yata a
ng leeg ko kakalingon.

"Tara na." Nakangiting sabi niya. Bigla na lang niya akong inakbayan na talagang
ikinagulat ko.

Nagsimula kaming maglakad habang akbay-akbay niya ako. Ilang segundo rin akong n
atigilan bago natauhan.

"H-hoy! Ka-kamay mo. Pakialis." Hindi magkandatutong sabi ko.

"Ayaw," sabay iling nito, mas lalong hinigpitan pa ang akbay niya.

"Nakakahiya. Ano ba!" Namumula na yata ako. Feel ko.

"Pake ko." Bale-walang sabi niya sabay ismid. Diretso sa daan lang ang tingin ni
ya. Hindi pinapansin ang mga tao sa paligid na nakatingin sa amin.

Hindi kasi kami showy ni KJ. Hindi kami PDA. Kaya siguro nagtataka ang ibang stu
dents nang makita kaming magka-akbay. Seryoso, ngayon lang sila nakakita ng magj
owa na magka-akbay? O siguro, dahil na rin sa reputasyon ni KJ. Crush ng bayan a
ng lokong ito e. Mukhang playboy. So hindi mo aasahan na ganito siya ka-sweet. A
ww.

"Nakakahiya nga sabi sa kanila." Nginuso ko ang ibang estudyante na nakangiti ha
bang nakatingin. Ang iba naman ay susulyap lang sa amin pero diretso pa rin ang
lakad papunta sa kung saan man. Hindi naman sa nag-iinarte ako or whatsoever, hi
ndi lang ako kumportable sa ganito. Bago kasi sa akin ang ganito. Si KJ ang firs
t boyfriend ko, kaya so far, medyo hindi pa rin ako sanay sa mga ganitong bagay.

"Pake ko sa kanila," sagot niya.

"Heh! Alisin mo nga ang kamay mo!"

Mataas din kasi ang sikat ng araw. Gusto ko sanang ilabas ang payong ko or mag-s
hades. Pero paano ko naman magagawa iyon e nakaakbay nga itong si KJ sa akin.

"Hoy, KJ. Ang init ha."

"Sus. Arte."

"KJ!"

"OA! Ang OA mo talaga." Lumingon siya sa akin at ngumisi. "Ang OA mo please." He
rolled his eyes.

Kung hindi lang ako inis sa kanya, muntik na akong matawa sa tinuring niya. Naa-
adapt na niya kasi ang way ko ng pagsasalita. Iba talaga ang power ko to influen
ce others. Ahehehe.
"Teka nga muna. Saan ba tayo pupunta?" Nakataas ang kilay na tanong ko. Pilit ko
pa ring inaalis ang kamay niyang nakaakbay.

"Sa pupuntahan."

"Ha-ha. Funny."

"I just answered your question."

"Be serious, KJ!"

"I'm dead serious."

"Whatever," I said sarcastically.

Grabe. Kahit ano'ng pilit ko, hindi ko matanggal ang pagkakaakbay niya. Masyado
siyang malakas. Siya na! At dahil napagod na akong makipagtalo at makipagmatigas
an, hinayaan ko na lang siya. Naramdaman niya marahil ang pagsuko ko dahil nahul
i ko siyang napangiti.

"Uwi na tayo." Nakangising sabi niya.

"What? Are you crazy? We still have class!" I shouted.

"Aray! Aray ko ha. Ang eardrum ko ha!"

"E siraulo ka e. May klase pa kaya tayo."

"E gusto ko na nga kasing umuwi. Inaantok na ako." Nakasimangot na sabi nito.

"No."

"Sige na. Cutting tayo."

"Ayoko."

"Sige na please."

"Ayoko nga please."

"Please," with matching pa-cute voice and pa-cute face.

"Ewwww. Disgusting." Nakatawang sabi ko. Kainis ang lalaking ito. Why is he so a
dorable? Gaddemit. Hahaha.

"Misis. Sige na." Todo pa-cute pa rin ang loko.

"Hindi mo ako madadala sa pagpapa-cute mo," I said firmly.

"So ibig sabihin, nacucutan ka sa akin?" Mas lalong lumapad ang ngiti nito.

"In your dreams, moron. In your dreams."

"Sungit."

Ang resulta? Dumiretso kami sa last class namin. Aba. Hindi naman sa grade consc
ious ako (well, medyo) pero hindi ako nagpapadala agad sa impluwensya ng ibang t
ao (mapa-kaibigan o boyfriend pa iyan) pag alam kong mali. Tama naman 'di ba? Na
ks. Hahaha. Ako na ang mabait na estudyante. Hehehe.

Nagkulitan na lang kami ni KJ habang naglalakad. Tawang-tawa kasi ako sa itsura
niya. Para siyang nalugi ng isang milyon. Kawawa naman.

I sighed. Mukhang naging okay ang resulta ng araw na ito. Nakaganti ako kay Kir
ena este Korina. I mean hindi naman ganti, pinakain ko lang siya ng alikabok. Ka
bog! Hahaha. Ayoko kasi ng inuubos ang pansensya ko, sumasabog ako. Kaya nga ayo
kong nagagalit, kasi nagiging amazona ako.

Sana maging okay na rin ang mga susunod na raw.

Pero bakit ganoon? Pakiramdam ko, hindi pa natatapos dito ang mga pagsubok sa ak
in at kay KJ. Parang pakiramdam ko, there is something big that will happen pa.
Sana mali ako ng pakiramdam.

Sana.


--


Kasalukuyan kaming nasa kotse ni KJ habang pauwi. Kumakain lang kami ng chips ha
bang nagkwekwentuhan.

"Ang boring nga e. Natulog na lang ako." Nakasimangot na sabi ni KJ. Natulog kas
i siya sa class niya, kaya ang resulta, one lang ang score niya out of ten sa su
rprised quiz.

"E tae ka kasi. Tulog ka ng tulog e. Ayan tuloy." Tawa lang ako ng tawa.

"Buti nga hindi ako napansin ng prof e. Magaling yata ako magtago habang tulog."
Pagmamayabang nito.

"So what? Magaling ka nga sa pagtago, bagsak ka naman sa quiz. Wala rin. What an
idiot." Tawa pa rin ako ng tawa.

"Yeah, whatever, Miss GC." Ganting pang-aasar niya.

"Yeah, whatever." Panggagaya ko sa sinabi niya.

"E talaga naman--"

*RIIIIIIING RIIIIIING*

Sabay kaming nagulat sa biglang pagtunog ng cellphone ni KJ.

Napatingin muna siya sa akin saglit bago dali-daling kinuha ang cellphone niya s
a bulsa at sinagot ang tawag.

"Hello." I heard him say.

Natahimik na lang ako habang pinapakinggan siyang magsalita.

"O, Ma. Why"

"Ha? Where?"

"You mean now?" Napasulyap ulit sa akin si KJ bago tinuon ang paningin sa daan.

"Kailan ang balik niyo?"

"Ah okay. Don't worry. We'll be fine." Ngumisi si KJ.
Huh? Ano naman daw kaya iyon at nakangisi ang mokong?

He pressed the end call button. Hindi pa rin nawawala sa mukha nito ang ngiting
aso.

"Why?" Ang weird niya ha. "Bakit daw?"

"Aalis daw sila nina Tita ngayon."

"Ha? Where are they going?"

"May high school reunion daw sila." Nakangiti pa ring sabi ni KJ.

Magkaka-klase kasi ang parents ko at parents ni KJ simula elementary hanggang hi
gh school. Nagkahiwa-hiwalay lang sila no'ng college, pero sa iisang school pa r
in sila pumasok, magkakaiba nga lang ng kursong kinuha. In short, like KJ and I
, magkababata silang tanders.

"Cool. So why are you smiling?" Nakakunot-noong tanong ko. Kumuha ulit ako ng ch
ips at sinubo.

"Because they will be back tomorrow pa." He said as if he won the lottery.

"Ah. Iyon naman pa--what?!" Muntik na akong mabulunan ng chips dala ng pagkabigl
a. Are they kidding me?

"Yup. You heard it right. Ayaw mo no'n? Sa amin ka ulit matutulog?" Kulang na la
ng pumalakpak ang mga tainga ni KJ sa tuwa.

"Na naman? Ano ba naman sila!" Napahawak na lang ako sa noo.

"Ang saya 'di ba?"

"Anong masaya do'n?" I glared at him. Tuwang-tuwa pa ang mokong na ito.

Okay. I'm a hypocrite kung hindi ko aaminin. Medyo natuwa rin ako na makakasama
ko na naman si KJ ng mas matagal. Medyo lang naman. Medyo lang ha. Hehehe. Pero
kunwari, hindi ako natutuwa. Hahaha.

"We can spend more time together." He said in glee.

Alright. Is he a psychic or something? Can he read my mind? Whoa. Amazing ha.

"You wish." Pang-aasar ko.

"As if naman ayaw mo. Woo."

"Again, in your dreams. Hmp."

"Nah. My dream already came true." He smiled.

"Really? Yeah, right." I snorted.

"It's when I won---"

"The lottery?" I cut his words. Sarap niyang asarin. Hehe.

Umiling siya. He smiled, that smile that never fails to make my heart skip a bea
t. "It's when I won...the girl of my dreams."

Okay. I just died of heart attack. I blushed. Can someone please tell this guy h
ow he makes my heart beat faster? Gosh. I never thought I could fall for him thi
s much.


--

"You," KJ shouted.

"No. You," I shouted back.

"OA, I said you!"

"KJ, I said you!"

"I can't. You should." Nanggigigil na sabi nito.

"I can't, too. So, you should!" Nanggigigil din na sabi ko.

Ano'ng pinagtatalunan namin? Kung sino ang magluluto ng dinner. Gusto kasi namin
parehas na maghugas ng plato. At parehas ding ayaw namin magluto. Walang nagpap
atalo sa amin. Sige, matira matibay.

Nasa tapat kami ng bahay nila at patuloy pa rin sa pagtatalo. Parehas kaming nak
apang-bahay. We're supposed to go to the grocery store diyan lang sa may palengk
e. Pero hindi pa rin kami makaalis dahil hindi kami magkasundo kung sino ang mag
luluto ng dinner.

"Ikaw na. Masarap ka magluto e." Pambobola ni KJ.

Is he kidding me? We all know my ability in cooking. Kung hindi man sunog, hilaw
naman ang luto ko.

"Sige na. The best chef ka e," KJ added while forcing himself not to laugh.

"Are you for real?" Nanlalaki ang mga matang tanong ko.

"No. I'm just a figment of your imagination," he said sarcastically.

"Oh shut up!" I crossed my arms. Nakakainis talaga ang lalaking ito.

"Yiheee. Magluluto na iyan." Sinundot niya ang tagiliran ko.

"KJ, you freak!"

"Ikaw na kasi ang magluto, Misis. Mag-practice ka. Para sa future natin ito."

"What? Anong---"

"Hey, guys!" Sabay kaming napalingon ni KJ kay Harold.

I smiled. "Hello."

Plastic na ngumiti lang si KJ kay Harold. Kaya siniko ko siya ng palihim.

"What?" He whispered.

"Kanina ko pa kasi kayong naririnig na nagtatalo." Harold said, amused.
"Ah. Sorry. Nakakahiya. Naririnig na pala kami ng kapitbahay." Nahihiyang sabi k
o.

KJ looked at me, nanlalaki ang mata nito. He gave me that what's-with-your-pacut
e-voice-and-bait-baitan-tone look.

Hindi ko na lang siya pinansin. "Sorry talaga. Nakakahiya."

"It's okay." Harold nodded. "I just got home from school. Wala rin naman akong m
asyadong gagawin. If you want, I can help you, Astrid. I'll teach you how to coo
k." He smiled.

Gwapo talaga si Harold. Kaya siguro deds na deds ako sa kanya noon. Hahaha. Take
note, "noon."

"Really?" Excited kong tanong."

He nodded. "Of course, I can help---"

"No need." KJ cut his words. "Ako na ang magluluto. Masarap akong magluto, 'di b
a, Misis?" Sabay akbay sa akin ni KJ.

Tiningnan ni KJ si Harold na parang sinasabing 'In your face, dude. In your face
.' Pasaway talaga ang KJ na ito.

Nagulat naman ako. "Ha? Hin---" Biglang tinakpan ni KJ ang bibig ko.

"We don't need your help, Pare. But thanks for the offer anyway. I can do the co
oking. Besides, I'll do everything for my wife. 'Di ba ang sweet ko?" Nang-aasar
na sabi ni KJ. Nakataas pa ang mga kilay nito kay Harold.

What? Ano'ng pinagsasasabi nitong si KJ at parang may sapak na yata ito?

Hindi makapaniwalang tingin ang binigay ko kay KJ, but he ignored me.

"Gano'n ba, Pare? Alright. If that's what you want." Nakangiti pa ring sabi ni H
arold, na parang bale-wala lang sa kanya ang pinagsasasabi ni KJ.

Naku. Buti na lang talaga mahaba ang pasensiya nitong si Harold. Kahit naman dat
i, he's always calm. Hindi ko pa nga yata nakikitang magalit siya e.

KJ smirked. "We'll go ahead."

Tumango na lang si Harold. "Ingat kayo," he said, still smiling.

KJ nodded back, sabay hila sa kamay ko. Itong lalaking ito, kahit kailan talaga.
Naku. Kung hindi ko lang ito mahal, napektusan ko na ito. Hehehe.

Nakakailang hakbang na rin kami. Sa wakas, tinanggal na rin niya ang kamay niya
na nakatakip sa bibig ko. Taeng ito. Muntik na akong hindi makahinga e.

Nilingon ko si Harold na noo'y nakatayo pa rin at nakapamulsa. He suddenly winke
d at me.

Saglit akong nagulat. And then, I realized what he meant. I smiled at him and wa
ved.

Akala ko naman matino si Harold, may pagkaluko-loko rin pala. Tiningnan ko si KJ
na nakangisi habang naka-akbay. Nakatingin pa rin siya sa harapan. I know what'
s he's thinking. Iniinggit niya si Harold. But I know better.

Now, it's my turn to smile widely.

Nauto namin ni Harold si KJ. Bwahahahahaha.


--


"Ang galing talaga magluto ni Mister." Pambobola ko habang kumakain kami.

"Syempre, ako pa." Sabay hawak sa dibdib niya na parang sinasabing 'I'm the man,
yeah.'

Natawa na lang ako sa kanya. Pero ang totoo, hindi ko pa rin makalimutan ang pan
g-uuto namin sa kanya. Grabe. Ang galing talaga ni Harold. Imba. Gamitan ba ng r
everse psychology si KJ? Hahaha.

Nagluto kasi si KJ ng tinola. In fairness, masarap nga talagang magluto ang kuma
g. Habang nagluluto siya kanina, nanonood lang ako ng TV. Ayaw niya akong patulu
ngin. Tinotoo niya talaga ang sinabi niya kanina kay Harold. Pasaway talaga ang
frat man na ito.

"Don't worry. Ako ang maghuhugas ng plato." I assured him.

"Aba. Dapat lang. Pagkatapos kong magluto ng masarap para sa iyo? It's your turn
to serve me." He smirked.

Hmp. I was expecting na magiging sweet siya at mag-vovolunteer na siya na rin an
g maghuhugas ng plato. Panira talaga sa fantasy ang KJ na ito.

"Fine." I gave him a fake smile. Bwisit na Karlito.


--

The waning moon was a thin, sharp crescent. A wisp of a dark cloud drifted acros
s the moon, blotting it from the sky, and making the stars pop into prominence.
It's about 8:00 pm already.

Tapos na kaming kumain at maghugas ng plato. In the end, hindi talaga ako tinulu
ngan ni KJ maghugas ng plato. Bwisit na lalaki.
Kasalukuyan kaming nakaupo sa labas ng bahay nila, sa tapat ng gate. May mangila
n-ngilan na taong naglalakad, pauwi ang iba, ang iba ay papasok pa lamang sa pan
g-gabing trabaho nila. Kakadaan din lang ni Manong magbabalot. Pero dahil tapos
na kaming mag-dinner, itlog ng pugo na lang ang binili namin.

Tahimik talaga sa street namin. Sa may tabi ng kalsada ay naglalaro ng patintero
ang mga bata. Tahimik lang kami ni KJ na nakamasid habang kumakain ng itlog ng
pugo. Paminsan-minsan naman ay natatawa na lang kami kapag nagtatalo ang mga bat
a kung lumagpas sa guhit ang isang bata na kalaro nila at kung nahagip ng kamay
nila ang damit ng isa ulit na bata ay nangangahulugan na taya na ito.

Si KJ naman na epal at pasaway, sisigaw ng "Taya siya. Nakita ko nahagip ng kama
y niya ang damit no'ng batang naka-red." O 'di kaya naman ay "Lumagpas siya sa g
uhit. Madaya siya."

Kumusta naman iyon? Pinag-aaway niya pa talaga ang mga bata. Naniniwala kasi sa
kanya ang mga bata. Grabe. Si KJ pa talaga ang pinaniwalaan nila.

"Hoy. 'Wag ka nga. Pinag-aaway mo ang mga bata." Saway ko sa kanya.

Tawa lang siya ng tawa. "E talaga naman e. Nakakatawa kaya silang pagmasdan."

"Langya ka. Ano'ng nakakatawa e muntik nang magsuntukan ang mga batang iyan dahi
l sa mga kayabangan mo?"

"Joke lang. As if I will let them hurt each other, 'di ba? Aawatin ko naman sila
e." Nakangiting sabi nito.

"Tse." Sabay batok sa kanya.

"Aray ko ha. Masakit ha. OA ka na, OA."

Bigla akong may naalala. Oo nga pala. I was supposed to ask him something. Pinag
pag ko sa shorts ko ang asin sa kamay ko. Grabe. Tatlong plastic ng itlog ng pug
o ang naubos namin.

"Hoy!" Sigaw ko na halos matumba siya sa pagkabigla.

"What?" Nakahawak sa dibdib na sabi niya. "Are you giving me a heart attack? Wha
t's the shouting for?"

"Who is Korina?" Nakataas ang isang kilay na tanong ko.

"Korina?"

"Ay hindi. Kirena ang sabi ko. Kirena. Malamang si Korina 'di ba? Korina nga ang
sabi e."

"Ah. What about her?" He crossed his arms at sumandal sa gate. Tapos na rin siya
ng kumain. Ubos na rin ang Coke na binili namin sa tindahan. Grabe. Uber sa kata
kawan.

Ginaya ko naman ang ginawa niya. Nakakangawit din kasing umupo na walang sandala
n. Ang sakit kaya sa likod. Kaya ayon, parehas lang kaming nakasandal at nakatin
gin sa kalsada.

"What's your relationship with her?" Sumulyap ako para tingnan ang reaksyon niya
. Pero parang wala lang naman sa kanya ang tanong ko, ni hindi nga siya nagulat.

"Nothing." He said matter-of-factly.

"Weh. Why did she kiss you? Like twice. I saw you kissing her. Tapos lagi kayo m
agkasama madalas." Nakasimangot kong tanong.

I heard him laugh. "Are you jealous?"

"No." I felt his gaze. But no, I won't look at him.

"Weh."

"Hindi nga!"

"Well, the truth is, wala talaga."

"E bakit nga kayo nagkiss no'n?" I looked at him. Sinuntok ko siya ng mahina sa
braso.

"Aww. Wala nga. Nagkaroon lang ng partnership ang soro nila at frat namin sa isa
ng event. You know very well na hindi rin naman basta-basta ang sorority nila sa
school 'di ba? They have the means. So, ayon lang."

"E kasama rin ba sa partnership na sinasabi mo ang maghalikan ha?" Napapout na t
alaga ako sa inis. Tumingin ulit ako sa kalsada. Nakakainis makita ang nang-aasa
r na ngiti niya.

Naramdaman kong umisod siya at tumabi sa akin. Magkadikit na ang mga braso namin
.

"Kasalanan ko bang gwapo ako?" Pagmamayabang nito.

"Ulol. Saang banda ang gwapo na sinasabi mo ha? Feeling ka."

"Kunwari ka pa e."

"But you kissed her after you kissed me the night before. I hate you. Salawahan.
First kiss ko kaya iyon." Sinuntok ko ulit siya. This time, mas malakas.

"Aray ha. Sorry na. E kasi naman, I was depressed that time. Akala ko nagalit ka
talaga sa akin because I kissed you. Nalungkot ako no'n at nagsisi kung bakit k
ita hinalikan. Hindi ko naman akalain na affected ka na pala sa kiss ko. Great k
isser na kasi ako, gwapo pa---Aray!"
Kinurot ko ang braso niya. Spell kayabangan? K and J.

"Ang yabang mo ha. Kulang na lang malipad ako ng hangin sa kayabangan mo."

"E sa katawan mong iyan, liliparin ka talaga ng hangin kasi---Aray! Awww. Aray!"

Pinagkukurot ko pa siya. Langyang ito. Wala nang masabi na matino. Kairita ha.

"Umayos ka nga! Nakakainis ka! You dumb!" Hinampas ko ang braso niya.

"Aray ko! Maayos naman ako ah! Problema mo?" Reklamo niya habang hinihimas ang b
raso niyang bugbog sarado. "Ang bayolente mo ha! Grabe ka. Amazona ka ta---aray!
Waaaa. Hindi naaaa. Aray!"

Halos mamilipit na si KJ sa sakit ng kurot na pinatikim ko sa kanya. "Iimik ka p
a?"

"Hindi na po. Aray ko. Tama na po." Pulang-pula na ito.

Binitawan ko na ang braso niya. For sure, papasa iyon bukas. Bwahaha. Okay. Ang
mean ko.

"So. Wala talaga kayong relasyon ng Korina na iyon?" Nakataas ang kilay na tanon
g ko. I crossed my arms.

"Wala nga po. Ang kuli---Ang cute mo po." Hindi niya naituloy ang dapat na sasab
ihin niya nang binigyan ko siya ng masamang tingin. Akala ko ba leader ito ng fr
at? E wala pala itong binatbat sa akin e. Weak.

"E para kasing linta kung makakapit sa'yo e. Iyon naman pala, hindi ka naman niy
a boyfriend. Kairita." I said, annoyed.

"So, selos ka nga?"

"Asa ka."

"Wushu."

"I'm not jealous. Feeling ka kahit kailan."

"Okay. Whatever you said."

"Tse."

"Ayiiii."

"Asa pa you."

"Selos lang you."

"Gagu."

"Labyu."

Natawa na lang kami parehas. Parang engot lang.

Pagkatapos, saglit kaming natahimik.

Gumaan ang pakiramdam ko sa nalaman ko. At least alam kong hindi naman pala niya
naging girlfriend si Korina.

"Nakailang girlfriends ka na?" Tanong ko na ikinabigla niya.

Natahimik siya at napatingin lang sa langit.

Ginaya ko rin ang ginawa niya. Natahimik kami pareho habang nakatingin lang sa l
angit.

"Ang totoo." Panimula ni KJ. "Ikaw pa lang."

Bigla akong napatingin sa kanya. Pero nakatingin pa rin siya sa langit. Kaya tin
uon ko na lang ulit ang tingin ko sa langit. Napangiti ako. Grabe. Hindi ko nama
layan na napa-smile ako sa sinabi niya.

KJ sighed. "Flings? I admit, they are a lot. I kissed a lot of girls already." H
e said, as if drown in his own thoughts. "I never had a serious relationship. Am
I afraid of commitment? No. That's lame. Am I afraid to get hurt? No. That's a
weak excuse."

"So, why?"

"Because I gave my heart away to someone a long time ago, and I never got it bac
k." It was his turn to be serious.

I couldn't move.

I could't utter a single word. I just sat there, still gazing at the stars.

I fell silent.

I knew that line was from a movie. Reese Witherspoon, ikaw ba iyan? Hehe.

"You see, I have lots of secrets. But I guess tonight, these secrets will be rev
ealed." Tumawa siya ng mahina.

Hindi pa rin ako makaimik at makatingin sa kanya. I know when to shut up. And th
is time, I know that he needs this moment to say the things he keeps inside.

Naramdaman kong may kinuha siya mula sa bulsa ng shorts niya.

Tiningnan ko siya nang hinugot niya ang pitaka niya at binuklat ito. He smiled.
Inabot niya sa akin ang pitaka na may picture. Dalawang batang magkahawak-kamay,
isang batang babae at isang batang lalaki. Nakatingin sa ibang direksyon ang la
laki habang nakangiting nakaharap naman sa camera ang babae. These kids were 7 y
ears old during that time.

"Why did I choose to look the other way?" He asked the question more to himself.

I looked at him, then looked at the picture again. Nakatingin nga sa opposite di
rection ang batang lalaki.
KJ smiled and looked at the picture. 'It's because I was too shy and too afraid.
Too shy because I was holding her hand, and too afraid that she might know my f
eelings. Funny, but I have felt something when I was a kid. I didn't know it at
first or what that feeling was. All I knew, I was happy whenever we're together.
" He took his wallet with his left hand and held my hand with his right hand. He
looked at me seriously.

"I did not know when or how; it just happened. I felt something for her when I w
as six. Too young, noh? I was afraid to let her know how I feel for her. So, wha
t I did was to pester her everyday. Dinaan ko lang ang lahat sa pang-aasar. Kasi
tuwing ngumingiti siya? Wala na, natataranta na ako. Tongue-tied kumbaga. Ang
ganda-ganda niya kasi e. Hindi ko malaman ang sasabihin ko o gagawin, lalo na pa
gpapalapit na siya sa akin. Bata pa lang ako, pero malandi na ako noh? At pa-coo
l din ako no'ng bata, kaya lagi kong inaasar ang batang babae na nasa picture."
Saglit siyang napatawa. Ganoon din ako.

He continued. "I wanted to tell her how I feel, but I was too scared. Whenever s
he came near, I always felt so small that I couldn't utter a single word. In the
end, I always ended up staring at her, at her beauty. Making fun of her was the
only thing I could think of to hide my feelings. So yeah, what I did was to rui
n her day, like every single day. I don't know, maybe it was also one of my ways
for her to notice me. I kinda enjoyed it. At least, I got the chance to see her
and to talk to her everytime. So while I was busy pestering her and loving her
at the same time, I didn't expect what happened next. She fell in love. But the
ironic thing was, she fell in love with someone else. And I was left there, cru
shed."

KJ smiled sadly, as if he travelled back in time. "I was hurt, deeply hurt that
I wanted to punch every person I saw. Yeah, I was pathetic. What can I do? I lov
e her that much. But hey, I told myself that I will protect her. Why? When we we
re six, she told me that her favorite hero was Superman. And you know what I tol
d her? I would be her Superman, but she just laughed at me. She told me that I c
ouldn't fly, and I have no powers like Superman has. I smiled at her and realize
d that she's right. I have no powers like Superman, so I couldn't be her hero. T
he funny thing was, it made me sad. I wanted to cry and call Mom why she didn't
allow me to go to Planet Krypton." He laughed before he continued. "But then I r
ealized, I won't give up on her, and I will protect her forever even if she didn
't ask me to. So yeah, since I didn't have powers like Superman, and I couldn't
fly, I promised myself that I will protect her just like the way Superman protec
ts his Lois Lane. I can't be Superman, but heck! I can be Clark Kent who can sti
ll protect my own Lois Lane even without powers, still handsome even without pow
ers."

I poked his arm playfully. Pasaway talaga. Nagawa pang magbiro e.

He laughed, then suddenly turned serious again. "You know, I tried everything ju
st for her to be happy. I tried everything so she wouldn't get hurt. So, I let h
er love someone else, while I was busy protecting her. I let her love someone el
se, ignoring the pain that was slowly killing me inside. There were times that I
even wanted to hit the guy she loved and to give that guy a big punch on the fa
ce for always hurting my Lois Lane. He never bothered to pay attention to her; h
e always ignored her. But what can I do? She'd get hurt if I hurt him. I was tor
n. Even though it broke my heart, I decided to let her go after our last convers
ation. I realized that maybe I was not the right one for her, that I couldn't ma
ke her happy. When we entered high school, I went to Manila and studied there. I
thought that maybe, just maybe, I might forget her."

I gasped. I suddenly remembered something.

*flashback*

"Bakit ba ang kulit mo ha? Lagi mo na lang akong inaasar. Nakakainis ka na e!" T
he little girl shouted.

"Belat. E asa ka ng asa do'n, hindi ka naman magugustuhan no'n kasi ang panget m
o." The boy shouted.

"E pakealam mo ba? Siya ang gusto ko e. Mabait siya, hindi gaya mo. Ikaw, lagi m
o akong inaasar at pinapahiya. Tapos sinabi mo pa sa lahat na gusto ko si Harold
! I hate you! I hate you!" She suddenly cried.
The boy was shocked by her sudden burst of emotions. "I-I'm so-sorry. I didn't m
ean to---"

"Shut up! You are always like that! Ang saya-saya mo pagnasasaktan ako at napapa
hiya. Tuwang-tuwa ka pagnagagalit ako at naiinis. Ang sama-sama mo talaga! I hat
e you!"

"I'm re-really s-sorry. It wasn't my intention to hurt--"

"Knock it off! I hate you! I don't want to see you ever again. You heard that? E
ver again! I hate you! I hate you very much, Karl!"

*end of flashback*

I turned to KJ. His eyes were now closed, still holding my hand. Hindi ako makap
aniwala. Gusto kong maiyak. Nasaktan ko siya ng sobra.

He spoke. "I was stupid. I was a coward. But can someone blame me? I love her th
at much that I am ready to sacrifice everything for her happiness. So, I granted
her wish. I left Alaminos and stayed in Manila for five years, hoping I could f
orget her, hoping that she could get her happiness."

KJ smiled bitterly. He opened his eyes and looked at me. "Why did I transfer to
UPLB? I took up Biology at the Ateneo, and I was doing great there. But then, I
knew something was missing. I suddenly had this urge to find that missing puzzle
in my life. I knew I must find a way. I knew I must do something. And there, on
the first day of school at UPLB, we met again. I knew right then and there, I f
ound that missing puzzle." He smiled at me.

Kahit ineexpect ko na ito, hindi ko pa rin mapigilang magulat sa mga sinabi niya
. I tried hard to control my tears.

"Wait here." Saglit siyang bumitaw sa pagkakahawak sa kamay ko at pumasok sa lo
ob.

Tulala pa rin ako. Hindi makapaniwala sa mga salitang narinig ko. Pero sa huli,
napangiti ako. He found the missing puzzle. Aww.

Hindi rin nagtagal ay bumalik siya bitbit ang gitara.

"O, anong drama mo?" Natatawang tanong ko. Pilit pinipigilan ang emosyon na nais
kumawala.

He smiled. "It was March 10. I can't forget that day. I went home because I want
ed to see her. I wanted to know what she's doing. But I was shocked with what I
saw. It wasn't the sight I was expecting. I saw how hurt she was. I wanted to fo
llow her and hug her, but I couldn't. I was there, but she hadn't noticed me. I
just stood there, watching my Lois Lane crying. I called her friends and found o
ut what happened. She was hurt because of that guy. I went to my room instead. I
was hurt as well. I blamed myself. I couldn't do anything for her. It pained me
to see her cry. I had lots of thoughts during that time. I had many questions a
nd so many what ifs in mind. What if I didn't leave her? What if I fought for he
r? What if, what if, yada yada yada. I needed to let out my feelings. Out of the
blue, an idea came. So I just wrote this song for her, because these are the wo
rds I wanted to tell her ever since I learn what the meaning of love is."

KJ touched my face. "Now, my dear Lois Lane, hear me out, for these are the word
s I long to tell you for so many years." He smiled and started to strum his guit
ar.

Now playing...
Superman
by Joe Brooks
[Pakiplay na lang ng video --->]

There are no words
To paint a picture of you, girl
Your eyes, those curves
It's like you're from some other world
You walk my way

KJ stared at me while singing. I smiled at him. God, I love this guy. I love him
so much that I promise not to hurt him anymore.

Oh God, it's so frustrating
So while I disappear when you come near
It makes me feel so small while I blow my lines
Most every time, like I got no chance at all
Akalain mong nahihiya pala siya sa akin dati. Akala ko talaga balahura na siya f
orever e. May tinatago pala siyang katorpehan at kahihiyan. Hahaha.

If I could be a superman
I'd fly you to the stars and back again
'Cause every time you touch my hand
And feel my powers running through your veins

Iyan din nararamdaman ko ngayon whenever he touches my hand. Pero hindi ko akala
in na bata pa lang pala kami, ganyan na ang nararamdaman niya tuwing magkahawak-
kamay kami. Walang malisya sa akin dati, sa kanya pala meron. Hehehe.
But I can only write this song
And tell you that I'm not that strong
'Cause I'm no superman
I hope you like me as I am

Wala siyang powers? Meron kaya. Power of love. Nagawa niya akong paibigin sa kan
ya. Power na iyon 'di ba? Hehehe.

It ain't no lie
I have to tell you how I feel
Each time I try
It gets a little more unreal
You walk my way

Lumalalim na ang gabi. Kami na lang nga yata ang tao sa street na ito. Ano'ng or
as na ba? 11:00 or 1:00? Ah. Ewan ko. Nagsipag-uwi na ang mga batang naglalaro k
anina, ang mga taong nakatambay sa tindahan, at ang mga taong dumaraan.

Oh God, it's so frustrating so while I disappear
When you come near, it makes me feel so small
If I could reach your mind
Girl, would I find any trace of me at all

Tahimik ang paligid. But, I don't care. I am enjoying this night, watching the l
ove of my life sings his song for me.

If I could be a superman
I'd fly you to the stars and back again'
Cause every time you touch my hand
And feel my powers running through your veins
Ang gwapo ni KJ. Ang swerte ko. Hindi ko akalain na ganito niya ako kamahal. Dat
i pa pala. Nakakagulat, pero nakakatuwang isipin na may taong magmamahal sa'yo n
g ganito.

But I can only write this song
And tell you that I'm not that strong'
Cause I'm no superman
I hope you like me as I am

Ngayong gabi, masasabi kong ako nga talaga ang PINAKAMAGANDANG DYOSA SA BALAT NG
LUPA. Ang haba ng hair ko. Imba! Grabe. Umaapaw ang nararamdaman kong tuwa.

If I could be a superman
I'd fly you to the stars and back again
'Cause every time you touch my hand
And feel my powers running through your veins

Halos sasabog na yata ang nararamdaman ko sa taong kaharap ko. Mahal na mahal ki
ta, Karl Jonathan. Kahit sino ka pa. Kahit ano ka pa. Hehehe. Seriously, hindi n
a kita sasaktan pa. Mamahalin kita ng sobra ngayon, bukas, at sa mga araw na dad
ating pa.

But I can only write this song
And tell you that I'm not that strong
'Cause I'm no superman
I hope you like me as I am

KJ smiled after singing.
I smiled back. I touched his face. "You are not Superman, but to me, you are my
Superman. Kung si Daniel ang Batman ni Kathryn, si KJ naman ang Superman ni OA.
I just don't like you for who you are, I love you for who you are, Karl."
Without a second thought, I crossed the distance between us, until our lips met.

Copyright © ScribblerMia, 2012


It was a good sleep. The rays from the sun outside the window forced me to open
my eyes. Crap. I'm still sleepy.

Slowly, I opened my eyes, only to find out I was not alone in bed.

"What the---holy mother of cats and dogs! Waaaaaaah," I shouted at the top of my
lungs.

Bigla ang pagbalikwas ni KJ ng bangon.

"Tangina! Sunog! Sunog!" He screamed. Napaupo ito sa kama ng walang oras, gulo-g
ulo ang buhok at mukhang bangag.

I blinked twice.

Oh-kay. So siya pa ang may ganang mag-hysterical?

Umupo na rin ako sa kama sabay batok sa kanya.

"Aray! What?!" Pula pa ang mga mata nito, mukhang adik lang.

"Makasigaw ka naman, kuya, dinaig mo pa ang sirena ng bumbero. Eskandaloso much?
" I said sarcastically, forcing myself to stare at his face, not at his oh-lala
body.

Paano ba naman kasi? Nagising akong magkayakap kaming dalawa. He's not wearing a
shirt at naka-white boxer shorts lang siya. Freak. Siyempre nagulat ako ng bong
ga. Umagang-umaga may pandesal na kaagad na nakahain sa harapan ko? Hihihi.

"E bakit kailangang mambatok, Miss?" He said sarcastically. "Halikan kita diyan
e," he murmured.

"Ano?! Ano'ng sabi mo?!"

"Wala. Sabi ko tara na bumangon at kumain." Nakasimangot na sabi nito. Bumangon
na ito at nag-suot ng t-shirt.

Lumabas na si KJ ng kwarto.

Aww. Bakit nagdamit agad? Chos. Hindi ko na maalala ang nangyari kagabi dahil an
tok na antok na ako. Ang alam ko lang, binuhat ako ni KJ kasi nakatulog na yata
ako sa labas habang nakahilig ang ulo ko sa balikat niya. Iyon lang. Tapos paggi
sing ko, boom. Sa iisang kwarto pala kami natulog. Buti na lang talaga gentleman
siya. Hehehe.

Nakaupo pa rin ako doon at napatingin sa paligid. Malinis ang kwarto ni KJ.

I scanned the place. The color on the walls is a soft egg shell white. The curta
ins' color is as blue as a dark sea, which makes his room look like it's underwa
ter during the day. His dresser is a mahogany brown and has ten drawers. Wow. Fo
r sure, he has lots of clothes here. Honestly, I never seen him wear a shirt twi
ce. He always has a new polo, shirt, pants, shorts, and shoes. Yeah, he's vain.
KJ has a 32" flat screen television along with a sleek black DVD player and a wi
de range of DVDs. I remember he's fond of films and sports. To sum it up, his r
oom is simple and manly.

"Hoy. May balak ka pang bumaba o mag-mumuni-muni ka na lang diyan habang buhay?"
He shouted. Nakasandal siya sa kwarto, giving me an amused smile.

Isa pang ngiti nito mahahalikan ko na talaga siya. Joke lang. Hahaha.

"Oo na. Oo na. Lumabas ka na nga. Bwisit," reklamo ko.

"Ay sorry ha? Kwarto mo? Kwarto mo? Nakakahiya naman sa'yo na nakikitulog lang,"
he said sarcastically.

Binato ko siya ng unan pero nakaiwas siya. Tumawa na lang siya habang lumabas ng
kwarto "niya".

Kahit kailan talaga, ang yabang ng hayop na iyon. Samantalang kagabi, ang sweet
sweet pa. May pa-Superman Superman chuvaness eklaver pa na nalalaman.

Pero kinilig ka naman, said a small voice from my head.

I smiled. Hell yes, I answered back.

--

It was another ordinary day.

Uh. Rephrase. It was another a bit ordinary day for me.

Sabay kaming pumasok ni KJ sa school and to my amazement, ang dating attention-g
etter na si Astrid ay ignored person na. Haha. I don't know what happened to the
m. Tagos sa buto ba ang sinabi ko kay Kirena last time? Siguro. Hahaha. Ang gali
ng-galing ko talaga. Hindi na nila ako pinagtitinginan at pinag-uusapan. Well, m
ayroon din namang mangilan-ngilan pero hindi na sila nagpaparinig, titingin lang
then ayon na. End of the story. Hahaha.

"Hoy. Ngini-ngiti ngiti mo diyan?" KJ gave me a weird look.

Pinandilatan ko siya. "Wala. Care mo?" Sabay lakad ng mabilis.
"Problema no'n?" I heard him say.

Napangiti na lang ako. Hay salamat. I passed another challenge in my life. Sana
for the coming challenges, malampasan ko rin. Sana.

"Astrid."

Napalingon ako sa kung sino mang tumawag sa akin. Napangiti ako nang mapagsino a
ng lalaking papalapit.

"Mike," I greeted.

"How are you?" He smiled back, lumabas tuloy ang dimples niya. Cute talaga siya.
Matangkad. Matalino. Kung nagkataon siguro, naging crush ko itong si Mike. Hehe
.

"I'm great. Balita sa'yo? Tagal mong nawala."

"Yeah. I've been away for like a month. Super busy kasi. Ang daming projects at
exams, group meetings and other activities. Hectid sched ko." Natatawang sabi ni
to.

"Naks. Eh 'di ikaw na ang busy-busyhan. Kaya pala hindi na kita nakikita sa camp
us. Nagbuhay-mongha ka pala," biro ko sa kanya.

"Buhay mongha na agad dahil hindi mo ako nakita? Hindi ba pwedeng hindi lang ako
nagpakita sa'yo?" Kunwa'y inosenteng sabi nito.

"Gagu. Bakit ka naman hindi magpapakita sa akin?"

"E kasi---"

"Wife. Bakit mo naman ako iniwan?"

Biglang sulpot ni KJ sabay akbay sa akin, giving me that naughty smile.

Problema niya? Nakahithit?

"E ang bagal mong maglakad e." Reklamo ko.

"Aww. Bad wife." Pa-cute pa na sabi nito, nag-pout pa si loko. Bwisit na pout iy
an. Hilahin ko nguso niya e.

"Ang panget mo."

"Hindi kaya. Cute kaya ako."

"Muntanga ka."

"Weh. Kunwari ka pa."

"Ulol mo."

"Sige, Astrid. Una na ako." Seryosong sabi ni Mike.

Yikes. Ngayon ko lang na-realized na nandito pa nga pala si Mike sa harapan nami
n.

Awtomatiko naman akong napatingin kay Mike na nasa harapan. "Ay sorry, Mike. Tek
a, si K--"

"Karl." Mike cut my words. "I know him." He said fiercely.

Tumingin din si KJ kay Mike ng seryoso. "Of course, Mike." The way KJ uttered Mi
ke's name was somewhat scary. Parang nanindig ang mga balahibo ko. His voice and
the way he said it gave me chills down my spine. Was I the only person who noti
ced that?

"I'll go ahead." Mike said in an equally threatening tone.

Gosh. These boys were scaring the hell out of me.

"O-okay, M-Mike." I stuttered. What the freak. Why did I stutter?

Mike just nodded. KJ stared at him coldly.

Was it my imagination that I saw Mike smirked as he passed by KJ?

KJ smirked. "Let's go."

Hinila na ako ni KJ papunta sa classroom.

Really, dude. Those two were creepy out there. I felt my knees shaking. What's t
he matter with them?


--

Naging busy ang maghapon ko. Hagardo Versoza sa dami ng mga requirements. Patapo
s na kasi ang first sem kaya uber magpahirap ang mga Profs. Iyak na lang ako. Si
KJ naman parang walang problema. Natutulog lang sa klase, minsan soundtrip (bla
ck kasi earphones niya kaya hindi nahahalata ng Profs), tapos nagdu-doodle lang
siya. Pero balita ko okay naman ang grades niya. So far wala siyang bagsak na ex
ams. Anong utak meron ang lalaking ito? Grabe ha. Siya na ang matalino.

Nasa terrace ako at nag-aaral. Oo, GC nga ako e 'di ba? Si KJ, nasa kanila. Ewan
ko kung ano ginagawa, baka naglalaro ng NBA. Adik iyon e.

"Baby, gusto mo mag-merienda?" Tanong ng Mama ko.

"Yes, Ma. A bag of chips, a chocolate bar, and an apple. Thank you, and I love y
ou. Hehe."

"Tinanong lang kita. Ikaw ang kumuha ng merienda mo. Feeling ka ha." Sagot ng Ma
ma ko sabay diretso sa garden niya at tuluyan nang nilamon ng mga bulaklak at da
hon.

Kainis ang Mama na iyon. Kupal lang e. Hmp.

No choice ako kundi ihanda ang sarili kong merienda. I will need food, lots of f
ood, bago sumabak sa gyera. Grabe. Ang dami ko gagawin.

Pagkatapos ihanda ang merienda ay bumalik ako sa terrace. Handa na ang V-Cut, ap
ple, Hershey's, and coke. Weee. Lamon mode on.
I took a bite of my apple.

Binuklat ko ang novel na kailangan kong basahin at ianalyze. It's Othello by Wil
liam Shakespeare. Tangina. Dumudugo ilong ko sa Old English. Hindi maarok ng isi
pan ko ang mga salita nitong si Shakespeare. But no doubt, his works are classic
.

To say that I love Shakespeare's sonnets is an understatement. Hell. I'm in love
with his sonnets. One of my favorite sonnets will always be Sonnet 18.

I closed my eyes and started reciting every line of the Sonnet 18 with feelings.

"Shall I compare thee to a summer's day?" I smiled. This is the very first line
that made me fall in love with poems. It was also the time that I realized I'm i
n love with words.

Still smiling, while eyes were closed, I continued. "Thou art more lovely and mo
re temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease h
ath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines,---"

"And often is his gold complexion dimm'd;" Someone said, a familar voice to be e
xact.

I kept my eyes closed. I felt him sit beside me. He held my right hand and inter
twined our fingers.

I smiled. I don't want to open my eyes yet. Let me cherish this moment, this mar
velous moment.

He continued. "And every fair from fair sometime declines, By chance or nature's
changing course untrimm'd; But thy eternal summer shall not fade."

I felt him carressed my cheek. I felt his breath. I knew our faces were only inc
hes apart.

He held my hand tighter. "Nor lose possession of that fair thou owest; Nor shall
Death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow
est:"

I opened my eyes and met his gaze.

KJ smiled.

I smiled back.

And together, we said, "So long as men can breathe or eyes can see,.."

Our faces drew nearer. "So long lives this and this gives life to thee."

And we kissed. He gave me a quick kiss on the lips.

Damn Shakespeare. Damn Sonnet 18. Damn KJ and his lips.

Napangiti kami parehas ni KJ pagkatapos ng moment na iyon. It was a sudden magic
al moment. Suddenly It's Magic ang peg? Hehe.

"Ayos ba? Galing ko noh? Shakespeare and Karl Jonathan for the win!" Pagmamayaba
ng ni KJ sabay hawak sa dibdib.

"Bakit mo alam iyon?" Nakasimangot kong tanong.

"Bakit? Bawal ba? Akala mo ikaw lang ang may alam noon?"

"E wala lang, hindi ko lang ineexpect na alam mo iyon. Hmp."

Tumayo si KJ at pumunta sa harapan ko. 'Well, wife. I am the almighty Karl Jonat
han Dominguez. Thus, expect the unexpected." Sabay bow sa harap ko na para bang
isang royalty ang kaharap niya.

"Arte mo. Tingin mo sa akin isang royalty?" Natatawang sabi ko.

"Prinsesa ka naman 'di ba?" Maang na tanong nito.

"Ulol mo."

"Prinsesa ng buhay ko?" He winked.

Ay putakte in a mole! Muntik na mahulog ang puso ko. Leche.

"Kilig ka naman?" Natatawang tanong ni KJ.

Iniwas ko ang tingin sa kanya. "Asaness. Hindi noh."

"Weh. Hindi raw. E pulang-pula ka na oh."

"Mainit kasi."

"Asus. Kunwari pa e."

"Hindi nga. Teka lang, why are you here? Miss mo na agad ako?" Ganting biro ko.

"Oo." Diretsong sagot ni KJ na nakangiti. Naglakad na siya papalayo.

"Weh. 'Di nga?"

"Nanghiram din kasi ako kay Tita ng fertilizer, inutusan ako ni Mama e."

"Ngek. Buti nautusan ka ni Tita."

"Masipag ako e." Nakatalikod na sagot niya habang naglalakad.

Bago lumabas sa gate, lumingon si KJ. "By the way, buti hindi nalaglag ang puso
mo, Prinsesa." Sabay kindat.

Bago pa ako makasagot, nakalabas na siya ng gate.

What the hell? He heard it? Waaaaaaaaa.

"KJ! You psychopath!"
Nakarinig pa ako ng malakas na tawa mula sa labas.

--

Nakakapagod. Ang bilis ng araw. Buti, weekend na agad. Weeee. Pero this is not t
he time to celebrate yet. I need to study kasi finals' week na sa Tuesday. Huhu.

Busy na rin sina Philip, Kaye, at Cess. Kagabi, magkakachat kami. Pero we were n
ot gossiping (like what we always do). Related sa acads ang pinag-uusapan namin,
like anong book ang magandang reference para sa ganitong topic or saang library
maganda manghiram ng books (kung sa main library, DevComm library, UP Diliman l
ibrary, etc.), kung anong sites ang reliable, chuvaness eklavu tralala. Si KJ, h
indi ko alam kung nag-aaral siya or naglalaro ng X-box. Medyo hindi ko muna siya
naiisip kasi occupied ang brain ko sa ibang bagay. Final projects, exams, final
reports, etc.

Napahiga ako sa kama habang may nakasabit na ballpen sa tainga ko, nakalagay na
white towel sa kilod ko, at nakapatong na libro sa ulo ko. Grabe. Hagardo Versoz
a na talaga akech. Ramdam ko na ang antok pero hindi dapat ako matulog kahit Fri
day night ngayon.

Friday. To hell with Friday. Huhuhu. I'm supposed to be watching The Vampire Dia
ries series, How I Met Your Mother series, and Korean movies that I copied from
my classmates. But noooo! Kainis. Huhu. Nakalagay lang sa cabinet ang external h
ard drive ko. Ayoko munang galawin kasi baka ma-distract ako.

Hay. College life. Y U MAKING MY LIFE PAHIRAP?

Pero putek, hindi ko na mapigilan ang antok. I checked my watch. Dang. 1:00 in t
he morning. Wow lang ha. Mas okay kung nagpupuyat ako dahil sa ibang bagay, pero
ang magpuyat dahil nag-aaral? Waaaaa.

Haaaaay.

I sighed.

Sige, idlip muna ako saglit. Saglit lang promise, like ten minutes lang. Promise
talaga. Pinky promise.

Ayan na. Pikit muna.

Pikit na.

Pikit na.

Pikit.

Pi--

I was drifting to sleep when I heard a familiar car engine start.

Bigla ang balik ng diwa ko at pagmulat ko. Napabalikwas ako at dali-daling sumil
ip sa bintana.

What the friggin hell.

I gasped.

"What is he doing?" I said, as if talking to somebody.

The car sped off.

I was left there, shocked.

I looked at the clock again. 1:15 in the morning.

Dang. Where is KJ going?

--

Pagod ako e. Antok ako. I was supposed to fall asleep agad-agad. Pero anong nang
yari? Hindi ako agad nakatulog. Mag-uumaga na yata nang makatulog ako. Iniisip
ko ang nangyari kagabi.

Si KJ ba talaga ang nakita ko?

Kotse ba niya iyon?

Bakit siya aalis ng madaling araw?

Saan siya pupunta?

Sino ang kasama niya?

Bakit hindi niya sinabi sa akin?

So many questions running through my head. Grabe. Hindi ako makapaniwala sa naki
ta ko kagabi. Baka naman bangag lang ako at kung ano-ano ang naiimagine ko?

Tama. Bangag nga yata ako. 'Di ba antok na antok ako kagabi? Wala ako sa huwisyo
no'n e. Pagod din ako kaka-aral. So malamang sa malamang, I was hallucinating l
ast night. It can't be true. It can't be him.

Pero para matapos na ang pag-iisip ko, bakit nga ba hindi ko siya tanungin? Tama
nga. Bakit hindi ko kaagad naisip iyon? Katangahan strikes, Astrid?

Dali-dali kong hinanap ang cellphone ko at nagtext.

To KJ:
Hey there. What did you do yesterday? Where were you last night? :)

Nahiga muna ako habang tinititigan ang cellphone ko.

Five minutes.

Ten minutes.

20 minutes.

Walang reply? Baka hindi niya na-receive? Tumayo ako mula sa pagkakahiga at nagl
akad pabalik balik sa kwarto ko. Argh. Hindi ko napigilang mapasabunot sa sarili
ko. Maloloka na yata ako kakaisip.

Baka nga hindi niya na-receive. Sige na nga. Double send ko na para sure. Argh.

Magtetext na sana ulit ako nang biglang tumunog ang cellphone ko.
From KJ the Great:
Home. Why?

I sighed with relief. Buti na lang. Akala ko talaga umalis siya ng bahay kagabi.
Tama nga ako. Hallucination lang lahat ang nangyari kagabi.

"Ano ka ba naman, Astrid. Kung ano-ano ang iniisip mo. Si KJ ba naman pagdududah
an mo? Ano ka ba? Wala ka bang tiwala sa kanya?" Parang baliw na sabi ko sa sari
li ko. Yeah, intrapersonal communication occurs whenever I'm anxious. Sorry na.
Hehe.

Sige na nga. Balik aral na ulit ako. Bakit ko ba masyadong ginugulo ang sarili k
o sa pag-iisip ng kung ano-anong bagay? Dapat mag-aral na lang ako para mataas a
ng grades. Focus, Astrid. Focus. Forget gibberish things. Acads first. Acads. No
ted.

--

Monday night. 9:00 pm.

Hindi ko man lang nakita si KJ buong weekend. Pati maghapon ng Monday. Hmp. Kumu
sta naman ang kumag? Hindi nagpakita sa akin? For sure nasa loob lang naman siya
ng bahay nila. Magkapitbahay lang naman kami, hindi niya pa ako magawang puntah
an dito. KJ talaga ang panget na iyon. Kung hindi ko lang siya mahal, pinektusan
ko na siya.

Pagkatapos kumain ng dinner ay naisipan kong bisitahin ang aking boylet. Baka ka
si nagkaroon na siya ng temporary amnesia at nakalimutan niyang may girlfriend p
a pala siya.

Nag-door bell ako.

Walang sumagot.

Nag-door bell ulit ako.

Wala ulit sumagot.

Sunod-sunod na doorbell.

Wala pa ri---

"Fuck! What?!" Isang iritableng KJ ang bumungad sa akin.

Hindi naman ako agad nakagalaw sa kinatatayuan ko dala ng sobrang gulat.

"Sorry," he said apologetically. Bigla naman nagbago ang ekspresyon ng mukha niy
a nang mapagsino ang taong kaharap. He smiled. "Sorry, wife. I didn't know it wa
s you."

After a few seconds of being shocked, I managed to find my voice. "Sorry. Hindi
yata ako welcome." I said coldly.

Tatalikod na sana ako nang bigla niyang hinatak ang braso ko sabay yakap ng mahi
gpit.

"I missed you." He whispered.

Muntik na akong maiyak. Damn him. Tinakot niya ako, sinigawan niya ako e. Tapos
ngayon yayakap-yakap siya sa akin?

"Bwisit ka." I said.

He chuckled. "Parang bata. Bakit ka nandito, Misis?" Bumitaw siya sa yakap at hi
nawakan ang dalawang kamay ko. He smiled.

Anak ng teteng. Kung hindi lang ako nahihiya sa mga taong dumadaan, baka na-rape
este nahalikan ko na itong kumag na ito right here, right now. Ang gwapo e. Bak
it ba siya ganyan? Bakit ang gwapo gwapo? Kainis.

"Masamang dalawin ka?" Nakataas ang kilay na sabi ko. Pasuplada effect.

"May sakit ba ako? He said, amused.

"Sakit lang ba ang dinadalaw? Dinadalaw din naman ang patay 'di ba?"

"Oleya Astrid!"

"Joke. Peace. Hindi ka naman mabiro. Syempre dinadalaw kita kasi miss na kita. H
ehe."

"E kung ikaw kaya ang pinapatay ko diyan?" Pagbabanta nito.

I gasped.

"Patayin sa halik?" He said seriously.

Wh-what?!

"Bwahahahahahahahahaha. Chill. Your face. Bwahahahaha. It was epic." Nakahawak s
a tiyan na sabi ni KJ. Mamatay na yata kakatawa.

"E kung bamboo-hin ko iyang mukha mo para sa susunod na dalaw ko sa'yo ay lamay
na aabutan ko, gusto mo?" Pagbabanta ko.

"Joke. Peace. Hindi ka naman mabiro." He parroted, still laughing.

"Not even funny." Kunwa'y galit na sabi ko. Pero ang totoo, gusto ko lang lambin
gin niya ako. Hahaha.

"Arte."

Ay. Hindi ako nilambing? Sinabihan pa akong maarte?

"Teka, si Tita?" Hindi ko na hinintay na papasukin niya ako dahil kusa na akong
pumasok sa gate.

'Wow. Like a boss?" He murmured. "Tulog na si Mama," he said.

"E kumain ka na?"

"Yup."

"Anong ginagawa mo kanina bago ako dumating?"

"Nanonood ng TV."

"Anong palabas?"
"NBA."

"Sino nanalo?"

"Syempre Lake--" Napahinto ito. "Teka nga. Ano ba ipinunta mo rito? Interrogati
on ba, detective?" He said sarcastically.

"Nagtatanong lang e." Nag-peace sign pa ako sa kanya. Namiss ko talaga ang kumag
na ito. Dumiretso kami sa terrace nila at naupo. Magkatabi kaming nakaharap sa
labas at nakatingin sa langit. Gaya last time, marami na namang stars. Umulan ka
si kahapon e. Kaya nakakatuwa na nasilayan ko na naman ang mga bituin sa langit.
Woo. Tagalog na Tagalog. Tissue please. Hehehe.

Ang ganda talaga ng night sky.

Naaalala ko na naman ang nangyari last time, KJ's revelation. Napapangiti pa rin
ako kapag naaalala ko ang mga sinabi niya.

"Superman my foot." I chuckled.

"Anong nakakatawa?" Kunot-noong tanong ni KJ. Napalingon siya sa akin at takang-
taka sa biglang pagtawa ko.

"Wala po."

"Ay. Nga pala." Napapitik pa sa hangin si KJ. "May ipaparinig ako sa'yo. Kukunin
ko lang ang iPod ko."

"Gorabelles!" Tinaas ko pa ang kanang kamay ko na parang nag-chicheer.

KJ gave me a weird look before he left. Nagsisisi na ba siya na may sayad ang ba
baeng pinatulan niya? Hehehe.

Tumingin ulit ako sa langit. Hay. Bukas Tuesday na naman. Waaa. Judgment Day for
me. Sana maipasa ko exams ko. Hahaha.

After a while, bumalik na si KJ bitbit ang kanyang bagong iPod Touch 5th Gen. Ok
ay. Siya na. Siya na talaga. Hmp.

Excited na naupo si KJ sa tabi ko. "Eto na. Alam mo ba, kaga--"

Naputol ang sasabihin niya nang mag-ring ang iPhone niya mula sa bulsa.

"Aish. Abala." Napakamot sa ulo na sabi ni KJ.

"Go. Answer it." Nakangiting udyok ko. "Baka kasi emergency e."

Ngumiti si KJ. "Sinisira moment natin."

Napatawa naman ako. Loko talaga.

Kinuha niya ang cellphone at tiningnan ang caller. His smile turned into a frown
. Sumeryoso siya bigla. Saglit siyang sumulyap sa akin at tumayo.

"Excuse me." He forced a smile.

Bago ako makatango ay naglakad na papasok ng bahay si KJ.

"Hello."

I heard him said sternly.

Sino kaya ang kausap niya? Bakit ganoon ang mukha niya at boses niya non'ng sina
got ang tawag? May nangyari ba? Kabilugan ng buwan ngayon, meron ba siya? Ang mo
ody niya ha.

I shrugged. Baka naman sina Jigger lang iyon at inaasar si KJ. These past days k
asi, lagi nila inaasar si Supremo. Sarap daw pagtripan e. Loko talaga ang mga iy
on.

--


I waited for another ten minutes before KJ returned. Nakangiti na siya. Pero bak
it ganoon. Parang may mali sa ngiti niya.

Hay naku. Ayan na naman ako. Kung ano-ano na naman ang iniisip ko. Erase. Erase.
Praning lang ako.

Ayon na nga. Soundtrip lang kami ni KJ. Pinarinig niya ang new album ng The Scri
pt. Adik kasi kami sa band na iyon. At magcoconcert sila sa Pinas next year. Hin
di namin palalampasin iyon. Waaa. Kami pa. Avid fans kami e. Kaya VIP ang ticket
s na bibilhin namin. Tapos soundtrip din kami ng Coldplay at saka Muse. Ang saya
nga e. Wala kaming banda. Pero music lovers kami. Si KJ, oo. Frat man iyan. Lea
der ng frat man. Suplado. Moody. Hindi mahilig sa color pink. Ayaw ng girly stuf
f. Pero 'wag ka, mahilig sa music ang kumag na iyan.

Dalawang oras din siguro kaming soundtrip. Nakakaaliw e.

Maya-maya, pinatay na niya ang iPod niya.

"May isa pa pala akong ipaparinig sa'yong kanta." He said, still smiling.

"Ano?" Excited kong tanong.

"Wait here."

Saglit siyang nawala at bumalik din dala ang gitara.

"Pakinggan mo ha? Wala kasi sa iPod ko ito e. Hindi ko nailagay."

"Go!" Pumapalakpak pa na sabi ko.

Hinila ni KJ ang upuan at naupo sa harapan ko. Hindi pwedeng magkatabi? Kailanga
n magkatapat talaga kami? Hehe.

He winked before strumming his guitar.

Now playing...
Easy to Love You
By: Theory of a Deadman

[Paki-play na lang ng video sa gilid.-->]



I remember all the summer days drinking wine in the Sunshine
I hope it never leaves
And I remember all the summer nights staring at you in the moonlight
I hope you never leave 'cause baby you're so good to me
You have all that all that I ever need.

It's easy to love you
So easy to love you
You know it's true
The best part of being with you is to know you're with me
It's not so hard to say
It's easy to love you

Ang ganda talaga ng boses ni KJ. Nakikinig lang ako sa kanya habang pinapakingga
n siyang kumanta. Ang swerte ko talaga dito. Talented masyado e. Hehe.

I remember all those winter days frozen in the cold tryin' to get you home
Should I be moving in?
We can be together then
Remember spending all those winter nights stayin' inside by a warm fire
Ya you gotta know: I can never let you go
You and I have the rest of our life to say:

It's easy to love you
So easy to love you
You know it's true
The best part of being with you is to know you're with me
It's not so hard to say
It's easy to love you

Can anybody else see it?
Oh, can anybody else see what I do?
Can anybody else feel it?
Oh, can anybody else feel the way I do?
Now I'm with you

Hard to forget all the moments when
We'd be sitting there hoping it would never end
'Cause this is meant to be
Baby, will you marry me?

It's easy to love you
So easy to love you
You know it's true
The best part of being with you is to know you're with me
It's not so hard to say
It's easy to love you
You and me will be together
I know our love will last forever
You and me will be together
I know our love will last forever
You know it's true
The best part of being with you
You're easy to love

Nang matapos siyang kumanta, he smiled at me.

"Awww. Ang ganda ng song. It's easy to love you. Ang sweet naman." Kinikilig na
sabi ko.

"Talaga?"

"Yup. Anong band kumanta? Dali. Pa-copy ako sa iPod ko."

"Hahaha. Sana nirecord mo na lang habang kumakanta ako."

"Ngek. Bakit naman?"

"Hindi kasi banda ang kumanta nito e..." He said seriously.

"Huh?

"I composed this song just for you."

Halos malaglag ang eyeballs ko sa sinabi niya. He.. He what?

"Like I always tell you, I will do everything to make you happy. Argh. So gay. B
ut what the hell." He smiled.

"Teka lang." I interrupted. "Bakit merong 'So baby, will you marry me?' Ha? Bata
pa tayo!"

"Not now. Ano ka ba naman. Pwedeng nagcompose lang ako ng kanta pero hindi pa iy
an proposal for marriage? Tangina. Ang tanga talaga." He said, annoyed.

"E nasa lyrics e. Akala ko..."

"Saka na. Bata pa tayo. Hindi pa ako ready. Excited much?"

"Wow. Nakakahiya naman sa'yo, Jonathan. Ikaw pa talaga ang hindi ready!"

"Tumigil ka na nga. Sakit sa tainga ng boses mo."

"Pagkatapos mo maging sweet susungitan mo na naman ako?"
"E ang sungit mo rin e!"

"E kasi nauna ka!"

"Ikaw kaya!"

"Hindi, ikaw!"

"Whatever." He rolled his eyes.

"See? You rolled your eyes. Hmp!"

'What the ef." Napailing ito at napatawa. "Pambihira. Hay naku talaga. Oleya Ast
rid, you know what?"

"What?" Singhal ko.

"Kahit ganyan ka, I don't care."

"Dapat lang noh." I crossed my arms.

"No matter what you do or say, I still...I still like you. And you know what aga
in?"

"Wh-what a-again?" I blushed.

"The best part of being with you is to know you're with me. And you know what ag
ain and again?"

I smiled. "What again and again?"

My heart was beating faster.

He smiled. "It's not so hard to say that...it's easy to love you."
Copyright © ScribblerMia, 2012

"Omaygulay, sabaw!" Kaye, Philip, Cess, and I shouted in chorus. Sabay-sabay din
kaming nahiga sa damuhan ng Freedom Park.

Alas-singko ng hapon, Biyernes, ideal para magpahinga. So, why did we shout? Hel
l. Kakatapos lang ng Final Exams namin. It was hell week for us. And tomorrow? T
omorrow is the start of a new day. Chos lang. Bukas ay sembreak na. Salamat, Pap
a God.

"Anong balak natin this heaven weeks?" Tanong ni Philip habang nakatingin pa rin
sa mga ulap.

Nakahiga lang kami doon. Malinis naman ang carabao grass ng school namin. Caraba
o grass nga ba ang tawag dito? Ay ewan ko. Still, damo pa rin siya. Ayan. Damo p
ara safe.

"Lezzgow swimming." Kaye said in glee. Nilingon niya kami at naupo siya, para ma
rahil makita ang mga mukha namin na kasalukuyang nakasimangot.

I sighed. "Yeah. I guess we need that. Unwind. Unwind. Unwind."

"Where?" Cess asked while still looking at the blue sky na unti-unti nang nagigi
ng orange dahil malapit nang magtakipsilim.

"Quezon province? Ano? Betchiwariwap?" Excited na sabi ni Philip.

"Anla. Tagaytay na lang." Kontra ni Kaye.

"No. Baguio. Please say yes. Let's Baguio ourselves." Singit ni Cess.

And the war words started. Nagsimula silang magtalo-talo. Ayaw magpatalo nang ba
wat isa sa kanilang tatlo.

Nakikinig lang ako sa pagtatalo nila habang natatawa. Expected ko na ito. Lahat
kasi sa amin pa-bida. Ayaw patalo. Well, what are friends for kung hindi kayo ma
gkakaugali 'di ba? Pare-parehas may sayad.

I closed my eyes and sighed. Then, a face suddenly appeared, that face that I wo
uld love to see every hour, every minute, every second. Kumusta na kaya si KJ.


*flashback*

"Huwag mo na nga akong ihatid. Magkatabi lang ang bahay natin eh." Natatawang sa
bi ko.

"Kahit na. I insist to accompany you, besides gabi na at delikado pa." Pangungul
it ni KJ habang hawak ako sa kamay. Nasa may tapat kasi kami ng gate nila at aya
w niya pa ring buksan ang gate habang hindi ako pumapayag na sabayan niya palaba
s at ihatid sa tapat ng gate namin. Ang labo noh? Baliw talaga.

"No need. I can manage. Duh."

"No nga eh. I. Will. Accompany. You. That's final."

"Uh. Less than ten steps lang ang layo ng bahay natin. Dude, are you high?"

He smirked. "Yeah. I'm high on you, not on drugs." Sabay kindat.

"Kadiri please." Kunwari ay kinikilabutan kong sabi, pero deep inside, alam niyo
na. Hihihi.

"Kunwari ka pa please."

"Ang baduy mo please."

"Walang basagan ng trip please." Biglang sumeryoso ito. "Now, let's get back to
business. Let's go." Wala na akong nagawa nang hilahin niya ako.

Forever pasaway, that's KJ.

And that's it. Natulog ako nang may ngiti sa labi.

Subali't kinaumagahan...

Ang saya-saya ko talaga kagabi. Bakit ba ang sweet-sweet niya lagi? Tuwing tinit
itigan niya ako, nginingitian, at kinakantahan, parang mahuhulog ang puso ko sa
sobrang saya. Feeling ko ako ang pinakamagandang Dyosa sa balat ng lupa. Saan pa
nga ba makakakita ng lalaki na gaya niya? Wala na 'di ba? Am I not the luckiest
girl alive? Aww. Okay. Landi mode ang peg ko.

Pero teka, nasaan na ba ang herodes na iyon? Kanina pa ako dito sa SM San Pablo,
nakaupo sa isa sa mga upuan dito sa food court. I saw people come and go as I w
as waiting for him. Grabe ha. Almost two hours na akong naghihintay sa kanya. Ma
y balak ba siyang sumipot or balak niyang indiyanin ako forever and ever? Ang sa
ya niya ha.

"Ma'am, excuse me ho. Kanina pa po kayo diyan. May hinihintay ho ba kayo?" Untag
sa akin ni Kuya na malamang ay crew dito sa food court.
"Oo, Kuya. Saka nagwa-wifi ako. Bakit?" Pinakita ko sa kanya ang cellphone ko. K
unwari nagwa-wifi talaga ako.

"Ah. Ganoon ho ba. Sige ho." Sabay grand exit ni Kuya.

Grabehan ka, Karlito Jonathan. Where on earth are you?

Another two hours passed. Not even his shadow arrive. I called him for like a hu
ndred times already. I texted him for God knows how many millions. Okay, OA ang
millions. Pero tinadtad ko siya kakatext at tawag. Halos malowbat na nga ang cel
lphone ko. Hindi ko tinigilan ang cellphone niya hangga't narinig kong mag-busy
ito. Feeling ko naubusan na ng battery.

Bwisit. Napakamot ako sa ulo dala ng inis.

I decided to leave the place. I was waiting for no one.

Time wasted? Check. Effort wasted? Check. Pissed off? Check.

I walked out.

For the first time...Karl Jonathan Dominguez did not come.

Inindyan niya ako.

Wow lang ha. Hindi ako naiiyak. Pero...nasasaktan ako.

*end of flashback*


"Baguio nga e!" Cess shouted.

"Tagaytay!" Kaye shouted back.

"Quezon! Okay? Quezon!" Sigaw din ni Philip.

"Tse!" Singit ko. "Nabibingi na ako sa inyo. Nasugbu tayo. If hindi doon, hindi
ako sasama. Kthnxbye." I said with dignity. Pero sa totoo lang, natatawa ako dah
il sa mga itsura nila na mukhang gulat na gulat sa sinabi ko. Nakanganga silang
tatlo. Ang epic lang.

Napatawa tuloy ako ng tuluyan.

After a minute, hindi pa rin sila umiimik. Nakatingin pa rin sila sa akin.

"Hey, what's the matter?" Natatawa kong tanong.

Si Philip ang unang nakabawi sa pagkabigla. Itinaas nito ang kilay at nakaupong
pinameywangan ako. "You're asking me what's the matter? What's the matter huh? W
hat's the matter?"

"Uhh."

Pumilantik ang kamay ni Philip. "Omaygad, Kaye. She's asking me what's the freak
ing matter. What's the matter, Astrid, ha? What's the matter?"

Natawa ng malakas sina Kaye at Cess.

"So feeling mo Amalayer gay ka?" Natatawang tanong ko kay bakla.

"What? You're asking me what's the matter. I'm just returning the favor." Matara
y na sagot nito.

Grabe. Hindi ko kinaya ang baklang ito. Panalo talaga ang sense of humor niya po
reber. Kaya mahal na mahal ko ito eh. Haha.

"Anyway, Nasugbu na nga?" Tanong ni Cess habang inaayos ang bag.

I nodded.

"Sino pang pwedeng isama?" Tanong ni Kaye.

"Kunwari ka pang malandi ka." Singit ni Philip. "Pwede ba diretsuhin mo na kami?
Patanong-tanong ka pa na 'Sino pang pwedeng isama,' e if I know, what you reall
y want to ask eh, 'Si Neiji ba pwede isama?' O siya siya. Ako na ang sasagot sa
tanong mo. Pwede siyang isama, as long as room mate kami." He giggled.

We rolled our eyes. Binabawi ko na. Forever malandi talaga ang bading na ito.

Napailing na lang ako. And a sudden thought struck me, Makakasama kaya si KJ.


--


"Te, walang jeep. Anyare, te?" Reklamo ni Philip. Nauna na kasing umuwi sina Ces
s and Kaye. Kami ni Philip ay dumaan pa sa dorm niya para tulungan siyang mag-em
pake. Alas-syete na ng gabi. Kaninang 6:30 pa kami dito pero hirap kaming sumaka
y dahil punuan ang mga jeepneys. Nakakangawit pa kasi may dala kaming gamit at m
ga libro.

"Meron iyan. Wait pa tayo."

"K.dot. Ang tagal kasi eh. Pagod na ang beauty ko."

"Teka pala, anong oras pala 'yong--"

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil muntik na akong mapaupo.

"Ay. Omaygad." Sigaw ni Philip.

"Sorry." Sabi no'ng babaeng nakadilaw. Lalapitan pa niya sana ako.

"No. It's okay." I managed to say habang tumatayo at pinapagpagan ang pantalon k
o.

"Sorry, Ate. Nagmamadali kasi kami." Singit ni Ate na nakapink na kasama no'ng g
irl na nakabangga sa akin.
"Ano bang meron at nagmamadali kayo masyado? Mga talandots." Mataray na sabi ni
Philip habang inalalayan akong tumayo.

"Frat war daw po." Mukhang natatakot na sabi ni Ate na naka-pink. "Sorry po ulit
." Sabay alis nilang dalawa, nagtatakbo ulit papalayo.

"Huh? Frat war? Saan? Bakit?" Sunod-sunod na tanong ko. Pero huli na dahil nakat
akbo na sina Ate.

Maya-maya pa, may ilang grupo ulit ng estudyante ang nagmamadaling tumatakbo pap
unta sa direksyon na pinuntahan nina Ate.

"Pare, bilis. Masaya 'to."

"Dahan-dahan, Pards. Madadapa ako. Hey. Lester, 'wag mo hilahin t-shirt ko."

"Ang bagal mo kasi nerd eh. Haha."

"Bilisan niyo na."

"Teka, anong frat ang nag-aaway?"

"Alpha Delta Omicron at saka---"

"Bakla, ayan na ang jeep." Hinigit na ako ni Philip para makipagbanggaan sa mga
pasahero na nag-uunahan makasakay.

Sa awa ng Diyos, matapos mabalda ang siko ko ay nakaupo rin kami ni bakla. Hindi
ko na tuloy narinig ang usapan ng mga lalaking iyon papunta sa campus. Sino nam
an kaya ang nag-aaway? Nakakaloka naman ang mga students na ito, enjoy na enjoy
sa frat wars. Nakakatakot kaya. Last year kaya noong papunta ako sa class ko, na
sa gitna ng kalsada ang nag-aaway na mga frats. May nakita akong mga batong mala
laki, notebooks, at kahoy na lumilipad. At dahil freshman pa ako noong time na i
yon, halos atakihin ako sa puso. Umiyak ako at nagtago sa gilid ng coconut tree.
I was hoping na hindi mabagsakan ng niyog o ng palapa ng niyog. Then this, anot
her frat war. Pssh.

Pero teka. Hindi kaya....

Napailing ako. Imposible. Pero...Four days ko nang hindi nakikita ang "boyfriend
" ko. Walang text, walang tawag. Ano 'yon? Pa-sweet-sweet pang nalalaman tapos m
ang-iiwan sa ere?

"Hey. Are you okay?" Untag ni Philip.

I looked at him and nodded. Syet. Ang init, please.

Siksikan kasi sa jeep kaya nakaakbay siya sa akin. Lalaking medyo maskulado kasi
ang katabi ko. Hindi naman ako judgmental pero scary ang aura ni Kuya ha.

"Sis, sasampalin ko na ang babaeng katabi ko. Kanina pa siya pacute. Imbyerna ha
." Nandidiring bulong ni Philip.

"Hoy. Quiet ka diyan. Hayaan mo na. Ang gwapo mo kasi eh. Aww."

"Pakyu."

At tuluyan nang nawala sa isip ko ang nangyari kanina.

--

Pagkarating ko ng bahay, diretso agad ako sa kwarto at nag-shower. To say I was
exhausted was an understatement. Daig ko pa ang nabugbog sa sobrang sakit ng kat
awan ko at sa sobrang pagod sa maghapon.

Pagkahiga ko, wala akong nagawa kung hindi magbuntong-hininga. Nakakainis. Four
days. Hindi niya ako sinusundo. Hindi niya ako tinatawagan o kinakausap. Ayoko n
aman ulit kulitin siya at puntahan sa kanila. Kahit papaano naman, may pride ako
noh. Besides, nakakapagod na ang magtext at tawagan siya. He didn't answer my t
exts and calls. What happened to him? I don't know. I don't know anymore. Sana m
an lang magparamdam siya. Miss ko na siya eh. Apat na araw? Grabe. Natiis na niy
a ako no'n. Nakakaiyak.

"Nakakainis ka, Karlito!" Naibato ko ang unan ko sa pader. "Bahala ka. Kung ayaw
mo eh 'di wag. Akala mo naman hahabulin kita? Akala mo naman kikiligin pa ako s
a'yo? Akala mo itetext pa kita at tatawagan? Akala mo kakausapin pa kita? Bahala
ka na. Kung ayaw mo, bahala ka! Bahala ka--"

Biglang pasok ni Mama sa kwarto ko. Hindi man lang kumatok. Astig talaga.

"What, Ma?" Iritable kong tanong. Feel na feel ko na ang pag-eemote eh.

She ignored my question. "Astrid, nasa baba si Karl." Sabay labas ulit ng kwart
o.

Ah. Akala ko naman kung sino. Si Karl lang pala---. Wait. Karl? Si KJ? Si Karl J
onathan Dominguez?

Napatayo ako nang wala sa oras. Wala akong pakialam kung naka-pantulog na ako. D
ali-dali akong nagsuklay. Grabe. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Kumaripas ako ng
takbo pababa. Hindi ko na pinansin ang nagtatakang tingin na tinapon nina Mama
at Papa. Diretso agad ako sa gate.
Paglabas ko, nakita ko ang nakatalikod na bulto ng isang lalaki. Isang lalaki na
kilalang-kilala ko ang likod. Isang lalaki na kilalang-kilala ko ang tindig.

Eksaherado akong tumikhim.

Dahan-dahan namang na humarap ang lalaki, giving me that devastating smile that
never fails to make my heart beat faster. Gwapo niya. Super. Pero halata sa lala
ki na tila hapo ito, bakas sa mga mata ang pagod.

For a moment, I thought I lost my tongue.

"Hi." It's the only word I could say. What can I do? I was too mesmerized to spe
ak.

"Hi there, lady."

That baritone voice. Oh-lala. Ang gwapo talaga. Hay. Lahat na lang ng sinabi ko
kanina sa kwarto, kinain ko ngayon. Baka mamaya, pati itong taong kaharap ko, ka
inin ko na rin. Ang yummy eh. Joke lang. Hehe.

"S-so. H-how are you?" Shit. Why am I stammering like a crazily in love teenager
talking to her crush?

Lumapit siya at nilagay ang mga kamay sa bulsa ng pantalon. Natatamaan ng liwana
g ng poste ang kabilang bahagi ng mukha niya.

Pero teka, is that a wound? Madilim masyado eh. Mukhang may sugat siya sa may ka
liwang kilay. I looked at his face closer. Yeah, i guess it's a wound.

I gasped. "Wait. Is that a--"

Nang tangka kong sipatin ang tila sugat sa kilay niya ay bigla siyang nagsalita
at paiwas na tumingin sa kalsada.

"Well, relatively good if I may say. How about you?" He said matter-of-factly.

Napatingin na lang din ako sa kalsada. "Well, relatively good as well." I said w
ith a half-smile.

"So. Uhm." Napatingin siya sa baba, tila inaanalisa ang sasabihin. "I..uh..."

"Sasama ka ba bukas?" I decided to cut his words.

"Where?" Biglang napaangat ang tingin nito.

"Sa Enchanted Kingdom. Kami nina Cess, Kaye, at Philip. Well, uh, we decided to
enjoy this sembreak by doing lots of activities and going to EK is one of them."
I forced a smile. Ayokong pag-usapan muna ang mga nangyari. Siguro, hindi lang
ako handa pa sa paliwanag niya. At tuwing naaalala ko na hindi niya ako sinipot
last time, last Tuesday, nasasaktan ako. Almost four days. Wow. Ang hirap kayang
mawalay sa kanya nang ganoon katagal. Masyado na kasi akong nasanay sa kanya eh
.

"Sure." He smiled. "What time?"

"Around 10."

He didn't speak.

Okay. We fell silent. For the first time, it felt awkward.

After five minutes of no talking but only glancing and clearing of throats, I sp
oke.

"It's late."

Mukha namang nagulat ito. Tumingin muna sa akin. Ngumiti ulit. "You're right. We
ll, I guess, I gotta bounce. And I..uh..see you tomorrow then?" Nakataas ang dal
awang kilay na sabi nito. Medyo hindi malaman kung tatalikod at maglalakad o man
anatili pa rin sa kanyang tayo.

"Yeah, I guess." Tumalikod na ako. Pero bago ako makatalikod, isang braso ang pu
migil sa akin.

Paglingon ko, naaninag ko ang matiim na tingin ni KJ. Hindi ako magaling sa non-
verbal communication. But, is that longing I saw in his eyes?

We stared for like five seconds before I heard him speak.

"I missed you. I missed you very much." He said in a low voice.

Then, like a flash of lightning, he kissed me.

Whoa. Nakamulagat lang ako nang halikan niya.

Hindi ako agad nakarecover nang bumitaw siya. Dude, for about ten seconds, I tho
ught I was in heaven. Yeah, I was high, literally and figuratively speaking.

What the fudge was that. Nanlalaki ang mga matang nakatitig lang ako sa kanya pa
gkatapos.

At bago siya tuluyang tumalikod, I saw a naughty smile formed on his lips as he
whispered, "Good night, Misis."
Mia'a Message: Merry Christmas, guys! :) By the way, i-congratulate naman natin
ang friend kong si Philip (oo, totoong tao ang Philip sa TBND; he's my friend).
He passed the 2012 Civil Engineer Licensure Examination. He's from UP Diliman. :
) Mabuhay ka, bakla! I love you, and I'm proud to be your best friend. Ikaw ang
pinakamalanding bakla pero mahal na mahal kita. :*

--

"Nasaan na ba ang jowabelles mo, sister? Anong petsa na? Pakisabi mag-eend of th
e world na wala pa rin siya." Reklamo ni Philip.

Ready na kaming apat. Ako, si Philip, si Kaye, at Cess. Kotse ni Philip ang gaga
mitin namin. O 'di ba? Akala niyo lang hindi bigtime ang best friend ko, pero bi
gtime talaga siya. Marunong siyang mag-drive. Pero ang totoo, wala pa siyang car
kasi 17 pa lang din siya, sa Kuya niya ang kotse na gagamitin namin. Hehe.

Kasalukuyan kaming nasa tapat ng Turbina, Calamba. Ito ang napag-usapan naming m
eeting place para one-way na.

I went to KJ's house kanina. Pero sabi ni Tita, umalis daw si KJ kaninang alas-s
ais ng umaga at hindi naman sinabi kung saan pupunta. Where on earth did he go?
It's sembreak for Pete's sake. Saturday pa. Saan naman niya naisipang pumunta? N
akalimutan niya bang may lakad kami? Ang usapan alas-nuwebe dapat nasa meeting p
lace na. Dapat nga hindi ako sasabay kina Philip sa kotse. I was supposed to be
with KJ. Doon dapat ako sasakay. Ang problema nga, patay ang cellphone ni KJ. Ka
nina ko pa siya tinatawagan at tinetext. What's the matter with him? Naging pati
ent naman ako. Pero dude, this time, he's getting into my nerves already!

One more call.

Where the hell are you, KJ?

One more text.

Fuck, KJ. Ano ba? Sumagot ka sa texts ko! Nakakainis ka na. Tsk.

I guess I have to wait.

Five minutes.

Ten minutes.

Twenty minutes. Still, no reponse.

Damn you, Karl Jonathan Dominguez.

"Let's go." I said coldly.

Nagulat naman sina Philip. Marahil nahalata nilang wala ako sa mood at wala na a
kong balak magsalita pa.

Tahimik kaming sumakay sa kotse at nagtungo sa Enchanted Kingdom, minus Karl Jon
athan.

Whatever happened to him, I don't know. And right at this moment, I don't care.

I'm fed up. This is too much to bear. This is too much to bear.

This is too much to bear that it hurts.

It hurts.

--


"Weeeee. Ang saya naman no'n. Akala ko talaga mahuhulog ako eh." Tuwang-tuwang s
abi ni Cess. Kakasakay lang kasi nila sa Space Shuttle.

"Te, sumabog na lang ang eardrum ko kakasigaw mo. Langya ka. This is a new shirt
. You almost ripped my shirt off you bitch!" Reklamo ni Philip.

"Yeah. I saw your face. It was epic." Kaye said.

"I know. I'm not scared of falling from that Space Shuttle chuvaness. I was scar
ed because I thought I'd go home shirtless because of that gaga!" Naiinis na sab
i ni Philip.

"Yumyum. I want to see that body of yours, bakla." Natatawang sabi ni Kaye.

"Yeah. Take that off. Take that off." Cess said while clapping.

"Take that off? Of I'll take your head off?" Mataray na sabi ni Philip.

"Ooh. Fierce," said Cess.

"Rawr." Segunda ni Kaye.

At nagsimula na naman silang mag-asaran. Napagtripan na naman si Philip.

Ako? I didn't join them. Nakaupo lang ako sa bench at hinintay sila. Nakaka-elev
en na sakay na yata sila sa rides, samantalang ako nakaupo lang palagi habang na
ghihintay. Wala ako sa mood eh. Nakatitig lang ako sa cellphone ko. Ang tanga ko
talaga. Umaasa pa rin. Psh.

Wait. Sisters, is that Nicholas? Tanong ni Kaye.

Napaangat ako ng tingin. Sino raw?

We followed Kaye's gaze. Hindi ko masyadong mamukhaan dahil nakaupo ako. At isa
pa, masyadong malayo si Kuya para mamukhaan ko.

Cess gasped. You mean Nicholas of Alpha Delta Omicron?
Si Nicholas ng Alpha Delta Omicron. He's the leader of that frat. He was my clas
smate last semester. I don't know much about him except for the fact that he's o
ne of the biggest jerk in school. A conceited, impulsive, and insane frat man. P
ero siya nga ba iyon? I don't know. Napailing na lang ako at binalik ang atensyo
n ko sa cellphone ko.

"OMG." Kinikilig na sabi ni Kaye.

No way. Why would he be here? Eh pa-cool si Fafa Nicholas dibims? Singit ni Philip
.

Oh well. Kaye shrugged.

Hey. Tara ulit doon. Sigaw ni Cess.

Flying Fiesta? Are you kidding me? Hindi makapaniwalang tanong ni Philip.

Heck, I am not kidding you.

Sabay-sabay silang tumakbo patungo sa kung saan mang rides.

Everything went blur afterwards.

I sighed.

You stood me up again, Karl.

Napayuko ako. Gusto kong labanan ang luhang nais kumawala. Pero kasi

Astrid?

Napaangat ako mula sa pagkakayuko.

Mike?

What are you doing here?

Uh. Naligaw lang. Chos lang. I faked a laugh.

Harhar. Why are you alone? He smiled. Naupo siya sa tabi ko at sumandal sa bench.

Nakatingin lang kami parehas sa mga taong naglalakad. Maririnig ang mga sigawan
at tawanan sa paligid. Busy ang mga bata sa pagbili ng cotton candy, sa paghabol
kay Wizard Eldar, sa pagpila sa rides, habang ang iba naman ay umiiyak dahil na
takot sa rides.

I sighed. Just not in the mood to...you know.

I dont know.

Ah basta. Eh ikaw? Why are you here?

Naligaw din lang.

Harhar. Talk to the hand, dude. Inirapan ko siya.

Sungit.

Talaga. Pero di nga, mag-isa ka lang? I looked at him.

Nope. Im with my friends.

Huh? Talaga? Where are they?

Just roaming around. He winked at me.

Psh.

Problem? Ginulo niya ang buhok ko.

Hey. Natatawa kong tinanggal ang kamay niya sa buhok ko. Tae ka talaga.

Come on. Fire away. What is it?

Napayuko ako. Will I tell him?

"Yow. Ano?" Untag niya.

I looked at him. Uhm. I uh. Well.

Yeah? Taas ang dalawang kilay na tanong niya. He looked at me intently while waiti
ng for my response.

Ano nga bang sasabihin ko? Kahit ako hindi ko alam eh. Naguguluhan ako at nasasa
ktan. Bwisit.

"You can trust me, you know," he said.

I looked at him. He was wearing a smile, that please-tell-me-your-problem-becaus
e-I-am-your-friend-and-you-can-trust-me smile. Ang haba. Hehe.

I sighed. I guess I have to trust him. After all, he's right; hes my friend.

I have a friend kasi," I said shyly.

What about your friend? He switched his gaze to the Anchors Away.

Thats my go signal to follow his gaze, simply because I couldnt bring myself to lo
ok at him in his eyes. I didnt want to look at him. I might you know. I might cry
. Ewan ko ba. Mas comfortable ako sa ganito, mas napipigilan ko ang damdamin ko.

Well. My friend Elena and her boyfriend Stefan were the best couple Ive known. I sm
iled. Madalas silang mag-away at magtalo, pero hindi naman umaabot sa point na ma
gkakatampuhan sila ng bonggang-bongga. Gets mo ba? Saglit akong tumingin sa kanya
.

He nodded. "Gets ko ng bonggang-bongga."

Pero kasi si Stefan, lately, nagbago siya. Uhm. Hindi na kasi alam ni Elena kung
saan siya nagpupunta at kung ano ang ginagawa niya. Bihira na niya makita at mak
ausap ito. Pero kapag nalulungkot siya, iisipin niya lang ang mga sinabi ni KI me
an ni Stefan na mahal daw siya nito at hinding-hindi niya sasaktan ang friend ko
. Tapos
Wait. So si Elena at Stefan ang dahilan kaya ka sad? Ganoon ka ka-affected? Natata
wang sabi ni Mike. Kinurot niya pa ako sa pisngi.

I playfully punched his arm. You dope. Affected ka diyan. Ano lang ako, ano uh co
ncerned. Yeah. Tama. Concerned lang ako kasi nga friend ko si Elena noh. Halos pa
sigaw na sabi ko.

He raised his hands. Okay, okay. I got it. Chill. Then, he laughed.

Youre not taking this seriously, are you?

I am taking this seriously. Sorry na. Please carry on.

Inirapan ko muna siya bago nagsimulang magsalita ulit. So ayon nga. Hindi nagtete
xt or tumatawag si boy. Ang masakit pa sa akiI mean sa friend ko, hindi na siya s
umisipot sa mga lakad nila. And worse? Wala man lang explanation. I said furiousl
y.

Whoa. Galit ka na niyan?

Mother F. Oo nga pala. Okay, Astrid. Calm. Inhale, exhale.

Umiling ako. Hindi ako galit noh! Inis lang. Nakakainis kasi si Ksi Stefan. I cross
ed my arms. Nakatingin pa rin ako sa Anchors Away. Seriously, hindi ba nahihilo a
ng mga taong ito? If I were them, malamang namatay na ako sa sakit ng ulo.

I heard him sigh. Well, Astrid, baka naman may dahilan si Stefan.

Eh ano? Anong dahilan? Naiiritang tanong ko.

Nagulat naman si Mike at napatikom ang bibig.

Waa. Chos lang. I mean, ano kayang dahilan? Mahinahon na sabi ko. Jeez. I need to
control myself.

Nagkibit-balikat ito. Beats me. But one thing is for sure, maybe he has his own r
easons.

I nodded absentmindedly. But, do you think hes cheating on memy friend? I asked worr
iedly.

Well, that I cant tell. He's a dick if he'd do that. Iiling-iling pa na sabi nito,
kunway nagdadalamhati.

Natawa na lang ako. You psycho. Nakakainis ka. Hmp.

What? Natatawang sabi nito. I was just

His words were cut when we heard my phone rang.

Wait lungs. I smiled at him, and immediately answered it. Hello.

Astrid?! Bakas ang pag-aalala sa boses nito.

Saglit akong nagulat. But I managed to compose myself. What? I asked coldly.

Are you okay? His voice was frantic.

Am I okay? Well, of course, I am! I said sarcastically.

Where are you? Sino'ng mga kasama mo?

You effin son of a gun! Pambihira! Seriously? Hindi niya alam na may lakad kami d
apat ngayon? Are you kidding me? Nasaan ako? Sino ang mga kasama ko? You freak!"

Astrid, look, Im sorry. Please. Where are you? I need to know. Sino'ng kasama mo?
Please

Go to hell, moron!

Wait

I ended the call. Psh.

What's with him? Biglang tatawag out of the blue? Kung kailan alas-singko na? Ku
ng kailan malapit na kaming umuwi? Tapos tatanungin pa kung nasaan ako at sino a
ng mga kasama ko? Na parang bang nag-aalala siya ng bongga? Na hindi ko malaman
kung bakit at para saan ang palabas niyang iyon? I called and texted him several
times, and now he called just to Goddamn ask me where I was? Bullshit!

I decided to turn off my cellphone.

I hate you, Karl Jonathan. I hate you.

Pero hindi ako iiyak. Matapang ako. Hindi ako iiyak. Masakit, pero hindi ako iiy
ak. Duh.

Matapang ako. Matapang ako. Matapang ako. Hindi ako iiyak. Hindi. Hindi. Hindi.
Paulit-ulit kong sasabihin ito.

Saglit muna kaming hindi nag-imikan ni Mike. Marahil binibigyan niya ako ng time
para kalmahin ang sarili. Mike is a good friend. He knows when I'm sad, angry,
anxious, and hurt.

After ten minutes, Mike stood and held my hand.

"Let's go, Elena." He smiled. "Forget all your worries and pains even for today.
Forget Stefan even for today."

Nagulat naman ako sa sinabi niya.

"Hey. Don't give me that look, Elena." He laughed.
'What are you--"

"Just so you know, I'm a fan of the Vampire Diaries. And just so you know again,
I am not a fan of Elena and Stefan because I like Damon better." He winked.

Now that made me laugh hard.


--

Hey, are you sure youre okay now? Mike asked me.

I nodded. Yes. Thank you, Mike. Sorry sa abala.

Hay naku, sister. Maloloka na ako sa inyo ha. Pa-mystery effect kayo. Anong genre
ba ito? Humor or Mystery? Mali yata ang takbo ng kwento niyong dalawa ng fafa K
arl mo, said Philip.

Kasalukuyan kaming naglalakad patungo sa parking lot. Yes, papauwi na kami. Ni h
indi man lang ako sumakay sa kahit anong rides, at kakaunti rin ang mga litrato
ko sa activity namin today. Wala kasi talaga ako sa mood, idagdag pa na mainit a
ng ulo ko. Buti na lang sinamahan ako ni Mike. Nagkwentuhan na lang kami at kuma
in ng kung anu-ano. Food trip lang ang ginawa ko sa EK. Nag-aksaya pa ako ng P50
0.00 para lang maupo sa bench at tumunganga maghapon. Wasnt that exciting?

By the way, nasaan na ang mga friends mo, Mike? Tanong ni Kaye.

Well. Uh. Mike smiled. I dont know. I will call them na lang.

Alright. See you then. Thanks for accompanying Astrid. Shes such a bore. Philip sai
d.

You talk as if I am not here, sister. I said sarcastically.

Oops. Hehe. Nag-peace sign pa ang bakla.

Lumapit si Cess kay Mike. Nga pala, 18th birthday na ni Astrid next week. Wag kang
mawawala ha?

Wait. Really? Wow. Astrid didnt tell me that. Kunway nagtatampong sabi ni Mike.

Get a life, creep. I snorted.

Kidding. So, am I invited? Tanong ni Mike.

Ay hindi. Hindi ka invited. Kaya namin sinabi sayo para inggitin ka. Chos. Malaman
g invited ka, di ba? Singit ni Philip.

Philip! Ang mean mo, Kaye said sabay hampas sa braso ni Philip.

Nagtawanan na lang kaming lima. Maya-mayay nagpaalam na rin si Mike.

See you next week, guys. Ingat kayo. Mike looked at me. Text me pag nasa bahay ka n
a, panget. He winked.

Ay shet panshet. Anyare? Nakasimangot na sabi ni Philip.

Siniko naman palihim ni Cess si Philip. Seriously? Forever kang epal. She whispere
d.

Mike laughed. Bye. Tumalikod na ito at nagsimulang maglakad palayo.

Bye. We said in chorus.

Nang makaalis si Mike, pumasok na kami sa kotse. Gusto ko nang umuwi. This had b
een a long and terrible day for me.

--

Busy sa pag-uusap sina Philip tungkol sa gaganapin na birthday ko next week, Oct
ober 28, Sunday. Hindi naman extravagant. Napag-usapan na namin last time na sim
pleng kainan lang sa bahay. Ayoko na kasi mag-celebrate ng bongga. Kulang sa tim
e dahil nga naging busy sa exams and all that academic stuff. Kaya naisip ko na
magpapa-cater na lang ako ng food and mag-iinvite ng family and friends. Dinner
na lang siguro.

Sinandal ko ang ulo ko sa headboard. Im tired physically, mentally, and emotional
ly. Hindi ko na alam ang iisipin ko. Ano ba'ng nangyayari sa kanya? Sobra na yat
a siya. Alam niya kaya na malapit na ang birthday ko? Hindi kasi namin napapag-u
sapan. Nakalimutan ko rin banggitin dahil nga marami akong iniisip na bagay last
time. We were both busy. Pero sana, sana maalala niya. Sana makapunta siya. San
a...

Were here. Untag ni Philip.

Masyado yata akong nalunod sa pag-iisip na hindi ko na namalayan na nandito na p
ala kami sa tapat ng bahay ko.

Thank you. Nagbeso-beso muna kami bago ako bumaba.

Sister, sa Friday ha. Batangas tayo, said Cess.

Yup. Noted. I smiled wearily.

Are you okay? Kaye asked awkwardly.

I laughed, yes, a fake laugh. What else is new? Yup. Ako pa. I winked at her.

Nagtinginan muna silang tatlo bago sabay-sabay na tumango. Bye, sister.
Bye. I smiled.

Hinintay ko munang mawala sa paningin ko ang kotse ni Philip bago ko napagpasiya
han na pumasok na sa bahay.

Pero bago iyon, saglit kong tiningnan ang bahay nina KJ.

I sighed. Wala yata siya sa bahay nila.

I smiled bitterly. I'm stupid. I was expecting he'd wait for me here.

I was expecting he'd be in front of our gate, waiting for me, saying how sorry h
e was for not coming, saying he loves me. But I guess, they're just fantasies. H
e's not here. He's nowhere in sight.

Walang KJ sa tapat ng gate namin. Walang KJ na naghihintay. Walang KJ na hihingi
ng sorry at magpapaliwanag.

Wala siya. Walang Karl Jonathan Dominguez na dumating.

Matapang ako. Matapang ako. Matapang ako. Hindi ako iiyak. Hindi. Hindi. Hindi.

For the nth time, I sighed.

Matapang ako. Matapang ako. Matapang ako. Hindi ako iiyak. Hindi. Hindi. Hindi.

Binuksan ko na ang gate.

Matapang ako. Matapang ako. Matapang ako. Hindi ako iiyak. Hindi. Hindi. Hindi.

At bago ako nakapasok, nalasahan ko ang maalat na mga patak ng tubig.
Copyright © ScribblerMia, 2012

Now playing
Learning to Breathe
By: Switchfoot


Hello, good morning, how ya do?
What makes your rising sun so new?
I could use a fresh beginning too
All of my regrets are nothing new


I woke up with a heavy heart.

These days, I hardly had enough sleep. Thanks to him. I couldnt get him out of my
head.

Right now, it seems like were slowly drifting apart. No explanations. No apologi
es.
So this is the way
that I say that I need You
This is the way
This is the way
I slowly stood and went to the comfort room.

Today, my friends and I are going to Nasugbu, Batangas.

Am I still hoping hed show up? Yes.

Am I stupid to still hope hed show up? Yes. Thats how stupid I became, since I rea
lized that I love him.

I hate him. I hate him for doing this to me. But no, I wont allow myself to drow
n in misery. I wont.

That I'm learning to breathe
I'm learning to crawl
I'm finding that You and
You alone can break my fall
I'm living again, awake and alive
I'm dying to breathe in these abundant skies
I sighed. Life must go on.

If he chose to appear and come with us, that would be great.

And if not? Its okay.

I would be okay. I should, and I can.

Hello, good morning, how ya been?
Yesterday left my head kicked in
I never thought I could fall like that
Never knew that I could hurt this bad
Astrid, your friends are here, shouted Mama from downstairs.

Alright, Im coming. I hurriedly closed the door and went downstairs.

You havent eaten your breakfast yet.

Yeah, right. Thanks for reminding me, Ma. Will you be a sweetheart and pack me tw
o sandwiches instead? Pretty, please?

Mama rolled her eyes. That pacuteness effect is disgusting, baby.

My friends laughed.

I know, right? I faked a smile.

I'm learning to breathe
I'm learning to crawl
I'm finding that You and
You alone can break my fall
I'm living again, awake and alive
I'm dying to breathe in these abundant skies
Lets go, Philip said. He offered to carry my bag.

Oh-lala. My friend is being a gentleman, I exclaimed.

Oh, shut up, bitch. He said sarcastically.

Bye, Tita and Tito. Kaye and Cess said in chorus.

Bye, Auntie and Uncle. Philip shrieked.

Bye, kids. Be safe, Papa said.

Mama smiled and waved.

My friends excitedly went inside Philips car.

So this is the way
that I say that I need You
This is the way
That I say I love You

I smiled. Excitement all over, huh?

You bet, Philip screamed.

Wed be staying in Nasugbu for two days and one night.

I smiled. But, I couldnt help myself to glance at the house beside ours.

Still, no sign of him.

I heaved a sigh. Oh well, whats new? I dont know his activities anymore. He doesnt
call. He doesnt text me. I dont know whats happening to him. I dont know him anymore
.
Hey, sister. What are you still doing there? Get in, Kaye shouted.

That brought me back to my senses. Oh, yeah.

I hurriedly went inside the car.

Lets go, they said in unison.

I cleared my throat. L-lets go.

This is the way
That I say I'm Yours
This is the way
This is the way


It hurts. I need him. I badly need him. I just cantI just cant stop myself from nee
ding him.

--


Yehey! We all shouted as we stepped on the white sand beach here in Nasugbu. Nakat
aas pa ang mga kamay namin na tila lilipad sa kalawakan. Wala kaming pakialam ka
hit gulo-gulo na ang aming mga buhok dala ng napakalakas na hangin. Naka-shades
kaming apat, tourist na tourist talaga ang peg namin. Siyempre para complete att
ire, naka-summer dress kami at naka-summer shorts naman si Philip. Ansaveh!

Pinagmasdan ko ang paligid. Abala ang mga bata sa pagkuha ng mga pebbles habang
ang iba naman ay gumagawa ng sand castles. Marami ring couples ang naglalakad ha
bang magkahawak ang mga kamay. Ang daming sexy girls na nakabilad sa araw, marah
il ay nagpapa-tan. Marami ring teenagers na naglalaro ng volleyball. At siyempre
, mawawala ba naman ang mga turista? Mukhang ang saya-saya ng paligid.

Gosh! This is a cool place.

This is the kind of place that I love, Philip exclaimed.

A place where I can be alone in the bright sunlight, I added.

A place where I can sit and read a good novel, Kaye said.

And a place where I can listen to the waves of water crashing along the shore. Ces
s smiled.

We all giggled. Para kaming may mga sayad. So what, bundat? Haha.

Tara na sa hotel. Yaya ni Philip.

Sabay-sabay na kaming pumunta sa aming rooms. Dalawang rooms ang pina-reserved n
amin. Ang isa ay para sa akin, kay Kaye, at kay Cess. Sama-sama kaming tatlo. So
lo naman sa kabilang kwarto si bading. Siyempre, kahit bading siya, hindi maipag
kakaila na lalaki pa rin siya. Hehe.

--

Mga 10 am na rin kami nakarating sa Nasugbu. Nagpalit lang kami ng pang-swim ta
pos diretso agad sa hotel para mag-lunch. Then after that, nilabas na namin ang
kanya-kanyang DSLR para mag-stroll sa beach and siyempre, mag-swim. What are we
here for anyway? Hehe. Nag-gala lang kami. Bumili ng mga t-shirts and souvenirs
at ilang pasalubong.

Masaya naman ang maghapon namin. Puno ng tawanan, kwentuhan, at kulitan. Napag-u
sapan na rin ang nalalapit kong debut this Sunday. Gusto raw kasi mag-present ng
sayaw ng tatlong balahura kong mga kaibigan. Basta ang gusto ko lang ay simplen
g kainan. Okay na ako doon. But my friends insisted to be in-charged sa program
daw. Hinayaan ko na lang sila since mapilit sila. Grabe. Birthday ko na sa Sund
ay. Maging happy birthday naman kaya iyon?

"Ang taray ng fire," said Philip while munching.

Kasalukuyan kami ngayong nakaupo sa bonfire na ginawa ni Philip. Kakatapos lang
namin mag-dinner. Pero siyempre, dahil nga matakaw kami, nag-iihaw kami ngayon n
g hotdogs and marshmallows. Kung anu-ano lang naman ang pinag-uusapan namin. But
, nobody dared to talk about him. He who must not be named. Oo, Lord Voldemort a
ng peg namin. Hanggang ngayon kasi, naiinis pa rin ako sa kanya. Nandito ako par
a mag-enjoy. Ayoko na munang isipin pa siya kasi nawawala ako sa momentum ng hap
piness. Bigla-bigla akong nalulungkot. And ayoko ng ganoon. Ayokong madamay ang
mga friends ko sa problema namin ni he-who-must-not-be-named.

Ang saya nga kanina e. Muntik na niya akong marinig na ginagaya ko ang accent niy
a, Philip said.

Kaye and Cess laughed.

Balahura ka kasi, sister. Ang mean mo doon sa French guy dude na iyon. Ang gwapo
pa naman. Ang tangos pa ng ilong, Kaye said habang kumakain ng hotdog.
"I loved the way he said 'bonjour.' Ayayayayay." Malanding sabi ni Philip.

"Grabe ka, bading. Mapa local and international ang beauty mo," natatawang sabi
ni Cess.

"Naman! Talo ko kasi kayo. Kahit tunay na babae kayo, chachaka niyo pa rin."

Binato na lang namin siya ng marshmallows. Ang yabang talaga e. Hahaha.

Wait lang, guys. CR lang ako. I excused myself. Now ko na-feel na naiihi na akech.

Gora, sabay-sabay na sabi nila.

Nagpatuloy sila sa pag-uusap at pagtatawanan.

Napailing na lang ako. Ang dadaldal talaga nila.

--

Medyo malayo ang CR ha. Kanina pa ako naglalakad dito. Pero buti na lang at kaka
tapos ko lang mag-dinner. May energy pa ako to walk. Jeez.

And finally, I found it. Weeeee.

Pumasok na ako sa CR and nakipag-conference kay Mother Nature.

After five minutes, I went outside the cubicle. Sandali kong pinagmasdan ang its
ura ko sa salamin. Wooo. Gulo-gulo na pala ang hairlalu ko.

I combed my hair using my hands. At nang makuntento ako sa itsura ko, lumabas na
ako ng CR.

I checked my cellphone, hoping for a text message.

And yes, may text message nga. Classmate ko sa ENG5, asking me kung na-release n
a raw ang classcards naming. Hay naku. Panira talaga ng moment ang babaeng ito.

Nireplayan ko na lang siya. Gusto ko sanang barahin. Paano ko naman malalaman e
hindi naman ako secretary ni Maam? Kalurks. Iba ang ineexpect kong mag-text e. Ha
y.

After I texted her back, nilagay ko na sa bulsa ang cellphone ko. I busied mysel
f looking at the people laughing and exchanging stories. Buhay na buhay ang beac
h na ito sa gabi. May mga palabas na ikakatuwa ng madlang people. Mayroong mga b
abaeng sumasayaw habang maghawak-hawak na apoy. Amazing. Mayroon ding malakas na
tugtog kaya marami ang napapaindak. Kahit ako. Hehe. Ang daming beers. Ang dami
ring seafood. Ang sayang tingnan ng paligid.

Hay. Buti pa sila, halatang masaya. Samantalang ako, nakaka---

Wait. May nahagip ang paningin ko.

Was thatwas that Mike I saw?

Napansin ko ang lalaking naka-polo na white at shorts na white sa gitna ng mga t
ao na nagsasayawan. Pero namamalikmata lang yata ako, imposibleng nandito si Mik
e. Pero hindi e, parang si Mike talaga.

Hmmm. Napagpasiyahan kong lapitan na lang ang mystery guy to confirm if hes reall
y Mike. Pero bago pa ako makalapit, bigla na lang siyang nawala na parang bula s
a paningin ko.

Strange, I murmured. Baka nga imagination ko lang iyon. Baka hindi talaga si Mike
iyon.

Hmp. Makabalik na nga lang kina Philip.

I shrugged and left the place.

Then, hindi pa ako nakakalayo nang may mahagip na naman ang paningin ko.

Was thatwas that Harold?!

Eneber. Ano bang nangyayari sa akin at kung sinu-sino na lang ang nakikita ko sa
paligid? Lasing ba ako? Pero hindi naman kami nag-iinuman e. Hehe. Hay naku! Mak
aalis na nga rito. Kung anu-anong nakikita ko. Maloloka na ako.

Hey.

Hindi ko pinansin ang nag-hey na iyon. Hindi naman siguro ako ang tinatawag niya
---

Astrid!

Huh? Ako iyon di ba?

Lumingon ako at nakita ang papalapit na si Harold.

Harold?

He was wearing a smile.

What are you doing here? Sabay na tanong namin. Sabay din kaming napatawa.

You first, he said.

Im with my friends. How about you?

Im with my college friends. Whew. Small world. Tumawa siya.

I nodded. Nasaan sila?

Beats me. Roaming around maybe. I cant find them. Napansin lang kitang naglalakad.
I thought it was my imagination. So I called you, and lumingon ka. Ikaw nga. Ha
ha.

Me, too. Akala ko imagination ko lang. I laughed.

So saan ka papunta ngayon? Sinabayan niya ako ng paglalakad. Hes still smiling.
Hay. Gwapo talaga poreber and ever.

Sa mga friends ko. Nandoon kasi sila sa bonfire. Sabi ko pupunta lang ako sa CR.
Ikaw?

I dont know where to go e. I left my cellphone at the hotel. I cant contact my frie
nds. Kaya Binitin pa nito ang sasabihin.

Kaya?

Sama muna ako sayo. Haha. Nakalagay sa likod ang mga kamay nito habang nakangiting
nakatingin sa akin.

I smiled back. Sure.

Pero wait.

What?

Before we go back to your friends, Id like to show you something I just discovered
last night.

Last night?

Yup. Kahapon pa kami dito ng mga friends ko e. Three days and two nights kami.

Cool. Kakarating lang namin kaninang umaga e. Pauwi na rin kami bukas ng hapon.

Kaya nga before you go, you have to see this. He then held my hand para dalhin sa
sinasabi niyang lugar na iyon.

Kahit medyo nagulat ako sa paghawak niya sa kamay ko, hinayaan ko na lang. I tho
ught of this as a friendly gesture. I guess.

Tumigil kami sa isang tahimik na parte ng beach na iyon. Malayo rin ang lugar na
ito sa karamihan. Tanging ang buwan lang ang nagsisilbing liwanag.

Tara doon. Tinuro niya ang dalawang malaking bato malapit sa dagat.

Bigla naman akong kinabahan. Madilim ang paligid. Walang tao rin maliban sa amin
g dalawa.

Wait. Nanlalaki ang mga matang sabi ko.

Yes?

Hindi mo naman ako balak gahasain noh? I asked reluctantly.

What? Bakas sa boses nito ang pagkagulat.

"Well, you know. I..."

Then, I heard him laugh. No! No, no, no. Im not a rapist. Ginulo niya ang buhok ko
habang hindi pa rin mapigilan ang sarili na tumawa. "Sira ka talaga."

Tumawa na rin ako. Mabuti na ang malinaw, dude.

Ikaw talaga. Lets go. Inalalayan niya akong maupo sa malaking bato.

Pagkaupong-pagkaupo ko, nalula ako sa kagandahang bumungad sa akin.

Wow, I exclaimed.

What can you say? Naupo siya sa tabi ko.

One word for this. Amazing. I smiled, though I doubt he saw it. Madilim kasi e. Pe
ro keri lang. Namamataan ko pa rin siya kahit papaano, thanks sa moon. Hehe.

Amazing naman kasi talaga ang lugar. Dito kasi, kitang-kita mo ang karagatan. Ki
tang-kita mo rin na punong-puno ng stars ang kalangitan. Nagre-reflect ang mga
stars sa dagat. Tila may mahabang ilaw na nakapalibot sa dagat. Kumikinang ang t
ubig. Maririnig mo rin ang mahinang paghampas ng alon sa batong aming kinauupuan
. Malamig din ang dala ng simoy ng hangin.

I closed my eyes. Hay. Ang sarap naman sa pakiramdam.

Yup. I accidentally discovered this place last night while looking for my friends
. Madalas kasi akong napapahiwalay sa kanila. Haha.

I opened my eyes and looked at him. Bakit naman?

Sabihin na lang natin na busy ako sa pagkuha ng mga litrato.

Then, I noticed his DSLR. Nakasabit ito sa kanyang leeg.

Kaya naman pala. Photography enthusiast?

You bet.

"Cool. Marami ka nang nakuhang pictures dito?

"Yessir."

Weh? Pahiram nga. I forgot mine sa hotel.

Sure. Hinubad niya ang DSLR at inabot sa akin.

Kinuhanan ko ang paligid. And voila, ang gondo gondo talaga. Nag-enjoy tuloy ako
kakakuha ng pictures. Nawala sa isip ko na hindi ko naman nga pala camera ang h
awak ko. Pero kiber. Mabait naman si Harold e, at makapal naman ang mukha ko. Ha
haha.

Harold started to talk about photography and his experiences in this place. Aliw
na aliw naman ako sa mga kwento niya. Hindi ko na tuloy namalayan ang oras.

--

Omaygad! Napatayo ako nang wala sa oras. Muntik pa akong mahulog sa bato. Buti na
lang nahawakan ako agad ni Harold.
Easy. He laughed.

Sorry. Hehe. I looked at my watch. Dang! 11:00 na pala.

Whats the matter?

Hey. I need to go. Tatlong oras na pala tayo dito.

Napakamot naman ito sa noo. Oh yeah! Sorry. I didnt notice. Sorry talaga.

Okay lang iyon. Ano ka ba?

Ihahatid na lang kita sa mga friends mo.

No worries. Its okay, really. At saka bihira lang ito. Actually, first time natin
nagkakwentuhan nang matagal, after so many years. I laughed.

Yeah. First time, he said, almost a whisper.

Hmm. Lets go?

Sure. He stood. Lets go.


--


Astrid!

Napalingon ako sa tumawag ng pangalan ko. Muntik nang mahulog sa sahig ang jaw k
o. Tama ba ang nakikita ko?

Neiji? Jigger? Nanlalaki ang mga matang tanong ko.

The one and only, sagot ni Neiji.

Nag-pogi sign naman si Jigger.

What are you two doing here? I almost screamed.

Neiji feigned a shock. Wow. Wala man lang hi or hello? Anyway, wala lang. Nandito
kami para---

Mangbwisit? Dugtong ko.

Jigger gasped. Hindi noh. Gusto lang naming maki-join sa partey partey niyo.

Who invited you? Hindi pa rin ako makapaniwala.

Philip, they said in unison.

Oh, Lord. Bakla ka kahit kalian talaga! Pero nandito silang dalawa, does that me
an

Kayo lang ba? I asked, bakas ang namumuong excitement sa boses ko.

Yup. Kami lang, sagot ni Neiji.

Bigla namang nalaglag ang mga balikat ko sa sinabi niya. Hay naku, Astrid. Asa k
a pa. Asa ka pa talaga.

Sino naman iyan? Nakataas ang kilay na tanong ni Jigger. Parang maghahamon ng away
na ewan.

Saka ko lang narealized na kasama ko nga pala si Harold na kanina pang nakamasid
sa amin.

Jigger and Neiji, si Harold. Hes my classmate, kababata, and kapitbahay na rin. Ha
rold, sina Neiji and Jigger.

"You guys are familiar. I think I saw you in Alaminos." Harold smiled.

"Oh yeah? I don't know. You didn't make an impression to us. So, we don't know y
ou, and you're not familiar." Nakaismid na sabi ni Neiji.

Tumawa naman ng mapang-asar si Jigger.

Ang mean talaga ng mga ito. Gusto kong kutusan talaga.

Tinapakan ko na lang ang paa ni Neiji.

"Awwww. What was that for?" Gigil na bulong nito.

"Asshole!" Ganting bulong ko.

Nice to meet you both then. Harold offered his hand.

Seryosong tiningnan lang ito ng dalawang kumag. Hindi man lang tinanggap ang pak
ikipagkamay ni Harold. Tango lang ang sinagot nila. But the way I observed it, i
t wasnt a friendly nod. These freaks! Manang-mana sa pinagmahan nilang si he-who-
must-not-be-named. Grrh.

Ignore them. Parasites ang mga iyan. Bulong ko kay Harold.

Harold laughed. Its okay. No worries.

Tara na, Astrid, yaya ni Neiji.

Were here para sunduin ka. Kanina ka pa hinahanap ng mga friends mo. Nandito ka la
ng pala. Nakasimangot na tumingin si Jigger kay Harold.

Tse. Oo na. Oo na. Humarap ako kay Harold. Uy, salamat ha? Thank you sa time and do
on sa pinakita mo. Nag-enjoy ako. I smiled at him.

Anytime, Astrid. He smiled back and patted my head.

Huy. Ano iyon ha? Anong pinakita niya sayo na nag-enjoy ka? Nanlalaki ang mga matang
tanong ni Neiji.

Binatukan ko ang pasaway na si Neiji. Gagu. Wala ka na don. Tara na nga. Hinila ko
na ang dalawang lalaki paalis. Panay naman ang reklamo ng dalawa dahil hila-hila
ko ang kwelyo ng mga damit nila.
Pero bago tuluyang makaalis, nilingon ko si Harold. Nakangiting nakatingin siya
sa amin. Hay. Buti pa siya, ang bait bait niya talaga.

Hoy, Astrid. Masisira ang damit ko. Ano ba? Pilit na kumakawala si Jigger sa kapit
ko sa damit niya.

Aksidente tuloy niyang natabig ang camera na nakasabit sa leeg ko.

Oops! Sabay-sabay na sigaw namin.

That was close. Kinabahan ako doon ah.

"You dope! Umayos ka nga!" Sabay batok kay Jigger.

"Sorry. Ang kulit mo kasi e. Tss."

Syet! Buti na lang matibay ang straps nito. Akala ko talaga malalaglag ang camer
a na ito. Thank you, Lord. Pero wait ulit!

Uh-oh. Napahawak ako sa noo ko.

Why? Tanong ni Jigger.

I forgot to return this. Sabay turo ko sa DSLR na nakasabit sa leeg ko.

Ano ba yan! Reklamo ni Neiji.

Sorry. Nag-peace sign na lang ako sa kanila. Wait lang ha? Dito lang kayo sa shore.
Ienjoy niyo muna si Mother Nature. Pagmasdan niyo muna ang mga alon ng dagat. Wa
g kayong aalis sa pwesto niyo. Isasauli ko lang ito kay Harold. Hindi ko na hinin
tay pa ang sagot nila. Dali-dali akong tumakbo paalis.


--


Harold! Hinihingal na sigaw ko.

Lumingon naman ito. He smiled upon seeing me.

Wooo. Buti na lang hindi pa siya nakakalayo. Ang bagal niyang maglakad e. Hehe.

Let me guess. I forgot my cam. Natatawang sabi nito.

Oo. Ano ka ba naman! Akala ko ba photography enthusiast ka? Bakit nakalimutan mon
g kuhanin sa akin ito? Tae ka talaga.

Nawala sa isip ko e. Masyado kasi akong nag-enjoy. He looked at me seriously.

Nailang naman bigla ako sa tingin niya na iyon. Ah. Hehe. Napakamot ako sa ulo. Ako
rin, nag-enjoy. I smiled. O sige pala. Sibat na ulit ako ha? Hinihintay pa ako ng
mga ulupong na iyon e.

Tumalikod na ako at nagsimulang tumakbo.

Astrid!

Huminto ako at lumingon. What?

He smiled. Nothing. Thank you for tonight. I...uh..." He sighed. "Good night.

I smiled back. No problem. Good night.

Nagsimula na akong maglakad. Napagod ako kakatakbo e. Hehe. Hihintayin naman ako
for sure ng dalawang iyon. Naku. Mainit na siguro ang ulo nila. Masyado na sila
ng naabala. Haha. E bakit ba? Hindi ko naman sinabi sa kanila na sunduin ako e.
Sila itong kusang hinanap ako at sinundo.

Pero wait, patay ako mamaya sa mga friends ko. Ang sabi ko pupunta lang ako sa c
omfort room. Anyare sa more than three hours na disappearing act ko? Hahaha. Nap
angiti na lang ako. Naiimagine ko na ang itsura nina Neiji at Jigger, at nina Ph
ilip, Cess, and Kaye.

Nakangiti akong naglalakad pabalik. For sure, makakatikim ako nang nakabibinging
sermon. I smiled at the thought of it.

Pero hindi ko inaasaha ang sunod na nangyari.

Mukhang ako ang nagulat sa tagpong nadatnan ko. Sa 'di kalayuan, namataan ko ang
limang lalaki na may hawak na kahoy na hinahampas sina Neiji at Jigger. Nakaluh
od na silang dalawa. Hindi ko masyadong maaninag ang mga itsura nila dahil nasa
may shore sila, kung saan ko iniwan kanina.

I gasped. Oh no! Theyre in danger.

Ano? Wala pala kayong binatbat e. Sigaw ng isa sa mga lalaki habang walang-awang s
inusuntok si Neiji.

Putang ina. Ang hihina niyo pala e.

Puros kayo yabang!

Sa susunod, mamili kayo ng kakalabanin ha? Mga putang ina niyo!

Ano? Lalaban ka pa ha? Tanong ng isa pang lalaki habang hawak sa buhok si Jigger.

I saw Jigger smirked.

Syet naman, Jigger! Umayos ka! Wag mo nang galitin ang mga iyan!

Nagulat ako nang biglang dinuraan ito ni Jigger sa mukha.

Putang ina! Talagang ginagalit niyo ako ha. Biglang hinampas ng lalaki sa likod si
Jigger.
I stood there, dumbfounded. Gusto kong maiyak sa nakikita ko. Bugbog sarado na a
ng dalawa. Hindi na halos makatayo si Neiji. Si Jigger, hindi ko alam kung buhay
pa. Hindi ko makita kung huminihinga pa siya.

Naiiyak na ako. What wil I do? Sa 'di kalayuan, alam kong mahina na sina Jigger
at Neiji. Gaano na ba nila katagal binubugbog ang dalawa? Binugbog ba nila ang m
ga ito pagka-alis na pagka-alis ko para puntahan si Harold?

Syet. Anong gagawin ko? Kinakabahan na ako. Tumingin ako sa paligid. Walang taong m
alapit. Lahat sila ay nagkumpol-kumpol sa bonfire at mga gimikan. Medyo malayo k
asi sa mataong lugar ang kinalalagyan namin ngayon. Hindi rin mapapansin na may
away na nagaganap dahil masyadong abala ang mga tao sa kani-kanilang ginagawa. I
dagdag pa ang malakas na tugtog na nagmumula sa dambuhalang audio system.

Fuck. We're doomed.

"Puta. Mahihina pala ito, pards."

"Sayang effort natin sa mga tarantadong ito."

Ngayon ko lang napansin na mga nakamaskara sila na kulay puti. Marahil para takp
an ang identity nila. Mga nakablack jackets din sila. If ever, hindi ko sila mai
susumbong sa pulisya. Paano naman ako magsusumbong e hindi ko makita ang mga muk
ha nila? Balot din sila ng mga jackets kaya kahit built ng katawan nila ay hindi
ko mamataan.

Hindi ko alam kung lalapitan ko sila o magtatago lang ako sa batong ito. Pero ku
ng hindi ako lalabas, baka kung anong mangyari kina Jigger. Pero kung lalabas nam
an ako, hindi ko naman kakayanin ang mga ito. For sure, deads ako.

Tsk. Bahala na nga. Hindi naman maatim ng konsensya ko na iwan silang ganito.

Okay. God, ikaw na ang bahala.

Huminga ako ng malalim bago napagpasiyahang lumabas sa kinatataguan ko.

Nagsimula akong maglakad papunta sa nagkakagulo.

Okay. This is it, pansit. Its now or never. Mamatay man ako ngayon, at least nagi
ng bayani naman ako. Para sa mga mahal ko sa buhay, mi ultimo adios.

Okay, Astrid. Inhale, exhale. 1, 2, 3.

Ho---

Nabitin sa ere ang sasabihin ko nang takpan ng kung sino ang bibig ko.

Omaygad! Who's this?

Pilit akong kumakawala sa yakap niya. Gusto kong kagatin ang kamay niyang nakata
kip sa bibig ko, pero masyadong mahigpit ang pagkakatakip niya. Leche. Sino ba i
to?

Sshhh, he hissed.

Pilit pa rin akong kumakawala. Omaygad. Kasamahan yata ng mga nakamaskarang puti
. Rereypin kaya ako ng mga ito? Bubugbugin din? Oh, Lord. Waaaa. Bata pa ako. Pl
ease. Ayokong matapos sa ganito ang buhay ko.

Lalong akong nagwala. Maiiyak na ako. Waaaaa.

Hey, hey. Stop."

Nang marinig ko ang tinig na iyon, awtomatikong napatigil ako sa pagwawala.

Tinanggal naman niya ang kamay na nakatakip sa bibig ko.

Nilingon ko siya. Para akong nakakita ng multo. Gulat na gulat ako. My dear, Lor
d. Imahinasyon ba ito?

K-Karl? Mahina kong sabi, hindi pa rin makapaniwala. Si Karl Jonathan, nandito? Wh
at is he doing here? Bakit ngayon lang siya sumulpot? Bakit...ngayon lang?

He hugged me.

Hindi ko alam kung dapat kong gantihan ang yakap niya. Basta ang alam ko lang, n
anginginig ako sa takot at sa gulat. Napaiyak na lang ako.

Hush now. He patted my back.

I cried hard. Si Karl. Nandito siya. Si Karl. Para akong tanga kakaiyak. Hindi a
ko makapaniwala.

Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin. Hey, hey. Astrid, listen to me. Pilit niyang
hinaharap ang mukha ko sa kanya.

I continued to cry.

Astrid! Hinawakan niya ang mukha ko. Listen to me, please. Listen. Sssh." He hugged
me tighter. "Dont cry please. Maririnig ka nila.

Tumigil naman ako sa pagiyak ng malakas. Pero hindi ko pa rin mapigilan mapahikb
i. Gustong-gusto ko siyang yakapin ng mahigpit. Gusto ko siyang hawakan sa kamay
para hindi na umalis pa sa tabi ko. Miss na miss ko na siya. Ngayon ko na lang
ulit siya nakita. Tapos sa ganito pang eksena, kung saan binubugbog ng mga walan
ghiyang iyon sina Neiji at Jigger?
"Astrid..."

That voice. That face. How I missed you, Karl.

He sighed and forced a smile. Stay here. Okay? Please stay here.

Wh-what? No! Dont---

Astrid, listen. Stay here. Masasaktan ka lang paglumabas ka. I dont want you to ge
t hurt.

I looked at him. I faked a smile. You already hurt me, I said in between tears.

Saglit itong natigilan. He sighed. He hugged me again. Kumalas din siya agad at
hinawakan ang mukha ko. Okay. I know. But please, for now, listen to me. Stay her
e. Okay? Please, Im begging you. Stay here. His eyes were pleading.

Hindi ko alam kung bakit tumango ako sa sinabi niya. Para akong na-hypnotize.

Tulala pa rin ako. Si Karl. Dumating siya. Nandito siya ngayon. Siya iyon di ba?
Hindi lang ako namamalikmata di ba? Si KJ. Si KJ ko. Nandito siya.

Dumating siya. Dumating si Karl Jonathan. He's here. I can't...I can't believe i
t. I thought---

Hey, cowards.

Ang sigaw na iyon ang nagpabalik sa diwa ko.

Paanong nakalapit agad doon si KJ? Hindi ko namalayan. Ang bilis niya. Gusto ko
siyang sundan. Pero naaala ko ang sinabi niya. He wanted me to stay here. Fuck.
I don't what to do.

May hawak siyang paddle yata iyon? Nakatalikod siya sa akin, kaya hindi ko makit
a ang ekspresyon ng mukha niya.

Halata namang nagulat ang limang lalaki.

Hoy. Ikaw--- Hindi na natapos pa ng lalaki ang sasabihin ng biglang paluin ni KJ n
g paddle ang tuhod nito.

"Puta!" Napasigaw sa sakit ang lalaki.

"Tarantado ito."

Sumugod din ang tatlo pang lalaki ng sabay-sabay. Pero mabilis na naiwasan ni KJ
ang mga palo at sipa ng mga lalaki. Bagkus, mabilis niyang napalo sa likod at p
aa ang mga ito. Kaliwa't kanan ang hampas niya. Malakas talaga si KJ. Mabilis di
n siyang kumilos. Halatang sanay siyang makipagbasag-ulo.

Hindi naman malaman ng isa ang gagawin, kung lalaban o tatakbo. Sa huli, napagde
sisyunan nito na tawagin ang mga kasamahan.

Tara na. Bilisan niyo, sigaw ng parang pinuno nila.

Nagtayuan naman ang apat na lalaki na pinalo ni KJ.

Pero hindi yata mapipigil si KJ. Pinalo niya sa kamay ang unang lalaking sumugod
sa kanya kanina.

Dumaing naman sa sakit ito. Napasigaw ito.

Una nang nakaalis ang apat. Iniwan ang kasama nila sa kamay ng galit na galit na
si Karl.

Hindi ko na kayang manatili rito.

You shithead! Sigaw ni KJ.

Bago pa mahampas ni KJ ng paddle sa mukha ang lalaki ay pinigilan ko na siya.

Karl, dont! Mahigpit ang hawak ko sa kamay ni KJ.

Galit na galit si KJ. Humahangos pa siya. Nanlilisik ang mga mata niyang nakatin
gin sa lalaki.

Nahintakutan namang bumangon ang lalaki. Dali-dali itong bumangon at kumaripas n
g takbo.

Habol ni KJ ang hininga niya. Nanginginig siya sa galit. Kaya inalis ko ang padd
le sa kamay niya.

Tumingin siya sa akin. Guilt and anger were all over his face.

Karl. Its okay. I smiled at him. You saved your friends.

Nilingon ko sina Neiji at Jigger. Sakto namang nagsidatingan ang iba pang member
s ng CW na sina Trace, Zach, Rojan, at tatlo pa nilang kasama. Dali-dali nilang
binuhat ang bugbog sarado na sina Neiji at Jigger.

"Ouch. Those assholes. Patay sila sa akin." Nanggagalaiting sabi ni Neiji.

"Whatever. For now, get your ass off here. The hospital is waiting for you, dude
," said Trace.

"Fuck you," Neiji answered.

Walang malay naman si Jigger. Marahil napuruhan talaga ito. Hay.

Sumenyas sa akin si Zach na uuna na sila.

Tumango na lang ako. Tiningnan ko ang nakayukong si KJ.

Fuck, fuck, fuck! He shouted.

"Hey. Stop it." Awat ko sa kanya.

"Fuck it! Fuck!"

I hugged him.

Naramdaman ko naman ang pagkalma niya.

"Shit," he cursed under his breath.

Shhh. Karl Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya. I held his face.

He looked at me. S-sorry," he said in a low voice.

I didnt know what happen next. Ang natatandaan ko lang, I cried as I hugged him t
ight.

--

Copyright © ScribblerMia, 2012

Nang ikay ibigin ko
Mundo koy biglang nagbago
Akala ko ikay langit

Yun palay sakit ng ulo

Sabi mo sa akin


Kailan may di mag babago
Naniwala naman sa iyo
Bat ngayoy iniwan mo

Di mo alam dahil sa yo
Akoy hindi makakain
Di rin makatulog

Buhat ng iyong lokohin


Kung akoy muling iibig

Sanay di maging katulad mo

Tulad mo na may pusong bato

Bigla kaming nakarinig nang malakas na kalabog.

Pagtingin namin sa mahabang upuan sa kubo, nakaupo at galit na galit na KJ ang b
umungad sa amin. Pulang-pula ang mga mata nito, halatang bagong gising lang. Sa
totoo lang, mukha siyang bangag. O bangag na nga talaga?

KJ gave Philip a dagger look. Sige lang! Ipagpilitan mo pa! Tang-inang boses mero
n ka! Tumayo ito.

We all gasped.

Have you eaten breakfast, Fafa Karl? Do you want a nice cup of tea or coffee to c
alm you? Tanong ni Philip.

How about a nice cup of shut the fuck up? KJ asked sardonically. He suddenly storm
ed out of the hut.

Naiwan kaming nakanganga.

After a minute, we all just shrugged.

Anyare doon kay Fafa KJ? Tanong ni Philip.

Obvious ba, te? E di nagising sa nakakadiri mong boses. Kaye snorted.

Wow ha? Gusto mo isampal ko sayo ang mic na ito ngayon para makita natin kung sino
ang magmumukhang nakakadiri? Philip shot back.

We chuckled.

Tse kayo. Tumikhim muna si Philip bago itinuloy ang pagkanta ng Pusong Bato.

I rolled my eyes. Here we go again.

Sabay-sabay na lang kaming nagtawanan nina Cess at Kaye. Kiber lang kami sa lala
king mukhang papatay na nag-walkout.


--

Habang abala sila sa pagvi-videoke sa kubo, napatingin naman ako sa dagat at nap
aisip.

Well, after what happened, KJ spent the night here in Nasugbu. Nauna nang umalis
kagabi pa ang ibang CW members. Nalaman din nina Kaye ang nangyari kaya napasug
od sila kagabi at dali-dali kaming hinanap. Zach and Rojan told them about the i
ncident.

Hindi rin naman napigilan ni Kaye ang maiyak after she learned what happened to
Neiji and Jigger. I understand her. Hindi man niya aminin, alam kong may somethi
ng sila ni Neiji. Gusto niya nga sanang pumunta sa ospital na pinagdalhan kina N
eiji. Pinigilan lang siya nina Zach, but they assured Kaye that they will text u
s from time to time to update us regarding the condition of Neiji and Jigger. In
the end, Kaye nodded. It took her two hours para kumalma. Philip and Cess were
shocked. They were worried as well. Sila na ang nag-alalay kay Kaye kagabi. But
after three hours, we decided to go back to the hotel. Madaling araw na rin bago
namin napagpasyahang magpahinga. We were all confused and tired, physically, me
ntally, and emotionally.

There are questions left unanswered.

There are still things that bother me.
There are some things I think I need to know.

Hindi ko alam kung paano natunton ng mga lalaking mga nakamaskara sina Neiji at
Jigger. Ni hindi ko rin alam kung ano ang atraso nila. Napagtripan lang ba sila
ng mga ito? Mga lasing ba o adik ang mga nambugbog sa kanila? Nagkainitan, nagka
roon ng argumento, hanggang nauwi sa bugbugan? Kung biglaan na away lang ang nag
anap at hindi planado, bakit nakamaskara ang mga lalaking iyon? Why were they ho
lding paddles? At saka bakit

Wait.

Paddles?

A sudden thought hit me.

Hindi kaya

Hindi kaya ang mga

Earth to Astrid. Are you here? Yuhoo. Winagayway ni Philip ang microphone sa harap
ng mukha ko.

It brought me back to reality.

Wow. Akala ko dinala ka na ng mga aliens sa kalawakan, kapatid. Natatawang pahayag
ni Cess.

OA kayo ha. I chuckled.

Tumawa naman si Kaye, pero hindi umabot sa mga mata niya ang ngiti nito. I notic
ed that shes checking her cellphone almost every minute.

Another song, sister. I Will Survive ang next song ko. Pakilagay. Utos ni Philip kay
Cess.

Tapos na pala ang Pusong Bato na kanta niya. Nakakaloka. Ang sakit lang sa taing
a ng boses niya. Kaya marahil nagwalk-out si KJ.

And speaking of KJ, mukhang antok na antok siya. Hindi ko alam kung nakatulog si
ya sa kwarto nila ni Philip. Napagdesisyunan kasi kagabi na doon siya sa room ni
Philip matutulog dahil hindi naman siya nagpa-reserved ng room sa hotel, plus w
ala nang available rooms pa. Jam-packed ng mga tao every sembreak. Marahil puros
college students ang karamihan na nandito. Hindi naman pwedeng sumiksik sa room
namin si KJ dahil puros babae kami. So, wala siyang nagawa. Whether he likes it
or not, doon sa room ni Philip ang bagsak niya.

And speaking of KJ again, I need to find that idiot. We need to talk, and I thin
k he knows that. He cant get away from me this time.

Guys, wait lang ha? Hahanapin ko lang ang sungit na iyon. Nakasimangot kong sabi s
a kanila.

Yeah. You should. Nakakatakot si Fafa Karl, e. Natatawang sabi ni Cess.

Philip and Kaye nodded.

I smiled awkwardly before I left.

--

I searched for him everywhere, but I couldnt find him. Where did he go? Dang it!

Halos nalibot ko na ang lahat ng restaurants, souvenir shops, at tambayan dito p
ero hindi ko siya makita. I even went to those pools to see if hes there, pero wa
la pa rin. Ano ba ang gusto niya? Ikutin ko ang buong beach para makita siya?

I looked at my watch. 9:30 na pala. Good thing I ate breakfast, kung hindi, baka
bumagsak na ako rito sa gutom at pagod kakahanap sa kanya. Ayoko na rin namang
magtanong sa mga nandito, baka mabara lang ulit ako.

*flashback*

Naisipan kong magtanong na lang. Magbabakasakali ako. Nawawalan na kasi ako ng p
ag-asa na makita ang lalaking iyon. Lumapit ako sa aleng nagtitinda ng mga t-shi
rts and souvenir items, malakas ang boses niya. Mukhang nakikipagtalo sa taong k
ausap sa telepono. Hinintay ko muna siyang matapos makipag-usap bago ako nagtano
ng.

Ate, good morning po. Bati ko sa ale.

Lumingon naman ito. Nakasimangot pa rin. Tiningnan lang ako mula ulo hanggang pa
a.

I cleared my throat. Ah, may nakita po ba kayong matangkad na lalaki, maputi, nak
a-shirt na black, nakapantalon ng itim, tapos may hikaw po sa kaliwang tainga? Na
kangiti kong tanong.

Tumaas ang isang kilay ni Ate. Aba malay ko. Anong tingin mo sa akin? Tanungan ng
nawawalang kalabaw? Mataray na sabi nito.

*end of flashback*

Right there and then, naisipan kong hindi magandang ideya na magtanong pa kung n
asaan ang nawawalang kalabaw.

I smiled solemnly. I guess he didnt want to be found after all.

So, hes going to continue this mysterious disappearances? Hell continue ignoring m
e? Wow. Just wow.
I sighed. I was so absorbed in my own thoughts that I hadnt noticed where I was.
I clutched my small sling bag too tightly. Malayo na pala ako sa karamihan. Laha
t sila nagsasaya, nagtatawanan. Samantalang ako, ni hindi ko maramdaman ang kasi
yahan na nararamdaman nila. Nakakainis.

We went here to enjoy, but I couldnt believe how the events turned out. KJ was no
t able to go with us yesterday, and now, he's missing again. Some psychos beat u
p Jigger and Neiji. Kaye's not with herself today. Isnt this the most exciting an
d awesome vacation ever? I laughed at my own sarcasm. Hay. Life, why are you so
complicated and annoying?

I stopped under a coconut tree. The sun was burning my skin. Even my sunglasses
couldnt handle the freaking rays of sun. Its a good thing I brought my pink shawl
with me. Nilatag ko ang balabal ko sa maputing buhangin. Nahiga ako at humarap s
a karagatan. Buti na lang naka-short shorts ako at naka-sleeveless na black. Hin
di ko keri mag-bikini, e. Oo na, manang na kung manang. E ganyan talaga. Hanggan
g dito lang ang skin na kaya kong ipakita sa madlang people, e.

Nakakapagod palang maglakad at maghanap sa taong ayaw naman magpakita. Hindi ko
napigilan mapasabunot sa buhok ko sa sobrang inis kay KJ. Bahala na nga siya. Hes
always like that. Why is he being so insensitive these days? That freak.

Kinuha ko ang iTouch ko sa bag at pinasak ang earphones sa mga tainga ko. I was
busy scanning for songs when I felt someones watching me.

I froze.

Nice view. He smirked.

I stared at him, my mouth hanging open.

There he stood, looking down at me. Hes wearing brown aviator shades, a gray sand
o, and a red surf shorts. Damn. Hes hot. No doubt about that. Nagpalit na pala si
ya ng damit, buti na lang hindi na ako nagtanong pa sa iba para hanapin siya. Ma
papahiya pala ako kung sakali.

Wait. What did he mean by that nice view remark? Was he referring to the surroundi
ng or to me? I mentally slapped my head. What was I thinking? Grabe. Why was I e
ven blushing like a love-struck teenager? Hes just KJ. Hes not Coco Martin for Gods
sake.

Are you done checking me out? He asked teasingly. He smirked again.

How I wanted to wipe that smirk off his face. Ang hangin po, please.

You wish, I snorted, quickly averting my gaze. Good thing I have my sunglasses. Na
kakahiya, shetness.

Hey, are you blushing? An amused smile formed on his lips. He sat on my shawl.

Why would I? I retorted.

He leaned closer.

Damn.

Nakahiga ako at nakaupo siya habang nakatingin sa mukha ko, like three inches aw
ay. How comfortable.

You are blushing. He exclaimed. He smiled teasingly and held my right cheek.

I slapped his hand. No, Im not! Napaupo ako nang wala sa oras. Now, were on the same
level. Malapit ang mukha sa isat-isa. Wrong move, Astrid. Wrong move.

Saglit kaming nagtitigan bago siya nagsalita.

Yeah yeah, whatever. He grunted. Siya ang unang umiwas. Humarap siya sa karagatan.

I did the same. Whew. That was close.

We fell silent for a while.

Iilang puno lang ang nakapaligid sa pwesto namin, sa kanan ko ay may mga malalak
ing bato. Its only 10:00 in the morning, but the sun was already at its peak. Par
a namang may mga dyamanteng nakalutang sa dagat dahil dito. Sa himpapawid naman
ay matatanaw ang mga ibon, saling bayan ang kanilang paglipad.

I sighed.

Thats when I remember my iTouch. I turned it off. Inalis ko na rin ang earphones
ko. I put it inside my bag. Magaling din ang timing ng KJ na ito, ready na ako m
ag-soundtrip, e. Bigla-bigla namang susulpot. Kainis.

Binalik ko ang tingin ko sa karagatan.

Lumipas ang limang minuto.

Saglit akong sumulyap sa kanya. Seryoso pa rin siyang nakatingin sa karagatan.

Ano? This is it pansit. Its now or never. This is the right time.

I decided to break the silence.
I cleared my throat.

He remained silent.

Why are you here? I asked coldly.

I felt him flinched, but he kept his gaze at the sea.

Why? Should I always have a reason whenever Im with you? He asked in an equal tone.

I shrugged. So, what do you want then? I know I sounded rude, but what the heck.

He snapped. W-what? Why are you like that?

I felt his cold stare, and for a moment, I shuddered.

What? I asked lazily.

Oleya Astrid, whats the problem? Bigla namang naging mahinahon ang boses nito.

At bigla rin namang nagpanting ang tainga ko. Wow. What a jerk! Whats the problem
? Seriously? Hes going to ask me that?

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Humarap ako sa kanya at sinampal siya ng ma
lakas.

Dahan-dahan siyang humarap sa akin. His eyes widened, his mouth hanging open.

I clenched my fist.

He was paralyzed for a moment. But after he recovered from the jolt, he smiled s
adly. I guess I deserved that.

Yes, you do! Youre a jerk! Youre a freak! Youre an asshole! I hate you! It was too lat
e when I realized the words that escaped through my mouth.

He sighed. Tinanggal niya ang sunglasses niya.

Now, I could clearly look at his face. He looked tired and well, hurt.

He did the same to me. Tinanggal niya rin ang sunglasses ko bago ko pa siya maga
wang pigilan.

What are you doing? I asked, annoyed.

Now, were both staring at each others eyes. Tsk.

He ignored my question. Im sorry. He still managed to smile. His eyes were pleading
.

W-what? I stammered. Dammit.

Im really sorry, Astrid. There was a strain of guilt in his voice when he said that
.

Thats what you said yesterday! You think those words were enough? I asked incredulo
usly. Do you know how much I hate you right now? Do you think I already forgave y
ou yesterday after what happened? It is not that easy! It has never been easy! I
hate you so much that I have kept this hatred for days.

He still looked straight into my eyes. Say it.

Natigilan ako.

He continued. Come on. Let those hard feelings go. Say it. Say what you need to s
ay. In the end, its better to say too much than never to say what you need to say
again.

I was too shocked to speak. I guess hes determined to listen to every word I was
about to say.

He put his right hand on my cheek and caressed it slowly. After you let go of eve
rything youre feeling inside, I want to see you smile again. Im just here. Im ready
to listen. Im ready to understand.

So, gusto niyang ilabas ko ang lahat ng nasasaloob ko? Ibang klase talaga ang KJ
na ito. After all, hes Karl Jonathan. Expect the unexpected. Well thats great. I
took that as my cue to start unloading all the shits Ive been keeping for quite s
ome time now.

I pushed him hard on the chest. God, Karl! You stood me up several times! You idi
ot! You ignored my texts and calls! I was worried to death. Hindi mo alam kung a
no ang pakiramdam na maiwan sa ere, na magmukhang tanga, na maghintay sa wala! P
ara mo akong dinala sa kweba at nang umabot tayo sa napakadilim na parte nito, b
igla kang nawala at iniwan mo akong mag-isa! Para akong bulag na hindi malaman k
ung saan pupunta at kung ano ang gagawin! Wala akong magawa kung hindi ang umiya
k nang umiyak sa loob ng kweba na iyon habang hinihintay na bumalik ka at samaha
n akong lumabas. Alam mo ba iyon ha? Alam mo ang ba ang pakiramdam na maiwan sa
kadiliman nang mag-isa? Takot na takot ako, Karl! Takot na takot! I didnt know I w
as crying. Napansin ko na lang na nanlalabo na ang paningin ko.

He remained silent.

Ang sakit naman non. Bugbog sarado ako, Karl. Bugbog sarado ang puso ko! Grabe. Ni
ha ni ho, wala akong narinig mula sayo. I waited for you. I waited for your expl
anations. I waited for you to hug me and to tell me how sorry you were. Kung anu
-ano na ang mga naiisip ko! Para akong tanga na napapraning! Ni hindi ako mapaka
li, e. Ni hindi ako makatulog nang maayos. Ni hindi ako makakain kakaisip sayo.
He tried to hug me but I pushed him.

Sa SM, ilang oras akong naghintay sayo doon. Muntik ko na ngang awayin si Kuya Gua
rd dahil ilang beses niya akong nilapitan at tinanong kung may hinihintay daw ba
ako pero sa totoo lang, alam kong gusto na niya akong palayasin doon para makau
po ang ibang taong naghihintay. Hiyang-hiya ako that time. Umuwi akong laglag an
g mga balikat. Sa EK, hinintay ka namin ng mga kaibigan ko. Halos mamuti na ang
mga mata namin kakahintay. Ni hindi ka man lang nagtext o tumawag. Ang usapan say
o ako sasabay, pero in the end, si Philip ang sumundo sa akin at naghatid. And n
ow here in Nasugbu, hindi ka rin sumama sa amin pumunta rito. Maghapon kitang hi
nintay kahapon dahil umaasa akong susulpot ka, na susunod ka, na baka na-late ka
lang ng gising or you were caught in a traffic jam. Pero wow. Hindi, e. Ni anin
o mo hindi ko nakita! Ilang beses mo akong pinaghintay sa wala! Ilang beses akon
g nagmukhang ewan kakahintay at kakaasa! At ang pinakamasakit sa lahat, you didnt
give me any explanations at all. Wala kahit ano! Wala akong ideya sa nangyayari
sayo o kung ano ang ginawa mo kung bakit hindi ka nakasama! I was wondering. If
ever ba na hindi nabugbog sina Neiji, magpapakita ka kagabi ha? Nandito ka ba da
pat ngayon sa harapan ko ha?"

He bowed his head.

"Huh. Just as I thought. Kailangan pa pala talaga nilang mabugbog for you to com
e out. E ako? Kailangan ko pa bang mabugbog para lang magpakita ka? So everytime
pala na may lakad tayo, papabugbog muna ako para lalabas ka kasi nga feeling mo
eh knight in shining armor ka, dadating tuwing nasa kapahamakan ang iba. Wow. S
haiderman ikaw ba iyan? Ang tagapagtanggol ng katarungan? Punyeta!"

He looked at the sea. I noticed the frustration on his face.

Pinunas ko ang pesteng mga luhang ayaw tumigil. Bakit ganyan ka? Mahal mo ba tala
ga ako ha? O pinaglaruan mo lang ako?

Astrid, I love you. You know that.

Ito ba? Ito ba ang pagmamahal na sinasabi mo? E putang-inang pagmahahal ang meron
ka pala, e! I shouted.

Sorry. I didnt want this to happen. He said in a low voice.

Tang-ina. Ang sakit, e. Ang sakit sakit lang. I was crying uncontrollably. Its a go
od thing were in a place far from the crowd.

Please, Astrid. I am.

Where were you? Why did you leave me? Why did you ignore me? Whats up with all tho
se shits huh?

I

What?! I cut his words. How could you do that to me? How could you, Karl! How could
you!

Astrid, listen. I didnt me.

All of a sudden, napapitik ako sa hangin. Wait. I know! Shit! Now, I know! I was
stupid not to realize this. You played with me, right? You played with my feelin
gs! Wow. You won, Karl! You won! I laughed like a lunatic. Yes, like a lunatic be
cause I was crying while laughing hard. Congratulations, Karl! You did a great jo
b! You completed your task.

He switched his gaze to me. He seemed confused. I dont under

Oh cut the crap! Remember what you told me? Come hell or high water, youll make me
fall for you. Wow. Sweet revenge for you, huh? And I am so corny to admit that
after everything you did I stopped. I couldnt say it.

He held my hand, concerned in his eyes.

Kasabay nga marahil nang mainit na panahon ang pagkainit ng ulo ko. I gritted my
teeth. Fuck you, Karl Jonathan Dominguez! I fell for your trap! Im so stupid. I m
ade the biggest mistake of falling in love with you. You stupid heartless jerk!

He suddenly hugged me tight.

Saglit akong natigilan. Hindi ako inaasahan ang ginawa niya.

I closed my eyes and kept sobbing. I hate you. I hate you. I hate you

He patted my back. Im sorry for everything.

I tried to pull away from his hug, but its no use. Thats all you can say huh? Sorry
? I asked sarcastically.

He remained silent.

Ano ha? Ano? Pinilit ko pa ring kumawala sa yakap niya.

He sighed. Siya na ang kumawala sa yakap, pero hawak niya pa rin ang mga balikat
ko. He looked at me seriously.

I hate you. I sniffed.

You know what, Astrid? There are some things better not knowing, he said seriously
. Gamit ang mga kamay, pinunas niya ang mga luha ko.

Wow. And why is that?

He heaved a frustrated sigh. Ayokong madamay ka. Ang problema ko, gusto ko proble
ma ko lang. Youre a happy person, Astrid. Ayoko nang idawit ka pa sa kung ano man
ang nangyayari sa akin.

But Im your girlfriend! I deserved

Exactly, youre my girlfriend. I dont want you to get hurt. I dont want you to get in
volved.

But why

Because Id rather see you happy, Id rather see your smiles.

But

Im doing this because I want you to stay happy and out of trouble. Dont worry. I ca
n handle this. Im sorry for leaving you. I shouldnt have done that. I know I was a
jerk for the past days. I acted like I didnt care. But please, believe me. Belie
ve me when I say that all I want is for you to be happy. Believe me when I say t
hat I want you to be safe. Believe me when I say that I care for you, and believ
e me when I say that Im protecting you.

These stupid tears just couldnt stop. E ano nga? Ano ang problema mo? Bigyan mo na
man ako ng ideya o! Hindi yong parang nangangapa ako sa dilim. Nambababae ka ba o

Hell no! I wouldnt do that. He suddenly shouted.

So, ano nga? I asked impatiently.

He looked away. Campus issues. He said vaguely.

What about campus issues? Kunot-noong tanong ko.

He looked at me. Bigla niyang kinurot ang mga pisngi ko. Stop being so nosy, Misi
s.

I blushed. He called me Misis again. Ano ba iyan? A while ago, I was crying like a
freak. And now, I'm blushing like a freak. Am I sick?

But, is everything okay now? I mean are you okay now? Are the issues solved?"

Bakas sa mukha ni KJ ang pagod. Namayat din siya. Halata na rin ang eyebags niya
. Somehow, nag-aalala rin ako. Sana okay na siya. Pero kahit mukha siyang Hagard
o Versoza, ang gwapo niya pa rin. Bakit kaya gano'n?

"Well, some were solved. Others are..." He stopped and sighed. "We're almost don
e solving them."

"But what about Jigger and Neiji? What happened to them?"

Biglang dumilim ang mukha ni KJ. "That, I still don't know yet, but I'll do anyt
hing to find out what happened and who were the people behind that incident."

"Hey, are you okay?"

Ngumiti naman si KJ, mabilis nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha. "Yup, I'm
okay."

"You're perfectly aware that you're giving me vague answers, aren't you?" I snor
ted.

Kumamot siya sa noo niya. "Well yeah. But in time, I'll tell you everything. For
now, let me handle these issues on my own. I just need your trust. Please?"

"Pero hindi ka talaga nambababae--"

"Oleya Astrid!"

"Fine, fine, fine. I was just asking."

Napailing si KJ habang nakangiti.

By the way, you said, Say what you need to say. In the end, its better to say too m
uch than never to say what you need to say again. These lines are from John Mayers
song Say. You idiot!

He chuckled. "Now, stop crying, okay? Come here." He hugged me.

"Freak." I muttered under my breath.

"That's why you love me." He teased.

I sighed. Yes. You won. You made me fall for you, and I did. I lost."

"Yeah. I remember I said that. I will make you fall for me, and you lost," he sa
id while laughing, still hugging me.
"But you know what?"

He sniggered. "What?"

"Of all the defeats in this world that I had,

Kumalas siya sa pagkakayakap. He looked at me. Bakas ang pang-unawa sa mga mata
niya.

I sighed and smiled. Yours was the sweetest defeat.

He smiled widely.

Then without a warning, he kissed me.

I was shocked for a few seconds. But then, I realized how I missed him. Gahd. I
really really missed him. I responded to his kiss.

I lost. I fell for this trap. But I have no regrets. I love him. Thats what matte
rs.

--

Move. I shouted and pushed him.

No, you move! He shouted back.

This is my shawl.

So what? He pushed me.

Ano ba?! Hindi tayo kasya rito. Get your butt out of here! I pushed him harder. Du
midikit na kasi ang balat ko sa buhangin. KJ occupied more than half of the shaw
l.

Wow. Nice word. Butt. He smiled naughtily.

I rolled my eyes. Oh come on. Please. I feel hot and dirty. So move. Now.

Wow. Hot and dirty. He said, smiling like a maniac.

What the fudge! Will you stop with your sexual innuendos?"

A playful smile formed on his lips.

What? I asked, annoyed.

What? He asked innocently. He sounded amused.

You freak!

He rolled his eyes. How many times did you tell me Im a freak? I lost count of it.
He sighed exasperatedly.

I smirked. Tsk. Akala niya siya lang ang may karapatan mag-smirk ha.

Kasalukuyan kaming nakahiga ni KJ sa balabal, well, epal kasi ang KJ na ito.

Ilabas mo nga ang iTouch mo. I forgot mine.

Wow. Demanding much, Koya?

He smirked. Hurry.

Fine. Kinuha ko ang iTouch ko sa bag ko.

Dali-dali naman itong inagaw ni KJ.

Hey. Reklamo ko.

Ill choose the song.

Sayo ha? Sayo? Asensado ka ah!

He ignored me and continued to scan my playlists.

Tig-isa kami ng earphone ni KJ. Parasite kasi siya, e. Kaya ayan, nakikishare la
ng siya ng hindi naman sa kanya.

Hay. Akala ko talaga hindi ko na ma-eenjoy ang sembreak ko. Akala ko uuwi na nam
an akong malungkot. Buti na lang mabait si Lord. May pahabol na happiness sa aki
n dito sa Nasugbu. I looked at the man beside me. Ang saya ko talaga.

Bingo. Parang bata na sigaw niya.

Whats the song?

He smiled knowingly.

I said whats the

Bigla niya akong hinila. Isinandig niya ang ulo ko sa balikat niya. Pinulupot na
man niya sa beywang ko ang isang kamay niya. Wala naman akong nagawa nang sapili
tan niyang higitin ang isang kamay ko at ilagay din sa beywang niya.

What the

Shut up and listen. He closed his eyes and smiled.

Fine. I sighed before I closed my eyes.

[Mia's Message: Paki-play ng video sa gilid -->]

Now playing

Come On Get Higher
By: Matt Nathanson


I miss the sound of your voice
And I miss the rush of your skin
And I miss the still of the silence
As you breathe out and I breathe in


If I could walk on water
If I could tell you what's next
Make you believe
Make you forget

So come on, get higher, loosen my lips
Faith and desire and the swing of your hips
Just pull me down hard and drown me in love
So come on, get higher, loosen my lips
Faith and desire and the swing of your hips
Just pull me down hard and drown me in love


I miss the sound of your voice
The loudest thing in my head
And I ache to remember
All the violent, sweet, perfect words that you said

If I could walk on water
If I could tell you what's next
I'd make you believe I'd make you forget

So come on, get higher, loosen my lips
Faith and desire and the swing of your hips
Just pull me down hard and drown me in love

So come on, get higher, loosen my lips
Faith and desire and the swing of your hips
Just pull me down hard and drown me in love

I miss the pull of your heart
I taste the sparks on your tongue
And I see angels and devils and God
When you come on, hold on

Hold on, hold on, hold on

Sing sha la la la
Sing sha la la la la

Come on, get higher, loosen my lips
Faith and desire and the swing of your hips
Just pull me down hard and drown me in love

So come on, get higher, loosen my lips
Faith and desire and the swing of your hips
Pull me down hard and drown me, drown me in love

(Come on get higher, loosen my lips)
It's all wrong
(Faith and desire and the swing of your hips)
It's all wrong
(Pull me down hard)
It's so right
(And drown me, drown me in love)

Come on get higher
(Come on get higher, loosen my lips)
Come on and get higher
(Faith and desire and the swing of your hips)

Because everything works love
Everything works in your arms

Indeed, everything works in your arms. He whispered. "I missed you."

I smiled. I missed you more.

He chuckled.

I smiled while my eyes were still closed.

He hugged me tighter. I could feel his warm breath.

I felt him kissed my forehead. By the way, just so you know, when I told you that
come hell or high water I will make you fall for me, it was not a trap. I was r
eally determined to make you love me, and I wasnt joking or playing with your fee
lings. Because even before the battle starts, I already lost back when we were s
ix years old. And you know, its a good thing I fell first. Why? Because when you
fell for me, I was already down there ready to catch you.
Copyright © ScribblerMia, 2012.


What happened? Why wont you tell me? Damn it! Kaye shouted, her voice echoing in th
e four corners of the room.

Who did this to you, Fafa? Mangiyak-ngiyak na tanong ni Philip. May hawak pa itong
puting panyo na kunway dinadampi sa mga mata mayat maya. Nakaupo siya sa gilid ng
kama ni Neiji.

Hindi makatingin ng diretso si Neiji, nanginginig ang gilid ng labi nito.

We were so worried! Kaye shrieked.

We thought youre going to die, Fafa! Philip added.

Talk! What? Did you cut your tongue?" Kaye yelled. Napapadyak ito sa inis.

Tahimik lang si Neiji na nakayuko.

"Answer me! Lumapit si Kaye sa gilid ng kama ni Neiji at hinampas ng malakas ang
balikat ng kawawang lalaki.

Napangiwi si Neiji.

Dude, ano? Ilalabas na ba namin ang mga balahurang ito? Rojan asked. Lumapit ito s
a tabi ni Neiji.

Sinong balahura? Gusto mong maghalo ang balat sa tinalupan? Binigyan ito ni Kaye ng
nakamamatay na tingin.

Chill. I was just kidding, Kaye. Nakataas ang dalawang kamay na sabi nito at paatr
as na bumalik sa upuan niya. God. Shes a freak. No. They both are. He mumbled.

Good luck, bro. Trace whispered to Neiji.

Binigyan ako ni Neiji nang nagmamakaawang tingin.

I mouthed Im sorry before I avoided his gaze. I cant do anything, lalo pat high blood
si Kaye.

Kasalukuyan kasi kaming nasa hospital. Pagkauwi kasi namin galing Nasugbu, naisi
pan na naming dumaan dito para na rin matingnan ang lagay nina Neiji at Jigger.
Subalit hindi pa kami nakakapasok ay nagdrama na si Kaye. Feeling niya ay kasalu
kuyang may shooting ng isang drama kung saan namatay ang bidang lalaking kanyang
iniibig. Sa totoo lang, teary-eyed lang siya, hindi pa talaga pumapatak ang mga
luha niya. Dinadaan lang niya sa pag-iinarte at paggaralgal ng boses kung kayat
para siyang luka-lukang halos mamatay sa pag-iyak.Pinipigilan namin siya ni Cess,
but what can we do? Dalawa sila ni Philip na nag-iinarte. Hindi ko alam kung men
tally challenged ba ang mga ito o sadyang iniwan na sila ng tinatawag na maturit
y. At heto nga, kanina pa siyang ganyan. Nandito ang ibang CW members habang um
uwi na ang iba. Nakaupo kami ni KJ at Cess, ganoon din ang iba. Inabala na lang
namin ang mga sarili sa panonood sa mga baliw na nasa harap namin.

At ayon nga, patuloy sa pagdadrama sina Kaye at Philip habang napapailing at nap
apa-facepalm na lang ang mga CW members habang pinanonood ang kabaliwang nagagan
ap.

Si Cess na marahil ay hindi na matiis ang ingay ay naglagay na ang ng earphones
sa tainga.

Will you stop those two? Theyre annoying, really. KJ hissed.

Why wont you do it instead? I shot back. Nakataas ang isang kilay ko.

He glared at me.

I glared back.

Hey, hey, you two. Awat ni Zach, ni Fafa Zach. Katabi kasi siya ni KJ.

At singbilis ng kidlat na nagbago ang ekspresyon ko. I smiled at him.

KJ gave me a what-the-fuck look.

Zach smiled. How are you, Astrid? WellI mean after the incident.

I sighed. Im okay."

"That's great." He gave me a thumbs-up sign.

"Hows Jigger by the way? I asked reluctantly.

Biglang dumilim ang mukha nito. Saglit lang dahil napalitan na ulit ito ng pilit
na ngiti. Still no visitors allowed, but the doctors assured me that hes in a sta
ble condition now. Lets just hope hell be okay tomorrow so we could visit him. Luma
bas ang dimple nito sa kaliwang pisngi.

Awww. Ang cute cute niya talaga. No wonder siya ang first crush ko sa school. H
ihihi.

KJ snorted. Harap-harapan na pakikipag-flirt kay Zach? Gusto mo basagin ko ang bu
ngo niyan sa harapan mo?

I gasped and slapped the back of his head. Ano ka ba! Wag ka nga.
Ouch! You little frea

Sige, ituloy mo. Little ano ha? Little freak? Kinutusan ko ulit siya.

"Aray ko ha!" Reklamo ni KJ.

Zach just laughed. You guys are cute.

Oh, shut up, dumbass. KJ grunted.

"Whatever, coward." Zach snorted.

"You prick! Who's coward? Are you calling me a cowa--" Naputol ang sasabihin ni
KJ nang dahil sa lalaking biglang sumilip sa pinto.

Guys, lets go outside. We have something to talk about, sigaw nong isang lalaking mu
khang baby face. Pero ang cute cute niya rin.

Whats up, Nate? Tanong ni Zach.

Ah. Nate pala ang name niya. Bagay sa kanya. Hehe.

"Jeez, Zach. Just go outside." Nate said, annoyed.

Well, binabawi ko na. Hindi siya cute. Suplado pala siya.

Alright. Lets go. Tumayo na si Zach.

Nagtayuan na rin ang ibang members at nagpatiuna nang lumabas ng silid.

Hey, hey! Guys, are you leaving me here? Parang maiiyak na tanong ni Neiji.

Tinawanan lang siya ng mga lalaki at walang lingon-likod na lumabas.

How could you, assholes! Humanda kayo sa akin paggumaling na ako. Neiji shouted.

At ano ha? Makikipagbasag-ulo ka na naman? Mataray na tanong ni Kaye.

Hay. Nakakainis naman, e. Neiji muttered.

Ano ha? May sinasabi ka?

Wala po. Ang sabi ko ang cute mo.

Tse ka. Sapakin kita, e.

At nagpatuloy na silang dalawa sa pagtatalo.

And you.

Muntik na akong mapaupo sa gulat sa nagsalita malapit sa tainga ko. Nandito pa p
ala si KJ.

Stay here. He said firmly.

Why?

Because I said so.

Yeah. Whatever. I rolled my eyes.

Oleya Astrid, I am warning you. Naningkit ang mga mata nito.

Okay, okay, chill. So bossy. I snorted.

Tinaasan niya lang ako ng isang kilay bago tuluyang lumabas.

Okay, so sila na ang may meeting. Im stuck here. Tsk.

Tiningnan ko sina Cess at Philip, tulog na silang dalawa. Halos mabingi naman ak
o sa pagtatalo ng mga lovebirds. Napailing na lang ako. Makapaglaro na nga lang
ng Temple Run 2.


--


I yawned and stretched my hands.

Gahd. I hadnt realized the time. Its 7 in the evening. Ilang oras na ba kaming nan
dito? Three or four?

Naiihi na ako.

Ginala ko ang paningin sa paligid. Tulog na lahat sila. Pero hindi pa rin bumaba
lik ang mga lalaking umalis kanina.

Hay naku. Bahala na sila. Naiihi na ako. KJ said that I should stay here, but du
h. Cant I pee?

Lumabas ako ng silid at sumilip sa hallway. Wow. The coast is clear. Not even a
single step can be heard. Where are they?

I shrugged. I must find the comfort room now.

Tahimik ang paligid habang ako ay naglalakad. Tinitingnan ko isa-isa ang mga kwa
rtong nadadaanan ko pero wala pa ring public comfort room. Pero go lang. Lakad p
a rin akech. Imposibleng walang CR ditey.

After 500 years of searching, I finally found it. Nasa dulo pala ng hallway. Oh
well.

Bubuksan ko na ang pinto nang may marinig akong mga nag-uusap.

pero ano nga ang gagawin natin?

We need to figure that out.

We just cant let them do that.

Thats too much. Theyve crossed the line. We shouldnt just stop here and wait for ano
ther attack.

Nabitin sa ere ang paghawak ko sana sa seradura ng pintuan. Tumingin ako sa kali
wa ko at napansin ang pinto sa dulo na nakaawang. Kung hindi ako nagkakamali, an
g pintong iyon ay patungo sa rooftop. At dahil chismosa ako, dahan-dahan akong l
umapit. Boses ng mga lalaki ang narinig kong nag-uusap. I dont know, but I have t
his feeling that the voices are familiar.
"He's been planning this. Matagal na siguro."

"Pinag-isipan mabuti ng gagong iyon."

"Lahat naman sila, e. Lahat sila tuso."

"And cowards."

That psycho! I wont allow him to do that. Supremo, whats the plan?

I froze. Was thatwas that Rojan? Supremo? Was hewas he talking to KJ?

Hinintay ko ang sasabihin ng tinutukoy na Supremo. Subalit lumipas ang ilang Seg
undo ay hindi pa rin siya nagsasalita.

Look, we cant just sit here and watch him ruin everything.

I gasped, but immediately covered my mouth. It was Zach who talked.

Ermengard. So sina KJ nga ito. I inhaled and exhaled. Nakalimutan ko na yatang n
aiihi ako. Hindi ko dapat palampasin ang usapan nila. Maybe this conversation wi
ll give me a gist of whats happening to KJ these past weeks.

I know.

Kinilabutan ako sa tinig na iyon. Those two words were uttered venomously.

If I could lay my hands on his neck, I would wring it with so much pain until his
last breath.

KJ said those words coldly, almost heartlessly. Nanghina ako sa narinig ko. Napa
hawak ako sa dibdib ko. Ang lakas ng kabog ng puso ko. Did KJ jut say that? Is h
e going to kill someone? Just the mere thought of it makes me want to tremble.

Yes. Thats right. Lets teach him a lesson. Someone said maliciously.

Grabe. Hindi ko alam kung tatakbo ba ako o mananatili sa kinatatayuan ko. Parang
hindi ko kilala ang mga taong nasa kabilang pinto. Aaminin ko, natatakot ako s
a mga naririnig ko. Pero mas natatakot ako sa maaring mangyari sa kanila kung it
utuloy man nila ang planong pagpatay.

Then a sudden thought hit me.

Oh my God! They will kill someone! Oh my God! Oh my God!

Hindi ko lubos maisip na magiging witness ako sa murder case.

Kaya ko ba? Kaya ko bang isuplong ang boyfriend ko? Nakakaloka. Akala ko tragic
na ang Romeo and Juliet, pero wala na yatang mas ta-tragic pa sa love life namin
ni KJ. Isusuplong ko ang minamahal ko. Mabibitay siya, masisilya elektrika, o p
wede ring makulong ng habang buhay. Habang ako? Ang ganda ko pero balewala ang b
eauty ko dahil tatanda akong dalaga. Tapos makikilala ako ni Nicholas Sparks at
gagawan niya kami ng kwento. Tapos sisikat ang libro. Tapos magiging movie. Tapo
s sasabihin nila, ours was the saddest love story ever. Oh my God. Thats heartbre
aking. Ang sakit isipin na

Maya-maya lang ay nakarinig ako ng mga yabag na papalapit.

Waaaaa! What am I going to do? Syet. Syet. Syet.

Dali-dali akong tumakbo at pumasok sa CR. Sinarado ko ang pintuan at ni-lock. Mu
ntik na akong madapa pero wa ako care. Baka makita nila ako. Tapos ako ang una n
ilang papatayin dahil magiging balakid ako sa krimen na gagawin nila. Hindi ko p
a naman sila kaya dahil bukod sa puros lalaki na sila ay mag-isa lang ako. Napah
awak ako sa ulo ko.

Bakit? KJ, bakit? Waaaaa.

Napatingin ako sa salamin at napailing.

No. Hindi magagawa ni KJ ang pumatay. He just cant do that. I know him. Pwede pa
siyang mambugbog, pero ang pumatay? Can he really do that?

Napailing ulit ako at naghilamos. Kailangan kong mahismasan.

Pagkatapos kong maghilamos ay tumingin ako ulit sa salamin.

Inhale.

Exhale.

Inhale.

Exhale.

Relax.

Think.

Relax.

Think.

Ano ba ang iniisip ko? KJ can't kill someone.

Tama. Hindi ako dapat nagconclude nang ganoon. Kaya siguro OA ang tawag sa akin
ni KJ dahil may pagkaOA nga talaga ako. Ang sabi lang naman nila, they will teac
h that person a lesson, but they didnt say what lesson that was. So maybe, dahil
frat silamambubugbog sila?

Pero sino?
Sino ang frat na kaaway nila?

Naglakad ako pabalik-balik habang nakahawak sa baba.

Sa school, uso ang frat war. So its possible na KJs gang is involved. Hindi imposi
bleng mangyari iyon because lets face it. Hes a frat man. A fraternity is a frater
nity.

I suddenly remember what happened to Jigger and Neiji.

Hindi kaya

Hindi kaya mga frat men ang nambugbog sa kanila at hindi lang basta mga tambay n
a napagtripan sila?

Dahil paano magkakatambay doon e resort ang pinuntahan namin? Kahit papaano, may
entrance fee doon, di ba?

I gasped.

KJ did admit that he's been busy with school issues, but that was vague. He didn
't specify it.

So now, I am sure. Whatever KJ's been doing lately, it's because of frat issues.


Am I slowly finding the missing pieces in the puzzle?

--


Tahimik lang kami ni KJ habang pauwi galing sa ospital.

Mukhang malalim ang iniisip niya. Kaya hindi ko na rin tinangkang kulitin siya.

Hindi ko na lang muna siya tatanungin sa mga narinig ko. Sisiguraduhin ko muna a
ng lahat. Aalamin ko ang nangyayari. Hindi pwedeng hindi. I am sure he won't tel
l me. Kaya ako na mismo ang kikilos, slowly but surely.

Nang makarating kami ay tahimik niyang binuksan ang pintuan ng kotse.

He smiled, but it didnt reach his eyes. Good night, he said, his hands in his pocke
ts.

I took a step closer to him. Will I see you on Sunday? I asked him expectantly.

I wouldnt miss it for the world. He said amusedly.

Promise?

Yeah.

As in?

I said yes.

As in mega over super duper promise?

Yes. Ang kulit.

Talagang-talaga as in

What he did was unexpected.

He silenced me with a kiss.
Copyright © ScribblerMia, 2012



I woke up to the sound of my phone ringing.

I covered my face with my pillow.

Jeez. Its a Sunday morning for Gods sake. Why are people so agitated?

My phone kept ringing, and I suddenly had the urge to throw it.

Padabog akong naupo sa kama at inabot ito sa drawer.

Nanlaki ang mga mata ko. Nagising pati ang diwa ko.

Muntik na akong mapamura nang malakas.

254 messages. 78 missed calls.

Are you kidding me?

Dali-dali kong pinuntahan ang inbox, unang binuksan ang message galing sa classm
ate ko sa NASC1 na si Cherry.

From Cherry:
Happy Happy Birthday, dear Astrid!

Saglit akong natigilan nang ilang segundo bago tumingin sa kalendaryo sa dingdin
g.

Holy crap! So Sunday na? Andand birthday ko na?

Sunod-sunod kong binuksan ang messages ko. They all greeted me a happy birthday.

Nakakaiyak na ang daming nakaalala. May mga tumawag din, pero dahil tulog pa ako
kanina kaya hindi ko nasagot, nagtext na lang sila. Grabe talaga. This is one o
f the things I love most every year. Gustong-gusto ko talagang magbasa ng mga bi
rthday greetings. I feel loved and special kasi, e. Hehe.

Hindi pa ako nakakapag-gargle at nakakapaghilamos ng mukha pero wafakels. Magbab
asa muna ako ng messages.

From Philip:
To the most beautiful woman next to me, Happy Birthday! Stay young and awesome l
ike me. Kabugin lahat ng froglets sa earth. Win dapat lagi ang beauty natin. Per
o siyempre, tandaan, ako pa rin ang nag-iisang Dyosa. Kumbaga sa cellphone ay iP
hone5 ako, at ikaw ay China phone, sister. *hugs*

Napangiti ako. Gaga talaga ang bading na ito.

From Cess:
Happy Birthday, Sister! I dont know what to say. I guess I love you is enough? I
love you to bits, sis. :)

Awww. Ang sweet naman ni Cess. Kinilig ako doon ah.

From Kaye:
Maligayang Kaarawan, Kapatid! Mahal na mahal kita, alam mo yan. Naway pagpalain ka
pa ng Poong Maykapal. Hiling ko ang iyong kaligayahan. Kampay para sa maraming
taon pa ng kabonggahan sayo, bakla!

Grabe. Tagalog na Tagalog talaga? Si Kaye talaga.

Napailing ako habang nakangiti. Ang kukulit ng mga bruhang kaibigan ko. Pero kah
it ganyan sila, mahal na mahal ko sila forever and ever.

Hindi ko na tuloy namalayan na natapos ko nang basahin at replayan ang lahat nan
g bumati.

Naiiyak na lang ako habang binabasa ang mga mensahe nila. Nakakatouched. Lalo na
nang mabasa ko ang messages ng mga kamag-anak ko na nasa States. Nag-effort kas
i sila, e.

Pero maya-maya rin lang ay napawi ang ngiti ko.

I realized, KJ didnt text me.

Nagtext sa akin ang ibang ka-frat niya. Sina Zach, Neiji, Rojan, Trace, Nate, Xa
nder, Vien, Kier, at iba pa. Hindi na ako nagtaka na alam nila because I invited
them last time nong nasa ospital kami. Ang hindi ko lang alam ay kung saan nila
nakuha ang number ko. Kaloka.

Lumapit ako sa bintana at sumilip.

Natatakpan ng kurtina ang kwarto ni KJ. Marahil tulog pa siya.

Tama. Kaya hindi pa niya ako nababati.

Hindi naman ako nagmamadali. Its only 10 in the morning. Mahaba pa ang oras. Pwed
e niya pa akong batiin. Pero subukan niya ulit akong indyanin mamayang gabi, tal
agang hindi ko na siya mapapatawad. Masasakal ko siya. Ako mismo ang bubugbog sa
kanya. Tae siya.

I remember what happened last night before we said good night.

I blushed and smiled at the thought of it. Enebe.

--

Ayoko ng en grande.

Ayoko nang maraming cheche burecheche.

Wala nang cotillion, 18 roses, 18 candles, and all those stuff. I prefer a simpl
e celebration. Kahit ano'ng pilit ang ginawa nina Mama at Papa ay hindi ako puma
yag na sumunod sa traditional debut celebration. For me kasi, having my family a
nd friends is enough. I dont need all the extravagant things in this world, I jus
t need the people I love here with me. And right now, I can say that Im the happi
est debutante in the universe.
Simple lang ang debut ko. Nagpa-cater lang kami at ipinaayos ang garden namin. N
ilagyan ng ilang palamuti gaya ng pink Christmas lights, pink flowers, pink ribb
ons, at kung anu-ano pa na pink. Pink lahat nang nasa paligid, so kung tutuusin,
masasabi kong pink ang theme ng debut ko. Hehehe. Isa lang naman ang request ko
sa mga guests ko, they should wear pink clothes or kahit hindi pink ang outfit,
basta may touch of pink. Casual atire lang. O 'di ba? E kasi I love the color p
ink to bits. Kaya nga mahal ko si Hello Kitty, e. Hehe. Ayaw nga ni KJ ng pink.
He hates it. No, actually, he abhores it. Hindi raw siya mag-piPink because it's
so gay daw. Yeah. Whatever. Siya na ang manly. Pero wala siyang magagawa, ako a
ng may birthday, ako ang masusunod. 'Wag siyang magsuot ng pink kung ayaw niya.
Basta ako? Pink pa rin.

Samakatuwid, kahit ano namang pigil ko sa mga kaibigan ko ay hindi sila nagpaawa
t na gumawa ng simpleng program. May dance and song numbers sina Philip, ang ele
mentary friends ko, ang HS friends ko, at ang mga pinsan ko. Hinayaan ko na lang
sila sa gusto nila. Tutal, birthday party naman ito, so lubusin na ang kasiyaha
n.

Pinagmasdan ko ang paligid mula sa bintana ng kwarto ko, marami na ang mga bisit
a.

Ginala ko ang paningin ko, pero hindi ko pa rin siya nakikita. Susulpot pa kaya
siya?

Naglakad ako papunta sa salamin at pinagmasdan ang sarili. I'm wearing a pink tu
be dress above my knee (siyempre) and a pair of pink heels. Suot-suot ko rin ang
diamond earrings and necklace na regalo nina Mama at Papa. Sina Cess ang nagmak
e-up sa akin at nagkulot ng dulo ng buhok ko.

Sa una ay hindi ako makapaniwala sa babaeng nasa harap ko. Nagulat ako. Magaling
talagang mag-ayos ang mga kaibigan ko. Dyosa talaga ako tonight, promise. Ang g
anda-ganda ko. Pero...

Pero may kulang.

Wala pa siya, e. HIndi pa niya ako nababati.

Kahapon din, hindi siya nagpakita. Inisip ko na lang na natulog siya maghapon sa
kanila dala nang matinding pagod dahil sa mga nangyari sa Nasugbu. Tapos ngayon
, wala pa rin siya. Hindi na naman nagpaparamdam. Nakakainis na siya. Akala ko b
a okay na? Nag-usap na nga kami 'di ba? Hmp. Pasabi-sabi pa siya na he was down
there ready to catch me. But, where is he now? Hindi na naman makita ni anino ni
ya. Nakakairita. Para siyang kabute na susulpot at mawawala. Mas mabuti pa noong
una, sulpot siya ng sulpot. Ngayon kasi, pawala-wala na siya. Ano siya? Seasona
l? May panahon kung kailan madalas nagpapakita at may panahon kung kailan madala
s nawawala?

I sighed and smiled sadly.

"Why a sad face?"

Napatingin ako sa lalaking nakasilip sa pintuan.

I smiled. "Jeez. Why are you here?"

"Uh... Because they're looking for you?" He said amusedly.

"Hinahanap na nila ako?" Natatawang tanong ko.

"Ay hindi. Hindi ka nila hinahanap." Napakamot ito sa ulo at napatawa. "Kakasabi
ko nga lang, e." He pouted.

I laughed. "It doesn't fit you. You still look mature to me."

"Is that even a compliment?" He raised his brows, with a feign shock on his face
.

"Of course."

He snorted. "Yeah. Coming from you."

We both laughed.

Then, he smiled. "Happy Birthday to the most beautiful girl tonight. Happy Birth
day, Astrid."

I smiled back. "Tonight lang?"

He looked at me, as if contemplating. "Nah. You look beautiful everyday."

I laughed. "Thank you. Thank you, Harold."

"Now, may I have the honor to escort you outside, Princess?"

I playfully curtsied. "Absolutely."


--


Paglabas ko, nagulat ako sa mga taong bumungad sa akin. Lahat sila nakangiti at
naka-pink. Awww. Ang cute cute nilang lahat.

Nagpalakpakan sila.
Grabe. Feeling ko artista lang ang peg ko. Lahat sila isa-isang bumati, nag-hug,
at nag-kiss sa akin. Everyone was telling me how beautiful I am tonight. Some o
f them gave me their birthday messages. Ang ibang hindi nakadalo ay nagpaabot ng
gifts at cards.

"Happy Birthday, Baby. Oops. Princess pala," said Papa lovingly.

"I love you, Papa." I hugged him.

"Happy Birthday, Astrid." Mama said.

"Thank you, Ma. I love you both." I kissed and hugged them. I have the sweetest
parents in the world. I'm a lucky girl after all.

"Happy Birthday, sister!" Sabay sugod ng tatlong balahura kong kaibigan. Muntik
na akong matumba sa biglaan nilang pagyakap. Buti na lang at nakapagbalanse ako
kaagad.

"Thank you, mga bakla."

Pagkatapos ng kaunting kwentuhan, picturan, at tawanan ay nagsimula na ang progr
ama sa pangunguna nina Philip, Cess, at Kaye.

At siyempre, dahil hindi naman prepared ang karamihan, may solusyon diyan sina P
hilip. Para saan pa ba ang famous Oppa Gangnamn Style na alam sayawin ng lahat?
Kaya ayon, halos mamatay ako sa kakatawa sa mga classmates ko no'ng elementary a
t HS nang sinayaw nila iyon. Mas lalo akong natawa nang sumayaw na ang mga kamag
-anak ko. Magagaling sumayaw ang mga pinsan ko, pero ang mga Tito at Tita ko? We
ll, entertaining sila. Hahaha.

At mawawala ba naman ang pagkanta ni Philip ng "Pusong Bato?" Ang mas nakakaloka
pa ay ang pagduet ng madlang people sa kanya sa gitna ng kanta. Halos lahat ay
masayang umawit ng kantang ito. Up to now, hindi ako makapaniwala sa kasikatan n
g "Pusong Bato: sa buong Pilipinas. Kung paano ito sumikat ay wala akong ideya.
At kung bakit ito sikat ay mas lalo akong walang ideya. Ito na yata ang pambansa
ng awit sa videoke nga mga Pinoy. Nakakatuwa na nakakatawa. Hehehe.

Maya-maya lang ay nagsimula na ang kainan. Nagsitayuan na ang mga bisita at pumi
la.

Nagpipicturan kami ng mga kaibigan ko nang biglang tumunog ang phone ko.

Nabuhayan naman ako bigla. Dali-daling kong hinugot sa bulsa ko ang cellphone at
sinagot.

"Hello." Excited kong sabi.

"Astrid."

Bigla akong nanghina. "Oh. Ikaw pala, Mike."

"Bakit parang na-disappoint ka?" Natatawang sabi ng nasa kabilang linya.

I faked a laugh. "Ano ka ba. Hindi noh."

"Happy Birthday!"

"Thank you. But, where are you? Why aren't you here yet?"

"Sorry, Astrid. I won't make it. May biglaan kasing nangyari. I can't leave."

"Huh? Ano naman? Bakit?"

"Uhm. I have some business to attend to. I'm really sorry. Pinadala ko na lang a
ng gift ko. Sana magustuhan mo."

"Hindi ka na dapat nag-abala."

"Ano ka ba. No worries. I really---"

"Pare, ano ba 'yan? Tara na! There's no time for that!" Narinig kong sigaw ng n
asa kabilang linya.

"Yes, I'm coming." Sigaw naman ni Mike. "Astrid, I'm sorry I have to go. Happy B
irthday again."

"Wait, Mike."

Then the line went off.

I shrugged. Ano ba 'yon? Ang labo. Nakakainis si Mike. Sabi niya pupunta siya, e
. Hmp.

Kung sabagay, ang magaling kong boyfriend nga, e. Wala pa. Tapos si Mike pa kaya
na kaibigan ko lang? Pati ang mga CW members, ni isa walang pumunta. Malamang,
wala ang leader, e. For sure, wala rin ang followers. Tsk.

Binalik ko na sa bulsa ang cellphone ko at naupo sa may gilid.

O, nasaan na ang jowabelles mo? Tanong ni Philip. Naupo siya sa tabi ko.

He was wearing a pink coat, a white polo underneath, and white pants. In short,
he looked hot and handsome. Too bad, he likes hot and handsome guys. Hehe.

Hell be here. I forced to smile.

Are you sure? Nakataas ang isang kilay na tanong niya, halata sa tinig ang pagdudu
da.

Yes, I am sure. I said, almost choking. The truth is, Im not sure either.

Will he show up?

Please. Please, KJ. Dont do this to me again.
"Philip! Ano ka ba?! May program pa tayo. Pinoy Henyo na," Cess shouted.

"Omaygad! Sister, wait lang. May palaro pa kami para sa mga bisita mo, e." Natat
arantang tumayo si Philip.

Natawa naman ako. "Go lang. Ang supportive niyo talaga."

"Siyempre. Anything for our dear Astrid." He hugged me before he walked away.

I smiled. What will I be without these guys? Lagi silang nandiyan sa akin. At th
ankful ako na lagi silang maaasahan. True friends, e.

Tumingin ako sa kalangitan at pinagmasdan ang mga bituin.

I sighed.

Hinahanap ko ang favorite star ko, pero hindi ko makita. Nakakainis naman.

"Where are you?" I whispered.

I smiled bitterly. Star nga ba ang hinahanap ko?

--


"Now that ends our program. Thank you very much for participating, guys! Ang coo
l cool niyo," sabi ni Kaye.

Nagpalakpakan naman ang mga bisita.

Nasa sulok pa rin ako at nakaupo. Hanggang matapos ang programa ay hindi ako tum
ayo. I was hoping he'd come. I was hoping he'd show up. But, dude. Ano pa nga ba
ang aasahan ko? As usual. Wala na naman siya.

He stood me up again.

Yes, na naman.

Ang galing niya noh? Consistent talaga siya. Winner.

Kinuyom ko ang mga kamao ko, pinipigil ang pagpatak ng mga luha. Napayuko ako.

"Tarantado ka, Karl Jonathan." I hissed.

Naramdaman kong nagsitayuan ang mga bisita, hudyat na magpapaalam na paalis.

Tsk. Tumayo ako at tumalikod. Wala na akong balak humarap pa sa mga bisita. Hind
i ko kayang harapin sila lalo pa't ganito ang nararamdaman ko. Nasasaktan ako.

Grabe. Ang ganda ng pa-birthday sa akin ng walanghiyang lalaking iyon.

Naglakad ako papalayo.

This time, makikipag-break---

Natigilan ako nang biglang pumainlang ang isang kanta. Marahas akong napaharap.

Now playing
Signal Fire
By: Snow Patrol

The perfect words never crossed my mind
'Cause there was nothing in there but you

Kulang na lang ay matumba ako nang makita kung sino ang nasa harapan na kumakant
a at may hawak na mic. There in front stood the most gorgeous man I've ever seen
. Hes wearing a pink long-sleeve polo na nakatupi hanggang siko, faded pants, and
a pair of white converses shoes. Ayaw niya sa pink, pero bakit pa rin siya nags
uot nito? Napaka-unpredictable talaga niya. Gulo-gulo ang buhok nito. Tanging re
lo at ang kanyang hikaw sa kaliwang tainga ang suot na accessories. Medyo gusot
ang polo nito, maaaninag din ang kaunting dumi sa laylayan ng polo. Hindi rin na
kaligtas sa paningin ko ang dugo sa may gilid ng labi nito at ang namumuong pasa
sa may pisngi nito. Hindi ko alam kung saan siya galing. Pero alam ko kung ano
ang ginawa niya. Ayan na mismo sa harap ko ang ebidensya.

I felt every ounce of me screaming out
But the sound was trapped deep in me

Natigilan naman ang mga tao. Nagsiupuan ulit sila at pinanood ang mga lalaking n
asa harap. Hindi ko alam kung paano nila na-iset-up ang stage ng ganito kabilis.
KJ was the vocalist. Zach's playing the keyboard. Rojan was the drummer. Trace
and Nate were the bassists. They too wore pink shirts and faded pants. Oh my God
. Hotness overload? Seriously, this was unexpected. Akala ko hindi na sila pupun
ta.

All I've wanted just sped right past me
While I was rooted fast to the earth

I looked at KJ. He was smiling at me while singing. Hindi na talaga magbabago si
KJ. Pasaway pa rin at warfreak. Pero ano nga ba ang magagawa ko? Mahal ko, e. G
anoon siguro talaga. Handa kang tanggapin ang lahat ng kamalian ng isang tao, ha
nda mo siyang tanggapin kung sino at ano pa siya. Hindi naman kasi siya perpekto
, at alam ko iyon. Parang sasabog ang puso ko sa sobrang pagmamahal sa taong nas
a harap ko ngayon. Gusto ko siyang sampalin at singhalan kung bakit ngayon lang
siya dumating at kung bakit ganyan ang ayos niya, pero wala akong lakas na gawin
iyon.
I could be stuck here for a thousand years
Without your arms to drag me out

Naglakad ako papalapit. I stopped a few feet away from him. Hindi na ako umakyat
sa mini stage. Kuntento na ako sa pwesto ko sa baba habang nakatingin sa kanya.
Sa ngayon, ang gusto ko lang ay titigan siya. Ang pakinggan ang tinig niya. All
I want was for him to be here right in front of me.

There you are standing right in front of me
There you are standing right in front of me
All this fear falls away to leave me naked
Hold me close cause I need you to guide me to safety

No, I don't wanna wait forever
No, I don't wanna wait forever

In the confusion and the aftermath
You are my signal fire
The only resolution and the only joy
Is the faint spark of forgiveness in your eyes

There you are standing right in front of me
There you are standing right in front of me
All this fear falls away to leave me naked
Hold me close cause I need you to guide me to safety

There you are standing right in front of me
There you are standing right in front of me
All this fear falls away to leave me naked
Hold me close cause I need you to guide me to safety

No, I don't wanna wait forever
No, I don't wanna wait forever
No, I don't wanna wait forever


Nagpalakpakan ang mga tao, napuno nang hiyawan ang paligid. Saglit kong sinulyap
an sina Mama at Papa, katabi nila si Tita Elena. Nakangiti silang lahat. Ganoon
din ang mga tao sa paligid.

I just stood there, still dazed.

KJ smiled. Thank you. Sorry I was late. As for my birthday greetings He winked at m
e.

I heard some women gasped. I know, my boyfriend looked devastatingly hot and gor
geous. I am perfectly aware of that.

KJ cleared his throat. Im a fucking asshole. I have done a lot of fucking mistakes
in my life. But theres one thing I am fucking proud of, and thats loving you. You
've been the only thing that's right. I love you, my signal fire.

It was a short message, but it was the sweetest birthday message of all.

And that was enough, enough for me to burst into tears of joy.
Copyright © ScribblerMia, 2012.


Now playing
Lego House
By: Ed Sheeran

I'm gonna pick up the pieces,
And build a Lego house
If things go wrong we can knock it down

"Pwedeng makipag-swap?"

"Ng alin?" Nagtatakang tanong ko kay KJ.

"Basta." Napakamot ito sa batok. "Pwedeng makipag-swap?"

"Ng ano nga? Ng cellphone?"

"Hindi.

Huh?

"Ng puso.

What? I asked incredulously.

Palit tayo. Sa iyo na lang ang puso ko. Akin na lang ang puso mo," sabay tawa ng
nakakaloko ni KJ.

Halos malaglag ang mga mata ko sa sobrang gulat. Ano 'to? Joke? Muntik na akong
mapa-facepalm.

My three words have two meanings,
There's one thing on my mind
It's all for you

And it's dark in a cold December, but I've got you to keep me warm
If you're broken I will mend you and I'll keep you sheltered from the storm that
's raging on now

He stopped laughing when he noticed my expression.

KJ blushed. Ano? Arent you going to react or say something?

I blinked twice. "Tangina, banat ba iyan?" Nakataas ang kilay na tanong ko.

"Ay hindi. Bugtong. Bugtong iyan. Leche." Nakasimangot na sabi ni KJ. Unconsciou
sly, he pouted.

Aww. What a cute little asshole.

Then, it dawned on me.

This freaking frat man just say that? Oh my Lord. Epic.

Napabunghalit ako ng tawa. Hindi ko na napigilan. Grabe. Ano bang klaseng banat
iyon? Nakakaloka!

"Mais ka ba?" I faked a smile.

"Bakit?" He asked excitedly. Bigla itong napangiti.

"Ang corny mo, e." At bigla na naman akong napabunghalit ng tawa.

"Sige. Tawa pa." Nakasimangot na sabi ni KJ. "Diyan ka naman magaling, e."

I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down
And out of all these things I've done I think I love you better now

I'm out of sight, I'm out of mind
I'll do it all for you in time
And out of all these things I've done I think I love you better now

Patuloy pa rin ako sa pagtawa. Halos malaglag na ako sa upuan. Hawak-hawak ko pa
ang tiyan ko sa pagtawa. Kasalukuyan kasi kaming nasa garden at nakaupo. Nagsiu
wian na ang mga bisita. Pumasok na rin sa bahay sina Mama. Sa amin naman makikit
ulog sina Philip dahil malayo pa ang uuwian nila, pero nagpaalam sila na mauuna
na sila sa kwarto. Sina Zach naman, pagkatapos kumain ay dumiretso na sa bahay n
ina KJ dahil doon din sila makikitulog. Wow. Ano'ng meron? Sleepover season?

Sa wakas ay humupa na ang tawa ko at napailing na lang sa nakasimangot na lalaki
sa harapan ko. Kulang na lang ay magsalubong ang mga kilay niya. He looked so..
.annoyed. Hahaha.

Tanging liwanag ng buwan at ilaw sa labas ng bahay namin ang nagbibigay liwanag
sa garden.

And it's so hard to say it but I've been here before
Now I'll surrender up my heart
And swap it for yours

I looked at the night sky. I find it strange and amazing at the same time of how
this vast expanse of stars was created by God. It's like a picture, almost hard
to believe that these small dots of fire littered the blanket that envelopes th
e earth. Nakaupo kami sa bench na inupuan ko kanina habang nag-eemote sa pag-aak
alang hindi ako sisiputin ng lalaking ito. Buti na lang talaga.

Tahimik na ang buong paligid. Paminsan-minsan ay maririnig ang pagkokak ni Miste
r Frog at ang ingay ng mga crickets. Pero nandito kami ngayon sa labas at naguus
ap ng kung anu-ano. Gaya ngayon, bumanat ang KJ na ito. Ang sakit niya sa bangs.
At ang sarap niyang banatan.

I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down
And out of all these things I've done I think I love you better now
I'm out of sight, I'm out of mind
I'll do it all for you in time
And out of all these things I've done I think I love you better now

"Tsk. Kainis." Tumingin ito sa langit. "Minsan na nga lang bumanat, tatawanan pa
." He muttered.

"Ang corny kasi." Natatawang sabi ko.

Sumimangot ito. "You should be honored. I hardly do that thing. It's embarrasing
."

I chuckled. "Pinaglololoko mo ba ako? May banat banat ka pa diyang nalalaman, e.
"

"Hell no! Hindi kita niloloko."

"Weh."

"Bakit naman kita lolokohin? E seryoso nga ako sa'yo."

"Boom!"

Sabay kaming napaigtad ni KJ sa biglaang pagsigaw ng "Boom" ng mga taong nakatag
o sa halaman.

I rolled my eyes. Akalain mong hindi lang pala kami ang nandito. May mga epal pa
la sa paligid.

"May balak kayong umalis diyan? O gusto niyong kaladkarin ko kayo palabas diyan?
" Babala ni KJ.

Bigla na lang kaming nakarinig ng mga yabag papalayo na tila nagmamadali.

Nagkatinginan kami ni KJ at napailing. We both shrugged.

"Are they really your friends? They're creepy." KJ said, half-annoyed and half-a
mused.

"Unfortunately." I snorted.

"Pampasira ng moment, e." KJ muttered. Pero mas umisod siya sa tabi ko. Magkadik
it na ang aming mga braso.

I wrinkled my nose. "Seriously, pick-up ba iyong kanina?"

Tumingin siya sa akin ng seryoso. "You think I would do that?"

I gave him a questioning look.

"Hindi pick-up iyon. Hindi ka naman pick-up girl 'di ba?" Seryoso niyang pahayag
.

And for the second time tonight, my jaw dropped.

Don't hold me down

I think my braces are breaking, and it's more than I can take

And it's dark in a cold December, but I've got you to keep me warm
If you're broken I will mend you and I'll keep you sheltered from the storm that
's raging on now

"Seriously, what's up with you?" Pinipigilan ko ang sarili kong mamula. Pero nak
akatawa ang sinabi niyang iyan. Haha. Kaso kung tatawa ako, susungitan na naman
niya ako. Pero kasi, sobrang corny, e.

"Nothing." He shrugged.

Hindi ko napigilang mapangiti. "Ang corny mo tonight." Pinisil ko ang kaliwang c
heek niya.

"Ouch. What's up with you?" He parotted.

"Freak." Sinundot ko ang tagiliran niya.

Nagulat naman si KJ at muntik na siyang mahulog sa upuan. "Hey!" Reklamo niya.

I ignored him. Bakit may araw na cool ka, at bakit may araw na jerk ka? Natatawang
tanong ko.

He smirked. Its not that. Its just that, Im extraordinary. So you better not let me
go.

Wow. Try mo lang maging humble minsan. I snorted.

Humarap siya sa akin. Bakit? Where can you find someone like me? Mayabang na tanon
g niya.

Si Papa Zach kaya. Cool din siya. Tapos si Nate. Hmm. Si Jigger cute din, tapos s
i Neiji adorable. Tapos si

What the hell! He cut my words. Namumula ito at nakakuyom ang kamao.

I chuckled. I was just kidding! Grumpy, arent we?

Tsk. Ewan ko sayo. He switched his gaze to the stars.

Ganoon din ang ginawa ko.

I sighed. Sana lagi na lang ganito. Sana wala ng problema. Nakakatakot ang bukas
. Baka paggising ko, hindi na maulit ang ganito. I want to cherish this moment.
Ayoko na nga sanang matapos ito. Kung pwede lang sana...

I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down
And out of all these things I've done I think I love you better now

Astrid," he said, almost a whisper.
I looked at him and met his eyes.

Everything went blur afterwards.

Its as if were the only persons in this world. Just him and me.

The way he looks at me makes me want to just spend my lifetime looking at his ey
es.

I can't really say how much I love him. All I know is that, I can't imagine myse
lf looking at the eyes of others the way I look at his.

His left hand held my hand. He lifted his right hand to my cheek. He traced my j
aw with his finger.

We smiled at each other sweetly.

Tonight, we don't need words. Just the rapidly beat of my heart, just his soft t
ouch against my skin, and his hand holding mine are enough.

And slowly, he pressed his lips down to mine.

I'm out of sight, I'm out of mind
I'll do it all for you in time
And out of all these things I've done I think I love you better now

I didnt feel those butterflies in my stomach. I didnt see fireworks and stars and
all those stuff that novels describe when someone kisses you. This was something
far different.

Its like something just erupted. I felt the heat moved to every part of me, wrapp
ing me up in its warmth.

I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down

After what seemed like an eternity, we opened our eyes and smiled at each other.

"Happy Birthday, Misis."

"Thank you, Mister."

KJ, sana palagi na lang kitang nasa tabi ko. Having you here next to me, holding
your hand like this, and looking straight in your eyes, these are the things I
ever wanted from life.

And out of all these things I've done I will love you better now


--


I woke up with a smile on my face. Late na akong natulog pero okay lang. Masaya
naman ako, e. Nakalimutan ko na rin ngang buksan ang mga gifts ko. Mamaya na lan
g siguro---

Astrid, youll be late. I heard my mom shouted at the other door.

Napahawak ako bigla sa ulo ko, at napaupo.

Oh yeah. Its the start of the second semester. Geez.

Then, a sudden thought hit me.

Was last night just a dream?

Hindi ba iyon imagination ko lang?

Dahan-dahan kong hinawakan ang mga labi ko.

No. I dont think so. Parang nararamdaman ko pa ang mga labi niya.

A smile slowly crept to my lips.

My gosh! Ako na po ang kinikilig.

Mahigpit kong nayakap ang unan ko.

Astrid, nauna na sina Philip. HIndi na nakapagpaalam sa'yo dahil tulog mantika ka
. Ngayon, may balak ka pa bang bumangon at sundan sila sa school? Narinig kong si
gaw ng Mama ko.

And that snapped me out of my fantasies.

Dali-dali na akong dumiretso sa banyo at naligo.

Tamad talaga akong pumasok. Pero ngayon, hindi ko mapigilang ma-excite. Oh well,
the truth is, when I met that frat man, I always look forward to go to school e
very single day. Gusto ko siyang laging nakikita at nakakasama.

I smiled. Silly, I know. He gave me a reason not to dump my classes. Hehe.


--


Dahan-dahan kong sinara ang gate ng bahay. Nauna na kasing pumasok sina Mama at
Papa sa kanilang mga trabaho, at ang magagaling kong kaibigan na sobrang sweet a
t maaalahanin ay iniwan ako. Ako tuloy ang nag-lock ng bahay at ng gate.

Pumihit ako paharap nang biglang

Good morning. He smirked.

Ay Diyos ko po gwapo! Napahawak ako sa dibdib ko nang bigla na lang sumulpot sa ku
ng saan ang KJ na ito. He was wearing a yellow t-shirt and black pants. Hindi na
niya inabalang suklayin ang basa niyang buhok. Grabe. Bakit kahit gulo-gulo ang
buhok nito e ang gwapo pa rin? Bakit ganoon? Unfair sa mga commercial models ng
shampoo!

Ako ba ang gwapo? He asked, wiggling his eyebrows.
Huli na nang mapagtanto ko ang nasambit ko. But I have to compose myself. Hindi a
h. Sabi ko upo.

Tumaas ang dalawang kilay nito. Upo?

Oo, yong gulay. Ulam namin kanina.

Upo for breakfast? Nagdududa pa ring tanong nito.

Mother F. Uh Oo. Nilagang upo.

Nilagang upo? Tanong nito na may halong pagdududa. Lalong tumaas ang dalawang kila
y nito.

Oo nga. Tara na nga! Male-late na tayo. Dali. Iniwan ko na siya doon at naglakad p
atungo sa kotse niyang nakaparada sa tapat ng bahay namin.

Nilagang upo for breakfast? Thats strange. And nilalaga ba ang upo like kamote and
kamoteng kahoy? Weird. I heard him muttered.

I rolled my eyes. Sometimes, Im really dumb, and I hate it.

--

First day high. I scowled as I slowly opened the door handle of his car.

KJ chuckled.

"What?" I asked.

He shrugged. "Nothing. May naalala lang ako sa first day high." He winked.

I blushed. Why do he have to remind me of that? Our first encounter after severa
l years. First day din last semester nang magbangayan kami ni KJ. Grabe. Parang
kailan lang para kaming aso't pusa. Tapos ngayon...Okay tama na. Kinikilig na ak
o. Tama na ang pag-reminisce please. Hehe.

Hinarap ko siya at pabagsak na isinara ang pinto, secretly hoping na hindi niya
napansin ang pamumula ng mga pisngi ko. Tawa-tawa ka diyan. As if naman masipag k
ang pumasok. Nagpatiuna na akong naglakad.

And now, I heard him laugh. Oh come on. Why are you so grouchy today huh? Are you
PMS-ing?

I stopped dead in my tracks. Humarap ako sa kanya at pinameywangan siya. Dont you
start with me. Dont you dare, Mister. I said venomously.

Okay, okay. Chill, Misis. He said, controlling himself not to laugh.

"Ugh." Tumalikod ako at nagsimulang maglakad na ulit.

Nakakailang hakbang pa lamang ako nang bigla kong naramdaman ang kamay niyang um
akbay sa balikat ko at iginiya akong maglakad.

Siniko ko ito. Hoy, hindi ako sampayan ng kamay.

Hoy, ang OA mo.

Tse ka. I hid my smile. Kahit kailan talaga, kung gaano ako kabilis mainis kay KJ,
ganoon din niya ako kabilis napapangiti. Siya na. Siya na talaga.

Naglakad kami papuntang Humanities Building habang nakaakbay siya sa akin. I ign
ored the envy looks from other girls. Im such a lucky girl, and hes such a lucky m
an for having me. Chos. Haha.

Wala kami ngayong subjects na mag-classmate kami, unlike last sem. Nakakalungkot
pero ganoon talaga. Magkaiba kasi kami ng degree, e. Pero halos sabay naman uli
t ang time ng mga classes namin. Balik kami sa 8:30 tuwing umaga habang 3:00 pm
ang tapos ng klase ko at siya naman ay 4:00. One hour lang ang hihintayin ko, no
t bad. At least sabay pa rin kaming papasok at uuwi.

"We're here." He announced.

Hindi ko namalayang nakarating na pala kami sa tapat ng classroom ko.

"Ay. Okay. Sige na. Punta ka na sa class mo," I said dismissively.

"So, see you later?"

"Absolutely." I smiled. Tatalikod na ako nang bigla niya akong iharap at mabilis
na hinalikan sa mga labi.

I froze.Hindi ako agad nakakilos. That was unexpected.

I blinked and saw him walking away.

I looked around. Pinagtitinginan ako. Yikes. Nakakahiya.

Ano ba kasing nakain ng lalaking iyon at bigla bigla na lang gumaganoon? Sasapak
in ko siya mamaya.

I smiled awkwardly at the spectators. Instead of going inside the classroom, I d
ecided to go to the comfort room first. Well, to save myself from that awkward m
oment.

Lakad-takbo ang ginawa ko. Kahit naiinis ako kay KJ, hindi ko naman napigilan ma
pangiti ng lihim. Ang sweet ng gesture niya. Kaso sana 'wag masyadong PDA. Haha.
E kasi naman---

Aray ko! Agad akong napahawak sa balikat ko at napaatras. Muntik nang tumilapon an
g bag ko. Naramdaman ko ang kirot sa balikat ko.
Watch where you're going, said someone with a deep baritone voice.

Awtomatiko naman akong napaangat ng tingin sa nagsalita.

I gasped.

Napaatras pa lalo ako nang mapagtanto kung sino ang nakabangga ko.

S-sorry. I said nervously.

Muntik na akong mahimatay sa takot.

Its Nicholas Zayden Elizalde, the Alpha Delta Omicrons freaky leader.

Pinagpagan niya ang balikat niyang tumama sa akin. He looked at his shoulder wit
h disgust.

Wow, Kuya. Tingin mo may germs ako? Arte ng lalaking ito. Gusto ko sanang sabihi
n sa kanya, pero siyempre, hindi ko kayang sabihin. Nakakatakot siya, e. Baka su
ntukin niya ako bigla. Wala akong laban.

Tumingin ako sa paligid. Kami lang ang tao sa hallway. Uh-oh.

Tumingin ako sa balikat niyang natamaan at napakamot sa ulo. "Sorry talaga, Nich
olas."

Tiningnan ako nito ng masama bago ako iniwan at mabilis na naglakad.

Hinabol ko siya ng tingin hanggang lumiko na siya sa kabilang hallway at tuluyan
g naglaho sa paningin ko.

Phew. That was close.

Nakahinga ako ng maluwag. Sa totoo lang, kanina ko pa hawak ang hininga ko. Grab
e. That guy is really really scary.

Nicholas was my classmate, but we never talked. Actually, bukod sa brods niya sa
frat ay hindi siya nakikipag-usap sa kahit na sino. Ganyan siya ka-suplado at k
a-jerk. Aloof siya. Pero isa siya sa pinakamayabang na tao na nabubuhay sa plane
tang Earth. Mayaman siya at gwapo, kaya lalong lumaki ang ulo niya. Singlaki ng
Jupiter. Pero siyempre, exaggeration iyon. Hehe.

Sa totoo lang, ayoko talaga sa kanya. Bukod sa nakakatakot na siya, bully pa siy
a. Ilag ang mga students dito sa kanya. Marami-rami na rin kasi siyang pinahiya
at binugbog. Hindi ko rin gusto kung paano siya tumingin na para bang mga matata
lim na kutsilyo na unti-unti kang hihiwain. He also has this devilish smile, hin
di mo alam kung ano ang nasa isip niya. Maamo ang mukha niya, at iyon ang nakaka
takot because you dont know whats behind that mask. But if you're going to ask me,
everything about him shouts trouble. To sum it up, hes creepy and scary.

Pero bigla kong naalala na nakita siya ni Kaye sa Enchanted Kingdom.

Strange. Imposibleng pumunta siya sa ganoong lugar. Sa personality niya, mukha s
iyang madalas tambay sa mga clubs and disco houses. Pero sa EK? Nope. Never.

Napailing ako. Gaano na ba ako katagal nakatayo dito?

Then, I remembered. I really needed to go to the comfort room.


--


Hey, have you heard the latest news? A familiar voice said from outside the cubicl
e.

Napatigil sa ere ang sanang paghawak ko sa seradura ng cubicle. Now, where did I
hear that voice?

OMG. Spill it, another girl said excitedly.

Mas lalong tumitindi ang iringan ng dalawang frats. Last time I heard, bugbog sar
ado ang dalawa sa CW. That familiar voice said.

CW? Are they talking about Jigger and Neiji?

Bigla akong kinabahan. Napahawak ako sa dibdib ko. Bumilis ang tibok ng puso ko
sa kaba. Mas lalo akong nag-focus sa pakikinig sa usapan. Napagpasyahan kong huw
ag munang lumabas mula sa aking kinaroroonan. Chismosa na kung chismosa.

My curiosity was killing me.

No way. Sino sila?

Neiji and Jigger.

Unconsciously, kinagat ko ang thumb ko. Habit ko na siguro ito pagkinakabahan at
hindi mapakali. "Oh my God! Kalaban na frat nga nina KJ ang may kagagawan!" I w
hispered to myself.

How come? It's Alpha Delta Omicron, right?

Girl one paused before I heard some whispers.

Damn. Bakit ba kasi sa dulo pa ako ng cubicle na ito. Hindi ko tuloy sila marini
g. Dinikit ko ang tainga ko sa pinto ng cubicle, hoping to hear their conversati
on. However, I failed. Argh.

After a minute, girl two gasped loudly.
Youve got to be kidding me.

I wish I were.

But thatsthats insane.

Alice, trust me. Its just how it goes.

But...who told you this? The girl called Alice said.

"Nicholas."

"Oh my God."

"My God, too. 'Wag mo solohin." Girl one laughed.

"E kasi---"

Girl one cut her. Lets go.

"Wait."

"We're getting late."

I heard a loud sigh. Okay, Korina.

I gasped but quickly covered my mouth with my hands.

Kaya pala familiar. Si Kirena pala iyon!

Then I heard the door shut. Theyre gone.

Bigla akong nanghina.

Napaupo ulit ako sa toilet.

Hindi ko alam kung dapat akong matakot sa mga narinig ko. Totoo pala talagang an
g ibang revelations and pieces of information na hinahanap mo ay makikita at mar
irinig mo sa comfort rooms. Yes, comfort rooms of all places. Nakakatawa. Kunsab
agay, ito talaga ang best place for girls to gossip.

Unti-unting nagpa-process ang utak ko sa mga nalaman ko. Parang kinakapos ako sa
paghinga. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko--takot, kaba, galit, inis.

Sina Nicholas ang may kagagawan kina Jigger. Hindi aksidente ang lahat, hindi mg
a tambay lang sa kanto na trip lang mambugbog. It's them, the heartless members
of ADO.

Now I know why KJ was so angry when we were at the hospital. The CW members were
plotting against the ADO members. The more I think of it, the more it scares me
.

A sudden thought hit me. Bigla akong napatayo.

I always ignore frat rumors. Hindi ako interested makinig kapag about organizati
ons or frats ang usapan simply because wala akong care at hindi naman ako involv
ed. Pero naalala ko dati na may nabanggit ang mga classmates ko sa matagal nang
alitan ng CW at ADO. Akala ko naman simpleng awayan lang, like payabangan at pat
aasan ng ihi. But no. It's something serious, and I know it's dangerous.

I decided to skip my first class.

I need to find him.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012

"Where is he?" I muttered.

Kanina pa ako paikot-ikot sa campus pero hindi ko siya makita.

I texted my friends, but they told me that they didn't go to school today. Natul
og na lang daw sila sa dorm ni Philip. Narealized kasi nila na wala sila sa huwi
syo na pumasok.

I know, ang sipag ng mga friends ko. Note the sarcasm here.

Bumalik ulit ako sa cafeteria. Pero walang KJ.

Inikot ko ang buong library kahit halos maubusan na ako ng hininga, pero wala pa
rin siya.

I tried to call him, but he's not answering.

I texted Neiji, Rojan, Jigger, and Trace, but no one bothered to text me back. P
urita mirasol ba ang mga frat men na ito at para pisong load lang e hindi pa mak
apag-reply? Nakakaloka.

Napasabunot ako sa inis. Bakit ba naman kasi hindi ko kinuha kay KJ ang schedule
niya. Bukas nga ipapa-photocopy ko na ang sched niya para may sarili rin akong
kopya at para mamonitor ko siya. Hehehe.

Okay, one more call.

Calling...

Calling...

No answer.

Argh! Dude, seriously? Kulang na lang ay ihagis ko ang cellphone ko sa trash bin
. Nakakainis naman si KJ, e. Kung kailan hinahanap mo, hindi mo makita. Kung kai
lan naman hindi mo kailangan, saka naman sumusulpot. Ang chaka niya talaga---

"...sina Karl at Neiji."

I froze.

May dalawang lalaking naglalakad sa harapan ko na nag-uusap. Parehas silang mata
ngkad at may kalakihan ang katawan. Si Kuya na naka-yellow shirt at nakasalamin
ang narinig kong nagsalita habang nakakunot-noo naman si Kuya na naka-pink. Mukh
ang kagagaling lang nila sa klase nila.

Oh my God. Thank you, Lord. Sila ang sagot!

Nagkunwari akong nagtetext at pasimpleng pumihit patalikod para sundan sila.

"I thought they were done?" Sagot ni Kuyang naka-yellow.

"I don't think so."

"How did you know?"

"Dude, nakalimutan mo na bang pinsan ko si Kuya Trace?" Kuya with the pink shirt
said sarcastically. "At balak kong sumali sa frat nila? Actually, pangarap ko."


"E, bakit nga ba hindi ka sumali?"

"E, hindi pa sila nagpapasali. Saka sabi ni Kuya Trace, may inaayos pa sila bago
raw sila magpasali ulit ng iba. Ang gusto raw kasi ng supremo nila ay plantsado
na ang gusot para wala nang abala."

"Sina Nicholas? Ano'ng sabi?"

"I don't know. How will I know, dude? Classmate ko lang siya sa Chem15 pero hind
i kami nag-uusap noh. Lagi siyang tulog sa klase. So wala akong alam na kahit an
o about him."

"Oh. So the rumors are true. Mysterious nga talaga iyang si Nicholas. Pero, 'tol
, nakakatakot talaga 'yon. Kapag nakakasalubong ko siya, ni hindi ako makatingin
, e. Parang kakain ng tao iyon kung makatingin."

Tama ka diyan, Kuya! Tumpak! Pak na pak!"

"Likewise, dude." Kuya with the pink shirt said solemnly.

"Pero, Pare, astig ha. Ang cool ng CW at ng ADO."

"Ano'ng cool doon, Pare? Nakakatakot kaya. Last sem, do you remember kung ano an
g itsura ko noon? Basang-basa ako ng pawis kakatakbo sa frat war nila. Pero cool
pa rin ang CW."

Frat war? Last sem?

Biglang pumasok sa isip ko ang mga babaeng nagtatakbuhan noon. Sa pagkakatanda k
o, nadanggil pa ako ng isa. Kasama ko noon si Philip. Iyon ang time na hindi ko
mahagilap si KJ. Ibig sabihin, sila ang nag-aaway that time?
"Bakit daw ba kasi ang init ng dugo nila sa isa't isa?"

"Nobody knows the real reason."

Oh my God. Ako lang ba? Bakit hindi ako aware na may frat war?

But then, I realized that ever since naman, hindi ako nakikialam sa mga frats sa
school namin. Hindi ako nakikichismis sa latest gossips sa schools. Alam kong m
ay conflicts ang ibang orgs pero hindi ko na inaalam dahil hindi naman ako membe
r ng kahit anong org. Barbaric nga ako, remember? And now, nagsisisi ako na hind
i man lang ako nagbigay ng atensyon sa mga chismis noon. E, 'di sana hindi ako n
apapag-iwanan ng mga tao dito. Sana hindi ako nangangapa sa dilim. Puros boys at
acads lang kasi ang usapan namin noon nina Cess. Lately na lang kami naging cur
ious sa mga chismis about frats dahil nga sa boyfriend ko si KJ at kalandian ni
Kaye si Neiji. Kalandian talaga? 'Di pwedeng MU para mas magandang pakinggan? He
hehe.

Lumiko sina Kuya sa may BioSci Building. Siyempre, sumunod din ako.

"Ewan ko, Pare, ha. Pero, hindi ba delikado ang ginagawa nila? Baka malaman ng s
chool at makick-out sila."

"Iyon ang iniiwasan nina Kuya Trace."

"E kailan ba nila balak tapusin iyon?"

Saglit na natigilan si Kuya na naka-pink.

Oh my God. Mas lalo kong binilisan ang lakad para madali silang mapakinggan. Hal
os dumikit na nga ako sa likod nila.

"Ngayon." Kuya with the pink shirt said seriously.

"What?!" Sabay na sigaw namin ni Kuya na naka-yellow.

Napatigil sa paglalakad ang dalawang lalaki at dahan-dahan na lumingon. Bakas an
g pagkagulat sa kanilang mga mukha.

"Wh-who are you?" Kuya na naka-pink asked nervously.

Nanlalaki naman ang mga mata ng kasama nito. Hindi malaman ang gagawin at marahi
l naguguluhan sa biglang pag-epal ko.

"What did you say?" I demanded.

"H-ha? What are you talking about?" He asked, confused.

"What do you mean na ngayon? Ngayon nila tatapusin ang ano?"

"Miss." Marahil nakabawi na si Kuya na naka-yellow sa pagkabigla. "Excuse us. Bu
t, who are you? Are you eavesdropping?" He asked incredulously.

Tinaasan ko siya ng kilay. "It doesn't matter. Just answer my damn question. Whe
re are they?"

"Who?" They said in unison.

"Those...those frat men!"

"Why do you even care?" Naiinis na sabi ni Kuya na naka-pink.

Nilapitan ko ito at hinawakan sa kwelyo.

Napansin kong nanginig si Kuya.

I smirked. "Where. Are. They." I emphasized every word.

"Sa--sa Forestry." Nanginginig na sagot niya.

"Malaki ang Forestry. Saan doon?"

"I don't know, Dude! Narinig ko lang si Kuya Trace. Teka, bitawan mo nga ako."

Binitawan ko naman siya. Tumalikod ako at nagsimulang maglakad palayo.

"Who's that? Is she pyschotic or something?"

"I don't know. She scared the hell out of me. She's a freak, Pare."

Kahit gaano kalayo at kalaki ng Forestry, hahanapin kita, KJ.

--


Lakad takbo ang ginawa kong paghahanap kina KJ.

30 minutes na akong naghahanap at paikot-ikot dito sa Forestry pero hindi ko pa
rin sila makita. Ginagago lang yata ako ng dalawang iyon. Pag ako niloloko lang
nila, humanda sila. Babalikan ko talaga sila at papatikimin ng flying kick.

Sumilip ako sa mga laboratories, pero wala sila. Kahit sa mga classrooms, wala r
in.

Nasaan ba ang mga kumag na iyon?

Dumiretso ako sa isang lumang building doon at inisa-isa ang mga rooms. Halos wa
lang tao sa building, siguro dahil sa first day of classes.

Napailing ako. Ano ba naman iyan. Aakyat na sana ako sa second floor nang biglan
g...

'Hey. What are you doing here?" A guy called.
I turned and saw him walked up to me.

"Hi." I greeted nervously. I waved at him.

A playful smile appeared on his lips. Ang cute naman ni Kuya. Medyo singkit ang
kanyang mga mata, moreno, at matangkad. Magulo ang kanyang buhok, pero bagay nam
an sa kanya. Bakit hindi ko yata ito nakikita sa campus? Student din kaya siya?

Syet. What am I thinking? Astrid, get a hold of yourself.

"Lost?" He asked.

Ang cute talaga. Aminin, kahit may boyfriends na ang iba diyan, kumekerengkeng p
a rin basta may cute sa harapan. Hahaha.

"Ah. Yeah?" Gosh! What did I just say? Nakaka-distract ang cuteness kasi ni Kuya
, e.

"Where to?"

"I don't know?"

He laughed. "Geez. You're funny."

Bigla naman akong natauhan. Eneber. Astrid, behave. I forced a smile. "Sorry. I
was just looking."

He raised his eyebrows at me. "Looking? Looking for what?"

Shet. "Uh. Nothing in particular. I think I should go."

Dali-dali akong tumalikod at naglakad papalayo.

"Hey." He called.

I stopped and turned around.

"You might want to exit here." He gestured towards the other door.

"Huh?"

He shrugged. "It's a shortcut."

I blinked. What?

"Just saying." He smiled again and went upstairs. "See you around." He waved bef
ore disappearing from my sight.

Ah. Baka may klase si Kuya sa taas. I shrugged. Oo nga naman. Bakit hindi ko nai
sip ang shortcut.

Dahil tinatamad na akong bumalik sa entrance dahil sa kabilang dulo pa iyon, nap
agpasyahan kong dumaan na lang sa kabilang dulo. Baka may shortcut nga dito papu
nta sa kabilang building. Halos ganoon kasi ang mga buildings dito sa UPLB, may
mga shortcuts para madaling makapunta from building to building.

Bumungad sa akin ang mga malalaking puno at malalagong halaman.

I thought for a second if I should continue walking or if I should go back. Nah.
Sige, lakad na lang. Tutal, may parang pathway naman dito papunta sa kung saan.
God knows where. At saka sinuggest naman ito ni Kuya, mukha namang hindi niya a
ko lolokohin.

Nagpatuloy ako sa paglalakad sa gitna ng mga puno at halaman. Shortcut siguro it
o sa dorm sa Forestry? I shrugged and continued walking.

Ang kati-kati naman dito. Buti na lang naka-rubbershoes ako, kung hindi baka nak
atapak na ako ng kung anu-anong elements dito.

Nakakaloka. Ang stupid ko lang, kaya pa ito tawaging Forestry 'di ba? Bobita si
ako. I laughed at my own stupidity.

Kinuha ko ang cellphone ko at nag-dial. Sana naman sumagot na siya.

Habang patuloy ako sa paglalakad at sa pagtatype ay may narinig akong mga boses
sa 'di kalayuan.

"...ano....mangyari...nagsasawa..."

I stopped dead in my tracks.

Now playing...
Run
By: Snow Patrol

I'll sing it one last time for you
Then we really have to go
You've been the only thing that's right
In all I've done

Could they be...

Dahan-dahan akong lumapit. Maingat akong naglakad papunta sa malaking puno na na
papalibutan ng matataas na halaman.

At habang lumalapit ako, unti-unti ring lumalakas at nagiging malinaw ang mga bo
ses.

What the fuck!

"What do you want?"

"Why don't you just talk, dude?"

"Talk!"

I heard non-stop shouting from men.

Nang makarating sa puno, dahan-dahan akong yumuko at lumapit sa mga halaman para
sumilip.

I almost gasped when I saw the scene in front of me.

And I can barely look at you
But every single time I do
I know we'll make it anywhere
Away from here

My body went rigid.

It's them.

It's the CW and...

Mike?!

What the hell? What is Mike doing there?

Fuck! Mike's bleeding! May dugong umaagos sa may gilid ng kaliwang mata niya.

What did they do?

What are they doing?

Halo-halong emosyon ang naramdaman ko--takot, gulat, awa, galit. Ang daming tano
ng na pumasok sa isip ko.

Light up, light up
As if you have a choice
Even if you cannot hear my voice
I'll be right beside you, dear

Nakapalibot sina KJ kay Mike.

Habang si Mike naman ay nakaluhod at nakahawak sa lupa ang mga kamay. Nakatingi
n siya kay KJ, nanlilisik ang mga mata niya. Pero nakangiti siya, ngiting pang-a
sar.

"Cowards." Mike shouted.

"What?" Nate shouted back. "What did you say? You son of a bi---"

Dali-dali namang inawat ng isang member ng CW si Nate.

"Dude, no. Don't do this," he said seriously. Mahigpit ang kapit niya kay Nate,
may pagbabanta sa tinig nito. Sa pagkakatanda ko, parang Vien ang name niya.

"But this freak! He's getting into my nerves!" Nate shouted. Pilit siyang kumaka
wala sa hawak ni Vien.

"Nate." Seryosong sabi ni Zach. He just called his name, but there was a tone of
authority in his voice.

Biglang tumigil sa pagmamatigas si Nate at paasik na inalis ang pagkakahawak ni
Vien sa kanya. Nate sighed. Bakas pa rin ang galit sa mukha ni Nate.

Dumbass, Nate muttered.

Mike looked at Nate coldly. Next to you.

Damn you! Nate shouted.

Nate! Vien yelled. Umiling ito.

Fuck! Ginulo ni Nate ang kanyang buhok at humalukipkip. He looked at Vien. I ran ou
t of patience, dude. Sorry, he said mockingly.

"Hey you! Talk." Trace said to Mike.

"Or else..." Rojan threatened.

Louder, louder
And we'll run for our lives
I can hardly speak, I understand
Why you can't raise your voice to say

Ramdam ko ang panginginig ng katawan ko.

I dont know what to do.

Will I go out? Will I help Mike? How?

Kahit ako ay natatakot. All my life, Ive known KJ. But now, that person standing
there is far from the person Ive known. Ibang-iba siya. Hindi ko malaman ang inii
sip niya. Tahimik lang siya at nakahalukipkip. Hindi ko pa naririnig ang tinig n
iya pamula kanina. Habang halata ang galit at pagngingitngit ng kalooban ng iban
g miyembro ng CW, walang mababakas na emosyon kay KJ. Para siyang isang blangkon
g papel. At iyon ang kinakatakot ko.

But one thing is for sure, there are lots of things playing on his mind.

To think I might not see those eyes
Makes it so hard not to cry
And as we say our long goodbyes
I nearly do

Parang dejavu ang nangyayari ngayon. Nakita ko na ang ganitong scene. Tama.

Sa Nasugbu.

Ang mga taong nakamaskara.

May hawak na mga paddles.

Sina Neiji at Jigger.

Dugo.

Sugat.

Si KJ dumating.

Si KJ galit na galit na nakipagbugbugan.

Ako, nakatingin lang at nanonood.

Gaya ngayon. Gaya ngayon ang mga pangyayari.

Ang pinagkaiba lang, sina KJ naman ngayon ang nagbabanta at nananakit.
At si Mike na kaibigan ko. Na wala namang kinalaman. Bakit nila dinadamay?

Ganyan ba talaga sila?

Light up, light up
As if you have a choice
Even if you cannot hear my voice
I'll be right beside you, dear

Pinahid ko ang luhang pumatak. Napakagat-labi ako.

Grabe. Bakit ganito?

Bakit ba ang hilig nilang manakit?

Bakit ba wala na silang magawa kung hindi manakot ng kapwa?

Pakikpagbasag-ulo lang ba ang alam nila?

Iyan ba talaga ang boyfriend ko?

Siya ba talaga si KJ?

O talagang nagbago na siya?

Naging bulag ba ako?

Siya ba ang taong minahal ko?

Ito ba? Ito ba ang dark side niya?

Kaya ko ba? Kaya ko nga ba talaga siyang tanggapin ng buo?

Louder, louder
And we'll run for our lives
I can hardly speak, I understand
Why you can't raise your voice to say

"What do you want?" Zach asked.

Nakatingin ang lahat kay Mike. Hinihintay ang kanyang sagot.

Pero imbes na sumagot, Mike smirked.

I was shocked with what he did next.

Mike spitted.

Oh my God! It's the first time I saw Mike acted that way. Hindi ko mabakas ang t
akot sa mga mata niya. Para bang natutuwa pa siya sa mga pangyayari.

Mike, what are you doing? Are you looking for death? I wanted to shout those wor
ds at him.

Michael. Zach said spitefully. Stop playing around.

Mike smiled maliciously. Whos playing around, Zach?

Answer the damn question. Rojan shouted.

Mike shook his head in disbelief. Tsk.

Whats the motive? Neiji asked.

Kilala ko si Neiji bilang makulit na member ng CW, but this time, gaya ni KJ, pa
rang nagkamali ako ng pagkakakilala sa kanya. Seryosong seryoso siya. Bakas din
ang galit sa mga mata niya. May bandage siya noo. Nakalabas na pala siya sa ospi
tal. Mukha naman siyang okay, pero may ilang galos pa rin siya sa mukha.

Mike kept silent and just smirked.

Slower, slower
We don't have time for that
All I want is to find an easier way
To get out of our little heads

Ramdam ko ang kaba ko sa bawat segundong lumilipas.

Natatakot ako.

Natatakot ako para sa kanilang lahat.

Paano pag may nakahuli sa kanilang member ng faculty? Delikado ang ginagawa nila
. Lalabas ba ako? Hindi naman siguro nila ako sasaktan? Si KJ iyan. Can he hurt
me?

Who sent you? Zach asked. This time, mas lumapit siya kay Mike. Halatang nagtitim
pi na siya.

Cowards, Mike said.

"Michael." Zach warned. Sa itsura ni Zach, mukhang sasaktan niya si Mike pag hi
ndi pa ito nagsalita.

"Cowards," Mike repeated, his eyes blazed with fury.

Have heart, my dear
We're bound to be afraid
Even if it's just for a few days
Making up for all this mess

Zach smiled before he raised his arm. I know whats going to happen next. Hell pun
ch

I froze.

My eyes went wide.

My jaw dropped.

I felt tears streaming down my face.

A punch landed on Mikes face
But it wasnt from Zach.

Light up, light up
As if you have a choice
Even if you cannot hear my voice
I'll be right beside you, dear


It was from KJ.

Copyright © ScribblerMia, 2012


Stop! Halos mapatid ang litid ko sa pagsigaw.

Hindi na ako nag-isip nang bigla akong lumabas sa kinatatayuan ko at tumayo ng t
uwid habang kuyom ang mga kamao. Matalim ang tinging pinukol ko kay KJ.

Batid ko ang pagkagulat nilang lahat sa biglang pagsulpot ko at pagsigaw.

Iginala ko ang paningin ko sa kanilang lahat. Sila ang literal na nganga talaga.

Alam kong hindi nila ako inaasahang makita sa lugar na ito. Paano nga ba naman m
aliligaw ang isang CommArts student sa Forestry? Unless may subject akong NASC10
, pero wala naman.

A-astrid. Gulat na gulat na sabi ni Neiji.

W-what are you doing here? Rojan asked.

I ignored them and looked at KJ.

Like others, he wasnt able to hide the shock on his face. He was about to utter s
omething when I hurriedly ran towards Mike.

Nakabulagta si Mike lupa. Lumuhod ako at dahan-dahan kong inilagay ang ulo niya
sa lap ko. Halos hindi niya maimulat ang kaliwang mata. Nagiging violet na rin a
ng ilang pasa sa mukha niya. May ilang gasgas sa noo niya habang may dugong umaa
gos sa labi niya.

Hindi ko napigilan ang sarili kong maiyak sa itsura niya. He looked so weak.

Kinuha ko ang panyo ko sa bulsa at nanginginig na pinunasan ang kanyang mukha.

A-astrid, w-why are you h-here? Mike muttered. Hinang-hina ito at napapangiwi. You
s-shouldnt be h-here.

Shut up! I yelled. Patuloy pa rin ako sa pagpunas sa mukha niya habang patuloy rin
ang pagtulo ng mga luha ko. Awang-awa ako kay Mike. Halos hindi ko siya makilal
a sa tindi ng pasa at sugat sa mukha niya. KJs punch was hard. He almost broke Mi
kes face.

What are you doing, Mike? What stupidity is this? Naiiyak na tanong ko.

I-I

Astrid. KJ cut Mikes word.

I ignored him. Patuloy pa rin ako sa pagpunas sa mukha ni Mike.

Astrid. He repeated.

Dont talk to me. I said coldly.

Look. You dont know anything, okay? He said sternly.

Biglang nagpanting ang tainga ko sa narinig ko. I looked at him with disgust. Yes
. I dont know anything! I exclaimed incredulously. Now, care to tell me what the he
ll is happening here? I asked sarcastically.

Dont stress yourself over so much, Astrid. Neiji said.

Shut the fuck up, Neiji!

Okay, okay. Sorry. He said, in a defeated tone.

What insanity is this, huh? I looked around the members.

They avoided my gaze.

Some bowed.

Others gave me a pity look.

Astrid. Sinubukang lumapit ni Zach, but I shot him a deadly glare.

Dont come near me. Dont you dare! Nanginginig sa galit na sabi ko. Pare-parehas kayon
g mga barumbado! Ano bang ginawa sa inyo ng kaibigan ko ha? Bakit pinagtutulungan
niyo siyang bugbugin? Ganyan ba talaga kayo kawawalanghiya ha? Wala kayong maga
wa kung hindi ang mangwalanghiya ng ibang tao? Ano ito? Trip niyo lang mambugbog
? Ha?!

Nagkakamali ka

Nagkakamali? I cut Zachs words. Ano tong nakita ko? Joke? Role play? Trip trip lang?
Give me a break! Nilibot ko ulit ang paningin ko sa kanilang lahat at tumigil kay
Zach. All of you give me a fucking break! Anong magandang dahilan ang sasabihin n
iyo ha? Tinuro ko si Mike. Ito ba? Ito ba ang pinagkakaabalahan niyo these past da
ys? Ito ba ang campus issues? Anong kinalaman niya sa

Astrid, stop. KJ said icily.

I looked at him with rage. Wow. Stop? You want me to stop huh? But you didnt stop
when you punched Mike, right? I said mockingly. Youre an asshole. All of you!
You know nothing, so shut the fuck up. Halata ang pigil na galit ni KJ, nakatingin
siya sa akin ng seryoso.

Why dont you shut the fuck up?! Now answer me, Karl. What the hell is this, and wh
y did you do this to Mike? I asked spitefully.

Something eerie was going on here.

Everything was silent.

The wind stopped blowing; not even the trees made a sound.

Several leaves drifted languidly on the ground.

I shivered involuntarily, but not from the cold.

Mike is my friend, and the fact that KJ punched Mike was foolish.

You dont have to know. As I have said, stay out of this. He said unemotionally. He
was looking at me, his face blank.

I froze, rooted to the spot. I couldnt believe what I just heard.

Now playing
Mess I Made
By: Parachute

Should've kissed you there
I should've held your face
I should've watched those eyes

W-why are you like that, Karl? Why are you doing this? You want me to stay out of
this and let you do this to him? Are you beating him to death? Hirap na hirap ak
ong sambatin ang bawat salita. Mahal na mahal ko si KJ. Pero hindi ko kayang maa
tim ang ginawa niya.

KJ was silent.

This is too much. I said slowly.

For a second, I saw a mixture of pain and sadness in his eyes. After that, he ga
ve me a blank stare again.

I tried to read whats on his mind, but I failed.

Get up. Lets go. KJ said, still looking at me.

No. I said stubbornly.

Astrid, stop being hard-headed.

Get lost.

Instead of run in place
I should've called you out
I should've said your name
I should've turned around
I should've looked again

I looked at Mike. Lets go. Walang kwenta ang mga tao dito.

"Argh..." Nakangiwi si Mike habang unti-unting bumabangon.

No. Lumapit si KJ. You arent going with him. Lets go. Nilahad niya ang kamay niya sa a
kin.

I stared at him blankly. Right now, I have no time for this idiocy. I wont go with
you.

He looked at me like I was crazy. Napahilamos siya sa mukha at muling nilahad an
g kamay. Lets go. He said in a deadly tone.

Still void of emotions, I answered, No.

But oh, I'm staring at the mess I made
I 'm staring at the mess I made
I 'm staring at the mess I made
As you turn, you take your heart and walk away

Youre not serious, are you? He said through gritted teeth.

I am damn serious here. Now, stay away from me. I gave him the coldest stare that
I could give.

Now, he was fuming.

I disregarded him. Tinulungan ko si Mike na dahan-dahang tumayo. Simula pa kanin
a, hindi na siya nagsasalita. Tila wala rin siya sa sarili dahil parang hindi ni
ya na alam ang nangyayari sa paligid dala marahil nang matinding pagkahilo at sa
kit ng katawan.

Hey, hey. Slowly.

Fuck, it hurts. Mike hissed.

Inilagay ko ang kaliwang kamay niya sa balikat ko habang hawak ko ang beywang ni
ya. He was heavy, but I didnt care. All I want was to get out of this place.

Should've held my ground
I could've been redeemed
For every second chance
That changed its mind on me
I should've spoken up
I should've proudly claimed
That oh my head's to blame
For all my heart's mistakes

I felt KJ grabbed my left arm. Dont do this. Dont leave me." Bakas ang pagmamakaaw
a sa boses niya. "Stay.

I closed my eyes and sighed. Tiningnan ko siya.

Hindi ko na naman napigilan ang maiyak. I cant. I cant do this anymore.

Please. His eyes were pleading. Mahigpit ang kapit niya sa kamay ko. Stay with me.

Inalis ko ang kamay niyang nakahawak.

His eyes widened. He must not have been expecting this to happen.

I bit my lip as I felt my whole body tremble.

But oh, I'm staring at the mess I made
I 'm staring at the mess I made
I 'm staring at the mess I made
As you turn, you take your heart and walk away

Bigla ring nakabawi sa pagkagulat si Karl at seryosong tiningnan ako. Hindi ko a
lam kung paano niya nagagawa ang maging blangko ang mukha nang ganoon kabilis. H
e slowly lowered his hand, clunching it tigthly into a fist. "Is this the choice
youre making? Inilagay niya ang mga kamay sa bulsa ng kanyang pantalon.

I sighed and nodded. It pained me. It pained me so much that I couldnt stop these
stupid tears from falling.

Okay, then. He smiled, a smile that did not reach his eyes.

This is what I fear most.

Karl's lips curled into a cruel smirk.

All hell had broken loose.

I hate to do this but I have to.

I have to save Mike.

I have to get away from all of these bullshits.

I slowly turned my back on him and walked.

And it's you, and it's you
And it's you, and it's you
And it's falling down, as you walk away
And it's on me now, as you go

But oh, I'm staring at the mess I made
I 'm staring at the mess I made
I 'm staring at the mess I made
As you turn, you take your heart and walk away

Habang akay ko si Mike, patuloy sa pag-agos ang mga luha ko.

Simula kanina hanggang ngayon, hindi ko na mabilang kung ilang beses akong umiya
k. Para bang uminom ako ng isang drum ng tubig at ngayon nila naisipang lumabas
galing sa mga mata ko.

Mahapdi na ang mga mata ko.

Nahihirapan na akong huminga sa tindi ng sakit na nararamdaman ko.

And it's falling down, as you walk away
And it's on me now, as you go

But oh, I'm staring at the mess I made
I 'm staring at the mess I made
I 'm staring at the mess I made
As you turn, you take your heart and walk away

And you know whats the hardest part here?

Its when I turned my back on the person I love most.

And the worst part?

Is when he did the same.

No looking back.

--

Ouch. Hey. What was that for? Reklamo ni Mike habang hawak-hawak ang noo niya.

Tinampal ko kasi ang noo nito habang nakahiga. Kasalukuyan kaming nasa infirmary
. Mabuti na lang at may nakita akong jeep kanina at dito na kami dumiretso.

Naka-upo ako sa tabi ng kama ni Mike. Hindi naman malala ang inabot niya. Ang sa
bi ng doktor ay kailangan lang daw nitong uminom ng pain reliever at magpahinga.
He will spend his night here.

Ouch? Gusto mo isa pa? I scowled.

No. Bakit ka ba nananakit? Hindi pa nga magaling ang mga pasa ko, e.

Gusto mong dagdagan ko ha? Banta ko.

Chill. Joke lang. He smiled.

I sighed. What happened out there? I asked gravely.

He turned serious. I dont know.
Tinampal ko ulit ang noo niya.

Ouch. Tangina, Astrid. Masakit na ha! He glared.

And now youre cursing.

He sighed. Sorry. He pouted. Ang sakit naman kasi, e. Kanina ka pa, e. Maawa ka nam
an sa pasyente. Grabe ka talaga.

Tigilan mo ako sa pagpapa-cute mo diyan, Cole Michael Martinez, ha.

Wow. Galit ka na niyan? Full name ko na ang ginamit mo, e.

Shut up!

Nagtatanong tapos shut up daw. Ang labo, he hissed.

What did you say?

Wala. Ang sabi ko ang ganda mo.

Pakyu ka. Tigilan mo ako ng mga katangahan mo diyan ha. Hindi ako nakikipagbiruan
.

Sorry na. Ang grumpy mo naman.

Grumpy?! I yelled. You dont know what I am feeling right now. So to save your butt,
if I were you, I would answer all the questions thrown at me.

He avoided my gaze. Fine. What do you want to know? Nilaro-laro niya ang benda sa
may kanang kamay niya.

What are you doing there with them? I asked seriously.

They brought me there. He said sulkily.

Why?

He looked bored. I was going to my next class when three of their members came b
eside me. Tapos hinawakan nila ang mga braso ko at sinabing sumama raw ako sa ka
nila.

Bakit daw?

May mga itatanong daw sila.

Like?

Mike shifted uncomfortably in bed. Do I really have to answer all your questions?
Look, I dont remember some of them because I was so dizzy and tired, okay? He sai
d, annoyed.

Answer me. I glared at him.

Hindi ko rin alam kung anong ibig nilang sabihin kasi wala naman akong alam doon.
Malay ko naman ng frat issues nila. Out ako doon dahil una sa lahat, hindi naman
nila ako ka-frat. What do I care about their problems. Stop asking me. Hindi ko
na maalala ang mga tanong nila dahil naalog na yata ang utak ko sa tindi ng sun
tok ng Karl na iyon.

"Impossible."

"You heard me."

"But that's hard to believe. Pinagbibintangan ka ba nila?"

"Napagkamalan lang na ako ang may kasalanan. Baka akala nila ako ang nang-trip s
a kanila."

"Ano raw ginawa?"

He sighed, frustrated. "I don't know, okay?"

"Napakawalang kwenta mong kausap!"

"I know."

"Wala akong napala sa'yo, hayop ka!"

"Wala nga akong maalala. Ikaw kaya ang suntukin ng ilang beses kung hindi ka mab
ungaw!"

"Tanga ka kasi. Sa dinami dami ng taong pakalat-kalat sa campus, ikaw pa ang nap
agbintangan!"

"Sila ang tanga dahil sila ang nagkamali ng taong binugbog at tinanong!"

I gritted my teeth. I swear, kung wala ito sa hospital bed, ako na ang bumugbog
sa taong ito. "Do you know them?"

"No."

E bakit ikaw ang bigla na lang tinanong? Tapos nasuntok ka pa ng boyfriend ko. Big
la akong nalungkot, knowing na boyfriend ko ang nanakit sa kaibigan ko. I winced
at the word "boyfriend." Mukhang malabo na yata. Pero saka ko na iisipin iyan.
Saka na ako magda-drama pagdating sa bahay namin.

Rephrase, that stupid boyfriend of yours. I dont know what their problem is. Theyre
pathetic. I dont know what theyre talking about. They must have mistaken me for s
omeone else.

Napaisip ako. Pwede nga bang magkamali sina KJ ng taong tinanong? Pero kailangan
pa ba nilang manakit para lang paaminin ang isang tao? Wow lang. Daig pa nila a
ng interrogation ng NBI.

Pero bakit naman sinaktan ka pa nila? I asked, confused.

Biglang tumalim ang tingin ni Mike. Because theyre stupid, and they are fucking co
wards.

What? Pero hindi ko maimagine na magagawa nina KJ iyon. Mukhang matindi ang galit
nila sa taong may kasalanan sa kanila. At dahil ikaw ang napagbintangan, ikaw a
ng nakatikim ng galit nila. They hurt you. I said gravely.
Astrid. Mike held my hands. He looked at me straight in the eyes. That boyfriend of
yours is not a saint, you know. All of them are bastards. They are capable of h
urting others because

I bit my lip and waited for his answer.

theyre frat men.

--

I cant believe he did that. I just cant.

How could he do that to me?

How could he just walk away like nothing happened?

Why did he give me the cold shoulder?

I wiped my tears away.

Nakahiga ako sa kama ko at nakatingin sa kisame. Masyadong maraming nangyari ng
ayong araw na ito. Pagod na pagod ako. Ineexpect ko na na hindi niya ako isasaba
y pauwi dahil sa nangyari kanina. I have no choice but to go home alone Pitiful,
I know.

I sighed.

Oo nga pala. Kahit pa gaano ka-gwapo, ka-sweet, at ka-cool ni KJ, hindi ko naisi
p na frat man pa rin siya. At alang-alang sa samahan nila, tulong-tulong silang
gawin ang mga bagay bagay at harapin ito. Hindi nila iiwan ang isat-isa. At kaaki
bat noon ay ang mga sikretong sila lang ang nakakaalam at sila lang ang pwede at
gustong magresolba.

Baka ngabaka nga mas mahalaga pa ang frat ni KJ keysa sa akin, e.

I cant blame him though.

I know how much he cares for the Cryptic Warriors. Kung tutuusin, parang kapatid
na talaga ang turing nila sa isat-isa.

Naupo ako sa kama at niyapos si Spongebob.

I suddenly remembered what happened earlier.

Somehow, I felt guilty.

However, whenever I think of what he did, I cant help but to be furious.

It was stupid, unreasonable, and again, stupid! Ano ba namang problema nila kay
Mike? Bakit nila pinagtulungan? Ang dami-dami nila, nag-iisa lang si Mike.

They are all cowards. I really really hate

I heard my phone rings and immediately answered it.

Hello. I answered lazily.

Sister! Philip said excitedly.

Aray ko ha! Muntik nang mabasag ang eardrum ko sa sigaw na iyan ha. OA lang? Nakas
imangot kong sabi.

Someones cantankerous, said Cess.

Someones infuriated, Kaye added.

Sige lang, ipamukha niyo lang na CommArts kayo. Kayo na, kayo na talaga ang mayay
abang to the nth power to infinity plus one hundred. Philip shrieked.

Oh my God. Whats this? Conference call? Tanong ko.

Hindi, te. One-on-one call tayo, kaya tayo apat. Cess said sarcastically.

Bubonic Plague much, sister? Philip asked.

Buntis iyan. Delayed, e. Kaye laughed.

Bitches. I muttered. So, whats up? Why the sudden call?

Chika? Excited na tanong ni Philip.

Chika? You left me! I hate you all! Bakit hindi kayo pumasok? You didnt know what
happened to me. You didnt know how scared I was. You havent witnessed the incident
earlier. I was so

Hep, hep, hep! Awat muna. Sandali lang, isa-isa. Dahan-dahan. Paki-ayos naman ang
pagsasasalita, sister. Awat ni Cess.

Chill. Relax ka muna. Hinga ng malalim. Kaye said.

I did what she instructed.

Fire away, sabay-sabay nilang sabi.

At nagsimula na akong sabihin sa kanila ang lahat ng nangyari ngayong araw.

After thirty minutes of non-stop talking, they kept silent.

After a minute, I heard their gasps and together they uttered, Holy

Shit I continued.

Oh my God. I dont know what to say. Philip said solemnly. Nai-imagine ko na na napa
pailing ito. Animated kasi itong makipag-usap. Kahit nasa cellphone or telephone
lang ang usapan, i-expect mong may hand gestures pa ang baklang ito na parang k
aharap niya lang ang kausap.

So Tila nag-aalinlangang sabi ni Cess.
Anong balak mo, sister? Anong gagawin mo ngayon?

I sighed. I dont know. I really dont know. Im confused. Im hurt. Im disappointed. That
freak didnt even explain what happened! I gave him a chance. I wanted to hear hi
m out, but unfortunately, he kept mum I trailed off. I felt my tears fell again.

Sister, sabay-sabay nilang sabi.

I smiled bitterly. Pinilit kong pasiglahin ang boses ko. See you tomorrow, guys.
I really need to sleep. Im tired.

Wait, Astrid

Bukas na lang. Good night. I pressed the end call button.

Kinuha ko ang Spongebob kong unan at doon, humagulgol ako ng iyak.

You told me you wouldnt hurt me, but you did. Im so fucking hurt that this hurt is
killing me.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


So, what happened? Panimula ni Philip.

Kasalakuyan kaming nasa cafeteria at nagla-lunch. Dahil wala akong gana, tinapay
at juice lang ang inorder. Next week pa dapat sila papasok, pero dahil atat na
silang malaman ang mga nangyari kahapon, naisipan nilang tatlo na pumasok ngayon
. O sinong mga atat at chismosa?

Nilaro-laro ko ang straw habang nakahalumbaba.

"Tell us now!" Kaye said excitedly.

I sighed irritably. It happened so fast. Everything that happened yesterday was s
o I dont know. Its perplexing. Naiinis ako kay Karl. Bakit siya ganoon? He lied to
me. I gritted my teeth. Bigla kong nilantakan ang sandwich at wala pang kalahatin
g minuto ay naubos ko ito.

Gulat na gulat naman ang tatlo sa ginawa ko. Bakit ba? Gutom ang tao, e. Isama p
a na matindi ang pinagdadaanan. Ganyan talaga.

Wait lang, te. Medyo kasi magulo kang magkwento di ba? Pwede simulan mo at tapusin
ang kwento para maintindihan namin at hindi kami itong parang tanga na nagsosolv
e ng Sudoku. Nakaismid na sabi ni Kaye.

Oo nga. Were here to listen. Cess gave me a reassuring smile.

I looked at the three of them. They looked serious and sincere, willing to liste
n. Guess I have no choice.

I heaved a sigh before narrating the incidents.

Habang nagkwekwento ako ay tahimik lang silang nakikinig habang kumakain. Sinimu
lan ko ang kwento kung saan narinig ko ang pinagusapan ng mga babae sa CR, ng da
lawang lalaki sa daan, ang adventure ko sa Forestry, ang pagkakita ko kay Mike a
t sa CW members, ang pagtatalo namin ni KJ, at ang confinement ni Mike sa infirm
ary.
Pinigilan ko ang sarili kong huwag maiyak habang nagkwekwento dahil ayokong maki
ta nila na apektado ako at ayokong maging mahina sa paningin nila.

Gusto kong ipakita na matatag ako, na kaya kong harapin ang lahat ng ito mag-isa
.

Matapos ang kwento ko ay sabay ding natapos ang pagkain nila.

Lumipas ang ilang minuto ay wala pa ring umiimik ni isa sa kanila.

Napabuga ako sa hangin. Ano, mga bakla? Tititigan niyo na lang ako forever?

Napakagat-labi si Philip. Pero maya-maya ay tumingin sa akin ng diretso. Are you
ready?

I frowned. For what?

To ditch class? Kaye asked.

To ditch what? My eyes widened.

Yeah. Were serious. Cess added.

Guys, look. We dont have to do this I was cut off in mid-sentence when they all stoo
d and dragged me out the cafeteria.

Oh, brother.
--

Can someone tell me what the heck are we doing here? I exclaimed.

Ginala ko ang paningin ko sa paligid. May mangilan-ngilan na estudyanteng naglal
akad sa di kalayuan. May ilang mga batang naglalaro ng habulan habang may ilan di
ng magboyfriend sa paligid habang nakaupo sa damo at nakasilong sa malalaking pu
no.

Ang iba naman ay pamilya na nagpi-picnic. Oh well, ganito talaga lagi sa Freedom
Park, free ang kahit sino na tumambay dito kahit hindi UP student.

Nasa Freedom Park kami ngayon.

May ilang benches na pwedeng upuan dito, and we chose the one na hindi kami matu
tusta ng araw. The big tree beside the bench sheltered us from the sun.

Nasa gitna kaming dalawa ni Philip habang nasa magkabilang tabi ng bench sina Ce
ss at Kaye. Malayo ang pwesto namin sa karamihan.

Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ng mga taong ito at na
isipan nilang kaladkarin ako rito.

Okay, now that were here. Malaya na kaming i-express ang nararamdaman namin, siste
r. Seryosong pahayag ni Philip. And we say

What the hell, Astrid! They shouted in unison.

I stiffened. Tila nayanig ang buong pagkatao ko sa sigaw na iyon.

Aray ko naman. Makasigaw wagas? Nakahawak sa mga tainga na saad ko.

Binatukan ako ni Philip. E, kung hindi ka ba naman saksakan ng katangahan, e.

Makamura wagas? Nakataas ang dalawang kilay na tanong ko habang hawak-hawak ang ba
tok ko. Ouch. Masakit iyon ha. May galit yata sa akin ang bading na ito, e.

Tigilan mo ako sa kaka-wagas mo diyan dahil gasgas na iyan. Nakakairita na ang pa
gka-overuse ng salitang iyan. Mataray na saad ni Philip.

Umayos ka nga diyan, Astrid. Hindi kami nakikipagbiruan sayo. Kaye said seriously.

"Kalma-kalma rin pag may time." I muttered.

"Ano ba, Astrid. Laging may time. Okay? So stop that 'pag may time' dahil nakaka
inis iyang phrase na iyan. Nasa tao lang kung paano niya i-handle ang time, pero
laging may time. Hindi nauubusan. Kaya kung pwede lang, bago ko pa masabunutan
ang sarili ko sa inis, e, umayos ka." Cess said, annoyed.

I clicked my tongue. Chill. I am being serious here, okay? I told you everything.
Then bigla niyo na lang akong sisigawan at babatukan?

Nag-iisip ka ba kasi? Bakit ka ura-urada kung magdesisyon? Cess asked.

Masisisi niyo ba ako ha? Guys, wala akong kaalam-alam sa mga nangyayari kay KJ ni
tong mga nakaraang araw. Alam niyo ang frustrations na naramdaman ko nong mga pan
ahong hindi man lang siya nagpapakita. I tried to understand him for God knows h
ow many times. You know that, right?

They nodded.

I continued. You know how many tears Ive wasted for him. You know how many hours a
nd even days Ive waited for him. Bigla susulpot at mawawala. Para siyang kabute.
Tapos ano ang sinabi niyang dahilan? Campus issues, guys! Damn campus issues! Di
d I ask him further? Did I force him to tell me? No, I did not. I let him becaus
e I trusted him. You do know how vague his explanation was, right? But because I
tried so hard to understand him and tried so hard to be patient, I just accepte
d that stupid explanation and accepted him again. And then what? I suddenly witn
essed that event yesterday. I was so shocked and so scared that I thought I was
going to faint. I was bombarded with fucking pieces of horrendous information an
d almost drowned in them. What do you expect me to do? What do you want me to do
huh? Mali ba ang ginawa ko? Binugbog nila si Mike! I asked Karl why. I gave him
a chance to explain pero ano ha? Nagpaliwanag ba siya? Ano ang sinabi niya sa a
kin? I dont have to know, and I should stay out of this daw. What the fuck was th
at about huh? What the fuck was that? Boyfriend ko siya, kaibigan ko na rin sina
Neiji, at kaibigan ko si Mike then Karl will tell me to fuck off? Bugbog sarado
ang kaibigan ko at sila ang nanakit! Tapos hindi na ako dapat makialam? Ano yon?
Lokohan? E, kung napatay nila si Mike, hindi ako makikialam? Habol ko ang hining
a ko matapos bitawan ang mga salitang iyon. Nangingilid na rin ang mga luha ko.
Damn it.
Pero hindi mo kasi alam ang lahat, Astrid. Bigla mo na lang binreak ang jowa mo. C
ess said in a low voice.

Exactly my point, Cess. Wala akong alam. Bakit? Kasi hindi naman nila pinapaalam
sa akin, e. Tapos ano? Ako lagi ang may kasalanan because I was impulsive? Maybe
I was. Maybe I didnt know the story behind what happened. Pero ako lang ba ang m
ay mali? E, bakit hindi nila ipaintindi sa akin ang mga nangyayari para hindi ak
o nagkakaganito? Ang sakit kasi, e. Ang sakit-sakit. Pakiramdam ko walang tiwala
si Karl sa akin. I squeezed my eyes shut for about ten seconds before opening th
em slowly.

Naramdaman ko ang paghawak ni Kaye sa balikat ko at ang marahan na paghaplos niy
a sa buhok ko.

Philip cleared his throat. Honestly, sister, I dont know the right advice to tell
you. Kahit ako, naguguluhan at nalulungkot. Wala akong maisip na tamang sabihin
kung hindi ang sana ay maayos pa ito.

Pero sa nakikita ko, parehas nga kayong may mali ni Karl. Was it miscommunication
? Maybe. Was it misinterpretation? Maybe. Kung ano man iyan, hindi ito maayos ha
nggat hindi nagsasalita si Karl at sinasabi sayo kung ano ang nangyayari, at hindi
rin naman ito maayos kung hindi mo siya papakinggan at iintindihin. Cess said.

Siya lang naman ang hinihintay kong magsalita, e. Mahina kong sabi.

Pero sa nangyari kahapon, Astrid, sa palagay mo ba kakausapin ka pa niya? Sa ting
in mo may balak pa siyang sabihin sayo ang kung anong problema niya? Iniwan mo siy
a di ba? Seryoso pero maingat na sabi ni Kaye.

"Knowing Karl, he thinks you chose Mike over him." Cess added.

"Sister, I am not Karl, but the way you turned his back on him? It totally sucks
." Philip said grudgingly.

Ginawa ko lang ang kung ano ang alam kong tamang gawin sa panahong iyon. I said bi
tterly.

Pero tama ba na talikuran mo siya? Hindi mo man lang siya pinilit para alamin ang
totoo? Philip asked.

Kung gagawin ko iyon, sasabihin ba niya? Ganting tanong ko.

Paano mo malalaman kung hindi mo susubukan? Philip asked in return.

Nasabukan ko na nong nasa Nasugbu di ba? Nagpapilit ba siya? Hindi di ba?

Pero sapat na ba ang isang beses para sumuko? Kaye then asked.

I snorted. Bakit pipilitin ang taong ayaw?

E, kasi hindi lang siya basta kung sinong tao. Siya ang taong mahal mo. Kaye answe
red.

Pero bakit kailangang laging ako na lang? Hindi ba siya pwedeng magkusa? Ako rin
naman ang taong mahal niya di ba? Hindi ko alam kung saan hahantong ang usapan nam
ing ito. Walang katapusang tanungan ang nagaganap at unti-unti na akong naiinis
lalo pat alam kong may punto ang mga sinasabi nila.

Baka naman kailangan mo pang mas maging understanding at patient, Astrid. Malungko
t akong tiningnan ni Philip.

Kulang pa ba? I asked mockingly.

Maybe. If its enough, you wouldnt leave him in the first place. You guys wont break
up. Philip supposed.

Di ba dapat parehas kami? Isnt it how relationship works? Kailangan bang isa lang l
agi ang kikilos at uunawa? I retorted.

Pero di ba, kapag hinihingi ng pagkakataon at sirkumstansya, kailangan magparaya n
g isa? Kasi kung magsusukatan kayo ng nagawa, ng pasensya, ng pagmamahal, at ng
pag-unawa, hindi talaga kayo magkakasundo dahil lagi niyong iisipin ang unfairne
ss. Kaye said slowly.

You see, bigayan lang iyan depende sa sitwasyon. Kung nagkataong malaki ang probl
em ng isa, magparaya ang isa, and vice-versa. I guess, thats how relationship wor
ks. Its not about the two of you doing things together and having the same amount
of love, patience, care, and understanding. Because lets face it, theres no such
thing as that. Naniniwala akong hindi pantay ang pagmamahalan ng dalawang tao. Ce
ss said.

Tama. Bakit? May weighing scale ka ba? Wala di ba? Philip laughed.

They chuckled, and I gave them a small smile.
Bakit ba sa ganitong sitwasyon, lagi kang matatauhan at maiisip na may punto ang
mga kaibigan mo?

"Sa pagkakataong ito, ikaw muna ang magparaya, sister." Philip suggested.

"Iyon ay kung gusto mong maisalba pa ang relasyon niyo," Cess said.

"I don't know." I admitted. "Masyado kasi akong nasaktan."

"We know that. We understand that, sister." Kaye nodded.

But for now, lets give him some time. Cess said.

I agree. You both need time to think things over. Kaye added.

Dont worry, everything will be okay. Were here for you. Philip hugged me.

Because thats what friends are for, they said in chorus as Kaye and Cess hugged me
as well.

I smiled and hugged them in return.

Indeed, thats what friends are for.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Natapos ang maghapon pero hindi ko nakita si Karl sa campus. Hindi naman sa hina
hanap ko talaga siya, sadya lang hindi magtampo ang aming landas.

Weh.

Sino ba ang niloloko ko?

Okay, fine. Medyo hinahanap ko nga siya at umaasa akong makita ko man lang siyan
g naglalakad or nakaupo or kumakain sa cafeteria or whatever.

Nakita ko sina Jigger at ilang CW members kanina sa hallway ng Humanities Buildi
ng, pero wala si Karl. Nang mapansin ako nina Jigger, mabilis din nilang iniwas
ang kanilang mga paningin at nilagpasan ako na parang walang nakita.

Hindi ko alam kung maiinis ako o matutuwa sa ginawa nila.

Dati kasi, sila pa minsan ang unang bumabati sa akin, either tatapikin nila ako
sa likod, tatanguan, ngingitian, kakausapin sandali, o di naman ay makikipag-apir
.

However, today was different. It seemed like they never knew me at all.

Well, okay. If thats the game they want to play, Im in.

Who cares anyway? I dont have to feel guilty. Besides, sila naman ang nanakit sa
kaibigan ko.

Pinuntahan ko rin si Mike kanina sa infirmary pero ang sabi sa akin ng nurse ay
nakalabas na raw ito. I tried to call him, but his phone was turned off. Baka na
gpapahinga siya kaya hindi ko na siya kinulit pa.

Dumiretso na ako sa UP Gate at naghintay sa tapat ng Goldilocks ng jeep.

Its been a long day. But I am glad that my friends were there to help me get thro
ugh the day. Minsan ka lang talaga sa buhay mo makakatagpo ng tunay na mga kaibi
gan. Baliw man sila sa paningin ng iba, para sa akin, the best pa rin sila. Naks
.

Marami-rami na rin ang estudyante sa tabi ko na naghihintay ng masasakyan. Alas-
singko na kasi ng hapon. Hindi bale sana kung kasabay ko si K.

No. Wala akong pakialam sa kanya. Bahala siya. Kaya kong umuwing mag-isa, kahit
pa makipagbasagan ako ng ulo sa mga pasahero para lang makauwi. Strong at indepe
ndent yata ako. Ilang taon na rin akong nag-aaral at nabuhay nang hindi umaasa s
a paghatid at sundo niya. Kaya bakit ako mag-eemote na wala siya? He can do what
ever he wants, for all I care.

Hay naku. Bakit ba halos lahat ng jeeps na dumadaan ay puno? Asar naman. Gagabih
in ako nito ng bongga.

Napakamot ako sa ulo dala ng matinding inis.

Crap.

Dapat talaga mag-aral na akong magmaneho. Ang hirap ng laging ganito. Diyos ko p
o, Lord. Competition talaga lagi ang pagpasok at pag-uwi. Kung may isang rant ma
n ako sa buhay? Ito ay ang pagco-commute. Nakakaloka. Lagi na lang--

Pero bigla na lang akong napatigil sa pagmumuni-muni nang maramadaman kong paran
g may nakamasid sa akin.

Iginala ko ang paningin ko.

I began to feel uneasy.

Napansin ko ang lalaking mabilis maglakad na may T-square na dala, ang mga babae
ng nagtatawanan, Si Manong na sapatero katabi ng maliit na tindahan ng dyaryo, m
ga batang nagbebenta ng sampaguita. Pero wala akong napansing kakaiba maliban sa
abala sila sa kani-kanilang ginagawa. Marahil ay napaparanoid lang ako o masyad
o lang akong nag-iisip kaya OA na ang mga
Hindi sinasadyang napabaling ang tingin ko sa may KFC.


What the!

And there, I saw Nicholas, staring at me icily. Seryoso ang kanyang mukha. Nakas
uot siya ng plain violet na shirt at black pants. Kapansin-pansin din ang makina
ng na hikaw sa kaliwang tainga niya.

The busy people walking to and fro, the loud horns caused by cars and endless sh
outing of jeepney barkers, and the conversations and raucous laughter by student
s seemed to suddenly fade away into eerie silence.

I was too shocked that I felt my whole body froze. It was as if I stopped breath
ing for seconds.

He was looking at me seriously.

I couldn't take my eyes off away from him. I felt like I was paralyzed.

I gasped when he suddenly smirked, a fatal smirk.

I shivered involuntarily. I stared at him, wide-eyed, before adrenaline began to
rush into my veins.

And before I could react, a jeepney suddenly stopped in front me. Natakpan bigla
ang paningin ko.

Naramdaman ko na lang ang pagmamadali ng mga tao sa tabi ko. Hindi ko pinansin a
ng tulak at pagtabig nila sa akin habang para silang mga tigre na nag-aagawan ng
pagkain.

Miss, ano ba? Tumabi ka nga!

Excuse me, Ate! Alam mo yong nagmamadali? Try mo.

"Hoy. Tabi diyan!"

Hindi ko na lang pinansin ang mga sinabi nila. Masyado akong maraming iniisip ka
ysa intindihin ko pa sila.

Wala pang isang minuto ay biglang umandar ang jeep at tumambad sa akin ang KFC.
Pero wala na doon si Nicholas.

Ginala ko ang paningin ko pero hindi ko na siya natagpuan.

Hindi ko alam kung imahinasyon ko ba iyon. Parang bulang nawala na lang siya big
la. Sana pinaglalaruan lang ako ng paningin ko, but I know better. Totoo ang lah
at ng nakita ko.

Mahigpit akong napahawak sa backpack ko. Hindi ko alam kung anong nangyari kanina
, kung bakit bigla akong nakaramdam ng matinding takot sa tingin niya.

Ano'ng... Bakit...

Bigla kong naalala ang nangyari nong unang araw ng pasukan.

Holy crap!

Nabangga ko siya.

Hindi kaya balak niya akong gantihan dahil sa insidenteng iyon?

Nakaramdam ako ng pinaghalong kaba at takot.

E, hindi ko naman sinasadya iyon, e. Malay ko bang mababangga ko siya? Hay. Ano
ba namang buhay iyan. Bakit ba ayaw akong tantanan ng mga frat men na ito?

I sighed, frustrated.

Naalala ko bigla si Karl at ang huling tinging pinukol niya sa akin.

Nakakagulat.

Nakakaiyak.

Nakakatakot.

It was so cold that I felt everything around me suddenly iced up. Parang hindi s
i Karl iyon. It was the first time I ever saw him stared at me like that. Walang
mabakas na emosyon sa kanya. Ni hindi ko alam ang iniisip niya nong mga panahong
iyon.

Then, it dawned on me.

He is not the KJ I used to know.

He is a totally different person now.

It sucks, totally sucks.

--

Dumaan ang ilang araw na ako lang ulit ang mag-isang papasok at uuwi galing scho
ol. Unti-unti na rin naman akong nasasanay.

Kinausap ko na sina Mama at Papa kaya pinayagan na nila akong mag-aral ng drivin
g sa San Pablo every Saturday. Tutal, I am already 18 years old.

Pinilit ko rin sina Mama na ibili ako kahit mumurahing sasakyan lang. Secondhand
cars are okay. Medyo malaki na rin naman ang naipon ko simula pa nong high schoo
l ako, pwede na itong ipangdagdag sa sasakyan. Hindi naman kasi kami mayaman gay
a ng iba na kayang bumili ng kotse agad-agad. Siyempre naiintindihan ko naman an
g sitwasyon ng mga magulang ko, kaya kahit panget na kotse ay okay na, basta ba
may magamit lang pagpasok at pag-uwi dahil hassle ang mag-commute. Nakakapagod d
in, e. Pagkakadating ko sa bahay ay borlog na agad. Minsan nga nakakalimutan ko
na rin ang magpalit ng damit sa tindi ng pagod.
Two weeks na rin nang huli ko siyang makita. Kahit magkapitbahay lang kami ay hi
ndi ko pa rin siya nakikita. Laging sarado ang ilaw ng kwarto niya, kaya hindi k
o matanaw kung may tao o wala. Hindi ko naman siya maabutan pumasok at umuwi dah
il may sarili rin akong schedule. Mahirap kayang mag-commute. Hindi ako gaya niy
a na anytime ay pwedeng pumasok at umuwi dahil may kotse siya.

Minsan nga ay sinubukan ko siyang bantayan magdamag, but I failed. Ni anino niya
ay hindi ko natanaw. I have to admit that I was disappointed.

Pero nakabawi rin ako sa katangahang ginawa kong paghihintay sa kanya magdamag.
What is happening to me? I need to stop this insanity. Pero ang hirap. Sobrang h
irap.

Kaya ang tanging ginawa ko na lang ay abalahin ang sarili ko sa pag-aaral. Schoo
l at bahay lang ang buhay ko maliban sa pakikipagkwentuhan sa mga kaibigan ko ka
da vacant.

Paminsan-minsan ay nakikita ko ang ilang CW members. Umaasa akong makikita ko ri
n siya, pero hindi, e. Kungsabagay, sa laki ba naman ng campus na ito, malabong
magkita kami unless sadyain niya ako at sadyain ko siyang hanapin at puntahan.

No. I cant do that. I still have my pride.


--

I sighed.

I lost count of how many times I sighed.

Ive been standing here for like what, one, two, or three hours? I dont know. I eve
n lost track of time. Whats the day today? Is it Wednesday? Or is it Thursday?

Psh. Am I that disoriented?

Kanina pa ako nakatayo sa tapat ng bahay namin. Gumising ako ng 5:00 kahit 9:00
pa ang class ko. Naunahan ko pa nga sina Mama, e. Kanina pa akong alas-sais naka
tayo rito. At ngayon, magaalas-otso na pero nandito pa rin ako. Nauna nang pumas
ok sa work ang mga magulang ko. Nagtago na lang ako sa may poste para hindi nila
ako makita. Mahirap na, mapapagalitan ako.

Sinuot ko na ang sunglasses ko dahil nagsisimula nang uminit at gusto ko ring ta
kpan ang pamamaga ng mga mata ko dahil sa kulang sa tulog. Pwede na yata akong i
sali sa cast ng The Walking Dead sa itsura kong ito.

I sighed again. Minsan hindi ko alam kung baliw o tanga ako.

Ano nga ba ang ginagawa ko rito?

Ano namang sasabihin ko sa kanya kung sakali mang makita ko nga siya?

Ano namang gusto kong mangyari?

Sa totoo lang, hindi ko alam. Nagising na lang ako na gusto ko siyang makita dah
il ewan ko.

Mahigpit ang kapit ko sa backpack kong pink habang nakatingin sa tapat ng gate n
ina KJ. Nandoon ang kotse niya, pero hindi pa rin siya lumalabas. May balak ba s
iyang pumasok?

What do you care? What do you want from him? I thought you called it off, a voic
e in my head said.

Yeah, right. I forgot.

Stupid me.

Feeling ko naman nasa movie at book ako na bigla na lang makakasalubong ang bida
ng lalaki o 'di kaya naman ay aksidenteng makikita kong lumabas ang bidang lalak
i sa gate at magkakatinginan kami tapos ayon na, happy ending na. Pero hindi, e.
This is reality. I cant expect something like that to happen.

I sighed again. Nakakainis! Argh!

Sinabutan ko ang sarili ko nang dahil sa inis.

Mabilis akong naglakad palayo at tumawag ng tricycle.

Tanga na yata talaga ako.

Hindi ko alam na natulala ako habang nasa loob ng tricycle. Bigla lang akong nat
auhan nang naramdaman ko ang pagpatak ng tubig sa may kamay ko.

I sighed angrily.

Stupid tear.

Well, I guess I need to wake up from those stupid fantasies and accept the fact
that after everything that happened, he will never come back to me.

--

My ship went down
In a sea of sound.
When I woke up alone I had everything:

Nagising ako na mabigat ang kalooban. Its another boring day for me.

I lazily stood and did my daily routines.

Daig ko pa ang robot nitong nakaraang mga araw dahil de-oras lahat ng kilos ko.

Daig ko pa ang goldfish dahil basta na lang akong humihinga for the sake na kail
angang huminga at hindi madeds.
Oh well, life wont be fun without shits.

Pagkatapos mag-ready ay dumiretso na ako sa sakayan ng tricycle. Hay. Two weeks
na lang ang kailangan kong hintayin para tiisin ang paghihirap na ito sa pag-com
mute. Last two weeks of torture and Im off. Magkakaroon na ako ng sarili kong sas
akyan. Thank you, Lord.

A handful of moments I wished I could change
And a tongue like a nightmare that cut like a blade.

Pagtungtong ko sa loob ng campus ay ginala ko agad ang paningin ko.

Bakit habang tumatagal, nasu-suffocate na ako sa lugar na ito? Bukod kasi sa aca
demics na grabeng magpahirap sa akin ay isama pa ang nakakalokang heart problems
at mysteries na hanggang ngayon ay gumugulo sa akin.

Kung wala siguro ang mga kaibigan ko sa tabi ko, malamang ay naluka na ako.

Nagsimula na akong maglakad ng marahan. Hindi ko naman kailangang magmadali sa f
irst class ko dahil maaga pa. I still have thirty minutes to kill.

In a city of fools,
I was careful and cool,
But they tore me apart like a hurricane...
A handful of moments I wished I could change
But I was carried away.

Naiinis ako sa mga estudyanteng nakakasalubong ko.

Parang lahat sa paligid ko ay masaya. Lahat sila nagtatawanan habang nagkwekwent
uhan. Ang iba pa nga ay may nagkakantahan at nagsasayawan. Ang iba ay nagpa-prac
tice ng play.

Nong una naman ay wala akong pakialam sa extra-curricular activities nila. Pero n
gayon? Nabwibwisit akong makita sila dahil pakiramdam ko ay kawawa ako.

Pakiramdam ko ako lang ang nasasaktan at nagdadalamhati. Bwisit. Daig ko pa ang
namatayan sa sobrang pagka-bitter ko sa mundo.

Pakiramdam ko ako lang ang problemado at masama ang loob.

Pakiramdam ko ako lang ang may pinagdadaanan.

Parang bigla na lang nagdidilim ang paningin ko at parang gusto kong suntukin la
hat ng nakangiti, na parang gusto kong bugbugin lahat ng tumatawa. I think Im ins
ane.

Inayos ko ang earphones kong kanina pang nakasabit sa mga tainga ko. Kinapa ko a
ng iTouch ko sa bulsa and turned the volume up.

Diretso ang tingin ay diretso rin akong naglakad na parang walang pakialam sa pa
ligid.

Gusto kong ibaling ang atensyon ko sa ibang bagay. Ayokong makarinig at makakita
ng kahit anong makakainit lang ng ulo ko.

Give me therapy.
I'm a walking travesty
But I'm smiling at everything.
Therapy...
You were never a friend to me
And you can keep all your misery.

Nakasalubong ko ang isa sa mga kaibigan ko sa batch namin. She waved at me. Inst
ead of waving back, I gave her a small smile and continued to walk.

Alam kong balak niya akong lapitan at saglit na makipagkwentuhan dahil ito ang m
adalas naming gawin pagnagkikita kami, pero this time, wala ako sa mood. Baka ku
ng ano lang ang masabi ko. Hindi ako maayos na kausap pag galit ako o masama ang
loob ko. I dont want us to fight so might as well avoid her.

My lungs gave out
As I faced the crowd.
I think that keeping this up could be dangerous.
I'm flesh and bone,
I'm a rolling stone
And the experts say I'm delirious.

Dalawa pa mula sa batch namin sa Comm Arts ang nakasalubong ko at masiglang buma
ti pero gaya ng nauna, tipid ko rin lang silang nginitian.

Alam kong nagtataka sila, pero hindi na rin naman nila tinangkang magtanong. Buk
od sa naka-earphones ako ay ramdam siguro nila ang maitim na aura ko ngayon. Wel
l, that is good. I dont have to explain myself to anyone.

I smiled bitterly. Bwisit na buhay ito.

Give me therapy.
I'm a walking travesty
But I'm smiling at everything.
Therapy...
You were never a friend to me
And you can take back your misery.

Pero mukhang pinaglalaruan ako ng pagkakataon. Hindi ko inaasahan ang sunod na n
angyari.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

Corny man pero pakiramdam ko nawala lahat ng tao sa paligid.

Pakiramdam ko ay unti-unting nawawala ang kantang pinapatugtog ko sa iTouch.

Pakiramdam ko ay slow motion ang nangyayari sa paligid.

I saw him.

Hes walking towards me.

Nakasuksok sa mga bulsa ng kanyang faded pants ang kanyang mga kamay. Hes wearing
a dark blue shirt with a black leather jacket. He lookedgood.

His hair was scruffy, his usual rugged look.

I know how hot he is, but Ive never seen him like this before.

The word handsome suddenly became a lame word to describe him.

I hate to admit this, but he was damn striking.

Arrogant boy,
Love yourself so no one has to.
They're better off without you.
(They're better off without you.)

Unti-unti siyang lumalapit.

At sa bawat segundong lumilipas ay unti-unti ko ring nararamdaman ang bilis ng p
agtibok ng puso ko.

I was feeling a mixture of emotionsexcitement, happiness, anxiety, sadness, hurt,
and fear.

After almost a month, ngayon ko na lang ulit siya nakita.

I suddenly felt a strong desire to hold him, to hug him, and to kiss him. Para b
ang naipon ang lahat ng emosyong pilit kong binabaon at kinakalimutan.

Bigla itong kumawala.

Mas lalo itong tumindi.

Arrogant boy,
Cause a scene like you're supposed to.
They'll fall asleep without you.
You're lucky if your memory remains.

I stopped walking and just stood there gawking at him.

Five steps more

Four

Three

Two

And then I noticed, he wasnt looking at me.

All this time, I thought hes looking at me.

To my dismay, it turned out I was wrong after all.

Give me therapy.
I'm a walking travesty
But I'm smiling at everything.
Therapy...
You were never a friend to me
And you can take back your misery.

Pero mas hindi ko rin inaasahan ang sunod na nangyari.

Nang magtatagpo na kami, inaasahan kong tatapunan niya ako ng tingin at titigil
siya.

Bullshit.

He just walked past me.

His eyes were cold. Walang emosyong mababakas sa kanya maliban sa galit, matindi
ng galit sa mga mata niya.

Parang hangin lang akong nilampasan niya. Tanging dulo lang ng t-shirt ko na nah
agip ng jacket niya ang contact na nangyari sa amin.

I dont know if he didnt noticed me or just pretended not to notice me. Either way,
I never knew it could hurt this bad.

Therapy...
I'm a walking travesty
But I'm smiling at everything.
Therapy...
You were never a friend to me
And you can choke on your misery.

I was taken aback.

Does he want to play this game?

Pwede bang magpatalo? Ang hirap naman ng larong ito. Parang kahit saang anggulo,
talo ako.

Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatayo sa pwesto ko.

Ang tanging alam ko lang ay nagsimulang mag-unahan ang pagpatak ng mga luha ko.

Is this what they call despair?

Because I am slowly falling in it.

--

The song is Therapy by All Time Low. Again, this story is purely based on Astrids P
OV. Never ko ilalagay ang POV ni KJ kasi ayoko lang at style ko iyon. Hehe. Kaya
wag niyo na akong pilitin maglagay ng POV ng ibang characters. Malalaman niyo ri
n ang side ni KJ. 'Wag magmadali. Gusto ko kasi, e, slowly but surely. Ayoko ng
biglaan kasi magmumukhang pilit lang ang ending ng story. Hehehe.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Waaaaaaaa. Ang sakit. Ang sakit-sakit po, Kuya Eddie, I cried uncontrollably.

Mahigpit kong niyapos ang unan ko habang nagpapagulong-gulong sa bed ko. Hindi k
o na mabilang kung ilang balde na ng luha ang iniiyak ko simula pa kaninang umag
a. Ang alam ko lang, mahapdi na ang mga mata ko. Its amazing na may nailalabas pa
rin akong luha hanggang ngayon. Hindi ko alam kung paano ko ito nagagawa.

Hay naku, sister. Umayos ka nga diyan. Para kang tanga. Nakasimangot na sabi ni Ph
ilip habang busy sa paglalaro ng Candy Crush sa iPhone niya.

Nakahiga si Philip sa sahig ng kwarto ko. Dito siya matutulog ngayon dahil nagp
ahatid ako sa kanya pauwi. Masyado kasi akong nasaktan sa ginawa ni you-know-who
. He who must not be named. Pakiramdam ko ay gumuho ang buong mundo ko sa eksena
kanina. Ni hindi ako nakapag-concentrate maghapon. Lutang ang isip ko. Gusto ko
pa naman ang French 11 na class ko kanina pero nawalan ako ng gana makinig sa P
rof dahil nga sa nangyari. Ito na nga ba ang sinasabi ko, e. Kaya hanggat maari e
ayaw ko sanang magka-lovelife habang college kasi nakakasira talaga ng pag-aara
l ang lecheng pag-ibig na ito. Nakaka-distract. Nakakawala ng concentration. Nak
akaubos ng time. Bwisit.

I continued to wail like a five-year old kid. I know its childish, but like I giv
e a damn. I didnt care if my neighbors were listening to my angry outbursts, or i
f he who must not be named heard me. Actually, I wanted him to. Crazy, I know. P
ero affected pa rin ako ng ginawa niya.

Bakit ganoon? I expected him to be like the male characters in romance stories a
nd movies. Na magiging Haggardo Versoza ang guy, na maninigarilyo siya na parang
walang bukas, na iinom ng ilang baldeng alak, na mang-aaway ng random guys na m
akasalubong, na mambubugbog dahil trip lang niya, and all those stuff.

I was wrong.

Bakit mukhang mas okay pa siya?

Bakit parang hindi siya affected?

Bakit parang wala siyang problema?

Mas gwapo pa siya ngayon. Mas naging maangas.

Nakakainis. He looked good while I looked like hell. Gulo-gulo ang buhok ko ngay
on, namamaga ang mga mata, ang laki-laki ng eyebags. Leche. Nagbasa pa ako ng Eat
, Pray, Love. Nakinig ako ng mga sad love songs. Nanood ako ng mga sad movies. Na
ggala ako mag-isa sa mall para magbalik-tanaw. Kumusta naman iyon?

Unfair. Its unfair!

Grabe, bakla. Ang kapal ng mukha niya. So ganoon na lang iyon? Inihagis ko sa mukh
a ni Philip ang unan.

Ay! Omaygad! Ano ba! Inihagis niya pabalik sa akin ang unan. Sapol din sa mukha ko
.
Aray! Bakit mo ako ginantihan? Hindi ka talaga gentleman! Nanggigigil kong sabi.

I never said I am. Inirapan niya ako.

Bakla. I glared at him.

I know that, since birth. E, ikaw, tanga! He glared back.

Wow. Hard talaga dapat? Napasimangot kong sabi. Need talaga personalan na ang atake
?

O, e, bakit? Tanga ka naman talaga. Kung bricks lang ang katangahan, malamang sa
malamang, e, Great Wall of China ka na.

Binato ko ulit siya ng unan. Pakyu. Grabe naman! Pwede bang kampihan mo na lang a
ko at dumamay sa pag-iyak ko?

Binato ulit niya pabalik ang unan. Naghanap ka pa ng karamay sa katangahan mo? Al
am mo sa totoo lang, bakla, parehas kayong tanga. Hiyang-hiya ang Great Wall of
China sa katangahan niyo.

Tse ka! Ano ba?! I need a good advice, not an effin sermon.

Well, dream on! Nakakairita na iyang kadramahan niyong dalawa ha. Para kayong mga
sira Philip was cut off by the sudden ringing of my phone.

Inirapan ko muna si Philip bago kinuha ang cellphone ko na nakapatong sa drawer.
I cleared my throat. My voice was still hoarse from crying. Hello.

Astrid, whats up? Mike said from the other line.

I made a face. Whats up? Whats up mo iyang mukha mo. Bakit ngayon ka lang nagparamd
am ha? After mo manggaling sa infirmary, e, missing in action ka na. Seriously,
whats up with you and your sudden disappearances?

Tahimik lang na nakamasid at nakikinig si Philip. Napansin kong tinigil na niya
ang paglalaro ng Candy Crush.

I heard Mike cleared his throat. Hey, hey. Nothing. Ayoko lang makaabala pa sayo.
It was enough that you brought me to the infirmary and stayed with me.

Tse! Ganoon? Tapos bigla kang hindi na nagparamdam? Kahit text man lang or tawag?

Sorry na po. Sige na, sige na. Babawi na ako. Tomorrow? Lunch? Game?

Whatever. I snorted. Libre ba?

Obvious ba? He chuckled.

Siguraduhin mo iyan ha. K.dot.

I heard Mike laughed. K.dot?

See you tomorrow, arsehole. Dont stood me up, or Ill cut your throat.

Woah. Feisty. I like it.

Dont go all Ian Somerhalder on me, creep! Bye. I pressed the end call button and di
dnt wait for his answer.

Nahiga ulit ako sa bed ko at tumitig sa kisame.

Naramdaman ko namang naupo si Philip at sumandal sa headboard ng kama ko.

Was it Mike? Nakataas ang dalawang kilay na tanong niya.

Saglit akong sumulyap sa kanya, and I lazily nodded and sighed.

What happened to him after the incident? Bigla naman niyang pinunasan ang mukha ko
ng tissue. Nandidiri na siguro siya sa itsura ko na puros luha at sipon. I know
, gross.

He went home, obviously, I answered sardonically. Hinayaan ko na lang siyang punas
an ako sa mukha. Ayoko rin namang maging gross forever.

Biatch. Alam mo, sister, I barely know the guy. He stopped and looked at me inquis
itively before continuing. I mean, bakit? Bakit siya ang napagdiskitahan nina Faf
a KJ? Was it an accident? Nagkamali nga lang ba sina Fafa KJ? Or, ikaw ang nagka
mali ng pagkakakilala sa taong iyan? Sabay tapon niya ng tissue sa basurahang mal
apit sa kama ko.

Napasimangot ako at dali-daling napaupo. I stared at him disbelievingly. Are you
kidding me? Of course, I know the guy. Weve been friends for like two years.

Tumayo ako at kinuha ang Nova chips na nakatago sa loob ng mini cabinet ko katab
i ng 26" flatscreen TV ko. O, di ba? May TV ako sa room ko, binili ako nina Mama
last week. Lagi ko kasing kaagaw sa TV si Papa, e.

Tumabi ako kay Philip at inalok siya. Umiling naman ito habang nakatingin sa mal
ayo na parang may malalim na iniisip.

Hinayaan ko lang siya. Nagsimula na lang akong kumain.

Two years, baklush. Basag ni Philip sa katahimikan habang malayo pa rin ang tingin
. Two years. You think that is enough to know the guy?
I gave him a duh look. Siguro naman. Patuloy pa rin ako sa pagnguya ng chips. Sabi k
asi nila, pag daw heartbroken, e, nakakatulong ang kumain ng kumain. Masubukan n
ga.

Philip gave me a stern look. Alam mo ba ang favorite color niya? Anekwaboom?

He just wont give up, will he? Nakahawak pa ito sa baba niya na tila isang expert
interrogator.

Nagsalubong ang dalawang kilay ko sa tanong niya. What? Baduchi, anong klaseng tan
ong iyan?

Just answer me, seryosong sabi nito.

Favorite color?

Hindi. Favorite pet, he grunted. Color nga! Stress Drillon ka.

Malaysia at Pakistan.

See? Wichibelles mo knowing! Therefore, wit mo siya kilala talaga like what youre
claiming, he said haughtily.

Binato ko siya ng piraso ng Nova pero mabilis niyang nailagan ito. Why would I bo
ther to know his favorite color? Hindi pa rin ako papatalo rito.

Humalukipkip si Philip. Anong favorite color ni Fafa KJ? Nakataas ang isang kilay n
a tanong nito.

Blue, mabilis kong sagot.

Philip laughed hysterically for a few seconds before he stood arrogantly.

I looked at him, confused.

He gave me a knowing smile. Did you see my point?

Philip then went outside my room and left me dumbstruck.

--

Kinaumagahan ay sabay kaming pumasok ni Philip sa school. Naghiwalay na lang kam
i sa Humanities Building at dumiretso sa kanya-kanyang klase namin.

Wala naman masyadong nangyari. Nag-focus na lang ako sa pag-aaral. Tinuon ko ang
atensyon ko sa pakikinig sa discussions and pag-participate na rin.

Nong dumaan ang lunch ay sinundo ako ni Mike sa klase ko. Iniwan na ako nina Kaye
dahil alam nilang hindi muna ako sasabay sa kanila mag-lunch.

Naglalakad kami ngayon ni Mike papunta sa Mcdo.

At dahil katanghalian ay hawak niya ang payong kong pink habang ang isang kamay
naman niya ay naka-akbay sa akin. Sanay naman kaming ganito since first year. Sw
eet lang talaga itong si Mike.

Okay ka na ba talaga? Pangungulit ko habang pinagmamasdan ang mukha niya.

Tsk. Oo nga. Tingnan mo pa. Nilapit niya pa ang mukha niya sa akin.

Bigla naman akong napaatras sa ginawa niya na muntik ko pang ikatumba.

Hoy! Sabay palo sa balikat niya. Dahan-dahan ka nga. Nakakagulat ka, e.!

Mike chuckled. Sorry. Ayaw mo kasing maniwala na okay na ako, e.

Sa awa ng Diyos ay nilayo na rin niya ang mukha niya.

I was just making sure noh. Anong sabi ng parents mo?

Nagulat naman ako nang saglit na dumilim ang mukha ni Mike bago siya ngumiti uli
t. They didnt know.

I gasped. Why didnt you tell them?

They cant know. They wont know, biglang sumeryoso ang boses niya.

Nagulat naman ako at saglit na natigilan.

I mean, bakit? Bakit siya ang napagdiskitahan nina Fafa KJ? Was it an accident? N
agkamali nga lang ba sina Fafa KJ? Or, ikaw ang nagkamali ng pagkakakilala sa ta
ong iyan?

Two years, baklush. Basag ni Philip sa katahimikan habang malayo pa rin ang tingin
. Two years. You think that is enough to know the guy?

I looked at Mike cautiously.

Do I really know him after all?

I cleared my throat. M-Mike, is there a problem?

He smiled quickly. Wala noh. O, kumusta naman ang classes mo?

Hindi ko na rin siya kinulit pa. Halatang ayaw niyang pag-usapan ang nangyari sa
Forestry kaya ipinagkibit-balikat ko na lang ito.

Habang nasa daan ay nagkwentuhan kami ni Mike tungkol sa mga classes namin. Lagi
namin itong ginagawa nong first year. Para bang shock absorber at stress relieve
r namin ang isat isa. Lahat ng frustrations namin sa classes namin, sa profs, at
sa classmates ay nilalabas namin.
Napag-usapan din namin ang nalalapit na Pre-Christmas Celebration na gaganapin n
ext week sa Freedom Park, ang Parolan, at kung anu-ano pang mga aktibidades sa s
chool.

Dahil abala kami sa pagkwekwentuhan at pagtatawanan ay hindi namin napansin ang
kasalubong namin na palabas galing Mcdo.

I accidentally bumped into someone.

Fuck. Someone muttered.

I stiffened.

No. It can't be.

I know that voice.

Unti-unti kong inangat ang paningin ko.

I wasnt able to control the loud gasp that escape through my mouth. Its as if I ha
ve seen a ghost.

Like me, he was too stunned to speak as well. Tila hindi rin ito makapaniwala s
a nakikita niya.

Ilang segundo rin ang lumipas na nakatingin lang kami sa isat-isa.

Realization must have dawned on him because he quickly managed to hide the shock
on his face and replaced it with a blank face.

He then switched his gaze to someone behind my back.

It only took seconds before he returned his gaze to me and gave me a baleful loo
k.

Watch were youre going, his tone became menacing.

I shuddered. Pakiramdam ko ay tumindig lahat ng balahibo ko sa sinabi niya.

Dali-dali siyang naglakad paalis habang kasunod ang ibang frat members niya. Nap
ansin ko rin na saglit tumigil si Neiji para lapitan sana ako, pero nang mapansi
n niyang humawak si Mike sa balikat ko ay biglang napahugot siya ng malalim na h
ininga at nagpatuloy na rin sa paglalakad.

That motherfucker, Mike grunted. Iniharap ako ni Mike sa kanya at hinawakan ang mg
a balikat ko. Astrid, are you okay? Nag-aalalang tanong niya.

Am I okay?

I dont know.

I really dont know.

--

Pagkatapos nang nangyari ay nawalan na ako ng ganang kumain. Hindi na rin ako ma
syadong nagsalita. Alam din naman ni Mike iyon dahil pagkatapos kumain ay hinati
d niya na ako sa klase ko.

Pilit kong kinalimutan ang insidente kanina. Ayoko nang magpaapekto.

May karapatan siyang magalit sa akin, naiintindihan ko iyon.

Pero di ba, may karapatan din akong magalit sa kanya? Patas lang.

Kung kaya niyang gawin sa akin ang ganoon, siguro naman kaya ko ring gawin sa ka
nya iyon?

Kaya niya akong balewalain? Siguro naman ay kaya ko rin siyang balewalain.

Pagod na rin naman ako kakaiyak. Pagod na rin ako kakaisip ng problema namin.

Siguro naman panahon na para matauhan ako na hindi na kami babalik pa sa dati.

Na marami nang nagbago.

Ang magagawa ko na lang ay tanggapin ito.

Siguro nga minsan, kapag wala ka nang magawa, kapag masyado ka nang nasasaktan,
kapag marami nang nagbago, mas mabuti pang tumigil ka na kakaasa dahil kahit saa
ng anggulo mo pa rin tingnan, talo at talo ka sa huli.

Tama na nga ang emote, saway ko sa sarili ko.

Kaya ayon, aral mode ako.

Nag-enjoy naman ako sa ENG106 class ko lalo na nang binasa ni Prof. Gupa sa amin
ang isang tula ni Pablo Neruda.

Pablo is one the poets I admire and love . Gustong-gusto ko ang mga tula niya ga
ya ng "A Song of Despair," "If You Forget Me," "Absence," etc. Pero ang pinakagu
sto ko sa lahat ay ang tulang "Sonnet XVII: I do not love you as if you were."

Nang magsimulang sambitin ni Prof. Gupa ang tulang ito ay sinabayan ko siya dahi
l kahit nakapikit yata ako ay memorized ko ang bawat linya sa tulang ito.

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.
I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.
I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way

than this: where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.


Dahil masyado yata akong engrossed, pagmulat ko ay nagulat ako nang mapansing ma
y mga patak ng luha sa braso ko.

Wow. Ako na ang affected.

I smiled bitterly.


--
Translation:
Malaysia at Pakistan: Malay ko, Paki ko.
Anekwaboom: Ano
Baduchi: Bakla
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Astrid, may bisita ka, sigaw ni Mama mula sa baba.

Awtomatiko naman akong napabangon at muntik ko nang naihagis ang cellphone ko da
la nang matinding gulat.

Bisita?

Bisita ba kamo?

Alas-otso ng gabi?

Sinech?

Hindi kaya si

Dali-dali akong nagsuklay at nagbihis ng maayos na t-shirt. Okay na naman siguro
kahit naka-pajamas lang ako.

Pagbukas ko ng pinto ay muntik pa akong madapa nang tumama sa hamba ng pinto ang
paa ko. Napamura na lang ako nang dahil sa katangahan ko. Buset.

Nang makarating ako sa dulo ng hagdan ay dahan-dahan naman akong naglakad para h
indi halatang excited.

Kinakabahan ako. Wahehe.

Sino kaya ang dadalaw sa akin? Nakakapagtaka na nakakaexcite.

Pagdating ko sa living room ay naabutan kong tahimik na nakaupo ang bisita.

Nang makita niya ako ay bigla siyang tumayo at ngumiti.

Astrid, bati niya.

Saglit akong natigilan bago ko siya nagawang nginitan. Harold. Kumusta?

--

Sabay kaming naupo ni Harold sa tapat ng gate namin. Ewan ko ba. Mas masarap mag
-usap at tumambay sa labas ng bahay keysa sa loob. Mas masarap ang naka-Indian s
eat habang kumakain ng mangga with bagoong. The best.

Hindi ko lang talaga inaasahan ang biglaang pagdalaw ni Harold. Hanggang ngayon,
hindi ako makaget-over.

Nakikita ko naman siya paminsan-minsan. Hindi naman maiiwasan iyon since magkapi
tbahay kami. Pero simpleng batian lang ang nagaganap sa amin, minsan ay nagnging
itian. Kaya ngayon, nagtaka naman ako kung bakit pinuntahan pa ako nitong si Har
old.

Bakit pala napadalaw ka? Nakangiti kong tanong sa kanya habang nginunguya ang mang
ga. Hindi ko pinahalata na sobrang nagtataka ako sa biglaan niyang pagpunta sa b
ahay namin.

He smiled back. Wala naman," sagot niya habang ngumunguya rin ng mangga. Na-bore l
ang ako sa bahay kasi wala sina Daddy and Mommy, nasa Cebu sila for two days. I
just finished my assignments and ayon, wala na akong magawa kaya naisipan kong g
uluhin ka.

We chuckled.

Ganoon? So kapag bored ka, ako agad ang naisip mo para mawala boredom mo? Ayos ka
, ah. Napailing na lang ako. Medyo weird talaga itong si Harold.

Hindi naman. Namiss lang kita, he said seriously.

Oops. Ah. Oh-kay. So anong dapat kong sabihin doon? Waaa.

Napakamot ako sa batok ko nang wala sa oras.

Ahehe. Ganon? Namiss din kita siyempre, sabay hampas sa balikat niya. Kumusta na pal
a kayo ni Charice? Pag-iiba ko sa usapan.

Ah. Wala na kami. Matagal na, he smiled, but it didnt reach his eyes.

I gasped.

Way to go, Astrid.

Napa-facepalm na lang ako mentally.

Oh. Sorry. I didnt know. Nakangiwi kong sabi sabay yuko. Pinagpatuloy ko na lang an
g pagkain ng mangga. Nakakahiya. Ang epal ko talagang magtanong.

He laughed quietly. Its okay. Hahantong din talaga kami sa break-up kasi may mga b
agay kaming hindi mapagkasunduan. So, given na iyon.

I smile awkwardly. Ah. Is that so? Well, nagulat lang ako kasi the way I saw you
guys before, you looked well, happy. I didnt know youd end up like that." I patted
his back. "Dont worry. There are lots of fish in the sea. Pagbibiro ko to lighten
up the mood.
Sinawsaw niya ang kapiraso ng mangga sa bagoong bago saglit na sumulyap sa akin.
I know. There are lots of fish in the sea, he repeated, almost in a serious tone.

So kumusta pala ang pag-aaral mo? Naisip kong itanong kasi wala na akong maitanong
. Haha. Hindi rin kasi ako sanay na ganito kami ni Harold kasi nga ever since hi
ndi naman kami nag-iimikan. Ngayon na lang kami nagkausap. At first time namin m
agkausap nang walang asungot. Walang he who must not be named na eepal.

Okay naman. Ikaw ba? He answered.

Marami kaming napagkwentuhan ni Harold. Napag-usapan namin ang mga classmates na
min noong elementary at high school, ang nangyari sa amin nang mag-college kami,
ang mga subjects namin, ang nangyaring discussions sa classes namin kanina na m
asaya ko namang kinuwento dahil nga na-tackle namin si Neruda. I asked him kung
anong favorite poem niya or lines from a poem pero ngumiti lang siya at sinabi ni
ya na too many to mention daw. Tawanan lang kami at biruan. Pero...ang nakapagta
taka lang ay hindi nababanggit ni Harold si he who must not be named.

May alam kaya siya?

Alam kaya niyang hindi kami okay?

Pero paano?

Psychic ba siya? Creepy naman non.

Hindi na rin namin namalayan ang oras. Mag-aalas dose na pala. Buti na lang Frid
ay ngayon at walang pasok bukas. Hindi ako required gumising ng maaga.

Oh. Its getting late. Pasensiya ka na. He smiled apologetically.

Ano ka ba. Its okay. Nag-enjoy naman ako, e. I smiled reassuringly and gave him a t
humbs up.

Sabay kaming tumayo ay nagpagpag. Dinampot ko na rin ang mga pinagkainan namin a
t tinapon sa basurahan na malapit sa gate namin. Deds kasi ako kay Mama pag naki
ta niyang madumi ang tapat ng bahay namin. Neat freak pa man din iyon.

Natutuwa naman ako at nagkaroon kami ng pagkakataon ni Harold na makapag-usap na
ng ganito, nang ganito katagal at ganito kasaya. Nakatutuwang isipin na magiging
ganito pala kami ni Harold. Akala ko kasi forever na kaming hindi magpapansinan
. Buti naman nagbago. At masaya ako sa pagbabagong ito.

Thank you. I really enjoyed our conversation, he said.

Likewise, I saluted.

Natawa naman si Harold. Sige ha. Good night. Una na ako.

Good night.

Nagsimula na siyang maglakad palayo habang ako naman ay tumalikod na rin upang p
umasok sa bahay.

Nang hahawakan ko na ang pinto ng gate namin ay narinig ko ang pagtawag ni Harol
d.

Napahinto naman ako at nilingon siya.

You were asking me my favorite poem and lines from a poem, right?

I nodded, confused.

I love you as certain dark things are to be loved, in secret, between the shadow
and the soul. He smiled.

Nagulat naman ako. It was a line from Sonnet XVII.

He smiled before he went inside their house.

Naiwan naman akong nakatunganga.

Ano ba iyan! Gusto kong sabunutan ang sarili ko.

Bakit nga ba hindi ko naisip iyon?

Bakit ba ang tanga-tanga ko?

Bakit hindi ko naisip ang ibig sabihin ng linyang iyon?

I love you as certain dark things are to be loved, in secret, between the shado
w and the soul.

Ang mga salitang iyon. Those words transcend rationality. I love you like I love
your flaws and all the bad things about you.

Mahal kita gaya ng pagmamahal ko sa lahat ng bagay na panget sayo.

Damn.

At sa puntong iyon, isang tao lang ang naisip ko.

At sa punto ring iyon, maraming bagay akong naisip at narealized.

--


My conversation with Philip, Harold, and Mike gave me sleepless nights.
Ang daming naglalaro sa isip ko. Pagod na pagod ako mentally. Nakakaloka.

But among those three people I talked to, masyado akong napaisip sa mga sinabi n
i Philip.

Pilit kong binalikan ang nakaraan. Ang mga oras na umuuwi si he who must not be
named na may mga sugat at pasa sa mukha, iyong mga moments na bigla na lang siya
ng mawawala at susulpot, iyong mga encounters nila ni Mike.

"Karl, ano ba'ng problema mo ha?" Naiinis na tanong ko. "Bakit ba kayo nandito?
" Iginala ko ang tingin ko sa mga kasama niya. Bale pito silang lahat. Nakakahiy
a talaga. Pinagtitinginan na kami.

"Let's go." Bigla naman akong hinawakan sa braso ni KJ at hinila.

"Te-teka. Ang mga gamit ko."

"Wait a minute!" Sigaw ni Mike sabay hawak sa kabilang braso ko. Napatayo na rin
ito at masama ang tingin kay KJ. "Wag kang bastos, pare."

"Pare? You called me Pare?" Hindi makapaniwalang sabi ni KJ. "Ikaw ang bastos."
He gave him a dagger look.

I gasped.

Tinampal ni KJ ang kamay ni Mike na nakahawak sa braso ko. "Don't touch my girl
, and don't mess with me."

Iyon ang unang pag-uusap nilang dalawa sa harap ko na hindi nauwi sa magandang u
sapan. Imposibleng dahil lamang doon kaya sila mag-aaway ni he who must not be n
amed. Parang ang babaw naman yata.

I clicked my tongue. Jeez. This was harder than I expected. Pilit ko pa ring ina
alala ang mga nakaraang senaryo kung saan ay nagkaharap sina Mike.

Then, I remember some scenes.

"I can't get it. Why did you get angry and suddenly drag me here?" I asked in co
nfusion.

"Stay away from him." Iniiwas niya ang tingin.

"From whom? From Mike?"

He nodded as he gritted his teeth. Kuyom ang dalawang kamao nito.

"Why?"

"Because I said so." Sumigaw na naman ito.

"I don't want to." Nagmamatigas pa rin ako at humalukipkip.

"You don't know him. Stay away from him," he said coldly.

Thats it. He told me that I dont know him, and that I should stay away from him. I
understand the part that he wanted me to stay away from Mike because hes jealous
.

I smiled bitterly. It was the time when we made our epic confession.

However, what bothered me was the first sentence.

"You don't know him. Stay away from him."

I dont know him? Why did he think of that?

Does that mean he knows Mike more than I do?

Napailing ako. Oh my God.

Another scene suddenly popped into my mind.

Awtomatiko naman akong napatingin kay Mike na nasa harapan. "Ay sorry, Mike. Tek
a, si K--"

"Karl." Mike cut my words. "I know him." He said fiercely.

Tumingin din si KJ kay Mike ng seryoso. "Of course, Mike." The way KJ uttered Mi
ke's name was somewhat scary. Parang nanindig ang mga balahibo ko. His voice and
the way he said it gave me chills down my spine. Was I the only person who noti
ced that?

"I'll go ahead." Mike said in an equally threatening tone.

Gosh. These boys were scaring the hell out of me.

"O-okay, M-Mike." I stuttered. What the freak. Why did I stutter?

Mike just nodded. KJ stared at him coldly.

Was it my imagination that I saw Mike smirked as he passed by KJ?

KJ smirked. "Let's go."

Why am I so stupid?

Why didnt I think of that?

The clues were in front of me all along.

Awtomatiko naman akong napatingin kay Mike na nasa harapan. "Ay sorry, Mike. Tek
a, si K--"

"Karl." Mike cut my words. "I know him." He said fiercely.

Tumingin din si KJ kay Mike ng seryoso. "Of course, Mike." The way KJ uttered Mi
ke's name was somewhat scary.

Fuck. Of course, they know each other!

Sister, are you okay? Untag sa akin ni Kaye.

Ha? Bigla naman akong natauhan.

You were spacing out, Cess commented.

Sorry. Napailing ako. I didnt know.

Gosh. Gaano na ba ako katagal nakatunganga?

They just shrugged.

Grabe. Kahit Sabado ang dami pa ring taong nanonood. I heard Philip said habang na
katingin sa stage. May isang banda kasi na nagpeperform.

Kasalukuyan kaming nanonood ng Pre-Christmas Celebration ng school. May mga perf
ormances galing sa mga sikat na fraternities, sororities, and organizations. May
special guests din like Up Dharma Down, Kamikazee, at Parokya ni Edgar. Itong c
elebration na ito ay pinagplanuhan at binuo ng mga students, kasiyahan bago mag-
hell week (final exams). Mostly, mga organizations at ang University Student Cou
ncil ang namamahala sa program.

Nauna na ring nagperform ang ibang frats at soros. Kanya-kanya sila ng ginawa. A
ng iba ay kumanta, ang iba ay sumayaw, habang ang iba naman ay nagtanghal ng mai
kling play. Nakakaaliw silang lahat. Minsan nga lang ay nawawala ako sa concentr
ation.

Pinilit lang ako nina Philip pumunta kahit ayoko talaga dahil una, tinatamad ako
.

Pangalawa, wala ako sa mood.

Pangatlo, natatakot akong makita si he who must not be named.

Nilibot ko ang paningin ko sa paligid.

Will he be here? I suddenly asked myself. Pero bigla ko ring binatukan ang saril
i ko.

Tsk. Of course.

Siya pa? Hindi siya mawawala rito.

At saka bakit ko ba siya hinahanap?

Ano ba, Astrid. Umayos ka nga, sita ko sa sarili ko.

Nakakaloka ang intrapersonal communication ko.

Nakabibingi ang sigaw ng mga tao. Halos hindi ko na rin maintindihan ang sinisig
aw nila dahil halo-halong boses na lang ang naririnig ko. Allowed din kasi manoo
d kahit hindi students ng school.

Sobrang dami ng tao ngayon. Hindi sila nagpapigil kahit malamig na ang panahon.
Nakakaloka.

I sighed.

Two weeks na lang pala at Pasko na. Ang bilis naman ng araw. More than one month
na rin pala mula nang

Ateng, sila na. Philip whispered.

Dahan-dahan kong iniangat ang paningin ko sa stage.

Ladies and gentlemen, the Cryptic Warriors, masiglang sinabi ng isa sa mga emcees.

Nagsimula namang magsigawan ang mga tao, and when I say sigaw, sigaw talaga. Yong
tipong makahalit-throat ang peg, ganyan.

Ang mga babae ay hindi magkamayaw, ang iba ay OA pa na parang mahihimatay. Ang i
ba ay daig pa ang nagdedeliryo. Ang iba naman ay walang tigil kaka Oh-em-gee.

Pumasok sina he who must not be named, Neiji, Zach, Rojan, at Nate. Hindi naman
magkamayaw ang mga tao.

Pero natuon ang atensyon ko sa isang taong iyon. Sa lalaking naka-faded blue jea
ns wearing a black v-neck tee shirt and black tennis shoes.

Muntik na akong maglaway. Muntik na akong makalimot at mawala sa katinuan.

Grabe. Ang gwapo gwapo niya, at ang sakit-sakit na. Hay.

May hawak na mga gitara sina he who must not be named, Neiji, at Nate. Si Zach a
y sa keyboard habang si Rojan sa drums. Kagaya rin ng set-up nong debut ko. Ang p
inagkaiba lang, si Trace ang naggitara noon habang ngayon naman ay si Neiji.

Speaking of debut, hay naku. Erase, erase, erase. Ayoko na muna maalala.

It hurts, you knowssss.

"Waaaaa. Ang popogi!"
"CW forever and ever!"

"Marry me, Karl!"

I rolled my eyes. Seriously? CW lang iyan. Mamaya pa ang Parokya magpeperform. Ma
kasigaw ang mga taong ito wagas, e.

Hayaan mo na. Fan girl mode, e, sabi ni Philip tapos bigla na lang nakisigaw. And
there goes his sanity.

Cess and Kaye? I guess they died and went to heaven. Nakikisali rin sila sa madl
ang people.

Tingnan mo ang mga friends ko, kung makasigaw, e, parang wala sa tabi nila ang
ex ng vocalist, e.

Ehem, ehem, saglit na tinapik-tapik ni Neiji ang microphone niya.

Sigawan na naman ulit ang mga tao. Diyos ko po, Rudy.

Sushmita Sen! Fafa Neiji, please take me. Take me now, malanding sigaw ni Philip.

Hoy, Felipe. Umayos ka ha. Ayusin mo choice of words mo. Babala ni Kaye.

Natawa na lang kami ni Cess.

Napailing ako at pinagmasdan muli ang taong nasa gitna.

Bitbit niya ang black electric guitar niya habang tahimik na inaayos ang tono ng
gitara. Wala siyang pakialam sa paligid. Balik Poker Face ang drama niya.

"Waaaaaaaa," sigaw ng tatlo kong kaibigan na nawala na sa katinuan.

Hindi ba kayo napapagod sumigaw? Baka mapasma kayo niyan. Reklamo ko. Grabe. Feeli
ng ko any moment ay mababasag na ang eardrum ko.

Pagoda Cold Wave Lotion? Pag chopopo shotokobelles ay never, sister! Irit ni Phili
p na sinegundahan ulit nina Kaye at Cess.

Oh my God. These guys are hopeless.

Hello there, UPLB! Neiji said as he waved.

Then, all hell breaks loose.

Wala na. Iniwan na ng mga kaluluwa nila ang tatlong best friends ko. Tuluyan na
silang nasaniban ng kalandian. Hindi lang sila, halos lahat ng tao.

Grabe. Sa pagkakaalam ko, e, CW Band lang ito. Hindi ito ang Snow Patrol, Coldpl
ay, Maroon 5, or The Script para magwala ng bongga ang mga taong ito.

At nang magsimula na silang tumugtog, kulang na lang ay magiba ang stage. Grabe
ang sigaw. Patuloy rin ang pag-flash ng mga cameras everywhere.

Dahan-dahang hinawakan ni he who must not be named ang mikropono bago nagsimulan
g kumanta.

A strangled smile fell from your face
What kills me that I hurt you this way
The worst part is that I didn't even know
Now there's a million reasons for you to go
But if you can find a reason to stay
I'll do whatever it takes
To turn this around
I know what's at stake
I know that I've let you down
And if you give me a chance
Believe that I can change
I'll keep us together
Whatever it takes
She said if we're gonna make this work
You gotta let me inside even though it hurts
Don't hide the broken parts that I need to see
She said like it or not it's the way it's gotta be
You've gotta love yourself if you can ever love me
I'll do whatever it takes
To turn this around
I know what's at stake
I know that I've let you down
And if you give me a chance
And give me a break
I'll keep us together
I know you deserve much better
Remember the time I told you the way that I felt
And that I'd be lost without you and never find myself
Let's hold onto each other above everything else
Start over, start over
I'll do whatever it takes
To turn this around
I know what's at stake
I know that I've let you down
And if you give me a chance
Believe that I can change
I'll keep us together
Whatever it takes

Naiwan akong tulala.

Gaya marahil nina Philip ay iniwan na ako ng kaluluwa ko.

Hindi ko namalayan na masyado pala akong nadala to the point na hindi ko rin nam
alayan na tapos na ang kanta at isa-isa na silang umaalis sa stage.

Buong performance pala nila ay nakatitig lang ako sa gwapong vocalist na iyon ha
bang ina-absorb ang bawat linya ng kanta niya.

Napahawak ako sa mga braso ko at niyapos ang sarili. Nakajacket ako pero balewal
a. Hindi yata kaya ng hoodie ko ang lamig na nararamdaman ko.
Busy pa rin sina Philip sa pagsigaw kaya hindi ko na sila inabala pa.

Tumalikod ako at nagsimulang maglakad.

That song.

Those lines.

Why do I have this feeling that it was his message for me?

Feeler ba ako masyado?

O talagang para sa akin ang kantang iyon?

Feeler yata ako. Kaasar.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Gusto ko lang munang makalayo at mapag-isa.

Gusto kong mag-isip at mahimasmasan.

Nakakailang hakbang na ako nang nabigla ako sa nakita ko.

Hindi pa ako nakakalayo ay nahagip ng paningin ko si Nicholas. Naglalakad siya p
apalapit sa isang tao.

Dahil gabi, lumapit ako at pilit kong inaaninag kung sino ang taong lalapitan ni
ya.

Nagtago ako sa ilang taong nakatayo para hindi niya ako mapansin.

Nasa may tapat sila ng OSA Building, ang building na malapit sa Freedom Park. Me
dyo madilim din sa parteng iyon. Tanging ilaw lang ng dalawang maliliit na poste
ang tanging liwanag.

Unti-unti akong lumapit, dahan-dahan ang bawat hakbang ko.

Nang makasiguro ako na hindi nila ako mapapansin ay mataman kong pinagmasdan ang
dalawang taong nakatayo.

Halos magkasingtangkad sila. Matipuno parehas ang katawan.

Naka-maong pants at t-shirt sila parehas. Nadadala ng hangin ang buhok ng taong
kaharap ni Nicholas.

I took three more steps, tumabi ako sa booth na malapit sa OSA para hindi nila a
ko mapansin.

Pinagmasdan ko silang mabuti.

"Holy shit," I mentally cursed.

Napanganga ako nang mapagsino ang taong kaharap ni Nicholas.

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako.

Pinikit ko ang mga mata ko at muling iminulat.

Hindi ako nagkakamali.

Humakbang pa ng isa si Nicholas upang makalapit sa taong iyon at nakipag-kamay.

Hindi iyon ang pakikipagkamay na gaya ng alam natin na ginagawa ng mga tao sa ar
aw-araw o sa mga events.

Hindi ito handshake ng dalawang taong kakakilala pa lamang.

Hindi ito ang ordinaryong handshake ng magkakaibigan gaya nina Shane West at fri
ends niya sa A Walk to Remember.

Ito ang pakikipag-kamay sa kapwa kasamahan niya sa kapatiran.

Ang handshake ng Alpha Delta Omicron.

Nalaglag ang mga balikat ko sa nasaksihan ko.

Pakiramdam ko ay hinang-hina ako.

Napahugot ako ng malalim na hininga habang hindi ko pa rin maalis ang tingin ko
sa dalawang taong iyon.

Hindi pala talaga kita kilala.

Bakit, Mike? Bakit?

--

The song was Whatever It Takes by Lifehouse.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Pusang gala! Napaigtad ako sa biglaang pagtunog ng cellphone ko.

Dali-dali ko ring tinakpan ang bibig ko.

Sinulyapan ko ang dalawang taong nag-uusap.

Napahugot ako ng malalim na hininga nang sa awa ng Diyos ay hindi nila ako narin
ig.

Mabilis kong hinugot ang cellphone mula sa aking bulsa at binasa ang mensahe ng
epal na nagtext.

1 message received:
From Dyosa Philip
Hoooy. Where na you? Dito na us. Chos. Saan ka pumunta, sister? Wait ka namin di
tey. Same place.

Dyosa Philip? Nakialam na naman ang magaling na bakla ng cellphone ng may cellph
one. Napasimangot ako at mabilis na nag-type.

To Dyosa Philip:
Papunta na. Wait.

After I pressed the send button, binalik ko ang pansin ko sa dalawang taong iyon
.

Imagine my shock and disappointment when I didnt see them anymore. Theyre gone.

What the heck?

Ganoon kabilis?

May lahing vampire? Salvatore brothers ang peg nilang dalawa?

Napakamot ako sa buhok ko at dali-daling tumalikod at naglakad.

I need to find my friends.

--

Bakla. Yuhooo. Here, sigaw ni Philip.

Hinanap ko kung saan nanggaling ang boses niya at nang matanaw siya katabi ng bo
oth ng Zagu ay dali-dali ko siyang nilapitan.

I made a face. Same place pala ha.

Hoy. Saan ka ba galing? Bigla ka na lang nagmissing in action. Ano, te? Marunong k
a na ngayon mag-teleport ha? Dire-diretsong sabi ni Philip habang pigil na pigil
naman sa pagtawa sina Cess at Kaye.

Heh! Sabay takip sa bunganga ni Felipe.

Dali-dali naman niyang tinanggal ang kamay ko at nandidiring pinunasan ang kany
ang bibig. "Ewww. Germs."

I ignored his remark. May natuklasan ako. You wouldnt believe this, habol ang hinin
gang sabi ko. Malakas pa rin ang tibok ng puso ko nang dahil sa nakita ko.

Weh! Sabay-sabay na sabi nilang tatlo.

Hoy, bunganga niyo, singit ni Ate na nakatayo malapit sa amin.

Sabay-sabay kaming napatingin sa kanya at napakunot-noo.

Nakataas ang isang kilay ni Ate na parang nanghahamon ng away. Mag-isa lang nama
n siya. Tibay, dre.

Pake mo? May problema ba tayo, Eybi? Mataray na sagot ni Kaye at pinameywangan ito
.

Biglang bumait ang mukha ni Ate. Wala. Joke lang. Sungit mo, Kaye, sabay alis ni A
te.

Sino iyon? Natatawang tanong ko.

Sus. Wala. Isang ipis. Si Eybi Biway, classmate ko sa isang subject. Ignore her.
Epal lang talaga iyon, nabwibwisit na sabi ni Kaye.

Anyway Cess said.

Whats that, Sherlock? Salubong ang mga kilay na tanong ni Kaye.

Tumingin muna ako sa paligid at nang mapansin na ni isa sa mga tao ay walang nak
atingin o halatang nakikinig ay hinigit ko silang tatlo palapit. Magkakadikit an
g aming mga ulo.

Hindi kayo maniniwala, I said gravely.

Whats that, bundat? Philip asked, wiggling his eyebrows.

Si Mike

Ano?! Sabay-sabay nilang tanong.

Member ng ADO. Ka-frat ni Nicholas. I said in a low voice.

May limang segundong nalaglag ang panga nila at nanlalaki ang mga mata bago saba
y-sabay na nagsabing, Ha?!

I nodded seriously.

Putang ina! They all shouted in unison, which made other people looked at us like
we were crazy.
--

Pagkatapos kong ikwento kina Philip ang nakita ko ay nagyaya na akong umuwi.

Nagpahatid na rin ako kay bakla dahil siya lang naman sa aming tatlo ang may kot
se. Sa mga ganitong bagay talaga ay maaasahan mo si Philip.

Tahimik kami habang nasa daan. Walang gustong umimik. Lahat ay may kanya-kanyang
iniisip.

Iniisip ko si Mike. Si Nicholas. Ang buong CW members.

Si Mike na dalawang taon kong kaibigan pero hindi ko man lang nalaman na kasama
siya sa frat. Pero paano ko nga ba malalaman? Nang dumating ang isang epal sa bu
hay ko ngayong second year ako rito sa UPLB ay hindi na kami madalas nagkakasama
at nagkakausap ni Mike.

Buong first year ko lang kasama si Mike dahil may ilang classes kami together. A
t imposible naman na sumali siya sa frat kasi bawal sumali sa kahit ano'ng orgs
ang freshmen. Kaya alam na alam kong hindi pa siya member noon. Nakalusot lang s
iya ngayon sa akin dahil wala na kaming classes together at bihira na lang kamin
g magkita. That asshole.

Si Nicholas. Ano'ng meron sa kanya at para siyang Vampire na biglang susulpot at
mawawala? Ano ang meron at pa-mysterious effect siya?

At bakit kasama ni Mike ang big bad wolf na iyon? Ano'ng meron sa kanila? Magka-
frat sila. But, it doesn't make sense.

Ang CW. Bakit nila binugbog si Mike? May atraso ba ito sa kanila? Ano ang ginawa
ni Mike at parang galit na galit sila?

Nagsinungaling lang ba si Mike sa akin no'ng time na na-witnessed ko ang nangyar
i sa pagitan niya at ng CW?

Maari kayang hindi lang siya napagbintangan kung hindi siya talaga ang sadya ng
CW?

ADO at CW. Ano ang problema nila sa isa't-isa? Simpleng frat war? Nagkapikunan l
ang? Nagkayabangan? Ano? Wala akong idea at all dahil hindi ako nakikialam ever
since sa issues ng frats sa school namin.

Grabe. Ang sakit sa ulo.

I dont want to jump into conclusions quickly because I might choose the wrong dec
ision again. I want to mull things over because I dont want to make the same mist
ake again.

Sister, ditey ka na, basag ni Philip sa katahimikan.

Nagising naman ako sa diwa ko nang makita kong nasa tapat na pala kami ng bahay
namin.

I smiled at them. Sige ha. Una na ako. Ingat kayo pauwi.

Malungkot silang ngumiti bago isa-isang nagkiss sa cheek ko.

Nang hahawakan ko na ang pinto palabas ay nagsalita si Kaye. Sister, wala kaming
masasabi sayo dahil hindi namin alam ang nangyayari. Ayaw naming mas lalong pagul
uhin ang utak mo. Kaya ang maganda diyan ay kausapin mo si Karl. Iyon lang ang t
anging paraan para maayos ito at para magkalinawan kayo because the way I see it
, Mike wont tell you anything even if it costs him his life.

Tama si Kaye, sister. Sa pagkakakilala namin kay Karl, hindi ka niya magagawang s
aktan. Feeling namin sasabihin din niya sayo lahat, Cess chimed in.

Kaunting pilit pa kay Fafa KJ. Kaunting push pa, sister. Kapag ayaw pa rin umami
n, i-push mo sa bangin, Philip said seriously.

Nakatikim naman ng batok si Philip mula kay Cess. Gaga ka. Seryosong usapan ito.

Napahawak naman sa ulo niya si bakla at inirapan si Cess. I am being serious here
, bitch.

I chuckled. Napailing na lang ako sa tatlong ito. Yup. Dont worry. Ayoko na ring m
adamay kayo at ma-stress sa problema ko. Big girl na ako. Kaya ko na ito.

But we are always here for you. You know that, right? Kaye smiled.

Cess and Philip nodded in agreement.

I know. Thats why I love you, guys, I said. With one last smile, I stepped out of t
he car and went inside our house.

I need to talk to him.

--

Kahit wala pa akong tulog at mukha na akong first class zombie ay dumiretso ako
sa bahay nina K Hmp. Kar Argh! Okay fine. Karl. O ayan. Buset.

Wala na akong pakialam kahit gulo-gulo ang buhok ko at hindi pa ako nag-uumagaha
n.
Hindi ko na rin nga maalala kung nagawa ko man lang bang magmumog at maghilamos.
Bahala na si Ironman. O, di ba? Para maiba naman.

Nag-doorbell ako habang nakamasid sa paligid. Wala pa halos tao sa daan. Ako pa
lang yata.

Kungsabagay, saan ka naman nakakita ng taong bibisita ng alas-sais ng umaga ng L
inggo. Lahat yata ng tao ay nasa kanya-kanyang higaan pa. Tulog pa nga sina Mama
at Papa, e. Tinakasan ko lang sila kasi alam kong papagalitan nila ako pagnalam
an na nangbwisit ako ng kapitbahay.

Wala pa ring sumasagot.

May tao kaya?

Tao po. Tita Elena?

Naghintay ako ng ilang segundo.

"Tita?"

Wala pa ring sumasagot.

Naghintay pa ako ng limang minuto.

Hay naku. Napakamot na lang ako sa ulo.

Isa pang doorbell.

Last na. Promise

At nag-doorbell ulit ako.

Pinakiramdaman ko kung gagalaw ang pintuan.

But no, wala pa rin talaga.

I sighed in defeat.

Nang tatalikod na ako ay bigla kong narinig ang pagbukas ng pinto.

Oh my God. Bigla akong nakaramdam ng excitement.

Yes! Napasuntok ako sa hangin ng wala sa oras.

Nabuhayan ako ng loob at humarap ulit sa gate.

Habang naghihintay ako sa pagbukas ng gate ay para bang napakatagal ng bawat seg
undong lumilipas.

Napapapadyak ang kanang paa ko habang hinihintay ang pagbukas ng gate.

Come on. Come on.

Nang sa wakas ay narinig ko ang pagkalabog ng gate na tila tinatanggal ang lock
ay umayos ako ng tindig at inihanda ang ngiti ko.

Bumungad sa akin ang nakakunot-noo na si Tita Elena, pero nang makita kung sino
ang tao ay dali-daling ngumiti. O, hija. Bakit? Bakas sa tinig niya ang pagtataka.

Ngumiti naman ako ng alanganin sa kanya at tinakpan ang pagkadismaya.

Akala ko siya ang magbubukas ng gate.

I cleared my throat. Si K-Karl po?

Halatang nagulat si Tita Elena nang ilang segundo pero madali rin namang nakabaw
i ito at binigyan ako ng matamis na ngiti. Hinahanap mo si Karl? Excited na tanong
nito.

Hindi po. Yong aso niyo po. Binibisita ko po.

Ah-eh. Opo. I nodded hesitantly.

Biglang nalungkot naman si Tita Elena, parang nanghihinayang. Wala pa siya, Astri
d. Hindi pa umuuwi simula kagabi, e.

Hindi ko na marahil naitago ang pagkadismaya ko dahil dali-daling nagsalita ulit
si Tita Elena. Dont worry, dear. Sasabihin kong puntahan ka kaagad sa inyo pagkar
ating niya. She gave me a comforting smile.

I smiled. Ah. Sige po. Salamat po. Makikisuyo na po. Kailangan ko lang po kasi ta
laga siyang makausap. Pasensiya na po sa abala. Hinging-paumahin ko.

Ano ka ba. Its okay. Para ka namang ibang tao.

I smiled awkwardly. Thank you po, Tita. Una na po ako.

She nodded. Sige, hija.

Tumalikod ako at nagsimulang maglakad pero tinawag ulit ako ni Tita Elena.

Astrid, I know everything will be alright, she said.

Napanganga naman ako sandali bago nagawang ngumiti.

I simply nodded.

She smiled knowingly before closing the gate.

Alam din ba niya?

Ganoon ba kami ka-obvious?

Oh, dear.

--

Lumipas ang maghapon pero hindi pa rin umuuwi si Karl.

Maghapon na akong nakaabang sa bintana ko, pero wala pa rin ni anino ng kotse ni
ya. May snacks at tubig na nga ako sa tabi ng bintana para ready.

Inabala ko na lang ang sarili ko sa pakikinig sa music, sa pagbabasa ng libro, a
t sa paglalaro ng Candy Crush. Pero wala pa rin siya.

Natapos ko na ang A Thousand Splendid Suns ni Khaled Hosseini pero wala pa ring Ka
rl na dumating.
Astrid, dinner, sigaw ni Papa.

Be right there, I shouted back.

I sighed irritably.

Inabot na ako ng dinner time ay hindi pa rin siya umuuwi.

Saan ba siya pumunta? After ng concert niya, saan ba siya pumunta? Argh.

Maloloka na ako kakaisip sa kanya, kung ano ang ginagawa niya, kung sino ang mga
kasama niya, kung ligtas ba siya, blah blah blah.

Nakakainis ka talaga, Karl Jonathan. Bakit ba ang tigas ng ulo mo?

Masama ang loob na bumaba ako at kumain ng dinner.

Alam kong masama ang busangot ang mukha habang kumakain.

Sorry, Papa God. Thankful po ako sa pagkain na nasa harap ko. Sad lang po ako. P
ero salamat po sa pagkain.

Busy naman sina Mama sa pagkain at pagkwekwentuhan kaya hindi na nila napansin n
a mabilis kong inubos ang pagkain ko.

Nakakailang subo pa lang yata sila nang bigla akong tumayo.

Im done. Puno ang bibig ng pagkain na sabi ko habang ngumiti ng pilit.

Agad-agad? Gulat na tanong ni Mama.

Dali-dali kong nginuya ang pagkain at nilunok. Dinampot ko ang isang baso ng tub
ig sa lamesa at mabilis na ininom. Ma, iwasan ang panonood masyado ng GGV. Nahaha
wa ka na kay Vice. Ang panget tingnan. Tanders na kayo, e.

Pagmatanda bawal nang gayahin si Vice? Nakasimangot na tanong ni Mama.

Oo. Kakasuka kaya.

Kakasuka agad? Hindi ba pwedeng nakakadiri muna? Segunda ni Papa.

I rolled my eyes.

Bahala na nga kayo diyan.

--

Dali-dali akong umakyat at dumiretso sa bintana para silipin kung dumating na si
ya at tongue in a lungs.

Muntik na akong mapatalon sa tuwa nang makitang nakaparada ang kotse niya sa gar
ahe nila.

Since I couldnt contain my happiness, I jumped about four times in glee before ru
shing downstairs. Ayan, napatalon na nga.

Dumiretso ako sa pintuan at dali-daling naglakad papunta sa gate.

Pero bago buksan ang gate ay tumingin muna ako sa kalangitan.

Yikes, mukhang uulan pa yata. Walang stars at kumikidlat sa parteng silangan.

I shrugged it off. To hell with the weather.

Mabilis kong binuksan ang gate at muntik na akong matumba sa pagkagulat sa nakit
a ko.

Nakatayo siya sa tapat ng gate nila at halatang kakasara lang niya nito.

Sabay kaming nagkatinginan.

He looked at me blankly. He's wearing a red and striped shirt with black pants a
nd red tennis shoes. Ayon, gwapo pa rin siya habang ako, 'eto, nasasaktan pa rin
.

Pero teka. Gabi na ah. Saan kaya siya pupunta? Ako nga nakapambahay lang na Hell
o Kitty shorts at tank top.

Anyway, kaya mo ito, Astrid. Go, fight! Be strong!

Ito na ang pagkakataon mo, Astrid. Huwag mo nang palampasin.

Alinlangan at kinakabahan akong lumapit sa kanya habang palihim na lumunok.

Naguunahan ang mga daga sa dibdib ko. Grabe. Wooo. I need air. Air, please.

I tried to smile at him, but he still gave me a blank face.

It's now or never.

I cleared my throat. K-Karl.

He ignored me and walked past me.

I was shocked for a few seconds.

No. Not again.

I won't allow him to do this to me again.

After I regained my composure, I hurriedly went to him and held his arm. Karl. We
need to talk. Please, I pleaded.

Ngayon ko lang napansin sa malapitan na mukhang hapong-hapo siya. May eyebags di
n pala siya at bagsak ang katawan.

He looked at my hand holding his arm and then looked at me icily. Talk? You want
to talk? He asked sarcastically.

I nodded uneasily.

Hindi ito ang inaasahan kong reaksyon niya. Hindi ko inaasahan na ganito pa rin
kalamig ang pakikitungo niya. Bakas pa rin ang galit sa tinig niya.
He smirked. Where were you last night?

Nagulat ako sa tanong niya. Hindi ko rin ito inaasahan. Ha? Uhm. I was there. I w
atched your performance, and I

Shut up, he said dangerously.

Karl. I was there. I listened to your

I said shut the fuck up! He shouted. He clenched his fists.

I gasped.

Bigla akong napayuko.

Pakiramdam ko ay nanginig ang buong katawan ko. Biglang nanlamig ang pakiramdam
ko.

Pero hindi ko pa rin magawang bitiwan ang pagkakahawak sa braso niya.

Pasalamat na lang ako kasi malayo ang ibang tao sa amin. Kung hindi, baka napagk
umpulan na kami at napag-usapan.

He looked down. I waited, he hissed. I waited an entire night at the backstage.

What?!

Awtomatikong napaangat ang tingin ko sa kanya. I gave him a confused look.

He gave me a stern look instead. I waited for God knows how many hours. I searche
d for you there, but I couldnt find you. Ramdam kong humugot siya ng malalim na hi
ninga para marahil pigilan ang kanyang sarili.

Gulong-gulo pa rin ako. Ano ba ang sinasabi niya? Hindi ko siya maintindihan. Ha
los magsalubong ang dalawang kilay ko at pilit kong iniisip kung ano ang gusto n
iyang palabasin. W-what do you mean?

He looked at me in disbelief. Napabuga siya sa hangin. Tumingin siya sa taas at
tumingin ulit sa akin. Wow. I know sometimes youre slow, but I never knew you are
that slow until now.

I dont understa

After the song, I waited for you, he said with a pained expression.

The song?

Is he talking about...the perfomance last night?

The perfomance last night? Uhm. What on earth...

Is he talking about the song Whatever It Takes?

Oh my God. Oh my God.

Then, realization hit me.

I bit my lip. So the songs message was really for me? Mahina kong tanong.

No shit, Sherlock, he said mockingly. His eyes became colder.

Karl, Im sorry. My voice cracked. Hindi ko akalain na hihintayin niya ako. Para nga
talaga sa akin ang kantang iyon. Hindi ko naman agad naisip kasi natuon ang ate
nsyon ko kina Mike at Nicholas. Pero...

Oh my God. Akala ko feeler lang ako. Hindi pala. Para sa akin pala talaga. Oh my
God. Gusto kong tumalon sa tuwa. Hindi ko akalain na--

A chance was all I was asking last night, just one more chance. But you made me l
ook like a fool. He stopped and averted his gaze. No. I am a fool. I am a fool sin
ce then. I am a fool to expect. Bakit pa nga ba ako aasa? Tanga ako. Asa ako ng
asa na magtitiwala ka sa akin at bibigyan ako ng pagkakataon ulit. Grabe. Wala a
kong kadala-dala. Ako na nga ang hindi pinili at iniwan, ako pa rin ang nagpapak
atanga.

Nanlaki ang mga mata ko. Karl. Hindi sa ganoon. Nong panahong iyon kasi gulong-gul
o ako. Akala ako

He cut me off. You see, it has always been like this. Ever since we were kids, Ive
been a fool you know. I did and am still doing many foolish things all for just
one girl." His voice broke.

I avoided his gaze. It pained me to see him like this.

"You think all our encounters happened by accident? He yelled.

I tried hard to hold back my tears. Hindi ko siya magawang tingnan.

Grabe. Ang sakit. Nasaktan ko siya ng sobra.

Nasasaktan ako para sa kanya.

Nasasaktan ako dahil sinaktan ko siya.

Gusto ko siyang yakapin. Pero hindi gumagalaw ang mga kamay at paa ko.

Natatakot ako.

Natatakot akong ma-reject niya. Natatakot akong mapahiya. Natatakot akong itulak
niya palayo.

He smiled bitterly. How many more million excuses do I have to make just to run i
nto you by chance? How many lies do I still have to weave just so I could stay w
ith you? How many more stupid things do I still have to make just for you to not
ice me? How many thousand stupid remarks do I still have to say just so I could
spend even a minute to talk to you?
Dahan-dahan akong humarap sa kanya.

Hindi ko namalayan na patuloy na pala ang pagtulo ng mga luha ko nang dahil sa m
ga salitang sinabi niya.

Ano ba, Astrid! 'Di ba sabi ko pigilan mo ang luha mo? Ano'ng nangyari?

Napatingin ako sa kawalan.

Walang salitang nais lumabas sa bibig ko.

Halos hindi na ako makahinga sa sobrang bigat ng nararamdaman ko.

Hindi ko akalain. Hindi ko gustong saktan siya.

Hindi ko sinasadya.

Sorry. Sorry. Sorry.

Palagi kitang nasasaktan noon hanggang ngayon.

Sorry, Karl. Sorry.

Dahan-dahang bumitaw ang kamay ko sa pagkakahawak sa braso niya.

Patuloy pa rin ang pagpatak ng mga luha ko habang tulala.

Hindi ko namamalayan ang nangyayari.

Hanggang nakarinig na lang ako ng mga yabag na papaalis.


--

Sorry. Sabaw na ako. Hindi ko namalayan na past 12 na pala. Sorry sa typo errors
. Hind ko rin alam kung may sense ang chap na ito. Haha.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


It was as if it never happened, but it did.

It was as if you couldnt accept it happened, but you must.

Jamais vu.

So, this is what they called the opposite of déjà vu.

Jamais vu.

They say that when a person is in this state, nothing he/she experiences has any
thing to do with the past. Its like the person you know and the way you relate to
that person simply vanish. Its like an event really happened to you, but you see
m to forget it.

Shit.

Hindi ko binibigyan ng importansiya dati kung ano ang déjà vu. Akala ko it just happ
ens once in a while. I thought its a part of your fantasy. A thing you want to ha
ppen, or you think a thing that has happened, but it never happened at all. Pero
higit pala itong katanggap-tanggap.

It is less painful than jamais vu.

Naramdaman ko bigla ang pagpatak ng tubig sa braso ko.

Nasundan pa ng pangalawang patak.

Pangatlo.

Pang-apat.

Hanggang sunod-sunod ang mga pagpatak ng tubig.

Dahan-dahan akong tumingin sa kalangitan.

Napangiti na lang ako ng mapait.

Perfect timing, rain. Perfect timing.

I sighed before going back inside our house.

Its been a long day.

Im tired. So damn tired.

Is this it?

Is this the end?

Will I really give up on him?

Should I give up on him?

Can I really give up on him?

--

Pagkatapos kong magpalit ng pajamas at maluwag na Winnie the Pooh t-shirt ay nah
iga na ako.

Para bang hapong-hapo ako.

Pakiramdam ko ay pagod na pagod ang buong katawan ko, ang isip ko, at angpuso ko.

I looked at the clock.

12:01

How many hours have passed after the incident? Three? Four?

Napaigtad ako nang biglang tumunog ang cellphone ko.

Naiinis akong bumangon at tinungo ang lamesa.

I was shocked upon seeing the caller.

I hurriedly answer the call.

Astrid! Nag-aalalang boses ng nasa kabilang linya.

N-Neiji? Magkahalong lito at gulat na tanong ko.

Kasama mo ba si Supremo?

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. M-May nangyari bang hindi maganda?

H-Hindi. Pero kanina, ahmm, kausap ko siya. B-bakit? Anong nangyari? I asked worrie
dly, silently praying that hes okay.

Hes not here yet. Kanina pa siyang nagtext na papunta na siya. Pero ilang oras na
ang nakakalipas, e, wala pa rin siya. Mabilis na sabi ni Neiji. Naririnig ko rin
ang pagmumura ng ibang miyembro ng CW. Marahil ay nag-aalala rin sila kay Karl.

Kanina ko pa siya nakausap, e. Did you call Tita Elena?

Yes. She said Supremo left at around 8:00. May halong pagtataka sa boses ni Neiji.
Fuck. Where did that man go? He hissed.

Have you tried calling his

Yes, we did. It was turned off. He wasnt even answering our texts.

Oh my God.

Ramdam ko ang panginginig ng mga kamay ko. Napakapit ako sa gilid ng lamesa dahi
l pakiramdam ko ay matutumba ako.

W-wala naman sigurong masamang nangyari sa kanya, di ba? Di ba? Pilit kong kinakalma
ang sarili ko. Pero mukhang bigo ako dahil bakas ang garalgal sa tinig ko.
I heard him sigh. I d-dont know. He paused. Fuck, fuck, fuck. That crazy bastard mig
ht have gone there alone.

My eyes widened. What do you mean, Neiji?

Its nothing

What do you mean? I shouted, almost on the verge of tears.

Astrid, look. You dont have to

Tell me, Neiji! Just fucking tell me! Pagod na ako mamalagi sa dilim. Pagod na ak
ong mangapa. So could you please enlighten me? What the fuck is going on?! Mahigp
it ang pagkakahawak ko sa cellphone ko. Ramdam ko rin ang panginginig ng katawan
ko dala ng matinding takot, nerbiyos, at pag-aalala.

Fuck, Neiji grunted. I heard him heave a frustrated sigh. Mapapatay ako nito ni Sup
remo, he murmured.

Ano?!

Oo na, oo na. Tangina. Kanina ka pa sumisigaw ha. Nabibingi na ako.

Ang dami mong palabok, e. Just get to the damn point!

May mabigat na problema ang frat, e.

Ano?

Hindi mo maiintindihan. Pero si Supremo, siya ang nagdadala ng lahat ng problema.
He said in a low voice. He is blaming himself for everything. Do you know about t
he rumors going on for ages, about the conlict between CW and ADO?

I absently nodded. Y-yeah. Pero ni minsan ay hindi ko nalaman kung ano ang hindi n
ila pinagkakasunduan. Puros assume lang ang ginawa ko noon.

Its true. And right now, hindi namin malusutan. Hindi namin alam kung ano ang gaga
win.

I bit my lip, holding back the tears. So, Mike is involved, right? Hes an ADO memb
er.

He gasped. How did you know that? Did he tell you?

No, he didnt. But lets not go there. What do you mean Karl is blaming himself?

Sa nangyayari kasi ngayon at sa gulong kinasasangkutan namin, dinidibdib niya. I
dont know if youve noticed, but hes going through hell for the past weeks. I really
---

Nabitawan ko ang cellphone ko.

Hindi ko na pinatapos si Neiji. Ang gusto ko lang ng mga panahong iyon ay malama
n kung ligtas ba si KJ.

Dali-dali akong tumakbo palabas ng bahay namin, hindi alintana ang malakas na ul
an at ang suot ko.

Wala na akong pakialam sa iba.

Wala na akong pakialam sa paligid.

Ang tanging alam ko lang ay kailangan ko siyang makita.

Ang tanging alam ko lang ay ayoko siyang mapahamak.

Ang tanging alam ko lang, mahal na mahal ko pa rin si Karl. To hell with everyth
ing.

When your tears are spent on your last pretense
And your tired eyes refuse to close and sleep in your defense

Lakad takbo ang ginagawa ko habang halos mabali na ang leeg ko sa pagtingin sa k
aliwa at kanan ko, nagbabakasakaling makita siya.

I knew he wouldnt go that far. I knew he didn't go there, to those people na I as
sumed ay mga ADO members, like what Neiji said a while ago.

I saw KJ left his car. And even when I was uncontrollably crying that time, I sa
w him walked away, but not toward his house, kundi palabas ng street namin.

"Sorry na nga eh! Hindi ka tumatanggap noon?"

"Tss. Ang daling sabihin ng salitang iyan para sa taong may kasalanan. Pero para
sa taong naagrabyado, sa palagay mo, ganoon lang kadaling tanggapin ang salitan
g iyan?" He gave me serious look.

Patuloy pa rin ang pagpatak ng mga luha ko.

When it's in your spine like you've walked for miles
And the only thing you want is just to be still for a while

Syet naman, o.

Pakiramdam ko ay nasa drama series ako.

Kumusta naman ang pagtakbo ko sa ulan habang umiiyak? Akala ko puros kaechosan l
ang ang mga ganoon, pero nangyayari rin pala sa totoong buhay.

Sinong magaakalang mangyayari sa akin ito?
"Maybe the things I did were not enough, still, I will do anything." He smirked
. "Come hell or high water...I will make you fall for me."

Patuloy pa rin ako sa dahan-dahan na pagtakbo habang palingon-lingon at patingin
-tingin sa paligid.

I am determined to see him.

And if your heart wears thin, I will hold you up
And I will hide you when it gets too much
I'll be right beside you, I'll be right beside you

Karl, nasaan ka na ba?

Well, maybe youre right about the things you said regarding love as socially const
ructed. But let me ask you one thing, Tumikhim ito. This feeling, this happy feeli
ng whenever I see you, whenever Im with you, whenever I hold your handsa tingin mo
ba , socially constructed lang din ang nararamdaman ko sayo?

Nakakainis.

Saglit akong huminto sa pagtakbo at huminga ng malalim. Mauubusan na yata ako ng
hininga.

Tumingin ako sa langit at pumikit.

I need air.

When you're overwhelmed and you've lost your breath
And the space between the things you know is blurry nonetheless

"I wish I could take away all the pains you are feeling right know, but I know I
cant. And since I cant do it, I hope I might at least lessen the pain.

Minulat ko ulit ang mga mata ko.

How could I let him go?

"Ngayon mo na lang ulit ako tinawag sa pangalan ko. I love the way you said my n
ame," he said seriously.

Hindi ko pa rin maiwasang hindi ma-guilty sa mga nangyari.

Nasaktan niya ako, oo. Pero nasaktan ko rin siya. At kahit sinaktan niya ako, ay
oko pa ring masaktan pa siya.

Hindi yata tamang gantihan ko ng pananakit ang ginawa niyang pananakit sa akin,
kasi sa huli, talo kaming dalawa.

When you try to speak but you make no sound
And the words you want are out of reach but they've never been so loud

Nagsimula ulit akong maglakad.

"Don't worry. Harming you...is the last thing I would do."

Niyakap ko ang sarili ko dahil nararamdaman ko na ang panginginig ng katawan ko
dala ng lamig.

"Don't control your tears. There's no reason to hide your tears from me. You see
, I won't let you cry alone. I promise...I promise to be here by your side whene
ver you cry."

Bwisit na mga luha ito. Naman.

And if your heart wears thin, I will hold you up
And I will hide you when it gets too much
I'll be right beside you, I'll be right beside you

Tanging ilaw ng mga poste sa daan ang nagsisilbing liwanag ko.

Hindi ko alintana ang mga taong nakakasalubong ko.

"One thing is for sure. There is something permanent in this world for me. Remem
ber this. I...I'll never...I'll never gonna stop falling in love with you."

Alam ko mukha na akong tanga o nawawalang bata sa kalye, pero wala na akong paki
alam. Bahala na sila sa gusto nilang isipin.

"Ikaw ang may problema! Ang problema sa'yo, mahal na mahal kita pero ang tanga-t
anga mo!"

I will stay, nobody will break you
Trust in me, trust in me, don't pull away

I suddenly had this urge to find that missing puzzle in my life. I knew I must fin
d a way. I knew I must do something. And there, on the first day of school at UP
LB, we met again. I knew right then and there, I found that missing puzzle." He
smiled at me.

KJ, nasaan ka na ba?

Magpakita ka na, o. Please naman.

By the way, just so you know, when I told you that come hell or high water I will
make you fall for me, it was not a trap. I was really determined to make you lo
ve me, and I wasnt joking or playing with your feelings. Because even before the
battle starts, I already lost back when we were six years old. And you know, its
a good thing I fell first. Why? Because when you fell for me, I was already down
there ready to catch you.
Bakit ba ayaw tumigil ng utak ko kakaisip sa mga sinabi mo, KJ? Argh.

Ano ba, brain? Makisama ka naman! Hanep ka naman magpaiyak, e.

Just trust in me, trust me 'cause I'm just trying to keep it together
'Cause I could do worse and you could do better

Pagkalampas ko ng simbahan ay nagpalinga-linga ako.

"I can't hurt you, and I won't, not in a million years."

Karl! I shouted. Where are you?

Nobody answered.

Karl, you creep! Wag ka nang mag-inarte. Lumabas ka na! Halos halos mapatid na ang
ugat sa lalamunan ko sa pag sigaw.

Im a fucking asshole. I have done a lot of fucking mistakes in my life. But theres
one thing I am fucking proud of, and thats loving you. You've been the only thing
that's right. I love you, my signal fire.

At sa kamalas-malasan naman ay natisod pa ako.

Wow lang talaga.

Sobrang swerte ko yata ngayong araw. Pang ilang strike mo na ba ito sa akin ha,
kamalasan? Tropa na kita, e.

When your tears are spent on your last pretense
And your tired eyes refuse to close and sleep in your defense

Pero hindi. Hindi ako susuko.

How many more million excuses do I have to make just to run into you by chance? H
ow many lies do I still have to weave just so I could stay with you? How many mo
re stupid things do I still have to make just for you to notice me? How many tho
usand stupid remarks do I still have to say just so I could spend even a minute
to talk to you?

Kung ayaw mo, ako ang lalaban, Karl.

Ako ang ang lalaban para sa atin.

Tanga na kung tanga.

Mahal kita, e. Pakialam ko sa kanilang lahat. Pakialam ko sa mundo.

I won't give up on you.

I shouldn't give up on you.

I can't give up on you.

And if your heart wears thin I will hold you up
And I will hide you when it gets too much
I'll be right beside you, nobody will break you

Nagpatuloy ako paglalakad hanggang matanaw ko ang pigura na iyon na nakatayo mal
apit sa bench.

Ang bench kung saan minsan akong naupo habang umuulan. Ang bench na naging desti
nasyon ko nang minsan akong tumakbo palabas ng basketball court. Ang bench kung
saan niya ako nakita na malungkot habang basang-basa sa ulan.

Nakatalikod sa akin ang pigura.

Pero hindi ako maaring magkamali. Kilala ko siya. Kilalang-kilala ko siya.

Dali-dali akong tumakbo palapit sa kanya.

Nang halos tatlong hakbang na lang ang layo ko sa kanya ay huminto ako sa paglal
akad.

Dahan-dahan namang humarap ang pigura.

And if your heart wears thin I will hold you up

Bakas ang pagkagulat sa kanyang mukha. Pero napalitan din iyon ng pagkahapo.

Halatang pagod na pagod siya. Para bang ilang minuto pa ay bibigay na ang katawa
n niya.

Bakit ba hindi ko napansin na pumayat siya? Wala na ang dating sigla sa mga mata
niya.

Mas lalo akong naiyak nang makita ang mukha niya.

He smiled sadly.

Masakit man aminin, but I missed those mischievous smiles and smirks.

I missed the way his eyes shine with amusement and mischief.

Nagulat ako nang bigla siyang bumagsak paluhod habang nakayuko, kuyom ang mga ka
mao.
Acting on instinct, dahan-dahan akong lumuhod at hinawakan ang mga balikat niya.

Laking pasasalamat ko nang hindi niya tinabig ang mga kamay ko. Sapat na iyon up
ang magkaroon ako ng lakas na loob.

Bigla ko siyang niyakap.

Niyakap ng mahigpit.

May ilang segundo rin kaming ganito hanggang sa naramdaman kong niyakap din niya
ako pabalik.

At nagulat ako. Hindi ko inaasahan ang sunod na nangyari.

Bigla kong naramdaman ang pagyugyog ng mga balikat at ang mahina niyang paghikbi
.

The almighty Karl was crying.

After 18 years, ngayon ko lang siya nakitang umiyak.

Kilala ko si Karl bilang matapang at palaban. Pero hindi ko ito inaasahan. Nagul
at talaga ako. At the same time, I felt happy. Natutuwa ako na hinayaan niyang i
pakita sa akin ang kahinaan niya, that behind that arrogant and sturdy man was a
hurting man. Natutuwa akong pinakita niya sa akin kung sino talaga siya sa liko
d ng maskara niya.

Kahit gaano ka pa pala katigas, minsan sa buhay mo ay hindi mo mapipigilang umiy
ak at hindi iintindihin ang iisipin ng ibang tao sa'yo. After all, tao ka pa ri
n, nasasaktan.

Mas lalo kong hinigpitan ang pagyakap sa kanya habang patuloy rin ako sa pag-iya
k.

And I will hide you when it gets too much

Hinayaan ko lang siyang umiyak.

Hinayaan ko lang siyang ilabas ang emosyon niya. Ang lahat ng takot at sakit na
nararamdaman niya.

No words were needed.

Sometimes, silence is a good thing.

Minsan hindi mo na kailangan pa ng kung anu-anong salita para iparamdam sa tao n
a mahal mo siya at nandiyan ka para sa kanya, isang simpleng yakap na mahigpit l
ang ay sapat na.

Isang yakap na mahigpit lang ay nakakabawas na sa sakit na nararamdaman mo.

I'll be right beside you (I will stay beside you)
Nobody will break you


--

Mia's Message: The song was "Beside You" by Marianas Trench.
--
While reading this scene, please play Superman by Five for Fighting for special
effects. CHOS. Haha. Seryoso. Para mas feel. :)

Copyright © ScribblerMia, 2012


Ang gay ba? Natatawang tanong ni KJ habang nakatingala at nakapikit.

Ng alin? Ganting tanong ko. Gaya niya, nakatingala din ako sa langit at nakapikit
habang nakaupo kami sa bench.

I heard him cleared this throat. I cried.

I smiled and opened my eyes. Ramdam kong nahihiya siya, bakas sa tono niya. Inii
sip niya sigurong naturn-off ako sa kanya. Well, sorry to burst his bubble, pero
dagdag pogi points kaya sa akin iyon. But I won't tell him that. Sa akin na lan
g iyon. Hehe.

Hinawakan ko ang kanyang magkabilang pisngi at iniharap ang mukha niya sa akin.

Awtomatiko naman siyang napamulat, halatang nagulat sa ginawa ko.

I looked at him seriously. Crying may be a sign of one's weakness, but it can als
o mean a sign of one's strength. It is the acceptance of your weakness that make
s you strong. Remember what Howie Day said? Even the best fall down sometimes. K
aya nga si Superman ka, 'di ba? May weakness ka rin. I smiled.

He smiled back, a genuine smile. And youre my Kryptonite.

Grabe. Kahit malamig ngayon dahil sa walang tigil na pag-ulan at basang-basa na
kaming dalawa ay hindi napigilan mag-init ng mga pisngi ko. Why is he so gwapo?
Bakit bumabanat siya ng ganyan? Kakaiyak ang pagka-charming niya.

I avoided his gaze, so he wouldnt notice how flustered I was.

Im sorry...for everything, he uttered.

I took a deep breath and turned back to him. Youve got some explaining to do.

I know. But before I explain everything, can we please take a shower first and ch
ange our clothes? Cause Im fucking freezing, he said through gritted teeth.

--

Awtomatikong napangiti ako pagmulat ng aking mga mata.

"Good morning, world!" I shouted like a retarded.

Nagpagulong-gulong ako sa kama ko at niyapos ang unan ko ng mahigpit habang para
ng sira na nakangiti.

Maya-maya'y kinapa ko sa bed side table ang iTouch ko.
I scanned my playlist and looked for the album I bought on iTunes.

Pinasak ko sa mga tainga ko ang earphones.

I played If Its Love by Train. Tinodo ko ang volume.

While everybody else is getting out of bed, I'm usually getting in it
I'm not in it to win it and there's a thousand ways you can skin it
My feet have been on the floor, flat like an idol singer
Remember winger, I digress, I confess you are the best thing in my life

Maganda ang gising ko ng umagang iyon. Pakiramdam ko ay punong-puno ako ng energ
y, na para akong lumaklak ng isang drum na Milo at kumain ng isang daang Tiger c
hocolates.

Naupo ako at nag-inat. Masiglang tumayo at tumungo sa bintana para buksan ito.

But I'm afraid when I hear stories 'bout a husband and wife
There's no happy endings, no Henry Lee, but you are the greatest thing about me

Pakiramdam ko ay kinakantahan ako ng mga ibon na humuhuni.

Pakiramdam ko ay kinakawayan ako ng mga sanga ng puno sa bakuran namin.

Pakiramdam ko ay dinuduyan ako ng hangin at inaakay patungo sa paraiso.

Oh, well. Pakiramdam ko lang naman iyon.

Did I even make sense? Ay basta. Whatever. Ang masasabi ko lang, ang saya-saya k
o. Parang nitong mga nakaraang araw lang ay halos madurog ang puso ko sa sakit,
pero ngayon halos tumalon naman ito sa tuwa. Ang weird.

If it's love
And we decide that it's forever, no one else could do it better
If it's love
And we're two birds of a feather then the rest is just whatever

Naalala ko bigla ang nangyari kagabi at hindi ko mapigilan ang mapangiti.

Grabe. Para akong sira rito na kinikilig. I giggled.

Is it possible to be this happy?

Para ba'ng lahat ng takot at hinanakit ko ay nawala ng parang bula. Para bang sa
isang pitik ng kamay ay naglaho ang galit na nararamdaman ko.

And if I'm addicted to loving you and you're addicted to my love too
We can be them two birds of a feather that flock together
Love, love, got to have something to keep us together
Love, love, that's enough for me

Tumungo ako sa dressing table ko at kinuha ang suklay kong Hello Kitty para gawi
ng microphone.

Bumalik ulit ako sa tapat ng bintana at tumalon-talon.

Dahil siguro sa masigla ang tugtog at masigla rin ako ngayon ay nagsimula akong
sabayan ang singer at magsasayaw na parang sirang ulo.

Took a loan on a house I own, can't be a queen bee without a bee-throne
I wanna buy you everything except cologne 'cause it's poison
We can travel to Spain where the rain falls mainly on the plain side and sing
'Cause it is we can laugh, we can sing, have ten kids and give them everything

Hold our cell phones up in the air and just be glad that we made it here alive
On a spinning ball in the middle of space, I love you from your toes to your fac
e

If it's love
And we decide that it's forever, no one else could do it better
If it's love
And we're two birds of a feather then the rest is just whatever

And if I'm addicted to loving you and you're addicted to my love too
We can be them two birds of a feather that flock together
Love, love, got to have something to keep us together
Love, love, that's enough for me

You can move in, I won't ask where you've been
'Cause everybody has a past
When we're older we'll do it all over
Again

When everybody else is getting out of bed, I'm usually getting in it
I'm not in it to win it, I'm in it for you

If it's love
And we're two birds of a feather, then the rest is just whatever
Then the rest is just whatever
If it's love and we decide that it's forever, no one else could do it better

And if I'm addicted to loving you and you're addicted to my love too
We can be them two birds of a feather that flock together
Love, love, got to have something to keep us together
Love, love, got to have something to keep us together

Love, love, that's enough for me

Feel na feel ko ang last line. Nagawa ko pang mag-bow at kumaway sa invisible au
dience ko sa labas ng bintana. Yeah, sometimes, I do crazy things like that.

Pero muntik na akong mapamura ng malakas nang makarinig ng palakpak mula sa pint
uan ng kwarto ko.

Magnificent performance, said that someone, in his loud baritone.

No way! Dont tell me

Dahan-dahan akong humarap.

At nang makita ko ang ubod ng gwapong lalaking iyon na nakasandal sa may pintuan
at nakahalukipkip ay nanlaki ang mga mata ko kasabay nang nakakabinging sigaw.

KJ! YOU FREAK!

--

Habang nasa daan ay hindi ko pa rin magawang tingnan ang katabi ko dala ng matin
ding hiya. At marahil ramdam naman niya ang kahihiyan ko ay hindi rin siya umiim
ik habang nagmamaneho ng sasakyan.

Namiss ko ang kotse niya. Namiss ko ang amoy ng kotse niya. Namiss ko siyang kat
abi. Namiss ko siya.

Grabe. One month of misery pala nong wala siya sa tabi ko.

Pero alam kong paminsan-minsan ay sumusulyap siya sa akin at naririnig ako ang p
agtikhim niya na sa tingin ko ay pagpipigil ng tawa. Nakakahiya talaga.

Tawa-tawa ka diyan, nakasimangot na sabi ko habang nakatingin sa bintana.

He cleared his throat, still looking straight ahead. I am not laughing, he said se
riously but failing miserably.

I knew it. Natatawa nga siya. Grabe naman.

Why did you barge into my room? I switched my gaze from the window to him. Theres th
is thing called knocking you know. I glared at him, secretly checking him out. Hes w
earing a white-shirt inside a yellow long-sleeved polo and a straight-cut faded
jeans. Naka-red Vans shoes siya. As usual, hindi niya kilala ang suklay kaya mes
sy hair pa rin ang look niya. Idagdag pa ang black aviator shades niya. Mi fafa
guapito.

Saglit siyang sumulyap sa akin before smiling impishly. I did, but you were stuck
in your own little world. Your mom even shouted at you from downstairs to tell
you I was there. She thought you heard. So, she allowed me to go to your room. I
didnt even know yourewell, he smiled sheepishly.

Argh! Napapadyak ako. You should have knocked and waited. I crossed my arms over my
chest.

I knocked thrice, and I found out that you dont lock your door. He chuckled.

Nye, nye, nye. Tumingin ulit ako sa bintana at kunway hindi na siya pinansin.

So mature, OA. So mature.

Says the nosy one. I rolled my eyes.

Hey, I am not nosy.

You snooped! I shouted.

I did not! He shouted back.

You did!

No!

Yes!

No!

Whatever! I snorted. Hinampas ko ng malakas ang dashboard ng sasakyan niya.

Tsk. He turned off the engine. Were here, he said, amused.

I know. I can see it. Im not blind. I said sarcastically.

So early in the morning yet so grumpy, he whispered.

What did you say? Taas ang isang kilay na tanong ko nang makalabas sa kotse.

Nah. I said lets go, he said, wrinkling his nose. Nagpatiuna na itong maglakad haba
ng ako naman ay umagapay sa paglalakad nito. Grabe. Ang haba kasi ng mga paa, an
g hirap habulin ng mga taong matatangkad na gaya niya. Kainis.

Dire-diretso ako sa paglalakad nang mapansin ko ang lugar na pinagdalhan niya sa
akin.
Monday ngayon at wala naman kaming pasok every Monday kaya buti na lang at kakau
nti ang tao, but still

Dito na naman?! Nagulat na tanong ko.

O, bakit? E, dito mahangin, e. Bale-walang sagot niya habang naupo sa isang bench
doon na nasisilungan ng malaking puno.

Sampaloc Lake? Seriously, Karlito?

Naiinis na kumamot ito sa kanyang buhok. Nagulo tuloy, mas lalo tuloy naging hot
. Nakakainis talaga ang lalaking ito. Ang dami mong arte. Maupo ka na lang nga, sa
bay higit sa kamay ko paupo sa tabi niya.

Why are we here? Kandahaba ang nguso kong tanong ko habang nakatingin sa malawak n
a lawa.

Gaya dati, payapa ito at masarap pagmasdan. Malamig ang simoy ng hangin kahit ti
rik na tirik ang araw. Kaya siguro ito ang gustong lugar ni KJ na tambayan. Kani
nang umaga kasi, after he witnessed that incident, ay niyaya niya akong lumabas. K
aya pala siya nasa bahay namin kanina, balak niya pala akong kidnapin at dalhin
dito.

I like this place. Pinatong niya ang dalawang kamay niya sa likod ng ulo niya at s
umandal sa bench. "Those days that we were you know, not on good terms, I always
went here."

I nodded, suddenly remembering those times na hindi kami nagpapansinan. Nakakalu
ngkot pala talaga pag walang bwisit na gaya niya sa buhay mo.

I looked at him. So binitin ko sa ere ang nais kong sabihin. I hope he got my messa
ge.

You want to know the truth? He asked in a lazy manner. Thank God, he got the messa
ge.

I nodded carefully, averting my gaze.

He sighed deeply. Were about to get kicked out, he said matter-of-factly.

My eyes went wide and gave him a what-the-heck look. Are you serious? What do you
mean youre about to get kicked out? The way he said those words seemed like getti
ng kicked out of school is not a big deal. This guy has some serious mental issu
es. Seriously.

CW.

What?! Youve got to be kidding me, I said incredulously. Nanlalaki pa rin ang mga m
ata ko dala ng matinding pagkagulat at pag-aalala.

I hope I was kidding but no, Im not, he smiled bitterly.

What happened?! Ano ba namang katangahan ang kinasangkutan mo, Karl Jonathan Domi
nguez? Hinawakan ko ang sentido ko. Kailangan ko ng massage as soon as possible.
Grabe. Biglang sumakit ang ulo ko sa nalaman ko.

Inhale, exhale.

Inhale, exhale.

Ano ba naman iyan. Hindi na natapos na problema? I muttered.

See? Thats what Im avoiding since the beginning. That is the same reason I kept thi
s from you. I dont want to give you problems like this one, he said in a low and e
mbarrassed voice.

How did that happen? I mean, why? When? What the I didnt know which questions to ask
first. I was so confused and scared.

Nalaman ng school ang mga nangyaring frat wars. They have witnesses and yeahpieces
of evidence. As of now, pinag-aaralan nila ang lahat. As for us, we have to wai
t for the verdict.

I winced. Bakit ba kasi kayo nakikipag-away ha? Ano bang problema niyo ng Alpha De
lta Omicron, ha?

Its been an ongoing conflict, but nothing was serious before, not until now, he sai
d in a smooth, almost bored voice. At first, dahil lang iyon sa mga frat activiti
es at sponsorships. Minsan nauunahan namin sila at minsan nauunahan nila kami. M
insan sa mga programa ng frats, e, mas tinatangkilik ng mga estudyante ang sa am
in. Kaagaw namin sila sa mga sponsors, palakasan sa ibang organizations, nandoon
na rin ang kaunting payabangan at popularity. Paminsan-minsan pagnagkakasama sa
iisang lugar kami at ang ADO ay nagkakainitan kaya nagkakasakitan, but thats abo
ut it. Nothing serious, the usual fights that men in groups have. Simula nang it
atag ang mga frats na ito ay iyon lamang ang conflicts na nagaganap. But then, w
hen that Nicholas entered the scene, nag-iba ang lahat, mas lalong tumindi. He a
lways provokes us. He plays dirty. Minsan naiisip ko kung personal reasons ba an
g dahilan niya kung bakit siya ganoon. One time, naglalakad lang si Nate pero ta
ngina binugbog nila, si Rojan na walang kaalam-alam na bigla nilang sinugod at b
inugbog din, then Jigger and Neiji. He paused and looked at me cautiously. You kno
w about that because you witnessed the incident. They were the ones who did that
to Jigger and Neiji.
I gasped and bit my nail.

Information overload.

Information overload.

Sumasakit ang ulo ko. Grabe.

Bakit wala akong kaalam-alam sa mga nangyayari kay KJ? Hindi ko alam na ganito a
ng nangyayari sa CW. Akala ko okay ang lahat dahil parang palagi silang masaya,
nagtatawanan at kwentuhan, nag-aasaran. Occasionally, nag-iinuman at nagkakantah
an. But I didnt know na ganoon pala katindi ang problemang kinakaharap nila.

Gusto kong batukan ang sarili ko. I was never vigilant and a keen observer. Befo
re KJ came back to my life, I was happy in my little bubble at school. I never p
aid attention to rumors and school issues because I just didnt care, and I didnt w
ant to get involved. Ang gusto ko lang, matataas ang grades ko at maka-graduate
sa UP. Iyon lang. Kaya nga never akong sumali sa kahit anong orgs kasi ayoko ng i
nvolvement sa ibang bagay maliban sa pag-aaral.

Was M-Mike one of them? I asked hesitantly.

His mouth dropped open. H-how did you know?

Why didnt you tell me?

He made a face. Hes your friend.

I fell silent.

Ganyan ba siya kamartir? Hindi ko akalain na may pagka-GOMBURZA si KJ. So hindi
niya sinabi sa akin na involved si Mike kasi alam niyang kaibigan ko ito at ayaw
niya akong masaktan pagnalaman ko?

He sighed. And I didnt think it was important for you to know. Kasi kung sasabihin
ko sayong involved ang kaibigan mo, then what? May magagawa ka ba? Problema na n
amin ni Mike iyon. It's between me and that freak. Labas ka sa frat issues namin
. Therefore, I dont see any reasons to tell you about it.

Napahawak ako sa magkabilang pisngi ko at napabuga ng hangin.

Boys and their pride. Boys and their abhorrence for dramas. Boys and their ego.

Napasimangot ako. That freak! Ni hindi man lang niya sinabi sa akin na member din
siya ng frat! He even lied to me. I cant believe he did that. I thought I knew h
im, but I guess two years werent enough to know a person. Hes secretive. Nakakaini
s talaga siya." Dire-diretsong sabi ko. "Pero bakit niyo siya binugbog?

Biglang dumilim ang mukha ni KJ. Umayos ito ng upo at diretsong tumingin sa lawa
. That was a set-up. They recorded it and sent it to the University Council. They
used it as evidence.

Pilit kong inalala ang nangyari ng oras na iyon. Mas lalo akong kinabahan. I was
there!

They edited the video. They cut your role there.

But how did you guys end up there? Yong sa Forestry? Nandoon kayong lahat

Nandoon kaming lahat kasi meeting place namin iyon. We were having a discussion w
hen that damn asshole appeared out of nowhere. We didnt know his reason at first.
Fuck him.

I shuddered. I remember Zachs questions that time.

"What do you want?" Zach asked.

Nakatingin ang lahat kay Mike. Hinihintay ang kanyang sagot.

Pero imbes na sumagot, Mike smirked.

Michael. Zach said spitefully. Stop playing around.

Mike smiled maliciously. Whos playing around, Zach?

Answer the damn question. Rojan shouted.

Mike shook his head in disbelief. Tsk.

Whats the motive? Neiji asked.

Who sent you? Zach asked. This time, mas lumapit siya kay Mike. Halatang nagtitimp
i na siya.

Cowards, Mike said.
Now, it all made sense to me. So that was really what happened, but Mike told me
a different story, I said, almost to myself.

KJ snorted. Of course, he did. Hes a liar, a fucking good one at that.

E, bakit ba kasi mainit ang dugo sa inyo nong Nicholas na iyon?

We still have to find out. Nobody knows. He said, furious.

Hinawakan ko ang braso niya to calm him down. I was glad he did.

That Nicholas. Napapitik ako sa hangin. I saw him at Enchanted Kingdom. I saw him a
t the hallway and even bumped into him. I saw him in front of KFC while I was wa
iting for a jeepney. Napahampas ako ng malakas sa bench. Remembering the cold sta
res he gave me.

I felt him tensed. I saw how he clenched his fists, hard. His eyes narrowed to s
lits. He was blackmailing each of us, every weakness we have. That guy is sick. KJ
said, disgusted. Ikaw ang ginagamit niyang pang-blackmail sa akin. Pero alam kon
g hindi ka niya magagawang saktan, panakot niya lang iyon. Kaibigan mo si Mike,
at alam kong kahit ganoon ang hayop na iyon, I know he cares for you, and he doe
snt want you to get hurt, he said seriously.

Mike. He was a good friend to me before all of these things happened. We were ok
ay. We were happy. I didnt know it would lead to this. Nakakalungkot ang mga pang
yayari.

I shook my head sadly. So anong balak niyo? Maari kayong ma-kick out. Teka, kick-o
ut agad?

He nodded gravely. According to the U.P. Board of Regents, we broke some rules an
d regulations on the conduct of fraternities like inadequate for purposes of ins
tilling discipline and proper conduct and of course, violence. As Ive said, they
are studying the pieces of evidence and interviewing witnesses.

Who are these witnesses?

They wont tell us.

"You think everything will be okay?" Tumingin ako sa lawa at pilit kinakalma an
g sarili.

"I'd like to think of that," sabi niya, pilit pinapasigla ang boses.

"So you have to wait?"

"And we have to find out some things that we still don't understand. And of cour
se, we need to find ways to counter the enemies' claims and dirty plays."

I elbowed him lightly. "Sabi nga sa movie na 3 Idiots, 'all is well.'"

He smiled, sabay ginulo ang buhok ko.

"Wow. Aso ako ha? Aso?" Reklamo ko habang inaayos ang buhok ko.

He laughed.

Hindi ko alam ang dapat kong gawin at sabihin.

Tama naman si KJ, wala akong magagawa. Kahit gusto ko silang tulungan, hindi ko
alam kung paano at kung saan ako magsisimula. Pero sa ngayon, kuntento na muna a
ko sa mga nalaman ko. I was happy that he shared his burden to me. I know how h
ard it is to keep everything to yourself.

Pero alam kong malalampasan ito ni KJ. Si KJ pa? Alam kong kaya niyang lampasan
ito. He's a strong man. Nobody can bring him down.

Pero kung may magagawa man ako, tutulong ako sa abot ng makakaya ko. Hindi ko si
ya iiwan. Hindi ko siya hahayaang harapin ito ng mag-isa.

Tumayo ako at nag-inat.

Nagtatakang tumingin sa akin si KJ.

"Gutom na ako," I stated walking backwards.

He stood. There was an amused look on his face. "What do you want to eat?"

I pretended to think before I turned my back on him and continued to walk. "Isaw
!" I shouted.

I heard him laugh aloud.

I smiled to myself.

Everything will be alright, KJ.

--

Mia's Message: Check out my new story, "The Perilous Haven." Thank you to those
who voted and commented. Thank you to those who added TPH to their reading lists
. The Perilous Haven is far different from TBND. It's not your ordinary love sto
ry. :) A mixture of romance, mystery, thriller, & action.

Credits to http://osa.upm.edu.ph for the fraternity info
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Napamulat ako nang malakas na tumunog ang cellphone sa bedside table ko.

I squinted at the wall clock, sighing when I realized it was only 6 a.m.

Wow. What a wake-up call.

I yawned.

Nakahiga pa rin, tinatamad kong dinampot ang cellphone ko at tiningnan ang calle
r.

Napasimangot ako nang makita ko kung sino.

"Just in time, jerk." I muttered.

I lazily pressed the answer button. What do you want? Malamig kong tanong.

Natawa ang nasa kabilang linya. O, teka lang. Chill. Mainit ang ulo? PMS? Bagong
gising?

What do you want, Michael? I repeated, controlling myself not to yawn again. Ramda
m ko pa ang antok, but I have to maintain my serious tone.

"Ay. Michael? Hindi na Mike? Masama ang gising mo, Miss?"

"What. Do. You. Want."

I heard him clear his throat. I-Im sorry. I was just joking."

"Am I laughing? No. Therefore, not funny," I said sardonically.

"Hey. Are you mad at me?

I rolled my eyes. Why did you call? Hinigit ko ang kumot ko at nag-fetal position.

Nothing. I just missed you. He said in a low voice.

Oh really? I snorted.

Hindi ko pa rin makalimutan ang nagawa niyang pagsisinungaling sa akin. Hindi ko
matanggap na nagawa niya akong paikutin. Pakiramdam ko nagago ako, e. Gustong-g
usto kong kausapin si Mike after the things I saw. But now that I was talking to
him, uminit bigla ang ulo ko. The curiousity turned into anger. Anger turned in
to hatred.

Oh come on. You know I do. He paused. I always do, he sounded serious this time.

I sighed. Kahit paano naging malapit kami sa isat-isa. May pinagsamahan din kami
at kahit paano, mahal ko na rin ang unggoy na ito bilang kaibigan. Siyempre, nag
alit ako sa ginawa niya, but deep down, ayoko pa rin siyang masaktan o mapahamak
. Though I felt betrayed. He deceived me after all.

Mike I started.

Yeah?

Do you have something to say? I mean, do you want to share something? I asked care
fully.

Huh? Wala naman.

Napasimangot ako. Ganoon ba?

"Bakit? Gusto mo ba may sabihin ako?" He chuckled.
"Nevermind."

Ay meron pala! Masigla niyang sabi.

Bigla naman akong napaupo sa kama at sumandal sa headboard. Ano? I asked excitedly
.

Diyos ko po. Buti naman may konsensiya pa ang taong ito at naisipan umamin. Kasi
naisip niya siguro na kaibigan niya ako at dapat sa magkaibigan e hindi naglili
himan, dapat

Singko ako sa exam ko sa major. Tangina. Pero uno ako sa exam sa PE. Galing ko no
h? Bigla siyang humagikhik na parang bata.

Pakiramdam ko ay nag-isang linya ang mga mata ko sa narinig ko. Napakapit ako ng
mahigpit sa cellphone na hawak ko, controlling myself not to throw it. This fre
ak.

Ah. Ganoon ba? Kalmado kong tanong.

Oo. Want to go out with me later? Kain tayo ng proven sa Raymundo. Food trip? Lik
e we always do. Ikaw yata ang pinakamamahal kong kaibigan. I heard him chuckle.

Friend?

Yup. Di ba sabi mo super friends tayo? He laughed. "Natatawa pa rin ako sa 'super f
riends' na term na iyan."

Thats what I thought before, I said coldly.

He stopped laughing. Huh? What do you mean?

I thought youre my super friend, turns out I was wrong after all.

What? Astrid

I trusted you. I thought I knew you, but I really dont know you pala, I said sulkil
y.

"Wait. I dont know what youre talking about. Astrid, what is this? Im damn confused
, he suddenly shouted.

I smiled sadly, though I knew he couldnt see me. Friends never lie to each other,
Mike. Friends never hide something to each other. Friends never hurt each other.
I closed my eyes and turned my phone off.

I was still hoping you'd tell me the truth, Mike. Lastly, friends never deceive
each other.

--

Ano?! Sabay-sabay na sigaw nina Kaye, Cess, at Philip.

Shh! Bunganga niyo naman! I hissed. Ginala ko ang paningin ko, halos lahat ng estu
dyante ay napatingin sa amin.

I smiled apologetically at them and quickly gave my friends a glare.

Nasa cafeteria kami ngayon, having a lunch. I told them the things I knew. After
all, theyre my friends, and I cant lie to them.

Sister, Philip whispered. Pinagdikit-dikit niya ang mga ulo namin. Mike and Nichola
s, both ADO. You and Fafa Karl back together. Fafa Karl cried. Fafa Karl and CW,
about to be kicked out. He inhaled dramatically. Oh my God. Information overload.
I am about to faint. At maarte itong nagpaypay sa sarili.

Grabe naman ang mga nalaman mo, sister! Sumakit ang bangs ko, Kaye said.

Excuse me, te, but you have no bangs. Cess chimed in.

Kaye shot her a defiant stare.

Tinaas ni Cess ang dalawang kamay. Just saying.

I rolled my eyes. Okay. Stop it, you two.

So, ano ang balak ngayon ng CW? Pag-iiba ni Kaye ng usapan.

I sighed. I dont know. Ayokong makialam sa kanila, at alam kong ayaw rin ako ni KJ
na makialam sa kanila. Sabi niya nga, problema nila iyon at sila ang aayos.

Napasabunot sa buhok niya si Philip. Grabe naman ang problema nila, sister. Bakit
ang ibang frats naman tahimik? Bakit sila lang ang magulo?

Sikat, e. Cess snorted.

Oo nga. Ang ibang orgs naman dito sa school ay tahimik. Ang iba nga magkakasundo
pa, e. Ang iba nagbabatian. Pero bakit ang dalawang iyon ay ang laki ng problem
a sa isa't-isa?

CW at ADO, ang gugulo niyo.

I crossed my arms. Malulusutan kaya ito nina KJ? Ha, mga sisters?

Malaysia, sister. They said in chorus.

I scowled. True friends talaga ang mga ito. Bwisit.

--

Pagkatapos namin maglunch ay naghiwa-hiwalay na kaming apat papunta sa kanya-kan
yang klase.

I have a long quiz for my next subject. Kaya habang naglalakad papunta sa Hum Bu
ilding ay binabasa ko ang handouts namin at nagmememorize.
Abala ako sa pag-aaral nang bigla kong napansin si Zach na naglalakad habang nak
ayuko. Nasa Palma Bridge kami, magkabilang side. Nasa right siya, nasa left ako.
Magkaibang direksyon ang tinatahak namin.

Hindi niya marahil ako napansin pero nakita ko kung paano siya humugot ng malali
m na hininga at napailing. His face was set in a grim expression.

Tatawagin ko sana siya para batiin pero nagulat ako nang bigla niyang sinipa ang
bato sa harapan niya.

Yikes. Not a good time to greet someone.

Ipinagkibit-balikat ko na lang ang nakita ko at nagpatuloy maglakad.

Naaawa ako kay Zach. Alam kong problemado rin siya gaya ni KJ. Pero kasi, wala n
aman akong maisip gawin para makatulong. Siguro ang tanging tulong na lang na ma
ibibigay ko ay damayan sila.

Hello, Miss na dating lovedeath, whispered someone from my back.

Holy cow! Dala ng pagkagulat ay naihagis ko ang handouts na binabasa ko. Nagkalat
tuloy ito sa kalsada. Galit kong nilingon ang taong epal na iyon.

Nakangiting mukha naman ni Neiji ang bumungad sa akin. He's wearing a blue shirt
, pants, and sneakers. Doraemon? Ikaw ba iyan?

I made a face. Dali-dali kong pinulot ang nagkalat na handouts sa kalsada at ina
yos. Pag ako nasagasaan dito, mumultuhin ko ang lalaking ito hanggang sa kaapu-a
puhan niya.

Kamusta? Masiglang bati nito.

Lovedeath? I asked grimly.

Yeah. Lovedeath dati, pero lovelife na ngayon. May buhay na ang pag-ibig mong dat
ing namatay. Yihee, sabay sundot sa tagiliran ko.

Napaigtad naman ako and cursed mentally. Remind me that I am not talking to a fi
ve-year old boy.

I gritted my teeth to control my anger. Gusto kong sakalin ang lalaking ito, pro
mise.

Pagkatapos kong ayusin ang handouts ko at ang pagkakasabit ng bag ko ay hinarap
ko ito. Alam mo, magsama kayo ng Supremo mo ha? Parehas kayong corny at baduy. Lo
vedeath? Seriously? Tumalikod ako at nagsimulang maglakad.

Pero nakakatatlong hakbang pa lang ako nang maisipan kong harapin siya ulit at l
apitan. Nang magtapat kami ay hinampas ko ng handouts ko ang noo niya.

Ouch! Hey! What the hell was that for?! Reklamo niya habang hawak-hawak ang noo.

Next time, dont sneak up on me like that again, you freak. I glowered at him before
turning my back on him and walked away.

--

Hows your day? KJ asked.

Nakaupo kami sa tapat ng gate namin. As usual, ang favorite tambayan namin ni KJ
.

Na-miss ko ang ganito. Na-miss ko siyang katabing maupo under the stars. Na-miss
ko ang kakulitan niya. Na-miss ko ang pagiging sarcastic niya. Na-miss ko ang s
mirks niya and those naughty remarks. Last time I sat here was when I was with H
arold. Akala ko hindi na ulit ito mangyayari. Buti na lang...

I made a face. We had a quiz. Perfect ako siyempre. I saw Neiji na hinampas ko sa
noo kasi parang kabute. I talked to my friends, chikahan like forever. I enjoye
d my Creative Writing class because we were asked to write poems. And--wait a mi
nute. Hey!" I punched his arm lightly. "I should be the one asking you that. Ho
ws your day, Mister KJ?

He smirked. Fine, Misis OA.

I suddenly blushed. Enebe nemen. Wag siyang babanat ng ganyan. Nagiging speechles
s ako. Nakakalimutan kong maging sarcastic, e.

Tse. I crossed my arms.

He laughed. Uy, namula siya.

Hinampas ko ang balikat niya. Bwisit. Umayos ka diyan. Isa pang tawa mo itutulak
na kita.

Okay lang. Hihigitin ko naman ang kamay mo para sabay tayong mahulog sa isat-isa. H
e wiggled his eyebrows.

Oh-em-gee.

He. Did. Not. Just. Say. That.

Oh-em-gee.

I stared at him like he was crazy. Are you serious?

I think I am. He simpered. Why? He asked, playing innocent.
Where on earth did you just get that pick-up line? I asked in disbelief. My eyes w
ere still wide.

Napakamot naman ito sa ulo and averted his gaze. Neiji. He cleared his throat.

My jaw dropped.

Diyos ko, bestfriends nga ang dalawang ugok.

He looked at me warily. W-Why?"

I blinked.

"Hey. Are you okay? KJ asked.

Napailing ako and composed myself. I looked at him seriously. Huwag mo nang uulit
in ang banat na iyon ha? I said gravely.

Tila nahihiya naman itong napayuko and shot me a sideway glance. W-why?

I looked at him scornfully. Nakakabwisit, e.

What? He shouted in astonishment.

I nodded. It was awful.

R-Really?

I nodded again. Promise.

O-okay. I wont say it again, he said in defeat, a mixture of amusement and embarras
sment was visible on his face.

I giggled and elbowed him lightly. "That was epic."

He avoided my gaze. Im going to punch that Neiji freak tomorrow, hard on the face,
he grumbled.

Hay naku. Birds of the same feather flock together. Totoo talaga, natatawa ko pa r
ing sabi.

Napakamot ito sa ulo. Hey. We dont, okay? Hes a freak. Im not. He smirked.

I rolled my eyes. Whatever floats your boat, Mister.

Indeed, Misis. He winked.

I gave him a deadpan look. Shut up, creeper.

He gave me a sly smile instead. Flustered?

Asa ka, boy.

Yes. Kaya ang pula ng mukha mo, boy.

Sira ulo ka, boy.

Crazy over you, boy.

Hep! Pinagkrus ko ang mga kamay ko at sinipa si KJ sa paa. Tumigil ka kakaganyan, K
arlito, ha.

Why? Natatawang tanong niya. He elbowed me lightly, too.

Anong trip ng Karly boy na ito at parang kanina pa ako inaasar? Alam kaya niyang
madali akong mag-blush sa mga banat niya?

Grabehan talaga ang lalaking ito. Bakit ang charming? Nakakainis.

I stuck my tongue out.

He smiled. "Very mature."

"The not so mature speaks," I retorted.

He laughed, and I joined him.

It felt good to laugh with him again. Ang sarap sa pakiramdam. Sana laging ganit
o. Sana laging masaya.

Pero tuwing naiisip ko na reality ito at hindi fantasy, bigla akong nalulungkot.

Alam kong hindi namin matatakasan ang problema. At mali naman talagang takasan i
to. We need to face these problems whether we like it or not. We really have no
choice.

Alam ko na pinipilit lang tumawa ni KJ. Alam kong marami pa rin siyang iniisip.
Hindi man niya aminin, alam kong worried siya sa mga nangyayari. I also know tha
t he's scared.

I looked at him. Nakatingala siya, and I know that look. Sadness was etched on h
is face.

I was hoping he would get through with this mess.

On the other hand, anong balita na sa case niyo? Seryoso kong tanong. I felt heavin
ess in my chest. I knew I was being nosy, but I really wanted to know. I didnt wa
nt to show him how anxious I was.

Were still waiting. He sighed and looked at me. That Nicholas just wont stop, he said,
gritting his teeth.

Bakit kaya ayaw niyang tumigil noh? Tsk.

"I don't know," he said in a low voice while playing with his hands.

Pinaglaruan ko naman ang maliit na bato sa harapan ko at nagdrawing ng bulaklak
gamit ang bato. Pero parang ang laki ng galit niya sa inyo. Have you guys, you kn
ow, did something wrong that would make him angry like that? Tumingin ako kay KJ
para tingnan ang reaksyon niya. Pero poker face lang siya.

I cant think of any. He shrugged. That guy is a psychopath, he said grimly.
Napailing ako. Uminit na naman po ang ulo ng bata.

Umisod ako para mas lumapit sa kanya. I held his hand at pinatong sa lap ko.

Naramdaman ko naman ang paghugot niya ng malalim na hininga, a sign that he calm
ed himself.

Sumandal ako sa gate. I sighed. Kailan kaya matatapos ang lahat ng ito?

Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko. I dont know. But youll always be with me, ri
ght?

I stretched my legs; he did the same.

Sinandal ko ang ulo ko sa balikat niya, habang sinandal naman niya ang ulo niya
sa ulo ko. Always.

Ahm. He paused. I ahwell

I chuckled. What? I asked, still leaning my head on his shoulder.

Im sorry. I really am.

I smiled. Its okay.

For the pains Ive caused you. For making you cry. For everything. I am really sorr
y.

Im sorry, too. For not trusting you enough, for not holding your hand firmly, for
hurting you. For everything. I said sincerely.

Naramdaman kong hinalikan niya ang buhok ko bago muling sinandal ang ulo niya sa
ulo ko. I love you.

I smiled. Sino ang kinikilig, mga kababayan?

I may not be the showy type. I may not do mushy things as others do to their girl
friends. I havent even given you flowers or chocolates. Wow. Come to think of it,
I am a bad boyfriend.

I giggled. Big bad boyfriend.

But why did you decide to stick with me? There was a note of amusement in his voic
e.

I closed my eyes and smiled. You said its easy to love me.

Uh-huh. So?

Its easy to love you, too.

He chortled. Because I am awesome like that.

I rolled my eyes. Whatever.

Pinisil niya ang kaliwang pisngi ko.

Aray ko! Napahawak ako sa pisngi ko. Naman. Pula ito bukas. Tsk.

Hinampas ko siya sa balikat. "Bad!"

Tawa lang ang sinukli niya.

Tse. Sumandal ulit ako sa balikat niya.

This time, inakbayan niya ako at hinawakan ng mahigpit ang beywang ko. So what do
es it have to do with sticking with me?

I realized that falling in love is easy, but I also realized that keeping that lo
ve going is hard. However, I chose this. I chose to fall in love with you. I cho
se to keep this love going. I closed my eyes. And I chose to stay with you because
I love you that much that I cant bear the thought of losing you again.

And before I knew it, he suddenly kissed me.

I blinked twice. But then, I closed my eyes and kissed him back.

Naman. Isa rin ito sa mga na-miss ko. Hihihi.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Hay.

Wow, sister. Ang lalim ng buntong-hininga natin, a, biro ni Kaye.

Philip and Cess chuckled.

I glared at them. Tse kayo. I am having a moment.

WeChat ang peg?! Sabay-sabay nilang sabi.

I rolled my eyes. Tse ulit kayo.

WeChat ulit ang peg? They all said in unison before bursting into laughter.

Tsk. Nakakaloka talaga ang tatlong ito. Kalasalukuyan kasi kaming nagla-lunch sa c
afeteria.

I sipped my drink and continued to stare at the space.

My friends kept talking to each other--about their day, about their frustrations
in their subjects, about their terror professors, etc.

Pinagmasdan ko ang paligid, halos puno ang cafeteria.

A steady stream of people came in and went out. Some students were chattering an
d laughing. Some were sleeping, while others were faking a sleep. Some were busy
reviewing. Some were reading books. Some were tinkering on their laptops. Some
were writing something on their notebooks. Some were drowning in music as their
headsets were on.

They were all busy, doing their own things.

I closed my eyes.

Maririnig ang kanilang halakhakan at ang kalabog ng mga kutsara at tinidor.

Gusto ko ulit malunod, malunod sa kaligayahan na naramdaman ko kagabi.

Napangiti ako nang maalala ko ang nangyari.

"Hoy!

Sabay kaming napaigtad ni KJ at dali-daling naghiwalay.

Mga batang ito, sa may tabi pa ng daan nag-aamuyan!" Sigaw ng isang matandang dum
aan sa tapat namin.

Sabay kaming napayuko at napangiwi.
Walang lingon-likod naman na nagpatuloy sa paglalakad si Manong, mumbling incohe
rently.

Sabay kaming nagkatinginan at napahugot ng malalim na hininga.

"Nakakahiya! Syet! Ikaw kasi, halik ng halik! Pwe! Pinunasan ko ang labi ko at pi
naghahampas sa kamay si KJ. Nasigawan tuloy tayo!"

KJ ignored me. Humagalpak na lang bigla ito ng tawa.

I pouted.

Pero patuloy pa rin ito sa pagtawa hanggang napahiga na sa kalsada.

Sira-ulo talaga.

Hindi ko na rin napigil ang sarili ko at tuluyang nahawa sa kanyang pagtawa.

Hindi namin namalayan na gumagabi na pala.

Namiss ko nga talaga ang lalaking ito, ang makulit na frat man na ito.

O, ano, te? Tapos na ang pagmomoment? Kaye elbowed me.

I ignored her. I kept my eyes closed.

Hayaan mo na siya. Para ka namang hindi nasanay sa attitude problem ng bruhang iy
an. Natatawang sabi ni Cess kay Kaye.

I sighed.

Masaya naman ako kagabi. Pero ewan ko ba. Parang may mabigat akong dinadala. Par
ang hirap ang loob kong maging tuluyang masaya. Siguro dahil na rin sa nag-aalal
a ako kina KJ.

Kanina pa ako natutulala, kahit nasa klase. Pero pinilit ko namang makinig sa di
scussion at magsulat ng notes. Pero hati ang atensyon ko. Naku. Hindi pwede ito.
Paano ang grades ko? Sayang naman pag hindi ko ma-maintain.

Hay. Nakakaloka.

Sisterette, will you make kain the sandwich? Nilalangaw na, e. Akey na lerng? Kah
it may kagat na? Untag ni Philip.

I nodded, keeping my eyes closed.

Kahit yata sa pagkain wala akong gana.

Lumipas ang ilang minuto ay nakapikit pa rin ako, iniisip ang mga nangyayari at
mga maaring mangyari.

Si Fafa Karl! Philip shrieked.

Biglaan ang pagmulat ng mga mata ko sabay gala ng paningin sa paligid. Saan?!

Sa puso mo, Philip teased.

I rolled my eyes.

Ayiiiiii, they teased.

Ka-Rita Avila ha, I looked at them disapprovingly. Tama bang pagtripan ako? Makatar
ungan ba iyon?

Yun, o! Kapag si Karl biglang nagigising ang diwa ng isa diyan. 360 degrees pa an
g pag-ikot ng ulo, Cess laughed.

Napahawak sa lamesa si Philip. Wow. How did you know that, Cess? Math iyon, a. Ge
ometry! Can you believe that? Circumference! Nanlalaki ang mga matang sabi nito.

"Whatever," Cess pouted.

Kakahiya naman sa Engineer, Kaye snorted.

I crossed my arms. Harhar. Very funny, guys. I looked at them sternly, pretending
to be annoyed. Dont do that again. Nakakainis ha.

They just laughed.

E, ayaw mo kaming pansinin, e. Tapos na kaming kumain at lahat, nakapikit ka pa r
in at nagmumuni-muni. May sarili kang mundo, Kaye commented.

Oo nga, sang-ayon naman ni Cess.

I ignored them. Humalumbaba ako at pumikit ulit, trying to block the noise aroun
d me.

Sinabi na ngang gusto kong mag-moment, e. Ang eepal talaga ng mga ito.

After a few minutes, someone poked me.

Ateng, si Fafa Karl! Philip yelped.

Ulol mo. I ignored him. Ayaw akong tigilan sa pangjo-joke ng mga ito.

I swear.

Tse!

Oo nga!

Lokohin mo lelang mong panot, bakla ka.

Naramdaman ko na lang ang malakas na pagdapo ng kamay sa likod ng ulo ko na awto
makitong nakapagpamulat sa akin.

What the I stopped in midsentence when I noticed the direction Philips lips were poi
nting.

Nilingon ko ang direksyon kung saan nakaturo ang nguso ni Felipe, and just when
I thought that Philip was playing a joke on me, my jaw suddenly dropped because
of what I saw.
I felt like my eyes were seeing things. I wanted to slap my head. I wanted to pi
nch my cheeks.

I almost died when I saw that suave smile playing on that handsome guys face.

Then, he winked at me.

Oh-em-gee.

Can you believe that? That gorgeous fafaball winked and smiled at me.

Dios mio, Marimar. Awwww. I heard Philip said.

Ang gwapo po. Kaye said dreamily.

Kuha mo, te. Cess commented.

I nodded absentmindedly, still awestruck by that entrancing smile.

How could he be so irresistible and dazzling?

I watched his every movement, from the way he pulled a chair and slowly sat, fro
m the way he looked at his friends to the way he talked to them.

I noticed that one of his friends looked at me, and after a few seconds, his fri
end chuckled.

Ateng, ang laway. Tulo na, untag ni Cess.

Pinagtawanan ka ni Neiji, sister, nakasimangot na sabi ni Kaye.

Then, I woke up from that enchantment and slowly looked at my friends.

Ano, te, na-engkanto ang peg? Natatawang sabi ni Philip.

I blinked, still spellbound. Bakit ang gwapo ng boyfriend ko? I asked in a wistful
tone.

Kaye and Cess chuckled.

Dito naisipan nina KJ mag-lunch? Nakakagulat naman. Bihira lang sila mapadpad sa
cafeteria tuwing lunch, e. Ano'ng nangyari at tila may meeting sila rito? Hindi
pa sila umo-order ng food. Nag-uusap lang sila at tahimik na nakikinig sa sinas
abi ng bawat isa.

"Kinikilig ako," I exclaimed.

Ikaw na. Nakataas ang isang kilay na sabi ni Philip.

Tinaasan ko rin ito ng isang kilay. Alangan namang ikaw.

Inirapan naman ako ni Philip.

That smile and that wink. Ansaveh? Cess commented.

Ikaw na ulit, said Philip, nakataas pa rin ang isang kilay nito.

I did the same. Alangan namang ikaw pa rin.

Cess and Kaye laughed loudly.

--

Hows your day? KJ asked.

I smiled. It was okay. Yours? Naglalakad kami papunta sa parking lot. Tapos na kas
i ang klase ko, at kakatapos lang ng klase niya. I waited for him sa library, at
doon naman niya ako sinundo.

He just shrugged. Its

His phone suddenly rang.

Tsk. What now? He mumbled as he hurriedly took his phone inside his jeans.

Nagkibit-balikat na lang ako at nagpatuloy sa paglalakad.

Hello, KJ answered gruffly.

I pretended not to listen and busied myself browsing the book I was holding.

What? Again? Napasabunot ito sabay buga ng hangin.

I looked at him, a worried frown crossed my face.

He forced a smile, giving me an assurance that hes okay.

But I know better.

Wait for me. He ended the call.

Is everything okay? I asked worriedly.

He nodded reluctantly. You go first, okay? Wait for me there. This will take only
a few minutes.

Okay, I smiled at him.

He smiled back. Wait for me.

I nodded once more.

Dali-dali siyang tumalikod at tumakbo palayo.

Napailing na lang ako at nagsimula ulit maglakad papunta sa parking lot.

At nang sa wakas ay malapit na ako sa kotse ni KJ, bigla kong napansin ang isang
lalaki na nakasandal dito.

Nasa kabilang side siya ng kotse at nakatalikod na nakasandal, abala ang lalaki
sa pagtetext.

Nang makarating sa tapat ng kotse ni KJ ay tumikhim ako ng malakas na biglang ki
nalingon ng lalaki.

Hindi ko inaasahan ang tumambad sa akin.

Fafa, I mean Zach? Gulat na gulat kong tanong, nanlalaki ang mga mata ko, at alam k
ong laglag jaw ang peg ko.
Astrid? Gulat din na tanong nito.

What are you doing here? Namamangha kong tanong.

Zach smiled. Umikot ito at lumipat sa kabilang side. Ngayon ay kaharap ko na siy
a. I was waiting for Karl.

Oh. He left. Kakaalis lang. Tinext mo ba?

I did. I told him that Im here, and Ill wait for him.

I see. Mabilis lang yon. Dont worry. Sabi niya saglit lang siyang mawawala. I gave h
im a reassuring smile.

I know. Sumandal ito sa kotse.

Ginaya ko naman ang ginawa niya. Wala kasi akong susi ng kotse ni KJ. So no choi
ce kung hindi ang maghintay sa labas nito.

Sandaling katahimikan ang namagitan sa amin.

I glanced at Fafa Zach. Seryoso itong nakatingin sa malayo at tila may iniisip.

Uy. Hows life treating you? I elbowed Zach lightly kasi feeling close ako sa ex-cru
sh ko. Bakit ba? Hehe.

He gave me a smile, a smile that did not reach his eyes. Pretty good?

Patanong talaga?

Because pretty good is relative. Tumawa ito ng mapakla.

I gave him a comforting smile.

He sighed, nakatingin pa rin sa malayo. I dont know if Im going to graduate this se
m. So yeah, lifes pretty awesome. Ha-ha.

Graduating na nga pala si Zach. Sayang naman kung maki-kickout sila. Last sem na
niya, e.

Napailing ako. Ikaw talaga. Pa-cool pa rin. Pare-parehas kayo nina Karlito, e.

E, ganyan talaga. Mga gwapo, e.

We both chuckled.

Nagagawa pa rin niyang tumawa at magbiro. Kakaiba talaga.

Tiningnan ko rin ang direksyon na tinitingnan ni Zach.

I sighed.

We fell silent again.

Si KJ at ang CW.

Grabe talaga ang mga lalaking ito. Nong nagpasabog ang Diyos ng lakas ng loob at
katatagan, sinalo na yata ng mga lalaking ito.

I glanced at Zach, who seemed to be lost in his thoughts again.

Seriously, whats up with you guys these days?

Nagkibit-balikat ito. Heto, naghihintay ng verdict kung kailan kami balak sipain,
sabay tawa ng mapakla.

I smiled sadly. Dont worry. Maayos din ito.

Sana nga, he said in a low voice.

Ano ka ba? Malulusutan niyo iyan. Kung wala kayong ginawang masama, wala kayong d
apat alalahanin.

May ginawa rin naman kaming masama. Nakipagbugbugan kami, sabi niya na parang nagp
apaliwanag lang na ang mundo ay bilog. Pero hindi naman kami ang nauuna, e. We we
re provoked.

I nodded in agreement. I know that. I know KJ since we were born. Hindi si KJ ang
nang-uuna sa away. He will never hurt someone unless hes hurt first.

He nodded as well. Same goes to the group. We will never hurt others unless they
did something wrong to us or to the ones we love, he said seriously.

Hinawakan ko ang balikat niya. It will pass. You will make it. I know you can. Ka
yo pa. Kung ano man ang pinagdadaanan niyo ay alam kong malalampasan niyo.

Nagulat naman ako nang biglang tumalim ang tingin ni Zach. It was a cold and har
sh stare.

Natigilan ako at natakot.

Oh my God. Did I say something wrong?

Hala. Anyare?

Nanginginig pa rin ako sa takot habang nakatingin kay Zach.

Subalit nang matitigan kong mabuti ang kanyang mga mata ay napansin kong hindi s
iya sa akin nakatingin kung hindi sa kung ano man ang nasa likod ko, lampasan an
g tingin niya.

Dahan-dahan akong humarap para tingnan ang tinitingnan niya.

Napakapit ako ng mahigpit sa kotse.

Pakiramdam ko ay nanghina ako kaya doon ako kumuha ng lakas para manatiling naka
tayo.

Si Nicholas.

He was giving Zach the same cold and harsh stare.

Dahil nga malayo siya sa amin, ay binase ko ang sinabi niya sa galaw ng bibig ni
ya. He mumbled something, something like "We're not done."
Pakiramdam ko ay nanindig lahat ng mga balahibo ko.

Mababakas sa mga mata niya ang matinding galit habang nakatingin kay Zach. Ang m
ga mata niya ay tila apoy na handang sunugin si Zach. Kung bakit ay hindi ko ala
m.

Bakit ba nakakatakot ang lalaking ito? Samantalang pagnakikita ko naman dati ito
sa school ay mukha lang siyang delinquent at tamad, pero hindi ganito na para s
iyang devil. Nakakagulat. Ganyan ba katindi ang galit na dinadala niya sa grupo
nina KJ?

All of a sudden, Nicholas shifted his gaze to me.

Then, he smirked before turning his head to look back and forth.

After a few seconds, Zach and I just watched him as he turned his back and slowl
y walked away.

Saglit akong natulala. Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nakatayo ni Zach h
abang nakatingin sa direksyon na tinahak ni Nicholas, palabas siya ng UP Gate.

I looked at Zach. W-what w-was that? I suddenly asked Zach after a few minutes.

Astrid, stay here, he said firmly, as his eyes were never leaving the spot where N
icholas stood a while ago.

I nodded, confused.

Tell Karl that Ill call him instead.

O-okay.

Ill go ahead.

Before I could answer, Zach suddenly ran toward the direction Nicholas was going
.

Gusto ko siyang pigilan, gusto ko siyang sigawan para huminto.

Pero nanatili akong nakatayo, nanatiling nakatikom ang bibig ko.

Hey. Are you okay? A familiar voice asked.

I remained standing, flabbergasted, while gazing after the retreating figure.



--

Update? Baka bukas ulit. :)
--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Astrid?

Ramdam ko ang panginginig ng katawan ko, pinaghalong nerbiyos at takot.

Zach, why do you have to be that stupid? What were you planning to do?

Dali-dali kong kinuha ang cellphone ko sa bag at mabilis na nag-type.

To: The Almighty KJ
Zach left. Call him, ASAP. He might be in danger.

Nanlalamig ang mga kamay ko. Natatakot ako sa maaring mangyari kay Zach.

Sana okay lang siya. Sana nag-iisip siya. Sana hindi siya gumawa ng ikapapahamak
niya. Sana hindi niya sinundan si Nicholas. Sana hindi katangahan ang pairalin
niya. Please lang.

Napabuga ako sa hangin.

Argh! God. These guys are frustrating. Theyre mulish and reckless.

Napakamot ako sa noo ko. Kainis!

Nanginginig na tinago ko sa bag ang cellphone ko.

Sumandal ako sa kotse ni KJ. God. Anong gagawin ko? Oh my God. Oh my God. Napakagat
labi ko

Bigla kong naramdaman ang paghawak ng mga kamay sa magkabilang-balikat ko.

Huy. Astrid? What happened?

What if something bad happens? Oh my God. I really cant

Marahan akong niyugyog ng taong iyon.

Awtomatikong napatigil ako sa mabilis na pagsasalita. Tila natauhan naman ako sa
ginawa niya.

Dahan-dahan akong humarap sa kanya.

Bakas marahil sa mukha ko ang matinding nerbyos.

M-Mike? I stammered.

Hey! Ano? Ayos ka lang ba? He asked worriedly.

Si

Sino?

Saglit akong natigilan. Sasabihin ko ba sa kanya?

Bigla kong naalala ang nangyari sa Freedom Park nong gabi na nakita ko siyaat si N
icholas.

Delikado. Paano ko naman sasabihin sa kanya, e, mukhang close sila ng nakakatako
t na Nicholas na iyon.

And speaking of Mike...I quickly switched to my poker face. I needed to show him
that I havent forgotten what he did.

Its none of your business. Now, leave me alone. Marahas kong tinanggal ang mga kama
y niyang nakakapit sa akin.

Astrid naman

Shut up!

Naramdaman kong nag-vibrate ang cellphone ko kaya naman dali-dali ko itong kinuh
a muli sa loob ng bag. Tiningnan ko ang screen.

KJ was calling.

I quickly pressed the answer button.He KJ cut me off.

Stay there. Ill go after him, He said hurriedly.

But I

Please His tone was almost pleading. Stay there.

O-okay.

He ended the call.

I sighed. Lord, please. Keep them safe.

Any moment, maloloka na talaga ako, promise. Kaunti na lang. Naguguluhan ako sa
mga nangyayari. Si KJ. Si Zach. Si Mike. Si Nicholas.

Ay naku, Diyos ko! Sumasakit na ang ulo ko sa mga lalaking ito.

Whos that? What happened? Pag-uusyoso ni Mike.

I almost forgot I was with him. Again, its none of your business, I said harshly.

He sighed, frustrated. Why are you acting like this? Are you mad at me? Have I do
ne something wrong? What? Napasuklay ito sa buhok.

Why dont you ask yourself? I shot back.

Care to enlighten me?

I didnt respond.
Astrid naman! Iniiwasan mo na nga ako nitong mga nakaraang araw, e. Ni hindi ka n
agrereply sa mga texts ko, tapos hindi mo sinasagot ang mga tawag ko. The last t
ime we talked over the phone, e, hindi maganda ang kinatapusan ng usapan natin,
e. He paused and looked at me seriously. Whats up with those acts? He sounded sad.

I looked at him carefully. He looked really aggravated and well...sad.

Siguro nga panahon na para i-confront ko siya tungkol sa nakita ko. Ayoko nang m
agpaligoy-ligoy pa. Sa palagay ko kasi, e, walang balak umamin ang lalaking ito.
Kung hihintayin ko pa itong umamin ay para na rin akong naghihintay ng pagputi
ng uwak. Pwes, daanin natin sa Santong paspasan. Do you really want to know? Nakat
aas ang kilay na tanong ko.

He nodded. Bakas ang pagmamaka-awa sa mga mata nito.

Will you tell me the truth? I asked, scrutinizing him.

Of course, he answered without hesitation.

I sighed.

I decided to take this moment to talk to him.

Nagsimula akong maglakad.

Sumunod naman sa akin si Mike at sinabayan ang paglalakad ko.

Dumiretso ako sa bench malapit kay Oble.

Naupo ako.

He did the same.

Kung gaya dati na halos magkadikit kami sa upuan habang nagkwekwentuhan at nagku
kulitan, ngayon naman ay may espasyo na namamagitan sa amin. Naramdaman marahil
ni Mike na seryosong galit ang nararamdaman ko, at hindi ito basta-basta mapapaw
i ng panlilibre niya sa akin ng large fries at hot fudge sa Mcdo, ng burger sa K
FC, ng siomai sa Papu's, ng chocomilk sa D3, at ng malaking V-Cut at Pringles.

Saglit na namayapa ang katahimikan sa aming dalawa.

Pinagmasdan ko ang dalawang batang nagtitinda ng Sampaguita na naghahabulan. Pai
kot-ikot sila sa isang bakanteng bench. Napangiti ako nang madapa ang batang bab
ae, pero imbes na pagtawanan ng batang lalaki ay nilahad nito ang kamay niya par
a alalayan tumayo ang batang babae. Now that was sweet.

I remember that exact moment when KJ and I were kids. Naghahabulan din kami noon
sa may garden nila. At dahil may pagkalampa ako nong bata ay nadapa ako. Pero si
yempre, as expected, tinawanan lang ako ni KJ. Nagpagulong-gulong siya kakatawa
habang nagpagulong-gulong naman ako kakaiyak.

Astrid Basag ni Mike sa katahimikan. What is it? Bakas ang pag-aalinlangan sa boses n
ito.

I turned to him. It's now or never.

Hindi ko alam na sumali ka sa Alpha Delta Omicron, I said, straight-faced.

Napanganga siya. Hindi niya marahil inasahan ang sinabi ko.

May ilang segundo ang lumipas bago siya nakasagot. I..I can..I can explain, Astri
d. Natatarantang sabi niya.

I smiled bitterly. Go ahead.

Humugot siya ng malalim na hininga bago sumandal sa bench. Tumingin siya sa lang
it at ngumiti ng malungkot. Sa totoo lang, hindi ko inaasahan na malalaman mo. He
paused. Akala ko kasi kaya kong itago ito sayo. Akala ko kaya ko hanggang maka-gra
duate. Alam ko kasi ang stand mo sa frat na issue. I know youre against it. Do yo
u still remember, first year, first sem, we saw someone dancing at the middle of
the road. We heard someone say that the man was undergoing frat initiation.

Naaalala ko nga ang pangyayaring iyon. Kakatapos lang namin ng klase. Naglalakad
kami ni Mike papuntang Mcdo nang bigla kaming nagulat sa isang lalaki na nagsas
ayaw habang naka-pink na blouse at pink na shorts. Napatigil kaming mga naglalak
ad na kakalabas lang ng klase, pinanood namin siya. He was wearing make-up. Mari
rinig ang halakhakan ng mga estudyante habang pinapanood ang lalaki. He just kep
t dancing even without music. At first, Mike and I were laughing our asses off.
We thought it was funny, until we saw the guys face. He looked embarrassed. Mukha
siyang napipilitan lang sa ginagawa niya. Tapos napansin namin ang mga lalaki s
a gilid na halos mamatay kakatawa. All of them were wearing blue shirts. They ha
d the same haircut. Nagkatinginan kami ni Mike. We knew who they were. Frat men.

"We thought he was some crazy guy acting cool," Mike said,
Then, we stopped laughing, I added.

He didnt answer.

I told you my frustrations about the incident we have witnessed. I was angry at t
hose guys. Sumandal din ako at tumingin sa langit.

I got scared. Alam ko kung gaano ka kagalit sa mga frat men. I thought youd hate m
e to death. So, I didnt tell you I joined, he said seriously. Ironically, your boyf
riend is a frat man. Hes not just a frat man. Hes the fucking leader, his voice tur
ned cold.

I winced at that.

Mike was right. I have always hated frat men and their arrogance. However, its qu
ite funny and bizarre how I fell in love with a frat man. The irony of life.

But still, you should have been honest with me. You should have told me. Were frie
nds, I said sullenly.

Alam ko. Natakot lang talaga ako sayo at sa magiging reaksyon mo.

Thats why you lied.

I had to.

Youre a coward.

I didnt say I wasnt. He chuckled.

Matagal ko nang gustong tanungin ito sa kanya. Matagal na akong curious. Hindi k
o na papalampasin ang pagkakataong ito. Hindi na niya ako matatakasan. Anong ginaw
a mo talaga sa Forestry that time when I saw you with KJs group?

Natigilan ito. Umayos sa pagkakaupo at iniiwas ang tingin sa akin. I told you the
reason already.

Umayos na rin ako ng pagkakaupo at tumingin sa kanya. Youre lying.

Im not, he said, still looking not looking at me.

If one thing's for certain, it's the fact that Mike was lying about the Forestry
incident.

You are.

I said Im not.

Then, look at me! I almost shout.

Dahan-dahan siyang humarap sa akin, pero hindi niya ako tinitingnan sa mata. Nak
atingin siya sa baba.

Bakit hindi ka makatingin sa akin ng diretso? I crossed my arms.

He bit his lip. Look, lets not get into this

Mike was cut off in midsentence when someone grabbed his shirt.

What the fuck are you doing, you asshole?! KJ shouted.

I gasped.

He was about to punch Mike on the face when Zach immediately held KJs hand.

Karl, no! Zach uttered in annoyance.

Let go of my hand, Zach! Stay out of this! KJ was screaming.

Nabahala ako nang tumigil sa kani-kanilang ginagawa ang mga estudyanteng malapit
sa amin. Lahat sila ngayon ay nakatingin sa amin.

Tumayo ako at lumapit kay KJ. Let him go, I whispered. "Pinagtitinginan na tayo."

He ignored me. Zach, bitawan mo ang kamay ko kung ayaw mong ikaw ang suntukin ko,
he warned.

Ang kaninang pagkagulat sa mukha ni Mike ay napalitan ng pangungutya. What the fu
ck are you waiting for, prick? Mike smirked. Nakapameywang pa ito habang nakangit
i ng nakakaloko.

Napatingin naman ako kay Mike at napakunot-noo. Did he really say that? Did he r
eally curse? Is this the other side of Mike?

Hawak pa rin ni Karl ang damit nito. He gave Mike a sharp look. You motherfucker

Do you really want us to get kicked-out? Zach said matter-of-factly. Go ahead. Do w
hatever you want. He let go of Karls arm. Naupo siya sa bench na inuupuan namin ni
Mike kanina. Sumandal pa ito sa bench at nilagay ang mga kamay sa likod ng ulo,
pinagmasdan lang kaming tatlo na tila nanonood ng telebisyon. Its amazing how Za
ch was still calm despite this situation.

How did he get here anyway? Did KJ find him?

Well, I was glad hes okay. He didnt look hurt or whatever.

Binaling ko ang atensyon ko kay Karl na nanginginig pa rin sa matinding galit. P
ero dahan-dahan niyang binitiwan ang pagkakahawak sa damit ni Mike. Naikuyom na
lang niya ang kanyang mga kamao.

Mike just smirked again. Aww. Too bad. I was waiting for that punch. Nakangiti, pe
ro mababakas sa mga mata niya ang galit.
Hes really provoking Karl, isn't he? What does he really want to happen?

I sighed, frustrated. Mike, please Nagulat ako nang bigla akong higitin ni KJ at ya
pusin.

Napasinghap ako at napatingin sa kanya. Ang kaninang hindi makontrol na si KJ ay
biglang naging kalmado.

Karl looked at Mike with his infamous poker face, then he smirked. Leave my girlf
riend alone. If I ever see you near her again, I wont think twice beating the shi
t out of you and breaking your fucking neck, you shithead, he said venomously.

What if I dont? Pang-aasar ni Mike.

Hindi ko makita ang reaksyon niya dahil nakayapos pa rin sa akin si Karl. Nakata
likod ako kay Mike. Sinubukan kong kumalas pero mukhang wala siyang balak pakawa
lan ako.

Karls eyes turned to slits as he hugged me tighter. Dare me.

Ilang segundo ang lumipas, matalim na tingin lang ni KJ ang nakikita ko. Hindi r
in naman umiimik si Mike.

Lets go, Zach suddenly said.

Hindi ko namalayan ang biglang paglapit niya sa amin ni Karl. Inabot nito kay Ka
rl ang bag at mga libro ko.

Gamit ang isang kamay ay binitbit ni KJ ang mga gamit ko habang ang isang kamay
ay mahigpit na nakayapos pa rin sa akin.

Hindi ko na nakita ang reaksyon ni Mike dahil nagsimula nang maglakad si KJ haba
ng hindi pa rin ako binibitawan.

Nagsitabi naman sa daraanan namin ang mga estudyanteng nakiusyoso. Dahil sa hiya
ay yumuko na lang ako at binaon ang ulo ko sa dibdib ni KJ.

--

Nang makararing kami sa sasakyan ni KJ ay bumitaw na siya sa pagkakayap sa akin
at nilagay ang mga gamit ko sa backseat.

Ill go ahead, nakangiting pamamaalam ni Zach.

Tatalikod na sana siya pero bigla ko siyang tinawag.

Yes? He asked, still smiling.

What happened? Where did you go? Nag-aalalang tanong ko.

Diyan lang sa tabi-tabi. Nagpahangin. He smirked.

Kinabahan ako. Bwisit na lalaki ito. Akala ko kung napaano na.

I sighed with relief. Buti okay ka lang.

Of course. Why wouldnt I be okay? He wiggled his eyebrows.

I shrugged and smiled at him.

Zach smiled back. See you around. Tumango siya kay KJ na nakatayo sa tabi ko at na
kapameywang. Tumalikod na ito at nagsimulang maglakad.

Pagkaalis ni Zach ay hinarap ko naman ang lalaking katabi ko. What happened? How
did you find him? Nakataas ang isang kilay na tanong ko.

Salubong pa rin ang kilay ni KJ. Lets go, he ignored my questions.

Pumasok na ito sa kotse at naupo sa drivers seat.

Ang sungit talaga. Iwan ba ako sa labas?

Binuksan ko na rin ang pinto at naupo sa tabi ng masungit na lalaki.

Tiningnan ko siya. Abala siya sa pag-aayos ng buhok niya habang nakatingin sa sa
lamin sa kotse.

Karl

What? He asked as he was still fixing his hair.

Im glad na-control mo ang sarili mo kanina. Napayuko ako. Buti na lang hindi niya t
inuloy ang pananakit kay Mike. Tama si Zach. May kaso pa silang nakabinbin. Kung
dadagdagan niya ay baka tuluyan na silang patalsikin sa paaralan.

Silence filled the car.

Kahit pa ganoon si Mike, ayoko pa rin namang makitang nagkakasakitan ang boyfrie
nd at kaibigan ko. Ayoko rin makita na nananakit si KJ. At lalong ayoko rin siya
ng masaktan habang nakikipag-away.

Naramdaman ko na lang na hinawakan ni KJ ang baba ko at iniharap ang mukha ko sa
kanya.

Nagtama ang aming paningin.

Astrid, Ill protect you, whatever it takes, even if I have to give up my own life.
--

Copyright © ScribblerMia, 2012

A rapid string of incessant beeps harassed my ears in the morning.

What the fries, I hissed.

The sound kept ringing.

Seriously?

I tried to reach the snooze button of my alarm clock without getting up.

I hit snooze.

The warmth of my bed. My comfy pillows. Who would want to drag me from here and

Astrid! You sleepyhead!

There you go. Just when I was about to be comfortable and fall back to sleep, my
monster mom would kill it.

I curled back in my bed.

In a count of three, young lady!

I buried my head in my Hello Kitty pillow.

Im not joking. One!

I want to sleep. I want to sleep. I want to sleep. I chanted in a muffled manner.

Two!

Hay naku! Fine! Im up, okay? Stop that counting, I shouted back.

I hate mornings. No, I detest mornings to the Pluto and back.

--

Pabagsak kong sinarado ang pintuan ng kotse ni KJ at nakasimangot na umupo sa pa
ssenger seat.

Hey. Arent we a bit cranky here? Natatawang sabi ni KJ.

I crossed my arms. Just drive, I demanded.

KJ smirked. Whatever you say, my lady. He started the engine.

Your British accent sucks. Big time, I snorted.

Well at least, Im not some grouchy old maid in the morning, he retorted, smiling pl
ayfully.

Jerk. I mumbled.

He chuckled. At dahil sa tawang iyon, hindi ko napigilan mahawa sa kanya. Hay na
ku ka, Karly boy.

After a few minutes, I looked at him. Seryoso siyang nagmamaneho, tila may malal
im na iniisip. I already have a hunch.

Hows it going? I asked him.

Saglit siyang tumingin sa akin. He looked serious. Kakausapin nila kami next week
on Wednesday.

Sino nga pala ang nagiimbestiga ng kaso niyo? Alam kong nag-aalala siya. Wala nama
n akong magawa kung hindi ang gayahin siya--maghintay. Pero nalulungkot ako kapa
g nakikita ko siyang ganyan. Hindi man niya aminin, alam kong problemadong-probl
emado siya at kinakabahan. Halata naman, e. Pero pinipilit pa rin niyang takpan.
KJ talaga.

OSA daw muna tapos dadaan pa sa kung saan-saan," he answered, looking bored.

I nodded. "Aja." I grinned.

Saglit siyang sumulyap sa akin at ngumiti, "Aja, misis."

--

Sige, sige. Papasama na lang ako sa inutil kong boyfriend. Sana available siya. I
sighed before pressing the end call button.

Kakatapos lang ng klase ko. Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa isa sa mga steps ng
Humanities Building.

I texted KJ.

To: The Almighty KJ
Di makakasabay sina Philip, e. Wala akong kasabay mag-lunch. Free ka ba? Sabay ta
yo sa caf?

Wala pang isang minuto ay tumunog na agad ang cellphone ko.

From: The Almighty KJ
K

Wow lang. Ang haba ng sinabi niya. Sana man lang binuo na niya. O-K-A-Y. Para ka
hit paano, e, umabot ng four characters. Kaloka.

Hay naku. Yong ang haba-haba ng sinabi mo tapos K lang ang reply? Tangina this.
showall.png
Napasimangot na lang ako at tumayo. Pinagpagan ko ang pwetan ng pantalon ko at s
inukbit ang bag ko.

Naglakad na ako papunta sa cafeteria at nang makarating ay nagsimulang maghanap
ng mauupuan.

Buti na lang may bakante pa.

Dali-dali akong naupo at pinatong ang mga gamit ko sa bakanteng silya.

Habang hinihintay si KJ ay nagbasa-basa muna ako ng notes para sa next subject k
o.

Maya-maya rin lang naman ay dumating na siya kasama si Zach.

Oh-kay. Anong meron?

Hindi rin naman maiwasan ng karamihan sa mga tao sa cafeteria ang mapatingin sa
mga bagong dating na lalaki. Ganyan talaga pag mga pa-cool at mayayabang, madali
ng napapansin. Hay naku.

Sila na. Sila na talaga.

Ginala ni KJ ang paningin at nang magtama ang paningin namin ay simpatiko siyang
ngumiti. Jeez. Yabang talaga. Kung hindi ka lang gwapo. Naku, naku, naku.

Balewalang naglakad ang dalawa palapit sa pwesto ko. Hindi sila aware sa titig s
a kanila ng mga babae dito sa cafeteria. Hmp. E, 'di sila na ang headturners at
mouth-watering.

Hungry? Nakangiting tanong ni KJ bago naupo.

I nodded.

Zach greeted me with a smile.

I smiled back.

Anong meron? Bakit kaya kasama ni KJ si Zach? Usually sina Neiji, e.

I mentally sighed. Weird.

What do you want to eat? KJ asked.

Dalawang rice, fried chicken, one-piece barbecue, iced tea, and French fries. I ga
ve him a sheepish smile.

Napanganga si KJ. Baka may gusto ka pang idagdag? Baka gusto mong bilhin ko rin a
ng isang stall dito ng pagkain? Wag ka nang mahiya. Magsabi ka lang, he said dryly
.

Napatawa naman ako. Weh. Di nga? Kaya mo?

KJ huffed. Takaw, he murmured before going to the stalls.

Nakangiti ko lang siyang pinagmasdan palayo. Pikunin talaga. Haha.

That was mean, Astrid, Zach said, an amused smile visible on his lips.

E, ang sarap pagtripan, e. Pikunin kasi ang lolo mo. I laughed.

Zach laughed as well. Pero biglang tumunog ang cellphone niya so he stood and ex
cused himself.

Humalumbaba na lang ako habang hinihintay si KJ.

I ran my fingers through my hair and stared at nothing in particular.

Hoy, untag ni KJ.

Napapitlag naman ako sa gulat. Problema mo?

KJ just smirked. Dala nito ang mga inorder ko na may kasamang dalawang chocolate
shake.

Jerk, I hissed.

Wheres Zach? Sabay upo sa tabi ko.

Someone called so he went outside, I replied. Akin na ang food ko!

Atat, e. O, ayan. Ubusin mo lahat iyan, ha? He said sarcastically. Kinuha nito ang
isang chocolate shake at ininom.

Nagtataka naman akong napatingin sa mga pagkain na nasa harapan ko. Kumpleto nam
an ang order ko. Pero nasaan ang pagkain nila ni Zach?

Hoy, Karly Boy. Nasaan ang pagkain niyo ni Zach?

Were done eating lunch. Sinamahan lang kita, he answered nonchalantly.

Napatingin naman ako sa kanya at hinampas siya sa balikat.

Nanlaki ang mga mata ni KJ. Hey! What was that for

Bigla ko siyang pinisil sa magkabilang pisngi. Awwww. Ang sweet naman ni boyps.

Aray! Ano ba! Reklamo niya sabay pilit tinatanggal ang mga kamay ko na nasa mga pi
sngi niya.

Ang sweet-sweet talaga. Dahil feel ko lang siyang pagtripan ay patuloy pa rin ako
sa pagkurot sa mga pisngi niya.

What the hell, Astrid! Keep your fucking hands off me! Natatarantang sabi ni KJ.

Wow. Anong kalandian ito? Natatawang sabi ni Zach bago muling naupo.

Yikes. Nakakahiya.

Awtomatikong tumigil ako sa pang-aasar kay KJ. I tried hard not to laugh at him.
Mukha siyang kamatis. Pulang-pula ang kanyang mga pisngi.
Oh. Will you look at that? Youre so cute, bro. Zach said amusedly, shaking his head
.

I giggled under my breath and started to eat.

Bwisit. Hawak-hawak ni KJ ang kanyang mga pisngi habang umiinom ng shake.

Aww. Ang cute talaga. Nakahawak sa dalawang pisngi habang umiinom ng shake. What
a sight!

At parang nabasa naman ni Zach ang nasa isip ko dahil bigla siyang napatawa haba
ng iniinom ang kanyang shake.

What? Asik ni KJ.

Sabay kaming umiling ni Zach. Nagkatinginan kami habang pigil na pigil pa rin an
g pagtawa.

"Ano nga?" Kunot-noong tanong ni KJ habang nakahawak pa rin sa kanyang magkabila
ng pisngi.

Zach winked.

I coughed, controlling myself not to laugh aloud.

Zach continued drinking his shake.

Nagpatuloy naman ako sa pagkain habang nakangiti.

You ungrateful woman. Kunwaring nagtatampong sabi ni KJ. Nakasimangot niyang inii
nom ang shake, and again, hawak pa rin ang kanyang cheeks.

What a funny sight talaga!

Pikon. I stuck my tongue out at him sabay kagat ng fried chicken sa harapan niya.

He smiled and pinched my cheek.

Hey! I complained. Muntik ko na tuloy mahulog ang chicken ko. Epal talaga nito.

Am I still needed here? Singit ni Zach. OP naman ako rito, e. Bakit ba ako sumama p
a sayo? Zach asked KJ, wiggling his eyebrows.

Dumampot ng isang piraso ng fries si KJ at binato sa mukha ni Zach.

Hey! What the Natigil sa pagsasalita si Zach at tumitig sa may pintuan ng cafeteria
. Malapit kasi kami rito.

Napatingin din kami ni KJ sa tinitingnan ni Zach.

Pumasok si Nicholas kasama si Mike at iba pang miyembro ng Alpha Delta Omicron.

Madilim ang mukha ni Nicholas habang wala namang mababakas na emosyon sa mukha n
g kanyang mga ka-miyembro, ganoon din si Mike.

I gasped when I noticed something on Nicholas face. May malaki at nangingitim na
pasa ito sa pisngi. Mayroon ding sugat malapit sa bibig nito.

Nang mapadaan siya malapit sa bakanteng silya at malakas niya itong sinipa. Dahi
lan upang matahimik ang mga tao at mapatingin sa mga bagong dating.

Tiningnan ko ang dalawang kasama ko. Nakatingin lang si KJ sa shake at balewalan
g umiinom habang si Zach naman ay nilalaro ang straw ng kanyang shake habang nak
angiti.

Oh my God. Whats wrong with these two? Baka biglang sugurin sila ng mga ADO. Theyr
e like what, 16 people.

I started to fret.

Iginala ko ang paningin sa paligid. Wala akong makitang ka-frat ni KJ. Dalawa la
ng sila rito. Kung magkakaroon ng frat war dito ay dehado ang dalawang ito.

Siniko ko si KJ. K-Karl

Penge ng fries ha? Nakangiting tanong ni KJ sabay kuha ng fries.

I stared at him, astonished. Ano to? Naghihintay na lang ng kamatayan?

I poked him, worry evident on my face.Hoy, Karl

Kakainin mo ba ang barbecue? Akin na lang, ha? Nang-aasar pang sabi ni KJ sabay ku
ha at kagat sa barbecue.

Okay. Farewell, barbecue.

Pero teka! Ni hindi man lang mababakasan ng takot o pag-aalala ang mukha ni KJ.
Ano ba itong lalaking ito? Tao pa ba ito?

Tiningnan ko si Zach na pinaglalaruan ang straw sa shake niya. Nakangiti pa ang
loko habang tinutusok tusok ang mga sago.

Maygad. Ano ba ang gagawin ko sa dalawang ito?

Nabitawan ko ang spoon and fork ko. Nawalan na yata ako ng gana kumain. Gutom na
man ako kanina, e. pero sa sitwasyon ngayon, mukhang hindi ko kakayanin kumain.

Tiningnan ko ulit si Nicholas pero tahimik pa rin ito. Ganoon din ang mga tao sa
paligid na tahimik na nagmamasid, hinihintay marahil ang susunod na gagawin ng
nakakatakot na lalaki.

Napansin ko naman na nakatingin pala sa akin si Mike. He gave me a faint smile.
I contemplated if I should return that smile. After a few seconds, I decided to
ignore him. Bahala siya.

"Masarap 'yong barbecue, ha?" Patuloy sa pagnguya si KJ.

Seriously? Something was wrong here, terribly wrong.

I mentally slapped my head. I need to do something bago pa magkagulo at dumanak
ang dugo rito. Dios mio.

Ah eh, guys. Lets go. Im done. Naalala ko may quiz nga pala ako mamaya kaya kailang
an ko nang mag-review. Mabilis kong kinuha ang mga gamit ko at sinukbit ang bag k
o.

Pero parang walang narinig ang dalawang kasama ko. Prenteng nakaupo pa rin sila.

Karl! I whispered. Lets go, you dope!

He didn't move.

Talagang balak akong hindi pansinin ng magaling na lalaking ito.

Babatukan ko na sana si KJ when I suddenly heard Zach cleared his throat.

Kunot-noo ko siyang tiningnan.

What the fudge! Seriously?

He was clearing his throatto control his laughter! He was looking and sneering at
Nicholas. Ganoon din ang reaksyon ni KJ. Mukha rin siyang natatawa habang umiin
om ng shake. Parehas silang nakatingin kay Nicholas.

But why? What is so funny about this situation? Shouldnt they be scared or a bit
worried because those people might start a chaos here? Yes, chaos talaga knowing
those ADO frat men and their sinister leader.

I looked at Nicholas nervously. Just as I thought, tila ito dragon na handang bu
gahan ng apoy sina KJ at Zach. Tila may maitim na aura na nakabalot sa kanya. Ma
tatalim ang tingin niya kina KJ na talaga namang nakapagpanginig sa akin. Parang
kahapon lang siya ang nakangiti at si Zach ang ganyan ang mukha. Pero naiba yat
a ngayon. Para siyang bulkan na sasabog ngayon, o sumabog na yata dahil nag-iini
t ang mukha niya dala marahil ng matinding galit.

KJ and Zach chuckled.

Then, Nicholas leered dangerously. Kuyom ang mga kamao nito. Nagulat naman ako n
ang bigla itong dumura habang hindi pa rin iniiwan ng masamang tingin niya sina
KJ.

Hindi naman natinag sina KJ at Zach. They didnt even flinch. They just stared at
him wearing their renowned smirks.

These boys. What the hell is wrong with them?

Napansin ko namang hinawakan ni Mike sa balikat si Nicholas at tila may binulong
kaya biglang lumuwag ang pagkakakuyom ni Nicholas.

Pero natuon ulit ang pansin ko sa mukha ni Nicholas. Who did that to him? Kahapo
n naman okay pa iyan, e. Wala naman akong napansing pasa o sugat sa mukha niya k
ahapon.

Zach was still chuckling, so I gave him a scrutinizing look.

After that, a thought hit me.

Ill go ahead, nakangiting pamamaalam ni Zach.

Tatalikod na sana siya pero bigla ko siyang tinawag.

Yes? He asked, still smiling.

What happened? Where did you go? Nag-aalalang tanong ko.

Diyan lang sa tabi-tabi. Nagpahangin. He smirked.

Kinabahan ako. Bwisit na lalaki ito. Akala ko kung napaano na.

I sighed with relief. Buti okay ka lang.

Of course. Why wouldnt I be okay? He wiggled his eyebrows.

I wasnt able to control the loud gasp that escaped me.

This psychotic Neanderthal! You little liar, Zachary Chase Somerhalder!

Mabilis akong tumayo at magkabilang kamay kong hinigit ang dalawang lalaki sa mg
a manggas ng kanilang mga damit.

Tiningnan ko si Mike. Nakuha naman niya marahil ang tinging binigay ko dahil ina
kbayan niya muli si Nicholas at muli ay may binulong siya rito.

At least, parehas kami ni Mike na ayaw ng gulo sa cafeteria.

Tila hindi naman inaasahan nina KJ at Zach ang ginawa ko dahil gulat na gulat si
la.

What the fuck Binatukan ko si KJ sabay higit ulit sa manggas niya.

Kinaladkad ko sila palabas.
Malapit na kami sa pinto nang marahil ay naka-recover sa pagkabigla si Zach kaya
nagpumiglas siya.

Let me go Siya naman ang pinatikim ko ng matinding batok.

Shut up, Zachary!

What the hell is wrong with you

I said shut up, you crazy liar! Hinigpitan ko ang kapit sa manggas niya at malakas
na hinila ito.

Hindi na sila umimik pa at nagpaubaya na lang.

These freaks! Pinaiinit niyo ang ulo ko, ha? Makikita niyong dalawa.

Nang makarating kami malapit sa Palma Bridge ay mabilis na tinanggal ni Zach ang
kapit ko sa manggas niya.

What was that for?! He yelled.

You crazy bastard! You did that to him, right?!

Natigilan naman ito. Then, he smirked. Why would I tell you? Nilagay nito ang dala
wang kamay sa mga bulsa ng kanyang pantalon.

Hindi naman kumakawala sa hawak ko si KJ. Bored lang siyang nakatingin sa amin.

Are you out of your mind? Hindi ka pa ba nadadala? Pwede kayong mapatalsik

Kung kaya nila, Zach said with his cocky attitude.

Ano ka ba! Kung nagkagulo kayo doon, e, di siguradong talsik na kayo dahil nasa sc
hool kayo! Did you see the look on that guys face? He was ready to kill someone! I
shouted. Wala na akong pakialam sa mga nagdaraanan na mga estudyante.

And so? Do you think I will allow him to do that? Do you think I am that stupid?

You are so full of yourself! Youre unbelievable!

I know. I am awesome like that, he grinned and walked away.

Hey! I am not done talking to you! I shouted.

He kept walking.

Where are you going? Babalik ka naman ba doon? Hoy, Zachary! Napapadyak ako at nag
simulang habulin siya. Bumalik ka sabi

Enough, OA. OA ka na talaga, KJ said in a bored manner. Tinanggal niya ang kamay k
ong nakahawak sa manggas niya, bagkus ay hinawakan ang kamay ko at nagsimulang m
aglakad hila-hila ako.

Hoy, Karlito! Ano? Hahayaan mo na lang ba siyang masaktan? Baka bumalik ang baliw
na iyon sa cafeteria! Hindi mo ba siya pipigilan?! I whined.

Kinalutkot ni KJ ang kanyang kaliwang tainga. Ang ingay mo.

"He's your friend! Baka may gawin siyang kung ano--"

"Zach knows what he's doing. He always thinks before he acts."

Nagpumiglas naman ako sa hawak niya. Ang shunga mo naman! Baka may mangyaring mas
ama kay

Tumigil si KJ sa paglalakad. Napasinghap ako nang bigla niyang hinapit ang beywa
ng ko.

Awtomatikong namula ang mga pisngi ko.

I looked up into his pale brown eyes. They were utterly breathtaking.

He started to lean in, pulling me closer.

He was simply captivating.

Oh my God.

Our faces were inches apart.

Napalunok ako.

But then, he suddenly smirked. Now thats better. Binitiwan niya ang paghawak sa b
eywang ko at muli akong hinawakan sa kamay. Nagsimula na ulit siyang maglakad hi
la-hila ako.

Namumula pa rin ako habang magkahawak-kamay kaming naglalakad. Hindi ako makapan
iwala sa bilas ng mga pangyayari.

How I hate this cheater! Sobrang daya ng ginawa niya!

--

Habang nasa klase ay hindi ko maiwasang isipin ang mga nangyari kanina. Nakakata
kot talaga si Nicholas.

Pero mukhang mas dapat pa akong matakot kay Zach. That freak! Sabi ko na, e. The
moment he followed Nicholas yesterday, alam kong may nangyari.

Saan ka naman nakakita nang nagpahangin daw pero tumatakbo ng mabilis na parang
kasali sa track and field? Unless feel niya ang pagaspas ng hangin. Pero katanga
han iyon dahil mapapagod din siya at magkakapawis. So nasaan ang pagpapahangin d
oon? Argh! I hate them. Bakit ang gagaling magpalusot ng mga frat men na iyon? B
akit kailangan pa nilang magpa-mysterious effect?
Humalumbaba ako at tumingin sa propesor na nagsasalita sa unahan. Wala akong mai
ntindihan sa sinasabi niya. Sana lang pumasa ako sa subject niya.

I sighed.

Pero ang kinagulat ko, paano nagawa ni Zach iyon? Alam kong siya ang may gawa sa
mukha ni Nicholas. How on earth did he do that?! Samantalang halos manginig na
ako sa takot tuwing nakikita ko ang Nicholas na iyon. Pero sina Zach at KJ, hind
i man lang sila affected. They werefearless.

Paano na lang kaya kung hindi ko hinigit sina KJ kanina? Magkakagulo kaya? Malam
ang. Sa tingin na iyon ni Nicholas, alam kong handa siyang makipagbasag-ulo. Big
la siyang nawalan ng poise kanina. Usually, calm siya at pa-cool din. Pero kanin
a? Grabehan. Parang nawala sa sarili.

"Okay, class. You may go now."

At sa wakas ay natapos din ang klase ko. Thank you, Lord.

Paglabas ko sa classroom ay nakita kong nakaabang si KJ.

Ngumiti ako sa kanya. He did the same. Hinawakan niya ulit ang kamay ko. Napapad
alas na yata ang holding hands while walking namin, a.

Maya-maya rin lang ay tumunog ang cellphone.

"Wait lang," I told KJ.

Tumigil siya sa paglalakad at binitiwan ang kamay ko. He nodded and crossed his
arms.

I pressed the answer button. "Hello."

Astrid, nasa akin ang hand-outs para sa report natin. Kunin mo na lang sa akin. N
andito ako sa OSA sa SFAD. Hindi pa ako makaalis kasi naka-duty pa ako, sabi ni C
hristine, classmate ko sa isang subject.

Ah ganoon ba? Oo nga pala. Diyan ka pala sa OSA naka-duty? O, sige. Papunta na ak
o. Tapos na ang class ko, e.

"Okay. Text ka na lang pag nandito ka na para labas na lang ako."

"Alright." Then, I pressed the end call button.

Daan muna tayo sa OSA?" KJ asked.

I nodded.

Hinawakan na naman ni KJ ang isang kamay ko. Nagsimula na kaming maglakad papunt
a sa OSA o Office of Students Affairs. Actually, ang tawag sa building ay Studen
t Union Building. Pero OSA ang tawag ng mga students. Hindi ko alam kung bakit.
Nakikigaya na lang ako.

Nang makarating kami sa building ay nakangiti kaming binati ni Manong guard na s
inuklian din naman namin ng ngiti.

Dumiretso kami sa second floor.

Nang makarating sa tapat ng SFAD office ay tinext ko ang classmate ko na nandit
o na ako sa labas.

Sumandal si KJ sa wall at humalukipkip. Naglakad-lakad naman ako habang hinihint
ay ang classmate ko.

Sa pagtingin-tingin ko sa hall ay hindi ko napansing napalayo na pala ako. Nakaa
bot ako sa dulo.

Umikot ako at nagsimulang maglakad pabalik.

Pero biglang bumukas ang pintong nasa kanan ko at lumabas ang isang lalaki.

Napatingin ako nang hindi sinasadya. Pero biglang nanlaki ang mga mata ko.

Nagtama ang paningin naming dalawa ng lalaki.

The guy smirked.

Shet! I knew that guy.

Siya ang lalaking nagturo sa akin ng shortcut nang maligaw ako sa Forestry haban
g hinahanap sina KJ.

Nilagay ng lalaki ang kanyang mga kamay sa kanyang mga bulsa sa pantalon at nagk
ibit-balikat, still wearing that smirk.

Hindi ko napansin na nakanganga pa rin ako habang nakatingin sa kanya.

Naglakad siya palapit sa akin, at lalong nanlaki ang mga mata ko. Pero nang mala
pit na malapit na siya sa harapan ko ay bigla siyang lumiko at nilampasan ako.

Hindi ko alam kung ilang segundo akong nanatili sa kinatatayuan ko habang nakang
anga.

OA, ito na ang hand-outs mo. Why did you left me there? Untag sa akin ni KJ.

Oh my God. Hindi ako pwedeng magkamali. Siya ang lalaking nakita ko no'ng time n
a naabutan kong pinapaamin ng frat nina KJ si Mike.

Are you okay? Whats the matter? KJ asked worriedly.

Tiningnan ko ang daan na tinahak ng lalaki, pero wala na siya.

Tiningnan ko naman ang pangalan ng room na pinanggalingan ng lalaki.

Office of Students Affairs.


Copyright © ScribblerMia, 2012

Hoy!

Jesus Christ! Napaigtad ako sa matinding gulat. Muntik na akong mauntog sa bubong
ng kotse. Bwisit.

Wow. You can just call me Karl. You dont have to worship me. He smirked.

Tse! I yelled. Bakit ba nanggugulat ka?

Pauwi na kasi kami galing school, kasalukuyang nakasakay sa kotse ni KJ.

You were spacing out, he commented.

Did I?

Hay. Kanina pa kasi akong nakatulala at iniisip ang nangyari. That guy. What was
he doing in that office? KJ mentioned that OSA was studying their case.

Could it be possible that that guy was also a member of ADO?

Were the CW members framed up?

Is that guy one of ADOs advocate?

Gosh. Mahihilo na ako. Sumasakit na ang ulo ko sa kakaisip.

Is KJ aware? May idea kaya siya doon sa guy?

Not again. I heard KJ said.

I blinked. Huh?

Care to tell me whats bothering you? KJ glanced at me, worry visible on his face.

I shook my head.

KJ sighed and didn't comment.

Hay. Baka naman masyado lang akong assumera. E, ano naman kung nakita ko siya sa
OSA? Baka student assistant siya doon, di ba? Bakit kailangan kong bigyan ng iba
ng meaning iyon?

Baka nga. Baka SA doon si Kuya. At saka ano naman kung nasa Forestry siya that t
ime? E, tinuro lang naman niya ang shortcut sa akin. Tapos pag-iisipan ko pa siy
a ng kung anu-ano.

Pero ewan ko ba. Hindi ako mapakali.

Gusto ko nang manahimik ang utak ko. Pero tila hindi nakikiisa sa akin si brain.
Patuloy ako nitong ginugulo-gulo.

Alam mo ba kung paano nagka-video doon sa ginawa niyo kay Mike sa Forestry? I aske
d, finally breaking the silence.

KJ shook his head. We have no idea how Mike did it.

I see, I said as I nodded slowly. Sois it possible that theres someone other than Mik
e that was there during the incident?

Probably. Kumunot ang noo ni KJ. Hindi ko talaga alam kasi ni isa sa amin ay walang
nakapansin. Ikaw nga, e. Hindi namin napansin na nandoon ka pala. Imagine how o
ur jaws dropped when we saw you there suddenly running and yelling like a fuckin
g drama actress, KJ snorted. But he looked sad for a moment, as if remembering th
at scene.

I closed my mouth. I hesitated to comment on what he said.

Kahit ako. Nalungkot din ako nang maalala ko ang nangyaring iyon. I knew how hur
t he was because of what I said and did. However, if I could go back in time, Id
still do it. Id still say it. Why? Because Mikes my friend. Ayoko rin silang mapah
amak lahat kung may mangyaring hindi maganda kay Mike. That time, almost all of
them were losing their temper. Hindi natin alam. Baka may gawin ang isa sa kanil
a kay Mike, na maaaring ikapahamak nilang lahat.
Natatakot ako, I suddenly blurted out.

Tumigil bigla ang kotse. Iniangat ko ang paningin ko. Nandito na pala kami. Hind
i ko agad namalayan. I was too preoccupied.

Bumuntong-hininga ito. You dont have to. He looked at me and smiled.

I met his eyes. Pwede ba naman iyon? E, hindi naman maiiwasan iyon, e. Ano ka ba!
Lagi mo na lang sinasabi iyan. Pero kasinatatakot ako talaga. I whined. I was bla
bbering, but I didnt care.

KJ smirked and ran his fingers through my hair. Hinawi niya ang ilang hibla ng b
uhok na nasa mukha mo. He leaned.

Artista ka ba? He suddenly asked. His eyes were twinkling in amusement.

What the hell Seriously? Ano na naman kayang pauso ito?

Bakit? I snorted.

OA mo kasi. He chuckled.

Ah ganon. Natakaas ang isang kilay na sabi ko. I crossed my arms. Pulitiko ka ba?

Bakit?

Epal mo kasi.

Then, he laughed hard. As in hard dahil may pagyugyog pa sa balikat siyang nalal
aman.

Ang saya mo, I grunted.

He stopped laughing. Biglang naging seryoso ang kanyang mukha. Bipolar much?

Lumapit siya sa akin until our faces were only inches apart.

Dahil sayo, he whispered, looking in my eyes.

Ito na naman. Kumabog na naman ang dibdib ko sa kaba. Namula na naman ang buong
mukha ko.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko
, pero lamang na lamang ang kilig.

Pero bigla siyang humagalpak ng tawa.

Your face He said, breaking into an uncontrollable laughter. He was actually holdin
g his stomach. It was pricelss.

Napanganga naman ako.

This freak! Gumaganti kanina dahil pinagtripan ko siya!

Isang tumatagingting na sapak ang pinatikim ko sa lalaking tumatawa na parang wa
la ng bukas.

Bow.

--

Astrid, dalhin mo ito kina Tita Elena mo, sabi ni Mama na naglalakad sa akin palap
it bitbit ang isang malaking sulyaw na ginataang alimasag. Mahilig nga pala sa s
eafood si Tita Elena pati na rin ang panget na anak nito.

Nasa terrace ako at kasalukuyang nagrereview kasi exam week ngayon. Next week ka
si ay bakasyon na sa Thursday dahil sa Linggo ay Pasko na. Pero ang ilan siguro
ay may pasok pa sa Monday hanggang Wednesday. Kawawa naman sila. Swerte ako sa m
ga profs ko kaya hanggang bukas na lang ang pasok ko. Mabuhay!

Grabe. Ang bilis ng araw. Christmas Break na agad.

Tumayo ako at inabot ang sulyaw.

Naglakad ako palabas ng gate at dumiretso kina KJ. Pero malayo pa lang ay nariri
nig ko na ang ingay ng tila mga nagkakagulong lalaki. Dali-dali naman ang lakad
ko.

I frowned. Anong meron? Bakit parang ang daming bisita yata?

I pressed the doorbell button.

Ilang segundo lang ay bumukas ang gate at bumungad ang nakangiting mukha ni Neij
i.

Welcome sa bahay ng gwapong nilalang pero mas gwapo ang mga bisita! He exclaimed.

I rolled my eyes. Seriously, Neiji?

He nodded enthusiastically. Wow! Bigla itong pumapalakpak. Crabs! Looks delectable!
Kinuha nito ang bitbit kong sulyaw at dumiretso papasok sa bahay nina KJ, leavin
g me outside.

Naiwan akong tulala.

Oh-kay. What did just happen?

Napailing na lang ako at napangiti. Siraulo talaga ang lalaking iyon.

Pumasok ako at sinarado ang gate. At pagharap ko, muntik na akong mapamura nang
malakas.

Oh my God.

Kung may Axe Land, meron din yatang Abercrombie Land. Bakit ang daming gwapong l
alaki rito? I was hyperventilating.
Nagkalat sa garden nina KJ ang mahigit benteng lalaki na may kanya-kanyang ginag
awa. May isang tumutugtog ng gitara, ang dalawa sa kanila ay tahimik na nagbabas
a ng libro, ang ilan ay nagtipon-tipon habang seryosong nag-uusap, sa kabilang b
anda naman ay nakita ko si Zach na kasama sina Jigger na nagtatawanan.

May party ba? Bakit hindi ako aware?

Astrid! Trace yelled.

I waved and smiled at them. Papasok na sana ako sa pinto ng biglang nasalubong k
o si KJ, wearing that sexy smirk of his. Bitbit ni KJ ang sulyaw na pinaglagyan
ng ulam.

Muntik nang tumalon ang puso ko.

He was wearing a blue hoodie with white undershirt. Bet ko ang hoodie niya. Medy
o malamig kasi ngayon dahil malapit na ang Pasko. Ako lang yata ang may lakas ng
loob mag-tanktop at shorts sa ganitong season. Saan ka pa? Ako na talaga. Halos
lahat ng boys dito ay naka-jacket. Si Fafa Zach nga naka-leather jacket pa. Mal
a-Damon sa The Vampire Diaries lang ang peg.

Mom said thanks. He smiled. Inabot niya sa akin ang sulyaw.

Kinuha ko ito mula sa kanya. I smiled back. Youre welcome. May party ba? Natatawa k
ong tanong.

Umiling siya.

Bakit nandito sila? Nginuso ko ang mga tao sa paligid.

He shrugged. Meeting. Naglakad ito papunta sa dalawang upuan na malapit sa pinto n
g bahay nila.

He sat, and I did the same.

But tomorrow is Friday. Wala bang exam ang mga iyan? I scowled.

Meron, matipid nitong sagot.

E, bakit parang wala silang pakialam? Tanong ko pa rin.

Medyo usisera ako, I know. Pero kasi...hello? Hindi ba takot bumagsak ang mga la
laking ito? Ayaw ba nilang grumadweyt on time?

Havent you noticed? Some of them are holding their books and reading. Those guys Ngi
nuso nito ang kumpol ng mga lalaking seryosong nag-uusap. Theyre reviewing. Nate
is good in Math and Stat. He basically serves as the tutor of some guys here.

Wow. I didn't know that. These guys didn't look like they study or even read.

Nagpapa-tutor ka rin sa kanya? I asked in amazement.

Nagusot ang mukha nito. Are you kidding me? He asked incredulously. You're underest
imating me. Tsk tsk." He shook his head for emphasis. "I excel in Math and Scien
ce. E, mas magaling pa ako diyan sa Nate na iyan, e. Hindi lang ako nagtuturo sa
mga ugok na iyan dahil hindi mahaba ang pasensya ko. Baka pag-uuntugin ko lang
ang mga iyan pagpa-tanga-tanga.

Hey. I heard that.Someone shouted.

I assumed it was Nate.

Wow. Try mo rin maging humble minsan, ha? I faked a smile, not showing my teeth. S
iya na ang Biology student.

Tsk. Because I am awesome like that, he said smugly.

This cocky bastard, I murmured. E, how about those guys? What are they doing? Tinuro
ko sina Zach, Jigger, Trace, at Rojan na nagtatawanan habang parang nagtutulaka
n at sipaan sina Trace at Jigger.

Napasimangot si KJ. Baka nagrereview din. Tila hindi siguradong sabi nito.

Ng ano? May nagrereview ba ng ganyan?

P.E. siguro.

Nalaglag ang panga ko. What the heavens! Niloloko mo ba ako? Nirereview ba ang P.
E.? At anong P.E. naman kung ganoon?

He shrugged again, looking bored. I dont know. Wrestling, perhaps.

Hinampas ko naman ito sa balikat. Sira! Wala naman tayong wresting na P.E. sa UPL
B! Kunway naiinis kong sabi pero natatawa talaga ako. Lakas ng topak ng Karlito na
ito. Bakit ba ako nakikipag-usap pa rito, e, parang may sayad ito sa pinagsasas
abi niya.

What? Nagtatanong ka, sinasagot ko lang. At saka ano'ng pakialam ko sa ginagawa n
ila. Tsk, he said, a bit annoyed. Pero halata sa mukha nito na natatawa na rin. M
arahil ay naisip ang kaengotan na sinabi niya sa akin.

Hinampas ko ang dibdib niya. Jerk. Then, I turned serious. Paano niyo pala balak lu
tasin ang problema niyo? Paguusyoso ko. I've asked him a hundred times already, p
ero gusto ko lang kasing malaman talaga kasi hindi mapanatag ang loob ko.
He also turned serious. We have witnesses.

Who?

Four actually. A couple and two girls. They were there during the incidents na na
gkaroon kami ng he hesitated.

Ng? I eyed him.

Frat wars. He sighed. Nakita nila na nauna sina Nicholas at lumaban lang kami becau
se we were provoked.

Kailan?

Medyo matagal na, he avoided my gaze. He looked welluncomfortable.

I nodded and fell silent.

Bigla kong naisip ang mga pagkakataon na umuwing may sugat si KJ. Nong time na na
kitira ako sa kanila dahil nasa ibang bansa ang parents namin.

I opened the door and there...Speaking of the devil.

I saw him. Bugbog sarado. OA! Hindi naman bugbog-sarado. May mga pasa lang sa mu
kha at gasgas. Ang dumi pa ng damit.

"What happened to you?" Shocked na tanong ko.

Hindi naman ako pinansin at dali-daling pumasok ito at naupo sa sofa. Nilagay ni
to ang isang kamay sa noo.

"Hey. Nagdudugo ang sugat mo sa noo. We neet to treat that." Lumapit ako sa kany
a.

"Don't bother. It's just a scratch." Winasiwas niya ang kanyang kanang kamay.

"Wow. Scratch? E halos magmukha ka ng isa sa mga casts ng horror film sa itsura
mo eh. Dugong-dugo ang noo mo, ayan oh. Umaagos na parang waterfall. Tapos scrat
ch?" I said in a sarcastic tone.

Hindi naman ito umimik. Pumikit na lang ito.

Naalala ko na. So nakipag-away nga pala talaga siya that time pero hindi basta a
way lang, kung hindi away frat. I closed my eyes. Naalala ko rin bigla ang isang
insidente kung saan pauwi kami ni Philip galing school. Naghihintay kami nang b
iga akong mabangga ng isang babae at nalaman namin sa mga nagtakbuhang estudyant
e na may frat war daw na nagaganap. At dahil hindi ko naman naisip na maaring si
na KJ iyon ay inignora na lang namin ni Philip.

Nong gabing iyon din. Pinuntahan ako ni KJ sa bahay namin. Hapong-hapo ang itsura
niya. Malumbay ang mga mata niya.

Lumapit siya at nilagay ang mga kamay sa bulsa ng pantalon. Natatamaan ng liwana
g ng poste ang kabilang bahagi ng mukha niya.

Pero teka, is that a wound? Madilim masyado eh. Mukhang may sugat siya sa may ka
liwang kilay. I looked at his face closer. Yeah, i guess it's a wound.

I gasped. "Wait. Is that a--"

Nang tangka kong sipatin ang tila sugat sa kilay niya ay bigla siyang nagsalita
at paiwas na tumingin sa kalsada.

"Well, relatively good if I may say. How about you?" He said matter-of-factly.

Iniwasan niya ang tanong ko no'n. Hay naku. Napakamalihim talaga at misteryoso.

Sabi ng mga lalaki, kaming mga babae raw ay mahirap intindihin. Bakit? Sila ba h
indi? E, karamihan kaya sa kanila ay misteryoso. At least kaming mga babae, e, t
ransparent. E, sila? Ang galing nilang magpanggap.

I cleared my throat. Buti pala may mga nakakita nong nangyari iyon.

He nodded. Kakatapos lang ng event ng frat namin. Dumaan lang kami nina Zach noon
sa may Raymundo dahil nandoon ang apartment nina Jigger, pero humarang ang grup
o nila at may mga dalang paddles. Madaling araw na noon. Paulit-ulit si Nicholas
na may atraso raw kami sa kanila na hindi naman namin malaman kung ano. Tapos m
ayayabang daw kami at mang-aagaw. I think he was pertaining to the fact that Kor
inas sorority partnered with us. Zach tried to talk to him about it, but he punch
ed Zach. Then, all hell broke loose. His face hardened. At nasundan pa iyon ng mga
sunod na panggugulo nila. Pero pinagsawalang-bahala lang namin. We thought theyr
e just pathetic doing those petty acts. But last time, they tried to barge into
one of our frat events, him and his gang. Doon na kami napikon. That was the tim
e na nahuli kami ng UP Police kasi sa loob na ng campus nangyari ang away, e. Id
agdag pa nong biglang sumulpot si Mike sa tambayan namin. Lalo lang lumaki. Kaya
ayon, lahat kami sangkot.
Ganoon pala ang nangyari. Ang masaklap, sa loob ng campus sila nag-away. Sumanda
l ako sa bakal na upuan at hinawakan ng mahigpit ang sulyaw. Malaki ang attitude
problem ng Nicholas na iyon.

KJ crossed his arms. Sana nga iyon lang. But the way I see it, he seems really an
gry. I dont know why. Hindi ko maisip kung may ginawa ba ako sa kanya or isa sa m
ga kagrupo ko. I think its a personal reason. It was just a hunch. Pero tuwing ti
nitingnan ko siya, I see resentment in his eyes. KJ seemed lost in his thoughts.

I fell silent again. KJ was right. I noticed that, too. The way he looked at Zac
h that time? It was full of hatred. That guy was really uncanny. Pero sandali..
.events? Bakit hindi ako aware?

"What about your events? Bakit hindi ako invited?" I almost whined. He never men
tioned anything about those events.

He smirked. "School activities ng frat namin. Hindi na kita niyayaya kasi alam k
ong hindi ka interesado dahil ayaw mo sa amin, 'di ba?" He chuckled.

I scowled.

"At saka alam kong grade conscious ka at hindi ka aabsent para lang pumunta sa e
vents namin. Hindi ka rin makakarelate sa amin. Bukod sa ordinary students and s
tudents na members ng orgs, we invite several frats and sororities. Baka kung an
u-ano lang ang sabihin mo doon at may makarinig pa sa'yo. Knowing you and your b
ig mouth, baka mapaaway pa ako nang wala sa oras." Now, he was laughing.

Inirapan ko siya. "Hmp. Whatever. E 'di lagi mo pa ring kasama si Korina?" I fel
t a pang of jealousy.

He gave me a teasing smile.

"What?" I glowered.

Umiling ito. "After what she did to you? Do you expect me to be with her? I don'
t think so. I might have the temptation to disfigure her. So, it's better not to
see her at all," he explained.

"Hmp. Talaga lang, ha?" Unti-unti nang namumuo ang ngiti sa mga labi ko.

KJ grinned as he nodded. Nag-aral ka na ba? He changed the subject.

Oo naman noh! Hindi ako gaya mong tamad.

Saglit pa kaming nagkwentuhan tungkol sa nalalapit na exam.

Pinilit ko siyang mangako sa akin na mag-aaral siya mamaya pagkatapos ng meeting
na sinasabi niya. Pero pinagdiinan niya na hindi na niya kailangan dahil genius
siya at may eidetic memory daw siya. Eidetic memory my ass. Puros kayabangan t
alaga ang lalaking ito.

Salamat, Astrid. Naputol ang pag-uusap namin ni KJ nang biglang sumingit ni Neiji
na nakangiti.

Tiningnan ko siya. Huh? Para saan? Takang-taka kong tanong.

Sa crabs. Ang sarap. Thank you, Supremo. Neiji went beside KJ and patted his back.

What the hell! Inubos mo? KJ yelled sabay tayo at hinarap si Neiji. Dahilan upang
mapatingin sa amin ang mga lalaki sa paligid at tumigil sa kani-kanilang ginagaw
a.

Bugbugin na iyan! Jigger shouted.

Napakamot sa ulo si Neiji na biglang ninerbiyos. He nodded hesistanly. Akala ko k
asi hindi ka kakain, e. Mahina nitong sabi habang unti-unting naglakakad paurong.

E, siraulo ka pala, e! Sabi ko lalabas lang ako saglit dahil isasauli ko ang suly
aw kay OA! Bakit mo inubos? You bastard! Nanggigigil na tanong ni KJ.

Gusto ko sanang pigilan si KJ. Pero hindi ko maiwasang mapatawa dahil nakakatawa
talaga ang mukha ni Neiji ngayon. Para siyang batang hindi mapa-ihi.

Napakamot si Neiji sa ulo. Akala ko kasi hindi ka kumakain ng crabs, e.

Nagtanong ka ba? Galit pa ring sigaw ni KJ.

Neiji just shook his head while we, the audience, were sniggering.

Kasi, Supremo, hindi ko namalayan, e. Masarap kasi, e. Pagtingin ko ubos na, nakan
giti pero kabadong sabi ni Neiji.

KJ narrowed his eyes at dahan-dahang naglakad palapit kay Neiji habang dahan-dah
an namang naglalakd paurong si Neiji.

Kaya inubos mo ang pagkain na hindi naman para sayo. Nakidayo ka lang dito para ma
kikain, and worse, inubusan mo pa ang may-ari ng bahay? E, kung ipakain ko rin s
ayo pati ang sulyaw? Gusto mo, ha?! Nanlalaki ang mga mata ni KJ.
Some of the guys whistled.

Catfight! Catfight! Catfight! The guys chanted.

Napabungisngis naman ako ng tawa. Crazy frat men.

Supremo, sorry na. Pinagpapawisang sabi ni Neiji. He pouted.

You think you can just get away with it? He asked dangerously.

Dito ko na naisipang sumingit nang mapansing iaangat ni KJ ang kanyang kamay.

Hey, hey, hey. Enough. Sumingit ako sa gitna nina KJ at Neiji.

Astrid, umalis ka diyan! Trace whimpered.

I glared at Trace. Tse! Hinigit ko ang kamay ni KJ. Tara na. Ihatid mo na ako pauwi
.

Hindi pa tayo tapos, KJ warned while his index finger and middle finger were point
ing from his eyes to Neijis. Youre dead.

Binatukan ko naman ito. Tse! Tumigil ka na nga.

Aray ko! Kanina ka pa kakabatok, ha?! Sigaw nito habang hawak-hawak ang likod ng u
lo niya.

Kinaladkad ko ito hanggang makarating kami sa gate nila.

Parang ang layo ng bahay niyo ha, he said sarcastically.

Ganyan talaga, I giggled.

KJ rolled his eyes.

O, dito na ako, sabi ko nang makarating kami sa gate nila. Basta ha? Mag-aral ka,I d
emanded, pointing at him.

He sighed, looking annoyed. Oo na, oo na.

I-promise mo!

KJ rolled his eyes. Promise, he snorted.

I grinned like a little kid. O, sige. Kaya ko na maglakad papunta sa amin. Tutal,
magkatabi lang ang bahay namin.

Nagsimula na akong maglakad.

Wait, pigil niya.

Lumingon ako at paglingon ko. May tumama sa mukha ko. Sapol.

I shrieked.

Nahulog sa mga kamay ko ang isang makapal na tela. Pagmulat ko ay nagulat ako sa
nakita ko.

Ang blue hoodie niya. Plain lang ito na may bulsa sa gitna. Walang zipper, pero
makapal at malambot ang tela.

I stared at it with shock.

Halata namang gusto mo, e, he said. Bakas sa boses niya ang pinipigil na tawa.

Napatingin naman ako kay KJ. Unti-unting namumuo ang ngiti sa mga labi ko hangga
ng umabot na yata sa mga tainga ko. Ngiting tagumpay!

KJ made a face. Youre creepy when you do that, he groaned. Sige na, alis na.

I didnt stop grinning.

Pero bigla na lang sinarado ni KJ ang gate.

Napasimangot ako. Bastos talaga!

Pero saglit lang ang pagsimangot ko dahil napalitan na naman ito ng ngiti. Sa so
brang kasiyahan ay nagtatalon muna ako sa tuwa, doing a happy dance habang yakap
-yakap ang hoodie ni KJ.

May isang minuto rin siguro akong ganoon bago ko naisipang pumasok sa gate namin
. Habang sinasarado ko na ang gate namin ay nakarinig ako ng malakas na tila pag
hampas.

Aray! I heard someone shouted.

Napailing ako habang papasok sa bahay namin. Hindi ko na kailangang manghula kun
g sino ang sumigaw na iyon.

Pero pagpasok na pagpasok ko ay nagulat ako nang makita ko si Mike na nakaupo sa
isa sa mga sofa namin.

Tumayo naman ito pagkakita sa akin at ngumiti ng alanganin.

I frowned.

O, Astrid. May bisita ka, sabi ni Papa na tumayo na at may bitbit na dyaryo. Kumain
na muna kayong dalawa.

Napakamot si Mike sa ulo. Ah ehHindi na po. Wag na po. Busog pa po ako, he smiled sh
yly.

Sige na, hijo. Hindi pa rin kumakain si Astrid. Nauna na kasi kami habang hinihin
tay ang batang iyan." Nakangiting sabi ni Papa kay Mike.

"Tumambay ka pa ba kina Elena, Astrid? Tanong naman ni Mama na kakalabas lang gal
ing kusina.

I nodded. Inabot ko kay Mama ang sulyaw.
"Kain na kayo, hijo," sabi ni Mama kay Mike.

Nahihiyang tumango si Mike. "Salamat po."

I gave Mike a blank stare. Lets go.

Alinlangan naman itong sumunod sa akin at tumango kina Mama para magpaalam.

Nagpatiuna na ako sa kusina habang sinusuot ang hoodie na bigay ni KJ.

Pagdating sa kusina ay naupo ako sa gitna habang tinuro ko naman ang upuan sa ka
liwa ko. Dali-dali naman siyang naupo.

Mike looked at me cautiously. Astrid, pasensiya na kung naabala kita

Why are you here? I cut him off. My face was still blank.

He looked down. Halatang nahihiya talaga siya. Pero nakakagulat naman kasi ang b
iglang pagpunta niya rito. Nagtaka pa nga ako kung paano niya nalaman ang bahay
namin. Pero naalala ko na naihatid na niya nga pala ako nong galing kami sa Encha
nted Kingdom.

A-ano k-kasiGusto ko lang makipag-kwentuhan. He stuttered.

Gusto kong matawa sa kanya. Hindi ako sanay na ganyan siya. Sanay ako sa mayaban
g at patawa na si Mike. Hindi sa nahihiyang si Mike.

Kain muna tayo. Mamaya na tayo mag-usap, tipid akong ngumiti sa kanya. Kahit naman
paano ay may puso pa rin ako at hindi ko pa rin naman nakakalimutan ang pinagsa
mahan namin bilang magkaibigan.

Nakahain sa hapag ang ginataang alimasag, inihaw na tilapya, at buko pandan. May
kasama pang hinog na mangga. Paborito ko ang lahat ng pagkain na ito.

Napansin ko namang nag-twinkle ang mga mata ni Mike nang makita ang inihaw na ti
lapya.

I cleared my throat. Favorite mo? Poker face kong tanong.

He nodded bashfully.

Go ahead. I motioned him to try the food.

He grinned. Thanks. Lets eat? Excited na tanong nito habang kumukuha ng ulam.

Gusto kong matawa sa dami ng pagkain na kinuha niya. Pero pinigilan ko kasi gust
o kong lumabas na seryoso ako at nagtatampo pa rin sa kanya.

Kumuha na rin ako ng pagkain. Hindi ko lang sinasadya na halos magkasing dami ka
mi ng pagkain na kinuha. Sino ang gutom?

Nakita kong napangiti si Mike nang makita ang plato ko. Alam ko ang iniisip niya
. Lagi kaya siyang nagrereklamo na matakaw ako tuwing nililibre niya ako ng pagk
ain noon.

Nag-aral ka na ba? Ang dami kong exams bukas, pagbubukas niya ng usapan habang kum
akain kami. BS Chemistry nga pala siya. Siya na.

I nodded. Medyo. Pero kailangan ko pa ring maglamay dahil essay-type ang exam nam
in, sagot ko sabay subo ng ng pagkain.

Tumango-tango ito habang ngumunguya. Naalala mo pa ba si Twinkle?

I frowned. Little Star?

Oo. Classmate ko siya sa P.E ngayon. Natatawang sabi niya.

O? Ano ba ang P.E. mo? Nakataas ang dalawang kilay na tanong ko.

Guess. He smirked.

Archery? Bowling? Soccer? Basketball?

He shook his head.

Philippine Games? Track and field?

He shook his head, controlling his laughter.

I give up.

He smirked.

Ano nga? Halos magsalubong na ang dalawang kilay ko.

Pilates, he said as he laughed aloud. Im the only guy there.

Pilates is all about physical fitness, a combination of yoga and tai chi chuan.
Pagkatapos mong kuhanin ang P.E. na ito, I swear magiging flexible ang katawan m
o. Ikaw ba naman ang halos mabali-bali na ang buto sa tindi ng exercise na gagaw
in mo. Ang final exam? Water Yoga lang naman.

My eyes were popping out of their sockets.

Dont judge me. Okay? Desperate times call for desperate measures. Pilates is the o
nly available P.E. that time and the only P.E. that fits my schedule.

It took me a few seconds before it registered in my mind. Napahawak ako sa bibi
g ko. No way! I exclaimed.

He nodded. His shoulders were shaking as his chuckling evolved into laughing aga
in.
At hindi ko na rin napigilan ang sarili ko, natawa na rin ako ng malakas.

Nagsimula kaming magkwentuhan ni Mike about sa adventures and unfortunates event
s niya sa Pilates. Habang kumakain kami ay hindi ko maiwasang tumawa ng tumawa s
a mga kwento ni Mike. Those stories were hilarious. Iniwasan ko talaga ang P.E.
na iyon. Mahal ko pa ang buhay ko. Ayokong mabalian ng buto.

Kinuwento niya rin kung paano nahaklit ang leggings ni Twinkle Twinkle Little St
ar habag nag-split. Siyempre, hindi rin nakaligtas si Mike. Kinuwento niya ang p
anahon na halos hindi siya makalakad at inakala niyang hindi na siya magkakaanak
sa tindi ng impact ng pagkakatulak ng prof niya sa kanya nang pinilit siyang i-
stretch ang mga paa niya. Si Mike, nagsplit! Comical talaga.

Inabot kami ng halos isang oras sa dining room. Walang ginawa kung hindi tumataw
a ng tumawa habang nagkwekwentuhan. Hindi rin naming napansin na naubos namin an
g mga pagkain na nakahain.

Nakakamiss din ang ganito. Namiss ko si Mike. Despite everything that happened,
I realized that I still care for him. I always will.

--

Nang matapos kaming kumain ay saglit kaming tumambay ni Mike sa terrace habang k
umakain ng icecream. Malamig na nga ang panahon ay ito pa ang kinakain namin. I
know. Were weird like that.

Nagpatuloy ang aming kwentuhan tungkol sa mga subjects namin, professors, at nak
akatawang insidente sa UPLB na nakikita namin. Ganito naman talaga kami dati pa.
The way we laughed and talked, it seemed like nothing had changed.

Pero maya-maya ay tumayo na si Mike. Tumingin ito sa relo.

11 na pala. Hindi ko napansin. Pasensiya na, Astrid. Naabala ko pa ang pagrerevie
w. Nakangiting sabi niya.

I gave him a half-smile. Its okay. Tumayo na rin ako.

He was silent for a while. Biglang naging seryoso ang mukha niya. Im sorry, Astrid
. I am sorry for the way I acted yesterday. I am sorry for everything. He paused
and smiled. I missed this. I missed you.

I smiled, a genuine smile. I missed you, too.

He sighed, still smiling. Sina Tita?

Tulog na, e. Tinulugan na tayo, I snorted.

He laughed. Ganoon ba? Siya, sige. Ikaw na lang ang magsabi na umuwi na ako. Paki
sabi rin na salamat sa pagkain. Nabusog ako sa sarap. He winked.

I hit him in the arm. Oo na, nakanguso kong sabi. Teka, paano ka uuwi?

Dala ko ang car ng Kuya ko.

I nodded. Sa sobrang excited ko sa hoodie ni KJ ay hindi ko napansin ang kotse n
a nasa tapat namin. Nakakaloka.

Naglakad na kami papunta sa gate. Pero bago ko buksan ang pinto ay hinawakan niy
a ang kamay ko.

Nagulat naman ako at napatingin sa kanya. O, bakit?

Alam kong sinungaling ang tingin mo sa akin. Pero sana maniwala ka na ang pakikit
ungo ko sayo ay totoo. I treasure our friendship. The way I act when I am with yo
u? I am being myself. It was real. Walang halong lokohan at gaguhan, he said sinc
erely.

I smiled. I know. I can feel it. Pero hindi pa rin kita lubos na napapatawad.

I know, but dont worry. He heaved a long sigh. Aayusin ko ang mga pagkakamali ko. Bak
as sa kanyang mga mata ang kaseryosohan at katapatan sa mga sinabi niya.

Bago pa ako makasagot ay binuksan na niya ang pinto ng gate. Sumunod naman ako s
a kanya paglabas.

Pero laking gulat namin ng makita si KJ na nakahalukipkip. Sa itsura niya na nak
asandal sa gate, tila kanina pa ito doon at talagang hinihintay kami. Blangko an
g mukha niya.

I opened my mouth to say something. But before I could speak, Karl took about fo
ur steps forward and punched Mike straight in the face. Napanganga naman ako dah
il napaupo si Mike sa kalsada.

Karl! Ano ba! Stop it! I screamed.

Hindi pa nakuntento ito. Karl grabbed Mike by the shirt, lifting him up before
punching him to the ground again. It was so fast that I didnt see it coming.
I hurriedly grabbed Karl by the arm. Karl, stop it please, I said, my voice pleadi
ng. Maiiyak na ako sa taranta at takot.

KJ glared at Mike before backing away.

Gamit ang isang kamay ay bigla akong niyakap ni Karl. He smirked. Ive always wante
d to do that since yesterday, you know.

I looked at Mike. Hindi siya mukhang galit kahit nagdudugo na ang bibig niya at
ilong. Nakangiti lang siya habang pinupunasan ang dugo. Dahan-dahan itong tumayo
.

Lalapitan ko sana si Mike pero pinigilan ako ni KJ. Mahigpit ang pagkakayapos ni
ya sa akin.

Well I guess I deserved that, Mike said in a strained voice. Pero walang mababakas
na galit sa mga mata niya. Hindi rin siya naging arogante gaya kahapon nang hin
amon niya si KJ.

Mike, sige na. Uwi ka na. Binigyan ko siya ng nagmamakaawang tingin.

He smiled and nodded. Im okay. Dont worry.

Tsk. I heard KJ said. Really, he said mockingly.

Hinampas ko ang balikat ni KJ.

'What?" KJ frowned at me before looking at Mike again. He sneered.

Mike smiled at KJ. Amusement was shown on his face. Dahan-dahan itong naglakad p
apunta sa puting kotse habang kinukuha ang susi sa bulsa.

Nakamasid lang kami ni KJ. Hawak-hawak ko rin ang mga kamay niya. Mahirap na, ba
ka biglang sumugod na naman ang kumag na ito.

KJ was back in his usual cocky attitude. He had a confident smile on his face.

By the way KJ started to say.

Tumingin naman si Mike sa kanya.

This is not a school property. So, no offense, shithead. He smirked.

Mike also smirked before going inside the car and went away.

Tiningnan namin ni KJ ang kanyang kotse hanggang sa hindi na namin ito matanaw.

Buti nga, nakatawang sabi ni KJ. Bakas pa rin ang kasiyahan nito sa ginawa niya.

Tinulak ko naman ito at hinampas sa dibdib. Hoy, Karlito. Ano yon ha?!

He shrugged. Para iyan sa pamimikon niya sa akin kahapon. Mayabang ang hayop na i
yon, e. Then, he laughed manically.

Napailing ako. Crazy bastard.

Natigil lang ang pagtawa nito na parang kontrabida nang biglang tumunog ang kany
ang cellphone.

Hello, he answered as he took my hand.

Sinubukan kong kumawala pero mahigpit ang hawak niya sa kamay ko habang tahimik
at seryosong nakikinig siya sa kabilang linya.

Is that so? Okay. He finished saying before pressing the end call button. He sudde
nly went into serious mode.

I started to become uneasy. What is it?

The meeting about the case was supposed to me on Wednesday, but they cancelled it
.

And?

It will be tomorrow, he said sternly.

I gasped. What?


--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Will you stop biting your nails? KJ said irritably.

Napasimangot ako. I cant help it. I am extremely nervous. I continued biting my nai
l.

Its disgusting, he snorted.

I ignored his remark. Pero tinigilan ko na ang pagkagat sa kuko ko.

Kasalukuyan kaming nasa byahe papuntang school. Kagabi pa ako hindi mapakali. Ka
nina nga paggising ko ay napangiwi na lang ako sa nakita ko. Ang laki-laki ng ey
ebags ko. Daig ko pa yata ang zombie.

I glanced at KJ.

He lookedrelaxed.

How can he look calm? Doesnt he even have a slight of anxiety in his system?

I sulked. How come youre not edgy?

Ah kasi hindi ako OA? He retorted, his tone laced with sarcasm.

Inirapan ko lang siya. Ang yabang, I murmured.

He chuckled. Is there a reason to fret?

I crossed my arms and gave him a stern look. Arent you afraid that you guys might
get kicked out? Sina Zach paano na? Graduating pa naman sila. I sighed. Nakakalung
kot naman pagnangyari iyon. Parang pati pangarap nila, e, biglang maglalaho na p
arang bula.

KJ grimaced, still looking at the road. Will you stop thinking of those things? H
avent you heard that pessimism attracts negative results?

I frowned. Who said that?

He shrugged. Imbento ko lang.

Nag-isang linya yata ang mga mata ko sa sinabi niya. Way to go, boyps.

He just smirked.

Jerk, I muttered.

Whats with him and his attitude today? Whats with being pa-cool?

I sighed.

I was not like him. He remained calm despite his circumstances.

I cant be like him. I always freaked-out. I easily get worried, and sometimes, or
should I say most of the time, I was over thinking. I wish I could have the sam
e calmness that he has. I wish I could be like him during desperate times.

Anong oras daw ang meeting? Kinakabahan kong tanong.

Five oclock. We still have exams, and we have different schedules. Kaya para makap
unta ang lahat ay napagdesisyunan ng committee na hapon na lang daw. Ang gusto k
asi nila ay kumpleto kaming lahat. Pagpapaliwanag nito habang diretso ang tingin
sa pagpapamaneho.

I nodded. Kasama ba sina Mike? I asked hesitantly.

I noticed how he tightened his grip on the steering wheel. They should be there, h
e said, putting emphasis to every word.

Pinagsalikop ko ang mga kamay ko at tumingin sa bintana. Will you promise me one
thing?

I saw him glanced at me out of the corner of my eye. It took seconds before he a
nswered. Sure.

Bago ka pumunta sa meeting, pwede bang sunduin mo ako? I turned to my side and loo
ked at him. Pwede bang samahan kita bago ka pumasok doon? G-gusto kitang hintayin
sa labas hanggang matapos. Kahit sa may bench lang ako sa labas ng building. Pl
ease? I pleaded.

Tumiim ang bagang nito.

Walang mababakas na emosyon sa mukha niya.

After a few seconds of silence, he heaved a deep sigh before turning to me. Alrig
ht. I promise.

--

Wait. Hinawakan ko ang kanang kamay ni KJ bago siya pumasok sa SU Building.

Nauna nang pumasok sa loob sina Neiji dahil pinauna na sila ni KJ. Natapos ang m
aghapon, pero sana okay ang results ng exams ko. Paminsan-minsan kasi sa kalagit
naan nang pagsasagot ko ay napapatigil ako dahil naiisip ko sina KJ.
Dahan-dahan siyang lumingon. KJ was smiling. It will be okay, he assured me as he
held my hand that was holding his. Tinanggal niya ang pagkakahawak ng kamay ko s
a kamay niya. He suddenly hugged me tight.

Naramdaman kong tila papatak na ang mga luhang kanina ko pang pinipigilan. Karl I c
losed my eyes.

He hugged me tighter. Dont worry. Ill be fine. Naramdamdam ko ang paghalik niya sa n
oo ko bago siya bumitaw.

Nakatingin lang ako sa kanya. I blinked rapidly. Hindi ako pwedeng umiyak.

He smiled before turning his back as he started to walk.

Napahawak ako sa bibig ko upang pigilan ang paghikbi na nais kumawala. OA na kun
g OA. Siguro dala na rin ng matinding nerbyos at takot. Parang hindi ko yata kak
ayanin pag hindi naging maganda ang resulta ng pag-uusap nila. Several negative
thoughts were running through my mind.
Karl!

Malapit na siya sa pinto ng building nang bigla ko siyang tinawag.

Lumingon si KJ, nakataas ang dalawang kilay nito na tila naghihintay sa sasabihi
n ko.

II Shucks. Ano nga ba ang sasabihin ko? Bakit ko nga ba siya tinawag? I mentally sla
pped myself.

Yes? KJ asked inquisitively. He seemed amused at what I did.

Stupid move there, Astrid. Way to go, gerlps!

I bit my lip, hard. I..I loGood luck? Tila hindi siguradong sabi ko.

KJ chuckled before nodding. He waved as he went inside the room.

I was left there standing.

Gaga ka talaga, Astrid. Ang arte arte mo. Ang sakit mo sa bangs.

--

Naupo ako sa isa sa mga benches sa Freedom Park. Doon sa bench na malapit sa SU
Building para tanaw ko ang paglabas nina KJ.

Gaya dati ay maraming tao sa park. Pero mas marami ngayon at mas maingay. Siguro
dahil halos patapos na ang Finals Week kaya chill chill na lang ang mga tao nga
yon.

Buti pa sila.

Buti pa sila may peace of mind na.

May dalawampung minuto na rin akong nakaupo nang biglang nakatanggap ng tawag mu
la kay Philip. Papunta na raw sila rito nina Kaye.

Astrid!

And speaking of the devils

Dali-daling tumakbo ang tatlo at naupo sa tabi ko.

O? Bakit ba kayo nandito? Akala ko umuwi na kayo? Sunod-sunod na tanong ko sa kani
la.

Hindi muna sila nakasagot dahil hinahabol pa nila ang kanilang mga hininga.

Hoy. What happened? Sumali kayo sa marathon? Pangungulit ko.

Gaga! Nakahawak sa dibdib na sabi ni Philip habang hinuhubadang backpack niya.

Akala niyo damit noh? Asa pa kayo.


Salubong ang dalawang kilay ko habang nakatingin sa tatlo. E, ano?

Tumakbo kami ng malayo noh. Naubusan pa kami ng hininga. Obvious ba? Nakabangga p
a kami ng mga tao sa pagmamadali, sabi ni Philip habang nagpupunas ng pawis gamit
ang kanyang pink na panyo.

Ganito kasi Pinatong ni Kaye ang mga librong bitbit sa arm rest ng bench bago humin
ga ng malalim. Pauwi na talaga dapat kami. Kaso naisip namin na

Ayaw namin mahuli sa aksyon. Pagtatapos ni Cess sa sinabi ni Kaye.

Pinandilatan naman ito ni Kaye. Takte! Mang-aagaw ng linya ng may linya!

Cess grinned. Well. Thats my role in this story.

Biatch, sabay-sabay na sabi namin nina Philip at Kaye.

Pero tinawanan lang kami ni Cess.

I rolled my eyes. Tinaas ko ang dalawang kamay ko. Pero sandali nga. Humalukipkip
ako at tiningnan sila na matiim. Anong aksyon ang sinasabi niyo?

Hello! Maarteng kinumpas ni Philip ang kanyang kamay sa harapan ko. We want to know
the epic conclusion.
Napakamot ako sa noo nang wala sa oras. Soyoure telling me that you went through a
series of unfortunate events para sumagap ng chismis? Nakasimangot kong tanong.

At walang kahihiyang tumango sila ng sabay-sabay.

I have the best-est friends ever, right? Am I not the luckiest friend in the uni
verse? Note the sarcasm here.

Sister Inakbayan pa ako ni Philip. Buti na lang at hindi na siya pawisan. Sasamahan
ka namin dito.

Right. We cant just leave you, Kaye added.

Because were fervent to know the results, Cess said pompously.

Absolutely, sabay na sabi ni Philip at Kaye.

I rolled my eyes.

Just when I thought that they truly care about meSeriously?

What have I done in my past life to have friends like them? Mahihibang na yata a
ko, Lord.

--

Lagpas isang oras na kaming naghihintay kina KJ. Inabala na lang namin ang mga s
arili namin sa pagkwekwentuhan gaya ng mga exams, kung saan kami nahirapan at na
dalian. Nagkwentuhan din kami tungkol sa plano namin ngayong December break. Bal
ak sana naming pumunta sa Baguio. Mga three-day stay doon at dahil adventurous k
ami, balak namin mag-commute. Wala naman kaming mga kotse na sarili namin, e. Hi
ndi kami kasing yaman ni KJ na may sariling kotse. Rich kid yon, e.

Kahit nagtatawanan ay hindi ko pa rin magawang makampante. Kahit nagpa-participa
te ako sa usapan ay hindi ko naman maalis sa aking isipan ang kahihitnan ng pag-
uusap nina KJ. Nandito pa rin ang pinaghalong kaba at takot.

Pansin din naman nina Philip iyon dahil paminsan-minsan ay natitigilan ako at bi
gla na lamang mananahimik. Pero hinahayaan na lang nila ako. Thankful naman ako
dahil doon. Minsan may silbi rin pala talaga sila, Lord.

I checked my watch.

Its 5:45.

Nilingon ko ang SU Building. Pero wala pa rin sila.

Bakit kaya ang tagal?

May masama kayang nangyari?

Napayuko ako at sumandal na lang sa balikat ni Philip.

Inakbayan naman ako ni Philip. He patted my back.

May ilang minuto kaming ganito nang biglang nagsalita si Kaye. Holy kamote. Theyre
here.

We gasped. Dali-dali naming kinuha ang mga gamit namin at tumayo.

Saktong pagharap ko, tulalang mga lalaki ang mga bumungad sa amin habang tila wa
la sa sariling naglalakad.

Fudge! This is not good. I murmured.

My friends nodded slowly.

Mabilis na hinanap ng mga mata ko si KJ at nakita ko siya sa pinakahulihan na na
glalakad habang tulala. His mouth was slightly opened. He seemed lost. Napapaili
ng ito na parang naguguluhan.

Hindi ko na siya hinintay na makalapit pa. Tumakbo ako ng mabilis papunta sa kan
ya.

No. No. No. Please. Dont let anything bad happen to them. Please. Please. I was f
rantically and repeatedly screaming those words in my head while running.

I could already taste my own tears. I wasnt even aware that I was crying uncontro
llably.

Muntik na akong madapa pero wala akong pakialam. Patuloy pa rin ako sa pagtakbo.

I felt likeI felt like I needed to save him.

Nang ilang dipa na lang ang layo namin ay naibagsak ko na lang mga hawak kong li
bro at bag para bigla siyang yakapin.

Karl. Karl, listen to me. Everything will be alright. Okay? Nanlalabo na ang panin
gin ko kaya binaon ko sa dibdib niya ang mukha ko. Mas hinigpitan ko ang yakap k
o sa kanya. Karl. Okay lang iyan. Hindi kita iiwan. Hindi ka pwedeng mapatalsik.
Kung mapapatalsik ka man, hahanap tayo ng school na pwede mong lipatan. For sure
meron yan. Pero hindi. Ipupush pa rin natin na hindi ka matanggal dito. Maghahai
n tayo ng petition

Astrid, KJ said in a low voice.

Dont worry. Maayos iyan. Tara. Kausapin natin sila

Astrid

Humagulgol ako. Tiningnan ko siya. Hindi ko maaninag ang mukha niya dahil malabo
ang paningin ko dala ng matinding pag-iyak. Karl, nakaalis na ba sila? Ang commi
ttee? Puntahan natin. Baka bigyan kayo ng chance. Baka suspension lang. Baka
Sandali, Astrid

Kasi alam mo, baka pwede pa iyang maayos. Kasi

Hey, Astrid!

Nakaramdam ako ng malakas na pagbatok na muntik na naming ikatumba ni KJ. Buti n
a lang ay maagap na nakapagbalanse si KJ at nahawakan ako sa mga balikat.

Ano ba! Paglingon ko ay napansin ko ang nakasimangot na si Neiji. Bakit mo ako bina
tukan? E, sira ka pala, e. Bumitaw ako kay KJ pero mabilis niya akong nahigit at
inakbayan na parang natatawa.

Saglit akong natigilan at tinitigan si KJ. He can still smile after what happene
d?

Huy! Namatanda? Natatawang sabi ni Neiji.

Pft. Zach was trying hard to control his laughter. He was standing beside Neiji. H
e was holding my bag and books.

Napapikit ako ng mariin bago muling binuksan ang mga mata at nagbabagang tiningn
an si Neiji. Ano ang problema mo? Ano ang ipinaglalaban mo? I asked brusquely.

Tinaas nito ang dalawang kamay as if to surrender. Hey. Chill, Astrid. You were f
reaking out. I just did that to calm you. You were hysterical a while ago, if yo
u havent noticed that yet. Tumingin ito kina Jigger at sabay-sabay silang humagikh
ik.

Pinagtatawanan ba nila ako?

I heard KJ chuckled. I turned to look at him, and yes, he was really laughing qu
ietly.

Okay. What the heavens? Was I the only person here who noticed these frat mens st
range behaviors? One minute, they were lost. One minute, they looked like they j
ust saw a ghost. One minute, they looked like theyre about to cry. But right now,
what the heck is happening? What is so funny about the situation? I didnt expect
them to cry, but shouldnt they have to look at least sad? How come they could la
ugh after what happened at the meeting? How come they couldnt care about their si
tuation? How come they didnt look worried? Have the Gods gone crazy? Because seri
ously, this was driving me crazy.

I elbowed KJ lightly, not bothering to hide my scowl. Whats with you Natigil ako sa
pagsasalita nang may mahagip ang paningin ko na grupo ng mga tao na naglalakad p
alabas ng building. May apat na babae at tatlong lalaki na lumabas galing sa SU.

One person caught my attention.

Napakunot-noo ako. I narrowed my eyes when I saw a familiar figure walking slowl
y while texting.

Tinanggal ko ang kamay ni KJ na nakasabit sa balikat ako at madaling nilapitan a
ng lalaki.

Hoy, Mister. I called.

The man didnt even flinch. He didnt even bother to look at me.

Hoy. Lalaki na nagtetext!

Slowly, he looked at me questioningly. Then, in a matter of seconds, as if notic
ing me for the first time, he suddenly smirked.

Nang nasa harapan na niya ako ay tiningnan ko siya ng seryoso. Youre the one who t
old me the directions, right? Ikaw yong guy na nasa Forestry, I muttered each word
with distaste.

Tumingin ito saglit sa cellphone niya bago humalukipkip. He looked bored as he n
odded. So?

Are you a member of ADO? It was plotted, wasnt it? I said accusingly.

Kumamot ito sa batok na tila naiirita. It was plotted, he answered uninterestedly.

How could you! I shouted. You bunch of psychopathic idiots! You

And the Best Actress Award for Overacting goes to Oleya Astrid Fuentes! I heard Ne
iji declared as he clapped. Hindi ko napansin na nakalapit na pala siya sa amin.

Nilingon ko siya at napansing natatawa sa akin ang halos lahat ng CW members. Ev
en KJ was laughingfor Christs sake!

Whats funny? I yelled, throwing daggers at them.

You, KJ answered as he smiled mischievously.

Wow. Didnt this incident happen before? Na pinagtatawanan ako ng Karlito na ito p
alagi.

Naglakad palapit sa amin si KJ. Kai, pasensiya ka na. OA kasi talaga siya, nakangi
ting sabi ni KJ sa lalaki.
I huffed. You know him? Sabay turo sa lalaking iyon.

I mentioned his name, right? So, yes. I think I know him, natatawang sabi ni KJ.

And youre okay with that? With what he did? I shouted in disbelief. Anong nangyayari
rito? Naguguluhan ako sa takbo ng usapan!

Yes. Im okay with what he did. Actually Nilibot ni KJ ang paningin sa mga ka-miyembr
o. We all are.

I felt my jaw dropped six feet under the ground, if thats even possible. W-what?!
Hindi ba siya kasabwat? Tinuro ko ulit ang lalaki na halatang natatawa sa takbo n
g usapan.

Ateng, ang winner ng acting mo! I heard Philip shouted.

Astrid, nakangiting sabi ni Zach. He actually helped us.

Nakanganga kong sinulyapan ang lalaking tinawag ni KJ na Kai bago muling hinarap s
i Zach. What do you mean?

Wala siyang kinalaman sa lahat ng ito. Pero nang mabalitaan niya ang nangyari ay
pumunta siya sa Office of Student Affairs para sabihin sa kanila ang nakita niya
sa Forestry nong oras na pumunta si Mike.

Im taking up BS Forestry,singit nong Kai.

I looked at him doubtfully.

Do you remember the time that you saw me?

I nodded.

Kakatapos lang ng klase ko nang makita kita. Nong tinanong mo ako kung saan ang sh
ortcut, tinuro ko sayo, hindi ba?

I nodded again.

Sasamahan dapat kita kasi alam kong hindi ka taga-Forestry, pero naalala kong may
kukuhanin nga pala akong libro sa adviser ko kaya hindi na kita sinamahan at ba
gkus ay tinuro na lang sayo ang daan.

Naaalala ko nga ang pag-uusap naming iyon. Naaalala ko rin kung paano ako saglit
na natameme sa kagwapuhan ni Kuya.

Paglabas ko galing sa office ng adviser ko ay hinanap kita. Pero hindi na kita na
kita kaya napagpasyahan kong umalis na rin. Pabalik na rin sana ako sa dorm ko.
However, I suddenly heard some voices. Tumigil ako sa paglalakad at nagtago sa i
sa sa mga puno doon. I also witnessed what happened back there. I even saw you, h
e grinned. Naalala niya siguro ang dramatic moment na pagtakbo ko doon para ilig
tas si Mike.

Nakakahiya. Kung magbabaliktanaw ako, medyo OA nga ako noon.

Hanggang ngayon naman di ba? Singit ng munting boses.

So, what makes you special? E, di pwede rin pala akong maging star witness? I said
bitingly.

Umiling ito. You havent seen what I saw.

Humalukipkip ako at binigyan siya ng nanghahamon na tingin.

Nakasalubong ko ang dalawang miyembro ng ADO bago sila pumunta sa lugar kung nasa
an sila. Nginuso nito sina KJ. Dumaan sila sa building kung saan naroroon ako at k
ung saan ay dinaanan mo rin. May dala ang isa sa kanila na video recorder. Hindi
ko pinansin dahil inisip ko na gagawa sila ng project sa isang subject nila. Ki
lala ko si Nicholas dahil naging classmate ko siya last sem.

I wheezed. So youre telling me

The guy called Kai nodded. Tatlo tayong audience na nagtatago sa mga puno nang oras
na iyon. Natatawang sabi nito bago itinago sa bulsa ang cellphone at sinuksok an
g mga kamay sa mga bulsa ng kanyang pantalon. Namukhaan ko si Mike na siya ang ka
sama ni Nicholas. Nagtaka ako nang makita ko na mag-isa na lang siyang humarap s
a CW at nawala si Nicholas. Hindi ko kayo nakita, pero alam kong nandoon din kay
o sa isa sa mga puno na nagtatago. Dahil una, nakita kong lumabas ka sa kalagitn
aan ng paguusap nina Karl. Pangalawa, paano nagka-video doon kung walang kumukuh
a, hindi ba?

Tumango ako. Pigil ko ang aking hininga habang nakikinig sa mga sinasabi niya. G
anoon din sina Philip na tahimik na nakikinig at di ko namalayan na nakalapit na
sa tabi ko.

At nang mabalitaan kong lumabas ang video kung saan sinaktan ng CW ang isang miye
mbro ng ADO ay nakutuban na ako. Alam kong planado ang lahat. Na hindi sapilitan
na dinala ng CW si Mike para bugbugin sa lugar na iyon. Kusang pumunta doon si
Mike na ikinagalit ng ilang miyembro nina Karl. The video was edited. Ang ipinak
ita lang ng ADO na video sa committee ay ang oras na sinaktan ng CW si Mike. Ang
paglapit mo doon sa insidente ay wala sa video. So obviously, it was planned, a
nd the committee realized it.
Plus, we have witnesses. Zach interjected. Pero si Kai at ang statement niya ang ta
lagang nakatulong ng malaki sa kaso namin.

It took me seconds before Zachs words registered in my mind. Napasinghap ako ng m
alakas at biglang napatalon. It means

Case solved, OA na Misis. Biglang ginulo ni KJ ang buhok ko.

Hindi ko pinansin ang ginawa niya. Bagkus ay tumalon ako sa tuwa at biglang niya
pos si Kai. Omaygad! Lifesaver ka, Kuya!

Hoy! Bigla akong hinatak ni KJ. Umayos ka nga! Nanggigigil na sabi nito.

I laughed. Sorry. Carried away.

Nagtawanan sina Zach pati ang mga kaibigan ko. Naririnig ko rin sila na nagkwekw
entuhan tungkol sa nangyari at halos hindi sila makapaniwala sa kinalabasan.

Inakbayan ko si KJ. E, bakit kasi paglabas niyo kanina ay para kayong namatayan?

Balik poker face siya. Hindi kasi kami makapaniwala.

We were shocked, Jigger added.

Uy, Pare. Nandiyan ka pala, natatawang sabi ni Zach.

Uy, Pare. Pakyu, ganting sabi ni Jigger.

Ang ibang miyembro ng CW ay lumapit kay Kai, ganoon din sina Philip na hindi ko
malaman kung bakit. Epal lang talaga sila in nature. Pero ang pinagtataka ko ay
si Cess na tahimik na nakamasid kay Kai habang pulang-pula. May hindi ba ako ala
m dito, mga kababayan?

Ginabi na tayo, komento ni KJ na nagpabalik ng atensyon ko sa kanya.

Magsisimula na sanang maglakad papalayo si KJ pero pinigilan ko siya. Sandali. An
ong nangyari kina Mike? Nag-aalalang tanong ko. Kahit naman papaano ay concern pa
rin ako kay Mike.

Biglang sumeryoso ang mukha ni KJ. Well, they have to face the consequences.

Are they expelled?

Almost, singit ni Neiji.

Seriously? Epal here. Epal there. Epal everywhere.

Nakakunot-noong tiningnan ko siya at biglang sinapak. Akala niya hindi ko siya g
agantihan sa ginawa niya.

Aray naman! OA naman ang pagkakahampas mo! Bakit ang lakas? Natapyas na yata ang
ulo ko sa katawan ko!

Ikaw ang OA! Natapyas ang ulo sa katawan. Pauso nito.

E, ang sakit, e! Pag ako naging bobo, kasalanan mo!

E, bobo ka naman talaga, e! Bagsak ka nga sa Math 17, e!

Teka, paano mo nalaBigla itong tumingin ng masama kay KJ. Sinabi mo ba, Karl?

O, bakit? May problema ka? Ganting hamon ni KJ.

Biglang ngumiti si Neiji. Wala. Nagtatanong lang. Ikaw naman masyadong seryoso. P
eace, man.

Coward, I murmured.

Hoy! I heard that! Reklamo ni Neiji.

Okay, stop being a gay, Neiji. What do you mean almost? I asked interestedly.

What the fuck! What do you mean gay? Are you fucking kidding

Even the way you curse sounds gay to me.

Aba! Ampots! Supremo, pigilan mo ako. Sasaktan ko talaga iyan. Nakadurong sabi sa
akin ni Neiji.

Sige, saktan mo. Para ikaw ang ilibing ko ng buhay, KJ said in a bored manner.

Pasalamat ka, Neiji hissed. Pinandilatan ako nito.

Sagutin mo na lang kasi ang tanong ko, naiinip na sabi ko.

Oo na. Oo na. Bwisit. Huminga ito ng malalim, in a dramatic way if I may add. Expul
sion dapat ang punishment nila. Pero kasi, ang mapagkawanggawa na si Supremo ay
humirit. Nakasimangot na sabi nito.

Ano?! Saglit kong sinulyapan si KJ na mukhang hindi interesado sa usapan namin. Na
glakad ito at naupo sa kalapit na hagdanan sa labas at humalukipkip.

Sinabi niya na hindi na kailangang i-expel sina Nicholas sa mga gulo na ginawa ni
la during our events. Nalaman din kasi ng committee na sila ang bumugbog kina Ji
gger sa Nasugbu dahil inamin ito ni Mike.
What the hell! Inamin ni Mike sa committee?

He nodded. Kaya mas naging mabigat ang kaso ng ADO dahil doon. Ganoon din sa even
t kung saan bigla silang sumugod, e, nasa loob ng school iyon. At iyon ang talag
ang pinagbabawal. Ang magkaroon ng gulo on school grounds. Pero hindi sila na-ex
pelled.

Ano? Hindi na-expelled? Naiiyak na tanong ko. Wala akong pakialam kay Nicholas at
sa iba. Pero kay Mike ako may pakialam dahil kaibigan ko siya, at kahit ano pa m
an ang ginawa niya ay hindi ko pa rin naman maaatim na matuwa pagnapatalsik siya
sa school. Alam ko kung gaano niya kamahal ang school at kung gaano niya gusto
makatapos dito. Pinaghirapan niyang makapasok dito, e.

Sa kalagitnaan ng usapan ay biglang nagsalita si Supremo na hindi na kailangan ng
expulsion. Pinatatawad na niya sina Mike, at pinatatatawad na namin daw kahit wal
a naman kaming sinasabi, imbento lang ni Supremo iyon. Nakangusong sabi ni Neiji.

Really? Pinatatawad na raw niya

Sige. Ulitin mo pa lahat ng sinasabi ko, huhugutin ko yang dila mo, Neiji warned me
.

I pouted. Fine. Continue.

Sinabi ni Supremo na ayos na raw ang lahat at hindi na kailangan pang may matangg
al sa school dahil lahat naman daw kami ay desididong makatapos at nangangako na h
indi na mauulit pa ang mga gulo na ito dahil hindi naman binuo ang frat para rit
o. Nagsorry si Supremo dahil sa pagiging negligent at irresponsible daw namin sa
mga nangyari. Nagsorry siya na paminsan-minsan ay nakakalimutan o kinakalimutan
namin ang talagang hangarin namin bilang isang organisasyon. Neiji sighed. You se
e, hindi kami binuo para makipagbasag-ulo ng walang maganda at tamang rason. Bin
uo kami para tulungan ang bawat miyembro na magkaroon ng ambisyon at tuparin ang
aming mga ambisyon sa buhay, para tumulong sa kumonidad at maging kapaki-pakina
bang na indibidwal. Added bonus na rin ang friendship na mayroon kami. Isang bon
d na hindi mabubuwag. Neiji said proudly. At siyempre, na-impressed sila na sinabi
ni Supremo kaya pumayag sila. O di ba? The best na leader si Supremo. Leader na
leader ang dating. Kaya idol ko yon, e. Gwapo na nga na kagaya ko, matalino pa at
cool na gaya ko. Saan ka pa di ba? Sa CW ka lang makakakita ng mga cool na lalak
i. Kaya ilakad mo na ako kay Kaye. He paused. Ay, hindi pala. Wag na. Kaya ko na yon
mapasagot gamit ang charms ko, he said thoughtfully.

I made a face. O, e, ano ang nangyari? I asked keenly.

Naramdaman ko ang pagtayo ni KJ mula sa kanyang kinauupuan at lumapit sa amin ni
Neiji. Napansin ko rin ang papalapit na si Zach.

Binabaan na lang nila ang punishments sa aming lahat. Kasi kahit nangako kaming h
indi na mauulit, we still have to face the consequences of our actions.

Therefore?

Therefore, suspended kami ng one week pagkatapos ng Christmas break. Bale extende
d ang bakasyon namin. Tumawa ito ng malakas.

Tapos?

One-month community service. Bullshit. Bigla itong napasimangot.

E, sina Mike?

Nagulat ako nang bigla itong tumawa ng mas malakas pa. Two-week suspension. Two-m
onth community service.

Napangisi lang sina KJ at Zach sa tinuran ni Neiji.

Magtatanong pa sana ako pero napatigil ako nang makita ko ang mga lalaking lumab
as.

Mahigit bente rin siguro sila, at namumukhaan ko ang ilan sa kanila, lalo na ang
dalawang lalaki sa unahan.
Biglang natahamik ang paligid nang magsimula silang maglakad palabas ng building
. Ang kaninang maingay na sina Philip at ibang CW members kasama si Kai ay natah
imik. Tinigil nila ang kani-kanilang ginagawa.

Bigla kong naramdaman ang tensyon sa paligid.

Karamihan sa miyembro ng papalabas na frat ay nabawasan ang angas, tila mga napa
pahiya kaya pinili na lang na yumuko. Pero si Nicholas ay diretso ang tingin, na
ndoon pa rin ang angas niya pero halata mong nabawasan ito. Nakapamulsa ito haba
ng matalim ang tingin sa daan.
Nang malapit na sila sa pwesto namin ay naramdaman ko ang paghapit ni KJ sa beyw
ang ko na tila pinoprotektahan ako. Hindi naman ako pumalag, pero nakatuon pa ri
n ang atensyon ko sa mga lalaking iyon.

Ilang hakbang na lang ay biglang tumingin sa direksyon namin si Nicholas at sagl
it na huminto na ikinahinto rin ng mga miyembro nito. Hindi ko masiguro kung al
in sa tatlong lalaking nasa likod ko ang tinitingnan niya ng masama bago biglang
nagsalita na, Hindi natatapos dito ang lahat. Maghaharap pa tayong dalawa. The fl
inch of one muscle was enough to tell us that he was serious and fuming.

Tayong dalawa lang. Nicholas uttered every word with resentment.

Walang umimik sa amin maliban sa lihim na pagtawa ni Neiji.

With one final hard look, Nicholas left. Ganoon din ang ibang kasama nito. Pero
si Mike ay hindi gumagalaw sa kanyang pwesto. Nakatingin lang siya sa akin haban
g nakangiti.
I smiled back at him. Mike

Biglang humarang si KJ sa harapan ko para takluban ako.

Hoy. Ano ba, Karlito! Umalis ka nga diyan! Pinalo ko ang likod nito pero hindi ito
natinag.

Its okay, Astrid. Aalis na rin naman ako. See you around, sabi ni Mike. Hindi ko ma
kita ang kanyang reaksyon dahil sa malaking bara sa harapan ko.

I sighed. Okay. Punta ka na lang ulit sa bahay. Kwentuhan mo ako nang nangyari

No, matigas na sabi ni KJ.

I heard Mike chuckle. Ill go ahead, Astrid.

Bye, Mike! Pilit ko pa ring sinisilip si Mike pero pilit din akong hinaharangan ni
Karlito.

And to you Mike whispered. Mukhang hindi ako ang kausap niya. Thanks, tipid nitong sa
bi bago ako nakarinig ng mga yabag papalayo.

Hmp. Pasalamat sila sayo, Supremo. Kung hindi, bye bye na sa kanila, komento ni Nei
ji.

Tsk. Tara na umuwi, KJ said, annoyed.

Napangiti ako ng palihim. Kahit paano ay natuwa ako sa narinig ko. Hindi man mag
kaayos na magkaayos sina Mike at KJ, pero nang marinig kong nagpasalamat si Mike
kay KJ ay bigla akong nakaramdam ng kaligayahan. Siguro ay dahil pakiramdam ko
ay nabasawan ang galit nila sa isa-t-isa at may tsansa na ititigil na nila ang ka
nilang alitan. I was still hoping. Sabi nga nila, tiwala lang.

Hey, guys! Tawag ni Neiji sa mga kasamahan. Uwian na! Christmas break na! Yuhooooo!

Napailing na lang kami nina KJ at Zach. Lakas talaga ng sayad ng lalaking yon, ka
ya natuturn-off doon si Kaye, e.

"Teka, ang gamit ko. Na kay Fafa Zach!" I shouted.

"Fafa Zach ka diyan!" KJ shouted back.

--


Lets go outside? KJ asked. He was looking at the ground.

I stood, and we started to walk.

Kakatapos lang namin mag-dinner sa bahay nina KJ. Nandoon pa sina Mama at Papa k
ausap si Tita Elena. Excited kasi silang lahat dahil uuwi this Christmas ang Pap
a ni KJ na si Tito Edward.

Walang nagsasalita sa amin habang naglalakad palabas ng street namin. Siguro ay
dahil napagod kami sa mga pangyayari na naganap kanina. Parang ang haba ng araw
sa sobrang daming nangyari. Pagkatapos ng insidente kanina ay nag-uwian na kamin
g lahat. Nakauwi na rin ang mga kaibigan ko courtesy of Neiji. Nagpapalakas kasi
kay Kaye kaya siya ang naghatid sa kanila pauwi.

Huminga ako ng malalim.

Nakakatuwa naman. Hindi pa rin ako makapaniwala na tapos na ang kaso. Ang bilis.
Hindi ko inaasahan na ganito ang kalalabasan. I was expecting that something wo
rst would happen. Pero sa awa ng Diyos. Buti na lang talaga. I was happy with th
e sudden turn of events.

Tiningnan ko si KJ. Seryoso siyang nakatingin sa daan habang tahimik na umaagapa
y sa paglalakad ko.

Pero kahit paano, may munting kaba pa rin ako dahil sa mga binitiwang salita ni
Nicholas. Ano ang ibig niyang sabihin na hindi pa tapos ang lahat? Hindi pa siya
titigil? Wala pa siyang balak huminto?

Ano ba talaga ang gusto niyang mangyari?
Ganyan ba katindi ang galit niya sa grupo nina KJ para patuloy siyang manggulo?

Sa itsura nina Mike at ng ibang ADO members, mukhang wala na silang balak ulitin
ang ginawa nila kina KJ. Pero itong si Nicholas ay ayaw magpatinag. Masyado yat
ang mataas ang pride. At ano ba ang kinagagalit niya? Bakit parang may malalim s
iyang pinaghuhugutan? Ang dami pa ring tanong. Pero sa ngayon, ang mahalaga ay a
lam kong nalampasan nina KJ ang pagsubok kanina.

Still, I was silently praying na once and for all ay matapos na ito. Na tumigil
na si Nicholas sa mga balak niya. Sana he can just move on kung ano man ang pina
gdaraanan niya kasi mismong si Karl ay hindi alam ang pinagmulan ng galit ni Nic
holas. It seemed like nobody knew.

A penny for your thoughts? KJ asked.

I was startled. Huh?

He smiled and held my hand. Napansin kong kakalagpas lang namin sa simbahan at p
apunta kami ngayon sa plaza, sa plaza kung saan marami kaming ala-ala.

Stay with me, baby stay with me,
Tonight don't leave me alone.
Walk with me, come and walk with me,
To the edge of all we've ever known.

Plaza? Seriously? Natatawang tanong ko.

He shrugged. Why not? He was wearing that sexy smirk of his.

I playfully shoved his shoulder. Alam mo, ang baduy mo talaga. Pag hindi sa Sampa
loc Lake or SM San Pablo, sa labas ng gate ng bahay natin tapos dito sa plaza, I
snorted. Very practical, Mister.

KJ laughed aloud. Napansin mo pala na nagtitipid ako?

I can see you there with the city lights,
Fourteenth floor, pale blue eyes.
I can breathe you in.
Two shadows standing by the bedroom door,
No, I could not want you more than I did right then,
As our heads leaned in.

Nagpanggap akong seryoso. Ikaw ang pinakakuripot at pinaka

Pinakagwapong boyfriend, he supplied.

You wish.

Its evident.

Arrogant bastard, I muttered.

Well, I'm not sure what this is gonna be,
But with my eyes closed all I see
Is the skyline, through the window,
The moon above you and the streets below.
Hold my breath as you're moving in,
Taste your lips and feel your skin.
When the time comes, baby don't run, just kiss me slowly.

Naupo kami sa kalapit na bench doon. Ang favorite bench namin ni KJ. Luma na ang
bench na ito na gawa sa kahoy. Marami rin itong mga vandals pero special ito sa
akin dahil naging saksi ito sa maraming bagay na nangyari sa amin ni KJ.

Marami na rin sigurong lovers ang naupo rito. I laughed silently.

Sometimes I want to enter your mind to know what youre thinking, KJ said as he glan
ced at me.

Hinigpitan ko ang hawak sa kamay niya at sumandal sa balikat niya. Hinding-hindi
mo malalaman kasi hindi ka naman si Edward Cullen.

Oh, please. I never wanted to be him in the first place, he said in a disguted man
ner.

I laughed. Weh.

Stay with me, baby stay with me,
Tonight don't leave me alone.
She shows me everything she used to know,
Picture frames and country roads,
When the days were long and the world was small.

Saglit na namayani ang katahimikan sa amin.

Kung may makakakita siguro sa amin ay iisipin na isa rin kami sa mga jeje lovers
sa plaza. Kasi ganyan ako mag-isip pagnakakakita ako ng mga lovers na tumatamba
y dito at kumakain ng balot.

I know, medyo judgmental ako. Hindi ko iyan itatanggi.

Pero iba ngayon, e.

Dahil ngayon, wala akong pakialam sa sasabihin at iisipin nila.

Bahala silang isipin na Jeje lover kami. Basta ako, may gwapong boyps.

She stood by as it fell apart,
Separate rooms and broken hearts,
But I won't be the one to let you go.

We welcomed the silence. This was a good silence.

Right now, we didnt care about the world. The only thing that matter was the two
of us.

Sorry for my imperfections, KJ blurted suddenly.

I closed my eyes and smiled. You know why I love you so much that I can feel my h
eart bursting with happiness whenever I see you?

He laughed quietly. Why is that?

Your flaws make me love you more. Akala ko nong una hanggang doon lang ang pagmama
hal na kaya kong ibigay sayo nong naging boyfriend kita. Pero sa mga nangyari, sa
lahat ng maling nagawa mo at mga pagkukulang mo, mas minahal kita. Hindi ko inak
ala na may ihihigit pa pala ang pagmamahal ko sayo. I opened my eyes. I am weird. I
actually learned to embrace your imperfections, I said in a low voice.

Oh, I'm not sure what this is gonna be,
But with my eyes closed all I see
Is the skyline, through the window,
The moon above you and the streets below.

Alam mo ba, KJ.

Hindi ko pa alam, KJ answered.

Tse! Wag kang pampasira ng mood. Anyway, alam mo ba na sobrang pinahanga mo ako sa
ginawa mo kanina? Nakwento sa akin ni Neiji ang mga sinabi mo sa meeting. You r
eally have the abilities that every leader should embody. With that, I realized
something.

And whats that?

I asked myself. What makes you a leader of the Cryptic Warriors? Umayos ako ng up
o at tiningnan si KJ.

What makes me? He asked. He was smiling.

Its the choices and decisions you make. Its not really about how you start things.
Its actually about how you end things.

Napawi ang ngiti sa labi ni KJ. Seryoso niya akong tiningnan.

Hold my breath as you're moving in,
Taste your lips and feel your skin.
When the time comes, baby don't run, just kiss me slowly.

KJ touched my right cheek. When I started to love you, I always feel like I am no
t good enough. Thats why I tried so hard to please you. I did stupid things so yo
ud notice me. He smiled. Every fucking crazy thing I did was worth it. Whenever I t
hink that you actually love me back, I will smile and assume that God must have
loved me that much because youre the biggest blessing Ive received. I can never th
ank Him enough for that.

I grinned. Kaya nga nakakainis, e. Nang mahulog ako sayo, hindi na ako naka-recove
r. Bwisit.

KJ laughed. Suck it up. Then, he winked. Youre stuck with me.

I pinched his cheeks. Okay, PDA alert! PDA alert!

Hindi niya ako pinigilan kahit pulang-pula na ang cheeks niya sa pagpisil ko kay
a kusa ko na lang itong binitiwan dahil baka pumanget si boyps.

KJ grinned, pulang-pula ang cheeks nito. Alam mo

Hindi ko pa alam, I smiled wickedly.

Nice try, copycat.

Joke lang. O, ano ang hindi ko pa alam?

It was Karlitos turn to pinch my cheeks. Tandaan mo ito, kahit kailan, hindi ako p
apayag na mas mahal mo ako. Dapat ako lagi. Dahil lagi kitang mas mahal. He smile
d.

Hindi ko alam kung namula ako dahil sa pagkurot niya sa mga pisngi ko o talagang
namula ako dahil sa sinabi niya.

Don't run away...
And it's hard to love again,
When the only way it's been,
When the only love you knew,
Just walked away...
If it's something that you want,
Darling you don't have to run,
You don't have to go ...

Just stay with me, baby stay with me,

Huwag mo akong pakiligin. Bwisit ka. Iniwas ko ang paningin ko sa kanya at tumayo.
Pilit tinatakpan ang pamumula ng mukha ko.

Tumayo rin si KJ at hinawakan ako sa balikat para iharap sa kanya. Minsan lang it
o, lubusin mo na. Hindi ako araw-araw na ganito.
Kaya nga kinikilabutan ako, e. Dahil hindi ako sanay sa mga ganyang akto mo. Bwis
it ka. Hinampas ko siya sa dibdib.

He suddenly hugged me. I am madly in love with you. Damn. My issues are beyond re
covery at this instant, and I guess, for the following days to come.

It left me speechless. So, I hugged him back.

Well, I'm not sure what this is gonna be,
But with my eyes closed all I see
Is the skyline, through the window,
The moon above you and the streets below. (Don't let go)
Hold my breath as you're moving in,
Taste your lips and feel your skin.
When the time comes, baby don't run, just kiss me slowly.

Bigla akong nakaramdam ng malamig na bagay sa leeg ko.

I frowned.

Bumitaw ako kay KJ at tiningan kung ano ang bagay na iyon at laking gulat ko nan
g makita ko ang kumikinang na kwintas na hugis bituin.

Pambawi yan. Tila nahihiyang sabi ni KJ. Marami akong utang na regalo sayo, e. Hindi
ka man magsalita, alam kong naiinis ka.

Napatingin ako sa kanya. Kahit hindi masyadong maliwanag sa pwesto niya dahil na
katalikod siya sa poste ng ilaw ay alam kong namumula siya. Hindi siya makatingi
n sa akin. Kinakamot niya lang ang balikat niya. How adorable, boyps.

Sa sobrang kaligayahan ay bigla ko siyang hinalikan sa cheek niya.

Nanlaki ang mga mata ni KJ.

Natawa ako sa reaksyon niya. Hindi pa ba siya sanay mahalikan?

Ay, oo nga pala. Hindi kasi kami madalas mag-kiss gaya ng iba. Abnormal couple k
ami, e.

Dahan-dahan nabuo ang ngiti sa labi ni KJ nang ma-reliazed niya ang ginawa ko.

Grabe. Mahal na mahal ko talaga ang lalaking ito. Kung ano man ang pagsubok na n
akahain sa amin bukas at sa mga susunod na araw ay saka ko na iisipin. Alam ko n
amang malalampasan namin iyon ng magkasama.

Hindi ko na muna iisipin ang kahit na ano.

Ang projects ko.

Ang librong kong hindi pa naibabalik nina Kaye at Cess.

Ang concealer at BB cream ko na ninakaw ni Philip sa bag ko.

At siyempre, ang banta ni Nicholas.

Nothing mattered tonight.

Its only him and me.

Oh, I'm not sure where this is gonna go,
But in this moment all I know
Is the skyline, through the window,
The moon above you and the streets below. (Baby, don't let go)

Biglang lumapit si KJ at unti-unting nilapit ang kanyang mukha sa akin.

Okay. PDA alert to the highest level.

Wala na akong pakialam na mabansagang jeje couple.

KJ stared at me. I love you, Astrid. I love you with all the love the universe an
d outside the universe can hold, with all the love from the beginning of time to
its end called forever, he said as he claimed my lips.

Hold my breath as you're moving in,
Taste your lips and feel your skin.
When the time comes, baby don't run, just kiss me slowly.


--

The song was "Kiss Me Slowly" by Parachute. :) Ayos ba? Malapit na matapos ang T
BND. Haha

Copyright © ScribblerMia, 2012


Nagising akong maganda ang pakiramdam.

Nag-inat muna ako bago bumangon.

This was actually a good Saturday morning for me. A few more days and its Christm
as. I was really excited.

Kinuha ko ang cellphone kong nakapatong sa bedside table at binasa ang mga mensa
he. Wala namang ibang nag-text maliban kay KJ.

From The Almighty KJ
10. No late.

Maka-utos naman ito akala mo kung sino. Gaano ba kahirap mag-type? Gaano ba kahi
rap ayusin ang tone para naman hindi magmukhang masyadong demanding ang text niy
a?

Napailing na lang ako bago napangiti. Oo nga pala. May date kami today sa Festiv
al Mall sa Alabang. Oha. Improving kami. Lumalayo na kami. Hindi na kami stuck s
a Sampaloc Lake at SM San Pablo. Nasa next level na kami dahil umabot na kami sa
NCR. Hindi kami na-stuck sa Region IV-A. Nakakaiyak!

Maaga pa naman. Alas-siyete pa lang kaya hindi naman siguro ako male-late at imp
osible namang ma-late ako. At wag siyang mag-iinarte dahil magkatabi lang ang bah
ay namin. Wala pang sampung segundo ay nasa labas na ako ng gate non.

Pero dahil nga excited ako ay naligo na ako. Kailangan ko pang mag-dress rehears
al. Nakakahiya naman kung ang gwapo-gwapo ng boyps ko tapos ako chaka. Hindi nam
an yata makatarungan iyon.

Ngumiti ako bago pumasok sa banyo. Napatigil ako sa paghakbang.

Hindi ko alam pero..mabilis itong napawi. Hindi ko maiwasan ang kabahan.

Sana walang mangyaring masama ngayon. Sana maging maayos ang date namin.

Napailing ako. Medyo praning na ako.

Ngumiti ulit ako bago kinuha ang towel.

--

Youre ten minutes late, KJ said seriously after I closed the gate.

Daha-dahan akong tumingin sa kanya at ngumisi. Sorry. I gave him a peace sign. You
know, its a girl thing.

Tumaas ang isang kilay niya bago naglakad papunta sa front seat at binuksan ang
pintuan nito.

It was my turn to raise my brow.

Kiniling niya ang ulo para imwestra na pumasok ako sa loob ng sasakyan.

Mas lalong tumaas ang kilay ko. Seryoso ba siya?

Medyo naiinis na tinuro nito ang loob ng sasakyan habang nakahawak ang isang kam
ay sa seradura.

Humalukipkip ako at ngumisi. Is this for real? Are you trying to be a gentleman?
Ito na ba ang moment na iiyak ako sa tuwa dahil sa ginawa mong ito? Wala ka nama
ng sakit di ba? Hindi kaya namatanda ka? Totoo ba ang nakikita ko

Alam mo ang dami mong satsat, nanggigigil na sabi nito. Ang OA mo maka-react. Mag-i
narte ka kung kasal ang iniaalok ko sayo kasi sa ngayon, pintuan lang ito para pa
pasukin ka.

Namula ako. Talagang kailangang banggitin ang kasal? Ang bata-bata pa namin, eh.
Ngumuso ako. Ang sungit talaga. Padabog akong pumasok at inirapan siya pagka-upo
ko.

Ang arte talaga, sambit niya bago sinarado ang pinto.

Manonood ba muna tayo ng sine bago kumain? O kakain muna tayo? Tanong niya pagkapa
sok sa sasakyan.

Kain muna tayo. Hindi ako masyadong nakapag-breakfast, eh.

Bakit? Excited ka masyado sa date natin? Sinulyapan niya ako bago ngumisi.

Hinampas ko ang kamay niya. Kapal mo lang ha.

Umiling-iling pa ito. Sus. Kunwari pa.

Hindi nga sabi, eh. I yelled.

Ah. He nodded. Kaya pala nakita kitang pabalik-balik sa may bintana. I dont know wha
t youre doing, but it seemed like you were having your own fashion show. He cringe
d at the word fashion.

My eyes widened. You saw it?

He showed me his poker face. Nope. I smelled it, he answered sarcastically.

Inirapan ko siya. Pampasira talaga ito ng mood kahit kailan. Kanina ang saya-say
a ko, eh. Kagabi ang saya-saya ko lalo. Pero ngayon, ang sarap patayin sa halik
este sa bugbog ng lalaking katabi ko.
Copyright © ScribblerMia, 2012


Nagising akong maganda ang pakiramdam.

Nag-inat muna ako bago bumangon.

This was actually a good Saturday morning for me. A few more days and its Christm
as. I was really excited.

Kinuha ko ang cellphone kong nakapatong sa bedside table at binasa ang mga mensa
he. Wala namang ibang nag-text maliban kay KJ.

From The Almighty KJ
10. No late.

Maka-utos naman ito akala mo kung sino. Gaano ba kahirap mag-type? Gaano ba kahi
rap ayusin ang tone para naman hindi magmukhang masyadong demanding ang text niy
a?

Napailing na lang ako bago napangiti. Oo nga pala. May date kami today sa Festiv
al Mall sa Alabang. Oha. Improving kami. Lumalayo na kami. Hindi na kami stuck s
a Sampaloc Lake at SM San Pablo. Nasa next level na kami dahil umabot na kami sa
NCR. Hindi kami na-stuck sa Region IV-A. Nakakaiyak!

Maaga pa naman. Alas-siyete pa lang kaya hindi naman siguro ako male-late at imp
osible namang ma-late ako. At wag siyang mag-iinarte dahil magkatabi lang ang bah
ay namin. Wala pang sampung segundo ay nasa labas na ako ng gate non.

Pero dahil nga excited ako ay naligo na ako. Kailangan ko pang mag-dress rehears
al. Nakakahiya naman kung ang gwapo-gwapo ng boyps ko tapos ako chaka. Hindi nam
an yata makatarungan iyon.

Ngumiti ako bago pumasok sa banyo. Napatigil ako sa paghakbang.

Hindi ko alam pero..mabilis itong napawi. Hindi ko maiwasan ang kabahan.

Sana walang mangyaring masama ngayon. Sana maging maayos ang date namin.

Napailing ako. Medyo praning na ako.

Ngumiti ulit ako bago kinuha ang towel.

--

Youre ten minutes late, KJ said seriously after I closed the gate.

Daha-dahan akong tumingin sa kanya at ngumisi. Sorry. I gave him a peace sign. You
know, its a girl thing.

Tumaas ang isang kilay niya bago naglakad papunta sa front seat at binuksan ang
pintuan nito.

It was my turn to raise my brow.

Kiniling niya ang ulo para imwestra na pumasok ako sa loob ng sasakyan.

Mas lalong tumaas ang kilay ko. Seryoso ba siya?

Medyo naiinis na tinuro nito ang loob ng sasakyan habang nakahawak ang isang kam
ay sa seradura.

Humalukipkip ako at ngumisi. Is this for real? Are you trying to be a gentleman?
Ito na ba ang moment na iiyak ako sa tuwa dahil sa ginawa mong ito? Wala ka nama
ng sakit di ba? Hindi kaya namatanda ka? Totoo ba ang nakikita ko

Alam mo ang dami mong satsat, nanggigigil na sabi nito. Ang OA mo maka-react. Mag-i
narte ka kung kasal ang iniaalok ko sayo kasi sa ngayon, pintuan lang ito para pa
pasukin ka.

Namula ako. Talagang kailangang banggitin ang kasal? Ang bata-bata pa namin, eh.
Ngumuso ako. Ang sungit talaga. Padabog akong pumasok at inirapan siya pagka-upo
ko.

Ang arte talaga, sambit niya bago sinarado ang pinto.

Manonood ba muna tayo ng sine bago kumain? O kakain muna tayo? Tanong niya pagkapa
sok sa sasakyan.

Kain muna tayo. Hindi ako masyadong nakapag-breakfast, eh.

Bakit? Excited ka masyado sa date natin? Sinulyapan niya ako bago ngumisi.

Hinampas ko ang kamay niya. Kapal mo lang ha.

Umiling-iling pa ito. Sus. Kunwari pa.

Hindi nga sabi, eh. I yelled.

Ah. He nodded. Kaya pala nakita kitang pabalik-balik sa may bintana. I dont know wha
t youre doing, but it seemed like you were having your own fashion show. He cringe
d at the word fashion.

My eyes widened. You saw it?

He showed me his poker face. Nope. I smelled it, he answered sarcastically.

Inirapan ko siya. Pampasira talaga ito ng mood kahit kailan. Kanina ang saya-say
a ko, eh. Kagabi ang saya-saya ko lalo. Pero ngayon, ang sarap patayin sa halik
este sa bugbog ng lalaking katabi ko.
Taga doon siya sa mismong barangay kung nasaan ang Pandin Lake.

Tumatango-tango ako. Ah. Kaya pala. Swerte naman ni Zach. Malapit lang ang pasyal
an niya.

Hindi na umimik si KJ.

Tahimik ang buong byahe namin. Ayokong mag-isip ng negative thoughts dahil sabi
nga ni KJ, baka maka-attract ng negative results.

Sumulyap ako kay KJ.

Bakit ganoon? Napapansin ko na tila kabado si KJ. Ano kaya'ng nangyayari?

Baka naman magyayaya lang si Zach na maglangoy? Pero hindi naman pwede dahil hin
di kami prepared. Wala kaming dalang pamalit.

Naalala ko naman bigla ang sabi ni Kaye na maganda raw doon dahil galing na sila
ng family niya doon last summer. Malinis na malinis daw ang ilog, kakaunti lang
ang tao, presko, at masarap ang mga pagkain. Balak sana namin iyong puntahan sa
darating na bakasyon. Mura lang daw at mag-eenjoy pa. Inisip ko ang itsura ng P
andin Lake. Nakita ko na ang ibang pictures nito through Google. Maganda talaga.
At balita ko, matao rito tuwing Summer.

Sa pag-iisip ko ay hindi ko namalayan kung nasaan na kami. Ang daan na tinatahak
namin ay medyo matarik at makipot. Halos wala na rin akong bahay na nakikita ku
ng hindi iilang kubo na malayo ang pagitan sa isat-isa. Puros puno ng niyog ang n
akikita ko at medyo bako-bako na rin ang daan. Maraming butas ang kalsada kaya h
indi pwedeng bilisan ang pagpapatakbo.

Ilang metro pa ay naputol na ang kalsada at lupa na may mga bato na ang tinataha
k namin.

Biglang inihinto ni KJ ang sasakyan at pinatay ang makina nito.

Dito na ba? Nakangiting tanong ko.

Mabilis na tinanggal ni KJ ang kanyang seatbelt bago humarap sa akin. My eyes wi
dened when he suddenly hugged me.

Nagulat ako sa ginawa niya. Pero niyakap ko rin siya kahit naguguluhan ako sa in
akto niya.

Astrid, stay here. Please, he said in an authoritative tone.

Napasinghap ako. A-ano? Balak kong kumalas sa yakap niya pero mas lalo niya itong
hinigpitan para hindi ako makaalis.

Astrid, listen. No matter what happens, youll stay here. Okay? Dont go anywhere. Mah
ina pero seryosong sabi niya.

Karl

Keep the doors locked. Dont open it unless its me. Dont talk to strangers here.

Karl, sandali nga

Dont go outside the car. Please.

What do you mean? Where the hell are you going, Karl? Hinampas ko ang likod niya.
Naiiyak na ako. Youre scaring me. What is happening?

Shh. Halos mabali ang buto ko sa higpit ng yakap niya. I love you, Astrid. I will p
rotect you.

Tumawa ako ng pagak. Okay. What the hell. Maglalaro ba tayo ng hide-and-seek ha?
Is this a joke, Karl? Tell me. Inform mo naman ako para hindi ako kabahan ng gan
ito. Nararamdaman ako ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Malamig naman sa sasaky
an ni KJ pero pinagpapawisan ako dala marahil ng matinding kaba.

Ang cellphone mo, tawagan mo ako kung may mangyari ha? At tatawagan kita kaya dap
at lagi kang nakabantay sa tawag ko ha?

Ano ba, Karl! Ano ba kasing nangyayari

Pupuntahan ko lang si Zach. Dito ka lang ha?

Bakit hindi ako pwedeng sumama? Nabasag ang boses ko. Hindi ko namalayan ang mga l
uhang nagbabadyang pumatak.

Because I said so, and I want you to stay here. Everything will be alright. Dont w
orry. He sighed. Babalik din ako agad. Pangako. Kumalas siya at tiningnan ako ng di
retso. Nakahawak pa rin ang mga kamay niya sa balikat ko. Wait for me?

Pinunas ko ang luhang pumatak bago pilit na ngumiti. Youll come back, right?

He nodded.

Promise me!

He smiled. Of course, I will come back for you." He paused. "You know I always do
. Biglang umamo ang mukha nito.

Then, he kissed me.
I closed my eyes. Parang sasabog ang puso ko sa tindi ng emosyon na nararamdaman
ko. Kahit natatakot ako, magtitiwala ako kay Karl.

Matapos ang ilang segundong halik na iyon ay nilayo niya ang kanyang mukha at tu
malikod. Binuksan nito ang pintuan ng sasakyan, nakatalikod siyang lumabas at hi
ndi lumingon.

Nagulat ako. Ni hindi man lang siya tumingin sa akin pagkatapos akong halikan. M
abilis siyang naglakad. Pero nakakailang hakbang pa lang siya ay lumingon siyang
nakangiti.

Akala ko hindi na siya lilingon, e.

He mouthed, I love you and smiled before turning his back again as he continued to
walk.

I smiled. I love you, too. Alam kong hindi na niya nakita at narinig, pero gusto k
o pa ring sabihin iyon.

Pinagmasdan ko siyang maglakad hanggang makalayo at mawala na sa paningin ko. Ni
lamon na siya ng mga puno at damo. Pero joke lang iyon.

I sighed.

Nagkalkal na lang ako sa kotse ni KJ para may mapagkaabahalan.

I felt my eyes twinkled when I saw a cd, an Alter Bridge CD. Its their second alb
um entitled Blackbird. Parehas talaga kami ng hilig ni KJ na banda. Gaya-gaya kasi
siya.

Sinalang ko ang CD sa player ng kanyang sasakyan.

Ties that Bind blasted inside the car.

Mahina ko na lang na sinabayan ang kanta habang tumutugtog sa imaginary guitar k
o.

Inabala ko ang sarili sa pakikinig ng music.

Minutes passed.

Naiinip na ako kayat tiningnan ko ang orasan.

Its been 15 minutes. Seriously? 15 minutes pa lang ang nakakalipas?

Napailing ako. Kinapa ko ang cellphone ko sa bulsa para itext si KJ.

To: The Almighty KJ
Where are you?

Lumipas ang tatlong minuto pero hindi siya nagrereply.

I shrugged.

Pinilit kong kalmahin ang sarili ko, pero hindi ko talaga maiwasan ang kabahan a
t matakot. What was wrong with me? Nanginginig ang kamay ko habang nag-dial para
tawagan siya.

The phone went ringing.

KJ didnt answer.

I called again.

I called again and again.

I called for about five times, but his phone kept ringing. He wasnt answering my
calls.

Marahas akong napabuga ng hangin at napakamot. I bit my nail.

KJ, nasaan ka na ba? Whats happening? Akala ko ba ireready natin ang mga cellphon
es natin. Why arent you even answering my calls?! I wanted to cry. Lumingon ako s
a paligid.

Masyadong tahimik. Halos hindi gumagalaw ang mga puno at halaman sa paligid. Wal
a rin akong maaninaw na kubo at wala rin halos taong dumadaan. I felt like I was
in a horror movie, and the fact that I was alone made it scarier. But the scari
est part was, I didnt even know where KJ was, and it drove me crazy.

Alam kong sinabihan niya akong wag lumabas, pero hindi ko kayang maghintay na lan
g dito. Idagdag pa na hindi niya sinasagot ang tawag ko! Sigurado akong may nang
yari o may nangyayari ngayon.

Dali-dali kong binuksan ang pintuan ng sasakyan at sinara. I made to sure to loc
k the doors. Kinuha ko rin ang susi ng sasakyan at sinuksok sa bulsa ko. Dala ko
rin ang cellphone ko para kung baka sakaling tumawag si KJ. Napalingon ako, nak
alimutan kong patayin ang stereo, patuloy pa rin ito sa pagpapatugtog ng mga kan
ta ng Alter Bridge. Pero hinayaan ko na lang, hindi naman siguro ito maca-carnap
dahil dala ko naman ang susi.

Nagsimula akong maglakad sa tinahak na daan ni KJ. Parang ginawa naman yata tala
ga ang daan na ito sa mga taong gustong mag-trekking kaya hindi ako nahirapan sa
mga damo. Cleared naman ang daan.

Nagpalinga-linga ako. Mataas ang sikat ng araw at tanging mga huni ng ibon ang n
aririnig ko. Medyo papaakyat pala ang daan na ito, para akong umaakyat sa bundok
. Dahil masyado akong abala sa pagmamasid ay muntik pa akong madapa sa malaking
bato na nakausli sa daan.

I cursed silently at napatalon. Saglit akong tumigil para tingnan ang paa ko. Na
pahinga ako ng maluwag nang mapansing galos lang ito. Naka-sandals kasi ako. Dap
at pala nagrubber shoes na lang ako.
Napangiwi ako. This was not the time to think of the clothes and shoes to wear.

I need to find KJ.

Ilang minuto na rin akong naglalakad na puros puno, damo, ligaw na bulaklak, at
mga bato ang nakikita ko habang tinatahak ang lupang daan. Napayuko ako at napah
awak sa noo. Naramdaman ko ang pawis na tumulo rito. At dahil wala akong dalang
panyo ay kamay na lang ang ginamit ko. Naka-cardigan pa akong color yellow kaya
lalo akong iniinitan, bakit kasi ako nag-floral dress?

Patuloy pa rin akong naglalakad nang biglang inangat ko ang paningin ko. Napanga
nga ako nang unti-unti kong natatanaw ang malawak na lawa. Dahil sa araw ay tila
may mga dyamanteng nakapaibabaw at nagsasayaw sa lawa. The lake was amazing. Na
pa-wow ako sa kulay ng lawa, different shades of green, from light to dark green
.

Napatakbo ako pero agad ding napahinto nang makarinig ng malakas na sigaw galing
sa ibaba. Nasa itaas kasi ako ng bahagi ng lawa at kailangan pang bumaba ulit p
ara makalapit dito. Malawak ang lupa sa baba. Patag ito at hindi masyadong matat
aas ang damo.

What the hell do you want from us?!

Nanlaki ang mga mata ko. Nanginig at nanlamig ang buong katawan ko. Hinanap ko a
ng pinanggalingan ng boses at nakita ko si Karl malapit sa lawa na nakatalikod a
t nakaharap sa isang lalaki.

Damn.

Its Nicholas.

Napansin ko rin sa di kalayuan ang isang lalaking nakadapa.

I gasped. Is it...is it Zach? Tiningnan kong mabuti ang lalaki at...Oh my god! I
ts Zach!

Oh my God! Oh my God. Is he dead? What will I do?

I freaked out. Niyapos ko ang sarili ko at lumingon lingon. Walang tao maliban s
a amin. Nasa liblib na parte ba kami ng lawa? Ang akala ko ba tourist spot ito?
Bakit walang tao rito?! Nasaan ang mga floating dining tables na nakita ko sa In
ternet? Nasaan ang mga aleng nagtitinda ng souvenirs? Nasaan ang mga tindahan at
maliliit na kubo? Bakit walang katao-tao rito?!

Gusto kong sumigaw at lapitan sila. Pero baka magalit sa akin si Karl at baka

Bakit ka ba laging nakikialam ha?! Putang ina punong-puno na ako sa pagka-epal mo
at ng grupo mo! Ganting sigaw ni Nicholas. Napadako ang tingin ko sa hawak ni Ni
cholas, isang mahabang tubo.

I gasped. Tiningnan ko si Karl, nakahawak siya sa kanyang kanang braso, mukhang
may iniindang sakit. Mahihimatay yata ako sa eksenang nadatnan ko.

Napaupo ako at yumuko. Kailangan kong mag-isip nang susunod na hakbang. Oh my Go
d. Ano bang gagawin ko?

E, tarando ka ba? Nanggugulo ka lagi! Arent you tired? Hindi ka pa ba nadadala? Mu
ntik na tayong mapatalsik dahil sa kagaguhan mo! Gigil na hayag ni Karl.

Hoy. Ayusin mo ang pagsasalita mo ha?! You did that to yourselves, Cryptic Asshol
es!

You son of a bitch! Akmang susugod si KJ pero napatigil siya ng iharap sa kanya ni
Nicholas ang tubo.

Hindi ka kasali rito, Dominguez. So, if I were you, stay out of this. Babala ni Ni
cholas.

You freak! Paanong hindi ako kasali rito, e, ikaw ang nagsimula nang lahat ng ito
! And what the fuck did you do to Zach? Tinuro ni Karl si Zach na nakahiga pa rin
.

Naglakad ako at dahan-dahang bumaba. May ilang metro rin ang layo ko sa kanila.
I was silently praying that they wouldnt see me.

Maingat akong humakbang at bumaba habang dumidikit sa mga damo at puno para hind
i mapansin. Nang makarating sa baba ay dumiretso ako sa malaking puno ng mangga
na malapit sa kanila. Mabuti na lang at napapaligiran ng halaman ang mangga kayat
hindi siguro nila ako nakita. Mabuti na lang din at nasa kanan nila ako habang
magkakaharap sila.

Una kong sinulyapan si Zach. May mga pasa siya sa mukha at katawan, marumi rin a
ng kanyang damit pero dahan-dahan siyang bumangon.

Napatigil sa pag-uusap sina Karl at Nicholas. Napatingin sila kay Zach.

Dumilim ang mukha ni Nicholas.

Nilapitan ni Karl si Zach. "Zach--"
Hes right, Karl. Stay out of this, seryosong sabi ni Zach nang makatayo.

W-What? Are you freaking out of your mind, Zachary? You need to go to the hospita
l, you moron! KJ shouted.

Bumalik ka na! Iwan mo na kami rito! Mas malakas na sigaw ni Zach na nakapagpanind
ig sa mga balahibo ko.

Napahawak ako sa bibig ko nang makita ang itsura ni Zach. Ngayon ko siya mas nap
agmasdan at nagulat talaga ako. Umaagos ang dugo nito sa noo.

What? KJ asked incredulously. Lumapit siya kay Zach at hinawakan ang balikat nito
pero tinapik ito ni Zach. Get out of here!

No

I said go away! Problema namin ito, Karl!

Napatunganga si Karl, ganoon din ako.

Si Nicholas naman ay tahimik na nakamasid pero napansin kong humigpit ang kapit
nito sa bakal na tubo.

Leaves are on the ground
Fall has come
Blue skies turning grey
Like my love

Natahimik ang lahat. Wala ni isang nagtangkang magsalita.

Si Karl ay nakatungangang nakatingin kay Zach at gulat na gulat, marahil ay pino
proseso ang mga sinabi ni Zach. Ngayon ko napansing may galos ang mukha ni KJ at
may namumuong pasa sa kanang pisngi nito.

Makalipas ang halos ilang minutong katahimikan ay biglang itong binasag ni Zach.
He was my best friend.

Hindi ko alam pero sabay marahil kaming napanganga ni Karl.

What the fudge! Best friend?

Did I hear it correctly? Zach and Nicholas? Best friends?

What?

I tried to carry you
And make you whole
But it was never enough
I must go

Iniangat ni Zach ang paningin at diretsong nakipagtitigan kay Nicholas, parehas
matalim ang tingin nila sa isat-isa.

Zach closed his eyes. It took him a while before he opened them. He looked at Ni
cholas coldly again. He wasnt after you. He wasnt after the group. All along He pause
d and gritted his teeth. He was after me.

Kung sana ay nasa maayos kaming sitwasyon ay tinawanan ko si Karl at pinicturan
ang kanyang mukha. Nakanganga siya at halos lumabas ang eyeballs niya. Pero gaya
niya ay ganoon din ang itsura ko. Gulat na gulat ako sa narinig ko.

A-ano? Tila may bara sa lalamunang sabi ni Karl.

Seryoso pa ring nakatayo si Nicholas at nakatingin kay Zach.

He wants to seek revenge, mahina pero umabot sa pandinig kong sabi ni Zach.

Who is gonna save you
When I'm gone?
And who'll watch over you
When I'm gone?

Napaiyak ako. Bigla kong naalala ang pagkakataon na nakita si Zach at Nicholas.

Nong oras na nakita ko si Neiji habang naglalakad sa may Palma Bridge. Nakita ko
rin noon si Zach pero mainit ang ulo niya kaya ang bato ang napagdiskitahan niya
. Sinipa niya ito ng malakas habang padabog na naglalakad. Babatiin ko sana siya
no'n pero nagbago ang isip ko dahil sa inakto niya.

Naalala ko rin ang eksena sa parking lot. Nang makita ko si Zach na nakaabang sa
saksakyan ni KJ at biglang dumating si Nicholas. Nagsukatan sila ng paningin ha
nggang umalis si Nicholas at hinabol ito ni Zach.

Marahil nagbugbugan sila noon dahil pumasok kinaumagahan si Nicholas na madilim
ang aura at may galos at pasa sa mukha. Naalala ko rin ang masasamang tingin niy
a sa amin sa cafeteria. Ako, si Zach, at si Karl ang magkakasama noon.

Napahampas ako sa noo ko. Bakit hindi ko napansin?

Ilang hakbang na lang ay biglang tumingin sa direksyon namin si Nicholas at sag
lit na huminto na ikinahinto rin ng mga miyembro nito.

Hindi ko masiguro kung alin sa tatlong lalaking nasa likod ko ang tinitingnan ni
ya ng masama bago biglang nagsalita na, Hindi natatapos dito ang lahat. Maghahara
p pa tayong dalawa. The flinch of one muscle was enough to tell us that he was se
rious and fuming.
Tayong dalawa lang. Nicholas uttered every word with resentment.

Fudge! He was pertaining to Zach. He was effin talking to Zach! All along, akala
ko si Karl ang target niya!

You say you care for me
But hide it well
How can you love someone
And not yourself?

Zach smiled, but it did not reach his eyes. He hated me, for leaving him.

Oh my God! My Husbands Lover?

We were elementary classmates. Malaki ang barkada namin, but Nick and I were the
best of friends. Zach smiled bitterly. Sabay din naming pinilit pumasa sa UPLB. P
ero nang mag-college, nagkahiwalay kami ng grupong sinalihan. Hindi siya nakapas
a sa CW, at hindi niya matanggap iyon

Enough! Nicholas hollered. Mabilis siyang lumapit kay Zach para hampasin ito ng tu
bo pero sinalag ito ni Karl kaya ang siste, natamaan ang kamay ni Karl.

Napangiwi si Karl sa sakit at napayuko.

Ito marahil ang pagkakataong hinihintay ni Nicholas kaya nilapitan niya si Zach
para hampasin sa balikat. Napadaing sa sakit si Zach pero wala siyang ginawa par
a lumaban. Hindi ko alam kung ayaw niyang lumaban o dahil sa hindi na niya kayan
g lumaban pa. Napaluhod siya at napahawak sa balikat.

Hayop ka! Sigaw ni Nicholas. Hinampas niya sa kabilang balikat si Zach kaya natumb
a si Zach patagilid habang napahawak sa balikat na hinampas ni Nicholas ng tubo.

Hahampasin pa sana ito ni Nicholas nang biglang nahawakan ni Karl ang tubo at ma
bilis na sinuntok si Nicholas sa mukha dahilan upang mapaatras ito.

And when I'm gone
Who will break your fall?
Who will you blame?

Impit akong napasigaw at agad ding napahawak sa bibig. Saglit na dumapo ang pani
ngin ni Karl sa gawi ko kaya agad din akong yumuko. Hindi ko alam kung nakita ni
ya ako pero pag-angat ko muli ng tingin ko ay nakita ko silang nagsusuntukan ni
Nicholas.

Malakas si Karl. Pero mukhang malakas din si Nicholas. Sanay si Karl makipagbasa
g-ulo, since high school nakikipag-away na siya. Kahit hindi ko siya classmate n
oon ay alam ko ang mga ginagawa niya dahil nakwekwento ng Mama niya sa mga magul
ang ko at nagkakataon naman na nandoon din ako.

Duwag si Nicholas. May armas siya kaya nahihirapan si Karl na makalapit sa kanya
.

Napatingin ako kay Zach na unti-unti ulit tumatayo. Ang tigas ng ulo ng isang it
o. Bugbog-sarado na pero lalaban pa?

Saglit itong sinulyapan ni Nicholas bago hinampas sa ulo si Karl.

Tangina mo! Pakialamero! Sigaw ni Nicholas.

I struggled for breath

I can't go on
And let you lose it all
It's more than I can take
Who'll ease your pain?
Ease your pain

Oh no! Oh no! Oh no, please. Please!

Napaupo si Karl at napahawak sa ulo nito.

Mabilis na nilapitan ni Nicholas ang papatayong si Zach.

At hindi ko kaya ang sunod na nangyari, malakas niya itong hinampas sa ulo, dahi
lan upang tuluyang matumba si Zach.

Napatulala ako habang walang tigil na naglabasan ang mga luha ko. Unti-unti akon
g nanghihina at nawawalan ng lakas ng loob. Napaluhod ako. Tiningnan ko ang kama
y ko at napansing hindi ko na hawak ang cellphone ko.

Gusto kong lumabas at pigilan si Nicholas pero alam kong wala akong magagawa.

Sinulyapan ko si Karl. Nakita ko siyang dumura at ngumiti. Coward, he said venomou
sly.

Nlingon ni Nicholas si Karl.

Hindi ko alam kung namamalikmata ako pero napansin kong sumulyap si Karl sa kina
tatayuan ko at bigla niyang tinaas ang isang kilay at sumulyap kay Zach.
Tumayo siya at naglakad papalayo sa nakahigang si Zach na ngayon ay wala na yata
ng malay. Humakbang naman palapit kay Karl si Nicholas.

What did you say? May bahid ng galit na sabi ni Nicholas.

I said, youre a coward. Duwag. Inutil. Gago. Naglakad paatras si Karl habang pahakb
ang naman ang lakad ni Nicholas, hawak pa rin nito ang tubo.

Nanlaki ang mga mata ko. Dahil nanlalabo na ang paningin ko dala ng matinding pa
g-iyak ay kinusot ko ang mga mata ko at tumingin kay Karl.

Sumulyap ulit siya sa pwesto ko bago sumulyap ulit kay Zach.

I frowned.

Binalik niya ulit ang tingin kay Nicholas habang dahan-dahan na umaatras palayo.

Who is gonna save you when I'm gone?
Who'll watch over you?

Hindi ako sigurado pero pakiramdam ko ay may mensaheng pinapabatid sa akin si Ka
rl.

Kaya nagsimula akong yumuko at dahan-dahan na naglakad palapit kay Zach. Ilang m
etro lang ang layo sa akin ni Zach kaya mabilis ko siyang nalapitan. Nakatalikod
sa akin si Nicholas habang natatakpan naman niya si Karl kaya hindi ko malaman
kung nakita na ba ako ni Karl na lumapit kay Zach.

Tiningnan ko si Zach na nakadapa. Mabilis kong dinampot ang ulo niya at pinatiha
ya. Hinawakan ko ang pulso niya at napahinga ako ng maluwag. Buhay pa siya.

Nakapakagat labi ako para pigilan ang paghikbi nang dumako ang paningin ko sa wa
lang tigil na pag-agos ng dugo sa noo niya. Halos hindi ko siya makilala. Puno n
g pasa, galos, at dugo ang kanyang mukha. Nahabag ako sa itsura niya.

Madali kong hinubad ang cardigan ko para ilagay sa noo niya at mapigilan ang pag
durugo ng kanyang noo.

Nakapikit si Zach pero napapangiwi siya.

I suddenly heard a splash coming from the lake. Napalingon ako. May tumalsik na
bagay doon. At pagtingin ko kina Nicholas ay napansin kong wala na siyang hawak
na tubo. Nagsusuntukan na sila ni Karl.

Hindi ko malaman ang uunahin ko dahil patuloy din ang pag-agos ng dugo sa noo ni
Karl. Gusto ko rin siyang lapitan pero hindi ko rin maiwan si Zach dahil sa pat
uloy na pagdurugo ng noo nito at sa mga namumuong pasa sa katawan at mukha nito.

Zach, open your eyes. Stay awake. I hissed.

Umungol si Zach.

Dont fall asleep, I pleaded. Open your goddamn eyes, Zach.

Unti-unti namang nagmulat si Zach. He squinted. A-Astrid?

I smiled. Stay awake. Delikado pagnakatulog ka. Kaya gumising ka lang diyan.

Nakarinig ako ng sigaw kaya dumako muli ang paningin ko kina Karl. Nakaluhod na
si Nicholas at malakas na sinipa ito ni Karl sa mukha dahilan upang matumba ito.

Napaiyak naman ako sa tuwa. Ang Karl ko. Mabuti at ligtas siya.

Nanatili lang ako sa pwesto ko dahil hindi ko maiwan si Zach.

Who will give you strength when you're not strong.
Who'll watch over you when I've gone away?

Naupo si Karl sa damo at hinabol niya ang kanyang hininga. Hindi pa rin ako umi
imik. Nakatalikod siya sa akin habang pinagmamasdan ang nakahigang si Nicholas s
a harapan niya. Nakita ko siyang umiling bago bumangon.

Pumihit siya paharap at nagsimulang maglakad.

Nakahinga ako ng maluwag.

Hinawakan ni Karl ang kayang noo habang dahan-dahang naglalakad palapit sa amin
ni Zach. Hindi ko makita ang ekspresyon niya dahil natatakpan ng kamay niya ang
kanyang mukha. Mabagal ang kanyang bawat hakbang at napapangiwi siya. Medyo paik
a-ika rin ang lakad niya.

I smiled at him.

Ilang hakbang na lang ay nasa harap ko na siya nang biglang nanlaki ang mga mata
ko nang mapansin ang nasa likod niya.

Napansin marahil ni Karl ang pag-iiba ng ekspresyon ng mukha ko kaya mabilis siy
ang lumingon at mabilis ding humarap ulit at tumakbo.

Tatlong hakbang na lang ang lapit niya at mabilis niyang binuka ang kanyang mga
kamay nang biglang umalingawngaw sa paligid ang malakas na putok ng baril.
Snow is on the ground
Winters come

Napatulala ako habang nakatingin sa mukha ni Karl na unti-unting ngumiti.

Nakita ko sa gilid ng mata ko ang mga taong nagsisidatingan at nagtatakbuhan pal
apit sa amin.

"Astrid," narinig kong sigaw ni Mike.

Pero sa taong nasa harap ko lang nakatuon ang pansin ko. Unti-unti siyang pumiki
t habang pabagsak na yumakap sa akin.

Astrid, I'll protect you, whatever it takes, even if I have to give up my own lif
e.

You long to hear my voice
But I'm long gone



KARLLLLLL!!!!!!!!!!


Copyright © ScribblerMia, 2012


December passed by. A new year has arrived. Time really runs fast.

Sometimes, love doesnt lead to a happy-ending-story. Sometimes, you end up being
all alone.

They say that everything has an end, and nothing lasts forever. They say everyth
ing has its limits. They say time heals all wounds. They may be right, but they
may also be wrong. There will always be this scar that stays forever, and you ca
nt do anything about it but to go on with your life having it.

Sometimes, it is hard to pretend that I am okay when everything inside me tells
the other way around. He is the only person who holds my happiness, the only per
son who completes me, the one I want to build a life with, and the only man that
has the power to capture my heart. But sometimes, fate is really cruel. I do kn
ow that in the game of love, I cannot stay a winner forever. There will always b
e instances that I have to lose. And right now, I have lost my battle. By this t
ime, tears are the only company to my loss.

For some reasons, I have to sacrifice him, even though I feel like the whole wor
ld crashes over me. I have to let him go, even though I know that I cant live wit
hout him, even if he is the only reason I keep on holding on against lifes obstac
les.

My whole being has been covered with sadness and longing. Pretension is the name
of the game. But then, at the end of the day, I know that I might fool everybod
y but never myself. I have dwelled into our memories for such a time; I am still
hoping. But then, my sanity interferes, battling with my craziness. I know that
he will never come back. I know that I have to continue this battle with life a
lone.

Its hard. I laugh, and I smile. Yes, I still do my everyday activities, but now,
my life will be different without him, and it will never be the same again. The
pain is unbearable. However, I need to accept the fact that there are just thing
s in life which are not permanent and cant stay with me forever. He just came int
o my life to play his role, for that was his purpose, and after that, he had to
leave me. I have to accept that sad truth. I have to accept Gods will.

Love is a very painful thing for me, but I dont regret falling for its trap. Why?
I have been happy with him. I have learned a lot from him. I learned to love, t
o care, and to value someone more than just myself. I became selfless. His dream
s and I, our dreams are now burned into ashes, disappeared in just a flick of a
finger. However, I know that I will find the broken pieces of my life. Not now,
but I know someday. Time can only tell. Destiny only knows.

Our story may have ended. Our love song may have faded. Our story may not have e
nded happily-ever-after. But despite everything, he will always have a special p
lace in my heart. I will never forget him. For me, love never ends, love lasts f
orever, and love is limitless. But indeed, it will leave you an invisible scar t
hat stays forever.

So, I have to give him a bittersweet goodbye. I must now face the part of lettin
g go and moving on because I should, and I will, and hopefully, I can.



Hoy, te, anong kaartehan iyan? Paki-explain! Nagulat ako nang biglang sumulpot si Ph
ilip sa likod ko. Muntik na akong mahulog sa upuan. Kainis talaga ang baklang it
o.

Makatulak naman diyan parang hindi tao ang tinutulak, eh. Reklamo ko habang inayos
ang papel at nilagay muli sa bag ko.

Tao ka ba? Nakataas ang isang kilay na tanong nito.

Tse. Inirapan ko siya habang naupo ito sa harap ko. Nasaan sina Cess at Kaye?

Nasa library, eh. May ginagawang report.

Hindi raw ba sila sasabay sa atin mag-lunch?

Hindi raw, eh. Nakasimangot na sabi nito habang nagkakalkal sa kanyang bag.

Okay. Eh, di tayo nang umorder. Gutom na ako, eh. I forced to smile.

Tumigil ito sa kanyang ginagawa. Philip sighed and looked at me with a sad face.
Astrid, are you okay?
I grinned. Oo naman. Bakit hindi ako magiging okay?

Lately kasi, youre always spacing out. Most of the time, you look sad. Then right
now, youre grinning like a bobcat. Alam mo yon? Yong kanta sa Pocahontas. He said wr
yly.

Pauso ka. Bobcat bobcat ka diyan. You meant grinning like a Cheshire cat? Natatawa
kong tanong.

Yeah. Whatever. Hindi ako magaling sa idiom at figures of speech na gaya mong Com
mArts, sabi niya sabay irap.

Napailing na lang ako sa tinuran niya. Ano ka ba? Im okay noh. I paused. WellIm trying
to be okay.

Umamo ang mukha nito. He leaned and held my hands. Sister, be strong ha?

I smiled. Its never easy. It will never be. But dont worry, sister. I sighed. Ill get
by, I whipered.

Tinuon ko ang paningin ko sa mag-boyfriend sa kabilang table. Wala sa sariling n
apangiti ako nang sinubuan ng lalaki ng hot fudge ang babae. The girl giggled. H
ow sweet.

Hey. Philip flicked me with his hand.

Aray ko ha! Youre being violent! Reklamo ko habang hinihimas ang noo ko.

Wushu. Ang arte nito. Ang hina-hina kaya non.

Eh, gusto mo i-try ko sayo? Hamon ko habang nanlilisik ang mga matang nakatingin sa
kanya.

Joke lang. He beamed.

Gwapo talaga ang bading na ito. Isang malaking kawalan talaga sa sambayanang kal
alakihan.

So, whats that paper youre reading a while ago? Philip suddenly asked.

H-huh?

Iyang nakaipit na papel sa book mo. Nginuso nito ang libro sa harapan ko.

Ah. Ito ba? Sabay turo ko sa papel.

Hindi, yang poster sa likod mo, he answered sarcastically.

Sarcasm.

Bigla akong nalungkot. I missed his sarcasm. Miss na miss ko na ang pambabara ni
ya sa akin.

Hoy, te, joke lang. Bigla namang nag-panic si Philip nang mapansin ang pagbabago ng
ekspresyon ko.

I forced to smile. Nah. Its okay. May naalala lang ako bigla.

Philip smiled. So, ano nga iyang papel na iyan?

Wala lang. Naisulat ko lang ito nang nag-iisip ako ng magandang topic about death
sa essay na assignment namin.

Did you pass it?

No way! Nanlalalaki ang mga mata ko. Echos lang ito. Wala nga itong thesis statemen
t, eh, kaya hindi ito papasa bilang expository essay. Personal essay lang ito.

Philip rolled his eyes. And now youre talking the alien language.

I laughed. Tara na ngang umorder!

--

Nakaupo ako sa terrace namin habang nagbabasa ng libro ni Steve Berry. Saturday
ngayon at wala naman akong assignments dahil kakasimula pa lang ng klase pagkata
pos ng Christmas vacation.

Christmas. It used to be my favorite time of the year. The last Christmas I hadWe
ll.

I sighed. Tiningnan ko ang two-storey house na katabing bahay namin.

Sinilip ko ang kwarto niya. Tanaw mula sa kinaroroonan ko ang kanyang bintana. P
ero napailing din ako. Ang tanga-tanga ko talaga para mag-expect na nandoon lang
siya habang natutulog, o naglalaro ng PSP, o di kayay tumutugtog sa kanyang gitar
a, o di kaya naman ay nagbabasa ng mga libro nina Mario Puzo at Cormac McCarthy.

Humalumbaba ako at pinagmasdan ang puting kurtina na nakatakip sa bintana.

Hahawiin kaya niya iyon para kawayan ako?

Kawayan? Thats funny. Hell never do that. Dalawa lang iyan, tataasan niya ako ng k
ilay o didilaan. Ganyan ang lagi niyang ginagawa tuwing maaabutan niya ako sa te
rrace na nakaupo.

I miss him. I miss him very much.

Sumandal ako sa upuan.

Tuwing naiisip ko ang nangyari nitong nakaraang Disyembre, hindi ko pa rin mapig
ilan ang pagtulo ng mga luha ko.
Kitang-kita ko kung paano siya bumagsak sa harapan ko. Tila naririnig ko pa ang
nakabibinging sigaw ko nang tinawag ko ang kanyang pangalan. Bakas pa rin sa al
a-ala ko ang sakit.

Astrid, kumain ka muna, untag ni Neiji.

Hindi ko siya pinansin. Nakaupo lang ako sa isang upuan malapit sa Emergency Roo
m.

Tanga ba siya? Sinong makakakain sa ganitong lagay?

Tahimik lang ako habang pinagmamasdan ang ibang miyembro ng CW na pabalik-balik
at pasilip-silip sa ER. Mukha na siguro akong luka-luka sa itsura ko. Hindi pa a
ko nagpapalit ng duguan kong damit. Ni hindi ko magawang kumain o kausapin ang i
sa man sa kanila. Kanina pa sila nagtangkang kausapin ako pero wala akong maisag
ot. Ayokong magsalita. Nakakapagod.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko ngayon. Litong-lito ako. Takot na takot. Kahi
t nakatulala lang ako sa pader ay ramdam ko ang panginging ng mga kamay ko haban
g namamanhid naman ang mga paa ko. Strange.

May naramdaman akong tumabi sa akin pero hindi ko siya nilingon. Ni hindi ako na
gpakita nang kahit anong reaksyon. Sa ngayon kasi, halo-halong emosyon ang narara
mdaman ko.

Kumain ka na? Tanong ng katabi ko.

I didnt answer him.

Astrid, kumain ka muna. Heto.

Naamoy ko ang fried chicken at spaghetti. Kumakalam na ang sikmura ko. Pero wala
akong lakas para kumain.

I heard him sigh. Mukhang binalik niya sa plastic ang mga pagkain.

Astrid

I ignored his plead.

He sighed again. Naramdaman kong sumandal din siya sa dingding.

Nakulong na si Kuya. He suddenly blurted.

Awtomatikong napalingon naman ako kay Mike.

I frowned.

The gun Kuya Nick used? Kay Daddy iyon. Kinuha niya sa kwarto ni Dad nang hindi n
agpapaalam. Nang hinanap ni Dad ang baril nong araw na iyon, alam ko na agad kung
sino ang kumuha. Mike paused and sighed. He looked tired. Masyado siyang nabulag
ng galit at inggit. Masyado siyang nasaktan sa mga nangyari.

Naguguluhan pa rin ako.K-Kuya? I suddenly found my voice.

He nodded, still looking at the wall. Nicholas is my stepbrother.

Nanlaki ang mga mata ko. I wasnt able to control the loud gasp of surprise that e
scaped my mouth.

Thats why I joined ADO. He wanted me to join, Mike supplied.

Napanganga ako. What the fudge? B-but, isnt your name Cole Michael Martinez?Gulong
-gulo pa rin ako. Napapailing ako sa mga nalalaman ko.

He nodded. Nicholas Zayden Elizalde. Hiwalay ang mga magulang niya. Hiwalay din a
ng mga magulang ko. My dad and his mom met five years ago. They used to live in
San Pablo. Pero dahil hindi maiwan ni Mommy ang trabaho niya, his dad decided to
leave Laguna.

Kaya pala naging best friends sila ni Zach. Zach lives in San Pablo, and Nichola
s used to live in San Pablo. However, his dad decided to live in Manila after he
met Mikes mother. Kasi naguluhan ako ng bahagya kanina dahil alam kong taga Mani
la pa si Mike. Ngayon, alam ko na.

I cleared my throat. So, whats the big deal between Zach and Nick? Bakit kailangan
g madamay si Karl? Bakit niya kailangang barilin si Karl? Bakit naman niya kaila
ngan pang

Astrid, calm down. Naramdaman ko ang paghawak ni Neiji sa balikat ko.

Hindi ko namalayang tumaas pala ang boses ko at ngayon ay nakatingin na silang l
ahat sa akin.

Pinigil ko ang mga luhang nagbabadyang pumatak.
Tumingin si Mike sa akin, giving me that sad and tired look. Im sorry for what ha
ppened to Karl. I didnt expect it would lead to this. He paused. Binalik niya ang
paningin sa dingding. Zach and Kuya Nick were the best of friends.

Binalik ko rin ang tingin ko sa dingding. Umalis na rin si Neiji at nalipitan si
na Jigger. Bumalik na sila sa kanya-kanyang ginagawa.

Halos magkapatid na ang turingan nilang dalawa ni Zach. Nasaksihan ko iyon tuwing
pumupunta ako sa bahay nina Kuya Nick, kasama ko si Daddy. Alam ko rin na nalun
gkot si Kuya nang lumipat sila sa amin sa Manila. Siyempre, maiiwan niya ang mga
kaibigan niya. Kaya para magkasama pa rin sila ni Zach ay sinubukan nilang maka
pasa sa dream school nila. At ayon nga, parehas silang nakapasok. Pero nang duma
ting ang second sem nong first year sila, doon nagsimula ang hindi nila pagkakain
tindihan. Humalukipkip si Mike. Sabay silang sumubok na makapasok sa CW. Pero hind
i natanggap si Kuya Nick. Dinamdam niya iyon. Pinilit niya si Zach na umalis sa
CW at pumasok sa ADO kasama niya. Pero hindi pumayag si Zach dahil nga may binit
iwan siyang pangako sa grupo niya. Nagalit si Kuya Nick. Naging madalang ang pag
kikita nila dahil naging abala na si Zach sa grupo niya. Kuya Nick, on the other
hand, felt betrayed. Pakiramdam niya ay ayaw na ni Zach na maging kaibigan siya
. He joined ADO and again, tried to persuade Zach to join. But then again, Zach
declined. Nabulag sa galit si Kuya Nick. Nabulag siya sa selos dahil hindi siya
gaya ni Zach na madaling nakakahanap ng kaibigan. Marunong makisama si Zach. Mar
ami siyang naging kaibigan bukod sa CW. Samantalang si Kuya Nick ay madalas mag-
isa, tahimik kasi siya at suplado.

Tiningnan ko si Mike. Kaya ba niya laging ginugulo ang CW?

Mike nodded. Gusto niyang gantihan si Zach. Gusto niyang inisin ito. Pakiramdam n
iya kasi, nawalan siya ng kapatid. Pakiramdam niya, iniwan siya ni Zach. Akala k
o nong una simpleng alitan lang at magkakabati rin sila. Mike sighed. Nagkamali ako
. Nabulag sa galit si Kuya Nick. Hindi siya sumali sa ADO para makisama sa hanga
rin nito. Sumali siya sa ADO para gantihan lang si Zach. Sinubukan ko siyang pig
ilan Humina ang boses ni Mike, tila ba nahihirapan siyang bigkasin ang bawat salit
a. Sinubukan ko siyang kumbinsihin na tigilan na niya dahil wala naman siyang map
apala at mapapamahak lang siya, ganoon na rin ang mga miyembro. Pero hindi naman
siya nakinig sa akin, eh. Naihilamos nito ang kamay sa kanyang mukha. I tried to
stop him, but he wouldnt listen. Now, Im blaming myself. I wish I could stop him.
Sana hindi ito nangyari.

Naawa naman ako kay Mike. Alam kong hirap na hirap na rin siya. Ngayon, mas nain
tindihan ko na siya kung bakit niya nagawa ang mga ginawa niya noon. Naglihim si
ya sa akin. He didnt do those things because he wanted to. He did it for his brot
her. Hindi niya man kadugo si Nicholas, but I know he cared for him.

Hinawakan ko ang balikat niya. You dont have to blame yourself, Mike.

He looked at me. Im sorry, Astrid. Sorry sa ginawa ni Kuya. That moment, he was ou
t of control. Pero nakita ko ang pagsisisi sa kanya pagkatapos nang ginawa niya.
Pero alam kong hindi na rin naman maibabalik ang ginawa niya.

He was right. Nakita ko kung paano ni Nicholas dagling binitawan ang baril haban
g natulala. Napasabunot siya sa kanyang buhok at napaiyak. Hindi na siya pumalag
nang damputin siya ng mga ka-miyembro niya.

Kuya Nick will undergo rehab, Mike smiled.

I frowned.

Tumingin siya sa akin, nakangiti pa rin. Hes using drugs. Wala siya sa sarili niya
.

I bit my lip. Naiiyak na naman ako. Mali ang ginawa ni Nicholas. Galit ako sa gi
nawa niya. Pero hindi ko rin maiwasan ang makaramdam ng awa.

Mike held my hand. Tila ba doon siya kumukuha ng lakas. Kuya Nick was under the i
nfluence of drugs when he did that to Zach and Karl. Also, he has anger manageme
nt problems.

Hinawakan ko rin ang kamay niya. Im sorry.Wala akong maisip na sabihin kung hindi i
yon.

Umiling si Mike. Nope. Im sorry. Im sorry that you, Karl, and other people have to
be dragged into this situation. He had a guilty look on his face.

Its okay, Mike. Its not your fault. You were also dragged, I tried to laugh.

He smiled, but tears started to stream down his face.

I hugged him. Nasasaktan ako para kay Karl, para kay Zach, para kay Nicholas, pa
ra kay Mike. Bakit ganoon? Hindi ko magawang lubusang magalit kay Nicholas. Nag-
aagaw buhay si Karl at Zach, pero nangingibabaw sa akin ang awa para kay Nichola
s. Awa dahil sa mga nangyari sa kanya.

Ayokong may mangyaring masama kay Zach. Hindi ko rin siya masisi sa mga nangyari
. Pero naaawa rin ako sa kanya dahil sa sinapit niya at sa nangyari sa kanila ni
Nicholas. It must have been painful to lose your best friend, and its ten times
more painful when youre best friend suddenly despised you and took revenge on you
.

Pero ang pinakasakit sa lahat para sa akin, ay ang may mangyaring masama kay Kar
l.

I dont want to lose him. I shouldnt lose him. God, I cant lose him. Save him. Pleas
e save him.

Nalaglag bigla ang libro kong binabasa. Napatingin ako rito at dahan-dahang pin
ulot.

Tumingin ulit ako sa katabing bahay namin.

Its been almost a month. Kamusta na kaya siya?

Pagkatapos nang nangyari, lumipad patungong America si Tita Elena at si Karl. Ki
nailangang dalhin siya doon para maoperahan dahil malubha ang tama nito. Naaalal
a ko kung paano ako umiyak nang umiyak. Gusto kong sumama pero alam ko namang hi
ndi pwede. We havent heard from them since they left. We tried to contact Tita El
ena but she wasnt answering our calls. Zach, on the other hand, survived. Nagpapa
galing na siya. Hes okay now.

Kaya sanasana maayos na ang lagay ni Karl. Sana okay na siya. Sana umuwi na siya
.

Astrid, kakain na, sigaw ni Mama.

I sighed. Kinuha ko ang libro ko at pumasok na sa loob.

--

Pagkatapos kong magbasa maghapon ay naisipan kong lumabas at tumambay sa labas n
g bahay.

Ayoko munang pumasok sa kwarto kasi nalulungkot ako. Gabi-gabi, ito ang ginagawa
ko pampaantok. Nakaupo lang sa labas ng gate ng bahay namin, minsan naman sa la
bas ng gate nina Karl. May caretaker naman sina Karl, kaya kahit paano ay may il
aw sa labas ng pintuan ang bahay nila tuwing gabi. Tuwing umaga naman ay naaabut
an ko si Manong Rudy na naglilinis sa bahay nila.

Naupo ako sa tapat ng gate namin habang pinagmamasdan ang paglalakad ng mga tao.
Binati ko ang ibang kakilala ko.

Patuloy lang ako sa pagmasid, patuloy lang sa paghihintay.

Hey.

Napalingon ako sa tumawag.

I smiled. Hey.

May I sit beside you?

I nodded.

Kamusta? Nakangiting tanong ni Harold matapos siyang makaupo. Gaya ko ay nakapamba
hay rin lang siya.

Nagkibit-balikat ako.

Hindi pa ba siya umuuwi?

I looked at him, confused.

He smiled. Si Karl.

I smiled sadly. Hindi pa rin.

Nagpapagaling pa siguro.

I nodded.

Sumandal siya sa gate at tumingin sa mga bituin. Masamang damo yon, kaya mabubuhay
iyon.

I chuckled. Tama ka. Hindi siya mamamatay kasi I paused and bit my lip. Kasi malakas
siya at alam kong babalik siya.

Tumingin ako sa kalsada. Nakakahiya naman kung iiyak ako sa harapan niya. Baka m
agulat siya pag bigla na lang akong humagulhol.

Thats the sad thing, eh. I suddenly blurted. I dont even have the slightest idea of w
hats happening to Karl. Is he okay? Did he survive? Was the operation successful?
Those questions were left unanswered. Walang kasiguraduhan. Walang tiyak na kas
agutan. Wala akong magawa kundi maghintay, at maghihintay ako. I smiled.
Tiningnan niya ako. Wont you get tired of waiting?

Humugot ako ng malalim na hininga bago siya tiningnan. Yes. You see, I am not obl
iged to wait for him. Nobody told me to wait for him. Hihintayin ko siya hanggat
kaya ko. Hihintayin ko siya hanggang bumalik siya. Wala mang kasiguraduhan ang p
agbabalik niya, wala akong pakialam. Hindi naman mahalaga iyon, eh. Hindi ko nam
an kailangan ng assurance niya para lang hintayin siya.

Nakatingin lang siya sa akin, tila hinihintay ang kasunod na sasabihin ko.

Waiting is a choice, and I chose to wait for him not because he wanted me tobut be
cause I love him.

He nodded in understanding. Then, he smiled. Thats why I admire you. Binalik niya a
ng tingin sa langit.

Ganoon din ang ginawa ko. Ilang minuto rin kaming walang imik.

Nakakatuwa na nakakapagusap na kami ngayon ni Harold nang tulad nito. Dati kasi
hindi naman niya ako pinapansin, eh. Dati naman wala akong lakas ng loob na kaus
apin siya. Pero ngayon, kumportable na akong katabi siya at kausap.

Its funny that were having this conversation now, dont you think? He laughed quietly.

I laughed with him. Yeah. I never thought that this would happen. Hindi naman tay
o nag-uusap noon kasi hindi mo ako kinakausap. Suplado ka sa akin, eh. Pagbibiro
ko.

Bigla siyang tumigil sa pagtawa.

Napatingin naman ako bigla sa kanya at napatigil din sa pagtawa. Hala. May nasab
i ba akong masama? I gasped. Napahawak naman ako agad sa bibig ko.

Tumingin ulit siya sa akin at ngumiti. Youre actually right. Suplado ako sayo.

I breathed a sigh of relief. Akala ko naman nagalit si Harold. Pero dahil sa sin
abi niya at na-open na rin naman ang topic na iyan, tatanungin ko na rin siya da
hil curious din ako.

Bakit nga ba suplado ka sa akin?

Ah. Kasi He paused. Kumamot ito sa noo. Nahihiya ako sayo.

Nalaglag naman ang panga ko sa sinabi niya. Huwat? Bakit ka naman mahihiya sa aki
n?

He shrugged. Humalukipkip siya at tumingin sa kalsada. Kasi ikaw ang unang bumati
sa akin nong bago pa lang ako. Ikaw rin angang unang ngumiti sa akin. Napayuko siy
a.

Napangiti naman ako. Ah. Yeah! I remember that. You ignored me. I laughed. Suplado
ka talaga.

He smiled, too. Hindi naman. Nahiya lang ako sayo kasi ang ganda nong anonong ngiti m
o. Hindi ko alam ang sasabihin ko at gagawin kaya pinili kong wag ka na lang pans
inin. Nataranta ako, eh. Doon..doon siguro nagsimula ang hindi ko pamamansin sayo
.

I nodded. True! Kaloka ka kaya. Inasar ako ng bongga ni KJ noon, eh. Naiyak ako s
a inis. Natatawa pa rin ako tuwing inaalala ko ang nangyari noon, lalo na ang pan
g-aasar ni Karlito sa akin.

Crush kaya kita non. Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas ng loob para sabi
hin iyon sa kanya. Pero nagulat ako. Talaga palang wala na akong feelings pa sa
kanya kasi parang wala na lang ang mga nangyari noon, and whenever I looked back
from those incidents, napapangiti na lang ako. Hindi na ako nasasaktan.

Harold closed his eyes and smiled. Youre almost perfect. Matalino, mabait, at maga
nda. Parang ang hirap mong abutin. Parang pakiramdam ko noon at siguro ng ibang
lalaki, na hindi kami deserving sayo.

Natahimik naman ako. Ganoon ba ang tingin niya sa akin noon? Ganoon din kaya ang
tingin ng ibang lalaki sa akin kaya halos walang manligaw sa akin? Were they in
timidated?

Nagmulat siya ng mga mata at muling tumingin sa akin habang hindi napapawi ang k
anyang ngiti. Naging crush din kita noon. Alam mo ba?

Nalaglag ang panga ko, hindi dahil sa kilig kung hindi dahil sa pagkamangha. A-a
re you joking?

Umiling siya. Nope. Sa totoo lang, may minahal din talaga akong kaklase natin.
Tumango naman ako. Si Charice?

Umiling siya.

For the second time, nalaglag na naman ang panga ko. Sino?

He grinned. Secret.

Hmp. Eh, bakit hindi mo niligawan?

Nagkibit-balikat lang siya. Wala lang.

Naguluhan naman ako. Niligawan mo nga si Charice, eh.

Kasi minahal ko rin naman siya. Ilang taon din kami perohindi talaga nag-work. Bus
y kami parehas sa pag-aaral. Nandoon ang araw-araw na pag-aaway dahil magkaiba k
ami ng school kaya hindi kami madalas magkita. You know, the usual causes of bre
ak-ups.

I nodded. Ah. Kaya naman pala. Pero bakit hindi mo niligawan yong isa mong mahal? C
urious pa rin ako kung sino iyon. Si Tina kaya? Si Alice? Si Mildred? Si Leslee?
Sino kaya.

Kailangan pa ba iyon?

Oo naman. Sabi mo mahal mo di ba? Paano kung mahal ka rin pala niya?

He suddenly turned serious. I was scared. I was a coward. And when I finally foun
d the courage to tell her, it was already too late.

Kahit nagulat ay hindi ko pinahalata. I chose to stay silent.

Pero okay lang, it doesnt matter anymore. Nangyari na, naging duwag ako. Magsisi
man ako, wala na rin. He forced to smile. Ganoon talaga, laging nasa huli ang pags
isisi.

I nodded in agreement.

Ayos na rin. Alam ko na rin naman na masaya na siya. He smiled. Ang gwapo talaga n
iya. Swerte ang magiging next girlfriend niya.

Ayos lang ba talaga sayo? Tiningnan ko siyang mabuti at pilit hinahanap ang bakas n
g panghihinayang sa kanyang mukha.

Pero patuloy lang siya sa pagngiti. Dapat ba pagmahal mo ang isang tao ay require
ment ang commitment? He looked at me. Hindi naman kailangan na pagmahal mo ang isa
ng tao ay dapat mahal ka rin niya. Pwede rin namang masaya ka kasi mahal mo siya
, kahit may mahal siyang iba.

Napangiti ako. Ang ganda naman ng sinabi niya. Kaya kahit kailan, idol ko talaga
itong si Harold. At sana balang araw, makahanap siya ng tunay na mamahalin at m
amahalin din siya. Mabuti siyang tao kaya alam kong hindi siya mahihirapang maka
hanap ng magmamahal sa kanya.

Nagkwentuhan pa kami ni Harold ng kung anu-ano, tungkol sa mga nangyari sa amin
nitong mga nakaraang araw, tungkol sa mga kaklase namin noon, tungkol sa mga tea
chers namin. Binalikan din namin ang mga masasayang araw namin noong elementary
at high school. Natutuwa ako kasi pinapansin na ako ni Harold. Pero ang mas ikin
atutuwa ko, naging kaibigan ko pa siya.

--

Pagkatapos ng kwentuhan namin ni Harold ay pumasok na ako sa loob, nag-shower, n
agbihis ng pantulog, at nahiga sa kama.

Hindi pa rin ako dinadalaw ng antok kaya kinuha ko ang cellphone ko at nagpatugt
og gamit ang loudspeaker.

Another summer day
Has come and gone away
In Paris and Rome
But I wanna go home
Mmmmmmmm

May be surrounded by
A million people I
Still feel all alone
I just wanna go home
Oh, I miss you, you know

Napapikit naman ako. Hay. Ang lungkot naman ng kantang ito. Bumabalik na naman a
ko sa pagiging emo. Kaya heto, parang batis na mabilis na umagos ang mga ala-la.

And Ive been keeping all the letters that I wrote to you
Each one a line or two
Im fine baby, how are you?
Well I would send them but I know that its just not enough
My words were cold and flat
And you deserve more than that

Diyan ka na nga. Magluluto pa ako ng Pancit Canton, sigaw ko kay KJ.
Okay. Tatawag naman ako ng bumbero, nagkibit-balikat ito.

I frowned. Huh? Bakit?

Para ready. Just in case sumilab ang bahay niyo. Mahirap na, baka madamay ang bah
ay namin. Then, he started to laugh.

Bigla yata akong nagtransform into killing mode. Karlito Jonathan Dominguez!!!!!

Another aeroplane
Another sunny place
Im lucky, I know
But I wanna go home
Mmmm, Ive got to go home

Isa lang ang masasabi ko. I exclaimed pagkatapos niya akong matalo sa video game.

Ano? He asked boredly.

Ako

Shh. Tama na. Isa na iyan. Isang salita. Nasabi mo na. Then, he laughed loudly.

You jerk! Sabay dampot ng tsinelas para habulin ang talipandas.

Let me go home
Im just too far from where you are
I wanna come home

And I feel just like Im living someone elses life
Its like I just stepped outside
When everything was going right
And I know just why you could not
Come along with me
This was not your dream
But you always believed in me

Hello, Mister! Bati ko kay KJ pagkabukas niya ng pinto ng gate.

Sumimangot siya. Ikaw na naman?

Bakit? Ayaw mo? Kunway nagtatampong sabi ko. Kakatapos lang ng exam ko kaya naisipa
n kong guluhin si boyps. Ayoko sa bahay, eh. Nakakatamad. Walang magawa. Nagkibit-
balikat ako.

Kungsabagay, hindi ka nga bagay sa bahay niyo, nagkibit-balikat din ito.

Biglang tumalim ang tingin ko sa kanya. Ganon?

Kasikasi dito ka sa bahay ko bagay. He grinned.

Napangiti ako. Yiheee. Ang cheesy oh. Papakamatay na iyan. Yiheee.

Biglang sumimangot si Karlito.

Another winter day has come
And gone away
In either Paris or Rome
And I wanna go home
Let me go home

And Im surrounded by
A million people I
Still feel alone
And let me go home
Oh, I miss you, you know

Fafa Zach ka na naman diyan! Naiiritang sabi ni KJ.

Selos ka naman, nakangiting sabi ko.

I will disfigure him, nakasimangot na sabi nito.

Selos ka naman?

Hindi.

Wushu. Eh, anong tawag mo diyan sa pagwawala mo sa galit? Patuloy pa rin ako sa pan
g-aasar habang naglalakad kami papuntang parking lot.

Sorry ha? Sorry if Im jealous. Sorry if Im being possessive and overprotective. Sor
ry if I cant stop myself from needing you, he said, avoiding my gaze.

Namula yata ako ng bongga.
Let me go home
Ive had my run
Baby, Im done
I gotta go home
Let me go home
It'll all be all right
Ill be home tonight
Im coming back home

Karl, I miss you. I miss you badly. Come home now. Please come home.

Naupo ako at napatulala. Grabe. Ang lungkot talaga pag walang KJ sa buhay mo. Na
gpatuloy ako sa pag-alala sa mga nangyari sa amin ni KJ noon. Sa mga kulitan, ta
wanan, at bangayan namin. Nakakamiss ng sobra.

Pero maya-maya rin lang ay nagulat ako nang biglang naputol ang kantang pinakiki
nggan ko, napalitan ito ng ringing tone ko. May tumawag na unknown number sa cel
lphone ko.

Dali-dali ko naman itong sinagot. Hello.

Naghintay ako ng ilang segundo pero hindi sumagot ang nasa kabilang linya. Hello?
Hello, sino to?

Naririnig ko ang paghinga ng nasa kabilang linya pero hindi pa rin siya sumasago
t. Hello po? Sino po ba ito?

Lumipas ang isang minuto pero hindi pa rin siya sumasagot.

Tiningnan ko ang cellphone ko. Hindi niya pa rin binababa. Sino kaya ito? Could
it be I gasped.

Binalik ko ulit ito sa tainga ko ang cellphone. K-Karl?

Hindi pa rin sumasagot ang nasa kabilang linya. Karl, ikaw ba iyan? Nanginginig an
g boses na tanong ko. Bakit ayaw mong magsalita? Bakit ayaw mong sumagot?

Nararamdaman ko ang pagpatak ng mga luha ko. Karl? Naghihintay ako ng pagsagot per
o maya-maya lang ay busy tone na ang narinig ko.

Natulala ako sa cellphone ko.

--

Nang sumunod na araw ay tumawag ulit ang unknown caller. At gaya dati, hindi na
naman siya nagsasalita. Patuloy pa rin ako sa pag-hello pero hindi pa rin siya s
umasagot kaya pinindot ko na ang end call button. Bahala siya.

Subalit makalipas na naman ang isang araw ay tumawag na naman siya, at gaya dati
, hindi pa rin umiimik ang nasa kabilang linya. Tanging mahinang paghinga niya l
ang ang maririnig.

Nagpatuloy ito sa mga sumunod na araw. Gabi-gabi, tuwing alas-nuwebe ay tumatawa
g ito pero hindi naman nagsasalita. Minura ko na ito sa pag-aakalang prank calle
r, pero napagod din ako kakamura dahil ayaw akong tigilan. Hanggang sa sinasagot
ko lang ang tawag niya pero hindi rin ako umiimik.

Tatlong Linggo ang lumipas pero patuloy pa rin siya sa pagtawag. Napagod na akon
g tarayan siya. Kinausap ko sina Kaye tungkol sa bagay na ito. Lahat sila iisa a
ng hinala, na baka raw si Karl ito dahil sa country code ng numero na tumatawag,
+1. Hindi namin alam kung saan si KJ sa America, pero sigurado kaming nasa Amer
ica siya at ang tawag ay galing America. Pero nakakahanga siya kung sino man siy
a, o kung si Karl nga ito. Ang tindi niyang mag-aksaya ng load. Gabi-gabi na lan
g, 30 minutes to 1-hour ang mga tawag niya kahit wala namang kakwenta-kwenta ang
sinasabi ko at ang usapan namin dahil nga sa hindi naman siya sumasagot.

Kaya sa huli, my friends and I assumed that maybe, just maybe, its Karl.

Natuwa ako. Na-excite. Kinabahan. Natakot. Halo-halong emosyon ang naramdaman ko
sa pag-aakalang si Karl nga ito. False hope? Siguro. Wala namang masama, eh. Na
ndiyan pa rin naman ang hope. Aasa pa rin ako. Aasa at maghihintay.

Nang umuwi ako galing sa school ay hindi ko maiwasan ang ma-excite. Gusto kong h
igitin ang oras para mag-alas nuwebe na. The thought that the caller might be Karl
enthuse me.

Kaya nang pumatak ang alas-nuwebe ay halos magtatalon ako sa tuwa.

Hindi pa nakakadalawang ring ay sinagot ko na ito. Hello, Karl! Bakas ang tuwa sa
boses ko.

As expected, hindi siya nagsalita. Pero hindi ko na iyon pinansin. Kahit magmukh
a akong baliw ay kinausap ko siya kahit wala naman akong sagot na mapapala. Hind
i na rin naman ako aasang sasagot siya. Kamusta ka na? Okay na ba? Kumain ka na?
Anong nangyayari sayo diyan? Ako? Kumain na ako. Kanina kasama ko sina Philip. Nagk
wento lang ako ng nagkwento sa kanya hanggang nagising ako ng madaling araw. Nak
atulugan ko na pala ang pagkwekwento. I checked my phone. Lowbat na. Nahiga ulit
ako at natulog ng may ngiti sa labi.
--

Araw-araw tumatawag siya, at araw-araw naman ay nagkwekwento ako. Hindi niya pin
apatay ang tawag hanggat hindi natatapos ang kwento ko, hanggat hindi ako naggu-go
od night. Masaya na ako doon. Hindi ako siguradong si Karl ito. Pero ano naman?
Wala namang mawawala di ba? Wala naman masamang umasa.

Pag minsan na tumatawag siya at wala naman akong makwento sa nangyari sa akin sa
maghapon ay babasahan ko na lang siya ng passage sa librong binabasa ko o sa tu
la na gusto ko. Tapos ipapaliwanag ko sa kanya o di kaya naman ay sasabihin ko sa
kanya ang thoughts ko tungkol sa mga quotes na iyon.

I love you without knowing how, or when, or from where. I love you simply, withou
t problems or pride: I love you in this way because I do not know any other way
of loving but this, in which there is no I or you, so intimate that your hand up
on my chest is my hand, so intimate that when I fall asleep your eyes close. I si
ghed. Ang ganda noh? Those are lines from Pablo Nerudas sonnet.

Ganoon pa rin ang ginawa ko sa sumunod na araw. Kinausap ko pa rin siya. Nagsasa
lita pa rin akong mag-isa.

So I wait for you like a lonely house, till you will see me again and live in me
. Till then my windows ache. I smiled. Again, from Pablo Neruda. One of my favorit
e poets. Like him, Ill wait for you to come home, KJ. Please come home. Come home
to me.

Hindi ako mapapagod kausapin siya gabi-gabi. Ipagpapatuloy ko ang kahibangang it
o. Dito ako masaya, eh.

My feet will want to walk to where you are sleeping but I shall go on living. Pinu
nasan ko ang luhang pumatak. Hindi pala ako nag-iisa KJ noh? Gaya ko rin pala si
Pablo Neruda.

Patuloy ang paglipas ng mga araw. Patuloy pa rin akong maghihintay sayo.

I want to cross the desert to be where you are, but Ill continue to wait, Karl. Il
l wait for youeven if it takes a lifetime.

--

Isang araw pagdating ko galing sa school ay may nakita akong note sa higaan ko.
"Astrid" lang ang nakalagay. Nang tinanong ko si Mama kung saan ito galing ay di
nala raw ng kaibigan ni Karl kanina habang nasa school pa ako. Hindi ko pa ito b
inubuksan dahil ewan ko ba. Natatakot ako? Kinakabahan?

Neiji? Ano to? Tanong ko kay Neiji pagkasagot niya.

Ah iyan ba? Pangtakot namin iyan kay Supremo," sabi niya sa kabilang linya. Halat
ang nagpipigil ng tawa.

W-what?

Pamblackmail namin nina Jigger simula nong first year college kami sa Ateneo.

Second year nga pala sila nag-transfer ng UP.

Nong nasa Ateneo kasi kami, matalino iyan si Supremo. Pagpapatuloy ni Neiji. Sa kany
a kami nagpapaturo ng Math pero ayaw niya at madalas ay tinatamad siya. Nagkatao
n naman na nakita namin iyan sa likod ng notebook niya. Ever since that day, we
blackmailed him na pupuntahan ka namin sa bahay mo para ipabasa sayo iyan. He did
nt admit it, but we know how scared he was," sabay tawa nito ng nakakatakot. "Kay
a tinuruan niya kami kahit labag iyon sa kalooban niya. Ang bait namin noh? Neiji
chuckeld. And that note, my friend, is Supremos greatest fear. He laughed as he en
ded the call.

Napatingin ako sa cellphone ko at napailing. Baliw talaga ang isang iyon.

Pumunta ako sa higaan at pinagmasdan ang piraso ng papel na halatang pinilas sa
isang notebook. Nagdidilaw na ang mga gilid nito.

I reluctantly opened the note and almost gasped. Sulat-kamay nga ito ni KJ.

When you first smile, I wasnt there. When you first laugh, I wasnt there. When you
first walk, I wasnt there. When you first talk, I wasnt there. I wasn't there dur
ing those moments, but I wish I were.

I wanted to be your first love. I wanted to be your first boyfriend. I wanted to
be the first person to give you flowers. I wanted to be the first person to giv
e you gifts. I wanted to be your first kiss. I wanted to be your first hug. I w
anted to be your first date. But I know Im not.
So now, Ill let you give those firsts, seconds, or thirds of everything I want to
have to others. But please, reserve for me the place to be your last love, to b
e your last boyfriend, to be the last person to give you flowers, to be the last
person to give you gifts, to be your last kiss, to be your last hug, to be your
last date. Can you do these for me?

Last request. Please reserve for me your surname, so I could replace it with min
e.

Im coming. Im coming to get you.

Wait for me, Astrid. Im on my way.


--

The song I used was Michael Buble's Home. :) 'Yong essay part pala sa first page
, I wrote it when I was in 2nd year HS ata. Kaartehan ko lang iyan noong nahurt
ako sa crush ko. Hahaha. Iniba ko lang ng kaunti. XD

--

Copyright © ScribblerMia, 2012


Hello, Astrid! Sigaw ni Mike sa kabilang linya.

Grabe. Muntik ka ng sumigaw niyan, Mike, nakanguso kong sabi. Akala ko mababasag a
ng eardrum ko sa lakas ng sigaw niya.

Narinig ko ang malakas na tawa niya sa kabilang linya. Sorry na. Excited lang ako
masyado.

I smiled. Congrats! Nakaraos ka. Akala ko talaga babagsak ka sa P.E., eh. Natatawa
kong sabi.

Youyou Nanggigigil na sabi nito.

What? I laughed aloud.

Oh, shut up, you meanie.

Seriously? Philippine Folk Dance? Mas lalo akong tumawa. Napahawak pa ako sa tiyan
at napasandal sa upuan. Siguro naririnig na rin nina Mama sa baba ang tawa ko.

Like I have a choice? He sounded annoyed.

Pambihira talaga itong si Mike. Muntik na siyang bumagsak sa P.E. at muntik na r
ing hindi maka-graduate dahil sa P.E.

Kung anu-ano kasi ang PE na kinukuha mo. I commented.

Sus. Sa palagay mo naman gusto kong kuhanin ang mga iyon?" He snorted. "Napilitan
lang ako dahil wala na akong mahanap na magtutugma sa schedule ko. Pero kung ma
y choice ako, damn. Hinding-hindi ako magtyatyaga na sumayaw ng bwisit na tinikl
ing na iyan. Halos nandidiri na sabi niya.

Mas lalo akong natawa sa sinabi niya. Dahilan kung bakit halos mahulog na ako sa
kama.

Sige, tawa ka pa, he said sarcastically.

S-sorry, M-Mike. I laughed more. Its just thatyour final presentation was epic!

I heard him gasp and muttered non-stop curses. Did you fucking delete it?

I suddenly stopped laughing. What? I acted innocent.

He sighed heavily. Hay naku, Astrid. Hindi mo pa binubura iyon noh? Patay ka tala
ga sa akin mamaya. Guguluhin ko iyang buhok mo.

Hey! Walang ganyanan. Ibang usapan na pagbuhok ang pinakialaman.

Humagalpak naman sa tawa si Mike.

Nag-usap pa kami ng kung anu-ano pero maya-maya rin lang ay nagpaalam na siya da
hil magre-ready na raw siya. Ayaw niya rin kasing mahuli sa big event sa buhay n
amin.

Astrid! Mama called from downstairs. Halika na. Magfa-family picture pa tayo.

I rolled my eyes. Excited masyado ang mga tanders.

--

Bilisan mo! Mahuhuli ka na. Nairiritang sigaw ni Papa sa labas.

Oo na po! Sandali lang. Pwedeng maghintay? Pupunta ako doon nang nakayapak? Nakang
uso kong sabi habang nagmamadaling hinahanap ang mga sapatos ko.

Ano ba naman iyan? Natataranta na ako. Isama pa ang mga magulang ko na OA din. A
kala mo sila ang aakyat sa stage. Nakakaloka.

Pumunta ako sa kusina at doon ko nakita ang mga sapatos kong nakatambak sa lames
a.

Napakamot ako sa noo. Seryoso? Nasa ibabaw ng lamesa ang mga sapatos?

Astrid! Mama shouted. Huwag mong kalimutan i-lock ang pinto.

Nagmadali akong isuot ang mga sapatos pagkatapos ay mabilis na naglakad. Pero na
ng madaanan ko ang malaking salamin sa may sala ay saglit kong tiningnan ang its
ura ko. I smiled, satisfied with my look.

I curled my hair. Nakasuot ako ng puting bestida na umabot bago mag-tuhod. May l
ace din ang bawat manggas nito. Simple lang ito, may hugis ng mga bulaklak na ku
lay cream malapit sa may dibdib.

Umikot ako na tila prinsesa sa harap ng salamin. I laughed at myself. Mukha akon
g sira.

I wore my Mamas pearl earrings. Tiningnan ko rin ang silver watch na regalo sa ak
in nina Papa. Hay naku. Sina Mama talaga. Theyre really proud of me.
Natuon ang pansin ko sa kulay maroon, green, at gold na nakakabit sa damit ko. T
his piece of cloth is not an ordinary sash. This Sablay has geometric patterns o
f indigenous Philippine tribes. Ang mga karakter na nakasulat sa harap nito ay A
libata na ang ibig sabihin ay UP.

I smiled. Ang UP Sablay. Nasuot ko na rin ito. Finally, this was the moment Ive
been waiting to happen.

I paused to take one more look at myself before I decided to follow my parents o
utside.

Paglabas ko ng gate, bumungad sa akin ang nakangiting si Harold.

Hi there, Miss Magna Cum Laude, he smiled widely.

Before I could answer, he suddenly hugged me.

It caught me by surprise. I blinked twice.

I am proud of you, Harold whispered before he let me go.

Nang makabawi ako sa pagkabigla ay nginitian ko siya. Salamat, Harold.

He nodded, still smiling. Sige na. Baka mahuli ka pa. Tinapik niya ang balikat ko
bago umisod para bigyan ako ng daan. Nilagay niya ang kanyang mga kamay sa bulsa
. Nakapantalon ito at nakapula na collared shirt, bihis na bihis at mukhang bago
ng paligo.

Pero ikaw? Saan ang punta mo? Nakataas ang isang kilay na tanong ko. Humalukipkip
ako.

Tumawa naman ito. Secret.

I smiled impishly. Date?

He bit his lip to control himself from smiling. Hey. Just go. You dont want to be
late today, do you?

I giggled. Okay. Give my hello to your date.

He winked before he waved.

I waved back.

Nasa loob na ng sasakyan sina Mama at Papa. Hahawakan ko na ang pinto ng kotse n
ang bigla ulit nagsalita si Harold. By the way, that necklace looks good on you.

Bago pa ako nakapag-react ay tumalikod na siya at tumatawang naglakad palayo.

Napangiti na lang ako at napailing. Hinawakan ko ang hugis bituin na kwintas. I
looked at it and half-smiled.

Hoy, ikaw na nagbigay nito. Umuwi ka na ha? Sayang. Hindi mo makikita ang mala-Dy
osa kong kagandahan pag-akyat ko sa stage, I whispered. Ikaw kasi, eh. Masyado kan
g nagpapa-miss. Feeling naman nito ang cool cool niya para magpahintay ng bongga
. Naramdaman ko ang mga luhang nagbabadyang pumatak. Tumingin ako sa langit para
pigilan ang mga ito. Masisira ang make-up ko! Ayokong pumanget sa picture!

Hoy, Astrid! Ano ba? Gusto mo iwan ka na namin dito? Sigaw ni Mama na nakadungaw s
a bintana ng kotse. Anong tinutunga-tunganga mo pa diyan?

Nginusuan ko si Mama bago binuksan ang pinto at pumasok.

Graduation, here we go!

--

Sister! Malakas na sigaw ni Philip pagkababa ko ng kotse. Sinalubong niya ako ng m
ahigpit na yakap. Congratumulations, Ateng. Congratumulations!

Napangiti ako. Anong congratumulations ka diyan?

Walang basagan ng trip! Script ko to, te! Bumitaw siya at tinitigan ako. Oh my God. A
ng gandara park lang ng beauty! Havey na havey! Tumatalon-talon na sabi nito haba
ng hawak-hawak ang dalawa kong kamay.

Hoy, bakla. Umayos ka nga. Nakakahiya ka talaga, saway ko rito. Napapatingin kasi
sa amin ang ibang taong malapit sa pwesto namin. Malapit kasi kami sa may Freedo
m Park, ang lugar kung saan gaganapin ang aming Graduation.

Kiberlalu! Hayaan mo sila. Inggit lang ang mga chararat na iyan.

Binatukan ko naman ito. Ang arte-arte mo talaga! Natatawang sabi ko.

Aray ko ha! Wag mong sabihing magmamartsa ka, wala akong pakialam basta masabunuta
n kita ngayon. Ano, gusto mo ha? Pagbabanta nito.

Bigla ko naman itong niyapos. Joke lang. Alam mo namang mahal na mahal kita kahit
ganyan ka.

Tse! Sigaw nito malapit sa tainga ko.

Napangiwi ako. Joke nga lang. Habang nakayapos ay tiningnan ko siya sa mga mata. Si
ge nga, lips to lips tayo. I smiled playfully, wiggling my eyebrows.
He suddenly pushed me. Yuck! Disgusting! Maygad! How could you say that? Alam mo y
ong kadiri? Ikaw yon, te! Kaimbyerna ito. Dire-diretsong sabi nito. Que horror! Kunwa
'y nanginginig pa ito.

Ang OA nito. Para kiss lang

Astrid! Bakla! Malakas na sigaw ng dalawang babaeng tumatakbo palapit sa amin ni P
hilip.

Bago pa kami makapagsalita ni Philip ay mabilis kaming niyakap nina Kaye at Cess
.

Group hug, sisters! Tuwang-tuwang sabi ni Kaye.

I love you, guys! Grabe! Nakakaiyak ito! Madramang hayag ni Cess habang nagpupunas
ng imaginary tears.

Best Actress for Overacting ang peg, Kaye, Phiip, and I said in unison as we laugh
ed.

"Pero seryoso, ang gaganda niyo, mga bakla! Kinabog niyo today ang beauty ko. To
day lang ha? 'Wag feeling," maarteng sabi ni Philip.

Id surely miss these guys and their craziness. Ang dami na naming pinagdaaanan. S
a loob ng apat na taon, hindi nila ako iniwan. Sa loob ng apat na taon, sila ang
naging lakas ko, ang nagpasaya sa akin, ang handang dumamay kapag kailangan ko.
Sila yong tipo ng kaibigan na kahit kalaban mo pa ang buong mundo ay nandiyan la
ng sila sa likod mo, itutulak ka at pagtatawanan. Pero pagkatapos kang itulak at
pagtawanan ay tutulungan kang tumayo at kasama mo sila para sabayan kang murahi
n ang mundo at batuhin ito ng mga kamatis at bulok na itlog.

Nakakainis. Maiiwan niyo na ako, reklamo ni Philip dahilan upang mas matawa kami n
g malakas nina Kaye. Lalo lamang nalungkot si Philip.

Isang taon pa kasi siyang mag-aaral dahil limang taon ang aabutin bago matapos a
ng Civil Engineering. At siyempre dahil mabait kaming kaibiganginawa namin siyang
photographer ngayon para naman may silbi siya.

Tinalikuran kami ni Philip at humalukipkip. Grabe. Maiiwan na nga ako. Ginawa pa
akong photographer. Napakababait niyo talaga.

Inakbayan ko naman si Philip. Bawal ang sad.

Dapat happy. Nakatawang sabi nina Kaye at Cess.

Tse! Malakas na sigaw ni Philip.

Walang humpay na tawanan ang ginawa namin. Nagpicture-taking din kami. Nakaabot
siguro kami ng 100 pictures. Camwhores ang peg.

Nilapitan din kami ng mga magulang namin para naman mag-picture taking ulit kasa
ma sila. At siyempre, dahil si Philip lang ang walang kasamang magulang at hindi
pa ga-graduate. I repeat, ang hindi pa ga-graduate. Siya tuloy ang naatasang ku
muha ng kumuha ng pictures.

Maya-maya rin lang ay may nagsalita na sa unahan. Hudyat na magsisimula na ang p
rograma.

--

Nakaupo ako habang tahimik na nakikinig sa Guest Speaker. Pumapalakpak kung kina
kailangan, ngumingiti kung kinakailangan, tumatango-tango kung kinakailangan.

Pinagmasdan ko ang entablado na inihanda ng aming unibersidad. Napapalamutian it
o ng mga makukulay na bulaklak at halaman, mga kulay berde, maroon, at dilaw na
tela. May fountain din sa gitna. Papalubog na ang araw kaya pansing-pansin na a
ng mga tila Christmas lights na pumapalibot sa buong entablado.

Its been two years now. Marami rami na rin ang nangyari. Nakaipon ako ng magagand
ang ala-ala kasama ang mga kaibigan ko at mga bagong kaibigan na nakikilala ko k
ada semester. This is the best advantage of having different classmates in each
subject. You get to meet a lot of people. You get to gain new friends. Well, som
etimes youll meet enemies, but thats part of life. We cant always please everybody.
Later on, matutunan mo kung paano i-handle ang ganitong mga sitwasyon.

Ang maganda sa pagiging college? Marami akong natutunan, hindi lang mga bagay na
nasa libro, kung hindi mga bagay tungkol sa buhay na hindi kayang ituro ng libr
o. Kailangan mong maranasan ang mga bagay na ito para matutunan. Kailangan mong
maranasan para mas lalo mong mapahalagahan. At sa mga susunod na bukas, maari mo
ng gamitin itong mga bagay na natutunan mo. Well, sabi nga nila, learning is a n
ever-ending process.

I studied hard. I worked hard. Now, I achieved my dream: to graduate with flying
colors. Akalain mong ga-graduate akong Magna Cum Laude? Ganoon din sina Cess at
Kaye. Nagbunga ang pagiging barbaric namin. Meaning, orgless forever.
I realized how grade conscious I was. Kahit minsan nalulungkot ako dahil wala si
ya, kahit minsan noon problemado ako dahil sa kanya, nagawa ko pa ring mag-aral.
Naisip ko rin naman kasing wala akong mapapala kung magbubulakbol ako. Wala rin
namang patutunguhan iyon. Kaya bakit ako mag-aaksaya ng pera at panahon para tu
magal sa college kung pwede namang tapusin ko na ito agad-agad? Siguro nasa tao
rin talaga. Sabi nga ng mga kaibigan ko, hanga raw sila sa akin dahil ang iba ka
pag bigo, nasasaktan, o nalulungkot, dinadaan sa pag-inom ng alak, pagsubok sa m
ga bisyo, o di kaya naman ay pagpapabaya sa pag-aaral. Pero hindi ako ganoon, eh.

Sabi nga ng mga kaibigan ko, kahit OA ako, strong daw ang personality ko. Hindi
ko alam kung strong nga ang personality ko, pero ako kasi ang tipo ng tao na pag
malungkot o nasasaktan, kakain ako ng maraming chocolates, magbabasa ng mga libr
o, manonood ng mga pelikula, maggagala sa mga malls, maglalakad-lakad sa park, m
akikinig sa music, etc. Hindi lang pag-inom ang pwede mong gawin. Marami namang
pwedeng gawin kapag malungkot ka o nasasaktan. Pero siyempre, pinakamaganda pa r
in kung magfofocus ka sa masasayang bagay. Kahit paano, nakakabawas ng kalungkut
an at pangungulila.

Pero sa ngayon, hindi ko maiwasang hindi malungkot. Dalawang taon ko na siyang h
indi nakikita o nakakausap man lang. Hindi ko alam ang lagay niya. Pero naniniwa
la akong maayos siya, na nasa mabuting sitwasyon siya.

Miss na miss ko na siya. Hanggang ngayon, naghihintay pa rin ako. Hanggang ngayo
n, umaasa pa rin ako. Hindi ko alam kung kailan ako mapapagod o kung mapapagod p
a ako. Hindi ko na muna iisipin ang bukas. Sa ngayon kasi, hindi ko pa siya kaya
ng bitawan. At mukhang hindi ko talaga yata siya magagawang bitawan.

Kung ikaw man si Mystery Caller, sana magpakita ka na.

I sighed.

Dalawang buwan na simula nang tumigil sa pagtawag ang Mystery Caller ko. He/She
used to call every night. Minsan nga naiisip ko kung nababaliw na ba ako. Siguro
kung prank caller iyon o masamang tao, malamang matagal na akong patay. Ikaw ba
naman ang ikwento sa isang taong hindi mo tiyak kung kilala mo ang halos lahat
ng ginawa mo sa maghapon? Kung baliw ang tawag sa ganoon, malamang baliw na nga
ako.

Naaalala ko pa ang huling tawag niya, nagkwento ako tungkol sa thesis ko. Kung g
aano ako kasaya na patapos na ang thesis ko. Kung gaano ako kasaya dahil kasama
ako sa listahan ng mga magmamartsa. I think the call took three or four hours. I
was not sure about it. Nakatulugan ko na kasi ang pagkwekwento. Madalas mangyar
i iyon. Magkwekwento ako ng kung anu-ano tapos sa sobrang pagod ay makakatulog n
a ako. Tapos tuwing magigising ako sa umaga, putol na ang tawag.

But that day, that day was different. Nang magising ako, hindi pa rin namamatay
ang tawag. Nagulat pa nga ako dahil naiwan kong naka-charge ang cellphone ko mag
damag at inabot ng halos sampung oras ang tawag.

H-hello.

Hindi pa rin siya sumasagot.

Hi. Napakamot ako sa buhok ko. Hindi ko sigurado kung ano ang sasabihin ko. Good mo
rning to you. I smiled.

After that greeting, the line went dead.

At pagkatapos ng tawag na iyon, hindi na siya muling tumawag pa.

Hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko ang hindi niya pagtawag o ikakalungkot ko
ito. Should I be thankful because that supposed to be freak just stopped calling?
Should I be sad because that supposed to be Karl stopped calling? At kung si Karl
nga iyon, we have the weirdest love story ever. Hindi ko alam kung sweetness iyo
n or creepiness.

Nakakamiss naman ang pagkwekwento ko sa Mystery Caller: ang mga libro nina Khal
ed Hosseini, Stephen King, Mitch Albom, Steve Berry, etc.; ang mga tula nina Ern
est Hemingway, Pablo Neruda, at Rumi; ang mga movies gaya ng Hunger Games, Thor,
Frozen, etc.; ang mga Korean drama series gaya ng Secret Garden, Masters Sun, at
Coffee Prince. Gabi-gabi rin akong naggu-good night noon sa kanya, bukod sa mga
gabing natutulugan ko siya. Pagkakatapos kong sabihin ang "Good night," he woul
d end the call.

I sighed. Kailan kaya siya tatawag?

Tatawag pa kaya siya?

There was a part of me that was still praying, still hoping.

Nang tinawag ang pangalan ako ay nangininig akong umakyat sa stage. Kinakabahan
ako pero nagawa kong ngumiti habang kinakamayan ang mga UPLB Officials at habang
tinatanggap ang diploma.

Ang diploma. Ito ang pinaghirapan ko ng apat na taon. Kaya sobrang kaligayahan a
ng naramdaman ko nang dumapo ito sa palad ko.

Nakita ko sa 'di kalayuan sina Mama at Papa na nagpupunas ng luha habang nakangi
ting pumapalakpak.

I almost cried at the scene. I made them proud.

I made my parents proud.

--

Mabilis na lumipas ang mga oras. Natapos ang programa nang may ngiti sa labi ang
bawat isa. Ang iba pa nga ay nagsisumula nang mag-iyakan.

Nilapitan ako ng mga kaibigan ko. Nagtawanan kami at nag-iyakan. At siyempre, ma
wawala ba naman ang picture taking? Nilapitan ko ang ibang kapwa-CommArts ko at
isa-isa silang niyapos. Nandoon din ang ibang batchmates namin na hindi nakasaba
y sa Graduation. Dumating sila para manood at para suportahan kami.

Ganoon naman talaga. Hindi lahat ng mga nakasabay mong pumasok sa eskwelahan ay
kasabay mong lalabas. Pero kung anut ano pa man, alam kong lalabas pa rin sila. S
ino ba naman ang gustong maiwan dito sa UP? Nobody wants to torment himself. Kay
a alam kong gagawin ng mga batchmates ko pang naiiwan ang lahat para lang makala
bas sa UP. Pero siyempre, babaunin namin ang lahat ng mga natutunan namin sa uni
bersidad at ang lahat ng masasaya at malulungkot na ala-ala. Utang namin sa unib
ersidad na ito kung ano at sino kami ngayon.

Astrid! Malakas na sigaw ni Neiji sa di kalayuan.

Seriously? Anong meron sa araw na ito at mukhang nagsisigawan ang lahat?

Ngumiti ako at lumapit sa kanila. Siyempre, mawawala ba naman ang Cryptic Warrio
rs sa eksena? Nakita kong naroon din sina Zach at ibang miyembro na grumadweyt n
a two years ago. Tanders na kasi sina Zach. Sina Neiji, Jigger, Trace, Rojan, Na
te, at iba pa ang ka-batch ko. May mga bago na ring members ang frat nila. As us
ual, maiingay at magugulo pa rin sila. Walang pinagbago.

Nang makalapit ako sa kanila ay sabay-sabay silang yumapos sa akin.

Wooo. Group hug kay Astrid! Natatawang sigaw ni Jigger.

Wooo. Minsan lang ito. Lubusin na natin, segunda ni Trace.

Tangina niyo. Mga gago. Patay kayo kay Naputol ang sasabihin ni Rojan nang binatuka
n ito ni Neiji.

Pampasira ka talaga kahit kailan, Pare! Sigaw ni Neiji kay Rojan.

Nagtawanan kaming lahat.

Hay. Boys will be boys.

Sandali lang, Astrid, ha? Hahanapin ko pa si Kaye my loves, eh. Baka umiiyak na i
yon ngayon sa sobrang pagkamiss sa akin. Kawawa naman. Walang magpupunas ng luha
niya. Madramang hayag ni Neiji bago kumaway at umalis.

Tarantado! Asa ka pa, Brad! Hindi ka pa ba nagsasawa sa pangbabasted niya sayo ara
w-araw? May sumigaw na isa nilang ka-miyembro. Si Nate yata.

Nagtawanan naman ang lahat. Dahilan upang lumingon si Neiji at bigyan ito ng mal
utong na Pakyu, Brad. Inggit ka lang. Tarantado! He stuck his tongue out at us. Hin
di pa ba kayo nagsasawa sa kakasaway sa akin para lapitan si Kaye? Wala kayong m
agagawa. Tangina kahit bastedin niya ako araw-araw, eh, okay lang. Basta ako lan
g ang manliligaw niya. Kahit sino, walang makakagiba ng pagmamahal ko kay Kaye, s
abi niya bago tumalikod at tumakbo palayo.

"Totoo talaga ang kasabihang maraming natatanga sa pag-ibig at maraming nababali
w sa pag-ibig. Si Neiji ang Presidente ng 'Samahan ng mga Tanga sa Pag-ibig,' mg
a brad," komento ni Trace.

Nagtawanan naman ang makukulit na mga lalaki habang iiling-iling na lang kami ni
Zach.

Nagkatinginan kami ni Zach at nagkangitian. Lumapit siya sa akin.

Congratulations, Miss, he said as he hugged me.
I patted his back. Thanks, bro. Hindi masaya ang UPLB pag walang Fafa Zachary Ch
ase Somerhalder. Alam mo namang ikaw ang Damon Salvatore dito, pagbibiro ko sa ka
nya.

Tumawa siya at ginulo ang buhok ko. Dinala ko na kasi ang kagwapuhan ko sa Makati
. Doon ako naghahasik ng kagwapuhan ko sa office.

Napanguso naman ako sa sinabi niya. Lets talk about overconfidence and arrogance.
One word: Zach.

Astrid.

Napalingon kami ni Zach sa biglang tumawag sa akin.

Nakita namin si Mike na nakatayo at mukhang nahihiya. K-kamusta? Bati niya kay Zac
h.

Zach smiled. Gwapo pa rin, Dude.

Bigla yatang nawala ang hiya ni Mike dahil inirapan nito si Zach. Haughty bastard
, he muttered.

Zach just laughed.

Mike ignored him. He smiled at me instead.

I smiled back at him. Lumapit siya sa akin.

We hugged, a friendly hug.

Congratulations, best friend! Tuwang-tuwang bati ni Mike sa akin.

Congratulations to you, too, best friend!

Yes. Naging mag-best friends na kami ni Mike. Pagkatapos ng lahat ng nangyari, s
obrang naging close kami. May girlfriend na rin siya, si Edge. Mabait at maganda
siya. Ako yata ang cupid nilang dalawa. Naging classmate ko si Edge sa isang su
bject. At minsang sunduin ako ni Mike sa classroom ko para sabayan akong mag-lun
ch ay nakita niya si Edge na kausap ko. At ayon, mukhang na-love at first sight
pa ang lolo niyo.

Pupunta na nga pala sa London si Kuya Nick bukas, Mike informed me.

Oh? Pakisabi happy trip, nakangiti kong sabi.

Matagal ko nang napatawad si Nicholas. Time heals all wounds ika nga. Naging app
licable iyon sa amin ni Nicholas. Napatalsik sa school si Nicholas pagkatapos na
ng insidente sa pagitan nila ni Zach. Pinasok siya sa rehab. Hindi na rin nagsam
pa ng kaso ang pamilya nina Karl at Zach kaya hindi nakulong si Nicholas. Pero s
inabi ni ni Nicholas kay Zach na pinagsisihan na niya ang lahat ng nagawa niya.
Humingi rin siya sa akin ng paumanhin at sa lahat ng taong naagrabyado niya. Pin
aaabot din niya sa amin ang tawad na hinihingi niya kay Karl. At bukas nga ay li
lipad na ito patungo sa London. Hindi ko alam kung mag-aaral siya doon o magtatr
abaho. Ang alam ko lang ay nagkaayos na sila ni Zach at nagkapatawaran. Hindi ma
n naibalik ang dati nilang samahan, ang mahalaga ay hindi na galit ang namumuo s
a mga puso nila. Sapat na iyon sa kanila.

Napangiti ako at tumingin sa paligid na puno ng mga taong nagtatawanan at nag-ii
yakan.

Maya-maya ay nagpaalam muna ako sa mga kaibigan ko at sa mga magulang ko na sagl
it muna akong mawawala dahil may hahanapin akong kaibigan para magpaalam.

Ang totoo, wala naman talaga akong hinahanap na kaibigan. Gusto ko lang munang m
apag-isa.

Humugot ako ng malalim na hininga bago nagsimulang maglakad. Iikutin ko muna ang
Freedom Park, one last time before I say goodbye to my Alma Mater.

One last look at my school.

One last glimpse of the memories I collected in this place.

You are not alone tonight
Imagine me there by your side

Tumingin ako sa paligid. Sobrang dami ng tao. Dinaluhan ng kanya-kanyang pamilya
ang bawat isa. Maliwanag din ang buong Freedom Park. Nagkaroon pa nga ng firewo
rks display habang pumainlang ang kantang "Isang Daan."

Nakita ko sina Mama na kausap ang mga magulang nina Kaye at Cess. Si Philip na h
inahabol ang isang lalaking halos maiyak na sa pagtakbo. Si Neiji na hinahabol s
i Kaye. Si Cess na nakayuko habang kausap si...wait? Kai? Si Kai? The Forestry g
uy? Hmmm.

It's so hard to be here so far away from you
I'm counting the days till
I'm finally done

Abala ako sa pagtingin-tingin sa paligid nang biglang nahagip ng paningin ko ang
isang pigurang nakatayo sa di kalayuan.

Nakatayo siya sa malaking puno kung saan malapit ang bench na madalas naming tam
bayanan ng mga kaibigan ko. Ang bench na tinambayan din namin noong hinihintay n
amin ang resulta sa kaso ng Cryptic Warriors.
Hindi naman malamig dahil malapit nang mag-summer. Pero bakit bigla akong ginina
w? Natulala yata ako sa damong kinatatayuan ko habang nakayuko.

Napailing ako at napapikit ng mariin.

Natatakot akong magkamali.

Natatakot ako sa maaari kong makita.

Sana hindi lang ako pinaglalaruan ng paningin ko.

Dahan-dahan akong nagmulat at dahan-dahan kong tinaas ang paningin ko.

Unti-unti kong kiniling ang ulo ko para mas makita ang pigurang iyon.

I'm counting them down, yeah, one by one
It feels like forever till I return to you
But it helps me on those lonely nights
It's that one thing that keeps me alive
Knowing that you wait for me
Ever so patiently

I gasped.

I was dumbstruck.

Please, God. If its a dream, I wouldn't want to wake up.

If its only an illusion, I would want to be delusional forever.

I would trade my reality for this fantasy.

Just please. Just let me look at him forever.

No one else knows the feeling inside
We hang up the phone without saying goodnight
Because it's the sound of your voice that brings me home
It's never been easy to say
But it's easier when I've gone away

I stared at him. I stared like I just saw him for the first time in my life.

He still had that perfectly tousled hair, smooth and thick. I bet every girl wou
ld love to run their fingers through that hair. He still had that piercing stare
. He wore a white button-down shirt, a black leather jacket, and a pair of fitte
d black jeans with matching black boots. He washe was smirking. That playful smir
k that I always love about him.

How come he was more handsome now?

It felt surreal.

My knees wobbled.

My hands suddenly felt cold. Kaya pinagsalikop ko na lang ang mga kamay ko para
mabawasan ang panginginig at panlalamig.

Knowing that you wait for me
Ever so patiently
Yeah, you're everything I've ever dreamed of having and
It's everything I need from you just knowing that you wait for me

Sill wearing that astonished expression on my face, I started to walk towards hi
m.

I wanted to congratulate myself for being able to walk without falling.

I walked slowly as I secretly pinched myself. Is this true? Damn, it hurts.

Is he for real? My eyes went wide. I mentally slapped my head. Damn.

The figure suddenly smiled, still that suave smile he always had. But I love your
feet, only because they walked upon the earth and upon the wind and upon the wa
ters, He paused as I walked three steps closer to him, leaving a step that would s
eparate us. until they found me," he finished.

I bit my lip. That line was from Pablo Nerudas Your Feet.

Well, newsflash, guys! I wasn't crazy after all.

What I'd give
What I'd do
Knowing I'm not there for you
Makes it so hard to leave

I smiled at him. Hello there, Mystery Caller.

He smiled back. Hi there, Miss Magna Cum Laude.

We just stood there as we looked at each others eyes, smiling at each other.

What I'd give
What I'd do
Anything to get me home to you
And this time I'll stay

Then, he suddenly hugged me.

Tears started to form my eyes as I hugged him back tightly.

I don't want to let him go.

I wont let him go again.

I missed this boy, this boy-next-door, figuratively and literally.

And you wait for me
Ever so patiently

I started to cry.

Every tear.

Every second I waited.

Every pain.

Everything was worth it.

He was worth the wait.

I felt him kiss my forehead.

I kept sobbing as I hugged him.

We stayed like that for almost ten minutes.

Then, he looked at me wearing a big smile on his face.

Yeah, you're everything I've ever dreamed of having and
It's everything I need from you just knowing that you wait for me



Im home, KJ whispered before his lips met mine.




--

The song I used was "Wait for Me" by Theory of a Deadman. My fave song of all ti
me. Hahaha. May surprise ako para sa lahat. Abangan! Hahahaha. Hmm. Kailan kaya
ang Epilogue? XD
Copyright © ScribblerMia, 2012


Seriously, Karl Jonathan Dominguez?! I shouted.

He ignored my remark. Instead, he kept eating grapes.

I looked at the night sky. Dear Lord, why? Remind me again why I fell in love wi
th this guy.

I returned my gaze to the guy in front of me. Sobrang kuripot ever, I muttered.

I called this being resourceful, he said nonchalantly.

I heaved a frustrated sigh as I looked at my surrounding.

Nasa labas kami ng gate nila. May nakalatag na telang kulay pula kung saan kami
nakaupo. May mga pagkain sa gitna, ibat-ibang uri ng junk food, chocolates, pruta
s, at inumin. May isang bote rin ng wine sa gitna at tatlong kandilang nagsisilb
ing liwanag sa mga pagkain. Pero maliwanag pa rin naman ang kapaligiran dahil sa
ilaw ng poste sa tapat ng bahay nila. Malapit kami sa kalsada kaya halos umikot
ng 360 degrees ang eyeballs ko dala ng matinding pagkayamot.

Nakakahiya! Pinagtitinginan nila tayo! Sabay turo ko sa mga taong dumadaan. Nakati
ngin sila sa amin at nakangisi. Halos takpan ko ang mukha ko dala ng matinding k
ahihiyan.

Ignore them. Patuloy pa rin ito sa pagkain. Ngayon naman ay malaking Piattos ang n
apagdiskitahan nito. He was wearing a plain black shirt and maong pants. Naka-le
ather brown na tsinelas lang ito. Nakabonnet pa siya na gray habang kumikintab a
ng hikaw nito sa kabilang tainga. Ang gwapo gwapo sana, kaya lang ang sarap-sara
p ding tusukin ng ngala-ngala.

Ang gwapo ko noh? He smirked as he wiggled his eyebrows.

I rolled my eyes. Is this the date you are talking about? I asked incredulously.

He nodded and grinned.

Unbelievable! Pinaypay ko ang sarili ko para kumalma. Tumataas ang alta presyon ko
sa lalaking ito.

Tiningnan ako nito saglit mula ulo hanggang paa bago ngumisi. Patuloy ito sa pag
-nguya ng grapes.

Tumaas ang isang kilay ko. Whats funny? Nakaamba ang isang kamao ko sa kanya.

Tinaas nito ang dalawang kamay. Hey, hey. Easy. He chuckled.

Aba! Sina Karl ba ito at Astrid?

Sabay kaming lumingon ni KJ sa babaeng nakatayo sa harapan namin at nakangiti.

Na Josie? Kayo po pala, magalang na bati ng magaling na lalaki. Kain po.

Ngumiti lang si Na Josie, ang may-ari ng tindahan malapit sa bahay namin. Sige la
ng, hijo. Napadaan lang ako nang mapansin ko kayong dalawa. Tumingin siya sa akin
at kay Karl. Sabi ko na nga ba, sa huli kayo rin ang magkakatuluyan. Iiling-iling
pa ito bago tumalikod at naglakad palayo.

Nagkatinginan naman kami ni Karl. Ngumiti siya pero inirapan ko lang siya.

Kumain ka na lang kaya. Kanina ka pa diyan kakareklamo, eh. Natatawang sabi nito.

Tse! Sinong makakakain sa ganitong lagay? Naka-black strapless mini dress ako! Nag
make-up pa ako! Nag-heels pa ako ng three inches! Nag-ayos pa ako ng buhok! Tapo
s dito mo lang pala ako dadalhin? Sa tapat ng gate niyo?! Lechugas hudas barabas
!

And as if enjoying my outburst, he laughed aloud.

Mas lalo kaming nakaagaw ng atensyon ng ibang tao dahil sa malakas na tawa ng Ka
rlito na ito.

Kuripot ka! Leche! I was excited a while ago, like really excited." I rolled my e
yes. Humalukipkip ako.

Humalukipkip din si KJ habang nakangiti.

"I thought were going to some posh restaurant in Manila or wherever, basta sosyal
na kainan! Tapos ano ito? Bakit dito tayo nauwi? Bakit dito mo ako dinala? Nali
bot na natin ang pitong lawa ng San Pablo, nakailang beses pa nga tayong balik s
a Sampaloc Lake." I glared at him. "Yong totoo? Are you an Ambassador for Natural
Resources and Marine Life? I gritted my teeth. Lagi na lang akong A Dress to Kill
pero laging hindi akma. Ilang beses na ba itong nangyari?

His eyes twinkled with amusement. Who told you to overdress? Humagikhik pa ito na
parang bata.

You never told me that the place was here!
You never asked me, he retorted.

Because I assumed that this date would be special! I shouted, annoyed.

Who says having a date in a posh restaurant is the only thing thats special? He shr
ugged.

Napatahimik ako. He did have a point there. Pero hindi ko iyon aaminin sa kanya.

Umirap ako.

Tumawa lang siya. Ano bang problema rito? Candle-light dinner pa rin naman ito, eh
.

Jerk!" I screamed. "This is not a dinner. Candle-light snack ito. Wala man lang s
teak! Bwisit na ito.

Mas lalong lumakas ang tawa nito.

I hate you! I barked.

I love you, he said happily. He smiled at me, that smile that would melt every wom
an's heart. Well, I was lucky to be that woman alone.

Hindi ko na rin maiwasan ang mapangiti.

Three years. Three years ko nang pinagtitiisan ang kagwapuhan este ang kakulitan
ng lalaking ito. Suplado siya, minsan mainitin ang ulo, minsan sweet, minsan ta
himik, minsan maingay. Araw-araw ang mood swings ng lalaking ito. Pero hindi pa
rin ako napapagod sa kanya. Hindi pa rin ako nagsasawang mahalin siya.

Buti dumating siya sa buhay ko. Umalis siya saglit, pero dumating ulit. Umalis n
a naman, pero bumalik pa rin. And right, I know he'd stay for good. And speaking
of that arrival, it was really a dramatic comeback.

Why didn't you tell me youre here? Why didn't you tell me your condition? Bakit ng
ayon ka lang dumating? Patuloy pa rin ang pagpatak ng mga luha ko habang hinahamp
as siya sa dibdib.

Kainis. Hindi ako masyadong naiyak kanina nang mag-goodbye kami ng mga kaibigan
at batchmates ko, pero nang dahil sa lalaking ito, tulo pa ang sipon ko ngayon.

I came back in time for your graduation. He smiled tenderly. I witnessed everything
. You were amazing back there. He winked.

Kung hindi lang ako nagda-drama ngayon, baka nahalikan ko na ang lalaking ito. B
akit ang gwapo-gwapo nito lalo?

Hey. Matagal na akong gwapo. He chuckled.

Did I just say those words out loud? Bigla akong namula.

Mas lalo siyang natawa sa tinuran ko.

Sumimangot ako at tiningnan siya ng masama. Mukha kaya akong gaga kakangawa mag-i
sa sa cellphone! Sabi ko na, eh, ikaw iyon. Basta ganoong mga katangahan na naii
sip, ikaw iyon.

What did I say? Im the Karl almighty. Expect the unexpected, he winked again.

Isa pang kindat nito, tutusukin ko na talaga ang mata nito. Pero joke lang.

Hindi. Siraulo ka lang talaga kaya puros kawirduhan ang naiisip mo. Inirapan ko si
ya. Seriously? Hinayaan mo lang akong magsalita ng magsalita mag-isa. I bet you w
ere laughing your arse off while I kept talking and talking.

Biglang sumeryoso ang mukha nito. Bahagya naman akong nagulat sa mabilis na pagb
abago niya ng ekspresyon.

He sighed. Its not like that. I told my parents not to tell you anything. I didn't
want you to worry and go all the way to the States just to see my condition Gini
ya niya ako patungo sa malapit na bench.

Naupo kaming dalawa habang nakatingin sa isat-isa.

Gabi na pero maliwanag pa rin ang buong UPLB. Kitang-kita ako ang mukha niya. Wa
la naman halos nagbago sa kanya maliban sa mas gwapo talaga siya ngayon. Nakakag
anda pala talaga ng kutis sa Tate. Makapagbakasyon kaya doon?

It was a 50-50 state for me. Theres no assurance that I could make it. He sighed, a
s if remembering the past. I really wanted to call you. I wanted to hear your voi
ce just in casejust in case I couldn't make it, he explained as if he had a lump i
n his throat. Soso I asked Mom to dial your number and call you.

I just stared at him. I just wanted to listen to his voice forever. I just wante
d to look at his face forever. Is it too much to ask if I want him to stay with
me forever?
When I heard your voice, biglang napanatag ang loob ko. Hindi ako masyadong makap
agsalita noon dahil hinang-hina pa ako. I just wanted to hear your voice, to hea
r you laugh, and to know your condition. Just hearing your voice gave me strengt
h. It motivated me to fight for my life. It motivated me to stay on this damn pl
anet, so I could come back to youso I could see you again." He held my right chee
k. "I fought because I knew youd be waiting. Thats why I called you everyday even
though I couldn't talk.

Hindi ko na napigilan kaya bigla na namang parang batis na nagragasa ang mga luh
a ko.

I was bed-ridden for three months. Tumama malapit sa puso ang bala. The doctors s
aid I was a lucky bastard, that the bullet didn't hit my heart. Almost, but didn
't. He smiled.

Sinapak ko naman siya. Nakakangiti ka pa niyan? Halos mamatay ako sa pag-aalala. N
agsisimula na namang mamumo ang mga luha ko. Gah. When will I stop crying?

He chuckled and gave me a quick peck on the lips.

That made me blush.

Damn Karl. Damn hotness. Damn sweetness.

He smiled. I know you. Youre the grade conscious and worry-freak type of a girl. He
paused and held both my cheeks. Alam kong pagnalaman mo iyon, hindi ka magdadala
wang isip puntahan ako para bantayan sa ospital. Paano ang pag-aaral mo? Paano a
ng mga pangarap mo?

Youre not

I wanted you to succeed. I wanted you to achieve your dreams. I didn't want to be
a hinder.

Napahugot ako ng malalim na hininga at seryoso siyang tiningnan. Pero sabi mo tat
long buwan ka lang bedridden? Bakit nang gumaling ka, hindi ka pa rin nagsasalit
ang hayop ka, kandulis ang ngusong sabi ko. Tinanggal ko sa mga pisngi ko ang mga
kamay niyang nakahawak.

He bit his lip, as if controlling himself not to laugh. II was

What? I glared at him.

I was enjoying it. Namula ito bigla, patunay na nagpipigil talagang tumawa. Ang dal
dal mo kasi kaya hinayaan na lang kitang magkwento nang magkwento. Naisip ko, pw
ede naman palang hindi na ako magsalita dahil nandiyan ka na. Parang armalite iy
ang bibig mo, eh. Walang tigil. Bigla nitong hinawakan ang tiyan at malakas na tu
mawa.

Uminit naman ang bunbunan ko.

So ganoon? Kahit okay na siya that time, hindi pa rin siya nagsasalita dahil nag
eenjoy siya?

Pinagtripan mo ba ako? Nakataas ang isang kilay na tanong ko. Kinuyom ko ang mga k
amao ko.

He kept laughing hysterically. Pulang-pula na ang mukha nito at halos mamilipit
sa kakatawa.

Sumigaw ako sabay pinaghahampas siya at pinagkukurot.

Aray! Sorry na! Hindi naman magkandaumayaw sa pag-iwas si KJ pero hindi pa rin siy
a tumitigil sa kakatawa.

Bigla akong tumigil sa pagbugbog sa kanya nang may maalala ako.

Teka, bakit two months ka nang hindi tumatawag? You stopped calling me. I pouted.
Kadiri siguro ang itsura ko sa pagpapa-cute kong ito. Weird ba na kinikilig pa r
in ako kay Karly Boy after all these years?

Bigla siyang tumigil sa pagtawa at seryosong tumingin sa akin.

Grabe. Bipolar talaga, I murmured.

Kasi He started to say.

Nanlaki ang mga mata ko habang hinihintay ang sagot niya.

I wanted to surprise you, he grinned.

My jaw dropped.

Surprise, tumatawang sabi nito sabay lahad sa dalawang kamay niya na tila naghihin
tay na yakapin ko siya.

And I did the unexpected.

I punched him.

Hard.

On the nose.

Napailing ako sa ala-alang iyon. Tiningnan ko ang lalaking abala sa pagkain ng P
ringles habang natatawang naglalaro ng Candy Crush sa iPad niya.

Im now working as a Senior Writing Consultant for a big company in Makati. And Ka
rl, well, hes a busy guy. Hes now a Medical student at UP Manila. While he was in
the States, he enrolled there and finished his Biology degree. Pag-uwi niya rito
, napagpasyahan niyang gusto niyang maging doctor. Ang pagkakaalam ko, anim hang
gang sampung taon pa yata siya mag-aaral. Pero wala tayong magagawa, ginusto niy
ang mag-Doktor. Panindigan niya iyan.

Sumakit ang bangs ko. Ano naman kaya ang gagawin ni Doktor KJ? Sana lang maayos
niyang magamot ang mga magiging pasyente niya balang araw. Sana habaan pa niya a
ng pasensiya niya. Kasi nababalitaan ko na sobrang suplado niya sa Med School. A
t tama rin ba ang nabalitaan kong Crush ng Bayan na naman ang Mister ko? Wow. Lipa
t bahay ang kagwapuhan, from UPLB to UP Manila.

Dance with me.

Napatalon ako sa gulat nang bigla siyang nagsalita nang nakalahad ang kamay.

It wasn't a question. It was an order.

I blinked twice. I looked at his face and at his hand, back to his face and his
hand again.

My eyes widened. Are you serious?

Do I look like Im kidding? He gave me a lopsided smile.

Hindi na niya hinintay ang sagot ko dahil bigla niyang hinawakan ang kamay ko at
hinila ako patayo.

Pumainlang ang isang pamilyar na kanta sa ere.

Something about you
Oh, could it be I finally found
My destiny
Now here you are
Within my reach

Hinapit niya ang beywang ko.

Nilagay niya ang mga kamay ko sa balikat niya habang ang mga kamay naman niya ay
nasa beywang ko.

Nakangiti siya habang nakatitig sa akin.

Dahil nakakahawa ang kasiyahan niya, napangiti na rin ako. Sayang ang heels ko k
ung hindi ako tatayo at sasayaw. Todo effort pa naman ako.

Sinabayan namin ang tugtog gamit ang paghakbang pa-kaliwa at pa-kanan ng paulit-
ulit. Slow dance nga ang peg, eh.
How did I miss you? (how did I miss you)
When you were out there all the time
It took this moment
To make me realize...

Youll always be the most beautiful woman to me, OA.

Did I just feel that he utter those words with so much love and sincerity?

Bolerong KJ, nakatawa kong sabi. Kinikilig talaga ako. Ano ba iyan? Parang teenage
r lang ulit.

He smiled. Thank you for waiting. I

Ineng. Totoy.
Once in a Lifetime
You find your reason for living
You find the one that makes your every dream
Come true
(Find the one that makes your dreams...)

Natigil ang pagsasalita siya nang biglang may nagsalita sa tabi namin.

Bibili ba kayo ng balot at itlog ng pugo? Kunot-noong tanong ni Manong.

Nagkatinginan kami ni KJ. Parehas naming pinipigilan ang tawa.

Opo, Manong. Suki mo kami di ba? Sige. Lahat ng pugo at balot, bibilhin ko na laha
t iyan. Nakangiting sabi ni KJ.

Patuloy pa rin kami sa pagsayaw.

Talaga? Biglang nagliwanag ang mukha ni Manong. Pinatong niya sa tela ang dalawang
basket na dala na may mga nakasabit na suka, chicharon, at itlog ng pugo. Tawad
na ang mga basket at chicharon. Regalo ko na iyan sa inyo para bukas, nakangiting
sabi ni Manong.
Oh I could search the world forever
But no one else could do
Cause once in a lifetime
You find someone like you
Pero, Manong, utang muna ha? Nasa loob ang pera ko, eh. Babayaran na lang kita bu
kas. Napakamot sa batok na sabi ni KJ.

Tumango naman si Manong. Walang problema. Malakas kayo sa akin, eh.

Salamat, Manong, sabay na sabi namin ni KJ.

Tumango si Manong, tinapik sa balikat si KJ bago nakangiting kumaway. Hiling ko a
y habang buhay kayong magkasama nang maligaya.

Salamat ulit, Manong, sabay na naman na sabi namin ni KJ habang pinagmamasdan si M
anong na maglakad paalis.

Nagkatinginan kami ni KJ bago sabay na tumawa.

Ahh..
Once in a lifetime, ohh
I've waited for so long (so long)
Makin this can't nothin be but a lie
Cause all about
Standing by wind, oohh
Alone in the crowd, oh oh oh

Sabay din kaming tumigil sa pagtawa. Muli na naman kaming nagtitigan.

Karl, thank you. Thank you for making me the happiest woman in the universe, I sai
d seriously.

He smiled sweetly. Lumapit ang mukha niya sa akin.

Astrid, Karl!

Sabay na napangiwi kami ni KJ sa tumawag.

Pumasok na nga kayong dalawa, gabi na, Tito Eduardo, KJs dad, said. Dumungaw ito sa
may gate at nang makita ang ayos naming dalawa ay napangiti. Hindi pa ba kayo pa
pasok?

I went through the motion (went through the motion)
Then out of heaven you arrived
Whatever was wrong
Suddenly is right
Dad! Napakamot sa buhok na sabi ni Karl. For heavens sake, leave us alone! Nanggigigi
l na sabi nito.

Mas lalo itong dumungaw sa gate at saglit na sinulyapan ang tela na pinag-upuan
namin ni KJ at ang iPad na patuloy sa pagpapatugtog ng kanta. Sabi kasi ng Mommy
mo, baka raw ma-late kayo bukas pagnagpuyat kayo.

KJ rolled his eyes. Kahit nakapangtulog kami, pupunta kami. Hindi pwedeng hindi.
Lalo na ang babaeng ito," saglit siyang sumulyap sa akin bago bumaling ulit sa k
anyang ama. "Hindi ko hahayaang makawala si Astrid. Kung kailangan siyang buhati
n at kaladkarin, gagawin ko," seryosong sabi nito.

Ngumiti naman si Tito Eduardo.

"Now, for the second damn time, leave us alone! KJ shouted.

Humalakhak lang si Tito Eduardo. Fine. Kumaway ito bago umalis sa gate at pumasok
sa loob ng bahay nila.
Cause once in a lifetime
You find the reason for living
You find the one who makes your every dream
Come true
(Find the one who makes your dream...)

Damn, KJ hissed. One more disturbance and I will

Astrid!

I laughed.

KJ rolled his eyes.

Hindi pa ba kayo papasok? Dumungaw naman si Mama sa gate namin.

No, I could search the world forever
And no one else would do
Cause once in a lifetime
You find someone like you

What is wrong with you, people? KJ murmured, annoyed.
I chuckled and pinched his right cheek. Nilingon ko si Mama. Sandali na lang, Ma.
Papasok na rin ako.

Tumango si Mama. O, siya sige. Pumasok na rin agad kayo para hindi kayo puyat buk
as. Maaga pa ang gising niyo.

Sabay kaming tumango ni KJ.
Hearts that wait for love can grow so weary
(Don't you know... a heart can grow?)
But it doesn't matter anymore
When you find the one you've waited for...

Tiningnan ko ang nakasimangot na mukha ni KJ at hindi ko napigilan ang matawa. P
ara siyang batang inagawan ng laruan.

Cheer up, KJ, natatawang sabi ko.

He glared at me. Whats up with those people that keep pestering us? Cant they just
leave us the fuck alone?

Hinampas ko ang balikat nito. Hayaan mo na. Ano ka ba? Tumaas ang isang kilay ko h
abang natatawa. Dito mo kasi sa may kalye napili mag-date, eh. Magdusa ka ngayon.
I laughed.

Pero nagulat ako nang bigla niya akong hinalikan. Nabitin bigla ang pagtawa ko.

I felt it again. That same feeling the first time he kissed me.

You find your reason for living
You find the one that makes your every dream come ... oh you make it come true
Oh you could search the world forever

After that kissed, he grinned.

Sneaky bastard, nakangiti at naiiling na sabi ko. Aarte pa ba ako? Ang gwapo-gwapo
kaya ng KJ ko.

Thank you, he suddenly said.

Tumaas ang dalawang kilay ko. For what?

For reserving your surname for me, he smiled as he kissed me again.

Sinuklian ko ang halik niya. It was as if we're the only people here. Wala na ka
ming pakialam kung may makakita na naghahalikan kami sa gitna ng kalye.

Basta mahal na mahal ko ang lalaking ito.

But no one else would do
Cause once in a lifetime
You find someone like you.....

After we kissed, he hugged me.

He hugged me so tight as he if wouldn't want to let me go. And I wish he wouldn'
t.

Remember that note? Karl asked.

I nodded.

Cause once in a lifetime
You find someone.....
Someone like you......

I told you Ill be coming to get you, and now He paused and looked at me in the eyes.
Gotcha, Misis Soon-to-be-Dominguez tomorrow.


End.


--

Mia's Message: The song I used was "Once in a Lifetime" by Kenny Loggins. I have
a surprise for everyone. I'll post it tomorrow along with some important announ
cements (plus a "Thank You Message"). Stay tuned. Chos. Hahaha. Bukas ko na ipop
ost. Antok na ako, eh. Basta may surprise pa ako. Thank you for everything, my d
ear readers. I love you all. <3