The Hunger Games - achtergrondinformatie
Content
The Hunger Games_______
Speelfilm, 140 min., Eng. gesproken/Ned. titels Regie: Gary Ross Productie: VS 2012 Genre:Actie, Avontuur Web:Officiële website Kinderen toegelaten Met
• Josh Hutcherson
• Liam Hemsworth
• Elizabeth Banks
• Woody Harrelson
• Lenny Kravitz Zou jij kunnen overleven, alleen in de wildernis? Wanneer alles en iedereen erop gebrand is dat je de ochtend niet levend haalt? Winnen betekent eeuwige roem en rijkdom. Verliezen betekent een zekere dood. De Hongerspelen zijn begonnen... In de ruïnes van wat ooit Noord-Amerika was, heerst de Hoofdstad genadeloos over de twaalf overgebleven districten. Elk jaar moeten de districten één jongen en één meisje, tussen twaalf en achttien jaar oud, afvaardigen om deel te nemen aan de Hongerspelen, die live uitgezonden worden op televisie. Slechts één van de 24 deelnemers kan overleven. Wanneer haar zusje uitgekozen wordt, neemt de 16-jarige Katniss Everdeen vrijwillig haar plaats in. In de arena moet Katniss een onmogelijke keuze maken. Is ze bereid om haar menselijkheid op te offeren? Haar gevoelens uit te schakelen en een wapen ter hand te nemen? Enkel zo kan ze het Spel winnen... © publieke dvd-vertoningen: Bevrijdingsfilms vzw niet-commerciële film & videodistributie Quinten Metsysplein, 4 B-3000 Leuven Tel & fax : 016/23.29.35 e-mail : [email protected] www.bevrijdingsfilms.be
(openingsuren kantoor : ma - vr 09.00 - 12.30 en 14.00 - 17.30)
RECENSIES The Hunger Games Avontuur 2u22, van Gary Ross cast Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Stanley Tucci, Woody Harrelson, Liam Hemsworth, Elizabeth Banks oorsprong Verenigde Staten, 2012 Bekijk de trailer van deze film op Cinebel
Over The Hunger Games Een 'Truman Show' vol extreem geweld Als film is The Hunger Games, net als de megaseller van Suzanne Collins waarop hij gebaseerd is, niet voor één gat te vangen. Het is een avontuurlijke actiefilm, maar ook een post-apocalyptische en dus dystopische sciencefiction. Het is jeugdromantiek met hindernissen, maar ook een scherpe satire op reality-tv. Het is ook een film die de fantastische Jennifer Lawrence, die reeds een Oscarnominatie kreeg voor haar vertolking in Winter's Bone, schijnbaar moeiteloos op haar jonge schouders torst. In de toekomst, waarin de Verenigde Staten na een periode van natuurrampen en sociale onrust getransformeerd zijn tot de totalitaire staat Panem, worden jaarlijks de Hongerspelen georganiseerd. Er zijn geen staten meer. Enkel nog twaalf, meestal verarmde districten en daaruit worden telkens 24 jongeren, tussen 12 en 18 jaar, geloot om het als moderne gladiatoren tegen elkaar op te nemen. Tot de dood er op volgt. Er kan maar één overwinnaar zijn. Het geheel wordt, zo'n beetje als een extreem gewelddadige versie van The Truman Show, door tientallen camera's gecapteerd en massaal bekeken in de futuristische hoofdstad Capitol. Dat gebeurt ook in de twaalf districten, maar daar is het enthousiasme uiteraard een stuk minder, want het zijn tenslotte hun kinderen die elkaar in de arena van een soort natuurreservaat moeten afmaken met messen, speren of boog en pijl. Dat laatste is bij voorbeeld hét specialisme van het zestienjarige hoofdpersonage Katniss (rol van Jennifer Lawrence). In het boek is Katniss de verteller, maar die innerlijke monoloog ontbreekt in de film, wat meteen een deel van haar psychologische onderbouw - en bij voorbeeld haar ambivalente verhouding met districtsgenoot Peeta (rol van Josh Hutcherson) - hypothekeert. Een bijkomende handicap is dat het bloederig geweld, dat in de roman letterlijk aan de verbeelding kon worden overgelaten, hier moest afgezwakt worden, omdat de film - die op het grootst mogelijke jongerenpubliek mikt - zijn PG-13 rating niet in gevaar wilde brengen. Een ander minpunt is dat het even wennen is aan de soms nogal belachelijke uitdossing en make-up van de ongetwijfeld decadente hoofdstadbewoners. Zelf zal schrijfster Suzanne Collins, die inmiddels ook de vervolgboeken Catching Fire en Mockingjay gepubliceerd heeft (die ook op verfilming wachten), wel tevreden zijn met deze adaptatie, vermits zij als co-scenariste en ook als producer betrokken was bij dit nieuwe franchiseproject. Uit haar boek heeft de film alvast het sterke verhaal, de strakke spanning, het voortstuwende tempo en de kritiek op sensatiehonger en bloeddorstig voyeurisme overgehouden. (Jan Temmerman)
http://www.demorgen.be/wca_digi/film_detail/101/653696/The-Hunger-Games.html
The Hunger Games Woensdag 21/03/12 - Door Ruben Nollet Een wereld waar jongeren opgeofferd worden om de goeie orde te bewaren, het is niet zo moeilijk om het verband te zien met de manier waarop wij oorlogen uitvechten. Die interpretatie is bovendien maar één van de onderlagen die 'The Hunger Games' rijk is, en dat zijn we zeker niet gewoon van producties van dit kaliber. Laten we namelijk wel wezen, dit is in de eerste plaats een film die wil scoren bij een zo groot mogelijk publiek en het vizier duidelijk op de jongere kijker richt. Niet alleen zijn de hoofdpersonages tussen 12 en 18 jaar oud, bijzonder ingewikkeld wordt het nooit en ondanks het gewelddadige onderwerp houdt regisseur Gary Ross het proper. Maar daar maal je ook geen moment om. Wat telt, is dat 'The Hunger Games' van bij het begin de aandacht grijpt en die niet meer los laat. In de eerste helft van de film kijk je je ogen uit naar de wondere wereld die zich op het scherm ontvouwt, tijdens de tweede supporter je van ganser harte voor de onwillige heldin die je al die tijd hebt gevolgd. En daar speelt 'The Hunger Games' misschien wel zijn sterkste troefkaart uit. Hoofdactrice Jennifer Lawrence laat er immers geen twijfel over bestaan dat ze binnen de kortste keren zal schitteren aan de Hollywoodhemel. Indrukwekkend. (RN) Film: Soundtrack:
http://www.cinenews.be/Critics.Detail.cfm?ContentsId=37364&lang=nl
The Hunger Games filmreviews Vrijdag 23 maart 2012 - door (es) Aan Edward, Jacob en Bella: opkrassen jullie, hier komen de jeugdige gladiatoren van de hongerspelen. Vergeleken met de doorsnee Kinepoliskost mag deze verfilming van de bestseller van Suzanne Collins een hoogst curieus geval worden genoemd. Ziehier een groots opgezette, peperdure, zwaar gehypete Hollywoodblockbuster die er niet voor terugdeinst om het multiplexpubliek een verrassend grimmig verhaal, een terneerdrukkende atmosfeer, en enkele stevige lappen brutaal geweld voor te schotelen – nog nooit zullen de nacho’s en de dipsaus zo zwaar op de maag hebben gelegen. De post-apocalyptische wereld die Collins in ‘The Hunger Games’ oproept, is misschien niet zo origineel en niet zo monumentaal als de werelden van ‘1984’, ‘Fahrenheit 451’ of ‘THX 1138’, maar het toekomstbeeld dat ze met veel overtuiging op onze netvliezen zit te kerven heeft niettemin iets beangstigends, iets verbijsterends. Vierentwintig straatarme tieners (sommigen niet ouder dan twaalf!) die worden gedwongen om mekaar live voor televisie uit te moorden terwijl een sadistische regisseur vanuit een hightech-controlecentrum geregeld nieuwe gevaren en boobytraps in de arena introduceert: het lijkt verdorie wel de feelbadversie van ‘The Truman Show’. Er wordt ook opvallend sterk geacteerd: Jennifer Lawrence is even goed op dreef als in ‘Winter’s Bone’, Donald Sutherland is als altijd onberispelijk, en het pleit ook voor de makers dat ze voor de rol van Peeta voor één keer geen afgeborstelde Robert Pattinson-kloon hebben geselecteerd, maar een normále tiener (Josh Hutcherson). Twee dikke minpunten: de apotheose van de spelen liet ons een beetje op onze, eh, honger zitten (‘Stop! Stóp!), en dat vervelende gedoe met die gemuteerde aanvalshonden was er wat ons betreft te veel aan.
Voor het overige konden wij de gitzwarte satirische humor van ‘The Hunger Games’ ook wel waarderen: nadat de survivalshow enigszins begint scheef te lopen, krijgt de producent van het programma zowaar een bordje dodelijke bessen voorgeschoteld. Dan toch liever een stamp onder je kont. http://www.humo.be/filmreviews/90029/the-hunger-games
Strijdster in een jurk van vuur
The Hunger Games Verenigde Staten, 2012 | Gary Ross In de toekomstige wereld van het extreem spannende The Hunger Games moet Katniss een strijd op leven en dood voeren. Regisseur Gary Ross had een nog beklemmender film gemaakt als hij de gevechten explicieter in beeld had gebracht. The Hunger Games is een extreem spannende actiefilm. Jennifer Lawrence bewijst zich als een ijzersterke hoofdrolspeelster, die de kijker meteen inpakt als de rebelse Katniss Everdeen. Het moet dan ook raar lopen wil deze vakkundige bewerking van Suzanne Collins' razend populaire jongerenroman geen mega-kaskraker worden. Dat gezegd zijnde is The Hunger Games toch ook een frustrerende film, omdat je je niet aan de indruk kunt onttrekken dat de filmmakers een prima film hebben gemaakt, terwijl ze de grootse film die erin zat links hebben laten liggen. Net zoals voor miljoenen bioscoopgangers het geval zal zijn, vormde de verfilming door Gary Ross (Pleasantville, Seabiscuit) voor mij de eerste introductie tot de toekomstige wereld waar Katniss haar strijd op leven en dood moet voeren. Ook zonder kennis van het (inmiddels ademloos ingehaalde) boek, dat geschreven is vanuit Katniss' beleving, in de eerste persoon tegenwoordige tijd, viel het mij op dat het scenario regelmatig worstelt met het vinden van het juiste perspectief. Losse pols In de introductie maakt Ross nog regelmatig effectief gebruik van opnamen uit de hysterische tv-show waarin een blauw-bepruikte ijdeltuit (Stanley Tucci) verslag doet van de door een totalitaire overheid
georganiseerde Hongerspelen. Dit wrede evenement, waarin jongeren uit twaalf na een opstand gestrafte districten elkaar op leven en dood moeten bestrijden, levert uiteraard gewelddadige confrontaties op tussen de deelnemers. Doordat het woud dat als arena dient voor deze hevig gemanipuleerde strijd is volgeplempt met camera's, valt ieder aspect van de Hongerspelen te volgen op beeldschermen. Het zou voor de hand liggen om de gewelddadige 'hoogtepunten' van de Spelen te tonen zoals het televisiepubliek in het fictieve rijk Panem ze zou zien. In plaats daarvan is elk gevecht hyperactief gemonteerd, geschoten op een shaky-cam vanuit verschillende standpunten. In tegenstelling tot Collins' boeken, waarin alle bloederige en infecterende details in detail besproken worden door Katniss, geven de uit de losse pols geschoten vechttaferelen alleen maar de indruk van dynamiek, terwijl je in feite nauwelijks ziet wat er gebeurt. Het is waarschijnlijk dat Ross voor deze aanpak heeft gekozen om de film geschikt te maken voor kijkers vanaf twaalf jaar. De film was beslist beklemmender geworden als de filmmakers hadden durven kiezen voor de veel directere en explicietere aanpak van Kinji Fukusaku in zijn thematisch nauw verwante bloedsportklassieker Battle Royale (2000). Hip en stoer Niet alleen de Hongerspelen zelf hadden (nog) spannender gefilmd kunnen zijn. Ook het toekomstige Amerika dat Collins schetst, pakt niet overal overtuigend uit. Het is best aannemelijk dat na een apocalyptische gebeurtenis de heerschappij is ingenomen door een opportunistisch totalitair regime. Dat deze fascisten zich in symboliek en bouwkunst spiegelen aan Romeinse en Griekse voorbeelden is ook niet zo vergezocht, net zo min als het verrassend is dat deze machtshebbers decennia geleden een volksopstand bloederig hebben neergeslagen. Toch vallen de kleding en de mores van de verschillende bevolkingsgroepen lastig met elkaar te rijmen. Je kunt nog wel snappen dat de bewoners van Katniss' armoedige mijnwerkersdistrict zich eenvoudig kleden in een Kleine-huis-op-de-prairie-stijl, die hen er bovendien laat uitzien als onschuldige concentratiekampslachtoffers wanneer zij bijeen worden gedreven door regeringstroepen. Een dergelijke context ontbreekt echter bij de uitdossingen en technologieën in de hoofdstad, Capitol. Zelfs decadentie heeft een onderliggende logica, en het is lastig om het DDR-logo van de machthebbers en de gelikte Minority Report-technologie van de Spelen-organisatoren te rijmen met de barokke modevoorkeuren van de Capitol fashionista's, die in de kleren lijken gestoken door een op LSD trippende Vivienne Westwood. De vormgevers hebben zich lekker uitgeleefd op wat zij zelf hip en stoer vonden, maar hun creaties zaaien vooral verwarring over de verhoudingen in deze samenleving. Gelukkig zijn de uitdossingen van Katliss wel ontworpen om haar personage te versterken. De entree die de jonge strijdster mag maken in een jurk van vuur is een van de meest memorabele momenten in de film. Die ik dus erg goed vond, maar die ik ervan beschuldig dat hij nog veel beter had kunnen zijn. En had moeten zijn. Fritz de Jong http://www.filmkrant.nl/_titelindex_H/7846
Strijdster in een jurk van vuur
The Hunger Games
April 2012 #342 ***** Productie Nina Jacobson Jon Kilik Regie Gary Ross Scenario Suzanne Collins Billy Ray Gary Ross Camera Tom Stern Montage Stephen Mirrione Juliette Welfling Art direction John Collins Kostuums Judianna Makovsky Muziek T-Bone Burnett James Newton Howard Met Jennifer Lawrence Josh Hutcherson Woody Harrelson Donald Sutherland
Speelfilm, 140 min., Eng. gesproken/Ned. titels Regie: Gary Ross Productie: VS 2012 Genre:Actie, Avontuur Web:Officiële website Kinderen toegelaten Met
• Josh Hutcherson
• Liam Hemsworth
• Elizabeth Banks
• Woody Harrelson
• Lenny Kravitz Zou jij kunnen overleven, alleen in de wildernis? Wanneer alles en iedereen erop gebrand is dat je de ochtend niet levend haalt? Winnen betekent eeuwige roem en rijkdom. Verliezen betekent een zekere dood. De Hongerspelen zijn begonnen... In de ruïnes van wat ooit Noord-Amerika was, heerst de Hoofdstad genadeloos over de twaalf overgebleven districten. Elk jaar moeten de districten één jongen en één meisje, tussen twaalf en achttien jaar oud, afvaardigen om deel te nemen aan de Hongerspelen, die live uitgezonden worden op televisie. Slechts één van de 24 deelnemers kan overleven. Wanneer haar zusje uitgekozen wordt, neemt de 16-jarige Katniss Everdeen vrijwillig haar plaats in. In de arena moet Katniss een onmogelijke keuze maken. Is ze bereid om haar menselijkheid op te offeren? Haar gevoelens uit te schakelen en een wapen ter hand te nemen? Enkel zo kan ze het Spel winnen... © publieke dvd-vertoningen: Bevrijdingsfilms vzw niet-commerciële film & videodistributie Quinten Metsysplein, 4 B-3000 Leuven Tel & fax : 016/23.29.35 e-mail : [email protected] www.bevrijdingsfilms.be
(openingsuren kantoor : ma - vr 09.00 - 12.30 en 14.00 - 17.30)
RECENSIES The Hunger Games Avontuur 2u22, van Gary Ross cast Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Stanley Tucci, Woody Harrelson, Liam Hemsworth, Elizabeth Banks oorsprong Verenigde Staten, 2012 Bekijk de trailer van deze film op Cinebel
Over The Hunger Games Een 'Truman Show' vol extreem geweld Als film is The Hunger Games, net als de megaseller van Suzanne Collins waarop hij gebaseerd is, niet voor één gat te vangen. Het is een avontuurlijke actiefilm, maar ook een post-apocalyptische en dus dystopische sciencefiction. Het is jeugdromantiek met hindernissen, maar ook een scherpe satire op reality-tv. Het is ook een film die de fantastische Jennifer Lawrence, die reeds een Oscarnominatie kreeg voor haar vertolking in Winter's Bone, schijnbaar moeiteloos op haar jonge schouders torst. In de toekomst, waarin de Verenigde Staten na een periode van natuurrampen en sociale onrust getransformeerd zijn tot de totalitaire staat Panem, worden jaarlijks de Hongerspelen georganiseerd. Er zijn geen staten meer. Enkel nog twaalf, meestal verarmde districten en daaruit worden telkens 24 jongeren, tussen 12 en 18 jaar, geloot om het als moderne gladiatoren tegen elkaar op te nemen. Tot de dood er op volgt. Er kan maar één overwinnaar zijn. Het geheel wordt, zo'n beetje als een extreem gewelddadige versie van The Truman Show, door tientallen camera's gecapteerd en massaal bekeken in de futuristische hoofdstad Capitol. Dat gebeurt ook in de twaalf districten, maar daar is het enthousiasme uiteraard een stuk minder, want het zijn tenslotte hun kinderen die elkaar in de arena van een soort natuurreservaat moeten afmaken met messen, speren of boog en pijl. Dat laatste is bij voorbeeld hét specialisme van het zestienjarige hoofdpersonage Katniss (rol van Jennifer Lawrence). In het boek is Katniss de verteller, maar die innerlijke monoloog ontbreekt in de film, wat meteen een deel van haar psychologische onderbouw - en bij voorbeeld haar ambivalente verhouding met districtsgenoot Peeta (rol van Josh Hutcherson) - hypothekeert. Een bijkomende handicap is dat het bloederig geweld, dat in de roman letterlijk aan de verbeelding kon worden overgelaten, hier moest afgezwakt worden, omdat de film - die op het grootst mogelijke jongerenpubliek mikt - zijn PG-13 rating niet in gevaar wilde brengen. Een ander minpunt is dat het even wennen is aan de soms nogal belachelijke uitdossing en make-up van de ongetwijfeld decadente hoofdstadbewoners. Zelf zal schrijfster Suzanne Collins, die inmiddels ook de vervolgboeken Catching Fire en Mockingjay gepubliceerd heeft (die ook op verfilming wachten), wel tevreden zijn met deze adaptatie, vermits zij als co-scenariste en ook als producer betrokken was bij dit nieuwe franchiseproject. Uit haar boek heeft de film alvast het sterke verhaal, de strakke spanning, het voortstuwende tempo en de kritiek op sensatiehonger en bloeddorstig voyeurisme overgehouden. (Jan Temmerman)
http://www.demorgen.be/wca_digi/film_detail/101/653696/The-Hunger-Games.html
The Hunger Games Woensdag 21/03/12 - Door Ruben Nollet Een wereld waar jongeren opgeofferd worden om de goeie orde te bewaren, het is niet zo moeilijk om het verband te zien met de manier waarop wij oorlogen uitvechten. Die interpretatie is bovendien maar één van de onderlagen die 'The Hunger Games' rijk is, en dat zijn we zeker niet gewoon van producties van dit kaliber. Laten we namelijk wel wezen, dit is in de eerste plaats een film die wil scoren bij een zo groot mogelijk publiek en het vizier duidelijk op de jongere kijker richt. Niet alleen zijn de hoofdpersonages tussen 12 en 18 jaar oud, bijzonder ingewikkeld wordt het nooit en ondanks het gewelddadige onderwerp houdt regisseur Gary Ross het proper. Maar daar maal je ook geen moment om. Wat telt, is dat 'The Hunger Games' van bij het begin de aandacht grijpt en die niet meer los laat. In de eerste helft van de film kijk je je ogen uit naar de wondere wereld die zich op het scherm ontvouwt, tijdens de tweede supporter je van ganser harte voor de onwillige heldin die je al die tijd hebt gevolgd. En daar speelt 'The Hunger Games' misschien wel zijn sterkste troefkaart uit. Hoofdactrice Jennifer Lawrence laat er immers geen twijfel over bestaan dat ze binnen de kortste keren zal schitteren aan de Hollywoodhemel. Indrukwekkend. (RN) Film: Soundtrack:
http://www.cinenews.be/Critics.Detail.cfm?ContentsId=37364&lang=nl
The Hunger Games filmreviews Vrijdag 23 maart 2012 - door (es) Aan Edward, Jacob en Bella: opkrassen jullie, hier komen de jeugdige gladiatoren van de hongerspelen. Vergeleken met de doorsnee Kinepoliskost mag deze verfilming van de bestseller van Suzanne Collins een hoogst curieus geval worden genoemd. Ziehier een groots opgezette, peperdure, zwaar gehypete Hollywoodblockbuster die er niet voor terugdeinst om het multiplexpubliek een verrassend grimmig verhaal, een terneerdrukkende atmosfeer, en enkele stevige lappen brutaal geweld voor te schotelen – nog nooit zullen de nacho’s en de dipsaus zo zwaar op de maag hebben gelegen. De post-apocalyptische wereld die Collins in ‘The Hunger Games’ oproept, is misschien niet zo origineel en niet zo monumentaal als de werelden van ‘1984’, ‘Fahrenheit 451’ of ‘THX 1138’, maar het toekomstbeeld dat ze met veel overtuiging op onze netvliezen zit te kerven heeft niettemin iets beangstigends, iets verbijsterends. Vierentwintig straatarme tieners (sommigen niet ouder dan twaalf!) die worden gedwongen om mekaar live voor televisie uit te moorden terwijl een sadistische regisseur vanuit een hightech-controlecentrum geregeld nieuwe gevaren en boobytraps in de arena introduceert: het lijkt verdorie wel de feelbadversie van ‘The Truman Show’. Er wordt ook opvallend sterk geacteerd: Jennifer Lawrence is even goed op dreef als in ‘Winter’s Bone’, Donald Sutherland is als altijd onberispelijk, en het pleit ook voor de makers dat ze voor de rol van Peeta voor één keer geen afgeborstelde Robert Pattinson-kloon hebben geselecteerd, maar een normále tiener (Josh Hutcherson). Twee dikke minpunten: de apotheose van de spelen liet ons een beetje op onze, eh, honger zitten (‘Stop! Stóp!), en dat vervelende gedoe met die gemuteerde aanvalshonden was er wat ons betreft te veel aan.
Voor het overige konden wij de gitzwarte satirische humor van ‘The Hunger Games’ ook wel waarderen: nadat de survivalshow enigszins begint scheef te lopen, krijgt de producent van het programma zowaar een bordje dodelijke bessen voorgeschoteld. Dan toch liever een stamp onder je kont. http://www.humo.be/filmreviews/90029/the-hunger-games
Strijdster in een jurk van vuur
The Hunger Games Verenigde Staten, 2012 | Gary Ross In de toekomstige wereld van het extreem spannende The Hunger Games moet Katniss een strijd op leven en dood voeren. Regisseur Gary Ross had een nog beklemmender film gemaakt als hij de gevechten explicieter in beeld had gebracht. The Hunger Games is een extreem spannende actiefilm. Jennifer Lawrence bewijst zich als een ijzersterke hoofdrolspeelster, die de kijker meteen inpakt als de rebelse Katniss Everdeen. Het moet dan ook raar lopen wil deze vakkundige bewerking van Suzanne Collins' razend populaire jongerenroman geen mega-kaskraker worden. Dat gezegd zijnde is The Hunger Games toch ook een frustrerende film, omdat je je niet aan de indruk kunt onttrekken dat de filmmakers een prima film hebben gemaakt, terwijl ze de grootse film die erin zat links hebben laten liggen. Net zoals voor miljoenen bioscoopgangers het geval zal zijn, vormde de verfilming door Gary Ross (Pleasantville, Seabiscuit) voor mij de eerste introductie tot de toekomstige wereld waar Katniss haar strijd op leven en dood moet voeren. Ook zonder kennis van het (inmiddels ademloos ingehaalde) boek, dat geschreven is vanuit Katniss' beleving, in de eerste persoon tegenwoordige tijd, viel het mij op dat het scenario regelmatig worstelt met het vinden van het juiste perspectief. Losse pols In de introductie maakt Ross nog regelmatig effectief gebruik van opnamen uit de hysterische tv-show waarin een blauw-bepruikte ijdeltuit (Stanley Tucci) verslag doet van de door een totalitaire overheid
georganiseerde Hongerspelen. Dit wrede evenement, waarin jongeren uit twaalf na een opstand gestrafte districten elkaar op leven en dood moeten bestrijden, levert uiteraard gewelddadige confrontaties op tussen de deelnemers. Doordat het woud dat als arena dient voor deze hevig gemanipuleerde strijd is volgeplempt met camera's, valt ieder aspect van de Hongerspelen te volgen op beeldschermen. Het zou voor de hand liggen om de gewelddadige 'hoogtepunten' van de Spelen te tonen zoals het televisiepubliek in het fictieve rijk Panem ze zou zien. In plaats daarvan is elk gevecht hyperactief gemonteerd, geschoten op een shaky-cam vanuit verschillende standpunten. In tegenstelling tot Collins' boeken, waarin alle bloederige en infecterende details in detail besproken worden door Katniss, geven de uit de losse pols geschoten vechttaferelen alleen maar de indruk van dynamiek, terwijl je in feite nauwelijks ziet wat er gebeurt. Het is waarschijnlijk dat Ross voor deze aanpak heeft gekozen om de film geschikt te maken voor kijkers vanaf twaalf jaar. De film was beslist beklemmender geworden als de filmmakers hadden durven kiezen voor de veel directere en explicietere aanpak van Kinji Fukusaku in zijn thematisch nauw verwante bloedsportklassieker Battle Royale (2000). Hip en stoer Niet alleen de Hongerspelen zelf hadden (nog) spannender gefilmd kunnen zijn. Ook het toekomstige Amerika dat Collins schetst, pakt niet overal overtuigend uit. Het is best aannemelijk dat na een apocalyptische gebeurtenis de heerschappij is ingenomen door een opportunistisch totalitair regime. Dat deze fascisten zich in symboliek en bouwkunst spiegelen aan Romeinse en Griekse voorbeelden is ook niet zo vergezocht, net zo min als het verrassend is dat deze machtshebbers decennia geleden een volksopstand bloederig hebben neergeslagen. Toch vallen de kleding en de mores van de verschillende bevolkingsgroepen lastig met elkaar te rijmen. Je kunt nog wel snappen dat de bewoners van Katniss' armoedige mijnwerkersdistrict zich eenvoudig kleden in een Kleine-huis-op-de-prairie-stijl, die hen er bovendien laat uitzien als onschuldige concentratiekampslachtoffers wanneer zij bijeen worden gedreven door regeringstroepen. Een dergelijke context ontbreekt echter bij de uitdossingen en technologieën in de hoofdstad, Capitol. Zelfs decadentie heeft een onderliggende logica, en het is lastig om het DDR-logo van de machthebbers en de gelikte Minority Report-technologie van de Spelen-organisatoren te rijmen met de barokke modevoorkeuren van de Capitol fashionista's, die in de kleren lijken gestoken door een op LSD trippende Vivienne Westwood. De vormgevers hebben zich lekker uitgeleefd op wat zij zelf hip en stoer vonden, maar hun creaties zaaien vooral verwarring over de verhoudingen in deze samenleving. Gelukkig zijn de uitdossingen van Katliss wel ontworpen om haar personage te versterken. De entree die de jonge strijdster mag maken in een jurk van vuur is een van de meest memorabele momenten in de film. Die ik dus erg goed vond, maar die ik ervan beschuldig dat hij nog veel beter had kunnen zijn. En had moeten zijn. Fritz de Jong http://www.filmkrant.nl/_titelindex_H/7846
Strijdster in een jurk van vuur
The Hunger Games
April 2012 #342 ***** Productie Nina Jacobson Jon Kilik Regie Gary Ross Scenario Suzanne Collins Billy Ray Gary Ross Camera Tom Stern Montage Stephen Mirrione Juliette Welfling Art direction John Collins Kostuums Judianna Makovsky Muziek T-Bone Burnett James Newton Howard Met Jennifer Lawrence Josh Hutcherson Woody Harrelson Donald Sutherland
